De Apollodori Bibliotheca

3쪽

Libellus, qui vulgo Apollodori bibliotheca audit,

quam nobis largam eamque optimis auctoribus debitam ad pernoscendas veterum fabulas suppeditet copiam, cum neminem fugiat, de origine tamen, consilio, natura libelli in diversissimas partes abiit virorum doctorum iudicium. Denuo igitur hanc quaestionem instituturus antequam ad ipsam disputationem accedam, hic varias variorum virorum opiniones brevi indicabo.

Aegius igitur Spoletinus, qui primus bibliothecam

multis sane modis interpolatam in lucem edidit Romae a. ADLV cum pro explorato haberet, libellum ab illustrimo illo me θεῶν opere non esse diversum, in fronte editionis suae sive de deorum origine addidit. Alii vero cum illud περὶ θεων opus et ambitu bibliothecam longe superasse, quippe quod ex libris constaret viginti quatuor ), et multa continuisse, quae in bibliotheca non extarent, ex veterum scriptorum testimoniis intellexissent, de compendio' maioris illius operis cogitare maluerunt quam sententiam amplexi sunt Rei ne-sius Ι. G. Vossius, Bur mannus, Faber Barthius

Photii bibl. eod. 161. res nunc confirmatur testimonio Philodem 3 p. 6 editionis GomperZianae. Eiusmodi compendium re vera Sopater secerat Photius l. l.

4쪽

2 ab Heynio comment. p. XLIV citati. Utramque opinionem egregie refutavit Th. Galeus de historiae poeticae scriptoribus p. XXXV, bibliothecam a libri mo Θεων

alienissimam neque prosecto epitomen judicandam esse tam certis argumentis efficiens, ut non satis mirari possim, quemquam post illum in alterutram sententiam incidisse; ipse autem Galeus nullus dubitavit, quin bibliotheca re vera ita, ut hodie quoque extat, ab Apollodoro scripta esset. Adsensus est Galeo Heynius l. l. Clavi erus' contra eum hune libellum scatere sere rebus inter se repugnantibus neque a quoquam laudari nisi a Photio et in scholiis mox numerandis vidisset, nullam aliam patere viam ratus est, quam ut bibliothecam ex complurium Apollodori operum περ θεων, πιο νεων, χρονικα diserte adfert pannis aegre consarcinatam esse statueret quam coniecturam Stephani Bygantii s. v. Λυμ' verbis Ἀπολλοδωρος ἡ ὁ τὰ τουτον ἐκrεμοριενος

fulciri putat; nam quod ea ipsa, ad quae Stephanus respicit, Apollodori verba hodie in bibliotheca non leguntur, id ita explicare studet, ut ea una cum aliis libelli a

tibus in nostris exemplaribus intercidisse suspicetur. Tum Telcherus' de epitome Claviero adsensus Apollodorum κυκλον μυθικον bibliothecae enim titulum genuinum esse negat composuisse arbitratus est, in quo id ageret, ut totum veterum fabularum ambitum in certum ordinem redactum uno opere comprehenderet, amplissimum autem illud opus a posterioris aetatis

5쪽

homine in huius libelli angustias contractum esse. Novis argumentis hanc opinionem fulcire sibi visus est Funkius de Apollodoro Atheniensi. Berol. 869. C. Mulierus denique . . . I p. XLI. Telcheri vestigia secutus eo audaciae procedit, ut mythologicum illud Apollodori opus cum et ipsum versibus iambicis conscriptum esset, postea eum tironicis in unum volumen coniunctum, coniunctis libris nomen bibliothecae inditum esse statuat. Unus, quantum ego sciam, Isaacus ossius ad Pomponium Melam p. 36 bibliothecam tanto grammatico plane indignam esse iudicavit quare libellum aut titulum mentiri aut alterius esse Apollodori arbitratur.

6쪽

Do ibliotheeae auctore. Omnibus, qui de Apollodori bibliotheca agere adgrediuntur, exeundum est a Photii verbis, eod. 186. p. l42 arai Be kk. ἐν δε υνανιψ ευχει se in quo Cononis quoque narrationes legebantur καὶ Ἀπολλοδωρον γοαμματικον βιβλιδάριον ἀνεγνώσθη μοι βιβλιοθήκη avro ' ἐπιγρανῆ περιεῖχε δῖ et παλαίταr χων 'ειλῆ-

' Reetissimo ekherus codicis A i. e. Veneti lectionem recepit vulgo enim legebatur πολλα et illud πιν, quod ad ὀνο-υααας spectare patet, perperam cum sequentibus coniungebatur. Omnino unus Behkerus holii verba recte distinxit. si A. ceteri, ut videtur, εἰρομα vulgo ex Salmasii coniectura αἰωνων σπειρῆματ' scribitur.

7쪽

5 μηδ' ἐς Ομηρείην σελιδ εμβλεπε, μηδ' ἐλεγιιην, μὴ τραγικὴν ουσαν, μηδε μελογραφιην, μὴ κυκλίων ζητε πολυθρου στίχον εἰς με 'αθρωνευρῆσεις ἐν ἐμοὶ πάνθ' Dσα κοσμος ἔχει.

Haec paulo accuratius dici potuisse libenter eoncedo; sed quo ore quisquam hae nihil esse nisi apparatum tumultuarium contendere audeat, ego prorsus non adsequor. Dicit enim Pholius continere bibliotheeam antiquissimas res Graecorum, scilicet primum ea, quae de diis heroibusque pro aetatis suae ratione opinari potuerint, tum fluminum, regionum, gentium, urbium appellationes, unde originem ceperint, denique cetera omnia, quae ab ultima antiquitate repetantur descendere vero libellum usque ad bellum Troianum, singulorum virorum certamina a facta attingentem Graecorumque a Troia revertentium, maxime vero Ulixis errores describentem. Quibus in verbis unus tantum latet error Photius enim cum hae conscriberet, oblitus est nonnulla certe hoc libello narrari, quae aliquo demum tempore post Troiam captam accidissent, V. c. Heraclidarum in Pelopis insulam reditum. Sed eiusmodi errorem homini summam libelli modo perlecti breviter adumbrare studenti singulaque non iam satis accurate memoria tenenti facile condones, praesertim

eum in rebus Troianis et iis, quae eas olim excipiebant, libellum desiisse ex eiusdem Photii verbis appareat. Quod vero nec de bello Troiano nec de Ulixis aliorumque reditu quicquam hodie in bibliotheca invenitur, id,

eum odicum nostrorum αρχέ uno in calce mutilatum

fuisse iam dudum intellectum sit, nulla explicatione

8쪽

flindiget. 6 autem de appellationum origine enarrata dubites, apponam tibi, quae eiusmodi in bibliotheca

occurrunt multis enim hanc praesertim rem scrupulum movisse video.

autem ideo adserre nolo, quia num prius genus Photius

Paginas et versus appinxi editionis Behherianae.

9쪽

7 et ipsum significare voluerit, pro dubio, posterius eum

significare noluisse pro certo habeo. Sed ea, quae attuli, suffieere puto ad perspiciendum minime necesse esse aut cum eynio comm. p. XLIII ad deperditas libri partes decurrere aut C. Mulier verba omnino non ad hanc priorem, ut putat, bibliothecae partem, sed ad posteriorem c. ad χρονικα quae huic libello adnexa fuisse ingit referenti adsentiri. alia vero, quae in ipsa bibliotheca nusquam nisi occasione data obiter narrantur, a Photio diserte laudari minime mireris, si quantum tales sabulatorum narratiunculae ad regionum urbiumque nomina explicanda compositae hominibus semper imposuerint hodieque imponant, memineris. Omnino autem alluntur, qui holium bibliothecae consilium et compositionem accurate indicare voluisse opinantur, immo nihil aliud, quam ea, quibus in perlegendo libello maxume delectatus est, breviter adumbrat. Cetera autem Photii verba ad hanc, quam hodie tenemus, bibliothecam referri posse nemo unquam negavit Ariolantur igitur, qui Photium sua aut ex epigrammate illo elicuisse aut perlochae nescio cui debere putant. Neque enim ad uberius, sed ad integrum tantum opus verba illa spectare elucet. Neque profecto aliter de epigrammate sentio, quamquam me difficultates, quibus primum eius distichon implicatum est, minime dissolvere posse fateor. Duae vulgo explicationes circumferuntur, quarum utraque in Salmasti illo αἰώνων σπειρηριατ nititur. Telcherus enim cum πειρήματα παιδειη nihil aliud esse, quam κυκλον παιδευτικον sibi persuadeat, voci σπιψημα significationem obtrudit, quam neque exemplis munire

10쪽

neque ex genuina verbi notione facile elicere possis. Accedit, quod ei αἰωνων, quamquam ipse quid eo faciendum sit nusquam exponit, ad παιδείης reserendum est. At quis unquam ita locutus est aut quid est, obsecro, αἰωνων παιδείη Neque melius procedit alteri explicationi quam a vetere nescio quo interprete excogitatam nuper C. Milli erus amplexus est vertunt enim Saeculorum seriem nostra si legeris arte. Quod ineptum est, si αἰώνων σπιιρήματα ad sabulare tantum tempus spectat; sin id de toto antiquitatis ambitu diei putes, aperte falsum est, cum epigrammatis scriptor eodem spiritu nihil nisi μυθους παλαιγενεας promittat. Ego Versum neque interpretari nec probabiliter emendare possum. Hoc tantum patet nullo iure amplioris nescio cuius bibliothecae inventores illos et defensores his versibus ad opinionem suam fulciendam abuti. Immo epigramma, ut paulo gloriosius non iam opus esse poetarum carminibus praedicat, cum hoc libello fere omnia contineantur, ita bibliothecae, quae hodie extat, consilium ac naturam satis reete significat. Apparet enim illum, qui bibliothecam composuit, id potissimum spectasSe,

ut heroes secundum stemmata dispositos enumeraret, occasione data celeberrimas, quae de quoque ferrentur, fabulas, modo hunc modo illum auctorem secutus enarraret, Variorum Scriptorum varias narrationes breviter adnotaret, ceteroquin neque hae in re satis accurate diligenterque agens neque num sibi ipse constaret, nimis anxie curans cum enim aliae narratiunculae ex

aliis sontibus haurirentur, saepe accidit, ut quae in prioribus operis partibus narrasset, oblivisceretur postea