De coniunctivo Plautino

2쪽

QUAM VENIA AMPLISSiM ORDINIS PHILOSOPHORUM UNDENSIS PRO GRADU PHILOSOPHICO PUBLICE DEFENDET

5쪽

B. Indicativus 108. Coni imperfecti in m. ni rei sumpta est in regenti senti a 123. 1 condicionalis 123.2 dubitativus vel cum indignatione intor- roganti 132.3 potentialis aut irreolis lG.

6쪽

II Coni regens pendet p. IV.

α Coni regens praesentis aut perfecti . St. A. Coniunctivus

rara in infinitis sent secundariis, quae cum regentis coniunctivi tempore con

m . in donnitis soni et infinitis alieni tom. poris vel coni apud o sumptae coniunctivum s 162. B. Indicativus rara apud implicem coni nive finalem sive subiunctivum ν 67. ubi rei sumptae notio regenti coni. -- haeret im. p. Imperfecti coni in regenti ent est 1 193 3. Res summae in brevi conspectu Positae ..... 198.

Iu versibus asserendis hanc adhibui editionem: T. Macci Plauti Comoediae ex reconesion Georgii Oeta otFridserici choeli. aipHiae 1893-6. G.-S. In libris citandi has: T. Macci Plauti Comoesdiu recensuit r. Ritscholius sociis opem assumptis GuStavo ooW Georgio Oeta ridorico Schoeli. Lipsia 1884 - 94. Plauti comoedia recensuit Ot emundavit r. eo. Berotinii 895-96.

7쪽

l e coniunctivo obliquo et coniunctivo qui est apud infinitivoS.

8쪽

Quantum notioni orationis obliquae subiungendum sit,

quibusve verbis sit ea circumscribenda, inter grammaticos scriptores non satis constat.

Roni rovissimo conficit Sehmala ) qui, ut quondam secerunt Hermann aliique orationem obliquam appellat eam tantummodo, quae ex verbis dicendi pendet: Die og. r. obl. bessehi durin, dias die Rede ines undern ineo infiih-renden V. dicendi ιntergeordnet iis . Quid autem iudieet de eo coni. qui verbis sentiendi subiicitur quid de ceteroqui apud infinitivos est, ne unum quidem verbum facit, hoc solum addito: Selasineratαρι lio gehitri die or obl. wesent-lie de Historiis,in an ud sinde sita sons nur sporadista'. Ceteri recentiorum temporum scriptores grammatici ita quidem consentiunt, ut non solum cum verbis dicendi exaequent utendet voces sed etiam propriae quam dicunt orationi obliquae atque per continuas periodos e tin0nti eam addant, quae latius pateat, breviores periodos aut singulas tantum sententias amplectens coniunctivus obliquus). Quin plerique videntur eo usque notionem obliquae orationis extendere, ut omnem subiunctam ' orationem intolligant, ita tamen ut sibi non satis eoiaston in normis definiendis et exemplis asserendis.

9쪽

- 2 Ut proprium or obi his quidem verbis dofiniunt Lutt- mann et veller ): merde die orte oder Munken δε- mundes . . . exauhleni mityetheil creferieri , o heissi diese Darstelluusweis or obi'. At nihilo minus iidem intra orationem obliquam dicunt inveniri et hunc indicativum: Cic. Cat. I. 8. Video esse hie in senatu quosdam, qui reum una fuerunt, et multos similes, quos p. 293 afferunt. In quibus scilicet exemplis prorsus non narrando reseruntur verba aut sententias alicuius, sed quid sentiat, ipse directe pronuntiat is qui loquitur. Quo enim iure magis narrari dicunt verbis rideo esse quosdam quum his: sunt quidum μ' Illud quidem ex in proximis editionibus omiserunt, sed similia

aut retinuerunt ut Cic. m. 11. Memini Catonem anno urit quam mortuus est mecu=n et eum Scipione disserere' aut addiderunt ut in ed. 5, 1884, p. 255 . Tum cum i Asia

res magnas multi amiserant, scimus Romae solutione im)wditu idem oneidisse . Quibus satis ostendunt se definitione illa etiam eam orationem subiunctam complecti, in qua quis eloquatur, quae iam sentiat. Ab iis Mihner non dissontit, nisi quod in ipsam obliquae orationis definitionem disertes huiusmodi exempla

Rede erueri in de indir. ede is miselate entweder desIledenderi selbs deres p. oderisines rideren II u. II p.)ge est, duro den Konjunktis aus9edruckιμ. Sed silinero tam lutis finibus orationem obliquam circumscribenti non contigit, ut usum coniunctivi obliqui reeis definiret. Nam cum g 182, 3 haec statuit: Der

I. Latiniann . . . sillor at Scimigr. 1872 4 138. Hanc enim oditionna adhibeo, in qua exeinpia undes impia int

10쪽

empla, quale StPl. Truc. 190. Melius iam fore spero, ubi te idebit, in quo ex cum licentia quadam indicativus adhibitus esse Κllhnoro videtur in inf. p. 1035 . quamquam in tota lingua latina diligenter examinanti indicativus iuxta cum coniunctivo modus legitimus esse reperietur in periodis, quae a I personae praesentis verbis pendent. Una cum illinor igitur peccat Drusor cui omni ratione carer vid0tur hic indicativus:

Poen. 950. Deos easque veneror

Ut quod de mea re huc reni rite reu rim, quem appellat Vana bnorm μ. Sed cum non quadrent vorha illa illineri: Der Konj. mus otc. . ne modestiora quidem verba Latinianni et M uelleri verum assequuntur,4 42 Auch Gnnen μιρνι- sutae nil r Ar in obliquer Miuun erscheinen, tenn der Inhol derselbeu ut Gedanke de Aussas des grum oderlog. Subjelit des aupis ut aes h Michnet wrden soli. Nam ie0t octo ita dici possit de exemplo huiusmodi: Mifrc. 23. Mater iratast patri , qui scortum sibi Oh oeulos ad duae erit, has lex non valet do tali enuntiato quale: Aul. 105. Discrucior animi, qui abeutidumst. Nulla inim ration in tali periodo licet sententiam secundariam coniunctivi auxilio ad subiectum primariae sententiaevo ad mentem eius qui loquitur referre. Etiam illi do causa repr0hendenda sunt haec verba Latim anni et uelleri. Nam quod dicunt Aurauge oder Ge-dunk de cyram. d. v. Subjekt des Haupisatara', non habent quo roserant ex . . quae ab impersonali verbo pen-dsent, ut Cic. in p. 2, 9 nihil indignius est, quam eum qui