De coniunctivo Plautino

11쪽

cul =u careat supplicio non carere, ubi non os subiectum, ad quod respicere possit sententia secundaria. Quo fit ut attractioni cuidam modorum g 143 vel analogiae quam in novissima ditione substituerunt ), talem oniunctivum tribuant. Sed nemini credo probari poterit non esse eundem coniunctivum in his duobus ex .: Indignum est eum qui culpa careat supplici non carere.

Indignor eum qui . caretit . . .

Atque reperiemus in sententiis, quae his impersonalibus verbis subiunguntur non minus quam in eis quae a Ipersonae verbis pendent indicativum passim retineri. Si igitur tam latis finibus' obliquam orationem circumscribimus ut omnem subiunctam orationem intelligamus, normae non possunt statui, quae ad omnem coniunctivum obliquum aeque pertineant. Nam distinguenda sunt ea exempla, in quibus necessario coniunctivus adhibendus est, et ea, in quibus et indicativo et coniunctivo licet uti. Quae genera iam Mudni rocte dissignavit. l. Nam obliquam orationem is quidem proprie appellat eam, in qua verba et sententiae reserantur, quae non

eius sint qui loquatur, sed alterius in g 403 ' itemque de obliquo coni. in 368 haec verba facit: Relatire citae

142, 3 d. VII 1892 Blos Ruserlici, Angleichun an Faltra, ubi de vero obliquis sentoratii agitur.' tiam in Christianum Cavalli has verba pertinent, qui in libro qui inscribitur Grehis synis Lund 8874 8 p. 72 ita desinit obl. r. a Oratio Obliqua str varis his ais omisistiges asotii subjohinis i uisu atas viij elle tanhec. I. N. Mndvigobat. Spi-hlestiri sur chialon ΝAT .

12쪽

2. Alterum est coniunctivi genus id, quod inra 369Madvi describit his verbis: Denui sint der Coniunctini alien relatine, oder duro Coniunctionen unqMusipsten Xebensu aeri, melche inauge Ut ei den um eine duro hei neu Infinitis utis sed ruch te ora telluri odereinen i,n Coni*nctis de Acc. c. ins Mehenden ut au er-ydnaen, uni dere Inhal non dem edende nichi insuehat wirklich, sondern nur is est initthei de imons oder ni angeDhrte Vorstelli ny uvesagi ird oratio obliqua, indire te Redo '. Cum autem coniunctivus ille oro obliquus in omnibus

sententiis secundariis, quibus aliena verba aut sententiae referuntur, neque necessario requiratur sive veras sive cogitatas res exprimunt, hic coniunctivus, qui infinitivis subiungitur si non ad alium nisi ad eum qui loquitur respicit in rebus certis verisque non requentatur, sed universalium vel infinitarum est sententiarum. Attamen ne in his quidem semper quod salso statuit Madvig: millen Nebensataen', itemque liliner g 182, 4. . in alien ebensaigen etc. Recte enim Zande l. i. g 169 saepe ait hunc oniunctivum usu venire. je trige addere debuit, ne ei opus esset in annotatione huius rasi haec excipere: Dor immaupisaige erWllhnte Gedanhohann dem edunden olbs angelioren, Wen or at sin Godanhebe ichne Wird dei er g eine andere Zeit gehatit hiat, . Idem os coni. quem attractioni modorum tribuerunt Latim.-Mulier g 143. Notiensata in dene nichi eine bestimmte Thaisaeli auηgesagi Wird etc. ot tuom describit,illine ina 182, 4.

13쪽

Sed nitrum est advigium, cum haec coniunctivi genera distingueret interposuisse verbuit illud Deshalb' nisi forte analogiae auxilio irrepsisse puta obliquum coniunctivum, quem ad alios spectare dixit, in eos fines qui eius non essent. Nn non potuit non videre verbis dudum laudatis ς 369 eas quoque sententias comprehendi, quae ad eum qui loqueretur pertinerent. De noluine scilicet, non de re est contentio, utrum hunc quoque coniunctivum cum advigio obliquum appellemus necne, dummodo re atque verbi genera illa sati inter se seiungamus. Tamen obliqua mihi vi totur aptius uppellari ea sola oratio, in qua reddenda aut personarum ratio aut temporis ita mutata est, ut a sua mente aut saltem a suo tempore aliena narret is qui loquitur. Alterum autem liberiorem coniunctivum nescio an recte liceat vorare coniunctivum subiunctivum cum eius ratio

sit ea, ut infinitivo pendenti proxime subiungatur. . Be- standilisti de in Ins de Coni angestilirten Vorstellung j. Sod o novis nominibus urbem potius quam explicem, tutius est secundum qum simpliciter eum appellare coniunctivum qui apud infinitivos est. Inquiremus igitur hac disputatione Plautinas fabulas examinantes, quibus rationibus assiciantur et in obliqua

et in reliqua subiuncta oratione ea sententiae secundariae quae in absoluta dictione incitcativo exprimuntur si inmfinitivum transeunt primariae sententiae.

14쪽

r i.

Tertia persona Verbum Dorsonias est in primario nuntiato.

A. coniunctivus.

Proprio quasi domicili apparet orationem obliquam, qua verba aut sententiae alterius narrantur, habitare inperiodis, quae a III personae verbo pendent. De quibus id quoque recte dicitur obliquum coniunctivum usurpari in

omnibus sententiis secundariis, quae ad eum, de quo praedicetur nuntiatio regens, proxime reserantur.

Sod hi dieendi usus ut in historico scribendi genere frequens ita in sabulis scilicet longe rarior est, in quibus magis ipsi sua loquentes homines inducuntur quam aliena

narrantes. Nam ne de continuata oratione obliqua orba faciam quae in prologis reperitur Amph. 4--74, 81 85 Merc. 5l-79, et in narratione Sosiae Amph. 205-10, ne breviores quidem sententiarum nexus obliqui usitati sunt. In quibus cum iam adeo excultus occurrat coniunctivus obliquus ut a latinitate posteriorum vix discrepet, non est, cur in exemplis enumerandis longus sim: I. condicionales sunt sententiae: Amph. 206. velint GSi uete asportassent redderent, se moercitum retemplo domum Reducturum, pacem atque otium Dare illis: in aliter sient animati neque dent quae petat, Sese oppidum Apugna88ere.

15쪽

Aul. 470 Credo edepol ego illi mercedem gallo pollicitos meos, Si id pulum fecisset. 363-4. As. 528. An te id eripecture oportet, siquis promittat tibi Te facturum mitem, si mori a tur mater ιια. moritur libri corr. yladesJCas. 53 aerat, si ei sit data, Sibi fore paratus cubiα3. 56. seit, si id impetret,

Futurum quod amat intra proesepis su M.

698-9, Curc. 667-9, Bacch. 285 Merc. prol. 79, 243, 420. Most. 1084, Rud 405 1379 v. infra, s. 776-8, Truc. 89-90, 399 400.

His exemplis addenduim est unuua, in quo cum PrRVeverba coniungerent, Ouines quantum scio coniunctivi naturam perperam interpretati sunt:

Aniph. 89 l. Faciundumst mi illud, steri quod illure Postulat,

Si me illam amantem ad sese studeam reci 'ere. Nam cum ita coniungerent Faciundumst mihi illud, si studeam, pro inconcinna aut corrupta hanc periodum condicionalem citarunt j. Iungenda autem sunt:

fieri quod illaec postulat si studeam, i. e. quod illaec postulat ut iaciam, si studeam. Eadem igitur evadit sententiarum structura utque in Cure 425. Quod isti scriptumst, id te orare iusserat Profecto ut faceres, suam si relles gratiam, ad euius exempli similitudinem nostros versus ita licet informare: Langon Bettr. gur riti u Εrhi de Plautus, Leipxig 18M, p. 48 v. 892 prorsus damnat, fortasse recte addunt Goeta et Loewo: v. 892-96 pro inuiticiis habet Leo LindΗko De en apud laut. st Tor condicionalibus, unda 1895, p. 41: si versus 892 retinetur, stillam pro studeam indicativi forma studeo restituenda est,.

16쪽

fieri quod illaec postulat, si reeipi velim; vel quod illaec postulat ut fucium suam si velim

stratiam.

Ne in verbo luis v. 892 offundas, hoc perspicui tuti causa pro reflexivo se adhibendum erat propter ress pron, quod sequitur ad sese. Coniunctivus igitur obliquus est ad Alcumenam respiciens. Nam qua lege reconciliari posset, ipsa iam Iove audiente disseruerat: 889 ut sutis uelut mi ille atque adiuret in3uper. Nolle esse dicta quae in me insontem protulit. 2. Relativae serit.: Amph. prol l . umetsi pro imperio nobis quod dictum foret Seibat factui 3.1l23. Duit. Eumque silium suom esse, qui illos angues vicerit. Bacch. l097- v. infra Caph. 362-3 Cas. 67l Cist. 585 7. Curc. 488. in aurum et restem omnem suum esse aiebat cui Jquum haec haberet. Merc. prol. 55 58, 77, Mil. 39l s. 597 649-50 si cum irach. ut damnamus. 150-l, rin. 2l nisi causalis hic oniunctivus 8t. 3. emporales serit.: Αου. 442. Aut reddere, quom extemplo redditum esset.

In reflexiv pronomin obliquae orationis adhibendo cum soluta oratione posteriorum Plautus ceteroquin consentit, in duobus exemplis abhorret. Diyitia ' Cooste

17쪽

- 10 Bacch. 1097. Omniaque ut quidque actumst memoravit eam sibi hune annum conductam Relieuom id auri faetum quod ego ei stultis-

sumus homo promisissem.

Facilius in hoc ex demonstrativum pron adhiberi potuit propter interposita verba stultissimus homo, quae Nicobulus senex, qua stultitia se egisse intelligit, ipse exclamans verbis militis inserit. am ad obliquam orationem . . ad militis verba non possunt pertinere, qui stulte egisse Nicobulum nescierit. Sed nulla eiusmodi est pronominis excusati in Rud. 1378. Si nidulum mn redegissem in Ἀκωstatem eius, iuratus t dure

Mihi talentum magnum urstenti. B. Indicativus. Oratio obliqua licet III personae verbo primario praecipue subiungatur, tamen non ideo exoritur, quia ΙΙΙ personae est verbum primarii enuntiati nisi etiam ad ius mentem, de quo praedicatur hoc primarium enuntiatum Sententiae secundariae reseruntur. Et quidum non solum in eis sententiis secundariis, qua ad verbum finitum statim se applicant, scribentis volloquontis arbitrium est utrum ipse sui verbis rem veram malit narrare an ex eius animo ii quo loquitur eiusque verbis sententias proferre. Qua in re quantum licentiae sibi oncessori Plautus hoc ex demonstrat: Baeeii 35. Chrysalus mihi usque quaque loquitur nec recte,

puter,

Quia tibi aurum reddidi et quia non te de

frutida Perim.

Nam rem ver sactam Mnesilochus ipse suis verbis narrat qui reddidi, quid autem non fecerit Chrysalum Diyitia ' Cooste

18쪽

- 1 haud inepte expostulantem iacit quia, ut ait Chrysalus, , non te defraudunerim'. Cuiusmodi coniunctivi obliqui reperiuntur in s. 583 Cas. 677 Cist. 101 - 2 Merc. 23-4, Mil. 6 7 696 859-60. Indicativi exompla sunt: Mil. 1222 Men. 29 most. 99-500. s. 79-80 St. 174-5. Rud. 388-9. Sed stiali intra obliquam orationem - hic enim agimus do sententiis secundariiq. quas ad infinitivos se applican indicativo exprimit is qui loquitur, quamcumque

sententiam aut ipso narrando addit aut suis verhis circum seribit vel ex sua mente profert. l. Quae ratio niaxime ap0rta est, ubi parenthesis loco est pnhontia secundaria, explicandi causa addita. Comparativae seni sunt: Amph. 22. inteliezerut

Vereri ros se et metuere, ita ut aequomst Iovet n. 469. neque crede huc profectum, ut iusserat. Relativae sent. Sunt:

Truc 579. Erus - ad te ferre me haec iussit tibi Dona quae nides illos fer r e Capt. 29. Mil. 127. iait Sese illum mure meum erum Athenis qui fuit; fr. 32.183. nisi quid ni nos volt, qui servi sumuη,

crucibus dari.

Cum hoc exemplo plane consentit Cas. 193 Quin mihi novitilam ingratiis postulat, Quae meast quae meo eductu sumptu siet,

Ville se suo dare.

Nam sententia ipsa oost has relativas enuntiationes non esse eius qui postulat', sed ab ea quae loquitur. postulatis illius opponi coniunctivus igitur, qui sequitur

19쪽

- 12 squae-sieυ, non Obliquus est, sed coneρssivae notioni debetur. quae levior est in rovior sententia quae meust, deinde in longiore sent i Oniunctivo, qui simul metro consulit, intenditur. 2. At in eis quoque enuntiatis, quae cum Sententia

universu penitus cohaerent ut abesse non possint, indicativus suo loco est, . si ii in mimi e e X O tempore suisque orbis narrat vel circumscri bit. a Atque id vel nucessario fit, ubi ex verbis ipsis concludere licet, loquentis es e nuntiata secundaria non eiuη de quo loquitur.

Comparati vii St. Sent.:

quam um.

.de ich doch in . Amph. 850 utque is si denegat Fuctu, quae tu ueta dicis. Men. 14. Capt. 567. Immo iste eum sese uit qui non est esse et

qui peros nessat.

Eadem modorum vicissitudo quas in Cas. 19 sq. v. Supra nobis occurrit in Ps. 927. Si ego illum In timorem dabo Ipsus sese ut neget esse eum qui siet Meque ut esse autumet qui ipsus est. Nam adiuvante coniunctivo regentis sententiae neuet et commendante metro serotico item ut in Cas. 94ὶ coniunctivus concessivus, non Obliquus provenit in v. 928. Amph. 884. Eu, quae sunt facta infecta testat clamitat. eod. B infectare est ut corr. PalmerJ Bacch. 096. Men. 580. Dutum denegant, quod diatumst. Diyiligo b Cooste

20쪽

Trvc. 235. Q hic amatur pud nos qui quod dedit id oblitust datum. Cas. 71 quus nil sciunt ore huius quod futurumst..das doch geschehen ird . Amph. 1003. Lum fecisse ille hodie urguet, quo ego fecero hic.

Mil. 254 per ut esse credat quae mentibimur. In his enim omnibus exemplis satis elucet, eum qui loquitur ipsum suis verbis circumscribere id, quod verbis vel sententiae ulterius Opponat.b Eadem os indicativi explicatio quamvis minuSi perta, cum ea reperiuntur verba, quae etium subisecto regentis sententiae tribui potuerunt. In comparativa sententia, quae est St. 25. Et illa quae aequo unimo patietur sibi esse peiusquam fuit, vix metro soli indicativus imputandus est, sed simul ipsi comparationi, cui ex gr. debetur indicativus in Cic. Tusc. I, 24, 8 idque solum esse sc Plato putatJ quod semper tale sit quale est. Nam is qui loquitur suis verbis exprimit id quod in comparatione est, ut in nostro ex verbis peius quum iso ei ante tui ianegyris ei reumscribit notionem adversae fortunae'). Relativae seni sunt: Amph. 49. urbitrutur Merito bona se facere quae facit. Baech. 699 disit , si tu illum solem sibi solem esse diceres, Se illum unum crederes esse et noctem, quin unc est dies.' Coniunctivus qui reperitur in comparativa ent. PR. 438 Probum patrem esse oportet, qui gnatum uom Usse probiorem quam ipsus fuerit postviet,