De coniunctivo Plautino

41쪽

- 34 Poen. 627. Viam qui nescit qua deueniat ad mare, Eum oportet amnem quaerere comiten sibi. Porsa Qui ero suo servire volt bene servos servitutem, Ne illum edepol multu in pectore suo conlocare oportet, Quae ero placere censeat ).799. Stultitiast, quo bene esse licet, eum praevorti Liti S. Pseud. 568. nam qui in scaenam provenit novom aliqui adferre addecet.

Rud. 21. Vigilare decet hominem qui volt sua temperi conmere motu. St. 105 Diseipulus enis ad magistras quibus matronas

mortibus, Quae optumae sunt, esse oportet sed utraque

ut dieat mihi. Osed Α, sed ceteri oportet Leo oportet, G. -S.J726. impetrare oportet, qui aequom postulat. True. 159. Quia quiba alterum incusat probri, sumpse enitere oportet sumpsit seniteri libri corr. BerghJ dativo c. ins pendet Poen. 820. Servire amanti miseriast, praesertim qui quod

amat caret.

Futuri ind. est: Men. 87. Quem tu adservare recte ne aufugiat voles, ea atque potione inciri decet.

deeri , debet reliquiJQuae indicativi exempla si cum coniunctivi exemplis p. 17-20 laudatis comparamus, vix in ullo exemplo quantum ex lautinis sabulis concludere possumus, on-

' Finali quaedam vi in hoc coniunctivo ost.

42쪽

- 35 tendere licet necessario requiri eum coniunctivum, qui regenti verbo impersonali debeatur, sed ubique indicativum absolutae dictionis etiam in subiuncta oratione posse retineri. Id solum agnoscere possumus, ubi coniunctivus adhibeatur, ibi rei cogitatae notionem vel ut ita dicam condicionalem vim relativa sententias disertius exprimi, indicativo id quod sumitur simpliciter describi aedo finiri δ). At dixeris offendere, quod hic coniunctivus in eis quidem enuntiatis relativis usu veniat, in quibus aliqua condicionalis ratio insit qui si quis , sed non in ipsis sententiis condicionalibus. Sed in hac re non est quod offendas. Primum enim in eis indicativi modi enuntiatis condicionalibus,

quae iam laudavimus, necessario adhibendum fuisse indicativum monui, cum neque ullum esset intra vere infinitam periodum neque ad suturum tempus ullum spectaret. Deinde quod postes personae verba re vera indicativum futuri incondicionalibus sententiis reperiemus, iam nunc simile quoddam lubet proferre. Ut enim in causalibus sententiis indicativus adhibetur ubi diserte expressa est haec causalis vis quia, quod), coniunctivus autem saepe nobis occurrit, ubi eadem notio relativis sententiis ultro additur, ita n hiequidem mirum est indicativum retineri, ubi satis expressa sit rei sumptu notio coniunctivum autem frequentari, ubi eadem notio relativis sententiis tribuatur ).3 Νoque ab hac re absonum est, quod in coniunctivi exemplis saepissime, in indicativi ex rarisAime primaria sensentia negativa est vel reprehensionem exprimit. Facito est originem ac progressus uin coniunctivi, qui apud infinitivos est, dispicere, si cogitamus absolutum nobis videri eum coniunctivum, qui in condicionalibus sententiis Θμt, subiunctioni autom tribuendum esse eum, qui in relativi sent condicionalibus usu vonit Sed do hac re alia fusius.

43쪽

Prima persona Verbum est in primari enuntiato. I. Praeteriti temporis est verbum primarium.

Α coniunctivus obliquus. Primae personae verbis primariis subiungi posse orationem obliquam si praeteriti temporis essent, iam advii in commemoravit, postquam g 368 coniunctivo obliquo aliena reserri verba et sententias docuit. tquo id iure. Nam et cogitandi rationem apparet esse eandem, sive quis, quae ipse alio tempore senserit aut dixerit, narrat, sive quae alius quilibet: - utraque enim aeque diversa esse sentiuntur ab eis quae quis, ut mente iam atque cogitatione informat, ita protinus eloquitur et exempla ostendent inter utramque dicendi rationem nullam esse modorum

discrepantiRm. Condicionales sententiae: Amph. 47. quae, nota vovi si domum Redissem salvos, is stram . Cas. 323 egari enim ipsi me concessurum Iovi, Si is mecum oraret.

Ps. 499 1241. at ego tum intus promam iginti minas, Quas promisi, si effecisset.

Post praesens historicum: Mere. 83 Die esse iturum me mercatum, si elit, Antorem missum faeere me, dum illi obsequar.

44쪽

- 37 Temporales sententiae: Bacch. 1028. Ego ius iurandum dedi, Daturum id me hodie mulieri Priusquam a me abiret. Tamen cir coni Ps. 242. Τrin 1086. Credidi aegre tibi id, ubi audisses, fore.

causales sententiae: Most 520. mortuum illum redidi sepostulare, quis percussisse foris. si cum codicibus so percussissem cum Acidalio G. -S. . Tamen se coni. s. 583 et cetera ex. p. 10-11 allata. Mil. 387. Ego lueta visu, quia soror venisset.

Etiamne post perfectum logicum adhibuerit Plautus coniunctivum Obliquum, non aeque liquet. Nam in exemplo, quod est Mil. 885 num ego multos saepe illi Regionem fugere consili, prius quam repem

tu in habere ni ,

ubi coni obliquus esse, non verbo priusquam deberi videtur, certa lectio non constat. Non nim difficilius est cum Ρal- meri pro corrupto codicum habere indicativum hab v ere substituere, quam cum Lambino coniunctivum habere ni . Post quom adpersuti m scis. p. 26 est coniunctivus in

Rud. 1124. Vidi petere miluom, etiam quom nil aufer- r et tumen, B aufert e auferet, F auferretJquamquam ne is quidem in constanti codicum memoria. Post quom temporale autem indicativum infra reperiemus in Rud. 125 retineri. In relativa sententia

Bacch. 953. lio tria fuisse audin futa, quae illi forent exitio, d fuere, ceteri forentJ

45쪽

indicativum insuper praebet cod. Α fuere, quana formam, Ritscheli receptam, contra rationem esse Ussingi prorsus non assentior. Sed licet verus sit coniunctivus ceterorum codicum forent, de obliquo coniunctivo is nil prohat optime enim latine dicitur etiam sic Ilio tria fuisse audio vel solo fata, quae illi forent eritio. In temporali sententia Most. 87. eam rem volutari et diu disputari Hominem euius rei, quando nutus es se i,

Similem esse arbitrarer, coniunctivum quidem non dubito quin recte restituerit Leo, metro conaulens. Ἀ hic coni non a perfecto logico proxime pendet, sed ad imperfectum arbitrarer se applicat. B. Indicatios. Indicativus intra obliquam orationem, quae a I personae verbo praeterito pendet, usu venit, Si quae ex suo

tempore addit aut circumscribit is qui loquitur. Aul. 769. ego te, Euclio, De alia re rescinisse eensui, quod ad me attinet.. namlich in Sacho die mi angehi . Mil. 550.

Ep. 173. At pol ego te redidi

orem, quam tu eae tulisti, pudor ersequi. 'quam . emt - 'mortuam Persari 22-3. Praesens historicum est in duobus ex. Curc. 362. Rogant me servi quo eum dico me ire, quo

saturi solent.

Non id diei Cureulio se his ipsis verbis usum Sse, Sed ita iam narrando designat eum locum, quem tum potuit aut digitis demonstrare aut alia ratione quacumque Significare. Merc. 80. Ego me tibi inuisum meo patri esse intelligo Atque odio me esse, quoi placer V aequom

fuit. Iesse esset B me, trai Pyl.J

46쪽

- 39 Ut in causali sentantia Men. 668 p. 16 e ita modus absolutus est in Rud. 1186-7. Credebam Qui evenerat.

Cum exemplo, quod p. 11 attuli eas. 193 plane consentit hoc: Men. 904. Sed ego stultus sum, qui illius esse die quae

ubi coniunctivum codicum metro cogento correxit camerarius. Nam quod ad sententiam attinet, coniunctivus concessivus non obliquus ut in Cas. 193 adhiberi potuit, cum verbis quae meust Ut Menaechmus non quid dixerit pronuntiat, sed quid iam opponat eis quae dixerit cis ex. p. 12 sit 13 allata). Etiam quae post perfectum logicum reperiuntur indicativi modi sententiae tales fers sunt, quales ex suo tempore explicando addere potuerit is qui loquitur. Bacch. Fr. I. Ulixem audiui fuisse aerumnosissimum, Qui annis viginti errans a patria fuit. 949. Mil. I 2. Bacch. 1008. Tantum flagitium te , b, audiui meum, Quod cum peregrini cubui uxore militis. Amph. 279. Neque ego hac nocte longiorem me vidisse

Nisi item unum, verberatus quam pependi . Sed in temporali sententia Rud. 249. Spe et usi ego pridem com os ad istunc modum

Sapienter dictu dicere utque fidis plaudier,

Quom illos sapientis mores monstraba n tmpio,indicativus non aliter restat atque si a vero persecto pra sentis penderet spectavi, memini nisi iungendum est: spectari, quom monstrabant ei Bacch. 469, Men. 333. Diyitia ' Cooste

47쪽

H. Praesentis temporis est verbum primarium. Post praesentis temporis verba primaria obliquus quidem coniunctivus adhiberi potest, sive pluralia sunt dicimus - dicunt sive temporis quaedam confusio ita subest ut quis ea eloquatur, quae iam pridem excogitata quasi ex mentis cella proserat, ex gr. etc. Tusc. I, 6, 11 - 13, D. Tusc. I, 4, 7 iudicuri) velut sententiam cuiuslibet iam paratam enarrans. Sed ad lauti sermonem hoc non attinet. In Plautinis enim sabulis post praesentis temporis verba regentia semper secundariae enuntiationes iisdem modis afficiuntur atque post ea verba impersonalia, quae non obliquam orationem secum habent. Quod non mirum est, cum et iget illis verbis ea subiungantur, quae qui se iam sentire directe pronuntiat. In Ps. 682 indicativus est post declaramus eodem iure quo in ex. p. 5 d allatis.

A. coniunctisus.

I. coniunctivus nobis occurrit in infinitis sententiis relativis et temporalibus, quae ad futurum tempus

spectant.

I. Universales soni relativae: St. 686. Quisquis praetereat, comissatum volo vocari.

Cist. 97. Quodevmque optes, tibi elim contingere. ch. Αs. 24. Video necesse esse eloqui quidquid roges. At iam in absoluta dictione adhiberi potuit coniuncti-Vus, qui est in Merc. 453. At pol ego esse credo aliquem qui non uelit. eis Caph. 327 est ubi praestet. Item in Rud 406-7. Et in Bacch. 344. Id mi haud utrum selim licere intellego perem coniunctivus potentialis qui dicitur esse potest. In Rud 400. Num multa praetem spem scio multis bona evenisse. Diyitia ' Cooste

48쪽

41 l At ego etiam, qui speraverint spem decepisse multos, id simul cogitandum est ad verbum multos se applicare relativam nuntiationem in concessivo sententiarum nexu.cis. s. 560 sqq. et Men. 474-5. In Bacch. 777 adiuro, ut, ni et faeta cupiam quae is petit,

coniunctivus est iam in regenti sententia. 2. Forsitan cui videatur in certa re hic coniunctivus adhibitus esse, versus inspicienti qui sunt: Mil. 1414. Iuro per Iorem et Mavortem me nociturum nemini,

Quod ego hic hodie vapularim.

Sod id ex si comparaveris cum versibus proximis 1411. Iura te non noriturum esse homini de huc re nemini, Quod tu hodie hie nerberatu's aut quod verberabere. omittit non fortasse recteJ, invenies poetam modo hac mira, quae videtur, ratione ad eam rem scite variasse, quo verbis quod vapularim si vel quodcumque vapularo utrumque complecteretur et quod perberatu's et quod erberabere. Nam perfectum apulari prorsus non potuit in coniunctivum abire post verbum iuro. 3. Temporales sententiae: Bacch. 58. Sed ego apud me te esse ob eam rem, miles quom veniat, volo:76. miles quom hiιc adveniat, te polo M ample ri. 4. Qui coniunctivus in condieionalibus sententiis reperitur, etiam in absoluta dictione usurpari potuit. In infinitivo enim pendenti latet is coniunctivus apodose , ad quem respondet. Qua ratio satis aperta si in Aul. 228. ne si liuin locassim meum tibi in mentem penit, Tectorem esse et me esse asellum: Diyitia ' Cooste

49쪽

- 42 Nam continuatur absoluta periodus haec: ubi tecum eo νι iunctus siem, Ubi onus nequeam ferre pariter, iaceam es asinus in luto. Sed non alito comparata sunt:

Amph. 675. Musis nunc nιe meum ostietum fucere, si

huic eum advorsum arbitror.

fuceres DE, rem si IFZ, re si eam.J St. 19. Ere, si ego taceam es loquar, scio scire te.

Ex Cist. 147 venerit nil concludi potest, nil ax. s. 377 merueris in comparativa Sententia. II. coniunctivus in sententiis, quae in rebus veris certisque versantur. l. In sententias relativas si quando coniunctivus irrepsit, aut causalis aut concessiva est coniunctivi vis. Αου. 658. Nolo ego te qui erus sis mihi onus istuc sustinere.

Poen. 233. Mirolr equidem, soror, te istaec sic fabulari, Quae tum ullida et docta sis e faceta. d. 537. Iure optumo me lupisse arbitror litui ilius auderem tecum in navem ascendere.

Qui Α, qui ceteri, quod recepit Sehoeli addito M hiatus

evitandi causa. Melius Leo qui auderem.J2. In duobus exemplis ad negativam vel tantummodo cogitatam notionem coniunctivi, qui est in primario nuntiato ita assimilatur comparativa sententia ut in re tantummodo cogitata videatur versari. Conferri igitur poη- sunt versus Trin. 175-6 p. 27 allati. Poen. 276. Quid habetis, qui mage immortales os credam Se quum ego siem' cogita nosne ut mage immortales sitis quum ego siemy)Sed si credo substituimus pro credam, etiam sum pro siem adhibendum est: non credo vos magis immortales esse quam

50쪽

- 43 cis Persa 237. Numquam aeterebrabis, tu ut sis peior quam

Ps. 438. Probum putrem esse oportet, qui quatum suom se probiorem, quum ipsus fuerit, postulet. As. 434 scio mihi sis tum esse Neque eo esse ferro in aedibus eri qui sit pluris quam ille sit, ad metrum eis. tot Altroin Metr. p. 229-3 et SkutschForseh. Ι 110 sq. - nisi forte hoc loco vera est correctura Aldinae illest, quam receperunt Oetet et Schoel et Leo Certo indicativuu in ceteris similibus exemplis reperiemus p. 44). tque ad ipsam hanc corruptelam sit pro -st conferri potest versus quem dudum inspeximus Men. 904, ubi in exitu erat measti t.

B. Indicatios. I. In sententiis, quibus certa re narrantur, cuiuscumque temporis sunt, numquam subiunctione Sol coniunctivus elicitur.

1 Relativa enuntiata, a quae adduntur, ut singulus voces explicent, vel parenthesis loco sunt: As 68 Volo me patris mei similem, qui abduetu. 291. Amph. 655 caus.), Capt. 701 - 2 hoc mihi aegrest crucior' Cas. 539-40, 864-5 Curo. 83, Men. 721, 8I23, 292-x caus.), Merc. 272- hibent, ceteri exhibet), St. 1 - 2 l0-14, ruc. 350-l 544. Explicativa sententiae hae quoque sunt: Cas. 2l9. cocos, demiror, qui utuntur condimentis, Eos eo condimento uno non utier, omnibus quod

praestat.

Aul. 18. scio fures esse hic complures, Qui estitu et oret occultant sese . Diyitia ' Cooste