De patronymicorum graecorum formatione

31쪽

Poetas dactylicos ut ab hac, quam modo perluStravi mus, formatione patronymieorvin recedant haud raro metro Cogi neminem fugiet. Nec enim conveniunt metro dactylico patronymica seeundum normam facta, quorum primitiva iiii Vocalem Xeunt, maeroparaloeta, Si in OnSOnantem, majeroentaleeta Sunt nec minus a metro dactylico ea abhorrent,

quorum primitiva, Si in vocalom exeunt, tribrachyn, si in ConSOnantem, pyrrhichium faciunt. . 25. MaXima patronymicorum pars, quae e thematis priori generis derivata sunt, ante a suffixum a litteras praebent ut A nimici 'Ar sa, ελ ast 9v-ια-δλὶς ab ελαstc0ν. Qua forma metri causa poetas ut jam antiqui grammatio intolloxorunt legitur enim apud Eustathium

32쪽

iterum quaerendum St.

Quae vero harum Sententiarum graecis grammatieis maxime arridebat, a πλεοναζειν vel per pectasin ionicam cs Gregor Corintli. p. 48 ed. Sehafer induetum esse, ea nostra aetati minime probatur. Nec enim unquam poetaS,

quanquam a communi sermone formi modo magis OmpreSSi modo magis Xtentis utendo longe reeedebant, Ono Supervacaneos et quasi otiosos metri tantum causa inculcasse e grammatica comparatiVR CognorimuS. Quare Secunda potius earum qua Supra laudavi Sententiarum, quam Tryphoni fuisse e Belis. ano d. p. 49Rpparet, accipienda esse videtur. Cum enim in gentiliciis

rum utrumque possessivam habet vim es. . .), inter se Onjuncta sint, quidni 00dem modo in patronymicis in id ςια et a SuffiXa, quorum utrumque habeat patronymicam vim es. ελasui νέος ἴας), inter se conjuncta esse Statuamus γNoque huic sontentia obstat, quod a SuffiXum jusdem atque o originis est os . . si). Nam poeta homerici, cum patronymica in ad/ης facere coepissent, unde re suffiXum ortum esset, jam obliti erant. Concedendum autem est poetas hoc formandi genere unquam fero nisi me

33쪽

veteres ducere Solent. Ae revera αέρτιος nominativus

apud tragicos et in anthologia haud raro invonitur. Sed

cum neque Ceterorum patronymicorum, quorum non RHUR

bus patronymicis suffixis inter se conjunctis es . 35. deriVatum esse videtur), et Atalant-ia-des Stat Theb. IX, 789. . T. Patronymica, quae e thematis impuri mRor Oparale et is in O ea ratione derivata sunt, hae Sunt: ' ρλὶτ-ι -δ Hom. re 395; Amphiare-ia-des V. RSt. 2, 3, in quo, cum primitivum in a-o sive h-ος Pind. Nem. 9, T sive ε- 0 desinat V ante o ejectum S8e Videtur in patronymico pro re fortasse X analoginpindarica forma dissimulationis causa vidiu usurpaVit ASπ-ia-des v. met. 7, 484 Γαττ-ι -δι ς i. o. Callimachus pl. num. Λυρλ ναῖοι Call. Catuli. v. te. 'IH-ι -δνης i. e.

in quo, Cum es λυο- ductum sit, ι post D elisum St. Scriptores prosae orationis hae formatione, quam Ug-

34쪽

28 mentatam diXorim, non usos esse constat dicunt enim

aut in ta aut in o repetenda sunt. Cui legi repugnare videtur αTT-ι - da Herod. V 202, cujus primitivum B Tet o est, et 'Hφαι--ι -δαι quod nomen L 1 ιου cujusdam Attici ab H φαιστος ductum osse vidotur. Sed in Herodoti codicibus logitur αττά-dat, non Lari ι -δαι, quod potius in agridai es Pind. Nom. 6, 3 Γασσίδαισιν , quam in Baetri dat mutandum esse videtur. Atque 'Hφαιστι dat prior tempore 'fφιστι dat ab γεφιστιος horo nominutos esse ex inscriptione quadam C. I. I p. 402 o locis Hesy- ii sit Suidae apparet. Eodem modo quo e thematis in re et O patronymicata suffixo inter edente se thematis macro catalectis in derivantur, nam in 'κ primitiva maeroentalecta non desinunt . S. Atque e thematis haec patronymica ho-m0rica facta sunt: ΚρειονT-έ dx, T 240 Actos εδον T-ι -

1 Ov. h. 43 legitur Dryant-1- quod eum contra O Rm productum sit fortasse in Dryantiariae mutandum St.

35쪽

mationem dactylicam du0bus prioribus etiam Pindarus ser-Vavit, quae carminibus opicis sine dubio notissima erant. At contra Sermonis communis usum secutus Ἀλκ tit νίδω dixit. g. 30. Eandem formandi rationem nonnulla patronymica praebent, quae e thematis in υ εθ' ducta sunt in quibus ante a di terminationem ε digammo eliso in V producitur. Qua formatione graeci poeta Homero et Quinto Smyrnaeo Xeeptis rarissime, nunquam latini usi sunt. Apud Homerum autem haec leguntur: Lan αννὶ-ιa-dri E 109 IIx κε ν-ι -δν ς 2S; 1 λλ -ι

e. κλερες, λεβ - deriVntum Sit, eodem modo formatum est

atque patronymica e thematis in D cf. . 24). Nemo non intelleget has formas Homorum, qui alii

poetae patronymica ejusmodi formarunt, et Homeri vestigia preSSerunt metro non cogente feciSse. r. κι ειδνὶς enim . . et εὐ Eidri non minus in metrum dactylicum quadrant, quum II κιGL1 G et Περσι ιύδδὶς Inveniuntur autem tales formae nusquam nisi in formulis quibusdam, quorum duo gener discernenda esse censeo. Ac primum

quidem, quod in adlocutionibus usurpari olet, e continetur, quod patronymica quinque Vel ex syllabarum ita ponuntur ut penthemimeri plane nesecta hephthemimoris fiat cui semper fere trithominieris antecedit of . 0kker, homer Blatte p. 43) Quo spectant formulae ut Λιογεν ἐς αερτε dx πολMφινχαν Ἀδδυσσεῖ quae 2 locis legitur, et quae quattuor locis legitur:

Alterum genus formularum, in quo ejusmod putrOHy-

36쪽

mica legi solent, eo continetur, quod patronymica genetivo easu post penthemimorin ita posita sunt, ut in quinto pede caesuram aliquam faciant. Quo spectant formulae ut μενοιτιά da daμῆναι I 434 452, es 420 43S IIενοιτι duo θανονεος P 538, I 28; χηλι ι da γερονιο Θ 00, O 378, quibuscum compares Irὶ λ εώδαο τι λαξει II 686. Si sero versus vocabulo tetra Syllabo clauditur, ionica genetivi f0rma in se usurpatur ut αερτι θεω 'Odos, o et II D t δε o χιλῆος, quocum compares Ix L. t δε o φίκοντο D 43l, I xj-υ ιώδεω ἀφίκ costa 448 Ar λιγέ dεω ἀφικοντο 1 l S. Patronymicis igitur augmentatis hujus ordinis non tam dactyli pedis supplendi causa quam ut versu in certus quasdam formulas redigerentur, poetae usi sunt. Nee tamen e formulis repeti possunt νηκ si dro Z2 et i x λ da Φ 303 IΠερσ1 ε dcio, quod legitur in fine versus Tl 16, 23 tot patronymicorum analogiam equitur, quae genetivo Casu VerSum finiunt.

A BrunQkius quidem corroxit Ν λεῖδαο, quod Selinei de inus del. I. p. 62 rocopit. Sed eum apud Alexandri nos poetas dactylicos aliud ejus formationis patronymicum non XStet, in quo ει syllaba per diaeresin legatur, haud Scio in eum RSSOVi A Alcida in scribendum sit, 'u0 ad

37쪽

codicis scripturam proXime accedit. -- Quod sormandi genus ita Xplicandum esse censeo, ut . . in ιλευ themato digammo amisso ε propter a Voeule quae Soquuntur X analogia derivativorum ut or'-ιος pro λογε- ιος ejectum

sit, quod in aliis quoque derivativis thematorum in F set

factum esse Vidimus, ut βασιλ-ι κός γεν-ι κός. AC PROSOrtim in Ai 0ια dat, cujus primitivum alteram Vocalem tinte

praebeat, hoc facillimo seri potuit.

g. 32. thematis puris in re et , quorum paenultimae diphthongo cum ι composita constat, patronymica usitata ratione derivantur. Sed ut retieus in fine eorum Vitetur, aut , Si quidem paenultima thematis ex ει diphthongo ConStat in producitur, aut ι ultera paenultima vocalis

male derivatum est. - Alteriu formationi complura X- stant exempla: Aenha-daei Luer Verg. v. Antii opp. etc. ab Αἰνεια themate 'Aνγεύ-da si e HalicarnasSenSeS St. ByZ. S. 'Aθ λὶνaiot, cujus pri mitivum ' Ἀνθείας vel ' νθ εας fuisso videtur. Saepissime enim jam in primitiviso vocalis elisa est, ut ita 'Aνδρεα ab ἀνδρεῖο-ς, 'AGTεας ab στεio-ς , et cinis contracta sunt in Axitu ας, e quo derivatum est

1 Verg. Asen. α 5 legitur Aenule, quo nomine Iulus appellatur quam formam contra norinum saetam Helasius et vi mannus in Aensiliae mutaverunt, quod vi tolerabile est. Nam se undum normam Aenea te formandum erat. Sed eum Servius et riseianus II, 36 -Aenide magis contra estquam auctoritate poetica posuit Vergilius, e et correptas in i productam convertens te quasi ob meus Aeni fessistit a Peleus Mides Vergilium ita scripsisse testsentur, nihil eorrigendum est. Otius eum orbiger statuerim, hoe loco de industria ut Iulum signifiearet a regulari formatione Oetam recessisSe. 2 E. M. p. 265, 12 praebet: απὼ ου σημ έας ινεται 1ημεάδης

38쪽

'I D: dato derivavit. Sed in υικα id ς, quod andronymi- eum in coi p. inso. I, 340, 2 legitur, ι SerVatum St. Disceptarunt inter se antiqui grammatici, utrum Πειραῖοι ς per diaeresin an IIειρα id/ης per synaeresin Scribendum Sit cis Herodian in schol ad , 22S). Nec tamen Olum 1 Optor Hor0diani auctoritatem, qui Aristaretium gravissim uni auctorem sequi solebat, sed etiam ex analogi vocabulorum ut 'inas do 'Aθι ναἴτης, in quibu etiam ι amiSSum St,

Ex Ἀλκ cito themate Pindarus usitata ratione ijλκα

di i. e. Hercules Ol. 6, is derivavit Hesiodus autem, quena Omne pOSteriori Retatis poetae' secuti sunt, yλκείδνης formam usui pavit se ii 2.), quae forma potius eum Eustathio 128, 37 ab 'OLκευ- primitivo quam ab L λκ aio-c derivanda st in quo nihil offensionis inest. Nam sine dubio, ' Ἀλγ aio 0 'ALκείδης epithetis ipsis ' λκ aio avus Herculis fictus St. . 33. In quibusdam patronymicis, quae e themutis

potius eum obeckio ol. path. I. p. 254 statuendum SSe videtur, Ariμαδης jam ex ημα primitivo Outracto propagatum esse. 1 In utith. l. l. legitur:

2 Saepissime latini poetae Herculem παrρωνυμικως Alciden ut Muphitryonia len appellarunt, quod Hercules vocabulum quibusdam

casibus in hexametrii non quadrat.

39쪽

De qua productione Priscianus II, 7, 3T, haec praebot:

, ,haec contra regula in paenultinia vocale producunt: ecl/d es, Demodes per synaere Sin λ' Demeades, Codrides, Lyco Orgides Lagides, Belide 8. De Demudes s. g. 32. unde Aeclides, quod HertZiu pro Aeolides vulgato rostituit, o Codrides fluxerint, non liquet nune enim apud nullum poetam inveniuntur. Reliqua autem recte Sese habent. 1αγείδης enim legitur apud Theocr. 7, 4, i vel potius ibi

restituendum est Quam enim Scripturam eo dices praebent Aoriose ὁ Πιολει cito oum falsissimam esse apparet Quare propter hunc ipsum Prisciani locum cum eiero de Ptolem Lagi ita , quem Fritgschius aliique seeuti sunt, faγε dx, Seribendum Ssemen-s00 per ει diphthongum, cui in latin Sermone i longa reSpondet Deinde Lycoorgides sive Lycurgides invenitur apud v. tb 50 l. - Saepius legitur elides Verg. Aen. 2, 2; v. hor. 4, 3 Stat Theb. 6, 29 l . - Denique aecedunt, quae Priscianus non attulit, Amycli-des v. met. 0, 62, cujus primitivum 'Asti κλα- est sus Apoll. 3, 30, 3 , et Dryant-ides, cujus primitivum Aoυας 9Γαντ-o est esse. . 28 adnot.). Haec igitur patronymicorum formatio maXime apud latinos p00tas, inprimi apud Ovidium invenitur. E quo con cludor non licet a Graecis eam plano alienam fuisse. Nam praeter Aciγεid ης, cui cum in codicibus non legatur nihil momenti tribuas, Κυθνεidii andronymicum exstat, cujus primitivum Λυγνος esse Choerobo Seu. Cram. an. II, p. 20l testatur. Jam quomodo ει diphthongus in hi patronymicis explicanda sit, inquiramus. Ac mea quidem sententia haec ex falsa analogia eorum, quae e thematis in i derivata Sunt istuc indueta St. Tenendum enim memoria est, has formas illo demum tempore XStare, quo ει et ι eundem habebat sonum Quare andronymica, quae e thematis in

40쪽

etiam dubitari poterat, an andronymion ut 'AριGTείδ ς, Πατροκλει di; ab 'Αριστος, II ατροκλος derivanda essent. Itaque non mirum est, quod maXime a Romanis patronymicis tiliphth0ngus, cui in latina lingua i longa respondet, falso tributa est, quin etiam Ovidius, qui omnium poetarum Romanorum patronymicis creberrime SUS St, nonnulla quae ex aliis utque in o thsematis derivata sunt ut Amyci des, Dryantides, Coron/des g. 6.), secundum hane falsum ana-l0giam fecit.

Jam de eorum patronymi eorum formatione disserendum est, quorum primitiva, cum in Oealem desinunt, tribrae hyn, eum in consonantem, pyrrhichium efficiunt. Tres autem omnino viRS, ut neonem quartum evitarent, poetas dactylicos iniisse videmus aut primitivi paenultimam produxerunt, aut primitivi thema per ιον, aut per νι amplificarunt. g. q. Ac primam quidem viam semper fero inierunt, cum in primitivi antepaenultima ι vel io est, qua Vocate SmaXime ι quantitatem variare eon Stat. Haec autem ejuSsormationis patronymica Xstant: