장음표시 사용
371쪽
perpetimus salutarem. Post quam liberationem praemium et honores persectis tribuentur, qui requieverint ab expiandi labore, requieverint ab omni alio munere, quamvis sancto et inter Sanctos. De inde Vero eos, qui corde sunt puro, Secundum appropinquationem ad deum sempiternae contomplationis manet restitutio. Et dii appellantur, qui in iisdem sedibus regiis erunt collocati sosv θρου titin, in quibus ceteri dii, qui proximum a Salvatore domino ordinem tenetit. Velox igitur ad expiandum ' Puto te idoneaque, quae ad meliorem frugem commode recipiat conversionem. Unde etiam facile traducit quasi in novum domicilium) in id, quod est menti cognatum, divinum sanctumque, et per mysticas proprii cuiusdam luminis progressiones transfert hominem, donec in summo requietis loco eum deponat, corde purum, quem docet sacie ad faelem, eumque scientem et comprehendentem contemplari deum δ). O finem praeclarum et beatum l
Quinam sit aptus, qui et v I v Aotu adipiscatur. Ad et v autem impetrandam neque quis natura est PraeParatu S, neque natura per so Sola vitae momento quodam sit tus 8, neque qui est cuiuslibet artis peritus, neque qui libertilissimis
Ivo,atu adipi Scatur, eum novo mentis corde, quod fide viva sormatur, praeditum esse oportet.). Itaque omnes homine S, qui eam aecipiant, apti sieri possunt. Nam fidelis esse potest homo vel maXime rudis, rusticus, illiteratusq). Qui autom credit. potest etiam ei S, quae Vera esse credit, convenienter vivere. Quod Si se erit, corde novo ornatu S ,,gratia dei etγ v rumotu accipiet. Unusquisque ergo fidelis, sive doctus, sive rudis: Sin hoc, unusquisque homo
) l. c. I. p. 336. ανευ γραμμάτων πιστὸν εἴνω δυνατον φαιπν. Quae Verba Sequuntur haec: συνμνω τὰ ἐν τyπίστει λεγομενα ουχ οἷοντε, μὴ μαθον τα, ὁμολογουμεν 35-36. Quid igitur 3 Nonne haec prorsus aliam γνωσεως originem indicant, quam supra I 83 statuimus i IIoc ita se haberet, dummodo de γνωσε vi illa praeeipui , hoc loco agerctur. συνεινω enim hic non spectat ad ea penitus intelligenda et quasi videnda, quae divinitus communicata sunt, sed ad eadem secernenda ab alienis, quae pro revelatis salso habentur. Id quod plane ne diserte deinceps proponitur: τα μεν γαρ λεγομενα προσιεσθω, τα δε αλλοτρια μη προσιεσθω, OUI απλως τὶ πιστις,
372쪽
miram illam cognitionem poterit adipisci δ). Noli igitur Clemontem cum Neandro δὶ vituperare, quod doctrinae plus aequo tribuerit;
non enim qui eximia eruditione excellunt, eis Ivisam praemium decernit, sed eos, qui egregie credunt, laudibus extollit. se Deus omnes
vocavit pari modo; egregios autem egregie credentibus honores distribuit '). Quae quum ita sint, si quis fidelis non est gnosticus, in ipsum cadit culpa. Clemens igitur de eis, qui credentes tantum appellandies Se videntur, minime seiudicat inique, quod Neandro placuit contendere').
e X altera pendeat. Iam reliquum est, ut fidem et D si, o tu conseramus inter se. Intersidem igitur et ruti, o tu primum id convenit, quod utriusque auctor deus exsistit β), Eed ita, ut homo, quum in neutra acquirenda sit sine labore q), ad fidem ipsam adiuvet, non solum libenter audiendo, verum etiam demonstrando, ea, quae audi Vit, R deo Vere e S Se communicata doctaque ab ecclesia, ad rum I tu autem id tantum valeat essicere, ut moribus ad verbum dei confirmandis dignum, qui haedonetur, se praebeat γ). Deinde autem id habent commune, quod ad eandem rem, i. e. ad verbum dei pertinent. Denique eundem serunt fructum, caritatem, qua dei similitudo nascitur h). Et tam arcte
litterati doctique viri reperierunt. ea etiam ab his, qui non sunt ornati eruditione atque doctrina, Possunt dis i. καὶ ἡ Σον αμα κιὰ θαττον συν τῆ προπωδεία θMγασπι αντινα την αρετην ὁμολογουμεν, Ουδε δίχα τουτων α θηρατον ουσαν πλην και TO τε τοῖς μεμαθηκo σι, κω τα α'σλὶτηρια συγγεγυμνασμενοις. Ibi d. 44-46. Haec igitur, quibus eos, qui non credentes dogmata impugnant, resutent, rudes discunt doetorum auctoritate; dogmata autem ipsa, in quibus quusi intuendis γνωσιν ponimus, ab ecclesiae auctoritate docentur. δ) Hic venit in mentem Synesii illud. Neoplatonici, sed episeopi postea, qui, interrogntus, num eruditio et doctrina sit necessaria: seviris, inquit, persecta Sanitate, integritate mentis et virtute, quales exstiterunt Antonius et Ammonius, minime; hi enim ascendunt per se ipsos ad summam contemplationem veritatis et cognitionem.
373쪽
quidem coniunctae sunt inter se, ut, altera Sublata, altera Statim evaneseat. Hoc enim in utriusque natura positum est, ut osides sit cum cognitione, cum fide cognitio ); ,,noque porro) fide S Sine Iv orat, neque rvmat et sine fide '). Fides igitur nunquam est sine ulla cognitione; nam quod ignoratur, qui stat, ut credatur 3 Attamen Iu ozε ως persectae sundamentum est fides tantum β). Nunquam sine side Vi IV oztς, ea nimirum, cuius corona e Si carita S persecta cum dei similitudine. . Sed fidei sol rάτιδι λαθων ) datur γωοις' . At vero IV oo Et creScente augetur rurSUS fides, non confirmatur quidem; neque enim credendi rationes augeri vel stabiliri dico; verum augeri ea, quae sunt credenda. Veluti qui generaliter cognoscit, deum e8Se praepotentem, ut qui, quaecunque Voluerit, possit creare: hic credere potest, deum e8Se praepotentem, quoad creandi facultatem infinitam; qui autem porro cognoscit, eundem otiam posse in liberis creaturis ipsum sibi quasi cancellos circumdare, is deum praepotentem confitens plus credit, quam ille. Itaque inter fidem et Iu uotv mira quaedam ossiciorum Vici 8Situdo oritur: sertio et' et0t usu h
Quae sit liuius quae Stionis de revelationi S argumento
Revelationis igitur argumento, ut lautus quaeStioni S Summam repetamus, potimur dupliciter: fide et Iuto σε t. Fides enim, quamvis natura eius in iudicio, hoc vel illud verum e Sse, et in perSuasione invicta, sine ulla dubitatione, stabili consistat, tamen cognitione nunquam prorsus est Separata, quinimo opus est ei duplici cognitione, credendi rationum altera, altera, aliqua saltem eX parte, argumenti. Quae fides officitur dei gratia non sine hominis laboro, qui in quaerendo, ratiocinando, demonstrando, libere accipiendo cernitur. Sed totum ae plenum revelationis argumentum con Sequimur 7υ ua et, quae fide utitur fundamento. Haec enim, si quiSad fidem consormaverit vitam suam, fidei additur ,,χάptit et tis ha00, et sola quidem gratia, caritatis tamen hominis praemio; quapropter
374쪽
si quovis fideli potest acquiri. Est autem η IV Aotc mentis visio quaedam, oculi in corpore Similis, qua divinitu S communicata quaecunque, quom0do Se habeant, qua Si cernimUS. Neque vero, nisi fido permanente, quidquam τη Tu ua at possidetur, Sed omnia utraque: et fide et ru mart. Fructus autem, finis atque corona etM IV ua εως carita S e Si persecta, quam Sequitur intima cum deo communio et similitudo.
. Pag. 4 lin. II pro: solum lege: solam.
angustissimi lege: Rugustissimi.
- 208 si I 2 si describatur lege: describitur. - 2l2 se 25 is comi inentia lege: continontia. is 2l4 s 7 ab in pro seperandus lege: Separandus. - 222 si lii pr0: cons0solatum lege: ConSolatu Iu .u 225 is It ti eXsistimat lege: existimat se 226 se id se in utrae lege: iniuriae. - 240 se 20 pro ; pone :245iis 20 pro: diti nitur lege: definitur. ἡ 252 4 2l Originis lege: Origenis., 254 se 7 is divito lege: divite. - 257 se 13 se excindamus lege: eXSeindamus. - 259 se 2 , . coelum lege: coelo. is 26έ, is l2 post , , atque dele comma. 6 29l is l3 ab in s. pro ψυχῆς lege: ψυχqς. Ibidem is 24 pro: ογρανον lege: οργανον. Pag. 299 ,, 8 se patrem lege: partem. , 302 h li ab in s. pro saeuiatem lege: facultatem.
dele in Voce κριτηρίω illud Vratistaviae, typis Roberti Nisehkowsky.