De particularum conjunctione quae est MH OY

41쪽

apud posterioris aetatis Seriptores etiam nulla praegressa negatione ix ου infinitivo additum invenimus veluti saepius apud Arrianum,exompli gratia II, 27, 3 τουτους ira εσχε του fixi υκ αὶχρῶ hvri cos γλῆναι καr του χωματος, s. IV, 23, 5 δ α θωραξ εο ιο ix ου διαμπάξ δι του μου ελθεῖν ο βελος cs. IV, 8 quae sunt similia Nam illis temporibus certe non jam in se condicione erat lingua graeca, ut eae leges, quae priore aetate, fortasse ipsi Scriptoribus insciis, vigebant, amplius servari POSSent. Doniquo de particulis ii ii cum infinitivo conjunctis singularia quaedam asserenda sunt exempla, de quibus aliquomodo diversa sententia exsistere PoteSt. Nam ρον ου post Verba δεω, ενδεω λείπιο, ἐλλείπω, Si haec verba ipsa negatione instructa sunt, infinitivo adjungitur eo modo quem primum contemplati sumus, ita ut exempli gratia illud uripideum se Troadum v0rsu ii sumplum τίνος ἐνδόοιιεν μιῆ εἰ πανσDδία χωρει irολεγρου διὰ παντος aeque comparatum si atque υκ sero σε μῆ υκ iςελγειν es Xenoph. Heli. IV, 1, 36 τίνος ανυ εομνὶ νυ πάμπαν ευδαθ-ν εἰναι, quod latine exprimitur: quid abest h. e. nihil abest quin omnino palus sis γε Euripidis Iphig. Aul. 42 καὶ των ἀπορων ουδενος ἐνδεῖς ιν οὐ μαίνεσθαι). Quae res certe nihil Osssensionis pra0bul; sed μὴ ι' uno Platoni loco si usurpalum est, ut praecedens Verbum δε ιν omnino negatione arseat atque D OD sicut post orba uox-

rsddatur. Dicit enim Plato in uthyd. pag. 297, B: πολλο

42쪽

obtutu iis, quae de particularum μὴ D usu poS Verba illa retinondi, Prohibendi ele statuinius, repugnare videatur quoniam verbum praecedens λψω negationem non habet et sci os nostro sermon 3 negatione XPrimendum St), tamen Si accuratius rem reputamus re sera hanc flensionem nullam ess intelligimus. Hoc enim odo Plato dicor vult, se omnino duo fugere coae Um SSe, i. e. sacere Se non POSSe, quin Oisugiat quamobrem roλλου θόω hic idem significat atque υ vi relicti iacere non POSSUmi Sicut Osir quoque sermone si dicimus teli in elida von enliseriit lWas andem gia hun uis uisi0h0n se uis hisielion Zia mussen, eo lom redi atqu0 hoe ich ann gar nichtander ut sti0hen. Itaque D post illud rολλυν εω aeque bono die polos ac post verba αἰσχροι , λογον aliaque Sine negatione proinia. Dunique e particulis ot cum participi conjuncti pauca disserenda sunt. Atque me in universum cum ent gelio consentir in hac quaestion expliganda supra jam dixi, ita ut gravissime id premondum existimem, Vocem etiam Cum Pallieipio conjunctam fortior ut affirmationsem significare, vel quod eodem redit, particulas ii ' o D semper invicem e tollere. Non aulem artificiosam ejus se licationem probare me posse ibidem

Eadem sere res in conjunetione particularum oti cum participio rid0lur esse atque hi construetionibus infinitivorum, de quibus supra dispulavimus, ita ut dissei sentiam notannis in modorum discrimine Posilam esse judicem. Itaque fiant in hac disputatiori u laxior illa nuntiatorum conjungendorum ratione i ficiscendum St, quam in priore parte quaeSlionis nostruo explieationi subjecimus. Vidimus seni enuntiatum

ut infinitivus u orbo sero non arcte pendent, Sed Olule OSitus si eandortiquo illius nuntiali condicionem esse quam uJUS latini non prohibeo iam quin introeat, Cum particuli sti ον os quin assii mativa vis insit. Itaque vertimus haec enuntiata:

43쪽

Plane modo quo illa, haec enuntiata germanica miserunt nichiist dum iobundis et vas iob se se denti das es hi Wiseder-liebo, et nichi is dem tebund n utwas clieb, was thri nichlwiodorli0bt. Illud enim si dicimus tisam habemu noli 3-nem, in poSteriori autem enuntiat neu uti oti vis inest, cum illis verbis id significetur, quod ne sessario siseri debo ut amor seX- sistat, his autem exprimatur, quid gratum non sit. Et in eo qUOque OStra lingua cum graeea congruit, quod simillima sic Structio verborum in utroque inuntiato. Nam si dicimus: nichi is et was seu Li0bondon iob se sol deni das u itin

44쪽

irri ytio Di ita comparata sunt, ut Os participium seni addondiana sit q/λον υτ im cytio m. Videmus igitur linguam graeeum leutonicani suo in O plano consentire, quod membra latium enuntiatorum non arto conjungunt, Sed dirimunt, quod non ita sit in latino sermone, in quo nuntiata in universum magis logice conjungi nolum si Romani nim si nativam illam vim ita Xpresserunt ut onjunelione nisi uterentur, cum negativam particula si non Significaroni. Distebant igitur non gratum est aliquid nisi amatilem rodamat vel nisi id quod rodamali set non gratum est aliquid si amantem non redamus. illi nuntiato an ob ausum assiirmativa o lentia inest, quod particula uis prior pars ni ad nuntiatum praeeodon resorsenda est, ita ut se negationes 3 oM-ni invic0m S tollentus senuntiatum prius affirmativum reddant se posterius nuntia-lum si 0damat ut firmativum lat. Apparet autoni lianc structura ni mugi logicam atque, ut ita dicam, compactum esse graeca et germanica, quam si latinis orbis imitari vellemus, seribendum esset non igitur aliquid gratum esse OlOSt-Mυν nisi quod amantem redamat scit tum domum gratur11 St. Ex iis, qua disputavimus, id quoque acile explicatur, quod iiij v cum particiPi ila lanium conjunctum invenitu , ut in enuntiato praecedente Vel insit negatio vel sententia indicata sit.

dum iob0ndon i b, se se doni das es lin lederii ebi0. Nam Si ita loquorollitur, metite addendum Asset datin is e 1linabit chlli 0b luod si fieret Ouinino affirmativa illa vi exstingueretur, tuum participiis cum D conjunctis ubique inesse Statuimus. Aequo id dissicultat0m nobis praebet, quod nonnunqURm non negativa particula ipsa praeeodit, sed notione tantum indicatur, cum eodem modo a se enuntiata XPli Canda Sini, quam ea, in quibus υγχρον vol Simile aliquod verbum infinitivo particulis

45쪽

0 sui unti, das teli in Spur alte. Iucian Oxar. 16: διν - γει 1 Ἀεινίας οτι υ βιωσειαι μνὶ it Dyon' τῆ Ἀαρικλεία. Paullo ab iis, quos fractavimus, Ocis diversi sunt duo, quorum alter in Demosthenis oration de salsa legation g 123 allor in Sophoclis sedipi Colonoi vorsu 360 sq. 0XStat Demosthenis Verba haec sunt αἱ et πολεις πολλαὶ καὶ χαλεπαὶ λαβεινα των σ/ωκεογν 40 ε χροι ω καὶ πολιορκία. Quae sententia ita est comparata, ut substantiri χρό is και πολιορκία condb

46쪽

cionalis, ut ita dicam, vis insit, quasi scripsserit Demosthenes

tange bulagert. Sed jam quaeritur, quid, cum antecedunt Verba χαλεπαὶ λαβειν, monte OS illud χρονω και πολιορκια addendum sit. At tu nonnulli viri docti eum secto quidsem in10ll0XisSunt, post participium verbum ei, quod praecedit, contrarium mente addendum esse, hoe loe putaverunt oppositionem osse exprimendam verbis χαλεπ&ι λα βεῖ, et εἶλὲ πεοι vel αδ αι λαβεῖν . Sed hoc omnino salsum videtur esse, cum Demosthenes non illud dicere velit, urbes Phoeensium si or longum templa obsideantur, facile poSse api, Sed id tantum contendat urbes dissileillimas esse ad oppugnandum neg/ e capi OSSe nisi diuturna obsidione. Igitur non opponuntur verba χαλεπαὶ λα- βελ et ευληπιοι Sed potius haec est Oppositio: αλ πχοι - λ miret . Quae Si reputamus, levem quandam anacoluthiaria in illis D0mosthenis verbis inesse saeile perspici0mUS; neque, si hunc locum sic int0lligimns, allorum, qui apud OPhoclem exstat, dissicil0m amplius putabimus Verba autem sunt haec:

Qua Verba maximas disticuliatos interpretibus atque grammaticis

attul01 uni, quoniam hic Parii eularum ur D USUS non ad eum, qui omnibus celeris locis XStat, quadraro videtur. Nam Profecto si eam explicandi rationem, qua fritis Obtulit O Ossori. 3mplectorsemur, Senientia Pro1 Sus absurda atque inopia XSisteret: non

enim vacua venis id ego plano xpori tun habeo nisi terrorem aliquem mihi asserense nielit per os sol detin dia brachises miretur a Schreckliches, scit darin omnis du 00rii. ihilominus

fuerunt qui hanc xplicationem statuerent, inter quo unum ElmSldum prosero, qui vertendum censet: non veni Sti Vacua cerie, Si non adeo serrorem mihi nuntios aliquem , quod dum esset atque hoc: Dii bringst twas mit, enti dia mi nielitein Schrocknis bringst . Reelissimo fumon Hermannia contendere Videtur, hanc OnStructionem, cum non isti in celeri illis

47쪽

exemplis respondeat, nihilominus eodem modo explicandam esse; quadeeaUS commutationem quandam duarum enuntiandi rationum latuit atque Sophocl0m illa orba negligenter posuiSSepulat pro his: D ce αν λγες ιζ D δεῖμ ' 0ιοι νερουσά τι. Quam ration0m explicandi, etiamsi in hac tota qua ostion lare Sempor ab Hormanni opinion discedere coactus Sim, hic solam sorri posse persuasum habeo neque ea Probare POSSUm, Uae Wontg0lius assent iunio illinero de hae re statuit. Hic enim

vire doctus cum et haut i aliorumque sententiam omnino re- pr undani censeat noque ad eam rationem, quam HermannUSSecutuS St, confugere PosSit, hoc Oeo particula fixo ου notione

quadam timin Singulari usurpatas esse statuit, ita ut ad particularum D Sum cum infinitivo, qui post verba illa negandi, prohibendi et alia, de quibus supra diximus, occurrit, ea hic rosersendas esse existimet. Ita quo vertit: Du komuist nichi leor, das eis icti gewiss ales in die mi irgund in schre klicho

Nachrielit pingi se ips0 dicit participium attributi, quod Vocant,

locum sensero. Sed ut id praetermitium, luod ui cum Par licipio iunctum liae notione alia non operitur, ipsa participii natura, quae Wenigelii sentonii attributiva est, hanc opinion0m rosulsit infinitivi enim eum in D conjuncti ratio ea est, ut graviter prematur atque a verbo praecedente Sejungatur, participium autem, quod attributi munere fungitur, aretissime cum enuntiato primari cohaeret et connexum est. Quamobrem noni set illa insinitivi constructiones Omparantur ad hane Sententiam defendendam et omnino errare videtur vir doctus cum loeum

illum ex Ophoqiis Oedipo Rege v. 55-57 asserens, qui est:

ἐρι μοι ἰνδρῶν μῆ ξυνοικονντων ε G 0, contendit, participio particulassar ου adjungi poSSe, Si Voci ερν μος adderetur bene enim illud ερημος ἄνδρων μὴ ξυνοικουντων Se habet, eum adjectivum ερηιιος ab Olus Positum seique verba νδρων εν ξυνοικουν ΕωνεGco exsilieativa quadam notione addita sint sicut nos dicimus:

48쪽

poni potest. Quae cum ita se habeant, equidem causam non video, cur ab Hermanni sexplicatione recedamus Summaque vii premondum puto, hunc locum ab iis, quo modo commemoravimus, nullo pacto differro, modo libertatem aliquanto majorem Poetae concedamuS: nam enuntiatum ita comparatum est, ut Ophocles id maxime premere velit, lamenam certissime malum nuntium

patri Grre ila fuse haud mirum videtur, quod poeta, cum ScripSerit κεις γαρ υ κενν γε participio Sequenti μὲν ον affixit, quasi antea diae rit ἱ κεις γάρ D. Quae leviSSima an anacoluthia eo imprimis sex usatur, quod participium Ompluribus Verbis ab nuntiato prasecedent S unctum eSi του εγω ανως

lOCUS, de quo supra disputavimus, hanc nostram Xplicationem bene confirmat, eum hic quo lue participio ιι j v ila additum Sit, ut non reseratui ad verba χαλεπαὶ λαβειν non enim post Participium ment addendum est αδ- λαβειν, Sed ir πιαὶ), Verum ad Olam Xpugnandi notionem, nae inverbo λαβεῖν

Si ea, quae de hoc usu partieularum Ix o et cum inlinitivo et cum participio Onjunctarum diSSeruimus, probe reSpici-mUS, nonnunquam major XSistet eriticae artissides in corruptis locis restituendis. Ut unum tantum eXemphim asseram, Sophoclis Antigonae versum 3 omnes codice Sic praebent: καὶ δευρο νεωγαι αντα τοῖς ιν εἰδοοι, quod propter metricas ratione Sine dubio corruptum putandum est. Erunerius igitur scribi vult τοῖς ii ο κ εἰδοοι H0athius, cui Hermannus assentitur, roωι μι εἰδυσι, Schaeserus in Melotem. crit ad Dionys Halic. arlom rhetoricam, pag. 108 Scribendum cenSet OR ODκ idos . Sed μν οὐκ hic minime loeum habere ex iis, quae diximus, clare elucet qua decausa mea sententia Η0athii conjectura optima et in 'eSlum recipiendu Videtur,

49쪽

quoniam Sehaeseri mutatio codicum auctoritate respecta ferri non potest, quippe quae sortior sit. Vera a genuina particularum sis of notione malo intellecta nonnulli homines docti ad conjecturas prorsus ineptas aberra-Verunt, sicut Mai klandius, qui in versibus 250--252 in Soph. Oedipo Tyranno, eum codicum lectionem eorruptam utaret, Verba quae insunt in iis:

ita mulavit ut scriberet pro verbi γένοιτ' ἐμου ξυνειδοτος haec: γένοιτο μὴ et ξυνειδοτος, ubi D ου nullo pacto dolandi potest. Nonnunquam Sine ulla causa lectionem codicum viri docti tentavorunt, cum ubi hi in iis exstat, μὴ ου scribendum conserent, exempli causa in Sophoclis Trachiniarum versu 8; ουδῖν ἐλλει tho et 1M

Brunckius hoc loco μὴ in ii οὐ mutavit, atque Hermannus ei assensus est in disputatione de Ellipsi et leonasmo pag. 2343; cum autem post illa verba, de quibus supra disputavimus, eodem jure ac ιεζὰν poni possit, hujus mulationis nullam causam video. Quamquam auctoritas codicum in his quaestionibus valdolevis est se dubitari potest quin ιν in ei nonnunquam pro μη ου positum sit, cum o sacillime omitti potuerit, prasesertimeam ob causam, quod μν ου saepissime compendiis liturarum sic scribebatur: μὴ , Vel ι'ov.

Jam autem sinum huic disputationi imponamus illud summo

cum studio sectandum censeo atque Semper, Iam haec Scriberem, mihi proposui, ut dilig0ntissime singulorum enuntiatorum natura et indole examinata ac verborum pondere accuratissime perpensato dissicillima haec quaestio disceptetur et ad liquidum perducatur, ne judicium praejudicalis Opinionibus occaecatum Omnia ad eas reserre studeat, etiamSi PSi verbi Vis imponatur. Quod eum summum in hac quaestione mihi Proposuerim, ad ea

50쪽

quae Xposui, eo eni, ita ut, ubicumque illustrissimorum virorum sententiis repugnare RuSus sum, non Obloquondi adversandiquo libidino abreptum Sed veri indagandi studio commolummo id lacisse cognoscatur. Omnino igitur in hac lota quaestione vorba illa Ciceronis valeant, qua in libri primi se sinibus capito quinio, paragrapho tertia decima sexstant:

,Verum enim invenire VolumuS, non adversarium aliquem OnVincere .