De interiectionum apud Sophoclem Euripidemque usu,significatione,rationibus metricis

21쪽

- 40 in ed. Col. v. 220, in quo cum codices corruptelas praebeant significatione huius vocabuli ita certius constituta auehit aliorum οὐ lo scriptura metro nullam afferens offensionem valde commendatur Oedipus enim

originem suam aperturus sorte sua summo dolore nλseutus dicit: I. Auto lar τιν; sed interrumpitur a choro lain suspicante gentem illius infelicem, quod indicat o lo exclamatione ). Adiciendi sunt pra terea Soph. Trach. v. 1143 et Phil. v. 38, de quo pauca nobis licent exponere. Nam cum indoinus hoc loco exultationis vim indagasse sibi videatur, underussastidii sensum putat esse praeserendum. Sed etiam in hoc ut in ceteris versibus praesagium illud Philocte

tae sortis miserriinae coniunctum cum commiseratione

Neoptolemum velle exprimere nobis persuasimus tandem denique vim haec interiectio prae se fert, si nuntius vel alia ruinatis persona in scaenam proditis

vum malum nuntiaturus ut in urip. Hippol. v. 776:BE. ω ωλ' Ἀωημομεῖτε παντες οἱ πέλας domor ete vel in Sophocl. Aiac. v. 737 An okt- βοαδεων imi αρυτηνδε τῆν ὁδοὶ πέμπων tauripis etc. rorsus denis quo ab his, quae enumeravimus, exemplis abhorrent duo Eurip. Cyclop. versus, in quibus ut supra , a. παππια etc. anaphonematis ἰου voce gaudium vel dele tatio exprimitur, v scit. 464 et 576. Ut vero in universum proprium est artificium satyricae fabulae tragoediae ampullis et sesquipedalibus verbis exprimereres viles atque ridiculas, ita etiam haec epirrhemata σχετλιαστικά toties a tragicis in rerum discrimine adhibita non consilio omni neglecto suspicamur a poeta usurpari ad tales rudes atque incultas delectationis vel voluptatis exclamationes efficiendas Attamen etiam

22쪽

- 21 in aliis loci in o voco similis gaudii notio conspicua est ut in Aesch. Agam. v. 25. Quam significationem ut certius indicarent et quasi ad oculos demonstrarent, grammatici quidam posteriores hoc o ab illa lamen-ltationi exclamatione videntur accentu segregasse utet nar .c. 11l 5 s. v. - ἀντιτ orno mi s μοι ἰου. Hi xuως απριο ται os praeti geta in ram aneta. Oxon vol. 3 p. 364 schol Arist. Pac. 316. Nub. 1170. Quorum testimoniorum auctoritas qui non multum valeat contra illorum optimorum testium fidem, quos supra attulimus da a re tacentium, non dubium esse censemus. Sed haec hactenus. Venimus nune ad IX.

Minteriectionem, cuius frequentissimus est usus apud tragicos, quaeque et semel ponitur et bis repetitur. Aci. quidem invenitur sola, ut in Eurip. Suppl. v. 1113 IO. ω, --ον παιδι, καὶ δη--μένων oro φερεται vel in eiusdem traemediae v. 127: O. Missis ota a vioεις νιμ ματρὶ τῶν λωλότων );2. ac plerumque quidem coniungitur cum altero vocabulo, ac primuin quidem cum nomine aut nominativo aut vocativo cum casu, ut praecipue cum τάλας, τλημων, δυστανος adiectivis. Ita in Eurip. Mod. v. i 274 ων τλαμον, ο κακοτυχὰ vel in Soph. Phil. v. 759 ἰω ἰέν δεκτ νε σου, vel in Antig. v. 850- creavini', sed pendet ex ea etiam aliud nomen ut

1 es prael. Soph. Aiae. v. 707. O . col. 140. Eurip. Suppl. v. 1134. Ion. 1502. Cyel. 656. Phoen. 680. Rhes. 54 etc. 2 os prael. Soph. Aiac. v. 893. Dd. Col. 876. Eleet. 150. Eurip. Suppl. v. 1077 Ion. 754 etc.

23쪽

939 ἰώ μοί μοι, quod inprimis ii exclamant, qui in

scenam prodeunt fortunam suam lamentantes. Ita Aias orioni suam queritur etiam extra scenam versans

in Aiac. v. 333 o Teucrus in eiusdem tragoediae v. 974, quem ad locum scholiasta recte annotnt: δεῖ

eiusdem tragoediae v. 91, in quo alterum si lalso additum primus Turnebus delevit, ad quemque scholiasta φαίνεται, οὐδέπω Doπτος--α τψ χορί. Rndem scripturam recte indoesium putamus restituisse in Soph. leci. v. 77, ubi hanc a soribus eadem exclamare ἰώ μοί μοι verisimilo est. Addebatur autem in codicibus δυσν sto vocabulum, quod cum ali viri docti retineant mermannes praeterea suadente Ἀπιοι μοι

1 simit se oster A in Sopb Aiac. v. 339. Oed. Tyr. 1391. Oed Col. 833. 1491. Eurip. oe. 177. Ion. 752.912. Phoen. 103. 1290 te ot k l . in Soph. Ant. 1284. Eurip. Hippol. 147. Orest. 1353 1537 etc. 2 cs prael. Eurip. loci. v. 1185. simit genitivus so-quitur si vo ἰὼ ἰώ cum δυστανος τάλας adiectivis coniunctum ut in urip. yppol. v. 11. Med. 7. 3 cf. prael. Eurip. ore fur. v. 1031.4 et eiusd trag. in v. 1208.

24쪽

Dindorfius Oinisi respiciens illo locos, do quibus paulo ante diximus opinatur enim hoc adiectivum vitiose versu, qui sequitur, 80 a librario repetitum in uno locum translatui esse i). Sed reperitur non solum ἰώ μοι μοι sed etiam ἰαν ἰώ μοί μοι ut in Eurip. Suppl. v. 28:ΑΛ. se ἰώ μοί μοι κατά με πέδονθας λοι. Quae formulae

ἰώ μοι et os μοι μοι praeterea conectuntur et ipsae cum nomine quodam aut nolni nativo aut genitivo cum casu

Quibus rebus do constructione huius voculae xpositis iam videlimus, quae veteres grammatici et lexi-cographi de eius scribendi ratione atque significatione praecipiant. Docet autem Herodianus hae t. c. I, p. 507, 24 το ἰω ἀννεται ἀνaκλητικον ν καὶ ου παραγωγον et Arcadius i. o. 82 I9: Tu u ou ku-Hrae, os ἰώ ro δὲ τῆς κλητικει περισπαται, o ). Tum l es prael. Soph. Aiae. v. 336. 339). Eurip. Androm.

825. Quae condiei non perspicitur in aliis loeis, ut i Soph. Aiac. v. 385. M. Col. 199, ubi tertium μοι in dieiendum se osten ostendemus, urip. Aleeat. 876. Eleet 129. 159. Med. 7 Troad. 28 etc. 2 cs prael. vrip. Alcest. v. 393. . d. 115. Phoen. l289, 508. quo de loco P t. g. 3 quo do loco post. g. Adiciendi sunt v. Eurip. Androm. ii 5. quo do loco post. g. Hippol 364 Phoen. 1492.4 s. praei Apollon in Bevh anecdot. p. 576, 5 eod. l . schol in Dionys granim. p. 942, 29.

25쪽

- 24 Otiam ἰώ usurpari σχετλιαστικως statuit uidas . . : ιο σχετλιaστικον. meterea Vero in tym Magn haec

bus ex annotationibus primum has derivationes uultus esse pretii nemo non videt, praesertim cum talea exclamationes omnino non certo consilio a quadam voce deriventur omissis igitur his ineptiis hoc statuendum mi primum hanc interiectionem ouendam esse, tum

eam esse epiphonema βακχευτικον, σχετλιαστικον, ἀνακλη

Ita re vera rimum se usurpatur βακχευτικως in iis locis, ubi luctu atque timore subito in summam laetitiam conversis chorus saltationes bacchicas instituit

ut in Aiac. v. 694, 704. Legitur enim indo a v. 693:XO ἔφριξρο ἔρωτι, περιχα ς σανεατωιαν. Au los Iuvm etc. et in v. 707 As sis νυν aD νυν οὐ κε etc. Ei militer bacchice dictum ob occurrit in Euripidis Baccharum compluribus locis, ita in uv. 576, 78: I sis, κλυετ' ἐ-ς, κλοετ' avom l co Βάκχαι, ἰω Βάκχαι 580 AL A Ao, πάλιν αὐδω. 582: O. cis os ἐσποτα δέ ποτα -- - ῆιώτερον εἰς θίασον cum in aliis versibus in universum laetitia hac voce significetur ut in Phoen. v. 10 ubi Iocasta filium Polynicem post longum tempus videns exclamat: tis os, μολις τανεις σελπτα κἀδδπιπα uaria Ouλλαις vel in Rhes. v. 454:XO Ao M. φίλα θροεἷς, φίλος Λωθεν P ). Deinde etsi

1 do eadem re f. Zonar. s. v.

1453. hoon. 317 Rhos. 380.

26쪽

- 25 de ἰώ vocula σχετλιαστα ς adhibita manifesta est res, tamen quaeritur, nonne aliquantum certius hanc significationem possimus statuere. Qua de causa si exempla huius notionis uberrima accuratius inspiciemus ac

primum quidem ea, ubi nullum additamentum accedit, reperiemus, ἰώ vel ἰὼ ἰώ adhiberi praecipue initio canticorum lamentationem longiorem continentium, imprimis anapaesticorum Chorus enim vel alia persona alicuius sortem infelicem questurus a voce in universum praemissa indicat, quae in sequentibus ampliore lamentatione persequitur atque illustrat ). In qua postea, si doloris assectus augetur, aliam plerumque interiectionem usurpat. Qua de re accuratius agendi postea nobis obicietur occasio ) hie hoe epi rhema in universum levius vel minus emeaeiter dies ceteris sufficiat statuisse. Quod praeterea inde aliquantum apparet eidem ex omnibus saepissimo aliud vocabulum cuiusvis generis adici. Quin etiam multis in locis doloris significatio sere videtur evanuisae: est i non aliter atque epirrhena κλητικον, ut in Soph. Ant. v. 44 α ιρκαιαι αρματο αὐος, ἐμπας ξυμμαρτυρας ιιιι ἐπικτωμα etc.

vel in Phil. v. 219 Q ixo τινες - ἐς γῆν τήνδε κἀκ ποίας τυχης κατέσχετ' et vel in Eurip. hoen.

v. 109 AN κοτνια παῖ Λατους 'ματα etc. ). Ac-eedit porro 1 ut in Eurip. Moest. 86 sqq. est 35 sqq. Troad 164. Suppl. 1113 etc. 2 et p. 47.

3 os prael. Soph. Oed Tyr. 162. Eurip. Hecub. 1088. Eloet. 1177. Med. 1251 etc.

27쪽

epirrhema, quod ut pleraque et gente ponitur et geminatur. Ita invenitur: I. solum ut in urip. ph. Taur. v. 559 IO. νευ' ως ευ κακὸν &καιον εἰσεπραξaro, vel in versuafine ut in Trach. v. 987 1 cs au μιαο βρυ- τε 'deinde geminatum, ut in Eurip. Helen. v. 777 EA. νε φεs μακD- λεως ab τάλας πονον ).2. adicitur Ocnbulum nominativo cum casu ut

3. Pendet ex ea genitivus substanti vi ut in Soph. Eieci. v. 1183: P. νευ τῆς νυμφου δυσμοδεο τε is τρο νῆς. Sequitur praeterea σε vocem gentinatam nomen vocativo cum casu, cui accedit genetivus in Eurip. Med. v. 358: O. δυστανε γυναι φεν, νευ μ'

λέα τῶν σου ἀχέειν. )4. coniungitur is adverbium affirmativum eum νεο Voce semel posita respiciente ad τε priore loco

I cs prael. Soph. Aiac. v. 1266 Ant. 23. lecl. 842. Phil. 23l urip. Alcest. v. 1102. M. 55 Heraclid. 18. Hipp. 107s. Iph. Taur. 626. Phoen. 1740 est. Et Soph. O . Tyr. v. 964. Uod Col. 20. Trach. 1016. Eurip. Androm. 183. Ilore sur. 1028. Med. 146. 330 te.

2 et prael. Eurip. Hippol. v. 242.3 simit in Soph. Ant. v. 300. urip. Med. 1393. 4 es prael. Soph. leci. v. 20. Eurip. loci. 20. Hippol. 936. Iph. Taur. 155 861. Oreat. 161 327 Troad. 584.

28쪽

27 collocatum, ut in Soph. Eieci. v. 841: O. πάμφυχος ἀνάσσει. m. νευ. O. ς ε δῆτ' ' λοὰ γαρ M. ἐδάμη b. adduntur etiam es epirrhemati aliae interiectiones, ita sequitur c quod dicitur κλητικον cum substantivo in Eurip. Item fur. v. 217 3 - ὁ γα eΚάμου καὶ mo εἰς ' ἀς mum etc. vel coniungitur Maret ita in Soph. ed. Col. V. 670 AN. ala τε i. ἔστιν ἔστι νῶν hi etc. 3.

Iam vero inquirentibus nobis in veterum grammaticorum de hac voce praecepta ea videntur non neglegenda, quae Io Alexandrinus praescribi l. c. p. 32, 17 καὶ πάντα os εἰς vst in vos o δίφωπον περισ-

s. v. haec exhibet: φεν σχετλιαστικμ πψλtia i δμ- νηρον οἰ-yrrua ἔστι δὲ καὶ θαυμαστικόν τι φευ. - Σοφοκλῆς et Hesychius τε φευ' ἴσον τῶ hιοι , Constat igitur, primum νει voculam esse circumflectendam, tum eam esse ἐκ-u σχετλιαστικὸν vel ὀδυνηρ-- vortia, usurpari autem praeterea muαστικῶς. Quibus ex praeceptis cum prius non sit dubium, statim paullo accuratius agamus de altero, quaerentes nonne quasdam res, quibus doloris universi vel lamentationis huius, cis Sensus, quem veterea illi gramatici ei attribuunt, certius explanetur atque describatur, possimus indagare. Qua de causa diverbiorum praecipue versibus, ubi hoc vocabulum occurrit, diligenter inspectis primum id est observandum, non ita paucis in locis non tam doloris significationem, quam indignationis perspici,

quamvis non sit negandum, hanc notionem commixtam 1 simit in Eurip. Troad. v. 584.2 quo de l. post M. 3 cs prael. σω. I, 504 9. Aread p. 183, 23.

4 quo de L post M.

29쪽

- 28 saepe cum, illius aliqua specie in alio loco magis in alio minus adhue eo osci. Sed hoe non videtur dubium, quin, si sensus atque natura loe universi indignationis exclamationem poscit, ab his tragicis plerumque haec interiectio usurpetur. Qua de causa hane signifieationem ei propriam esse a picamur. Talem autem indignitationis vel ira vim ei loci imprimis aperte

prae se serunt, ubi inter personas in caena versantes concertatio quaedam verborum incidi Ita in Soph. Antig. v. 1047, cum in iis, quae subinde antecedunt, Creo Tiresiam incusaverit lucri gratia sibi eum au dare, ut mortuum sepeliat, hic valde indignatus respondet: TE. re vidis a Doman τις, - νοαὐτσι sed interrumpitur a Creonte τι χρωα ποτον τουτοπαγκοινον λέγεις quibus verbis iam initium concerta-tationis laetum es Similiter adhibetur haec vox

In Eurip. Alaea illo loco, in quo Pheres acerrime reprehensus ab Admoto filio quod ut senex, quirita telo a maximam in partem compleverit, nolueritimori Alcestis loco, respondot illum esse uxoris mortis auctorem non se illius igitur fuisset, pro ea mortem

obire. Tum Admetus ira atque indignatione affectus melamat V. Is σευ -ἀνωος ἔλθοις roses qχouu κοτέ , Quae indignationis notio quamvis imminuta atque iis quidem, ut improbationis potius speciem praebeat, tamen aliquantum adhuc perapicua est in iis versibus, ubi hanc exclamationem sententia quaedam sequitur indicat τε exclamans e ea, quae Equuntur quamvis vera tamen ita se habere improbare atque dolere. Ita in Soph. Aiac. v. 126 haec inve- .n M. . pr oph. Phil. 10 19. 1302. Ant. 323. Uoet.

30쪽

niuntur: T. 4 s ' O Mχνοντος ὁ ταχεα τις Μοτοῖς χαοις Musiser, vel in urip. est . 330 τευ μου, βooror Dωτες , κακιν Moy). Similia aliqua notio dolori saepe accedit, ubi post τε vocem enuntiatum ponitur, quod vocatur optativum, ut in Soph. Electr. v. 1021 : ν με νεῖμ' -υς Otiro τροπωρον --τρος θνήσκοντο . a.'-mo cli κατει σω, vel in Eurip. Hippol. v. 1414 φευ εα Οαῖ- δαίμοσιν βροτῶν γε-ς γ. Hae autem significatio permultis denique in locis evanuit atque in doloris vel maeroris vim transiit. Quo in usu huius voculae id praeterea est animadve tendum eam non tam dolorem subito excitatum exprimere quam usurpari ab eo, qui de sua aut aliorum sorte desperans lamentis atque questibus se dedi Ita Polydorus queritur in urip. Hecub. v. xt cos lcra κνερ, ητις ἐκ τυραννικάδω δδυων Ἀουλειον ηu inciως--σσεις - ω, etc. Similiter cum commiserationis vi extat in Eurip. Iph. Taur. v. 372- σχαρα- Πηρ η DeoihI' - ποτε l πατὴρ Ἀδελφvr, et γεγεμ τυγχανω, mprimis vero hunc sensum praebet τε geminatum cum in diverbio tum in canticis. Ita in Soph. Electri v. 764: O. τε το κει - - σκοταισι τοι πάλαι --ωιέον ab ἔοικεν, θαμαι μυ- vel in Eurip. Electr. v. 1327 3 τε νευ' δει- νιν τοσ ἐγηρ et σω καὶ θεοῖο κλυεινν,

I et praeti Soph. O . Tyr. v. 316. Eurip. melib. 864 955. laeti 367. Suppl. 463. Hippol. 431. 25. Med. 330. Orest. 1154.2 et prael. Eurip. Alcest. v. 536 1102. ippes. 1018. Iphia Aud. 665. 3 euius res, cum vix sit ubis, Oxempla non dantur

adicienda. Uno denique in loco ετ εο videtvr osae gaudentis