장음표시 사용
21쪽
die neubildun Von praelisormen aus dem ege de analogiet lebe de ne uere spraehen in selir edeutende r0lle spieit, o - is dies ari Von praehneuerun unbedenklichauch fili die ultere und altesten perioden anguerhennen, Undnielit nur ilberhaup hier anguerhennen, 80nder escis dieseserklarungsprinet auel in derSelben eis Zu VerWerten, tegu erklarun Von praeherScheinungen paterer perioden, undes ars nielit immindesten ausi alten, en analogiebildungeni de altere und ultesten prachperioden in demSelben um-Iange de gar in noch gr08Serem msange UBS Bigegen-treten, te in den jungere und jungSten. μUberius quidem de seientiae nostrae legibus et rati0nibus disserere hoc l0co meum non est. Hoc autem pr0steri mihi liceat, in quo cum plerisque, qui de linguae natura ac progreSSu optime meruerunt, Viri doctis me consentire arbitror: Suam quaeque lingua, Suam quaeque linguae aetas indolem et
naturam habet. Nihil igitur mihi perniciosius e8se videtur, quam inter singulas linguas, etiamsi aetate hirimum distant, plane nulluni discrimen agnoseere, et qu0d in una seri possit, latim etiam in aliis saetum esse pro cert habere. a praecipue, quae Morph. UnterS p. XV Sqq. proseruntur, obStant et rei lignant, quidquid de hac re sagacissime protulerunt viri illustrissimi Guil. Humb0ldtius, II. Steinthalius G. Curtius, multi alii neque pu8 est singul0s Vel libros vel o eos laudare. Atqui flexionum varietates certasque leges non ab initi sed p0stea demum Sumagis magiSque SeneScente confundi, eaque re Semper magiSaugeri rigidam quandam loquendi uniformitatem, Semper magis verba reduci ad rerum notas, quis tam aestus est quin cernat γNonne etiani ex legum metristarum diversitate elucet, restenti0rum linguarum aliam esse rationem atque antiquarum Linguae tamquam corpu8 mori loco quodam ait Steinthalius, animum enasei. Sed haec hactenus Meam rationem adumbrare, non defendere Volui etenim jam oste Satis magna elamare
mihi videntur linguae ipsae, si qui ex iis discere, 0 ei imperare ibi prop0Suerit. Denique etiam aliud quiddam de anal0giae ratione maximi momenti mihi quidem esse videtur Si qu0 certum anal0giae
exemplum Statuendum est, ita re comparata e88 80let, ut eae quae Secundum aliarum anal0giam XStiterunt 0rmae magis magisque exuberent et antiquiorum formarum e regula saetarum memoriam sere oblivione obruant. Notissimum est verba in tit ab eis, quae in tu exeunt, temporis delapsu magi magiS-que opprimi G. Curtius, verb. V p. 38 Sq., 62, alibi); multa
similia ex unaquaque lingua cuique deurrent in memoriam rev0e id quod fit in lingua theo disea, ubi stirpium in t X- euntium declinati ultra ne ab initio c0nstitutos magis magisque evagatur. Quid igitur judicas de εσσι et σι terminati0num ratione Cum pristinam locativi tui . formam σι suffixum statuant, εσσι autem Ormati0nem abuSu quodam Tortam censeant Viri illi docti, nonne XSpectandum erat, quo recenti0ra essent linguae graecae monumenta, eo frequentiorem flare εσσι terminationem 3 At contrarium Verum St. In carminibus homericis quamquam Sunt pervolgatae pleniore sormae jam praevalet brevior terminatio. Similis est rati apud Hesiodum, in hymnis homericis, in p0esi epica Alexandrinorum
titulis post lexandri aetatem consectis Saepius legitur σι terminati0, quam dialectus aeolica fere ubique vitat.
De singularum dativi Iur in lingua graeea termitiationum Su. 3. De dotis is doricis et stolicis.
Dorieae dialecti Ormas adumbrat Henr Lud Ahrens II p. 229 sqq. Quae in singulis commentationibus p0Steriores addiderunt, pauca sunt. Illud χερσίν apud S0phronem, uripidissere aequalem, D. 65 antiquissimum hujus terminati0nis in dorica dialeet exemplum esse videtur In titulis autem infra
22쪽
Terminati in εσσι iget sola apud Epicharmum, Aeschyliaequalem in duobus ii εσσε 1 r. 9 et: at νδρεσσι st. 156χXemplis apud S0phronem praeter χερσiν r. 65 XStat τριγ aTH οντεσσι fr. 99. Apud Thucydidem in Lacedaemoniorum et Argivorum laederibus V c. 77 79 legitur πολέεσσι sola viget haec
formati in decreto Amphicty0num C. I. 1688, ubi duo haec
44. In titulo Corcyr. 18 45, 39 63 exstat aes ατεσσι Etiam apud Archimedem secundum Ahr. I p. 230 longius suffxum breviore frequentius 88 Videtur prius legitur in exempli ut ostit - σθεντεσσι demel. p. 217 diagri sitiet εσσιν p. 220. 253 254;
νεοσι in . Curtii necd. Delph. it. 46 aliter . Cauer del.
C. I. 1688. In titul Megarico C. I. 106 exstat Laro νεσσιν, quae eadem Suffixi 0rma occurrit apud Locrenses Opuntiosi KEffaI .aνεσσι, χρ s ιατε G G J Xempli Cauer 2 3. b, ubi terminationes illae e Sunt memorabiliores, qu0 hujus tituli aetatem aut infimam Maced0nicae aut primam Romanae d0minationis esse propter litterarum Ormas Cumanudes, qui edidit titulum, arbitratu eSt. Praeter duo haec suffixa satis vulgaria exstant tria alia satis memorabilia. Apud Pseudopythagoreo enim praeter εσσι terminati0nem secundum Ahrensium haud inaudita fuisse videtur εσι forma implici Spirante scripta ut in caρευντεσι apud Archyt in Stob. Flor. XV, 2 et ρεsis ιατεσι ibid. XLVI, 6l, quam Ahrensius quidem a librariis e pleniore εσσι corruptam existimat Quod aepissime factum 88e, Vel inde elucet,
qu0d librarius librorum Hesiode0rum C0d Laurent XXXI, 39 sere semper implicem spirantem pro geminata Scripsit. Κοechly-Κinkel in praes ad edit. p. XI). Quod tamen Ahren
λέεσι oro os tu Pyth. VII, 9 a Boeekhio recte esse damnatum, quamui meliore libri co/άεσσι praebeant, metro tamen postulatur ita, ut ille ipse in altera editione et cum eo omnes ceteri, quilindari carmina ediderunt, viri docti πολέεσε restituerint. Praeterea defenditur εσι SuffiXum, X εσσι aperte attenuatum, non uno certo Xemplo. Quinque uni 0rmae h0
557 quarta pede quinto ὁ μεν Arcτετο χείρεσι γουν υν χερGiE Y468 una pede prim0 αἴγεσιν ἰὴ pεσσι K 486. Alia aButiniann hujus sormationis Xempla commemorantur Auss. gr. pr. L p. 17 Sq. adn. 1 κτενεσίν τε in attici versus exitu apud Athen. III p. 6 e et Hάθεσι Ar aV. 239. Qua de p08teri0re tamen forma metaplastica non facile est dijudicatu, utrum ad Had an κλώδεσ- stirpem it reserenda. Etiamsi stadi Ar. Lys. 32 legitur, Hadεεσσι apud Nicandrum secundum Athen. XV p. 68, exstat praeter si da ibid. p. 68 a. Qu0d etiam tria illa εσι suffixi enumerat Butimannuit. c. p. 178 exempla
13 Quibuscum tria alia parum caute εσιν Scribens adjungit Aug. Nauckius in sua editione L. 874-l8793 χειρεσσ αμφοτερν II 382, ubi magna quidem est librorum discrepantia, Sed praebet illam lectionem cod. in marg. . , et Aristarchus commendat; χειρεσιν autem defenditur libris solis Lips. Et0n deteri0ribus deinde χειρεσσ' θανατησι II 04. χείοεσιν G, χείρεσι τ' Sin, ubi lecti confirmatur χείοεσσ' θανατησιν hymn. IV, 253 B, quod sine librorum discrepantia occurrit denique ζεσσ' νη- σασθαι ξ238 νῆεσιν ΚΡ. . - Nec satis video, cur vir ille doctissimus ita egerit. Nam qu0d praeter Z362; ρωεσσ' ι μέγ' εμεῖ ποθ' η απεοντος εχουσιν G. M. - Toωεσιν , quem dativum idem ille Nauckius c0ntra libros
potiore in ρωσίν, τοι immutare maluerit, haec formarum in εσσι primo pede sola exempla reperiantur, mirum SSe nequit. 0ntra εσιν
suffixi K486 solus locus ad primum pedem Spectat. Immo pro quattuor εσιν terminationis exemplis, quia vocalis litterae sequitur, jam Αhrensius, ut apud L. Meyerum, decl. p. l04 sqq. Vidi, ινεσσ ἴεσσ Ἀνακτεσσ αἴγεσσ' scribere maluit Sed F 468 sine maj0re quadam violentia vix mutari poterit.
23쪽
dieat etiam hos formam probatam 88e interi0ribus rationibus et l0eis poetarum haud dubiis Sed jam satis dixi de
In tabulis Heraeleensibus exstat illa Ormatio, quae antiquissimum col0rem prae Se fert, nempe assi Suffixum eoque
memorabilius, quod inVenitur etiam e tempore 3), qu in dialecto Laconica, unde HeracleenSium effluxit v. Meister . . p. 360 sqq. jam σι terminati non modo praeValuiSSe, Sed s0la viguisse Videtur. Priore tabula continentur quattuor Xempla illa supra nominata; ccis dativus ab II 66 II. Ahren sium subterfugisse videtur Ahr. I p. 230). Huc accedit forma quaedam apud Hesychium conSerVata, quam Maur Selimidiiusn0n dubito qui in min0re editione recte Heracleensibus attribuerit. Glossa autem illa Hesychiana est:
Ρ0stremo in dorica dialecto dativi pluralis in os etiam p0st stirpes alterius declinationis invenitur mira forma metaplastida, de qua breviter disseruit lirensius II p. 230 sq. , I p. 236. Magna exempl0rum copia e titulis, quibus ille nondum uti potuit, reperta viri praestantissimi vestigia alii secuti sunt. Hi maxime mihi videntur esse eommemorandi G. Curtius, Abii 186 p. 23 sq. R. Mergd0rsus, praehW. Abii au8G. Curtius grammat. Ges p. 38 sqq. J0 Baunaeli, Stud. p. 9 sqq. mi vir doetus dativ0s ill0s aecurate congeSto latis-
14 Ric Meister, Stud. IV p. 448, 360 sq. Mag0cchii Ahrensii, Frangit
sententiae accedit, qui tabulas exitu saec. IV. . Chr. Xarata OSSe censuerant.
nat formam, assentiatur. Inter inscriptionis Andaniensis Xempla ne unus quidem datiVus σι vel εσσι SuffiXo praeditus occurrit. Sauppe, My8terieni nSehr. V. Andania p. 12). De 0rmarum tamen Xplicatione cum Baianaelii sacere neque0, qui l. e. p. 9 Sq. declarat: Irosciscendum Si mea quidem sen
tamen, quand0 quidem n0minati Vu plur jam ita 80nabat, deleta vel potius in genetivorum plur. Sec deel analogiam Stredacta, qu0 lingua utrumque casum certa terminatione insignire studuit. Nam quare a dativo in εσσι ad formam metaplasticam explicandam proseetus it Baunaelitus, non satis intellego, quia in eadem dialeel et σι et ἔσσι et oi formae oecurrunt. At si nulla alia re illa sententia infringeretur,
num fieri p0tuisse censebimus, ut littera illa ι in alterius declinationis stirpibus significans detruderetur Immo alia quaedam metaplasmi illius causa fuisse videtur, quae eadem in hujus casu s0rmati0ne neglegi et despiei null0 0d debet:
Graeci quodammodo cavere voluiSSe identur, ne nimis Stirps terminatione σι brevi0re laederetur et ceteris casibus dissimili0 seret. - Pr dativi hiralis igitur in d0rie dialecto terminationum ratione brensis judici I p. 230 0 dubito
Priusquam ad dialectum aeolicam transeamuS, non mitto, post stirpes in t vel o aut in diphthongum exeunte rarissime longiorem εσσι terminati0nem reperiri. Atque Ahrensius quidem II p. 232 praeter rotiεσσι Thue V c. 77 T commemorathae tantum G terminationis exempla: ro λεσι Herm. 193,
24쪽
Utrum metaplasmus quidam in stirpe in D exeuntes agnoscendu Sit, an rectiu dromeVSi goneVSi, quomodo in p0steriore graecitate 80nabant dativi, litteris male expressi sint dubito. Apud Aeoles formam in εσσι aperte praevalui88 ita, ut veteres grammatici ae0licam eam appellarent, jam supra indieavimus. Atque in titulis est,iacis usque ad recentissimam aetatem hane pleniorem formam Vigere apparet e exemplis,
clarat pleni 0rem terminationem Sui 0 fuisse. Brevior σι forma Saepius exstat, ut in Gdo σεσι auer, 117, 16; νaL0- staGe Cauer, 117 44 vel in titulo cyprie Cauer, 118 p. 14lbi Toi 2rat σε. Forn1am autem metaplaSticam praebent recentioris aetatis exempla a Baunachio, Stud. X p. 94 0mmemorata ut ταὶς πολεοις, εἰς αγοντοις, quam terminationem etiam a dialecto Ele0rum n0 alienam suisse elucet e ἡ εν et oiρ
Sed jam ad finem pergamus hujus recensus: L0ngiorem igitur εσσε vel aσσι terminati0nem vidimus in dialeet d0rica praecipueque in aeolica praevaluisse et ita, ut priore quidem aetate ser 80la viguisse videatur. Nec nisi in recentioris aetatis titulis praeter Sophronis illud χερσίν se. 65 0rmam in -σι vel metaplasticam illam invenimus A nonnullis dialectis ut a boeotica, s0rtasse etiam a le8biaea, Semper alienum fuisse
Dutiri plurulis epici. In Iliade stirpium alterius deelinati0nis eg0m et quidem numeraVi Xcepti prou0minibus ut fpέσι, quod in Iliadis et in Odysseae exemplis repperi, aut et oiσθεσσι Κ 462;β47, 165 ν 258; et oiσθεσι κ268, cpi dativos plur. 1543, atque ita in singulas terminati0ue distribuuntur, ut occurrant: 503 86 exempla in εσσε i I)
17 Aug. Nauchius quidem, utp0te qui in carminibus homericis eandem efficere studeat aequabilitatem', quam . Belikerus in altera editione B0n 18b2 affectaverat in Iliadis exemplis εσσι in σσι raro in σι terminati0nem immutavit. Cum viro doctissim etsi facere nequeo, tamen non inutile erit locos afferre: A 23, 288, bl 9, 82 B 164,
25쪽
dam his numeris resutatur G. Gerlandi Sententia, quam ΚΖ I p. 58 protulit, eum deelarat: -Bei Homer Jerrselit
die ur8priinglieli endun -σσι oder-ε- isti in der On- sonantischen declinati0n 0el dureliau v0r de Lamps egensi ha aber Sehon eg0nnen. Immo si et p0esi homericae indolis a naturae et singul0rum, ubi εσσι XStat 0rma, Deorum ratio habita erit, concedendum esse videtur, VetuStatis speciem sere ubique conspici ). - Η0 vero loco Secundum stirpes dativorum plur exempla Sunt recensenda, Si quid lueis, quantulumcumque est, terminati0num suetuati0nis origini asseratur. Atque eum Stirpium ordinem secutus singula exempla enumerabo, ut a Stirpibus in f, D et diphth0ngum desinenti
ς 216 cis 240, 393 410. 18 Commentariolum, quo in hanc rem inquisiveram, quia huic libello non adjunxi, hoc tantum liceat mihi adumbrare Inter duas vel tres f0rmas epicas aetate vel maxime distantes poetas n0n eam elegis Se quae in quemvis locum optime quadraret, Sed plerumque aut omnem vetustam formulam aut certe versus sedem e0 retinuisse diserte declaravit Aug. Les-kienius Fleckeis. Ann. 95 1867 p. 2: die rhaltun de genetivlarui auf-οι istote die anderer igenthumlichlieiten in Lunsiliche d. h. durchausdruc und metrum aren 0lche forme fixier undis ilire unueran-derte libertieferun)m0glich gemachi. Similem condicionem in p0es epica inter vetustiore formas in σσι, εσσι et breviorem in σι XStare c0natus eram comprobare. - Nec nimis de illorum suffixorum in aliis linguast graecae dialectis alia ratione quisquam mirabitur si consideraverit, dialectos doricam praecipueque ae0licam, quae quidem usque ad recentiorem aetatem εσσι retinebant ab ionica et attica pr0rsus differre et ita, ut priStina vocali conservata plane aliam atque illae speciem praebeant et
2. Stirpium in D exeuntium leguntur 43 7 dativi in
3. Stirpium in diphth0ngum terminantium exstant 4 3)
v. Leo Meyer decl. p. 1043.2l Qu0 Leo Meyer decl. p. 100 et alibi νε εσσι Scribit, p0Stquam de hac re sagacissime disputavit Mergdorsius, praematura m0rte nobiS
26쪽
ereptus, Stud. IX p. 2l2 sqq. plane id est reiciendum. Nam numquam ejuS-
modi formae exstiterunt; immo taec est mutationum SerieS: ναμεσσι , ν μεσσι . ζεσσι, νεεσσι. Vel ν μεσσι Scriptura ε vocali ante Sequentem
correpta intringi videtur. 22 Stirps σπεμεσ- esse videtur Brugman, Stud. IV p. 653, unde
quam metrum reSpuebat formam, hyphaeresi exorta Fritsch, Stud. VI p. 98.114 G. Curtius, GrdZ. p. 64li; σπήεσσι autem in σπεεσσι transitus idem est, qui ξεσσι in νεεσσι - Pro illis formis cur Leo Meyer decl. p. l03,l0 alibi commendaverit σπεε-εσσι ex σπηε-εσσι et σπεεσι, qua Aug. Nauchius in textum recepit, non satis video. - σπῆεσσι, qui dativus semper reperitur in caesura pedis tertii trochaica, numquam varia lectio
23 Leo Meyer decl. p. 0l, qui εὐαεσσι e τεράτεσσι, κερώεσσι Xκεράτεσσι explicat, miror quod id sieri potuisse putaverit, cum litteram inter duas vocales eiectam vereor ut probare p088it v. G. Curtius gr.
Schulgr. li, Anm. . 24 In diphthongo ου litterae scinitialis vestigium conspiciendum esse videtur G. Curtius, Grdg p. 348 Sed etiam recenti0ris formae exstateXemplum in c0mposito Syntactico' ρεσίτροφος M 299i in hymnis homericis bis legitur ρεσιν III, 33 IV, 4 B.
27쪽
est, s0rmati G. Curtius Erl. p. 68 5 3 exempla praebent in
25 De re vocali in dialecto ionica ado attenuata v. R. uehner, ausi Gr. I p. 336 adn. b. 26 Quae littera spirans post o evanuerit, non Satis OuStat G. Curtius Erl. p. b A excidisse arbitratur, femininorum quae in OF deSitSSe comprobavit, anal0gia imprimis commotus Al. ZachiuS, Ap. h. p. b postis aliquando exstitisSe exiStimat. v. WeSiphal meth Gr. I p. 300 Sq.;Κuehner, ausi. r. b p. 340 sq. 27 De his stirpibus cf. G. Curtius, Grdg. δ p. 638 sqq. ErL p. 53 65. 28 A stirpe κοα ατ κοα-αν sane est pr0ficiscendum de hujus vocabuli stirpium varietate V. p. 20.
cubet contracta Sed Nauckius scribit in editi0ne ει ouas αλειφ' sit. Curtius Erl. p. 7 επ' 1 ατ αλεις coniecit. 30 Inter Stirpes in εσ desinentes νεσι falso numerat Gerlandus ΚΖ I p. 62.
28쪽
3l Propter . litteram post ε primigeniam Curtius, GrdZ.5 p. 366 rectius BrugmanuS, Stud. I p. 16 λν ουσι suspicari videtur. Hartelium ευουσι Nauchium λιωσι praeferre vidi ex huius viri docti praef. ad i. Pari prior. p. XVI. 32 Etiam larma ι carens legitur Hes Th. bl 9 747 χέρεσσις ι VocaliS littera pentheSi quadam ex χεοι- χειρι- stirpe prodiisse videtur sv Curtius, GrdZ. p. 199. 52 . 33 mirus ille dativus, qui stirpis plenam praebet formam, iterum occurrit demum in poesi pica Alexandrinorum et Posialexandrinorum ut apud Nonn. Dion IX, 28.
Quamquam cavendum est, ne nimium Singuli numeris attribuamus momenti, tamen eo parvi aeStimare Omnemque rationem metro attribuere non minus incauti est. Hoc Solum monuisse sumeiat:
Ρ0st gutturales et labiales plerumque et εσσι et σε sacile adhiberi p0tuit Inter septem illas stirpes in labiales Xeuntes
σκό λοφι et Αἰθίοψι', quia creticum praeberent, in heXametro collocari plane non quinque ceteri dativi optime p0terant. De stirpibus in gutturale8, quae εσσι formationem praebent, s0rmae praeter ιτερυξι Omne etiam σι suffixo instructae in metrum quadrant inter Septem dativos in σι ρυεσσι tantum in metrum redigi nequit, γυναίκεssii et f&λαγγεσσιν ante ejuS- modi Sola Vocabula, quae a consonante incipiunt, adhiberi poterant, quattu0 ceteri nullam praebent difficultatem: .ast&κεGI ,
At quod majoris momenti mihi esse videtur, hoe est. Primum neutra in ca - ωι Vel in aν -μαν exeuntia ne unum quidem εσσι suffixi exemplum in carminibus homericis praebent. Sed cui hoc mirum esse poterit, quia sere semper creticus hac ter-34 Pristina Drma λαμεσσι fuisse videtur de αμας f. praecipue Th. Benfey, gr. urgelleX II . . 35 De hujus vocabuli stirpium mira varietate L I0 Baunachium, Stud. X p. 88 sqq. Al RZachium, Ap. Rh. p. 93 Sq.
29쪽
minati0ne efficeretur Ita ex viginti neutris supra enumeratis κράτεGs Vel κρaaτεσσι eXcepto ne unum quidem propter metri
drant. Per Se autem has stirpes longiorem illam terminationem non perh0rruiSSe elucet ex exemplis, quae saeile augeri possunt his: Gro ιατεσσι p. Rh. 1607 Nonn. VIII, 46, 288 saepius: dat εσσι si Ap. Rh. Is 39, 860 σευμ τεσσι ind. Pyth. VIII, 2; nam stic τεσσι ind. Pyth. VIII, 35; D uc et εσσι Pind. r. 65, 1. - Etiam in aliis stirpibus in dentales exeunti
dativus exstat Pind. I. III, 5. Contra Iohs in carminibus homericis reperitur in 19 exemplis.
ὁεεGGι κερθεεσσι κεν θεεσσι alii dativi, qui ptime f0rmari p0terant. Quae igitur longiore formae eum in metrum non quadrent, facillime dativi in σσι desinentes, qu0 nihilominus horum numerus minor Si quam illorum, nonne etiam ea re tu quaedam assertur ad εσσι. σσι, σι formarum apud has stirpes rati0nem V p. 20 Sq. - De Stirpibus in f, O aut in diphthongum terminantibus vix pus esse Videtur aliquid ascribere. Nec tamen omitto, Stirpibus in εν praeter Pt GTι-εσσι, quod Sexies )I legitur, semper σι adjungi in his quidem
picis λεισι, rcgrευσι, OZενσι, Γρενσι. Dενσι βοεῖ G . ιμπι- 36 Quamquam cum aliis dativis plane non congruit δατεσσι, quia a stirpe δαοτ proficiscendum Sse videtur Curtius, GrdZ. - . 24 Sq. Erl. p. 69). Ceterum etiam de duarum stirpium cogitari potest contaminatione, cum e liquidae sine compensatione ejectio durissima sit nec facile defendatur rooτι, roet analogia Baunach, Stud. X p. 0 Sqq. Curtius,Grdg. p. 284 Sq. . 37 Quinquies in pede quinto: oιστίεσσιν ἐν γ καχ' 206 A 227 H184, I 421 co S in clausala Versus: οιστηεσσιν Ἀχαιιον; 334 in caeSura pedis tertii trochaica ασσα δ' Οιστ εσσι δίδου.
I, Ioρεισι Septem exemplis, quamquam etiam εσσι ptime in metrum quadrat. Eadem fere dativi pluralis Ormarum condiei etiam in ceteris poesis picae reperitur monumentis, Sed ita, ut si ussium semper magis luxurietur. Quapropter ea s0rmaS, quae exstant in hymnis homericis, apud Hesiodum, poll0nium Rh0dium enumerare Sufficiat. In hymnis homericis occurrunt stirpium alterius declinati0ni 180 dativi pluralis atque ita in singulas terminati0nes distribuuntur, ut legamUS: 42 23 exempla in 'EGG
30쪽
10. Apud stirpes in gutturales ter legimus εσσι terminati0nem in πτερυγεσσι III, 44, 53 XXXIII, 3 ter σι in γυναιξ IV, 39, 50 250. Restat denique αεσσι II, 12 l. In carminibus hesi0deis is dativi plur ita distribuuntur,
Atque Aloisius RZaeli, Hes p. 403 quamquam datiV0 pluralis in εσσι exeuntes diligenter congessit: ' ), terminati0num39 Duo errata in tabulam ab illo viro docto compositam irrepSerunt: γηοαντεσσι Th. 188 pro Opp. 18 et φαοεεσσι S9 pro Opp. l98. Praeter tria, ubi BZachius editionem secutus est oechlyanam, mnia exempla recepi θυεεσσι opp. 338 επεεσσιν Opp. 186 φαοεεσσι opp. 198, ubi σσι formam legi maluerim. Opp. 338 αλλοτε δε σπονδῆσι θεεσσι τε ἱλάσκεσθαι et plurimis libris Ss I ONT et metri propter caesuram tr0chaicam dulcedine et ri Surexi ante sequentes consonantes raritate defenditur. Opp. 186 μεμφονται δ' o τοῖς χαλεποῖς βάζοντες πεσσιν et plerique codd. praebent βί ζοντες - SapΤLIQN et βάζοντε - με/ιφονται
apud singula Stirpes rati0nem non exp0suit nec igitur Drmas in Gσι et σε desinente collegit. A. l. Post stirpe in i terminantes semel legitur εσσε
durissima videtur conjunctio nec defenditur Iliadis l0co I 279, ubi expli