장음표시 사용
11쪽
minus aeolica vocatur illa dativi plur forma in seli0l ad Il. A, 4, ubi legimus κινεσσι κυσέ Αἰολὶς ι διαλεκτος, aut in tym Gud. ed. Sturgius p. 354, 10), ubi commemoratur:
dotis Oxon. sed Cramerci, p. 241, i 2), ubi qu0 7ιροθεσε ii c-σι GDHai ἐς dieitur, librarius peccasse Videtur. Quibuscum grammaticis consentiunt Zeig. Epex. 66, 27 et ad Hes opp. 238. Nec sane sine ulla ratione judicant illi grammatici, quia illas pleniores terminationes usque ad recenti8Simam aetatem in aeolicae dialecti titulis sere solas vigere Satis notum St Ahr. l. l.). Atque de εσσι larmationis explicatione in usitatis illis et tritissimis explanati0nibus, ut in omnibus ejuSmodi quaestionibus ), aut de pleonasmo quodam arbitrario aut de diaeresive dialysi cogitantes aequiescunt Vetere grammatici. Priorem quidem opinionem jam supra legimu apud Greg. Cor. ubi
προς θ' Zs o D G ci Secundum nominativum pluralis aut in Elym Gud et in Ann. Xon. ubi γιροςθε ει ι ς Ut GDλλα 'Vς illam dativi plur. εσσι formam exstitisse diScimuS. Quam vero inter εσσι et σι terminationem attic Sermone probatam intercedere rationem putaverint Vetere grammatici, n0n Ompe
Aliter igitur Eustathius p. 802, 2 ex breviore longam Dr-
di σὶν Lι ς' ἰς τι ν δίεσιν leg. νεσσιν Αἰολεις Dcεξετε ναν. Sed ejusmodi explicationes arbitrariae cum jure Verear, ut cuiquam arrideant, ad recenti0rum Sententia iam accedamus. Verum etiam hujus aetatis veteres philol0gi fere omnes, perversis de linguae natura et indole pini0nibus devincti, ut
2 De formis verb0rum contractorum adsimulatis veterum grammaticorum explicationes diligenter congesSit Bertih Mangold, Stud. VI p. 14 sq.
Aug. Matthiae gr. Gr. - p. S), ad Veterum grammaticorum refugiunt famosas explicationeS, neque pus St, in e0rum pinione accuratius inquirere. Aliquant tamen sanius de hae quaesti0ne jam judicavit Frid. Thiersch, gr. Gr. p. 16 sq. utpote qui Variarum terminationum investigare conatu sit primigeniam. Quam Vero quod G φιν SSe pinatur, unde Omne cetera magna cum audacia et vi0lentia explicet, id probari nequit. Neque enim G φιν, sed si ιν est suffixum, ut e ναι I II 246, κοτυλ δονό φ ε 33 apparet atque in στυγερο Ut, χεύ τι pura Stirps conservata est ut in Gaκες εαλος, σακες φορος. Plane igitur alia sunt σιν vel - Ισιν et ετ ιν SuisXa. Miror tamen equidem, qu0d jam ille de εσσε formationis origine et progreSS eandem fere Sententiam protulerit, quam alii viri doctissimi. Sed ipsius verba audiamus: in or εσσε ut in πεσσι, 'ελεσσι), inquit ille, Ver-doppeti sicli, um die Form fur das edurinis de Verses u
i εχ εσσι u. a. de Stamm Ἱελε- abgelost, s bleibi fur en Ausgang εσσι ubrig, n die8er in dann, nabliangi v0nden Formen ausci, an denen e ursprunglie hastete, uel ausandere liber. μNec minus ut Thierschius, qui metro nimium attribuerat auctoritatis, ad illud refugium, philologi diu magn0pere aeceptum, recurrere dubitat Mehthornius gr. Gr. p. 133, etsi quia permulti etiam in prosa ratione inveniuntur dativi in εσσι, jam ea re refutatur levissima illa sententia. Pro rei igitur difficultate multo cautius h. Butimannus, USs. r. pr. Ι', p. 17 sqq. formationum arietatem eXplicare non conatuS, quae illius casus in lingua graeca reperiuntur s0rmae, enumerare R-tis habet.
virorum unice Venerandorum studii meritisque Sensim paulatimque ita effloruerat ac viguerat sanum de linguae natura et indole judicium, ut etiam in hae quaestione viri docti multum pr0ficerent. Sanam illarum terminationum explicandarum viam munivisse et pro brevitate claram lucem hujus quaesti0nis tenebris
attulisse mihi quidem videtur Theod. Ausreelit parvula illa
12쪽
commentatione: de datiV-plur alis εσσιμ Z p. 17sq., qua plane omnes dativi plur in lingua graeca terminationes faelle explicentur. Atque primum quidem omne datiV08 plur. etiam stirpium in , o exeuntium loeatiV08 SSe et X eadem
forma principali nato esse cum Boppio consentit vgl. r. p. 503 sqq.), quam opinionem in prioribus libri egregii editionibus ille protulerat. Nee tamen de εσσι terminationi definiti0ne saei cum Boppio, qui vgl. r. V p. 292 eam ex stirpibus ες suffixo ampliseatis exortam eum is sui fixo linguae theo discae plurali, qu0 exstat in n0minibus, cognatam 88e contenderat. )Immo Ausrechtius, praecipue de formis ut βελέεσσι, Τε-εσσι ex Boppii sententia explicandis deSperans, formam graecarum terminationum principalem Statuit Gσι X G adsimulatione ortam, linguae bactrianae bra forma Vel maxime innixus. Quam linguae graecae terminationem quod principalem eruerit, fere mirum, quia formarum Is SussX ornatarum, quasque jam breVi enumerabo, mentionem non acit. Nee tamen difficultatem non agnovit ne G it quidem cum -hra forma aetriana facile conjungendae, quod .sura in Ggo
oo s0lum aut in σσυ συ), non in σσι σι mutari 088et. Qua disseultate non expedita etiam majorem mihi praebere
videtur de ε vocalis natura quam protulit Sententiam. Diei enim . t l. c. 0st stirpes in OBS0nantem Xeuntes illam vocalem c0pulativam Vel auxiliarem antiquitu e8se
insertam. Qui tamen l0eu erat accuratius inquirendi, si ille vir doctus fidem sacere Voluit. Atqui tam brevis erat illius explanatio, terminationum in linguae graecae m0numenti rati tam parum exhauSta ut
Wiss. 826 p. 80 fieri potuisse et ille putaverat, ut formae in Oις, αις ad instrumentalem referrentur ivgl. r. V p. 503 Sq. adn.).4 Re vera nostra in lingua plane alia res St. Neque enim is neu tra suffixo illo paragogico instructa erant, et nOStra demum aetate etiam in n0mina masculini generis ei suffixum irrepSit ut in otter Walder. Praeterea ita valet, ut majorem sensim sibi provinciam annectat multasque formationes suffixo illo carentes paulatim plane opprimat Jac Grinim, D. r. V p. 622 680 702 v. Brugman, Morph. Unter I p. 843.
Frid. Aug. Pottius, i. F. D p. 573 et IV p. 39 omnes dativi
plur sermas ad idem suffixum locativi primigenium recurrere negaret. Immo ut Buechelerus lat. Decl. p. 66 et e Meyer,deel. p. 99 suffixa in is et bus plane aliam habere originem e0ntendunt, ita forma in os et atς, qua bre Viore Semper respiciebat, secernit a G suffixo illas instrumentales hane locativum esse ratus. Confert igitur l. c. IL p. 39 εoi et dei dis in vel I p. 73 λλοις et nystis. In idem Suffixum principale etiam at et abhis referre n0n dubitat. Quando autem in lingua graeca b extrusi exemplum quoddam reperietur Praeterea edica forma in ebhis praeter dis exstat Th. Ben-
e0mparatio praebeat difficultates, ut de ejusdem casus apud alias stirpes alius formationis singularitate taceam. Verum plane refutasse mihi quidem videtur hanc sententiam G. Gerlandus in libell0, quem inseripsit: Ueber de dativplur des aligi techiselien' Z. IX p. 36-bi, ubi ostendit in
carminibus homerici multo Saepius of σέ, hs terminationeSadhiberi quam forma in otς, 5ς αις); atque etiam iam patefecit, quaci litteram snalem ensim quasi arrosam, denique prorsus deletam esse Verisimile fit. Ecquis enim Drte fortuna saetum esse putabit, ut in Iliade 312 dativi in ossi termi
ante consonante inveniantur Gerland l. c. p. l), praeSertim cum idem vir d0etus similem terminationum illarum rationem in Odyssea l. c. p. 7, apud me8iodum poetas lyric08, Pindarum ostenderit p. 48 8 sq. Eandem apud Ap0ll0nium Rh0dium patefecit Al. Rgaeli, p. Rh. p. 73 sqq. qui vir doctus etiam de Hesi0d adcuratius illam rationem exp08uit RZach, es.
p. 399 Sq.). Itaque pr0r8u non dubito, quin os et at terminationes X οισι et ais Vetustioribus ita exstiterint, ut isnalis paulatim evaneseeret G. Curtius, Stud. X p. 23). Quam tamen de stirpium in a et o terminationibus quaestionem ut Statim absolvam, jam ho loe paulo uberius de hac re traetare mihi liceat. Atque primum quidem etiam iu
b Etiam stirpes secernendas esse uberrime ac dilucide c0mpr0bavit G. Curtius, Grdg. 4 513-520.
13쪽
commentatione: de dativ-plur aut εσσιμ Z. I p. 17Sq., qua plane omnes dativi plur in lingua graeca terminationes facile explicentur. Atque primum quidem omne dativo plur. etiam stirpium in a. o exeuntium loeatiV08 Sse et X eadem
forma principali nato esse cum Boppi c0nsentit vgl. r. 'p. I 34qq.), quam opini0nem in prioribus libri egregii editionibus ille protulerat.' Nee tamen de εσσι terminationi definiti0ne saei cum Boppio, qui vgl. r. V p. 292 eam e stirpibus ες suffixo amplis eatis exortam eum is sui fixo linguae the0 discae plurali, quod exstat in n0minibus, cognatam 88ec0ntenderat. 3)Immo Ausrechtius, praecipue de formis ut λέεσσι, τε-εσσι ex Boppii sententia X plicandi desperanS, formam graecarum terminationum principalem Statuit Gst X G adsimulatione ortam, linguae bactrianae bra forma vel maxime innixus. Quam linguae graecae terminationem qu0 principalem
eruerit, fere mirum, quia formarum Is SuffX ornatarum,
qua8que jam breVi enumerabo, mentionem non facit. Nee tamen difficultatem non agnovit ne G i quidem cum -hru 0rma bactriana facile conjungendae, quod sua in Gso oro solum aut in σσυ συ , non in sσι σι mutari posset. Qua disse ultate n0 expedita etiam maj0rem mihi praebere videtur de ε 0eali natura quam protulit sententiam. Diei enim . t l. c. post Stirpes in OBSOnantem Xeuntes illam vocalem copulativam vel auxiliarem antiquitus Sse insertam. Qui tamen locus erat accuratius inquirendi, si ille vir doetus fidem sacere Voluit. Atqui tam brevis erat illius explanatio, terminationum in linguae graecae monumenti rati tam parum exhauSta ut
Wiss. 826 p. 80 fieri potuisse et ille putaverat, ut formae in oις, αει ad instrumentalem referrentur ivgl. r. I p. 503 Sq. adn. 3. 4 Re vera nostra in lingua plane alia res est. Neque enim nisi neu tra suffixo illo paragogico instructa erant, et n0Stra demum aetate etiam in nomina masculini generis er suffixum irrepSit ut in g0tter Walder. Praeterea ita valet, ut majorem sensim sibi provinciam annectat multasque formati0nes Suiux illo carentes paulatim plane opprimat Jac Grinim, D. Gr. V p. 622.680 702 V. Brugman, Morph. Unter I p. 84).
plur. 0rmas ad idem suffixum locativi primigenium recurrere negaret. Immo ut Bueehelerus lat. Decl. p. 66 et Leo Meyer,deel. p. 99 suffixa in is et bus plane aliam habere originem e0ntendunt, ita formas in os et atς, qua bre Viore Semper respiciebat, Secernit a G Suffixo illas instrumentales hanc locativum Sse ratus. Confert igitur l. c. II p. 63 9εoi et derstis p vel I p. 573 Hos et nystis. In idem suffixum principale etiam at et abhis referre n0 dubitat. Quand autem in lingua graeea b extrusi exemplum quoddam reperietur γPraeterea edie forma in ebhis praeter dis exstat Τh. Ben-sey Ηdb der kr. pr. I p. 3074 46), ita ut jam tantas haece0mparatio praebeat difficultates, ut de ejusdem ca8us apud
alias stirpes alius 10rmati0ni Singularitate taceam. Verum plane resutasse mihi quidem videtur hane sententiam G. Gerlandus in libello, quem inseripsit: Ueber de dativplur de altgriechisehen KZ. IX p. 36-bi, ubi stendit in
carminibus homerici multo Saepius o ισι - σι terminationeSadhiberi quam Orma in otς, aις); atque etiam iam patefecit, quaci litteram sinalem sensim quasi arrosam, denique prorsus deletam esse Verisimile fit. Ecquis enim forte fortuna saetum esse putabit, ut in Iliade 3l dativi in os σι terminantes 232 in os ante V0eales 3 tantum in os eXeunteSante consonante inveniantur Gerland l. c. p. l), praeSertim cum idem vir doetus similem terminationum illarum rati0nem
in Odyssea l. c. p. 7, apud He8iodum, p0etas lyricos, Pindarum ostenderit p. 48 sqq. Eandem apud Ap0llonium Rhodium patefecit Al. RZach, p. Rh. p. 734qq. qui vir doctu etiam de Hesiod aecuratius illam rationem exp0suit RZach, es.
snalis paulatim evanesceret G. Curtius, Stud. X p. 23). Quam tamen de stirpium in a et o terminationibu quaesti0nem ut latim absolvam, jam hoc loco paulo uberius de hae re traetare mihi ieeat Atque primum quidem etiam iub Etiam stirpes secernendas esse uberrime ac dilucide comprobavit G. Curtius, Grdg p. 5l3-520.
14쪽
- titulis atticis antiquioris aetatis of σι terminationem Saepius reperiri quam o ς, quae in recentiori aetatis ita praeValet, ut post Ol. 86, 3 longior non jam inveniatur, elucet ex tabulis apud Cauerum, Stud. VIII p. 410 sq. Neque aliter in titulisionicis Guil. Erman, Stud. V p. 30 2 sq. res se habet, cum in titulis saec. V praeter ' νθε si x Pio istν υρcciatio isti', tot str 13, 32-34 T, tot σιν l3, 43 articuli solius brevi0 rotisorma 2l 10 reperiatur. In aeolicae dialecti titulis articulo asianae excepto semper longior brma legitur apud poeta Sane prae-Valet, nec breviorem terminationem invenimus nisi secundum usum epistum Ahr. I p. 11 sq.). Quod ad recentissimam aetatem hae in dialecto l0ngior forma serVata St, actum S imprimis ea re, quia accuSativus plur apud Aeole in Otς, citς desinit Ahr. I p. 71). doricae dialecti titulis quamquam longior terminati aliena est, tamen quod Epicharmus ea aepius utitur, recte mihi judicasse videtur Ahrensius II p. 227, cum haec profert: antiqui0rem Doridem n0 minus quam Atthidem pleniorem formam admisisse putamus neque enim Epicharmus ex epica lingua quidquam as8umpsisse videtur. Neque aliter judicandum est de dialecto boeotica, ubi praeter υς pro οις si νοισι tantum exstat in titulo antiquo metrico Thisb.
Stirpium in a exeuntium, a quibus Drmae ασι, 'L. σι, - ,σι sc). 'at σι αις deducuntur, quin terminati0nes longi0res etiam priore sint, vix in dubium Vocari poterit, postquam de hac re uberius tractavit Cauerus Stud. VII p. 403 - 409 et p. 4l Sq. Nec minus forma in L Gι, ασι, λ, G deSinenteSl0nga vocali conservata antiquitatis speciem praerae erre, sa-cile quisque ei c0ncedet. Cum attica dialecto optime consentit i0nica. Nam etsi in titulis duae tantum 1 σιν 13, 36)et Νίει φνησιν l9 exstant 0rmae Erman Stud. V p. 302 Herodotus solis utitur longioribus x σιν et οισιν suffixis. Id vero
mirum 8Se 0teSt, qu0d praeter x σιν et siterminationes, in earminibus homerici pervolgatas, at reperiatur in tribus illis exemplis c Grai II 284, θεῶ ε l9, recisas ς' Ti, quamquam larma in at σι numquam ecurrit, quam tamen concludendam esse recte judicant Cauerus Stud. VIII p. 408 404 et
Gerlandus ΚΖ ΙX p. 57 sq. ubi pluribus de his l0eis disputat. Qui tamen quod de origine ae0lica cogitaverit, Vi quisquam cum e secerit, quia hac in dialecto formae in a/σι maxime praevalent. In titulis d0ricis omnibus etsi as legitur, caute tamen Ahrensius I p. 226 judieat se non dubitare quin picharmo longi 0re forma uti licuerit, ut simili terminati0ne in
declinati0ne eeunda. Apud Lesbios asst praevalet ut of σι Ahr. I p. 1l 1 sq.). Boeotica autem dialectus semper utitur breviore terminati0ne in i ς, 0re Deotico X af mutata
At cur Cauerus δεσι' sermam, quam in dialecti graecis numquam exstare ipse latetur, primigeniam construxerit Stud. VIII p. 405, id eo magis miror, quod idem ille Vir doctus sor
stioribus collegit Cauerus Stud. VII p. 40 et ex adverbiisl0eum significantibus R. Κuehnerus, u8s gr. r. Ι Ρ. 72 Sq., cum Boppio, gl. r. I, p. 503 Schlei chero, Omp. p. 575, Ger-lando, ΚΖ IX p. 57 antiquissimam putare collati SanScr. Is vaSu, bactr. peshanuhu, uig. rus achil lit ruristusu , ubi numquam illud ante suffixum aspicimus, haud facile quisquam dubitaverit.
Quibus exp0sitis mihi ne minima quidem dubitatio remanet, quin mne dativi pluralis in lingua graeca terminationes ex eadem locativi forma principali effluxerint. Ne dubitavit Aug. Sehielcher, Comp. p. 573 Sqq.
vocalem originem debere haud facile quisquam crediderit, etsi id seri potuisse arbitrantur chleicherus, Comp. - p. 7 et Gerlandus, Z. IX p. 63. Immo cum Boppio, gl. r. i. 03 aliisque faciemus, qui ι litteram antiquitus in hac sorma fuisse
Sed cum ab stirpibus semininis, quae in a Xeunt, apud
6 In linguis italica, celtica, germanica hanc formam prorsu evanuisse Satis notum St.
15쪽
dem viri doctissimi sententiae accesserim, exemplo Stirpium in - desinentium saetum esse, to etiam seminini adiceretur. Quamquam libenter concedo, hanc quidem rem mihi nondum prorsus ad liquidum videri 8Se perductam. Hoc autem mihi constat me Osth0imum hanc quaestionem ea e0mmentatione, quam inscrip8it: Die bildunide loe plur. im ind0germanischen uti verWantes', Morph. Unter8.I p. 2-76 sequi non posse. Repetit enim hic vir doctissimus sententiam, praecipue a Pollio olim prolatam, qua os terminati0nem ab initi instrumentalem fuisse declarat, quamquam -cis antiquissimam l0eativi mrmam fuisse confitetur. 0ntra priorem quidem Sententiam unum tantum, quoad egomet ideo, argumentum profert, qu0dque Superari n0n 08se ipse existimat l. l. p. 5b. Si enim recte ex Pro σι exstiterit λογοις, serin0n potui8Se opinatur Osthosfius, quin etiam χε os deleretur in Nou. Sed etsi in sermone poetico tertiae, quae vulgo dicitur, declinationis G sormae ι finalis ante voeales interdum eliditur V. Brugman, Pr0blem p. 73 sq. La R0ehe, t8chr. Iur die OeStr. Gymn. 86 p. 4 l), etiam in serm0ne vulgari id seri potuisse nedum faciendum fuisse, vereor ut quisquam Sthoi fi0, qui forma ut χερς' Dcες desiderat, assentiatur G. Curtius, Abh. ST p. 22sq.). Nee 0rmarum perspicuitatem linguam neglegere et despicere, ipse ille Osthosfius ali ejusdem seripti
loco confitetur, cum dicit i. c. p. 60 lesbiaeam dialectum propter aecusatiVi in oις, at forma longi0rem dativi plur ter
mis proseiseendum erit, quae t littera finali correpta parum vel nihil a n0minativo pluralis disserrent.
7 Quamquam tartasse re vera locativi plur graeci formationes n0njam perspicuae inveniuntur, ubici littera finalis propter notionem in adverbium abeuntem deleta sit. belli enim sententiam Z I p. 207, qua
ε κας, νεκας, αγκα, ανδοακας, ἐγκας antiquitus locativi plur. Sint etiamsi
Gerlandus ΚΖ I p. 6 LSq. refutare conatur, praecipue de αγκας Ε belli sententia valde mihi arridet. - Ceterum non raro litteram finalem praebent
deletam praep0sitione ut ait ποος pro groori contra numquam commutantur αντι, τι quae inconstantia optime convenit cum n0Stra quaestione. Praeterea in memoriam revocare liceat λαξ, τε formas aperte deletaS.
terminationes ex eadem locativi formati0ne ei fluxerunt. Principulis utiri pluralis graeci terminutio συ rei st
Quapropter in id solum etiam inquirendum esse mihi quidem videtur, quaenam dativi plur graeci terminatio principalis
Statuenda sit, unde non Sine quadam probabilitate et omnes ceterae repeti et linguarum c0gnatarum variae formae po8Sint explicari. Atque rectam viam postquam non in judicii sagaeitate jam munivit Ausreelitius, uberius etiam de stirpium in consonantem desinentium dativo pluralis tradiavit Gerlandus Z. IX 5l-6 nec parum in explicatione pr0secisse mihi videtur. Etenim primum quidem terminati0nis si a conStruendae alitteram finalem in t attenuari potui88 arbitratur p. l. 4Secundum locativi singularis in t exeuntis analogiam. Quod etsi plane negare egomet ip8e nolo, tamen est considerandum in singulari ι 0calem saepe longam esse in carminibus omeridis itaque verisimillimum, l0eativi et dativi singularis sormas principales paulatim in lingua graeca esse eonfusas Guil. Hartet, o m. Stud I p. 39sqq.) Deinde de Gs pleniore terminati0ne quod p08 Stirpecinis, o numquam occurrit, cuminui-reeliti ΚΖ I p. 117 sq. recte conSentire Videtur l. c. p. 34r0pter longam vocalem praecedentem alteram G citius esSe deletam.
Miror tamen equidem, cur non etiam stirpes in diphth0ngum desinentes una amplexi sint viri illi doeti. Iliam minus intellego, quid sibi voluerit Gerlandus l. l. p. l. 62, quod eXem
pacto comprobare possit. Menique dativorum plur h0mericorum enumeratione quamquam non male meruit, tamen in altera
declinatione l. e. p. 58-63 cavendum est, ne nimis illius judicio e0ns damus, quia et multa exempla omiSit nec pavea errata sive typ0graphi sive ipsius culpa irrep8erunt.
16쪽
n08trates viri rerum grammaticarum perit hae in quaestione dolendum est cur multi luce preta Vel ad Veterum grammaticorum somnia recurrerint vel de explicatione prorsus despe
Ita Rud. estphalius, Meth. Gr. I p. 233 opinatur dativum
plur uti G Suffixo singulas autem praeter atticam dialect0sante terminationem Saepe ε Vel a vocalem inserere auxiliarem et o Spirantem geminare. Quae Sententia a Veterum grammaticorum ut ustathii pinionibus nihil distat nisi grεκτ&σει Vel 1πλεον assust fam0Si VocabuliS. Atque . . rueger, gr. Spraehi. IN p. 39 quamquam quae it terminationum in poesiepie ratio, sere recte' protulit, tamen εσσι Solam quondam exstitisse censet, unde quomodo ε evanuerit, ab e explicari non poterit Cautius uehuerus, AuSs. gr. r. I p. 326 Sq. qui in singulis dialectis sit terminationum usus, breViter adumbrans, earum originem et progre88um in Suspen80 relinquit. Leo Meyer, gedr Vergi de griecti und lat. Deelin. Beri.
Wie manche gemein haben. μDativ0s pluralis h0mericos quamquam Gerland multo accuratius enumeravit t. l. p. 100-108, tamen L. Meyeri enumeratio etiam min0rem quam Gerlandi praebet fructum, quod singulas terminationes plane SecreVit neque igitur, quaenam apud singulas stirpe inveniantur formae, apparet. irae-
8 Quod participia in co desinentia . c. adn. 6 contendit semper -εσσι suffixo ornata esse, id resudandum esse jam vidit Gerlandus i. c. p. 59.
terea ne ille quidem singularum formarum numero affert, quibus terminationum Deile praebeatur e0BSpeetus. C0ntra G. Curtius, etsi uberius in hanc rem n0 inquisivit, tamen in universum eum cum Aus recliti et Gerlando c0nsentire, elucet ex iis, quae breviter indicaVit Erl. p. 37 sq. Grdg. p. 665. Prorsus aliam explicationis viam ingressi sunt Brugmanus et Osthossus. Ille quidem vir doctus brevissime declaravit
ἡder seil de dies Formen ausgesandi atten, ehrte Ver-wunden au si selbs Wieder uruck' ita enim pr0diisse arbitratur Brugmanus dativo ut ιεεσσι διοτρε φεεσσι Similem igitur protulit sententiam ei, quae jam B0ppi arriserat in prima libri grammatiei comparativi editione in Secunda enim Ausreehtii explicationi aedesserat. Quam de hae quae8tione uberiorem quae8tionem hoc loco promisit vir doctissimus, Ofthoi si umeris imposuisse videtur, qui p08tquam in libro qui inseribitur: da Verbum in de nominale0mp0sition ' denal ST 8 p. 34 similem in m0dum paucis Sententiam Strinxit, uberrime hanc rem in examen vocavit Morph. Unters. I si 879)p. 1-76 vel l-52). Atque horum virorum doetissim0rum sententiam Xaminare et, si fieri posset, refutare praecipue mihi proposui, Vel propter id sere s0lum hune libellum me scripsisse c0nfiteor. Sed jam in Osthosfii sententiam inquiramus. Et quidem locativi plur ind0germantea itaque principalis -Si serma eS8 Videtur, utpote quae in pleri8que, quae quidem hunc casum retinebant, linguis exstet, tabelli sententiae Z. IV p. 207 aecedit l. c. p. 26, qui ιεiciat pristinum locativum plurali esse suspicatus erat.' At quamquam a sinate explo- Sum non levis momenti sane est e0ntra Pottii Z VI p. 102 et Gerlandi Z. I p. 65 sq. explicationem, qui in ιετα-ξυν uir illud adverbium dividunt, tamen Curtii sententia, Ordg. p. 332, qua cum adjectivo e radice ar amplificat s εταβυ
17쪽
comp0Situm Sit, Γιεσσ-xor et X-iguu Vocabulis comparatis probabilitate n0 carere videtur. Pristinam autem GD formam locativi singularis vi atque auctoritate in s mutatam 8Se inhoe idem Osth0stius cum Gerland l. c. p. bl. 64 consentit t. l. p. 26. Atque tria vel quattu0 potissimum mihi esse videntur argumenta, quibus Sth0ssus, ut aliter dativi plur terminati0nes Xplicare conaretur, comm0tus sit: Vel gravissimi momenti ei esse videtur id, de quo disseruit . c. p. 17. Fieri enim non potui SSe censet, ut in terminatio, in linguis c0gnatis pervolgata, in singulis linguis inter se jam discreti ex vetustiore quadam sva forma oriretur. Ad summa igitur et disseillimas scientiae linguarum comparativae leges et ratione recurrit. De G in s transitu ne ip8equidem dubitans l. c. p. 18, a litteram finalem in f umquam attenuari potuisse prorsus negat l. c. p. 8 sqq. Denique de voealio vel a inter stirpem et suffixum inserta etsi non multa verba facit, tamen vocalem illam deridet et illudit . c. p. b. De his omnibus quaesti0nibus in tertio commentationis capite disseram hoc vero loco jam ad eas ratione aggredior, quibus illam Osth0ssi sententiam stare non posse mihi persuaSum
Atque primum quidem id quod ab omnibus, qui huic
quaestioni operam dederunt, neglectum est fg terminatio, quae eX st principali Vel ex εσ- σι quadam per abusum etiam ad alias stirpes translata explicari nullo modo potest, non a0d0ἡ ex exemplis homerici ut κυνεσσι, τόθεσσι vel lesbiacis ut αγω- νεσσι, ε θοντεσσι enucleata est ' Osthoss l. c. p. b), Sed etiam sine voeali illa intermedia pleni0 forma n0 semel legitur. In carminibus quidem homericis reperiuntur hi dativi sιετα γνα ι' scri σι γενυσσεν is 416 nulla Varia lectione, quae ut xcis τῆς aut γενυεσσιν alicuju momenti sit staκρῆσίν τε πίτυσσιν 868ine varia lectione p0tiore; νεκυσσιν i69; ip 4 et ita, ut legamus: θε/Ωστευοντα νεκυσσέν λ 569; ιετα Tasιενο σινεκυσσιν 401 νεκυεσσιν ΚPS), ubi jam antiquitus altera lectio: κ Tauενοι νεκυεσσιν La Rochio fuisse videtur; Lai0che, J. Behher in adu erit ad h. l.); sed ii 4 Sine potiore ulla
Quid igitur judicabunt analogiae aut0res de his formis γMetri gratia duplex sigma ex Simplici saetum e8Se, quae explicatio
conclamata priu proserit Solebat, eam nunc Seri nemo probaverit. Nec ei Sententiae quemquam aedeSSurum eSSe arbitr0r, qua
eorreptum esse Statuamus, etSi non m0d apud . . ruegerum, gr. praehi. IV p. 39 illa opinio circumsertur, sed etiam Gerlandus L. I p. 6 sq. et Leo Meyer deel. p. 100 hanc eandem sententiam protulerunt. Neque enim nisi in rotisσι et ιελέκεσσι exempli quidquam momenti illa hyphaeresis conjectura habere potuit, ubi tamen non minus eam reiciendam e8se recte censuit Ad Friisellius Stud. VI p. 98, qui hae commentatione p0st Lobeckium, Path. I p. 2l sqq. omnem materiam
accuratissime in examen Oeavit. At quod non modo rcεG-σι, αειχε G IL, Sed etiam πελικε -σι sormam principalem fuisse pinatur, Vi argumentis refutare opus esse Videtur. Neque enim
cum ampliseata sed debiliore vel pura stirpe locativi plur.
l0 Hoc quidem l0co Zenodotum 'Eofδεσσιν scripsisse digcimus ab
18쪽
Secundum plurimorum casuum analogiam in mutata, id quod Brugmanu optime nominavit ἡ Systemgv ang'. Itaque Si quibus arridet Osth0ssi sententia de σε terminati0ne graeca primigenia, una tantum, ut mihi quidem videtur, -σσι formae eXplicatio reStat, quod tamen ultimum refugium corruere mihi probatum est G. Curtius quidem in illa epistula ad Guil. Hartelium, Stud. IV p. 479 Sqq. et Eri p. 42 sqq. poesis homericae naturae ratione habita consonantium imprimisque liquidarum geminationem in eXempli ut AZa 'ε, ελλορ. tiliaθε factam esse comprobavit p0etarum qu0dam artis errore, quo illi Secundum Xempla qualia Sunt ἔρρεε pro ἔσθε ε etiam illa, quae attuli, sibi permissaeSSe putaVerint Attamen etiam νέκυσσι, rotissi. 7ρ GG ceteras forma eandem originem habere et Secundum πεσσι, T γε is
aliorum analogiam sibilantem geminatam in sese restepiSSe Oncedi nequit. Etenim si Drεσ-s dividimus, de analogia quadam cogitari nequit, quia eandem stirpem senserunt Graeci ut in Uc κε U- φορος. prεG-i'όλος comp0Sitis; in Drε-σσι, haec ip8a exempla ex Osthos si sententia nemo removebit. Ceterum etiam extra poesi epidam illos dativos legi supra indicavi.
εὐκεσσι Xemplis stirps in voealem desinens mihi conceditur, qu0d 0m Τρισσι et indar. a ρεσσι. Diffs hoc loco P0mmemoraVerim, fortasse nonnulli me vitaperabunt viri d0cti. Sed de ρισσι etsi in Pso vulgo stirps terminatur, tamen d mutam consonantem in his femininis mobilissimam esse elucet e compositi ut atrioχος 'Eucti iκ et e casibus ut Porcio T 27S, εριν cI carentibus. G. Curtius igitur ex ι vocali pristina spirantem inde procrevisse vel maxime probavit, quam ob rem φοι-σσι dividere non nimis audax mihi 88 Videtur, praeSertim cum etiam ρι stirpis Vetustioris exstent e8tigia in ριν Plut chor. p. 664 Ε, ιρε υς Alex Trall. Geop. V. Fr Pa880Wium), in e0mpoSiti toto odis Luc. hist. OnSer. 9, ιρμυdro AriSt.
Alia est res de χαρισσι et o uti σσι exemplis indaricis. Nam c ρις n0mini Stirps fere semper tuo exit, ut etiam ex
quos Vel B0ppius, gl Gr. 4 505 0mmemorat, jam Gerlandus Z. IX p. 60 ejusmodi formationes non Xstare Vidit. Difficilior est quaesti de ει ισσι ubi tanta stirpis est fluctuatio, ut apud Pindarum, qui V0cabulo propter poesis naturam saepe utitur, legamus et 'εsu Stirpem in compositi Θεμ- σκύsto Nem VII, 47 9εlia πλεκτος Nem. IX, 2, quae Stirps elucet e Θεstio Herod. II, 50 et θεsMστ-, quae fere S0la adhibetur in poesi epida, in γε Dia στεio Ol. Ι 12 et fortasse etiam in θεsuσκρε υν Pyth. V 27 denique θεs ατ Stirpem in θεε ιτες Ol. X, 24 Θε sueto Ol. XIII, 8; θειατόν Pyth. IX, 42. Haec de σσι terminati0ne. Non minu grave argumentum obstat Osthom sententiae ex dativis in ciσσι deductum. Leguntur in tabulis eracleensibus haec quattuor exempla: cofόντασσι Ι, 50 M A Taσσιν Ι 104 M; ιρασσόντασσέ I, 158 M; ycaπόντασσι Ι 175 M.
Ric Meister, Stud. I p. 365 sq. Ahr. II p. 230). De his
19쪽
Atqui huic rati0ni multa obstant. Nam primum quidem dativi in εσσι utrum umquam fuerint apud ItaliotaS, neScimu8. In his tabulis certe n0 leguntur. Praeter illos enim dativos in asst unum XStat Ircas ΙΙ, 66 M., quod attici serm0ni vi atque auctoritate irrepsisse videtur Meister, Stud I p. 369 sq. et p. 446 Sq.). Nec de caτρασι Vel Similibus larmis, ad quas in tertio commentationis capite redibo, in hac dialecto con-Stat. Itaque earum larmarum, qua , mutua quadam assectione ginter se exaequata e8Se vir doctus SuSpicatur, neutra re eraeXStat. Praeterea autem dativos in cis aliquando duplex
sigma habuisse, ne uno quidem exemplo allato demonstari poterit; non igitur eg0met video, quid mutua adaequatione μOsthoimus sibi v0luerit. Denique pauc0rum, quae antiquituSin cis exibant, Vocabulorum qualis fuerit auct0ritas, nonne rogabimus, ut a V0calemmmnibus ceteri inculcarent innumera
Ae si quis dixerit, a neutri generis substantivis, quae in -a exeunt, asst illud eSSe desumptum, ne hic quidem poterit quidquam afferre, quod vel minimam probabilitatis pediem habeat. Nam unica exstat as-σι vel a-σσι illa terminatio: θεικχινο υντο Dcassii O. 6 δε ιαεσσιν Vrat. Α), praeterquam Ormam in Iliade reperiuntur harum stirpium hi dativi pluralis: ε cci εσσι , T l, Γ 295, I, SQ 62, 1 76 II li; τερ&εσσι 398, 408, Z 183, 1256 κεραεσσι N 705 κερασι K294 κρεασι Θ 162, 13ll in Odyssea plane non legitur illa
-aσσι forma immo exstant hi dativi δε ιαεσσι γ 340, 72;m 137 183; H0 418, c 263, 272 κεραεσσι τ 63 κέρασι γ 384 426 437. Itaque etiam in his neutri antiquitus - 0- ealis post stirpem inSerta St. Vidimus ex Osth0ssi ratione nec dativo in GV Dee 08,
qui in cassi exeunt, ullo modo explicari posse. Quare jam pr0pter duo haec argumenta ista rati reicienda erit. Nunc autem ad eam quae8tionem transimus, utrum omnin0 verisimile suerit, neutra in ες exeuntia tantam vim et auctoritatem habuisse, ut omnem dativorum regulam e0rrumperent et quasi confunderent.
- 19 An 0gitari potest, 1 0rmationis cujusdam auctoritate multas Armas a sua via deflectere, si eadem illa raro usu venit γC0ntendunt quidem cum alii viri d0eti tum Brugmanus, qui eo usque provehitur, ut unius 80lius exempli in lingua graeca id fieri potuisse opinetur. Contra in singulis condicionibus
formarum, secundum quarum anal0giam aliae flarmarentur, tamquam principatum Vel magno 1 0rmarum numero Vel usus requentia vel aliis rebus aperiendum esse eelararunt viri illustrissimi G. Curtius ' praecipue Stud ΙX p. 232 in adnotatione ad R. Mergdorsi commentationem, ubi anal0giae vim comparateum , St0run de Lause Von Himmel8k0rper dureli andere thre Balin religende et Guit Seherer, eseli de deutseli. Spr.' p. 26 Sqq. qui cauti88ime de anal0gia judicat, multi alii viri et doctissimi ut uii Hartelius, h0m. Stud I p. 22 Fr Ritsehelius, Opuse. II p. 542. - Quae ero duo exempla rugmanus attulit Stud. IX p. 29 adn. 2, quibus Sententiam de εσσι suffixo prolatam tueretur, libenter sateor haec primum inspi
τεστερος exstitisse contendit, facile concedi 0test. Etenim eum adjectiva composita in ες exeuntia ab antiquissimis tem-p0ribu creberrima Sunt, tum altilios ὀντερος alii 0mparativi commode formari non potuisse videntur. Accedit quod pleraque adjectiva in cur, quamdiu noti principali vigebat, a
comparativi ratione Sua natura prorSu aliena sunt ut i dais Hur, G φρ ων, Γινι st 0ν. Ita saetum St, ut eum initio e0mparativoearerent, postea, 8 dilatat eum nihilo minus requireretur ejusmodi 10rma, in adjectivorum iu εστερος sermam tranSirent. Vel maxime re vera terminationem εστερος apud 0mparativos valere, bene intellegitur ex tabulis ab R. ueliner datis Auss. Gr. I p. 430 Sqq. Nec minus probabile Videtur κρατεσίλι- 15 Secundum
τι γεύ φι, χεσετι, ρεστι ali0rum analogiam prodii8Se, quia in alterius declinati0nis stirpibus praeter ναι τι et κοτυλ δονό τιε 433 tantum in his neutris sui fixum illi id legitur Quamquamli Quamquam et ipsum anal0giae sive συνεκδρομῆς, quam VetereS grammatici vocarunt, cautam rationem, ut fieri debuit, pr0bare elucet exscriptis ut Stud. V p. 24 sqq. VI p. 262. 2.
20쪽
an etiam κρατεs Stirps umquam ex8titerit, propter hujus tir
rietatem Al RZach, Hes p. 4lb dubit0, praesertim cum etiam praeter vulgare 2 o legamus HGτος lem. r. 5. Facile Ver augentur eju8modi analogiae Xempla, qua terminatio quaedam pervolgata maj0rem, quam antiquitu habebat, pr0
quam non est neglegendum, o Vocalem in mediis nominum non compositorum syllabi fere Semper respui Curtius, Grdg. 'p. 642 adn.). - Contra id quoque non praetermitt0, o Vocalem in graeca n0minum e0mpositi0ne , t in latina luxuriari ut in
Sed in his omnibus exemplis elucet vis et auetoritas ejus formationis, qua ut alia quaedam e sui finibus evagetur, ess- eitur. Quis igitur non mirabitur de dativorum stirpium in ες exeuntium ratione D Seeundum Brugmani et Osth0ssi sententiam XSpectaremuS, frequenti8Simas SSe antiquiore tempore formaS, luale Sunt Drεσσι, βελεσσι, minus frequente et correpta ut ιεσι, 'ελεσι et rariores etiam amplificatas ut ιε-εGGt, 'ε λεεσσι Sed numquam Ormarum in sG tamquam dominationem invenimus, immo jam in carminibus homericis, certe in Odyssea formae in εσσι et si Saepius usu Veniunt quam illae Haec autem est trium formarum ratio:
In Iliade reperiuntur stirpium in ες desinentium 349 dativi, qui quidem ita distribuuntur, ut occurant:
' Uneis circumdedi numerum vocabulorum, qu0 pro singuli numeravi, Saepius repetit0rum.
klarungier a8u8formen aus εσσι aus ursprunglicher Anstlgungdes insachen σι an Grundlarmen aus ες εσ-σι und anuspaterem eiterum8icbgreisen dieses Ausgang hat, eigi sieli grade in enem Au8gang εεσσι aus σεσσι ham beSten, orineine lederholun des Suffixes ες annehmen Z Wolle doeli selir edentilich leiben mus8. Certa ejusmodi duplicis analogiae exempla in lingua graeea exstare ViX crediderim, an tu recenti0ribus quoque lingui negari possint, nescio. Sed etiamsi in recentiore quadam lingua vel linguae aetate duplici analogiae exempla XStant certi S-sima, pr0bari plane nequit, Si qui ut Brugmanu8, Morph. Unters. I p. 82 sqq. et alibi ex hac de lingua quadam antiqui0re c0n-jeeturam facit. Nec minus Verba de analogiae rati0ne in prae- satione ad Morph. Unters. I p. XIII sq. pr0lata linguae tamquam
Vitam et progre8Sum ignorare videntur, cum analogiam in antiquissima cujusdam linguae aetate n0 minu quam in recentissima vigere opinentur viri illi docti, qui l. c. haec pr0serunt:
12 Ex iis, qui usum homericum vel picum anxie enucleabant et imitabantur, Versificat0ribus potius quam poetis Apollonium Rhodium in
spicere Satis habui, quia pro terminationum origine et progressu Sane nullius m0menti Sunt Alexandrinorum opera.