장음표시 사용
1쪽
2쪽
CORRUPTI AD EΜENDATIORUM CODICUM FIDEM EXACTI, DIFFICILIORES COMMODA INTERPRETATIONE ILLUSTRATI
In Regio Athenaeo Iurisconsultorum Collegio adscripti Et Iurisprudentiae Studiis in Regia Academia Praefecti.
PARTIS II. POM PRIM S. TAURINI. MDCCLIV.
4쪽
Quae in hoc Secundo Volumine continentur.
De Cononibus Ponti eum Maximorum nomine a Gratiaro relatis . pag. Cop. t. De Canoailus Clementi adscriptis . p. a. De Oγιibus Anaeleri nomιnc inscriptis. Cap. 3. De Capitibus Evaristi. Cop. ε. De Capitibus Auxandri. Cop. s. De Sixto LCap. 6. De Ietesphora. cap. 1. De Hus .
cap. η, De Pio. Cop. m De Aniceto . p. ra. De Sotere. p. gr. De Eleutherio . p. 12. De Victore. v. 11. De Zephirino. Cap. x . De Causo. Cop. II. De urbano. p. De Pontiano. p. 1 . De Antero. p. 18. De Pabiano. Appendis de eamne G. -. Ia. F. 7. nomiηe Fabii Papae relato Cap. xs. De Cornelio, cap. in. De Lucio. Cop. sta, De Supham.
Cap. M. De Sixto II. p. 21. De morim. p. 24. De Fesicae. p. 21. De Eut hiam. p. 26. De Cajo . Cap. D. De Marcessim. p. M. De Marcello. Cap. H. De Eusebio. p. 3o. De Melchiade. Cop. 3 L. De DIis . Cop. 32. De Liberio . p. 33. De Felice II. Cv. 34. De Damaso. p. 3s. De Si isto. p. 36. De Anastaso. p. 17. De Innocemis. p. 18. De Zosimo. Cost. 3I. De Bonifacio.
5쪽
Cap. 4o. De Caelestino. Cap. 4 a. De Sirio ML p. 42. De Leone Magno. Cap. 43. De Hilaro. cap. 44. De Simplicio. p. 4s. De Felice III. p. 46. De Gelaso. Cap. 47. De Anastasio II. Cap. 48. De Θmmacho . cap. 49. De Hormis a. Cap. so. De Johanne. p. st . De Felice IV.Cap. sa. De Bonifacis M. Cop. 33. De Miserto. p. s4. De Vigilio. p. ss. De Pelagio. p. 36. De Johanne III. cap. s . De Benedicto . p. 38. De Pelagio II.
6쪽
De Cononibus Ponti cum Maximorum numine
EL quod Romanae Apostolicae Sed is dignitas maximo in honore habenda semper fuerit apud eos, qui in Ecclesiastica unitate consistunt vel quod Viri singulari sapientia insignes, atque integerrimi ad illam evehi consueverint; vel etiam quod Christus Dominus pro non defutura Petri fide se rogaturum spoponderit, illud certissimum est, Μaximorum Pontificum Constitutiones, Responsa. , Sententiasque ceteras publice propositas plurimum apud Viros Ecclesiasticos valuisse semper, ac valere, quoties de fide explicanda , de moribus formandis, ac de stabilienda disciplina Sacroriam agatur. Non omnium tamen hujusmodi sententiarum una, eademque ratio est; alia enim rescriptis vis, atque auctoritas inest; alia constitutionibus, quas motu proprio editas Pragmatici adpellant, alia regulis ad res Ecclesiastkas utiliter gerendas cuilibet praestitutis; imo & inter ipsa rescripta , quemadmodum inter constitutiones, & regulas universas singularia passim discrimina agnoscuntur Et quidem in primis rescriptorum duo sunt genera, quorum alia sunt adinstar familiarium Epistolarum, quoties scilicet Pontifices Maximi a quibusdam interro gantur, sive ob arctissimam, quam foveat amicitia, consuetudinem, sive consilii petendi caussa, quasi a Viro doctissimo, vel piissimo, Sc fere paterna charitate in fideles omnes adfecto; alia adinstar potius legum sunt , ac constitutionum , quibus vel Leges Ecclesiasticae jamdiu constitutae declarantur interrogantibus, via quid in certis locorum, temporum, aliisve id genus adjunctis agendum sit, ex au- oritate interroganIi praecipitur. Ptioris generis rescripta quamplurima cernuntur
apud veteres. Si enim inter ipsos antiqui ilimos Episcopos jurisdictione, atque or- Tom. II. A dine
7쪽
2. Pars secunda.dine pares ea erat in rebus Ecclesiasticis administrandis mutua cura, ac sollicitudo, ut alter alterum identidem consuleret in dubiis rebus, praesertim gravillimis, vel consulenti pro rei merito responderet, vel demum respondenti morem gereret prudentilsime, quemadmodum ex vulgatis Augustini, Cypriani, Basilii, aliorumque epistolis facile liquet; Si ipsi. etiam Pontifices Μaximi aliquando nonnul-Iorum Episcoporum consilia vehementer effagitarunt; Sie Leo Magnus Paschasinum Lilybaeum Episcopum de Cyclo Pasi hali consuluit: Et Siricius in epist. ad Mediolanensem Ecclesiam, quae habetur inter Epistolas S. Ambrosii ait: optarem . . . . ut vicissim fiscurrentibus literis sospitatis indicio juvaremur tesro; sane frequentius contingere poterat, ut ab Episcopis ceteris Romani Pontifices interrogarentur , quorum Prudentiae, sapientiae, ac vigilantiae pastoralis summa fiducia habe-hatur. Hisce autem rescriptis nulla vis inerat obligandi, cum neque ipse rescribens in ea fuerit voluntate, ut obligaretur interrogans; nec qui rescriptum susceperat, ea mente interrogaverit, ut se obligaret.
Major sane habenda ratio est rescriptorum secundi generis, quoties scilicet Pontifex Maximus ita consulitur, ut dubia Sacrorum jura declaret, vel quid agendum sit, in certis propositis facti speciebus ipse conitituat, & velut edicto ecce inat . Rescripta haec adinitar Constitutionum sunt, & quasi Constitutiones interrogantes
obligant. Ad hanc rem ita Augustinus in lib. a. cap. 3. contra duas Pelagiano rum epistolas: . Per Papae reseriptum causta Pelagianorum snita est, totoque orbe posejus damnationem damnati sunt, ac literis Innocentia tota hae de re dubitatio 1υοι iata est. Iungatur his rescriptum Innocentii Papae ad Concilium Carthaginense, ει aliud ejusdem rescriptum ad Concilium Mileuitanum. Exceptio eli, si forte quaedam asperitas in ipsis a suscipiente detegatur , unde conitet Pontificis animum alacrius fraude circumventum fuisse, quemadmodum & iidem Pontifices animadverteuclum voluerunt in cap. s. de rescriptis, & in Cap. 6. de praebendis , & dignitatibus . Verum enimvero adhuc hac in re deliberandum arbitror. Siquidem plura in rescriptis hujusmodi contineri solent: Et primo quidem praecipua ipsa rescripti Rutentia, sive pars illa rescripti, qua interrogationi satisfit; deinde praefatio reicripti;
tertio rationes sententiae praecipuae adjectae; demum illa, quae in rcscribendo exuapropositam speciem assuta fuerunt. Si praecipuam rescripti sentemiam obtervaVeri mus, nulla erit dubitatio, quin illa vim legis habeat, in eo enim animus Ponti ficis minime defuit, ut interroganti quidpiam agendum ex auctoritate indiceret ;imo & ipse interrogans frustra ad Pontificem Μaximum confugisset interroSando, quoties adhuc sbi liberum esse arbitraretur, a regulis propositis omnino recudure. Eadem ratione apud Romanos veteres, qui in Magistratu publico continuti erant Imperatoribus rescribentibus obtemperabant. Ast quae in praefationibus, rationibus adjectis, ceterisque, quae extra propositam speciem adsuta fuerunt, Potius ad ornatum orationis pertinent , nec ex eorundem Pontificum Maximorum voluntate
obligandi vim habent. Non obligant haec, quasi rescripti pars, quia in illis interroganti minime respondetur, ad quae non pertinet interrogatior Non obligant haec quasi nova conititutio extra rescripti caussam motu proprio a Pontifice laLa, cum leges hac ratione ferri, aut edi non soleant . Alias enim pro lege reci Piundum Penitus esset, Patriarchas quatuor Orientales in quatuor animali hus Ezechielis Prinphetae fuisse praefiguratos, quod legimus in praefatione cap. 8. de majorit. M obed. pro lege itidem recipiendum esset, ideo cognationem intra quartum tantummodo Bradum
8쪽
De Canonibus Pontificum Maximorum. 3gradum concludi, quia quatuor sunt humores in corpore, qui constant ex quatuor
elementis, quae est ratio adjecta in cap. 8. de consanguin. 8c adfinit . , aut ideo non posse conjugem sine facultate ab altero conjuge obtenta ad Monasticam vitam transire, quia una, eademque caro in Monasterio simul, & extra Monasterium sita esset squae est ratio adjecta in can. I9. N ar. cau. 27. qu. a. juncto Cap. a. de conversione conjugatorum . Pro lege demum recipiendum esset, Sacramentum Baptismatis non in Sanctae Trinitatis, sed tantum in Christi nomine expressio, valere, contra quam etiam hodie semiant optimae notae Theologi, at Canonum Cultores integerrimi, quod ita scripserit Nicolaus I. in can. 24. de cons. dill. 4. , non quidem ut interrogantibus responderet, sed ut quid praeter interrogationem adjiceret . Sunt haec. Omnia, ut riebam, ornamenta rescriptorum, venerabilia quidem ob dignitatem auctorum, non tamen adeo valent, ut vim generalis digiis obtineant. Μaximum prae ceteris Pontificum Μaximorum sententiis vim hahent Constitutiones illae, quae editae motu proprio a Pragmaticis adpellantur. Sunt autem, quae in generalem Ecclesiae universae utilitatem feruntur, & quibus ut plurimum vel fidei,
vul morum caussae definiuntur. De his ita scribit Tertullianus in libro de pudicitia: Audis etiam edictum esse propos tum, θ' quidem peremtorium; Pontifex scilicet Ma-κimus , quod est Episcopus Epi)coporum, edicit: Ego, cst moechiae, e, sornicationis deis Iicta paenitentia functis dimitto. Hujusmodi Epistolarum , & Constitutionum multiplex divisio est . In primis ex eo, quod ad universos dirigantur, vel encyclicae di-
Ciantur, sive catholicae, vel tractoriae, sive tractatoriae . Catholica cait inaeumenius in Commentario in epistolam Iacobi, cui CathoIuae nomen inscribitur dicuntur silae epistot , quas eni clic , non enim separatim gentem unam, aur civitatem , quemadmosum D. Paulus Romanos , aut Corinthios his epistolis alloquisur dijcipulorum Domini choνus, nimirum Petrus, Johannes, Judas, sed in universum Iideles omnes. Tractoriae, leu tractatoriae ita appellabantur a tractu, live a circuitu, in quem mitti solebant Conciliorum celebrandorum gratia; atque hoc nomine donabantur etiam singulares Epiliolae Metropolitarum, quibus ipsi Suffraganeos suos ad Synodum convocabant. Hinc Augultinus epist. 217. ait: Traratoria ad me s. Idus Decembris venit jam finito die, Et me valde indispostum invenit, ut occurrere omnino non postem . Item ratione qualitatis , seu conditionis illorum , ad quos diriguntur epistolae, ac constitutiones, modo Clericae dictae sunt, modo Diaconales, modo Episcopales . Et quidem Clericae epistolae licet aliquando vocaremur illae, quae a Ciero scriptae essent, quandoque tamen etiam illae significabantur, quae mitterentur ad Clerum . Clericarum epistolarum mentionem secit Cyprianus in sua epist. 4. Diaconales ad Diaconos scribebantur , ac potillimum regulas continebant, juxta quas res, bonaque Ecclesialtica Diaconorum curae commissa administrari deberent . Episcopales etiam Entronisticae vocabamur, quas videlicet initio Pontificatus sui, non tam Pontifex Μaxim s ad universos Episcopos , quam Episcopi universi ad Collςgas suos,
i plum etiam Pontificem Μaximum scribebant , ut scilicet ea ratione recens consecratum , Omificem agnoscerent, ac salutarent. Et iam ratione rerum, de quibus in eisdem constitutionibus agitur , vel Denunciativae dicuntur, vel Declarativae, vel Indicativae, vel vaschales, vel Salutatoriae, vel Synodales. De nunciativae erant, qui-huq haereticus , aut infidelis quispiam de nunciabatur . Sic Flavianus scribebat ad Leonem Magnum , ut ceteris E copis Nestorium damnatum esse per epistolam
significaret, di Ausu iunus in Commentario in Psalmum 36. serm. a. agens de
9쪽
Primiani damnatione ait: atque adeo non inmemores puritatis Ecclesiae, confluentu existimavimus, omnes sanctos Consacerdotes, omnes Clericos, ta omnes populos, qui
se Christianos meminerunt, hac mytra tractatoria commoneri, ut omnes eju1 communionem,
utpote damnati, diligenti cura horreant. Declarativae dicebantur , in quibus suborta aliqua haeresi , aliquando prodito nomine auctoris, Pontifices illam publice detestabantur, & fideles omnes monebant, ut ab illa se, quoad fieri posset, averterent. Indicativae epistolae sunt, quibus hodie Ponti sex Maximus utitur, ut notam faciat universae Ecclesiae defuncti cujuspiam Viri sanctitatem, quo in Ecclesia sacri eidem honores praestentur, idemque quasi intercessor in Caelo apud Deum agnitus exor tur ; atque hujusmodi epistolae apud veteres Episcopos frequentabantur, cum unusquisque ex Episcopis ceteris indicare soleret illos invictos Christi Athletas, qui in illorum Dioecesi martyrii palmam dirarum vexationum tempore consequuti fuerant. Paschalis epistola erat, qua dies Paschalis festivitatis universae Fcclesiae per Pontificem Maximum indicebatur. Primo Deo est hic canon a. Concilii Arelatensis r. quo Episcopi Pontificem Maximum alloquuti perhibentur observatione Paschae
Dominici, ut uno die, ta uno tempore per omnem orbem a nobis observetur, ta juxta consuetudinem literas ad omnes tu dirigas. Egi de hoc Canone in x. parte hujus operis cap. 4. ad can. 26. de cons. diit. 3. Quid in salutatoriis epistolis contineretur, 'non demonstrant perspicuis argumentis viri rerum antiquarum eruditi, quorum alii
alias hujusmodi epistolarum imagines efformant, uti jam adnotavit Baluzius in tom. a. miscellan. pag. mihi 83. Verosimile mihi videntur salutatoriae epistolae illae fuisse, . in quibus mutuae charitatis fovendae caussa se se idem iidem sacri Antistites invicem salutabant. De Synodalibus epistolis vix quidquam adjicere juvat: ex ipso enim nomine percipitur designari eas, quae Concilii celebrandi caussa ad Episcopos diriguntur . Imo & cur in variis epistolarum, ac constitutionum speciebus hujusmodi explicandis diutius immorer, cum satis superque de illis viri eruditissimi docuerint, quos adire, ac consulere studiosus quilibet commode potetit ΤPotius ad postremum Pontificiarum 'ntentiarum genus progredior, quod regu- Iarum nomine ab initio designabam . Porro ad triplicem classem hujusmodi regulas religendas censeo. In primam refero illas, quae praestitui solent Legatis ad Syn dum profecturis, vel jam Synodo praesidentibus, ut iidem noverint quam Pontificis nomine sententiam palam faciante in alteram refero illas, quibus Summus Ponti sex cuidam Apol tolicae Sedis vice in certa Provincia fungenii declarat, quid ipsi gerendum incumbat. In postremam resero illas, quas idem Pontifex Maximus ad rectum Dioeceston singularum regimen Episcopis, aliisve Ecclesiastica jurisdictione pollentibus sequendas veluti mandato quodam indicit. Quoties de illis regulis agatur, quae Legatis Pontificiis, aut in Concilia profecturis, aut jam Concilio praesidentibus praestituuntur, nondum quidem ipsae vim generalis legis Obtinent, maximi tamen semper habitae fuerunt; Etenim Episcopi cereri in Concilium convenientes ut plurimum illas explorare a Legatis, atque juxta illas suffragium ferre ut plurimum visi sunt. In Concilio Ephesino senerali post recitatam Nicaenorum Patrum formulam, narrataque Nestorii causa, qualis tum ex ejusdem epistolis ad Cyrillum , & Cyrilli rescriptis a i eundem deducebatur, statim dictum ab omnibus Episcopis legitur : Sancti mi Romani Episcopi scripta legant ν . Praeterea Juvenalis
c habentur & haec in actis Concilii γ Hier0obmorum Episcopos dixit: Legamur taliterae Sasilidimi, ac Reverentesimi Carlesini rumanae Ecclesia Archiepiscopi, quas de
10쪽
De Caranibus Ponti eum Maximorum. s de perscripst. Postquam vero Coelestini epistolae, aliaque Sanctorum Patrum veterum monumenta lem sunt, progressi sunt ad damnationem Nestorii Antistites Ephe-sni ita asserentes. Coacti per Sacros Canones, ta epistolam Sanctissimi Patris nostri, eae Comminifri Coelestini Romanae Ecclesise Episcopi lacrymis subinde perfus , ad Iugubrem
hanc contra eum sentantiam necessario venimus. In Concilio etiam Chalcedonensi, ut similia omittam bene multa, praesertim in actione a. , exhibentur Episcopi omnes frequentissime postulasse, ut legerentur Pontificiae Leonis Magni epistolae, juxta quas suffragia sua ipsi serrent, vel confirmarent. Potissimum vero Pontiscias hasce Praelli tutas regulas sequi tenentur Legati, quorum potestas mandati fines excedere haudquaquam potes . Hinc in memorato Concilio Chalcedonensi actione x. Pascha- sinus Romanae Sedis Legatus ait: Beatissimi, atque A solici viri Papae urbis Romae, quae es caput omnium Ecclesiarum, praecepta habemus prae manibus, quibus praecipere dignatus es ejus Apostolatus, ut Dioscorus Alexandrinorum Episcopus non sedeat in Conciaio , sed audiendus intromittatur. Hoe nos observare necesse es. Si ergo praecipit vestra magni centia , aut tile egrediatur, aut nos eximus: Et paullo infra: bo1 contra praecepta mali mi, atque Apostolici Papae Gubernatoris Sedis Apostolicae venire non possumus. Porro si qua forte in Conciliis suborta difficultas fuit, unde eveniret, ut omnes Episcopi non eisdem regulis consentirent, non aliter ad proferendam sententiam deveniendum quispiam censuit, quam primum certior idem Pontifex Maximus feret, quidque ipse inter varias Episcoporum opiniones sentiret re maturiore consilio discussa exploraretur, atque acciperetur. Quid enim aliud actum est in Carthaginensi Concilio anni 4is. Τ Convenerant eo Pontificii Legati, edoctique Zogi mi Papae mandatis nonnulla Africanis Episcopis proposuerant communi suffragio definienda: cum vero eadem essent apud Episcopos in discrimine posita, eo deducta res est, salva ει Romanae, & Africanae Ecclesiae pace, ut ad eundem Pontificem Μaximum referrentur Omnia ; quo tandem rescribente, quid agendum esset, non contentione Perniciosa, sed staterna potius charitate , quemadmodum in actis Concilii legimus, deliberaretur. Est haec' prudentissima rerum gerendarum ratio , ac discutiendarum , ut sua auctoritas, atque jurisdictio unicuique servetur, di debita singulis reverentia, honorque pro ossicio, & dignitate exhibeatur. Si vero de regulis illis agatur, quae privatim servandae proponuntur Legatis incerta provincia constitutis, istae quidem venerabiles omnino sunt, non tamen hujusmodi, ut statim, & sine ullo discrimine pro legibus habeantur. Quid enim si
Legatus, qui Provinciae mores compertos habet luculentissime, dissicillimum ar-hitretur, mentem mandantis executioni mandari, imo etiam ex ejusdem executione Pro singularibus temporum, vel Iocorum adjunctis rei potius Ecclesiasticae Perniciem imminere, quam commodum suspiceturi Romanus Pontifex, inquit Bonifacius 8. in cap. I. de constit., locorum specialium , ta personarum 3ngularium tacuetudines, ta statuta, eum snt facti, Nin facto con stant, potes probabiliter ignorare . Lice-hit sane hac in re, non quidem praestitutas contemnere regulas, sed ab illis itatem Perare, ut reverentia indicenti servetui: quod fiet, si omnia Legatus literis renunciaverit, caussasque simul expresserit, propter quas ab executione mandati ceu fuerit sillinendum. Leo Magnus, qui Iulianum Coensem Episcopum Pontificiae Legationis munere decoraverat, ita ad eundem scribit in epist. 86. editionis Quen cellianae : Consulenti autem dilectioi tuae de his, in quibus putaveris ambigen Im, non deerit relationibus tala meae responsonis instructio Ue. Bonifacius i. id perspicue docet