De interiectionum apud Sophoclem Euripidemque usu,significatione,rationibus metricis

31쪽

Iam sequitur

interiectio, cuius cum primum de constructione nobis sit agendum, haec Bunt, quae videantu 'ssicenda. Ac 1. igitur ala voeula sola extat ut in Soph. Aiac. v. 430 II. ἐαὶ τψει ποτ ανεώδ ἐπωνυμον Ἀ-μον οισειν νωι tot ἐμοῖς κακοMyr vel geminata ut in Eurip. Troad. v. I9Τ: XO. ala alat ποίοις οικτοις τὰν σὰν λυμαν ἐξαιάγις ).2. et ala et ala ala exclamationes cum aliis vocabulis coniunguntur imprimis ut alia interiectiones cum δυστανος, τάλας, ιιέλεος adiectivi nominativo cum eas positis ita in Soph. ed. M v. 1735 α. ωἐδυστάλαινα, ποῖ Gἶr -υθις - ωημος ἀποοος -ἰωνα τλάμον' vel in urip. Iphig. Aul. v. 404, ubi alara τάλας vocabulo aliis verbis interpositis secernitur: ΝΕ. αἰα , φίλους ao ουχὶ κεκτηβην τάλας ). Sed additur etiam aliud nomen ut substantivum ita in Oph. Phil v. 1I86 Hur αἰαὶ δαίμων μέμων' Ἀπολωλ' ὁ τάλας vel adiectivum bis repetitum cum substantivo, ut

προσψδεγμα τοιουδ' ἀνωος Quem ad locum recto scholiasta annotat: θαυμαστικὸν με ἐκπλήξεως τό τε ἐν

ταωa. Vertendum autem est cum utimanno heu, quam dulce est Meiper etc.

I et praeti Soph. Ant. v. 1288. Os d. r. 754. Eloci. 136. 152. Trach. 969. Eurip. erc. sur. 13. . Suppl. 291. Hippol. 881 Iph. Aul. 137. Cyel. 696. Orest. 855. Troad. 122s Phoen. 1340 te. 2, ei praeti ops Aiad. v. 370 Ant. 1290. Phil. 1107. Grip. Androm 829. Hel 210. Hippol. 1347 137 Ion. 766. Troad 197 1226. Phoon. 12--3 es prael. Soph. Ant. 1310.

32쪽

3. additur nomen genitivo cum casu doloris ausam indicans ut in Eurip. Hecub. V. 182 ΕΚ alar, M-χας aecedit porro talis genitivus ad ala vocem cum vocativo coniunctam ut in Eurip. Troad. v. 628 ΕΚ.ala τέκνον, σῶν ἀνοGloo ποοσφομάτων ).4. coniunguntur cum ala vocabulo μάλα, μάλ' -θις, δῆτα adverbia ut in Troad. v. 722: N. Marμάλ' ο - μέτοι πάσχομεν κακά. μάλ' ὐθις vero et M pra particulae respiciunt ad alterum ala anteo dens, ita in Eurip. mad. v. 29 ala κάλ' υλ ως

κακῶς διολλυμι cuius versum antecedentem modo attulimus ). Similiter δῆτα ponitur affirmativa cum vi

alaz, ἔμαθον ἐνυπνι--μμάτων ἐμων νιν ). Sequuntur deinde tale exclamationes praeterea alia vocabula

1 et prael. Eurip. Here fur v. 900. Hippol. 814. Troad 579.2 et prasi Eurip. Μω. v. 1009. 3hquo do loco post. g. 4 es praes sturip. Hippol. v. 694 de quo post M. 5 do quo post M. 6 quo de versu posti. g. 7 de quo post V praeterea hue spectant Eurip. me . v. 1088 Phoen. 1492.

33쪽

- 32 Tantum de constructione huius epirrhomatis Transeamus nunc ad eius scribendi rationem atque significationem. Ac primum quidem in hoc vocabulo recte exhibendo neque codices neque grammatici veteres satis sibi constant, nam illi aut a a praebent aut at arculo cum accentu aut has duas voculas in unam con

Quibus ex codicum scripturis atque grammaticorum praeceptis quamvis inter se discrepantibus ainen haec sere colligi possunt. Primum enim codices, quanquam saepe neglegenter sunt seripti, tamen miro consensu apud Euripidem semper a bis aut quater collocatum exhibent, cum eapud Sophoclem quidem a semel positum legatur. Illivem tres loci, ubi apud eundem haec vox ter invenitur, propter metrum sunt corrigendi aut deleta aut1 es praeti Modian. l. e. II, 33, 20. o. Alexand. 36, 12.2 et mot Io Alexand 32, 24. Eum Gud. p. 13. Apoll. in eis an ed. p. 56, 26.

34쪽

bus voculi in unam conexis no a codicibus quidem Prorsus abhorret. Porro vero Herodianus de ex illis testibus multo dignissimus hanc ala vocem re Vera X-titisse confirmat eam non aliter utque Mor, ουαι, ἀτατα etc. ut unam vocem fierens, quam in fine esse circumflectendam docet. uno cum ita sint, apud tragicos semporista lectionem circumflexam restituendam esse censemus .)His igitur rebus pertractatis iam pauca sunt dicenda de huius interiectionis significatione. Quae in universum recte ab illis grammaticis, quos commemoravimus, appellatur σχετλιαστικὼν ἐπινωνη/ι et θρ--τικὼν ἐπίφθεγμa. Nam cum perpaucis tantum in

locis corporis dolor ea significetur ut in Soph. Trach. v. 08l ala ὀ τίλa I D Daλφεν aτης σπα- 1μὼς oris os λ διῆρε πλενο Gr etc. in plerisque animi dolor exprimitur, qui natus e an is variis variu est.

Ita nonnullis locis ala vox metus periculi imminentis speciem prae se fert ut in Eurip. Androni. v. I 073 Lm retur προμαντις θυιιδ ως τι προςωκα in aliis terroris ut in Soph. ed. yr. v. 754 OL mi'

I ubi scribondum est mi an propter versum antist phleum 385 ubi Molo no legitur. 2 quem Hermannus restituit. 3 quo de loco post. g.

4 at vero vocem prorsus alienam ab hac an exclamatione, cum qua illi grammatici, quorum supra facta est mentio, eam videntur consudisse, re vera existere, sed esse irati plauoconsentis, demonstrat Schin ius in dissertationi quam supra commemoravimus p. 5.

35쪽

- 4 τάδ' 1 1 Magari etc. vel in Eurip. Herc. sur. . 913:ΑΓΓ τελαχοι nar&ς. O. alat in plerisque vero haec vox adhibetur vi lamentationes acriores efficiendas in- priniis in melicis tragoediarum partibus. Cuius rei cum non sit dubia hic exempla non videntur ascribetidii praesertim cum ea sufficiant, quue supra attulimus cum de huius interiectionis constructione esset quaestio.

Accedunt denique duae doloris exclamntiones frequentissime apud tragicos obviae or. οἴμοι et οἴ ci μοι, de quibus nunc deinceps egi agendum. Ac primum quidem videamus, quid sibi velit XII. Drepirrhema. Quod apud hos tragicos nullo loco solum extat, sed ita seinper, ut subsequntur Pronomen, eum quo arctissime cohaeret. Ita ei apponitur a nominativus qui aphaeresin perpetitur, ac I. quidem solus ut in Eurip. Orest. v. 1018: . οἴ γε ' οὐ τυμβoi mo ' ρ ῶο ἀναστω lἀδελ ν etc. 3);2. additur praeterea ut nominativus, ut τλά-uων, τάλας τάλa pa). έλεος ιιεώM. Ita in Eurip. Troad. v. 16 I seu es , o uticis τι es vis' aut vocativus ut in Eurip. ph. Aul. v. 127s 'γώ, ἁ- τε ' ταυτον mo da i μέλος εἰς μινο πέπτωκε τυχης );3. sequitur genitivus ut in urip. Troad. v.

36쪽

non est neglegendum, in his, de quibus agimus tragoediis eam non usurpari nisi a mulieribus η .PUnde igitur deinde ex ot vocula ιιοι dativus, qui tantopere se applicat atque inclinat ad illud, ut haeduae voculae in unum coalescant uti re factum est, ut in m antiquis temporibus nasceretur quasi novum

verbum

υ ἴριοι. Nam cum multi qui prior aetate erant oditores, exhiberent disiunctim scriptum ot μοι, cum Brunckio, Dindocto, auchio, aliis censemus coniuhctim esse scribendum μοι uua in re certilis demonstranda a codicibus vix quidquam auxilii petendum est naita ut supta commemoravimus, illi talibetis in rethus 'arius ne falsissimas seribendi rationes ' praebent. Etenim aut disiunctim inveniuntur in eis duae illae voces, aut ita unum Vocabulum coniunguntur, aut acuto Recensu posito in qualibet syllaba aut circumflexo, aut tenuatnor particula aut uspirata ait denique nocentu spiritu omnino neglectis. Omissis igitur his codicum inoptii inquiramus in sequentibus inveterum grammaticorum

2 ei. xempla, quae supra attulimus euneta Dissilire by Ooste

37쪽

testiinonia, qui es tuo et μοι coniunctim scripta in interiectionum numero labent eadein ratione atquenaxat vel Ororoi etc. epirrhemata, quique pluribus quam opus erat in re vix difficili verbis demonstrant, acutum in penultima syllaba esse collocandum. in primum odio unam isse voculam multis disputat verbis Apollonius in libro, quom composuit de adverbiis cl. Beh- heri anecdota p. 36, 28 et 38, 12), cum de accentu

Herodianus . . I, p. 9, I haec asterat: τὼ μέντοι οἴκοι τοπικὸν ἐπωλμα καὶ οἴμοι σχετλιαώτιαμ a xaooξυνον ται ). Non disserunt ab hoc praecepto ea, quae supra ascripsi inus tradita ab Ioann. Alexandrino ' et Arcadio'). Restat ut in sequentibus huius anaphonemutis usus condiciones paullo accuratius Persequamur. Qua in re ut in ceteri interiectionibus ita etiam in hac proficiscendum est ab iis locis, ubi 1. invenitur sola ut in Soph. ed. yr. v. Il69:θε. ιιιοι, προ αντῶ γ εἰμὶ τε δειν se λέγειν, vel in Eurip. Androm. v. 70: ιμοι πέπυοται ὁ ἐμὼν δεθ - τον γονον );2. pendet ex ea nomen nominativo aut vocativo cum casu, ita imprimis τάλας et τάλαινα adiectiva, quibus notio, quae in ea inest, magis premitur. Ita in Soph. Eieci. v. 788: ιμοι τάλαιν ' νυν mo ἰμω ι

καρῆ deinde adicitur lac pronomen ut in urip.

D et prael. I. e. I, 502, 22.2 es. l. e. p. 36. 7 sqq. 3 cf. l. e. p. 83, 15 sqq. 4 ei prael soph. Antig. v. 49. 275. Eleet. 1479. Phil. 426. Eurip. Androm. 066. seub. 81. Iret. 15. Ilippol. 10. I . Taur. 855. Med. 1210. Phoen. 1332.45 es praeti Soph. Aiae. v. 800. Antig. 554. Oed. m. 744. O . col. 828. laol. 930. II 08. Phil. I 6 622.

Eurip. Hecub. I a te.

38쪽

μεν Apponitur igitur denique odio voci vocativus ut in Eurip. Hecub. v. 19I Iraa. his μῆτερ, πῶς

3. ex ea aptus est genitivus alicuius nominis ut in Soph. Oed. Col. v. 1399, 1400 IIo. οἴμοι κελευμοτει ἐμῆς δυσπραξως Orno es Dulρων etc. vel in Eurip. Phoen. v. 345 M. οἴμοι ξυμφορdς ρυπρο ι - τατας γ, praeterea sequuntur nonnulli locis nominativus et genitivus ut in Oph. leci. v. 1143 οἴμοι τά-- α τῆς ἐμῆς πάλαι τροσηλ ἀνωτελήτου etc. non aliter in Eurip. hoen. v. 1346 οἴμοι κακῶν δυστηνος ω --λας ἐγώ ).4. etiam huic anaphonemati adiciuntur adverbia,

ut G a in Eurip. Troad. v. 1231 . . . - οἴμοι μοι. XO. οἴμοι δῆτα σων λάστων κaκων. i militer μάλ' υδις respiciens ad alterum ornos, quod antecedit, in Soph. Oed. Tyr. v. 1316ll7 os ιοι οἴμοι μάλ' auθις ' ων εἰvid ιι ιι κέντρων τε τωνο' ἴστρημα κώ μνωι κακῶν - . Liceat nobis hoc loco praeterea non hullos vorsus commemorare, in quibus u coniunctio sequitur, qua in sormula ο μοι vox elisionem admittit, ita in Soph. Ainc v. 87: Roh oo ἀθDμῶ' etc. cuius

rei apud Euripidem nullum exemplum reperitur ).

I cs prael. Soph. Aiae. v. 944. Eurip. Hucub. 180. Troad 345, ubi ruo τεκνον legitur, quod vocativum ρο-

ininus esse propter id quod scripsimus urip. Hecub exemplum.

2 ct praeti Soph. Aiae. 367. lecti 1179. Eurip. Androm. 394. 46. Bacch. 1248. Hero sur. 1374. Troad 115. 796 etc. 3 es prael. Eurip. eculi. v. 1255 Εleci. 1109. Orest. 412. Phoen. 373. 4 es prael. Soph. Trach. v. 1206.5 os praot Soph. Aiae v. 354. Antig. 320. 270.

39쪽

- 38 Haec sero sunt, quae de tuo vocul e ulus condicionibus videantur dicenda, quein si comparamus cum aliis epirrhematis, id est animadvertendum, primum hanc interiectionem non ut illa coniungi solere cum similibus exclamationibus, tum eam non pro vi atque notione auctis saepius repoti. Attamen si doloris ουignificatio magis promitur, adicitur alter μοι dativus. Cuius syrmulae antiquam cripturam fuissesoluoulo docet Apollonius in Behk anecd. p. 88, 25, cui assentitur indorfius, hanc lectionem ubique tragicis se restituendam consens Sed respicit Apollonius ἰμι-no exhibens, qua de sormilla ceteri grammatici tacent, ῶno dubio ad similes illas exclamationes ut alar, setor. ἀπαππ-aI, ororor, alias. In his vero de accentu aliter rem. 8 hRbere putamus nam cum in eis ipsa vocula monosyllaba aut altera vocis ab initio nomatopoeticae pars saepius repetatur, in hac μοι dativus ex interiectione o aptus saepius ei tantum apponitur. Praeterea si in odioιnor sormula accentum ita commutamus, nescimus, cur non eundem in modum scribsemus oh oh quod vetant grammaticorum Veterum praecepta Verisimile igitur est, Apollonii ἰμοιμοὶ lectionem errorem esse natum ex illarum, quas attulinius,oτοτοῖ etc. similitudine. Scribendum igitur est ἐμοιμοι aeut posito in prima syllaba. Quae exclamatio aut invenitur sola ut in Eurip. Troad. v. 1230: O. νε-ων ωπον - οῖιιοι μοι ), aut cum ais adiectivo coniungitur ut in Soph. Phil. v. 780 προσέρχεται τοδ ἐγγυς οιμοι μοι ταλας ), aut imilibus vocifera-

1 es eius lexic. SoPh. S. V. 2 es prael. Soph. Phil. v. 1123. Eurip. Ion. v. 902. 3 altor no dativus omissus in cod. restituendus est in Soph. Trach. v. 986, de quo post. g. s. prael. Eurip. ip- pol. v. 1350.

40쪽

Quibus rebus absolutis iam pauca liceat alieno de huius epirrhematis significatione, quae quidem vix dubia esse potest. Nam ut illi grammatici veteres octo trionent, etiam ho es anaphonema σχετμοτικον 3 exclamant enim re vera ιιιοι et dolentei et perterriti et sollicitati vel trepidantes. Qua de significatione huius vocis cuin postea sit uberius agendum, nune tantum paucus locos enumeremus, in quibus insolita quaedam notio inest. Putamus enim primuin tim exclamn tionein indignationis vim nonnullis in locis prae se ferre. Ita in Sophontig. v. 320, ubi res est haec: Custos nuntiavit Creonti, inortuum Polynicem, aliquo sepultum esse, quem inferii ex moro siclis effugis8e uua re audita maxini ira inflammatus respondet Creo, bene se scire, ipsos custodes pecunia corruptos lacinus illud inmisisse, quo ipse acerrime animo mordeatur. Illo auinin hoc se fecisse, negans dicit, auctorem facti

ignotum animum ei contristare, e tantum aures, cum

nuntius veniat. um Creo etiam diffidens custodi ex-elamat: hoc λαλημα δῆλον πιετυκος ). Adhibetur denique etiam haec interiectio ad co poris dolorem indicandum in illa hiloctetae lamentatione atque vociferatione, cuius saepius facta est mentio, in Soph. scilicet Phil. v. 780 sqq. 3.

Iam sequuntur Postrema I, quibus de versibus post M. 2 es prael. Hesych. Suid. . . 3 cs prael. Soph. Antig. v. 86. Grip. Bacch. 805.

eitur in Soph. Trach. v. 986.