De particularum conjunctione quae est MH OY

31쪽

IV. Lalissime palo particularum D usus poSi verba arce di abstinendi. cfundi. M uiei fi multa quo similia e quibus

infinitivo ad rem cum gramlat ne vi ussirmaridam , nichis hallsi ab hi seri Laus duretinus uset, u vollenden si Herodotus addidisso solum hoc significaret: nihil os abstinet quomi-inus v0 no cursum celerrime conficiant, quo in nuntiato non illa aflirmativa sed togativa sola vis inses'. Ionoph. n. III,

32쪽

Cum igitur plerumque graeo Scriptores otiam OSt a Verba, e quibus saepissime en sivi pondent, illi onctivi Orma aceu salivum artieuli uni se os norint, apertum videtur SSe, OS PO-prietalem ac naturali horum enimitatorum bene 901 SP0XhSSO atque, quae Supra de hac articuli brma dispulavinius, satis huci probantur. Vide Xon Anab illi , H ο ει α κυ δνο

t illinerus in grum graeca inajor II Ti,2 in. non recte On-f0ndore videtur exprimunt niti non minus quam celern de luibu diximus, linem negativum quad 'causa insinitivo fit et to os adduntur, sicuti upud Herodotum VIII, DAM: D cro ort

33쪽

ostendunt enuntiat uni SSe mirmativum, non negativum Dignissimus qui momoretur locus Lustiani est, qui Xslat in l0X. seu

ia ναιρεῖ, et f. um hic particulae infimitivo adjuncta ad 0rbunio χο ox se pectinenl: Si enim multa mutantur, fiori non possest quin populi imperium minuatur . Jam ad a serba PunSeamVS, Uno nonnUn URm, Si negation instrueta sunt siletunt, ut infinitivo sequenti ix ot addatur ita ui nos unam ollam Pgationem eurimere possimus. Qua res in ipsa horum Verborum naturn posita est, cum inlorhasee Lilla di quibus supra disputaVimus ea intercedat dissorsentia, ut illa sempor eo speetent, ne fiat aliquid, haec autem 1 firmativam vim habeant. Itaque infinitivis o sejusmodi orbis pendonlibus n0gativa particula ita tantum addi pol0st ut nostro quoquo sermone eam reddamUS. Xempli gratia quod nos didimus siet, bori sed di et Zu gehensi ruesti non o sunt 1 sed dorse

35쪽

verbo Dd εν pondeat. Simili lor quasi pexogotie infimitivum in his Platoni verbis postium videmus. in Laeli. 189, ot τά

36쪽

morabilis videtur, quod hi insimiliVi XStans, quorum alleri in all0ri sti OD additum est ille igitur id solum significat uni hominis oblinisci non posse lite autem magis X primit unanisolamque uni condicionem dari ut hominem laudol. Itaqu00go seriserini haec verba : Uni de blannes eis et bomericen d mus teli ita seinoi ei innern undisseiner micti eritinei nil annieli nielit an deus ales hii Obon. Plato Gorg. 509 A: Dd bid

taeere potest, i in ridiculia Silet. Sicul OS dicimus: k inser kannumhm, e nius lueherliel 1 erdonet omnium horum serborum construelio in latino Sermone graecae rationi dicendi suntllimu

37쪽

0s atque eadum dis serenita inter graeca nuntiata qua sunt:

αυτον se latina quae Sunt non Ossum sacere ut eum non

laud0m es Cicer de in I S, T et laesere non possum quin uin laud0m. Ola hujuSmodi nuntiatorum vis in ea ipsa roinest, quod iniimitivus nullo construetionis vinculo eum orbis praecedentibus conjunctu Per Se Ponitur, quare non ad aliuartificia confugiendum St, qualia eniZeliu composuit, cum

praelata est, id quod in latino quoque Sermone aecidit, quipp0 qui lare semper illam sortiorem formam exhibeat VII. senique infinitivo particulae io ου addi solent post nonnullas Oees, qua Significant aliquid fieri non posse propior natura votissiciorum imped menta, veluti haece: ei υχρον Gειν,

s plen mit seii danti brauchlon si Sichisicht u Aeliumen), quibus orbis gravissimo id premitur, o Propter Pudorem aesere non Potuisse quin eum adjuvarent. Plato de ea ib. X, pag. 59 :

38쪽

Editores cum Optimo jur illa conjunctione i liculi eum inlinitivo atque larticulis μν ον missendorsentur, scripserunt nisi

39쪽

aulsem advigius i. t. pag. 3 reprelisendit et senetivunt articuli ponendum putat assentiente illinoro in grammai graeca majore Π, pag. Ti). Senientia sino dubio noc si omnibus viribus silicere ludobo, ut inimici mei poenas doni, setiamsi illa scit Phasedi a poreas. Potuit igitur poeta scribere: τὼ γειρ

oto δίκ)ῖν non enim illius aliun castigalioni inimi orum meorum anteponam. Sed neque is D neque simpleX D ullo modo polos hie insimilivo addi, eum post verba assu'malivam notionum conlinsentia infimitivo tu tantum egulion0m adjungis OSS Supra vidimus, Ut OStro Sermone ea Xprimatur, exempli gratia D πείθω σε μι vel D ου ποιεῖν rosio teli liberi ododiet nichi das Micht ii hun); hoc igitur Olo si cum advigio et illinuro statu0remus, partieula μὴ υ simpl/citer sese in fidem tollerse non ita ut in eis qua attuli exemplis cernituri, USUS particularum et j v omnino ab eo quom tractavimus di-Versus Xsisteret. Deinde autem quod Madvigius confundit g0noli-Vum solum ad verbi προris rex Sum quadrare cum recte e haberet, Si infinitivo particulae th ου additae non essent, hic minim aptum vid0lur ad ejus sententiam comprobandam. Omnino huic construelioni similis est ea, quam invenimus apud Sophoclem, in Antig. V. 41: μήτοι res νῆιλ μιατιμ GT, TO I υ

Immo si partieularum sir ου Sum reputamUS, Semper Ubi Occurrit, laxiorem conjunctionem enuntiatorum latuero debemus ut jam supra dixit, ita ut hoc quoque loco non OSSimus On- codor infinitivum substantivi instar pendere XVerbo ρουμῶν. Neque si sectionem illam, quae est, μι υν παρα0χεῖν lenemus, Ulla Ossensio exsistit, cum προτιμῶν bene sic absolute poni posse videatur, si alia similia scriptoriam Xempla contemplamur volui illud quod in libro , quem Plato scripsit de Republica pag. 354, B Xstat: ον ἀπεοχos o μὴ υκ ἐπὶ τοντο ἐλθεῖν

40쪽

iam ' ἐκεινου. Cum infinitivum sic solute ponat Euripides, illud gravissime premit, quod hic maXimi momenti si Venerem omnibus uribus nimieo Suo punire studere Vertere possumus hanc constructionem: Don nicht werd teli das ord0rb0nj 0r vonielion scit dem Verderben m 'iner seindet, eindureliaus strusen ill ich ieine einde. Itaque seque bene

illud dicero potuit Euripides atque hoc o γάρ με ιδ ῆςδε

vigii orror inde exstitit, quod tolum illum Particularum o ου

usum negligentiae cuidam et inconstantia lingua graecae Meribit id quod equidem omnibus viribus impugnandum esse eenseo. Nisi semper e hae praejudicata Opinion profectus osset vir doctissimus, certe non illa protuli SSel, quae pag. 64 sqq. contra usum afficuli το eum infinitivo disputavit. Quod in tota hac disssertatione gravisSime Semper preSSi, Graecos particula μη ον ita lanium infinitivo addidissse, ut invicem sese tollerent gravi SSimamque affirmationem efficerent, eum jam ex iis, quae dixi, Salis planum actum Sse putem, tamen apertissimum hujus rei argumentum hi adder non abs re eril. Λ Squam enim so ου apud bonos scriptorses infinitivo additum invenimus nisi negatione prae edente vel per sententiam indicata. Igitur exempli causa lix ου minime e lal, ubi sine negatione Praecedit Vel ιργω vel πείθω vel quae sunt similia. Deinde autem post Verbum αἰοχρον, si negatione instruitu , nuS-

quam ponitur μὴ D; Iempli gratia apud X0nophontoni in Memorab Socrat. IV, 8, 9 ἐμοὶ δὸ τί αἰσχρον scit. - ουκ

ἐστιν vel certe affirmativam vim habet. Igitur sententia ipsa hujus loci impedit, quominus μὴ D ponatur: Fur mich aberis es nicht ehimpstieli, es se denti, das andere On mi nichidas Rechi denken honnten seii das allein Ware chimpsichὶ ,