장음표시 사용
3쪽
5쪽
ostro saperito ab iis, qui ad antiquitatis ludia se Ontulerunt, an potissimum disei linam strenua ut quo jucunda diligentia pervestigiri, quam Omnium artium, suae ad inmunitatem proprie pertinere dicuntur, undamentum at quo Originem esse Constat Gramma istam die - nemo orto ignorare vides- fur. Quam suam enim Supserioris quoquo aselatis hominos docti
haud ignobilom industriam in hae disciplina ollo avorunt et admirabili eum in pol multa, quae cujusque linguae propria
sunt, Obso1 VIVOrunt, tamen iis plerumque usque ad sontes atque principia serum ponetrare non leuit. Nostris aulem semporibus qui in arte grammuli a peram ponunt, O in Summum S U-diorum illorum sinum sibi proposuerunt, ill non Olum SUm Sermoni quem Vocant porSpiciant, Uaeque propria habet congerant, Sod liam omnium, quae in OnSpeel Um cadunt, rerum pla Srufionos asserant omnia quo ad lingua indolom ablue naturami sevoconi. Quod ad assecluendum cum ea uli uriis grammaticae iraefandae, quam comparativum OeamuS, PlUI imum On-sserat, lamen non tam rebus synlacticiq, ut ita dieam, explanandis suam orborum formis of 0clinationibus apto illustrandis lueoni assorro mihi vid0lur. am in ipsis orbis nuntialis quo conjungendi inaliri miS, uno ei usque linguae propria Uni, cernuntur et in his robus maximo inter se iseedunt, quare in talibus qua ostionibus tractandis semper eam iam a regulam tenendum puto, ut Omnia sex ipsius lingua indole se propriolate repetantur neque o, quod aliarum linguarum magi quam par est ratio hab0atur, sobrium judicium perturbetur Quantopere
6쪽
aulom aesti iratior imprimis oraminalieno fudi Ossiciat, si quis non hane seriam an demque logem sequitur sed pra0judicatis opinionibus obstrictus ad a ros raelandas aecedit, id eum toto illo capilo, quo do particuli graeci agitur, apparoas, Umsi oculos ad id convoriimus, suod diligentius iaminandum mihi propoSUi, manifestum siel. Quomodo nim v0h0montissima illa dissonsio hominum doelorum, quae unia si ut vix duo in iis, qua de hac quaestione protulerunt, inter se Congruant, aliter explicari poteSt, quam eo, quod plurimi eorum se sua lingua propriolato abducti omnia o sea judieavorunt se ad eam si ut runt vo alia opinionum
Commonia robus subjecerunt Quadocausa ut ad finemquodammodo probabilem servoniamus, id summopere agendum Si, ut probum firmumque undamentum capiamus, quo lota quaeStionifatur atque sustineat UI . Priusquam aulem ad ipsam rem disceptandam accedamus, haud inutilo videtur osse eas, quas ad proprium illum graeci Sermonis usum Xplicandum sonisentias viri Oeli proposuerunt, quam brevissime polos fieri examinare si enim et optimpii totam quaestionem transducimur, cum Uno ConSpectu, quae summi mom0nti in a sunt, portusfremus, nee si singula fructu-bimus, a semper repsetere atque refellere pia erit, Uae exsuridamsentis omnino infirmis ae serversi progreSSR Sunt.
Quod igitur ad antiquioros grammaticos et inl0rproles alliriel, omnino nihil ad qua ostionsem nostram accuratius Xplorandam alti terunt, eum vel prorsus ammon respicerunt set in ovissimis explicationibus aequi sese0ren , siqui selioliasia ad uripidis PhoonisA. v. 37s, qui nihil annotat nisi ιδ γαρ υ rλεὐνὰζει; aliique multi odona fore modo rom tractunt. Quamobrem Hermannum nostrum optimo jur diligonitorum studiorum, qua novissimis tempor bus in hae ro posita sunt, auctorem Cprincipem nominamus, qui primus do a sustus dispulavit prae-S0rtim in commonialion , quam composuit de sellipsi et pleonasmo
7쪽
hac quaestion tractanda virum illustrissimum sibi non constitisse nona jam n gat. Cum nim statim in initio dispulationis suae professus sit, illud esse lenondum, partistulas ix set it
Semper propriam SVRm Vim servare ne tu unquam mittere,
paullo post omnino contra hoc praeceptum mei maxime iis, qua de discrimino partieularum et proseri. am Sineus jur in annotation ad Vigori oeum eam latuit legem, ut o D ubi ponatur semper dubitalioni notionem Xprimere, hi autem rem certo negare qua desinition id, quod in priori disputatione rectissimo monuerat, particulas ira D eum infinitivo unetas nonnunquam coriam affirmationent XPrimere, Pror sus tollit. Quamquam negari non posses in commonlatione sesellipsi se pleonasmo eum Sententiam ambiguam nec Salis sibi QODSentaneam protulisse cum dieat ut o D eum modis nitis eonjunelum ad rem eum dubitalione negandam ad rem cum dubitalion affirmandam aeum insinitivo aulomisi participio conjunelum ad rem certo affirmandam GD ad rom serio negandam, usurpari atque causam hujus discriminis in ipsa modorum natura positam SSe), tamen multo magis constantia illuvituperanda videtur, qua in annotatione ad Vigorum usus est, ubi ει of Sentper cum dubitationo, ut semper certo rem negare contundit quod si statuitur, particulae ui Oh non proprium suam vim lenoni, sed simplieis negationis noli Onom exprimunt. Cur senim Gra0ei, si rem aliquam eum dubitalione negare volebant, dupliei nugalione usi sint, equidem non intelligo neque sea, quae in priori disputation do modorum discrimine Hermannus protulit, hanc explicationem SuStentare olerunt, quippe quae omnino justa ratione euroant. Cum igitur illa, quae prius latuerat, sibi non constar intellexisset, ad alom inconstantiam evitandam in errorem uallo graviorem incidit l, quod oelissime antea proposuerat, a particulas nonnunquam se invicem
tollere opuscula I pag. 33ὶ temere delit. Praolore distinelio illa , quam vir doctissimus inter ira et ιι D saetam esse
8쪽
eontondi , senlotitia' in Dialoi qm locorun repugnat, id quod postea in ipsu et illia liranda luculoni sei albi arobi . sequo Hortitannum pSi uia Uu, quam tali pius, doctri Du eoni flatum fuisse verba, quae statim inlinitio adnotationis ad Vigori locum ros vi salis oeunt. Dissi 'ullus, quam diXi, in eo Ost, quod iam no-gatio opposita sit assii mulioni, lanion AOP pol inde Al utrum ponatur sit an mill Riur, quod Iue, cum coni ruria iii ι is x ου, lamen haud paucis in loci dubii uia est, utrum D an m dicundum suffril. Prorsus aliam viam Rufi mannus ingressus est, qui in undo-cimo sexcursu ad Demosthenis rationem in Midiam paulis vor-lbis soni sentiam suam de hae re protulit. Sed optimo iure omnes hominus docti in a rojicienda in congruunt, ut vi unus eam d0senderit, nedum amploXus sit. Dicit eniti Bullmatimis . .
livam, sed rostringontem sui hoc orbo lar), ita ut signisse lsaliquantum , id quod eo firmari ulal, quod in aliis linguisi alio particularum negalivarum similis esse vitisentur. Sod grogi in eo errat vir doctissinius, quod jusmodi similitudinos linguarum assert, quippe quae Omnino liter comparata sint. am in graeca lingua ον per Se negare Olesl, id quod non cadit in latinum oec quod Bullinuntius a seri voli ullus nequo in OStrum silit et , quod lorumque ii gendWio
signis eat aliaque similia. Cum igitur in illis linguis ha0' partieula propriam Suam Vim teneant, in graeca Plano eum mulavissoni, id quod non minus mirum videtur esse quam illud, quod apud antiquissimos Graecorum Seriploros nulla vestigia hujus propriae notioni eXStant, inutio vero ostentioribus demum temporibus hic usus tribuendus est. Sod quid sustus hanc doctrinam resulare Studeo, quae ibi ipsi rupugnet, UOniam si equonti SSima exempla nobi Oecui runt, in suibus particularum ti et D conjunctio affirmation in ossicit, ita ut invi eum os tollant γJam io Mart ungi quoquo sontentia pavea XPOnamVS,
9쪽
illiani in libri do pariterilis gra cis volumino II pag. 6 S I l)roviiser demonstravit. Ex lola ejus explicatione lare lucet, eum- periter Hermunni raoeopla impugnare vollo, id quod praesertim in ea re cernitur, quod ubi tu particulas tui et ii Si conjunguntur, invicem se tollere sortiter renail. Ac seci quidem illud quoquo statuor videtur, in i locutionibus, quae pro noStri
ad singula illus ranii h et ad ipsus difficulta l0s Xplicationis X- pedisenda non mulli: in contulisse. Nam in eo maximum hujus sua ostionis impedimentum contineri videtur, quod SaepiSSime, quomodo usu loquendi cum illa rogula consonti ut valde ambiguum St. Singularum ae mirum soni sentiam do huc romulsigius protulit in common tutione erilien ad Soph. 0dipi Colone versum 360. Qui eum in initio disputationis Hormanni rationem X-plieandi tortuosam nominaverit, ipse mea sententia multo magis quam ille hujus pecenti accuSandus St. am equidem proslloortalem xplicationsem, qualem hic vir doctus XCogitavit, non modo nimis urtii ieiosum atque Obscuram sed plano nullum mihi
videri. Ita autem rem Omposuit, ut particula D denuo qua Si inculcetur negatio, quis in enuntius praecedonio insit, tun re non eum dubitalion , Sed sortius ibo ου negaro Censet, Cum υν per elli iSin quandam appositum Sit magnaque Voce premuit r. ΕX0mpli gratia nuntiatum quod St: πει ioμαι re υν TOGOν- ον υνδῖν ωοτε In D καλως θανεῖν ita Xplicat, ut significet
καλυῖς θανειν Propter singularum suani vim vocem D in his eXempli Semper accentu distinguendam sexistimat sed ut id,
10쪽
quod ha0c xplicati voltumenter artificiosa vid0tur ASe, miliamus, alia tuoque in eam pugnant. um l lola constructio sontentiarum hoc modo interrumpiliu atque Obscuratur et D sine ulla causa a verbo suo S ungitur, undecausa ιγ ου nullo modo Si diei posset, Sed potius D fra , quod si illa uisigii ration oXpheamus, bono luere polost oratio, Xompli gratia:
Pra0torsea R0isigii sexplicandi ratio non in usum partieularum iu D cum modis initi conjunctarum luadrat, ubi assu invicem tollere apparet. Quam seisigii Xplication in foro tota in Morgius probavit, sui in commonialione do vero ac senuin particula rum Ix elytro ut usus Elbinga lS2T susius sua ostionem do qua agimus iraelavit. Al tu imprimis Robsigio de iis SS0ntitur, quae contra Hurmannum disputat illo vir doctus, eum v0homo illissim id vituperet, quod Contendit particulis ot conjunctis ubi usi sint, Graeeos semper rem eum dubitalione quadam negare Oluilasse, id mod non minus recte mihi Hoeisse videtur quam Holsigi sententiam, post particulam ori verbum, e quo pendent infimitivus, cogitatione repetendum Sso. Diserimon autem inter vocus ii et D ου id latuit, ut altera totum nuntiatum, cui
'raecedat, altera unani demum Vocem negari Contendat, Iuni le- eausa omnem disserentiam ad Reeentum OVocandam ConSel, uni,
ubi si adjunctum sit, id ipSum, hils ιζ υ XStel, Sequens Verbum accentu maXime premendum sit. Sod in hanc dispula-lionem primum id monendum videtur, Mergium uni rectissime Hormanni R isigii suo explicatione resul a Verit, is Stam non novam rei illustranda ration0m indiea Sso, Sed solum Sum harum particularum ac Significationem oscripsisse. Cur enim, si diss0- rutiliam in solo ucsentia positum statuimus, Graeci non semper simplici n0gutione lix usi sint, sed divorsis l)articulis insuperonuntiata instruxorint, Omnino non XI luna Vit ne ille ego Rusam imus rei intelligo. Sed ne ianc quidem particularum ι et ix ου distinctionem probari posse poststa si singula tracta-