De patronymicorum graecorum formatione

41쪽

Irαλο- derivatum est. Ne tamen solum t pro luet sed etiam, cum metro flagitetur, corripi e Ελε si ἱ-δι ς Hom. h. in Cerer. 05 apparot quod aut ab 'Eλευσἐν aut es . . . ab 'Eλευσἐν themate derivatum est. In his duobus patronymicis, quae e thematis tribrachy- eis derivata sunt, ad formarum Xemplum quales εἰλήχ ινος ex ελ Tένος, ε in ει pro duetum est: ἰλαρι-ολὶς ), cujus pri

. 35. E quibusdam thematis in o quae in tribrachyn

OXeunt, praeSertim eum dura quaedam Oealis α, ο ε in antepaenultima est, patronymica in νιδ deriVantur, in quibus, qu0d saepissime sit, o ultima thematis vocalis anteo elisa est. Qua ratione haec patronymica formata

ihomato Oedipod-ionides, et Vidius e Σπερχει themato antibacchi Sperchionides mei. , 6 formavit. Quae formatio quomodo AEXplicanda ' sit, vi dubium

1 Vulgata seriptura est U.αωαδης, quae eum nullo modo in hexametrum quadret, a turgi et oeckhio, ut o Guisfordii annotatione elucet, in Εἰλαραδης mutati est, quae quidem forina non recte facta Si tinna metronymica, quorum primitiva in velo desinunt in ι-d i formantur cf. . 13 . Quare ratSDrdius e D. V. . eodd. a petissime ti&οί-δης seripsit. 2 Do patronymidis ita formatis duae in e se diversae erant au-tiquorum grammaticorum Sententiae es Sehol ad B 566: .,Tαλαῖονι-

42쪽

esse potest. Ut enim in forinis quales αερτιύδνης II tu ιέ-dλὶς duo patronymicae notionis Suffixa inter se conjuncta Sunt i ια et α, ef . 25), sic in his cum o suffixo rei νSive oa conjunctum St, cujus suffiX ope patronymica ut K0olici ν es. g. 60. faeta sunt. Neque o in ιονιδ Ossendere potest eandem enim quantitatem correptant iubes in

Κρονιυνυς genetivo qui legitur 447 λ 620.

. 36. Ut tribrachys Vitetur, patronymie quae inni poetis posteriori aetatis in ηιcidi formatu sunt Πελοπ-

Vatum, cf. Περγαsitor id . Eodem modo a thematis antibacchiis facta sunt: ED 9 02 - ι dii Maxim. 13 CujuS primitivum υρ υπη est; Hφαισι - 1 ιύδης Nonii. 3 ITT;37, 503. Quae patronymica, quin ex analogia patronymi- eorum in adii formata sint, non dubium est. Ut enim in ista ante da suffixum a suffixum ejusdom se similis notionis insorium est, sic in haec λ to, quod suffiXum quorundam Sententia os . opi vergi Grammat. g. 56 ab Osuffix non diversum x est. . T. In quibusdam patronymicis quae e thematis

in Q derivata sunt, ac in t metri necessitate contractum

1 Vix dubitarim, quin o non rectum sit. Quidni enim intuR-

43쪽

est. Ac primum quidum in poesi dactylica tribrachyn fugiendi causi lino formata sunt: Eo εχ γολί- dat p. in I. n. li, Anth app. 5l 40, quod Lobeckium path. . p. 224 ab Eo ιχθέων primitivo, non ab EoVχcto tuo duxisse miror; nec enim usquam ' Vχθων nominativus logitur Κλυτί

chium secutus Ἀλι ιο- primitivo serivavit, sed ex re 32 Tapparere mihi Videtur Eustathio p. 790, 3 assentiendum

h. om. 7, 2, 5 33, 2, 8 et apud lyricos cf. Pind. )Nem. 10, 3 S ut apud tragicos of Eur El. 295 constanter

. 38. Jam restat, ut de iis patronymici agamus, quae thematis a primitivis quodammodo recedentibus derivata sunt. Atque de λκείδ ης quidem et Aenjdes jam Supra g. 32 disseruimus, nunc de Acts ιπετίδνὶς, quod Tor fit που Γιόν ignificat, verba faciemus. Logitur O 25:1 In formatione eorum patronymicorum, quae jam in epici carminibus exstabant, Pindarus ab iis non restessit, ef Aia Tρυωνιάδας, Παυωνιάδας, Φλῆλυ γι δας, Hαῖονιδας, non ita tragici apud quos leguntur: Dερητιδης Soph. rg. 315, αλκωδοντιδω Em'. On. 59 ID ιμίδω. Γελοπίδαι Si vero epi eorum exempla non XStabant,

patronymica in reticum vel paeonum quartum Pindarus non fuit: Tιμοδημίδαι em 2, 27, qvαρητι δαι em. 10, 22, διγαστιδαν Ol. 2, 80 em 'Eoc τι δαν Ol. 7, 17 2. Ἀλεξιβι δι Pyth. , 60 quod est an

dronymicum.

44쪽

1αsιπετιδι ς, ον sigro ἐγείνctro. Inquirendum igitur est, utrum τι SuffiXO, quod X TOOrtum esse Verisimillimum ost, primitivi thonia amplificatum sit, ni τι Zo artissime, ut o suffixum in Arχισ-ι -δης, cum d SuffiXo conjungendum sit. - Oetae autem graeci si metro obsequentes duo inter se oriunxerunt sui fixa, o ejusdem Vel similis notionis osse vidimus, ut o et Zo, o et da cf. g. 25 . Sed in o sumXo non nostpoSSCSSiVa nedum patronymie Vis quare ut eum a sui fixo arto conjungam, mihi persuadere non OSSum. Duo igitur primitivi themata fasino et ictu ετο quoeum sem.

nihil fronsionis inest ut nim e radicibus ipsis per suffixum vocabula derivantur, qualia βίος stio , -Vid

omptum esse videtur. Sed si rem Ceuratius inspeXeris, aliter judicabis. Nam otiamsi 0ncesserimuS in Γευθρανίδης metri noeessitato T socium esse, quid tamen de ευ- , octari sinitiamus Num in hae quoque forma, quae prosa orationis script0ribus adhiberi solet, et jectum esse vorisimile est Potius primum I De ocii them statuendum e88e CenSeo, quo ευθραν-ία et νευθραν-idλὶς cujuS

45쪽

littera, quae fortasse X T concisa St, ευθραν- thema

ortum esse. Atque item do formis ut λεον- ut λέαινα, ut Uri ιαν- et si s atro judicandum esse Curtius Κ. . IV. p. 214 conjecit. Itaque etiam participii praeSentis an-t suffixum nihil aliud osse videtur, nisi an SuffiXum, quod per a sive a amplificatum sit. Huc spectat quodammodo Κρεων δαι Theocr. 6, 39, cujus primitivum Κρεων Κρεοντ-ος est quod quidem non tam Ἀρεων themate derivatum, quam creeti casu falsa anal0gia Boe0torum ratione ad Xemphim undronymicorum ut Alyρέον-Jας formatum est ef . l . . 40. in primitivorum themata his patronymi is d-

ὁ δὶς Orae ap. Herod. 5, 2, 5, quibus fili Aa θεs ίωνος, Λευκαλίευνος, 'Hετίωνος significantur. Nam haec X νύ μυ- νίδλὶς te. Oneis esse ut antiquis quibusdam grammaticis

videbatur cf. 0kk aneed. p. 49 Cram auecd. p. 347, 3 Gregor Corinth. p. 460 E. M. p. 09 8 Eustath. p. 33, 52), nostra etate nemo Sibi persuadebit. Itaque omnes fere docti hominos, inter quos inprimis obeckius path. I. p. 393), scholium ad N 307 Λευκαυδὶ ς' πο ου Λευ κα- λος secuti patronymica se brevioribus thematis ' Ai/9εsιος,

Λει καλος, υετο repetierunt. Quanquam enim longiores tantum formae servatae sunt, quidni tamen eum et πιυς et

Z i. e. /ευ- et ΛίF-aν poeta homerio usurparint et υε καλος et Λευκαλίουν exstiterint Accedit, quod n0minibus in Hu hypoc0ristica quaedam vis ab antiquis grammaticis tribuitur cf. Eustath. p. 18, 25 . Quare qui mos

nostratium erat media aetate, uni eidemque homini et nomen primitivum et quod ex eo derivatum erat deminutivum imponere, ut minrich et Hezilo, quodam modo comparari potest. - brevioribus autem thematis haec patronyrnica ob eam causam ducta esse videntur, quod poeta homericia formis quales Λευγ an cui se id ς - nam e longioribus the-

46쪽

Dosithoum in Phit parall. 40 inveniatur, dubium osse non p0test, quin illis patronymici ' ρ , et Achaρ themata substituonda sint. . 42. MaXime memorabilis forma est υ ρυ7r υδης, de quo E. . .' 1 ιν υρυπ 0ν Γρυποντος i) Γρυπονr di ς'

47쪽

Jure quodam rus grammaticii ,1έc0 comparavit, qui τι ς ε υνιδος vel potius fεονειδος φυλλὶς heros eponymuSost. Sod cum in dubio x ς εοντι do φυὰν nomen priusquam herois ponymi XStitit, Aec i. e. populuS , nomen ejus, e Studio quodam etymologico, quod Oor Stemannus vol setymologie rectissimo diXit, fietum osse videtur.

48쪽

MATIONE AGITUR.

g. 43. Patronymica seminina, quorum themata in dvol ad do sinunt, i adjectivorum generi, quod Graeci κ/ TCκ appellare solebant, adnumeranda esse jam ante g. )demonstratum est. Formatio autem et Origo eorum aliter ab aliis doctis hominibus explicata est quam formationem antiqui quidam grammatici, inter qu0 Apollonius S0phista, sibi

finxissent, supra g. 2 commemoravimus alias explicandi vias nostra aetate Buden su si κ.oc te. et Buoh-ler das riechische Securi sit suffac τὸ ς es. . S inierunt, qu0rum alter mirum profecto sonorum transitum statuendo eis formas principales in κ. et a Substituit, alior andem

inquirendi viam ingressus ad formas principales in i et cirperVenit, e quibus et adjectiV in κος et κος te et seminina in id se ad repetuntur. Noe magis probanda est Ebulli Sententia, qui K. . IV, p. 336 e an suffixo per it formam feminina in t et ad ducere vult. . 44. Potius ut primum de formae in t Origine agam, BOppi assentiendum Sse censeo, qui vergi. r. . 19, 1 hanc eis linguae anserita adjectivis derivativis respondoro putavit, quae Vocali primae syllabae anseritne linguae propirio modo per riddhi aucta et accentu in ultimam tracto Suffixi ope derivantur, ut v. e. as-ύ- ferreus e as ferrum primitivo, et aqv-ά- equinus ex ς im- primitivo quae si e nominibus propriis derivantur, patronymicam ha -

49쪽

bent 110tionem, ut risishth-a- asishthas i filium significat. Femininum autem genus eorum, quod Vocali donotari solet

det, quae accentum in eadem atque anseritae syllaba ponunt. MaAculina autem jus formationis patronymica a Grae Ci non Servata esse non mirum est qua si a thematis in ducerentur, a primitivis nulla re nisi accentu divorsa

essent id enim vocalium augmentum, quod Indi riddui dicunt, Graeci ad vocabul0rum derivativorum formationem

non adhibuerunt. Alia vero vocabula a Suffixi Ope secundum istam rationem formata sunt ut GT' - - ab στυ thonante, atque maXime compo Sita retracto quidem Recentu ut κυν 07π- Al 59 sem. κυνω r-1-ς, 'astyaροτίων' -οι διχόsi ν-ος

offendero potest d littora, quae ι torminationi fem gen in graeca lingua adjecta est parasiticam senim osse Curtius jure suo contendit do nona form. p. ), o quomodo e istu j littora prodire posset demonstravit GrundZ. d. gr. Etymol0g. . 559 . . 45. Jam do formis, quae in ad desinunt, ut G itGΓΓ-έύς agendum est. In quibus a priorem torminationis partum nihil aliud osse, nisi quod otiam in patronymicismRSe gen in ια-δνὶς et gontiliciis in ta κός suffixum quasi auxiliare invenimus, apparet o vero, quod in casibus obliquis Θαυμαντ-ιαδος in Omparet, parasitic modo ec Spiranti ι ος, adjος, αδος prodiit, quam inter Oeato ι Oeo, qu0d femininum genus denotat, exsistere constat. Hoc igitur discrimen est inter formas in id tored , quod in illis proprium fem gen Signum, praeter parasitieum servatum est in his d solum quasi supremum seminini oneris indicium remunSit - Neminem vero Offendet, quod eum ultima

50쪽

signum constanter olidentibus Graeci etiam in quibusdam Dominibus i incipalibus, quae a SuffiX ope facta sunt, hoc ipsum a aut Servarunt, ut in stat νύδ, I DI J te. Boeti autem casus formam in ici Leo Meyer Vergi Grammat. II, p. lilia Curtius, GrundZuge d. r. tym p. 566.

0X cidf- d/-ς reetissime repetiis mihi videtur; nam cum alias vocales tum , si in fine vocabulorum post conSonantes posita 8Set, Saeptu eotRS Sse eonStat. . 46. Postquam quae esset nostra sententia de origine patronymicorum sena gen in id et ad eXposuimuS, quemadmodum a poetis, maXime a dactylieis formata Sint inquiramus omnino autem memoria tenendum est, poetas dactylicos eas maxime formas facere studuisse, quae hane bucolica caesurae quam aptissimam mensuram haberent: nec contempsisse forma molossicas et choriambicas ), quibu caesura maScula faeorent. Formas vero inod et in ad quodammodo inter se alternare neminem

offugi set Ut enim patronymica hujus mensurae

officiantur, nominativo onSi sing. num forma in ad reliquis forma in id usurpatur. Atque eodem modo, Cum Onsura eliori ambie desideratur, nominativu Sing. Dum in regu Etsi Wiύς, reliqui in id . . ut Σισigido formantur. Noe minus nominativo molossione menSurne ut Radu ις, reliquorum casuum choriambica ut Radias do respondet. Sod jam formationem patronymicorum feni. gen pertrRCt muS.

. 47. Ei patronymicis, quae e thematis trochaicis vo tribrachyeis in a sive masculinis sive semininis repetenda Sunt, Xtremam thematis Oealem eamque in , productam poetae dactylici servare solent. Qua ratione haec patronymica e thematis troeliaicis formata sunt: ρυση-ίς

poetas posterioris aetatis haec exstant: Κισση-ι ς Nonn.

43, 3 II ερσλὶ-ιδος i. e. Hecate Persa filia Ap. Rh. 478; v. met. 7, 74. E thematis autem tribrachycis haec derivata Sunt, in quibus non tam metri gratia quam necessi-