De patronymicorum graecorum formatione

11쪽

habuisso videntur. MaXimam Rutem 1 3 H0ν nominum pars

ab appellativis, non a nominibu propriis derivatum esse apparet. ουτ ιδαι enim et bat δαλίδα minime orti sunt Buta et nodato genitoribus, sed potiu βουται primo appellabantur, quibus bove Victimae curandae essent, et δαίδαλοι, qui opifices essent. Deinde autem quasi ad sodalitia significanda e gentium analogia patronymica formaS sibi tribuerunt, o quibus ουτ λὶν et ναίδαλον genitores sibi finxerunt. Atque eodem modo 'Oμηρίδαι i 110men sodalitium

risimillimum est. Ne igitur mirum est, quod ordine quidam ut ἐπατρίδαι patronymice appellabantur atque ex eorum analogi a comici nomina ut ' sto-πίδα fingebantur. . . Denique tertia patronymicorum notio XStat, quam ethnicam dixerim, quae apud poetas tantum invenitur: de qua ei Steph. yZ. S. Ἀθῆναι ελεγοντο Aθνγυαioι δἐ

αιτοῖς. 'A9 ναiοι δε Κοδοίδαι καὶ Κεκροπίδαι, ν σεῖδαι, Ἐρεχθεῖδα καὶ ταυτας γε τὰς κλήσεις ευν απὰ τῆς πατρίδος ἐντιμοτερα ενοsu Oν. Apud Homerum quidem haec notio in iis tantum patronymicis inest quae in ι υν Xeunt, ut αρδανίωνες αδμείωνες. indarus autem et tragici et poetae posterioris aetati patronymicis in δα quoque ita

eodem modo Romani poetae Romanos Aeneadas vel Romulidas appellare solent eis Prisc. ΙΙ, 6, 35). . . Tres igitur praecipue notiones patronymicorum propria e88 invenimuS, patronymicam, gentilem ethnicam, quarum prima et tertia poetis soliS, altera et poetis et prO-1 CD. Curtius, de nomine Homeri, ilia 1855.

12쪽

sae orationi convenit. Nec tamen dubium osse pot0St, quin propria patronymicorum noti priore tempore in omnium uSu, non poetarum tantum fuerit. Quod non Solum o usu gentili sed etiam X eo apparet, quod permultu XStant andronymica ratione patronymicorum formata ut γαθ ciρχίδι ς 1ε ὐτυχιδας, alia. Quodsi patronymica in communi sermone non Sitata fuiSsent, nunquam ex iis andronymica x faeta essent. Sunt igitur satis multa patronymicarum formurum eXempla, quibuSeum formatio, quam Oetae in patronymicis faciendis inierunt, comparari OSSit. Antequam autem hanc ipsam poetarum formationem inquiramus, de origine a Suffi X patronymici paueis dis

Serere oportent.

. . Ac prope omnes quidem docti homines, qui in

grammatices comparativae studiis ver8ati de linguae graeca formis scripserunt, de hujus suffixi origine utor se discrepant aliique aliam protulerunt sententiam; quae cujuS-que sit longum S enumerare. Scripserunt autem de hac re Oppius Vergi. Granim.

d. griecti Elym. p. 568, 2. d.). E luidem Curti assentiendum 8Se censeo, qui a suffixum graecum X a suffixo indogermanico ortum esse contendit. Quomodo enim ex spirante lauasi parasitica ratione prodire OSSet exempliscum e romanis lingui tum se ipsa graeca lingua allatis satis domonstrasse Mihi videtur Quam sententiam probes,

1 Patronymica faeillime fieri posse undronymica neminem fugiet. Si quis enim magis patronymico quam nomine sibi proprio appellatur. patronymicum paulatim amittit vim patronymicam atque fit undronymicum, quod deinde aliis quoque imponi potest.

13쪽

jam intelleges, patr0nymicis graecis accuratiSSime respondere et SanSorita utronymica, quae ja sustiX Drmata Sunt, ut Dhrium fas i. o. huma-0 sit , et latina nomina gentilia, quorum plurima e nominibu propriis Sive praenominibus,

ut Marcius a Marcus, Quinctius a Quintus, SiVe cognominibus ut Plautius a Plautus derivata sunt. Omnino autem j suffixum, cum in derivatiVis exstat, originem significat; quare antiqui grammatici Vocabula derivatiVa, quae hoc sui- fixo formata erant, possessivis κτοὶ τικoic adnumerare Solebant, quae aptius genetiva γενακύ appellare poterant. Neque ignorabant, maXime inter Se cognata SSe patronymica et possessiva. Nam grammatici i quidam patronymica et pOSSeSSiva, Si eodem modo genetivo casu solverentur idemque significarent ut x λει ὁ et II ληιος, inter se non distinguenda esSe ensuerunt. Rectissime autem, quod diserimen sit inter patronymicum et possessivum in Belah. need. 852, 14- definitur patronymicum derivari G o ονου

ται, καὶ ουχ νὴ sto νον καὶ δυο, ἀλλ καὶ ι λειον ον. Est igitur patronymicum nil nisi species quaedam pOSSOSSi Vorum. . . e re vera in omnibus linguis in logermanici patronymica, nisi uno onotivo 3 casu format aut e voeabulo,

2 Eadem fore quanquam fusius praebet Priscianus II, 8, 40.

Eustath. 858, 1 eq.4 Iu germanica lingua non nues exstant Domina gentilia e genetivo eas facta, in quibus primo patronymie vis iterat, ut murichδ, A Us, Wilhens, et e latina gensetivi forma ut Alberti, Matthiae. Egenetivo plur. Dum in bifica lingua faeta sunt Ah lena, Cirosens . Ch.

14쪽

quod progeniem ' significat, composita uni uno Vel pluribus inter se conjunctis suffixis facta sunt, quae OSSOSSiva diei solunt. Nam in anserit quidem lingua hae patronymicorum terminationes X Stant: a, i, ja ba Ua, inba, rana, jani, Ganja Era, ira, adi, hi, k ani, quarum a ja, Ua usitatissimae sunt; quas ex his quinque simplicibus sui fixis: a ja, ha, a, a la ducenda esse apparet, in quibuApossessiva Vi quanquam quodanimodo diversa ineSt. In bactrica' lingua haec suffixa patronymicum Vim habent:

a, i, a, a, ana, ni vana, quae e Simplicibus suffixis , ya, a repetenda Sunt. - Graeci a et a cf. cap. II suffiXOrum ope patronymica sormant. - Latini ad gentilicioruna formationem aut ja ut in Marc-iu- a Marcus autia ra eum a conjunctum adhibent ut in Luci-liu-s , patronymi eam 3 vim habu na suffixtim in Aemilianus et Octavianus. Lituanicae et flavoni eae gentes a et a suffixis tantum uti Videntur, quorum alterum invenitur apud Lituu-

nos in arrat-ima i. e. regis filius et apud Russos in Pino Irinci ab bu i. . Eliae filius et filia atque eum io

Rupreelit, die deuisehen Patronymie Daehgeiciesen an derist testsehen Iundari. - Recte Pottius Erget u Gruber' Eneycl. s. patronymica conjicere mihi videtur, talie nomina gentilia ut Garibaldi, Crispi etiam e genetivis derivat eSSe.1 Hac ratione in linguis germanicis praesertim Septentrionalibus Domina gentilia formata sunt, ut Aucterson angi. Nichar/on Ioh on; gem Beniaiysen. - Comparari possunt latina patronymica, quae apud poeta tantum exstant, ut Phoebi-gena Verg. Aen. 7, 773 Martigena Ovid. Soligena Val. l. , et graeca ut IIληιαδων Irλαγενέων HeS. op. 383.

4 Cf. Priscinia. II 6 33 sene non possessiva loe patronymicorum invenimus apud Latinos usurpata, ut Aemilianus Scipio pro Aemilii silis et Ooωτι anu Caesar. f. II, 8, 2.

15쪽

patronymica fecisse videntur. Nam in SuffiXum, in qua vis patronymica inest os. Jacob irini in douisolio Grammatii II, p. 349 0q. ut in angi08aXonica lingua Eoppa G-ms i. o. Esae lius ex ha ortum esse Verisimillimum est es Bopp. Vergi Graium . . 950). . 0. Quodsi in omnibus fere linguis in logermanicis patronymica ei 0880SSiVi prodierunt, graeca patronymica ejusdem originis esse verisimillimum est. Quare da suffiXum, cum in ceteris linguis nihil similo Xstet, X a suffiXO OSAeS-sivo Curtius suo jure duxit. Nec sententiae ju obici poteSt, eum Coter aleetiva in to X stare, in quibus j iiii, non in transierit, tum aliud Homerum eo Sque OOtRS,

qui illum secuti sunt, atque in oeotica dialecto adjectiva nominibus propriis facta patronymiunni vim habere. Quidni

enim StatuamuS, Graeco prisco quodam tempore, ubi j Spirantem, qui onus ut reliquae Spirante ori et auribus eorum molestus invisus quo fieri coeptus St, modo in i vo-Calem mutando modo in spirituui asperum Vertendo modo

liter praemittenda aptiortim ad pronuntiandum feeiSSe, j suffiX notionem patronymicam specialem a generali possessiVa quasi consulto ita distinXisse ), ut in patronymicisti diminutivis in dio P j litora d praemiserint, in ceteris dorivativis hujus suffixi opo factis j in f Oealem verterint Nostra igitur sententia Graeci tempore quodam patronymica in dya- formarunt, quum formam I in s Sol vendo in is vertendo Aeolonso Hesbiaci dιυς- r01 Graecos formas, quae iuuiu ejusdemque origini erant, iam di-

Versae notiones eis imponerentur, etiam sonis quodammodo mutandis inter se distinxisse videmus, ut primam perSODRm Uni num. Lot εθον et plur num in 1μεθα ex uno fonte fluxi SSe compertum est. CD.

Sehieleher, Comp. g. 28 et 285. - Jure quodam SuffiXum patronym. eis suffixis adnumerari possit, quae Curtius K. iseli. IV, p. 211 seq.)in Goliaualisirenia appellavit. 2 Simili modo apud Attic0s atronymica, quae a Vocabuli jO-

16쪽

liquiis pluit olidendo a antiquiorem Oealem retinendo eantque producendo in da o mutarunt. Grauci autem

masculinis tum praecipuo serVRS Se identur, Cum er-S0nas denotabant. Quaro tot Xstant appellativa, quae per 80na Significent eum in q- tum in τι - ' exeuntia. Atque e eadem causa non pauca andronymica in a-ς ειας εας ις sormatu esse videntur. Atque in latina quoque lingua Oeabula mase gen . quorum lurima compo Sita Sunt, Semper iere personas Signifieant ut adi ena, perfuga.

Adjectiva autem in o-ς, quae apud opi eos et in Oeotica dialecto patronymicam vim habent es. g. 3 , quasi pro

recentiore formarum strue abunda sunt, quae hoc demum tempore facta est, eum quae a uir putr. Origo 2SSet, Graeci jam diu obliti orant. Itaque n0n mirum est, quod in patr0nymicis in a-δι - ut ελ cistων- ια-δης ta et da intor Se conjuncta sunt, quanquam jusdem Origini Sunt. g. l. ani inquiramus, quomodo poetae Graeci da suffi-Xum patronymi eum liematis primitivorum adicere soliti sint. Tenendum vero memoria est, a formandi ratione, quae apud scriptores prosae orationi in Venitur quamque antiqui grammatici Suo jure Ormum esse Sintuerunt, eos non receSSi S So ut Si metro eoae-t08. Maximo autem dactylici poetae, ut retieum et paeonem quartum devitent, ii norma deflectere coguntur, non ita melici et tragici qui onmino in utronymicorum S parciores facilius illos numeros, qui a dactylica p0esi plane

P. XVII, et XVIII.

17쪽

Ac primum quidem de eorum patronymicorum formatione, quae Secundum normam ineta Sunt, diSSerum, o in-men exempla enumerabo nisi quae apud poeta inveniuntur;

reliqui autem formis patronymicis, quae aut gentilia aut nomina propria Sunt, ea tantum asseram, quae aut in aliis aliter formentur dialectis, aut quibus tota patronymie0rum formatio illustretur et explicetur.

A. DE REGULARI PATRONYMICORUM FORMATIONE AGITUR.

1 De cunctorum patron formatione es PriSe II, 7, 36; M. S. V. Boυτιδης EUStath. p. 13, 1 Behk. necd. p. 49, 31.2 Patronymica homerica, quae apud alios quoque poeta inVeniunt ire typis dilatatis XSeripta sunt. 3 Pau0nymica, quae apud grammatico tantum iuveniuntur, Omper fere recepi, quod quin a Ootis nobis non servatis Ulieti in Sint vix dubium St.

18쪽

mate deriVnndutia osse videtur, quam e Tot rct cf. g. 34): ΓΟΓTί- d c, quod nusquam nisi in E. I. pr Dotic -d cinVenitur. - Praeterea n Suida nescio quo se fonte ' γ' χέσι ὁ nsfertur Apud prosa orationis Scriptore haec

6, 2. Ad quae necedit Γεργεχι-oci andronymicum RuS. 4, 21, 2. Quae quin eum phirima patronymion ante cisumXum praebeant, o falsa analogia formata Sint, non dubito. . 3. Metronymica quoquo nonnulla XStant quae thematis fom gen in a ita dorivata sunt, ut a rent daSuffiXum fortasse ex analogia patronymicorum e themati in

19쪽

sunt themata impura et pura. Injuria autem his adnumeratur Πύνθοος, quod o Hai cto Foc ortum esse constat et Omnino de puris thematis pra0oeptum non rectum est, nisi Si ea tantum pro puris habentur, quae in o Xeunt. Quae enim in ato desinunt, in patronymitas ι Oealem e im-Ρm'Orum analogia praebent. In qua vocali impurorum

offensionis aliquid inesse posse videtur. Quae enim derivativa a primitivis in o suffixis a consonantibus incipientibus ducta sunt, quaeque acuta ultima primitivi,

ulla nisi qua in alia syllaba noeotitum habent o vocalem primitivi in volo debilitant, ut 'o 'ε-ρός, λίθι-νος,

ι ό Tl-fιος, πολεltt-κός. Quodsi in patronymicis, quanquam ultima primitivi aeuta pronuntiantur, tamen L pro O invenitur, illud propter sonum quondam vieinum, qui R-Xime amet, induetum osse verisimillimum est omnium autem Sonorum nullum tum adamaSse quam j OnStat, a quo suffixum patronymicum priore quodam tempore incepisse Supra demon StraVimUS. Patronymica ejus formationis, quae apud Homerum inveniuntur, hae sunt:

1 In mi κε - της etiam Comparet, quamquam aeuta paenultima pronuntiRtur. 2 Idem patron ex optimis codicibus une receptum S UV. met.

13, 257, quo loco antea Hippasiue legebatur.

20쪽

Val. laee. 3, 203. - Quorum is analogia ductum est X1 Antiquoruin gramimati eorum sontentia es Herod ad A 228;

Cram. Deed. l. l. II θοί- yης et Βοηθοί-δης per synaeresin legenda surit. Sed ciui Bonaani, qui o diphthonginti semper in e mutare Solent, Panthoi-Hen, non Panthoe Hen praebeatit, utque omnium Ou- Sensu ηrOιδης atronymico, domu g. 16 disseremus, diaereSi Conve- uiat, etiam Isti Dcto id i et Ao hoo δης per diaeresin Seribenda SSemenSeo 2 I. e. ειομέδων hoc atronymicum, non ab homine quodum, sed a IIέργαμος arce derivatum esse apparot Maxima autem e parte poetae, cum e locorum nominibus nil Onymion ducunt, iρωας ἐπωνυμ ους, quo quasi derivandi causa interponunt, fingere solent. Sic Attalus, Pergami rex a leandro g. ii 4. ευθρανίδης Appellatur, quod nori tum Q tu in X ε υβι ανία quam X ευθρας rege heroico ducendum Si eodemque modo Hyacinthri Taenari les v. m. 10, 183 ex αίναρος seroe, L nus 3 14 2. Aliter Sese habet Περγαμί-δης, quocum Cotisorus erecyntia-Hes Mentitor v. b. 506, et Ephyreia i

Stat Thob. 6 652 ut Minoia tes i. o. Vergilius Juvene. r. 1, 10,

quae recta via e loeorum nominibus ducta sunt.

3 Vide C. II. uellori opus, quod inscriptum est: e cyclo Grae

corum epico et poeti cyclicia.