장음표시 사용
1쪽
2쪽
USU SIGNIFICATIONE RATIONIBUSMETRICIS
AD SUMMOS I PHILOSOPHI HONORES
4쪽
Si poetarum Graecorum tragoedias accuratius perscrutamur, corruptelas istas mendasque, quas tot in locos earum irrepsisse valde dolemus, ut removeamus dantes operam, haud ita raro nos exercent illae exclamationes, quae toties adhibitae a veteribit poetis tragicis varios exprimunt animi assectus. Nam cum haec epirrhemata usurpata cuin condicionibus similibus similia saepe videantur significare cumque codices rotalium vocum natura incerta usque commutabili parum sibi constent multis in loci ineptissimos errores proferentes, uepe videtur dubium vel in universu in quod epirrhena tanto ex numero sit ponendum, Vel qua specie indutum vel quotiens repetitum vel utrum prorsus site contextu verborum reiciendum necne. Accedit, quod in canticis, de quibus praecipue nimirum est quaestio, tales exclamationes ita saepenumero se offerunt, ut dim-cillime in rhythmum iniciantur, quin etiam haud ita raro nullum omnino metrum videantur sequi. Quibus de causis non videtur ineptum, accuratius paulo in eas inquirere, euin P quasdam μου indiagasse nobis videamur nil earum naturam incertam, ut videtur, illustrandam idoneas. In hac vero dissertatione eis tantum exemplis
liceat uti, quae collegimus ex Sophoclis uripidisque
sabulis, cum quae in Aeschyli tragoediis enucleavimus alio loco adicere nobis in animo sit.
5쪽
Sed iam accedentibus nobis ad priorem nostrae dissertationis partem pauca de harum vocum origine viduntur praemonendii. Neque enim dubium est, quin
ad unam omne eae ita natae sint, ut animi quondam assectum non certis orbis demonstrnrent, sed voce emissa pro tempore et re in universum innium indicarent vel quasi depingerent. Postea vero, cum ne Pius usurparentur nil undem animi motum significandum, fieri non potuit, quin a vocula ab initioonomatopoeticae ), ut ita dicamus, certiore notione praeditae constantem sibi speciem assumerent, quin etiam ut cetera verba constructionis cuiusdam normis subjungerentur. Attamen non omnes in eundem modum liano commutationem perpessae sunt, sed inveniuntur- nonnullite, quae vim atque naturam illam Onomatopoeticam conservaverint. Quod primum patet ea ex re,
quod pleraeque quidem pro vi atque significatione nucta saepius opolitis extremis syllabis ampliore induuntur Specie, porro vero, quod nusquam ut o ceteris vocabulum aliud ex eis pendet. Pertinent autem huc Primum ara riar arra rara ra ete. arrara , Ororsi, de quibus cineops uno nobis genii una est. I.
Ac primum quidem, eum de tanti vocul sit
l. id, quod si rara Onomatopoeticam illam vim iam liquam in partem videtur amisisse. Extat
autem 1 vel similitor usurpatao, sed liceat nobis hac voco uti,
6쪽
a solum ac semel quid ei positu in ut in Phil. v. 895 atticita Mi ἴν ω δμ ἐγω Ουνθένδε γε ); cum geminatain hanc oculuin recte arbitremur restituisse Musgravium in Eurip. Suppl. v. II 32 ro παις απαις lectione inepta, in qua sensus non ineε8et. b. coniungitur idem vocabulum cum ιάλα vel μάλ' αὐθις adverbiis, ita in Soph. Phil. v. 785l86: παπα τευ arana μὰλ πους, id ιι ἐογασει κακὰ i. c. ut in hoc exemplo accedit alterum pii rhemii, ita in Eurip. Alcest. v. 26, in quo, quanquam in Odicibus corruptus tradatur, quin complures interluctiones exstiterint, vix os dubium '. Quod vero attinet ad huius vocis ignificationum,
primum non si neglegendum, Herodiunum gram muticum eum afferre in numer σχετλιαοτικῶν ἐπιθρημάτων s. d. Lentet. , 03, 2 sqq. sed cum idem Oncedat se haud ignorare .rῆν υνηθειαν το παπαὶ δρυ- ων M), tamen utut cum ipsum ana vel araara circumflexo cum cccntu exhibitum rectu in ducere scrip
Sed iam ccuratius inquiramus in hoc vocubulum, quae sit propria eius vis atque notio. Qua uisu ri
7쪽
bus coniunctum cum aliis epirrhematis adhibetur ad lumentationes acriores efficiendas ut in Eurip. Alcest. V. 226, quem Eupra attulimus, non aliter atque in Suppl. V. 1132, ubi ana vox geminatur. Accedunt praeterea Soph. Phil. vv. 785l8 et 792 93 ubi unor τε vel εο anu legitur, quos ad loco id praeterea
eat annotandum, παπα interiectionem ut longiores illassorinus, de quibus postea erit disputandum, dici de corporis malis, quae notio etiam subiecta est unaὶ soli in eiusdem tragoediae v. 745. Quod vero attinet ad ceteros locos, ubi hanc voculam reperimus, recte in univcrsum Herodianus ceterique grammatici, quorum supra acta est mentio, eam appellant σχετλια ἔτικὼν πω, ,h ut . . doloris Xclamationem, cum uno in versu, Eurip. Cyclop. 572, significetur delectatio coniuncta cum laetitia utque admiratione Cyclops enim vinum ab Ulixe acceptum potus exclamat παπaι GO- νον γε, ξυλον τῆς ιιπἐλov. Restat, ut pauca addamus de hac voce σχετλιαστι- κροὸς Surpata, ut eam, quam maxime potest fieri, aceteris epiphonematis, quibus similis subest vis, segregemus. Quanquam vero e quinque locis huc pertinentibus in unoquoque sere varia aliqua doloris species perspicitur, tamen in omnibus id est animadvertendum ποπa σχετλιαστικῶς exclamari non in longiore alicuius lamentatione, sed in duorum ramuli pergonarum Sermone sive molici in partibus obvio sive in ipso diverbio. Exprimere enim videtur, Ura dolorem quendam nova atque nondum nota Vel nondum commemorata quidem re subito alicui iniectum vel denuo excitatum. Ita leguntur in Soph. Oed Col. v. 4 sqq. haec XO. δυστανε, Γ o; ἔθου φονον
8쪽
Similiter retina dicitur in Eurip. Cyclop. V. 110, cum angorem potius sed simileni in modum natum significet in Eurip. Herc. fur. v. 1l20. Doloris denique notioni admiscetur commiserationis vis in Soph. leci. v. 867. cum poenitentia facti inhonesti subito nata coniuncta cum trepidatione et consilii inopia indicetur in Soph. Phil. v. 895. Sed iam transeuntibus nobis ad ceteras, quas supra scripsimus, una interiectionis species primum auca dicenda sunt de anaπαι Oee, quam recte restituisse censemus Lentingium in Eurip. Cyclop. v. 503, ubi codicos similiter atquc in Sophoclis illo loco, quom subinde tractabimus 33, hunc vocem ineptissime discerptum in acto na syllabas praebent. Est nutem anina hoc loco laetitiae exultationisque exclamatio Cyclopis ab Ulixe ebrii laeti'). Ab hac denique prorsus alienam significationem ostendunt longiores gravioresque lumentationis formulae, quae iuveniuntur in illo Philoctetae Sophocleae loco, ubi hic, OS quum diu studuit morbum modissimum dissimulare,
sumina vi ius superatus, magna voce ingemiscere atque vociferari cogitur, exclamans v. 745 qq.: πολλλα,
I cs. p. 8 annot 1. 2 simili cuni vi atque notione etiam cida et amat din adum sabula satyrica extant in v. scit. 156, 152, de quibus ab Aristophano suopius usurpatis s. diffs quam On- seripsit A. Schinckius de interiectionum opiphonematumque pud Aristophanem vi atque usu p. 15, 29. 3 Ita reperiuntur in cod. a. v. 746 interiectiones sic Dissilire by Ooste
9쪽
- mannus ad integros restituit. Neque vero neglegenda sunt, qua idem vir doctissimus annotat de horum pir-rhematum vi nouiatopoetica docens ): In quibus manifestus est ingravescens vehementissimi cruciatus
impetus Aptissime autem illa crebra repetitio litterae re palpitationem oris et maxillarum, quae huiusmodi dolorum propria est, exprimit. Eandem naturam aperte prae se serens invenitur praeterea tu eodem Philoctetae loco huic simillima exclamatio
ἀττατα iquae non aliter corporis hunc dolorem vehementissimum significat. Cuius vocabuli de scribendi ratione o Alexandrinus d. indor p. 36, 12 sqq. haec praescribit τα δὲ σχετλιαστικα τῶν εἰς καὶ ar λογον θει τον
σαμ τε, καὶ τὸ αἰβor καὶ ὁ σαβα παο ευκολιδι ἐν βάπταις δ). Occurrit autem in v. his Soph. Phil. 742
scriptae atque interpunctae : παπαπα. tina araxa. aπaaraarai. Quae mira interpunctio ea ex o nata videtur esse, quod scriba quidam, cum vox longior atque ignota, in qua sa-cile oculi aberrare possent, se ei offerret, hanc punctis insingulas illas partes iambicas divisas descripsit. Similia perfecit in v. 753 non punctis sed accentibus in ictibus iugulorum iamborum positis, cum scriberet πάπaπάaraarai quo in loco, ut codex optimus testis est, errore cognito post illos accentus addidit alteram et litteram. Recte igitur hoc in versu primus Branchius id quod est araxaraaraxaraara in contextum verborum ocepit nisi quod ρυτονως scripsit).1 cs eius ad h. vers. nnot.
2 cs prael. Herod. d. Leutg. II, 933. II, 28 Theogo.
10쪽
εqq. I. ἀπολωλα, τέκνον, κου μνησομαι ,ακον κρυφα παο υμῖν, ἀττατar' διέπεται eici, similiter in versiculo breviore senariis inserto 90. Quos ad locos cum nihil sit, quod adiciamus, iam nos convertamus ad tertiam III. δ τοτ orinteriectionem, quae ut eae, quas in antecedentibus tractavimus, permultis in locis librorum veterum corruptelas quasdam est perpessa. Sed cum haec menda a codicum scribis talibus in rebus neglegentissimis inepte admissa, quippe quae vix aliter tollere possimus, nisi metri diligentissime ratione habita, ut remoVeamus P stea navaturi imus operam, cum de harum Vocularum thmicis condicionibus universis erit disquisitio, hic sufficiat primum singulas huius vocis formas annotasse, tum paucis exposuisse, quam vim ei subesse arbitremur. Occurrunt autem pro affectus vi atque gravitate species eius haec:
1 botor in Eurip. Orest. v. 1389, praeterea in Soph. leci. v. 1245 quo quidem in loco coniungitur
2 ororor in Eurip. Androm. v. 1197 1200.3 τοτοτοῖ in Trach. v. 1009. 4 oτοτοτοῖ interc. fur. V. 875 Phoen. 1530. 5 οτοτοτοτοτο in Soph. leci. V. 1245, quem supra ommemoravimus, et in Eurip. mad. v. 1287.129 6 οτοτοτοτοτοτο in Eurip. Jon. V. 789. Porro quod attinet ad huius voculae scribendi ra-I quem verium Hermannua restituit, cum cod. τοτοτοτοτο praebeat.