De Lysiae epitaphii authentia verisimili ...

21쪽

esse iuraturanda et pacta servare, quippe quae et civitatis salus sit praestantissima et adversariorum ultio maxima, ibidem ver 2 has res iraeensibus vindicans popularis imperii uxori appellat Atra 2 illa iuraturanda pactaque simili translatione eorundem Piraeensium ouμμαχ'oc dicit. Cum autem Atheniensium populi potestas nonnihil imperio maritimo laederisque sociorum principatu continerintur, orator habebat, cur huic rei magnum pondus ac momentum attribueret. Atque et g 45 et 33, 5 praedicatur, quantum imperium maritimum valeat ad summam rerum adversus ersarum regem obtinendam. ariter sociorum salus et Atheniensium potentia populique imperium inter se connexa cogitantur g 56 34 4. s. 14 34. In Atheniensium rebus gestis laudandis orator maxime praedicat, quod pro et prae ceteris Graecis omnibus libertatem defenderint atque recuperaverint g 20 16vo τὰρ περ απα ηις ηις Ελλάδος διεκινδ6vauσαν, g 42 κἈδuvoc πὲρ της et iis, Ελλη-

bus illis fieri facit, cum de iis paulo matius dicit g 1

Contra de illis patriae liberatoribus 1 32, praedicantur κωδ o et Mi ac, qui omnino ad Athenienses de liberanda Graecia reseruntur g b. dem hi go perhibentur communicarisse ac ἐκ - tatavo, ἐλπιδας, quippe quod etiam dicatur 34,9 ὁ κωλυος ἔχε τας ἐλπίδας. Rursus quemadmodum iungitur g 58 8 69αixti: lv ωτηρία, sic legimus 12, 14 παρασχ' et hv λαμt sic et iv σωτηρία et 27, eoo,disio . Quo autem turpius videtur esse oratori maioribus etiam pro ceterorum Graecorum libertate periclitatis de sua ipsius non audere debellare 34, 11 e decorius ei videatur necesse est non solum de sua salute periclitari,

22쪽

verum etiam pro hostium libertate mori 68. eqne minus amor libertatis indicatur caritato patrii soli me spectantantitheta optionem inter patriam et peregrinam terram eligendam exprimenti. 62. 14 38 31 9. Denique de

observatione et verecundia legum quid maiorem vim auctorit temque ad nostram sententiam afferre potest his φ 25νιαλλο τὰς παρ' Motc dii Ooc brato pavo ' τι πρις του πολεμίους ivδovo φοβοι με vot 3, 2 κ. .), 14 4νιαλλου φοβεtoos omet της πολε- ονιoo ' τι πρις του πολενι ou κίvδovov. o ne quis sorte hie potissimum de aliena mutuatione cogitet, elementis fere huius sententiae

14 9 dissociatis hae cogitandi rati vel maxime Lysiae

cordia opposita praeterea laudatur 18, 17, 18, discors triginta virorum Vituperatur 12, 55. eo minus quae orator praeterea de patria sua amplificanda profert, cum illi epitaphii loco similia sunt, tum inter se ipsa congruunt: 55 ἐλευθερα iam ἐποίησα τη 'Κλλαδα, Lartoet lurissδειξα is metae πατρίδα, 28, 14 ως μεταληὶ καὶ ἐλεο θέρα est πολιν totaloaeo tu, 25, 32 lit κρα ευα hv πολ tv-'- μετάλη καὶ ἐλεοθεραv. Quid vero significantius Lysiae ingenium declarare potest quam haec sententia panegyriea gis ἐτολμησα ταρ νιεταλη ποtouvτες et v

23쪽

orator de temperantia et abstinentia dicit, qua populares urbe recepta in cives urbanae saetionis usi sint, praeclarigsime inter se congruunt adeoque sibi respondent, ut paene quae in ceteris orationibus passim inveniuntur, ea quasi disiecta membra esse videantur illorum, quae in epitaphio de hac re scripta

sunt.

Si cum primo illo epitaphii antitheto componimus 16

et v Ἀων- ωτηρια και η τω ἐν 'ρ- τιμωρι , alterius harum iunctionum omnia ipsissima verba, alterius etiam structuram, collocationem concentumque Verborum probare possumus uno exemplo 25, 23, καὶ της πολεως - σωτηρια, και τὰ ἐχθρὰ 'ν-τt μωρ totv. Neque vero postremi illius in

epitaphi antitheti genus contentionis alibi apud Lysiam non invenitur. Nam ut hoc loco rator populares ceteris civibus libertatem, sic eosdem iisdem agrum concedentes facit hac verborum structura usus ou ὁ δημος κατατμω ὁμι μὲ τη ἡμετερα απέδωκε v, u τις δὲ ἡπνὶς ou ἐτολμησε μετασχε tu. Porro perinde ac tribus illis loeis condicio actionis urbanae servitus habetur et appellatur etiam g l. 2, 3, 4. 14 39, 29, 19. Neque hoc mirum 2

24쪽

videtur. Nam ut longius pergamus, Lysias in re publica

gerenda omnino nullum alium statum agnoscit nisi aut plenam aequabilitatem aut servitutem vel dominationem. Hoc elucet ex antithetis, quae ceterum quoque satis notabilia sunt, velut g 68 ικησα ες - τα ἐκείνων των bet eo v ljξ ο , ωmuxino mc δὲ βεβαιω est δουλεfαv tot is Πελοπ valci ρκατέλιπου, 12, 3 'η-τες Lis trajoαo τι too ἔχετε, vimio τες δ' αv ouetot ἐδουλευετε. Et simillimum quiddam

est 12, 3b ωomaelio τε δι). At illa ipsa Oppositio

δωλεbatv- τι σου ἔχεt invenitur rursus 56, cum Is rates quidem videlicet hiatus evitandi causa non ponat nisi articulo omisso to at 7 69. 12, 179. 14, 20. 18, 23. Item, ut id hoc loco absolvamus, in eiusmodi antithetis eadem verba superandi et succumbendi inter se Variant. Nam etiam illud 4 ττη-τε phv-vtκησα ες δὲ rursus invenitur

14 cf. 34, 8. 38 12 363. At apud alios imprimisque apud Isocratem in hac re paene non invenies nisi sexcenties sane illud lectius κατορθωσα διαμ.αρτῶν.

Deinde, ut ab alio principio exordiar dicere, institiae aequitatisque species ac notio tamquam filum quoddam intextum per Lysiae orationes trahitur dilucideque in epitaphio agnoscitur. Ac praestantissimum iustitiae munus et ossicium his verbis videtur expressum g 19 ou ατα θοως

tia paulum quaesita atque verbis dilatata esse videatur,

praecique signum iustitiae dicitur atque praedicatur oti: ἀδα pavotiet ori θεtu, quod est g 14 φ 67. 34, 10. In hac re 22 προμνώς in ἀδικουν vot 'ξ o βοηθn Iom concinne quasi riseitur iunctionibus 14, 22 πρ et ἀδικοuot p. 18, 25

25쪽

πρ. ., 12, 5 q. . ma autem iniuria assectis opitulandi

ratio confirmatur ibidem 34, 10 et Minto μετὰ his αεσεο-t, in qua re posita est dictio translatioque SMinto ἔχωτε ἡμμαχοv. De aequabili vel inaequabili ο- noram ruendorum et malorum serendorum inter se compem satione nae sententiae binis verbis sibi respondentibus quasi in unam coniunctae sunt: pa τατιο αρετυ

qui de popul aliqua re bene meriti sint, merito praemio remunerandi, praesertim si sunt peregrini vel inquilini, quippe quorum in numero Lysias fuerit ipse 66 6 κληθει βοηθησα θεciso Muoth-αvμω η πολις ἔδωκε ωn Aetot

ἐβοηο ὶ ο α τῆ δ p. ii lettia. σατε αξίως η πολεως. At dicendi quidem ratione huc etiam propius accedunt ea, quae de factione urbana dicta sunt 26, 20 vett Meto, H - ὁ δημος ib. 17 8 πολιο τας Πωταις τιμαῖς τετί qmu cf. 24, 22 μεταλαμι ἔδωκε, Pariter idem illi populares omnibus hominibus beati praedicari narranin δια ooc vΠειραια Ῥωvouc. Verum 2b, 33 quidam, quamcumque velint, licentiam sibi assumere dicuntur διὰ odiet a is Πειραεὶς πι 6voui: Oninino virtus oratore iudice tanti aestimanda est, ut eius gratia tam amici honore φ 15, quam inimici poena afficiantur 12, 36 60. Alterum iustitiae quasi munus positum esse dicam in illo apite Graecorum philosophiae mο-ralis, ut suum cuique tribuatur. Quae simplex notio apud Lysiam plerumque in formam antitheti redigitur atque ita effertur, ut contraria vel mutua quaedam ratio inter suas cuiusque et aliorum res intercedat: - τηι αλλοτρfας

quibus verbis illud epitaphii mirum in modum supplet similis generis sententia st 16, 2 oppositione ἀδεκως--αloK.

26쪽

habet plerumque micon erit βουλευε tu, Velut 15, 24, 198, 230. 21, 5 18 63. A quam frequenter et varie orator hae vel plus minus simili dicendi ratione praeterea usus sit, elucet ex locis his: 8, 17. 19, 33. 21, 11, 15. 24, 19.25, 18. 27, 10 30, 26. r. 234a. Ad extremum haec consideratio eumnietur hoc cogitandi necessitudinis insigni

Si nunc quaerimus, quibus maxime causis et rationibus apud Lysiam homines ad agendum impellantur atque ducantur, quibus rebus facta sua excusent aut purgent, in diversitate generis dicendi eadem momenta reperiuntur in epitaphi atque in ceteris Orationibus. Atque eum impulsus

fundamentum cuiusvis actionis sit, ante Omnia refert, utram quis extrinsecus necessitate coactus, an sua sponte et Voluntate agat. In hac re ad se proxime accedunt et 12, 70, a. 13, 19. 18, 2. D. 231α Quod autem ad res ipsas attinet, non tam mirum esse debet, quod pariter facta nam quod similiter dicta utrubique invenimus, Velut: 14 ο προτερα ἔχθρας παρχοuo ic ὁδε κερδους

κακως, os 9 15. 13, 1. s. 19, 32 διαφ. uorti: Illa autem proxima sententia iterum quasi in sequentia prominet, cum nimirum in iudieandis liberis multum reserat, et quales

27쪽

ipsi futuri esse videantur et quales patres eorum fuerint Sed in hac re duo loci unam epitaphii sententiam quasi reficiunt atque complent g 13 ταθι με ouia ἐδε

verborum iuncti apparet 18, 13 et g 59 sic: πέδειξα is incδuo χίας et iv meta αρε v. Sed ut ad alteram illam agendi causam revertamur, Lysias ipse quidem suoque nomine lucri studium avaritiamque sanequam perhorruisse et contenipsisse videtur. Quod quidem maxime ex or. 12 intelligi potest, in qua avaritiam triginta virorum, cui ipse tam graves poenas dederat, summo cum odi perstringit. Itaque non sine aliqua huius rei contemptione se ipsumtum, cum in summo ita periculo versaretur, dicentem

facit ib. 14 χρηματιο δ' ενεκα πολλονια. adem lucri despicientia atque irrisio videtur inesse in verbis, quibus Atheniensium maioribus pro Graecia in sua terra tropaea ponentibus ersas opponit: φ 2 mi χρηματω εἰς τηγαλλοτρία ἐν βαλουτώ,v. Simili autem modo rator quaestus

studium irridet ludibrii amplificandi causa χρημα in obolas vel hominibus vel rebus quibusdam opponens 12, 7 28, 16. 29, 11, 12 31, 6 32, 17. h. 84. Quod si denique locum g 33

legimus, nonne ibi Lysiae ipsius verum ingenium atque sortunam expressa videre videmur, qui etiam ipse pro libertate atque dignitate patriae et patriam et pecuniam amisisset2 Ut rursus aliud quod principium rei explicandae consequamur, quid Lysias de universa Vita rebusque sortunae senserit

28쪽

atque elocutus sit, nunc strictim carptimque dicere liceat. A g 72 orator liberos occisormn elices praedicat, quod iuniores sint, quam ut sciant, otiae πατήρων ἐστερη α. Hem13, 2 apud iudices incipit demonstrare Volo, tom ἀρωγαπεστερ loθε. Mente Vero mortuorum eorumque ortunam commiseratur atque complorat pariter ac 7, 41 in simili occasione rationes solitudinis et inopiae memorans. Sed

haec verbis quoque delectant: φ 73 is δὲ et τημ αδυυατου c

αφροιο τιτερ oc . o. Neque Ver mors suorumque orbitas ac solitudo extremum videtur esse malorum. r. quidem

21, 24 causae suae defensor nihil terribile se existimasse praedicat, si pro patria mortuus suos patre orbatos relinqueret, sed potius si turpiter servatus sibi illisque ignominiam iniungeret. At similiter g 36 Graecis apud Salamina dimicantibus minimum videtur esse malum mortem me- sentem intueri, calamitas maxima, quae suos a barbaris victoribus accepturos exspectant. Sed quoniam omne bellum de summis vitae bonis geritur, mortui epitaphii I periclitati esse dicuntur ora i ετ ora, καὶ καλλω v. Aequo 24, 23 claudus ille homo eum granditate quadam comica loquens lamentatur, quod calamitate orbatus sit τὰ καλώσαο καιμετως m. m. Heth IV, 4, 6 . . . L. αταδω v. Ut emi eodem fere argumento atque inquirendi filo versantes praecepta quaedam atque dicta rerum usu observata persequamur, quasi principium aliarum putanda est sententia, quam orator 25, 23 attulit: praeteritis rebus documentis utentes nos de futuris consulere oportere. Huius igitur dicti quasi quaedam variae lectiones dici possunt sententiae hae: g 6 -ταις οὐκ ἐξεrisam ἐκ - ῆμαρ et lμενω μαλυοαις περι odis Ἀγrtam Hiis ivo suo λευσασθαι 26, 21 ri β.), 25, 21 is τοι vo k6- ἀμαρτ ita ατ εμε tuo Dμας tot os

29쪽

περὶ div lxWερω αὐτ- ouλε uo ασθαt. Cuius sententiae ut alia quaedam elementa Verbaque praeteream, asseratur

16, 2 βελetio, sic το λο tetro χροvov. Quid animos eorum, qui aliis in calamitate subveniunt, orator sic describit g 10

tunam regere a gubemare Videtur Lysiae ὁ δαίμοis, qui potestatem suam ostendit g 78. 13, 63 24, 22. Sed praeter hunc satumque naturalibus causis imbecillitas humana tenetur, eaeque sunt 78 et 24, 8 καὶ τηρας κα doct. Quoniam Vero, ut hanc materiam absolvam atque oratii verbis utar, mors ultima linea rerum est , de ea orator dicit 12, 37: hanc enim extremam poenam de iis capere possumus Quare quid magis consentaneum est quam ex hac simplicissima sententia sequentes locos interpretari Z 7 ἀα ηδίκωv, Ero vovτας' ,πν ἔχεον ' νι semiv, i. e. maximam habere poenam, ut etiam magis puniri nec deberent nec possent, 12, 88 τελε- o mi τι βίου περα ἔχουσι της παρα oburimisv

τιμωριας, i. e. extremum modum habent poenae acceptae

ab inimicis, nedum ipsi vel minima poena potuerint Vel possint inimicos incere. Nam cum Vocem περαιοῦ, tumVer Vocem παρὰ premendas esse puto. Itaque hi loci quasi alter per alterum optime explicari possunt sibique invicem illam suam sententiam fuleiunt. Quae si utrubique vera est, haec similitudo contraria concludendi ratione pro argumento haud exili Lysiacae epitaphii Originis cespiatur

necesse est

Ut denique rem, quam iam in materia adhuc prolata animadvertere potuimus, per se paululum intueamur, quo-

3 Ermanno in ed. ReiΗhi auctore contra auctoritatem codicum seribenti 'demoveto, uinoo oum, sentiri non Possum.

30쪽

niam Lysiae dieti in contraria sententiam structura versari solet, multas notiones binas repeti necesse est. Atque in oppositione duorum verborum affectuum, quamvis haec quidem rati omnium communis esse videatur, sine dubio

certa vestigia ingenii Lysiani discem possunt: δυυεω- ἐλεεῖ 67 21 b. 24, 2 ζηλου, - ἐλεειν G 72). r. 233b; artocmetv-καταφρovet g 50 12 86 in tuumθαι - φοβεto t 11. 32, 17 24, 10, 32, 13, 33, 6). Ut autem alia omittamus, Velut ἐμβαλλειν-αre et 4 2 34, 8, etiam minores quasdam notiones sibi opponendi consuetudo in censum

parva pars antithetorum ita sormata est, ut duobus membris sibi paribus non tam contentionis quam congruentiae causa duo synonyma attributa itaque quasi sibi opposita sint. Quo munere languntur imprimis verba haec: Toletqσ--κατε- uolo 4 56. Ol. 12 21 55). 29, 3. 33, 6; ποιησα, απεδειξα φ 55 28, 4 r. 1, 5; απιδεή - απη γ 4 63 32, 22. Quantopere vero Orator in talibus rebus sibi constare soleat, videre licet ex contentione oppositi ζωοες- αποθαv6vτες 1. 69. 78. 12 99 19 45, 49. 32, 19 sortasse cum cavetες - τετελεueta κοτες lat. Menex 236e 237 b, 246 d248b, 249 o. s. 4, 186. Xen Ages 11 8. Dem. p. 2. Lycurg. 60 Dein 2, 20. Ad compositionem verborum transeuntes primum quasi nihil aliud nisi in materia instituta longius pergentes extremis lineamentis demonstremus silvam rerum epitaphii in singulis etiam, ut ita dicam, pragmatica et rhetorica

ratione similiter atque in cetero genere effictam atque verbis elatam esse. Cum autem argumentum orationis demonstrativae atque funebris quadam ratione tot coelo distet a materi orationum iudicialium, neque narratio acinorum maiorum facile cum nuda expositione status causaesorensis comparari possit, praesertim si haec non ad vitam publicam sed privatam pertinet, in rerum ipsarum explicatione haud facile maiores a manifestiores similitudines statuantur. Hi demum epitaphii loci, quibus orator quasi