De Lysiae epitaphii authentia verisimili ...

41쪽

υέστερα lactis alterius. Neque minus φ 60 κειρασθαι attributum m Ελλαδι fultum videtur 33 7 καtola veti et T. Similis fictionis personae dictionisque go et, πολυ προvo--μμη - Impavet Vel ipsissima verba probantur 24, 22 s. Quid vero hospites, qui sine studio sui commodi theniensibus auxilium tulerunt, perhibentur πατριδα hvἀρετη et Ιησανιε vo t. t 31, 6 cives mali atque nimium

lucro ferrientes communis rei publicae salutis proditores indicantur dicti non civitatem, sed mi oboi πατρίδα γειοθαι. Denique non magis Vulgo usitata quam Lysiae quidem propria videtur esse circumlocuti lora loci τροπαtα

μ- πο μί-94 25. 53. 63. 18, 3. 34, 10, item varie translatum nomen et locutio αδλα λαβεt g 10.4 35. 1, 47. 29, 1 l. 31, 32 cf. ἔργοις λοτησαυτ cum 22, 3 et 14, 29. Quod dum in epitaphio floridior dictio, ubicumque

ea distinctus est, a cetero genere certe non nimium differt,

tum Vero communis eius sermonis usus sanequam admirabiliter eum illo congruit. Sed quoniam progrediente quaestione haec potissimum res satis superque eluxit, hoc loco perpauca tantum quaedam addantur, velut g 41. 28, 9 ἐπέδειξ παotv vθρωπot mi huic similes dictione 29, 13. 18 4

Αna coluthis aliisque proprietatibus grammaticis epitaphius, utpote qui e poetica quadam elatione atque impetu emanaverit, haudquaquam caret. Quarum quaedam quamVis offendere videantur, tamen hunc in modum probari possunt, ut paene pro sorte fortuna habendum sit, quod talia exempla in ceteris, quae exstant, Lysiae orationibus omnino praeterea inveniuntur. Sed etiamsi id non plane ita esset, quid hae res auctoritati epitaphii obstarent Nonne potius putandum est quemvis potissimum rhetorem asperiores offensiones grammaticas anxie lauturum fuisse' vinare

42쪽

tantum abest, ut illae licentia dicendi hanc rationem suspeetam reddant, ut partim magnum mihi momentum ad fidem auctoritatemque eius stabiliendam atque confirmandam afferre videantur. Si igitur hanc fere rationem sequimur, ad granditatem quandam valet ac pertinet haec adiectivi cum adverbio coniunctio: g 20 καὶ μεταλα καὶ παvταχο 'ρο-reo, 33 4 καὶ is ετ αλους καὶ παvταχω κινδυvooco, 14, 19 καὶ 1εταλα καὶ ora απαυτω et. ΕΔ. --ετα i). Deinde de genetivi usu proprio componenda videntur et g 8 τοῖς Motu Ἀρτε v, 18, 11 oic Domissatagosvrious et g 56 διδω ὰ εα ou 13 9 τὰ τειχ-δinuta, os huc. I, 58 2. Quamquam omnium communis, tamen notatu non indignus est usus ille participii praesentia subiecti in vicem succedentis: O 29 αμφλερα δ' 'visu et ouc

os 1, 16, 19 3, 16, 46 4 L 12 49 13 87. 19, 57. 25,6, 22. 27, 4. 29, 1. se. 10. st 53, 1. ariter usitatum est participium vim enuntiationis condicionalis habens, velut 36 ἀτυχησαvτωw- ticov, 28, 15 ἐλπὶς - - χησα v. eo minorem in modum epitaphius particeps est licentiae, quam

Lysias in congruentia participii sibi sumpsi Sed cum rationem nominativi absoluti A exemplis plane paribus ex Lysia ipso, nisi forte 12, 7. 13, 51, 85. 25, 31 27 11.

32, 23, probare non possimus, quoniam haec res ita ut eum maxime in dubitationem vocatur, liceat saltem hoc uno quidem loco ad genus historicum idque quidem grandius confugere ibique illum usum demonstrare. Atque pari eademque ratione duo participia particulis i - δὲ iuncta in nominativo absolute posita sunt, quibus in modum appositionis ea, quae praecedunt, explicentur, huc. II, 53 IV, 23, 106 V, 70, Π, 70. o magis ex oratore ipso oonfirmatur atque probatur absolutus ocusativus aec ξiooc

idemque si 19 et 25, 11 ex iunctione et robi α προτ tu tut tus os gra. 14, 16. Ῥorro mutatio subiecti sane paulo

43쪽

durius pronomine non indicatur g 32. At hoc non minus lacile ex nomine prioris enuntiati suppleri potest quam in eadem sere periodi structura 34, 8 cf. 1, 10 20. r. 233 d. D. b. Minus desideratur pronomen apud genetisum a ticipii, velut G αποθαv veto, δέ, 19 4 αποθαv6Hoc δε, s 49 1 38 5,1 9, 14 12, 45 64 13 82. 17 5 19 46. h. 23. h. 75.6. ronomine ris vot Θωὰψ designantur incolae urbis,

quae paulo ante dicta est, g 22.4 52 31 9 12, 58). dem

pronomen orator non dubitavit usurpare pro meto 22.15, 11. 21, 12, nedum id offendat positum pro Mou, Velut 68 12, 17. Descriptio temporalis ob πολλῆ χρ vi uorapo ad eiusdem periodi proxime praecedens enuntiatum secundarium spectata 58. 13, 5. In sententiis autem seeundariis struendis orator nonnumquam constructionem in priore membro inchoatam neglegens alterum membrum ratione enuntiationis prin- palis format. Velut gra in specie structurae στε - νὰμ δὲ prius membrum infinitivo, alterum vero indicativo constructum est. Haec ipsa mutatio constructionis fit apud Acmi, 6 13, 78. 16,5 apud μει- δὲ 12, 38, quo potissimum exemplo illud epitaphii anacoluthum egregie illustratur, cf. 7, 27. 13, 18 85. Sed qua ratione missio verbi finitig 31 excusari potest' in Quae ut primo obtutu dura videtur,

ita accuratius inspecta atque comparata minus offendit sacileque probatur. Nam si cum hac sententia anacoluthum 13, 6 conserimus, utroque loco de altera duarum partium agitur, utroque loco plura participia et enuntiata relativa intercedunt, troque denique his de causis aut ex iis, quae praecedunt, verbum aliquod suppleri aut copula, velut Ast, cogitari potest. Qua vero re hunc quaestionis locum melius concludere possumus quam exemplis huius rationis dicendi γ 70 ἐτελευτησ--τ με ταμ πατρίδι τα τροφει αποδοvτες, Τοις δὲ ρέ ,ασι λυπα καταλιποπιες, 19, 5 VIo, - οὐ is φιλοτιμίας SVεκα, αλλα τεκμηριο Totoulisvος, s. huc. I, 25, 4. )la eo uocatione Verborum, siquidem haec quoque res

in tali quaestione aliquid habet momenti, Lysias in epi-

44쪽

taphio quamquam universe ridetur esse etiam rectior ac diligentior quam in genere forensi, quippe cui dissolutior quaedam dictio consentanea sit, tamen in quibusdam Verborum iunetionibus sibi constat atque propriam et suam loquendi consuetudinem aperte ostendit Nam primum, ut supra congruentiae causa unam notionem quasi in duo synonyma divisam vidimus, sic aequalitatis gratia duo Verba, quae quasi unam duobus membris communem notionem ediciunt, in ea membra distributa sunt, velut g 1 i iis ἐμπειρί τh αρετ v, es δὲ boει κεκτηνιεvot 12, 4 πολλὰ πια vcitet tota, ἀλλ'οὐ μετάλω κακω Is7εvημήνου, cf. 53 4, 8, 11 17 7 16 9, 1. 2, 2. 13 19 26, 2, 12 34 5. r. 2324. st 53, 1. Item ad concinnitatis cuiusdam Verborum studium reserenda videtur talis collocatio particularum pD- δέ g 19. r. 232d mlh pav bπι- δε os 1, 42. 16, 18.21, 17.20 30, 21. 32, 20. Ut autem singula sententiarum membra orator quasi in uno ponat aspectu, haec genera verborum iunctionumque per chiasmum in globulum quendam astringere ac concludere consuevit: es τα --πευθouum κακά, 18, 27 τοις - αὐτω -αo bat ouis φορῖV, cf. 1, 49 24, 27. 25, 16 34, 11. r. 231b. Omnino participia eaque praecipue Verbi avεσθα sive verborum soni efficiendi sive numeri servandi causa quaVis alia quam proprie grammatica locatione gaudent g 13. 32. 12, 77. 13, 32, 43, 48,61. 25, 9 31, 10 34 4. In hac re haec locutio semper sibi constat sic: ἡ γερον illauni συμφορα φ 32 7 6 12, 2. 13, 43. 18, 18. 21,9. 34, 1. ronomine denique ἄ-πας et, cui

attributum est, nomine Verbum fere coniunctum circumcludit 4 37. 61.4 73 1, 5, 10 18. 3, 3 10. 13, 48. 19,64 24, 25, 27. 25, 1. 32 8. r. 34b. s. gra οὐ πολλαις

αοτερο ημαρας, 23, o T. b. Restat, ut illam, quae inter epitaphium Lysiae et panegyricum Isocratis intercedit, rationem separatim reriter exponamus. Nam cum hae orationes nonnullis locis nimiam verborum inter se similitudinem praebeant, iam pridem a viris doctis necessario et iure positum atque statutum est illum Oratorem in panegyrico hunc nostrum in epitaphio excerpsisse. Quae

45쪽

coniectura eo confirmari videbatur, quod verisimillimum est Isocratem compluribus illius orationis locis, g 13 74, 89,97, ubi, quod vel alios imitetur Vel ab aliis recedat, se excusat, aperte auctorem epitaphii respicere. Sed quoniam haec laudatio funebris omnino de vera origine in dubium Vocata est, illa ratio conversa est atque posterior ille qui dicitur auctor epitaphii panegyrici expilationis accusatus. Et profecto, si rationem locorum ipsorum, qui ex una Oratione in alteram translati atque intexti sunt, spectamus, in illa praesertim similitudine generis dicendi uterque eodem iure orator tam pro auctore quam imitatore alterius poni posse ridetur. Quae cum ita sint, nihilominus postremo tandem lassius y ipse, quamvis antea adversatus esset, illis panegyrici locis commotus priorem saltem epitaphii aetatem concessit. Quid si in ipsis quoque verbis desumptis tamen unum saltem quamvis parvum indicium imitationis in panegyrico nativaeque indolis in epitaphio deprehendimus. Orator enim nostrae laudationis, postquam cladis illius ad Aegos flumen Atheniensibus illatae mentionem fecit, hoc modo pergit gis ἐτερω ο τε μονιο τεvola v-4vίκησαv

χouvet ες. socrates igitur epitaphium exscribens videlicet Propter proxime praecedens evolatu tu, quippe quod Verbum in illa quidem iunctione satis usitatum ac tritum sit, illam Lysiae Vocem commutarit, cum e contrari compilator ille qui creditur panegyrici non habiturus hierit, cur contrariam commutationem faceret neque verba integra reciperet. Huc accedit, quod in altera illa eiusmodi iunctione sicut verbum καταστηvα magis Isocratis, ita svεσθα magis Lysiae quidem ridetur esse proprium. Sed hac ipsa re rursus reicimur ad propriam nostram inquirendi rationem, quae posita est in epitaphii Lysiana quidem indole demonstranda. Itaque nunc quasi ambabus his quaestionibus inter se coniunctis

46쪽

simul ostendamus epitaphim non modo non panegyrici quidem certe compilationem, sed etiam verum Lysiae laetum esse. Velut illa ipsa, quam modo diximus, Atheniensium cladis mentio in epitaphio his verbis elata est: 58 απολoiilvae vrv et iov εω ti Ελλ 'πειτερ -καὶ συμφορα istat Ν μετίπης Iavομήνης. Si cum hac sententia parem sero illum l. l. panegyrio conserimus atque ab altera parte incipimus, utrum potius putandum est imitatorem illum Isocratis,

panegyrici ἀπο χiα ua uti optiv, an hune oratorem contra

conmutavisse At hic, si epitaphium exsoripsit, nihil aliud nisi, ut ex eius quidem ori 12 99 5 62 elucet, suum ipsius atque proprium leotius nomen pro illa clade imposuit, ille, si panegyricum, videllae Lysiam imitando exprimere voluit Mimvero cui magis quam huic nostro illa quidem eius cladis appellatio ut sua attribuenda est Nam est

praeter g 59 etiam 12, 43 16 4 21 9. 31 8. Illis vero prioribus illius loci verbis, etsi haud ita muli propius accedunt ad 13 5. 21 9 quam ad Is 7 64. 18, 5 et And. 1, 73, 142 3, 21, quid similius cogitari potest quam eiusdem

illud quidem l Ἐλλ tortovet i, quod in hac re praeterea 16, 4 et 19, 16 positum est, neglegi debet, eum etiam inveniatur περὶ E. Is 5.6 et 7 64. Sed hac re iam sere ambitum

locorum ab Isocrate in panegyrico ipso imitando expressorum excessimus atque in campum universi huius oratoris sermonis Meeti sumus, cuius quidem ratio ad generaliorem tantum illam huius quaestionis partem pertinet. At enim sunt qui epitaphium omnino excisocratis Verborum usu atque copia conscriptum esse velint. Itaque quo, si nihil aliud, at hvio certe opinioni occurramus, hoc quidem loco illa argumentandi ratione recepta in quibusdam etiam, quae fere sorte animadvertimus, exiguis quidem, sed partim creberrimis verbis verborumque iunctionibus ostendamus in epitaphio et ceteris Lysiae orationibus ab hac in rationibus Isocratis ab illa parte duo certa quantulumcumque inter se diversa quaedam diomata sermonis discem atque statui posse.

47쪽

41 Epitaphius

iudiciales vulgo 7,216,16. 34, 83, 8. 12, 98

sere . utrumque

24, 11

σασθαι M. . .

4, 64. 9, 18 15, 119 ά. δ. - α.)At enim epitaphius rursus etiam quaedam continet, quae Isocrate quidem sermonis memoriam suscitant, in ceteris vero Lysiae rationibus non reperiuntur. At hae sunt quaedam quasi constantia et communia verborum lumina universi floridioris atque demonstrativi generis dicendi, quibus in orensi sermonis usu locus non erat. Quod si minus ita est, tamen eiusmodi dictiones verborumque iuncturae adeo non ex Isocrate videntur esse depromptae, ut de oontrario cogitemus. Quid enim si, ut exemplum afferam, sententiae tos. 9, 2 re vera altera ex

48쪽

altera pendent, videlicet soli observator hiatus necesse suit

contra auctori epitaphii. ariter explicamus similitudinem nonnullorum Isocratis cum epitaphio locorum eorumque in iis quidem orationibus, quae Omnes item certe post eum, quem conicimus ac defendimus, ortum huius nostrae scriptae

Is 14 4 φ , Is 14, 25. An putandum est illum potius

posteriorem epitaphii scriptorem omnes illas Isocratis orationes memoria tenentem tam sollerter excerpsisse At si hunc oratorem tam diligenter lectitaverat tamque bene cognitum habebat ille compilator, tum opinor, necesse erat eum etiam communem atque quasi quotidianum eius sermonis usum melius nosse ac sequi quam supra demonstraVimus. Contra nihil obstat, quin pro certo sumamus Isocratem Lysiae epitaphium unum, utpote quom in panegyrico com-Ρ0nendo excerpsisset, vel ideo penitus memoria tenentem in ceteris quoque orationibus conscribendis passim aliquid ex eo delibavisse atque in suum usum convertisse, ut neminimum quidem in cetera loquendi consuetudine moveretur proprietatemque suam amitteret. Accedit, quod huius quoque rei quasi quoddam directum neque minus disertum testimonium proserre possumus quam quae supra de panegyrico ipso composita sunt. Or enim , 10 in pugnatoribus, qui

apud Thermopylas dimicaverant, laudandis Isocrates epitaphii φ 31, ut diximus, mutuatus haud dubie huius ipsius

consessionem Lysiae ipsius in epitaphi ipso' g 1 ὁ πας

cf. Is 4, 13. Quae cum ita sint, tandem id saltem pro certo atque explorato accipiatur necesse est epitaphium nostrum Isocrati panegyricum scribenti praesto fuisse atque eo, quod sibi Vindicat, tempore exortum esse. Quanta autem ex hac re redundet vis auctoritasque ad Lysiacam huius rationis

49쪽

originem ipsam probandam, quis est qui non intelligat An

nostri quoque vel etiam, quod quidem ex hoc loco respectu totius illius in panegyrico imitationis haud dubie consequitur, imprimis nostri epitaphii auctor intelligendus est, ad primum

quemque mediocrem rhetorem referri possunt Iam vero

si qua qualiacumque indicia apertae ex aliis quoque Lysiae orationibus mutuationis apud socratem ostendi possint, nulla iam de hac re restet dubitatio. Et profecto Is 6 83 et 8 43 prope accedunt ad Lys. 34, 11, transitionis formularis. 19 4 congruit cum Lys. 13, 4, translatio locutioque Ιs. 19, 32 petita est ex Lys. h. 4. Sed si nunc, ut haec omittam, ad cetera illa, a quibus principium quaestionis

cepimus, argumenta soris assumpta revertimur, hanc brevem ratiocinationem construere atque ita quasi ex interiore rei parte circulum quendam argumentandi concludere possumus.

Si enim aetas saltem epitaphii pro certo stat, illa coniecturae0rum, qui scilicet ut eum suspectum redderent atque labe-sactarent, putaverunt ludos funebres, utpote quorum in eius laudationis peroratione fiat mentio, belli Corinthiaci temporibus nondum celebratos fuisse, concidit simulque cum ea argumentum, quod Menoeni quoque latonis auctoritati aut certe aetati videbatur obstare, prorsus collabitur. Si autem nihil est, cur de huius quoque operis vetustate quidem germana dubitemus, illa interior ratio, quae ei cum epitaphi Lysiae esse putatur, magnam probabilitatem assequitur, eaeque orationes sibi invicem traditos suos auctores silciunt atque tuentur. Qui enim tandem id aliter se habere potest Etenim vel illo eiusdem scriptoris Phaedri exemplo ad hanc coniecturam opinionemque ducimur.

Sed lat philosophus cum in illo dialogo Lysiam magis

ut sophistam sibi visus esset directo petere et debere et posse, ut oratorem in Menexen eumque suae aetatis sane celeberrimum, ut mihi quidem videtur, aperte et palam in iudicium Vocare non ausus est, sed tecte atque tamquam

in recessu irrisit. Sed utcumque id est, sorte evenit, ut

50쪽

hie latonis dialogus in Aristotelis Rhetorica praeter L simili eademque ratione atque nostra unebris in eodem illo libro III, 14 confirmatus sit, eum uterque locus ad Menex. 235 vel 236 a spectet. Si igitur, ut prius illud

testimonium, quia etiam ipsum a nonnullis in controversiam Vocatur, praeteream, una cum Lysiae epitaphio enexeni quoque Vel quam sibi vindicat, aetas sola stabilita atque munita est, hac re etiam illo Aristotelis Rhetorioae liberim, quem quidem multis suspectum esse supra diximus, quiddam fidei auctoritatisque nanciscitur atque ita suis rursus testimoniis utriusque harum orationum auctoritatem germanamque Originem eo magis atque mirum in modum confirmat. Sed nescio, quid longius a proposito digrediar alibique argumenta quaeram. Etenim recta via et causis locisque in re ipsa haerentibus atque innatis genuinam epitaphii

indolem satis demonstravimus. Cum vero tamen extrinsecus quoque rationes accesserint, nescio quam certo nobis videmur effecisse, ut haec orati oratori Lysiae non modo non, cum Veterum testimoniis confirmetur, abiudicanda sit, verum etiam, si non confirmaretur, vindicanda esse videatur. Quod si re vera nobis contigit, non solum quaestionem

multum diuque disceptatam persolvisse satis erit, sed etiam iuvabit illius mentis ac memoriae humanae rationis quasi specimen quoddam dedisse.