장음표시 사용
11쪽
cet in epistola ad Rusum Episcopum Thessalonicensem Legatum suum his verbis :Credebamus post epistolas nostras pro Ecessasticae disci sex obseruatione transmisas omnibus aditum praesumtionibus praecludendum, cum ad consultationem dilectionis tuae praebuissemus debitum pro causarum aestimatione responsum, constituentes ea debere sertari , quae Ecelsastica exigit disciplina. Sed quantum nunc tuae Sanctitatis nobis retatio pa- refecit , apud plerosque valuisse quod scripsimus, apud quoslam autem admonitionem M. fram in sicacem cognovimus suisse. Nec hoc fraternitati tuae possumus imputare, cum te anxium pro commida tibi Ecclesiarum sollicitu ine, Et rebus, edi literis sentiamus. Vigilantiae tuae laudamus industriam, qui ne videaris tibi commissa negligere, id non praetermittis literis indicare, quod Sedis Apostolicae debeat censura corrigere, hunc te Dei noditri habere profestus timorem, quem prudentissimo inesse comenit Sacerdoti, qui tunc tibi
esse poterit gloriosius, si ea , que curae illae commissa sunt, prodesse Eccbsae fuerimas
experti caec Potiore sane jure idipsum servandum erit, quoties de reguli; illis sermo instituatur, quae Episcopis ad rectum Dioeceseos suae regimen servandae aliquando praeitituuntur. Non opus est pluribus, ubi Pontifices ipsi Maximi implum aperitisimis
Verbis declaraverunt. Si quando aliqua tuae fraternitati dii simus. quae animum tuum exasperare videntur, turbari non debeι ... qualitatem negotii, pro quo tibi scribitur , diligenter consi Ierars, aut mandatum nostrum reverenteν adimpleas, aut per luemo tuas,
qIare alimpsere non posμs, rationabilem caueam praetendas , quia patienter seu in bimus, si non feceris, quod prava nobis fueris insnuatione suggestum . ita Alexandor lil. Ravennatem Episcopum alloquebatur in cap. s. de rescriptis: & in cap. 6. de Praebendis , & dignitatibus inquiebat: Si non potest eisne scandalo provideri, αquanimiter
sustinemus, s pro ea mandatum nostrum non duκeris exequendum.
Si Codex Canonum . a Paschasio Quesnellio editus nomine Codicis Canonum. &Constitutionum Ecesesiae Romanae genuinus esset, ac vetultissimus, adpareret jam ab antiquissimis Ecclesiae saeculis viguisse, ut in Codices Canonum referrentur Pontificum Maximorum sententiae: etenim in eo libello Innoeentii Papae rescripta ,
Syricii, Zossimi, Simplicii, Caelestini, Damasi, Genlii, & Leonis Μ agni epitiolae
continentur. Verum cum jam in praefatione universi hujus operis observat. 4. de fide codicis plurimum dubitaverim, non vetustiorem noverim hujusmodi codicem Producere, quam Codicem Dionysii Exigui, qui tamen non epistolas, sentemiasve continet Pontificum Maximorum intermixtas Canonibus Conciliorum, sed polteriore, & quasi separato libello congestas. Neque enim epistolae Pontificiae ad Concilia minime pertinentes Conciliorum Canonibus, & actis prius interieri consueve
runt, quam collectiones Canonum elucubrarentur juxta rerum, Caussarumque Ordinem, neglecto temporis ordine, qui ut plurimum apud veteres servabatur. V rum enimvero sive inter ipsos Conciliorum Canones, sive separatim, dandus erat in collectionibu Sacrorum monumentorum Pontifici js Constitutionibus locus , cum praesertim communi Collectorum omnium, sive Latinorum, sive Graecorum placito in collectiones redactae fuerint nonnullorum dignitate in seriorum Patrum Fcclesiasticorum sententiae . Ut enim sexcenta omittam, quae in medium proferri possent exempla , vel unus Graecorum Codex manifestam rem faciet. in quo S Dionysii,
Petri, Athanasii, Timothei, Τheophili Alexandrinorum, Gregorii Naziangeni, ει Basilii Caesar ensis, S Gregorii Nyssent, S Amphilochii Iconiensis, & demum Gennadii, Tarasitque Coaltantinopolitanonim epistolae continentur. In horum omnium
12쪽
. De Caηonibus Ponti cum Maximorum . γnium eonspectu haec Pontificibus Maximis reverentia debebatur , ut eorundem etiam decreta Canonibus accenseremur, praesertim cum & eorum dignitas ceteris Eccle-sarum dignitatibus longe antecellat, de plurimorum Pontificum eorundem gravis, eximiaque doctrina morum integritati conjuncta honorem hunc sibi jure, di merito vindicaret.
Hinc autem inferre quispiam poterit, duplici ex caussa quamplurima Pontificum
Maximorum monumenta venerabilia apud omnes esse debere. Prima omnium monumentorum generalis est, atque ex auctoritate proficiscitur, quae in omnibus Petri Apostolorum Principis successori hus , 8c Christi vicariis par omnino est, & aequa- Iis . Altera nonnullorum peculiaris est , atque ab eximia quorundam Pontificum clobrina cum sanctitate vitae conjuncta potillimum pendet. Plane aliquot extiterunt inter Pontifices Maximos, quos non tantum ob praerogativam dignitatis suae posterior aetas colit, verum ei iam Patrum riclesiasticorum nomine donandos voluit , quod nomen ob singularia sere divinae sapientiae suae testimonia , sue ore tenus, sive scripto prodita ipsi met sibi apud omnes conciliarunt. Memorabo heic honoris causese Leonem x. N Gregorium x. , qui & cognomento Magni vulgo adpellantur, quibus & Damasum adiciam, quem eleganti ingenio praeditum fuisse Hieronymus Tefert. Quoties igitur in hujusmodi Pontificum monumenta Occurrerimus, nemo sane esse poterit, qui non illis eximium, & forte etiam prae ceteris ampliorem honorem deferat, obsequens in eisdem tum ex potestate, tum ex sapientia Sacrurum Legum eximium Conditorem. Erant haec seneraliter praenotanda in secunda huius operis parte: etenim in e dico Gratiani, in quo plurima Pontificum Maximorum Decreti congesta sunt, o servare semper juvabit, quaenam sit monumentorum omnium hujusmodi vis, atque conditio, ut aequa exinde singulorum ratio habeatur. De ordine in secunda hujus
operis parte servando, nihil est, quod adjiciam I Ille enim, idemque erit, quem
in priore parte, cum de Conciliorum Canonibus agerem , sequutus sum: videlicet temporum rationem inibo, ut ab iis fragmentis Gratiani exordiar, quae vetullissimis Pontificibus Μaximis tribuuntur, atque ita quas Oer gradus ad sequentium saeculorum Pontifices, monumentaque ipsis adscripta descendam, singula exacto criterio discutiendo simul, atque ad Optimos codices redigendo.
13쪽
De Canonibus Clementi adscriptis.
Quae Clementi Romano apud Gratianum tributa legimus, quasi ex pluribus ejusdem Pontificis epistolis depromta feruntur. Ex epist. I. ad Iacobum Fratre Domini.
Apocrypha episto-Ia est, partim a lRufino, partiuFab lIssicloro Mercato' lve conficta. lEx epist. a. ad eundem Iacobum. Apocrypha epist Ia est a Mercatore conficta. Can. a. dist. 8o. ex integra Mercatoris epistola supplendus. O . i. dist. 93. potius ad epi olam Fabiano Papae tributam
exigendus . Can. 6. dist. 93. a Romanis Correctoribus ad integritatem restitutus. Can. . dist. 93. ex integra Mercatoris epistoIa supplendus. Can. 8. cas. 2. qs. 7. ad integram Mercatoris epistolam exigendus. Can. s. cau. 6. qu. I. a' integram Mercatoris epipolam erigendus. Can. a. cau. 8. F. t. ex integra Rufini epistola supplandui. Can. 12. cau. 8. qu. I. perriner ad priorem epistolae partem a Rufino editam a Can. 23. cas. 8. ρω. I. pertinet ad priorem episelae partem a Rufino editam a Can. 29. caia. II. F. I. pertinet ad priorem epistolae partem a Rufino editam Can. 3 o. caci. 1 r. qu. 1 periiset ad priorem epistoIae partem a Rufino editam Can. 32. e . xx. qu. I. pertinet ad priorem epistolae partem a Rufino
editam. ιCan. Ia .cas. II. qu. 3. pertinet ad priorem epistolae partem o Rufinaeditam. Can. 1 F. cau. II. qu. 3. reserendux ad canonem i. dist. 93. n. 16. cas. 32. qu. 7. parum, aut nihil Gratiani proposto accommο- datuS .
Can. 24. depcn. dist. x. fere consonat cum sententiis Iohannis Apostoli.
n. 4. dist. 23. cosonat cum vulgatis omnibus exemplaribus. Can. 9. cav. a. qu. T. plurimum consonat cum sententia Tuliniani. n. 28. cau. I 6. qu. 7. a Romanis Correctoribus resitMus. Can. I s. eas. 17. UN. 4. consonat cum conmibus Turonen bus, Bra- earesbus. Can. 13. de cons dist. I. idem es cum can. 28. cov. 16. qu. T. Can. 39. de cons dip. I. sere consonat cum vulgatis epissae Memplaribus . Can. 4o. de cons dist. a. ex integra epsola emend Idus.
14쪽
De Comnibus clamentI a 'scriptis. 9
an. a. dist. a s. ex libris recognitionum Clamentis derivatus. Cas. 16. dist. 3 8. perperam de Episcopis a Gratiano expressus. n. a. dist. 4 3. referendus potius ad libros recognitionum Clementis . an. 9. dis. 93. μ Iibris recognitionum Clementis derivatus . Can. II. cos. II. qu. 3. ex integris epistolae exemplaribussupplendus. Can. 1. cas. I 6. qu. I. coormatus in Concilio Triburiens. Can. 24. de cons dist. a. ex libris recognitionum Clementis derivatus. Can. 14. dis. 37. ex libris recognitionum Clementis deridiatus.
Can. a. cas. 12. qu. I. ad errores Nicolaitarum accedit.
can. 3o. de cons dist. a. pertinet potius ad Concilium Eugenii II. ASancto Petro Apostolorum omnium Principe , a quo Romana Ecclesia
primum instituta est, exordium cepissem, si ea, quae Sancto Petro a Gratiano adscribtmtur, potius ad Clementis epistolas non pertinerent. Tribuuntur illi
3. Verum hi in epistola Clementis a. Ieguntur, ac non alia de caussa Petro adscripti sunt, nisi quod in eadem epistola Petrus loquens inducitur. Clemens igitur Pontifex viximus vetustiisimus Pontificum est, ex quo Gratianus nonnulla se monumenta depromsisse testatur, dummodo vulgatum Pontificum eorundem cata- Iogum sequi malimus. Parum autem ad rem hanc meam facere potest curios uxinvestigare, vel quo anno Clemens universae Ecclesiae regimen susceperit, quove anno obierit; vel qua ratione Apostolo Petro successerit. Sunt enim haec prorsusQbscura, sive quod nulla hujusce caussae vetustissima monumenta habeamus, sive quod argumenta, quae ex antiquis historicis quoquo modo deduci possent, non om- Dino consonent, & jamdiu diversi diversa senserint . . Hinc auctor epistolarum ad Mariam Cassobolitam, quae Ignatio Μartyri tribuuntur, Irenaeus lib. 3. , Eusebius lib. 3. cap. x3. & alii testantur Petro, & Paulo successisse Linum, Lino Anacletum, & Anacteto Clementem. Multo aliter eosdem enumerat Optatus Μdevitanus in lib. a. adversus Parmenianum, cui Augustinus morem gessit in epist. x6s. inveteri editione, ut Petro & Paulo successissent Linus a Paulo, & Clemens a Petro ordinati, de Clementi Anactetus. Epiphanius haeresi et . postquam Petrum MPaulum recensuit, Linum statim memorat, deinde Cletum, postea Clementem. Auctor lib. 3. carminum adversus Μarcionem, qui Tertulliano tribuitur, & Hieronymus in catalogo eadem tradunt, omisso dumtaxat Pauli Apostoli nomine. Tertullianus demum , aliique nonnulli post Petrum statim Clementem collocant. Non mirum propterea erit, si varia Clementis Pontificatus tempora apud Scriptores Emclesiasticos designentur: alii scilicet ab anno salutis si . usque ad annum xoo., alii ab annO 64. vel 6 s. usque ad 8 r. vel 83. Pontificatum gessisse scribunt, quin aliquid certi erui possit ex Eusebio, qui in annum 3. Tranni Imperatoris, sive in annum Christi ioo. Clementis mortem retulit, quod Clemens ab Eusebio memoratus non sit idem cum Clemente Pontifice, sed quidam Flavius Clemens Consul Domitiani Imperatoris consobrinus , qui suscepta Christi fide circa ea tempora martyr occubuit. Frustra in rebus hujusmodi adlaborarem, Praesertim quod virier
Apocrypha epistin ila est, & a Mer- lcatore conficta. lEx epist. s. ad di. scipulos Hierosolymis habitantes. Apocrypha epistola est.
15쪽
io Pars secunda. Caput L ditissimi rerentioris areatis minime desint, qui ad hanc rem discutiendam argumen a, quae habere potuerunt, aptiora congesserint. Satis mihi erit id vel obiter attigi , ne forte quispiam suspicaretur, me Clementis Pontificis tempora certo designare voluisse, quod primum ipsi dederim post Petrum inter Pontifices viximos locum. Quod mea potius interest, in fragmentis Gratianeis versatur, quae Clementi Pontifici adscribuntur: atque in iis omnibus vix unum invenies, quod vere Clementi
De epistola I. ad Iacobum Fratrem Domini.
Quae in primis appellatur Clementis epistola prior ad lacobum Fratrem Domi.
ni directa duos habet auctores, quorum unus alio recentior est. Prior epistolae parsusque ad S. Sed ta nunc exponere jam quae praecepit, Domino opem serente, incipiam: Poenitemini, inquit, M veram agite parniι entiam tac. est valde antiqua, de jam sub finem quarti saeculi a Rufino Torano edita , atque latino sermone exarata, quali antea graece jam legeretur. Posterior ejusdem epiliolae pars Primum apparuit apud Isidorum Mercatorem aetate longe recentiore. Quod forte ideo factum ab Isidoro suspicor, quod cum esset fictarum epitholarum codicem editurus, noluit statim ab initio res a se confictas edere, sed quandam veluti rerum fictarum praefationem a Rufino mutuatus eli, quo commodius illuderet polleritati. Quamobrem jure dubi. tare poterimus, nuin potiore jure rejicienda sit secunda epitiolae pars, quam prima rejiciatur; etenim si in Isidoro Mercatore deceptorem agnoscimus manifestum, im signem etiam in Rufino deceptorem nobis ostendit Hieronymus, qui Rufini indo. Iem apprime perspectam habebat, eundemque non tam Haeresiarcham , quam Falsarium, & Corruptorem alienorum operum appellavit: & quamquam hujusmodi observatio per se jam sufficere videretur, ut fidem huic epistolae ex duabuq laciniis
Pravorumque auctorum opera elucubratis, dissitoque tempore assinis consectae denegemus , non desunt tamen clarissima argumenta, quibus falsitatem ejusdem epistolae demonstremus. En epistolae exordium: Clemens Jacobo Fratri Domini, Episcopo Episcoporum regenti Haebreotam Sanctam Ecclasam Hierosolymis, sed , omnes Ecclesias, quae ubique Dei providentia fundatae sunt cum Presbteris, Diaconibus, Uceteris omnibus Fratribus pax tibi sit semper. Ex hac inscriptione Rufini mendacium arguimus. Quomodo enim Clemens ad Romanum Pontificatum evectus ad Iaco-hum Fratrem Domini scribere poterat, cum Iacobus jam pridem a plurihus an nis occubuitati obierat Iacobus Hieronymo teste, &hii loricis poli ipsum universis anno γ. imperii Neronis. Anno 14. imperii ejusdem obiit Petrus. Quocumque Propterea tempore Clemens Petro succesIita dicatur, illud semper verum erit, jam vel septem annos effugissis ab obitu Iacobi ad Clementis Pontificatum, atque ad hanc ipsam Clementis epistolam, in qua etiam de morte Petri nonnulla dicuntur. Prae' terea inveros mile eit, tunc temporis Iacobum appellari potuisse Episcopum Episcoporum . , omnium Ecclesiarum , quae ubique fundatae essent, Rectorem : hujusmodi enim nomina a vetultissimis Patribus nuspiam probari potuerunt in Episcopis; hinc Cyprianus in epist. ad Quintum ait: Neque enim qsisquam no rum Episcopum se Episco' porum constitsu; cui consonat Gregorius Magnus in lib. 4. epist. 31. & epist. 36.
ad Eulogium Alexandrinum. Quod si & integram perpendamus epit totam, non nulla
16쪽
De Candinibus Clementi adscriptis. II nulla aut fusa, aut imprudenter dicta, nedum incomposita dignoscemus. Dicitur enim ibi S. Petrus Primitiae elactionis Domini, cui ta primo Deus Pater filium sutim
revelavit; quod sane a veritate procul situm est, si Petrus cum Andrea Apollolo conseratur, cum primum Andreae, deinde Petri facta a Christo electio fuerit. De Petro ita scribit Ambrosius in lib. de Incarnatione cap. 4. Primatum Git confessonis, non bonoris; mei, non ordinis. Item in eadem epitiola legimus a Petro designatum fuisse Clementem , tanquam ipsus Successorem , de quo sane apud Omnes non comitat etiam vetustissimos, quemadmodum jam superius altio; imo S id falsum censuerunt Irenaeus lib. 3. , Eusebius lib. 3. cap. 13. , Nicephorus Callistus lib. 3. cap. a. , ω Ivo Carnotensis parte s. cap. a 37. ut omittam Epiphanium , Tertullianum, M Hieronymum in locis superius commemoratis .' His accedit, in hac epistola imduci Clementem audes suas publice promulgantem, ita etiam, ut nemo vividius, nemo impensius exornasset, quod quam inverosimile sit, nemo non videt, pra: sertim cum agatut de viro sanctissimo, cujus acta ad modestiam composita erant , ac sobrietatem. Itaque ibi proponitur sanctum Petrum ita de Clemente dixi . asdui mihi ab initio usque in Mem e et i, - AUI Ivit, , per hoc veritatem totius
meae praedicationis αεππιάν, quι in omnibus tentationibus meis socius extitit, fdeliter pedi ρυerans, quem prae ceteris expertus sum Deum colentem, homines diligentem , casum,
discendi sudiis deditum, sobrium, Ienignum, justum, patientem, est scientem ferre nonnu Ioram etiam ex his, qui in verbo Dei insutiuntur, injurias . Et paulo infra : Quod sest alius melior, si quis mihi alius adjutor tam sedulus adsitisset, s quis tam plene
doctrinae meae rationem cepisset, sed est Ecclesastieas dispostiones a me tam plane di Acisset, habens alium talem, non te cogerem opus bonum suscipere nolentem. Et multo postea inducitur Petrus a Clemente ipso postulans, ut Iacobum Fratrem Domini conscium faceret de ordinatione sua hac adjecta ratione. Erit autem ei grande βω- tium, s didicerit, quod post me non imperitus vir aliquis , aut indoeus, atque ignorans Disini Verbi maesterium, ta Ecclesastici ordinis disciplinam, vel doctrinae regulam nesciens susceperit cathedram meam ; scit enim, quia s indoctus, ου inscius oscium Doθο-ris accipiat, Me dubio discipuli, edi auditores ignorantiae tenebris obvoluti in interitum demergentur. Quis sane crederet adeo fusa oratione Clementem ipsum suarum metlaudum praeconia prosequutum ' Quod si & illam epistolae partem consideremus , quam Mercatoris industria assutam fuisse praenotabam, ibidem Iegemus talem fidei prosessionem, quae aliis non poterat convenire temporibus, quam quibus Arii jam,di Macedonii haeresis damnata fuerat: siquidem ibidem jam perspicue demonstratur Divinarum trium Personarum aequalitas his verbis: Summam ergo totius Idei Cath Iicae recensentes, in qua ta integritas credulitatis ostenditur, G unius Dei omnipotentis, ides'. sanctae Trinitatis aequalitas decluratur: Et in serius de divina Verbi natura ita disseritur, ac si jam Nicaena fides fuisset prodita ibi: Patrem autem cum audis, Mn
sce quod habeat filum veraciter genitum, Aut possessor dicitur, qui aliquid possisi, Udominus qui habet, cui dominetur. Deus ergo Pater secreti Sacramenti et ocabulum es , cujus vere Filius es Verbum, ta speculum, est character, EP imago vivens Patris v ventis , in omnibus Patri smilis, ejusdem naturae in Ditinitate genitus, ta Genitori per omnia coaequalis. Non ita veteres Patres de Verbi Divini natura disserere sole bant ante Arianam haeresim, sed omnia potius obscuris sormulis obvolvebant. Immo
si Clemens a consueta loquendi phrasi recessisset, & clarius Verbi ejusdem Divini naturam explicasset, illud sutem praestitissent posteriores Ecclesiae Patres, ut idem B a Ct
17쪽
x a Pars secunda. Caput LClementis testimonium Arianis objicerent, quod unum disputationem omnem dirbmere potuisset. At vero nemo ex Nicaenis Patribus id praestitit, quod sane indi. cat quarto Ecclesiae saeculo epistolam hanc fuisse prorsus ignotam. Post haec super. vacaneum erit plura adhuc argumenta congerere, ut Rufinus primum, deinde Isi. dorus de falsi crimine redarguantur. Unum illud adjiciam, in hac epistola de Paulo Apostolo nullam fieri mentionem, quod sane Clemens ad Iacobum scribens
omittere non debuisset. In medium nunc producamus Gratiani canones ex hac cpistola depromtos, per spicuumque erit, quid de illis eruditus quispiam sentire debeat; neque enim dubitabit amplius, quo minus illos tanquam apocryphos, falsoque Clementi inscriptos Gn. a. rejiciat. Hujusmodi sane erit canon. a. dist. 8 o. ex eadem depromtus epistola, &3ο- quidem in ea parte, quam Isidorus Μercator Rufino adjecit. Gratianus nonnulla omisit, ex quibus adjunctis ita fragmentum integrum habebimus. In illis vero civitatibus , in quibus oIim apud Ethnicos Archsamines eorum, atque primi Iegis D cores erant. Episcoporum Primates poni, vel Patriarchas ordinavit, qui reliquorum D, scoporum judicis, ta majora, quotieι raece se foret. negotia in sile agitarent, secus dum Dei voluntatem, scut constituerunt sancti ApostoIi, ιιω Me no quis injuste periclita retur, definirent. In tuis autem Civitatibus, in quibus dudum apud praedictos retim Aj-chi lamines quos tamen minores tenebant , quam memoratos Primates Archiepiscopos institui praecepit, qui non tamen Primatum , sed Archiepiscoporum fruerentur nomine. Mikoporum quoque judicia, ut superius memoratum est, eae majora Ecclesarum negotia, s iis reclamaverint, aut aliquem timorem, aut isos, vel alios suspectos habuerint, ad jam dictos Primates, vel Patriarchas, ne aliquis nocenter periret, transferri perdocuit. legunt alii: ne quis innocenter periret, transferri jussi. In svulis vero reliquis civitatibus Ingulas, non binos, vel ternos, aut pIures Episcopos constitui praecepit, qui
non Primatum, aut Archiepiscoporum, aut MetropoIitanorum nomine, quia matres civitatum non tenent, sed Episcoporum tant&m vocabulo potirentur, quoniam nec inter ipsos
Apostolos par institutio fuit, sed unus omnibus praefuit. Postrema hain verba videntur ex Leone Magno depromta, qui in epist. ad Anastasium Thessalonicensem Episcopum cap. xx. ita scribite Inter beatissimos Apostolos in Militudine honoris suis quaedam disimis potestatis, ta cum omnium par esset electio, uni tamen datum es, ut ce reris praeemineret. Quod autem a Clemente decretum dicitur, ne in una civitate , duo Episcopi constituerentur, id referri melius posset ad canonem 3. Concilii Nicaeni a. , ubi idipsum optime cautum reperimus. Ceterum ex hoc Gratiani fragmento uberius etiam colligere possumus, quam recte eadem epistola apocryphadicatur, cum Archiepiscopi nomen , quod in hac epistola memoratur, longe re
centius sit Clementis aetate, quemadmodum observavit jam Quesnellius in notis ad epist. s. Leonis Μagni. Can. s. Quae Gratianus Sancti Petri nomine descripsit in ean. 1. dist. 3. habentur in epi es p stola eadem Clementis in ea parte, quae a Rufino conficta est. Etenim inducitur ibidem Petrus Apostolus Clementem EccIesiae Dei praeficiens, eundemque Roman0 Populo commendans, ibi: Si inimios es aIicui pro assibus suis Ge. usque ad illa verba: Ecelsam dispergit, EP va at . Gratianus addidit verba illa: iste Clemens, ut sententiam integram redderet. In Concilio Iletensi anni 888. nonnulla his propemodum similia leguntur. can. ra. ibit seuaestum est a Sancta Ssnodo, quid de iis μ'
18쪽
De Camissus Clementi ad riptis. 23Nam non tantum laici, verum etiam Presbteri in eclebratione Missae excommunicatos recipiunt: id quid de his, qui in eadem excommunicationo, mortui fuerint. Verum ad haestanta auctoritas prolata est. Sanctus Petrus Apostolus in ordinatione sancti Clamentis itardebes alloquitur: Si inimicus est alicui pro actibus suis, vos cum illa nolite amici est e , ω prudenter observare debetis, avertere vos ab eo, cui ipsum sentitis adversum, sed nec loqui his, quibus ipse non loquitur. Isius transgressores Sanctus Petrus, ta omnis aucto iras excommunicat. Postrema autem verba dicti canonis x. a vers. ideoque usque in
finem jam observaverunt Romani Correctores in epistola Clementis desiderari, sed Potius pertinere ad epistolam x. Fabiano Papae tributam opera Isidori Μercatoris. Reserebantur in epistola Fabiani verba eadem Petri, quae diximus legi in epistola . Clementis ibi; unde N B. ApostoIorum Princeps Petrus in ordinatioηe Clamentis aIIoquens popuIum inter. cetera ait: Si inimicus est iste Clemens ulicui pro astitas fuis. . . . ta Ecclesam dispergit, edi vastat. Ideoque ehaνissimi his Aristolicis institutis vos monentes instruimus eri. Ex quibus conitat verba illa: Si inimicus es, usque ad aliata Messam dispergit, EP vastat continere sententiam Sancto Petro assiNam . Ce-Cera vero a versiculo ideoque charibsimi esse orationem Fabiani, sive auctoris epistolae Fabiano tributae, qui ex dictis Sancti Petri populum instituere se velle prinfitetur . Porro Gratianus , aut quicumque Gratiano auctor extitit, ex hac eadem Fa--αῆ opistola ἰraro lim hi iurismodi fraementum depromtit, ex quo facile evenit &verba Petri, & Fabiani sententias in unam quodammodis Ox Iorioin eoesi u&. Qt 1
Cumque auctor sit memorati fragmenti ex epistola Fabiani depromti, illud facile Constat, usum fuisse ipsum fragmento Leonis Μagni, qui in epistola ad Episcopos per Italiam in Quesnelliano eodice octava ita scribit: Hane ad dilectionem voram epi- solam mismus, . . . ut essedis certior Sanctitas vestra, Fratres eharissimi, sollicitius agere dignetur, ει cautius, nee ubi Manicheae perversiaris homines plebes vestras facultatem Iaeitendi, cae hujus sacrilegii possint invenire Doctores. His addere possumus verba Samcto Petro tributa in epistola Clementis etiam tribui eidem Apostolo in epist. 3. tributa Anacteto Papae prope finem, ex quo ulterius constat Isidoro Mercatori maximae voluptati fuisse hujusmodi figmenta saepe ae saepius epistolis suis inserere, foditassis enim ille arbitrabatur, ex hujusmodi epistolarum sententiis invicem consonam tibus majorem epistolis ipsis auctoritatem conciliari. In priore epistolae parte, quam Rufino adscripsimus, legitur eamn 6. dist. 93., Cis. s. quem jam ad integrorum codicum fidem se Romani Correctores exegisse testantur. dis. M. Similia Isidorus Mercator edixit in epistola t. Anacleti, Se in epist. r. Evaristi , cujus fragmentum est in can. H. dist. 93. Verum non arbitror ea aetate Diaconos adeo Episcoporum sollicitudinem attigisse, ut speculatores essent eorum, quae t Ecclesia gererentur, & Episcopis cuncta renunciarent. Etenim nihil tale, aut primigenia ipsa Diaconorum institutio exigebat, qualis habetur in actibus Apostolorum, aut posterior Ecclesiae consuetudo invexit; siquidem S.Isidorus Hispalensis, dum Diacossorum ossicium expenderet, & lib. a. de Offic. Eccles. cap. 8., & epist. ad , Ludifredum Cordubensem, nihil aliud Diaconos peragere posse scripsit, quam aut Sacerdotibus sacra facientibus ministrare, aut verbum Dei praedicare, aut oblationes in altari disponere. Forte Rufinus Diaconorum ossicia latius extendenda curavit , ut Hieronymi, quem maxime oderat, quique Diaconorum ambitum saepe ac saepius scripto contundebat, doctrinam, quoad fieri poterat, inanem redderer, veterumque
19쪽
Canon 7. dist. 93. habetur in ea epistolae parte, quae adsuta est ab Isidoro Medicatore; cum enim pronunciatum fuisset, Sacerdotes ceteris debere doctrina, sapiemtiaque praestare, haec subjiciuntur: Sacerdotes vero sal terrae, ta mundi lumen docera praecepit in splendore bonorum operum Patrem glori care Deum, de quibus Dominus ais: Beati sis, eum maledixerint vobis homines, ου persequuti vos fuerint, ta dixerint omne malum adversum vos , mentientes propter me. Gaudete, ta exultate , quoniam meν-ces vestra copiosa es In caesis. Sic enim persequuti sunt Prophetas, qui fuerunt ante vos. Vos estis μι terrae; quod s sal evanuerit, in quo salietur Τ ex his supplere unusquisque poterit memoratum canonem 7. Rursus in parte epistolae, quae est Isidori Mercatoris, legimus sententiam cano. nis 8. cau. a. qu. 7. Sententiam dixi; verba enim Gratiani non eadem omnino sunt. Isidorus nonnullas descripserat christianae vitae regulas, atque inter cetera haec recepset: Seniores venerari, ta juniores diligere: Episcopos Sacerdotes suos, oemnaos reliquos Ecclesae Mini ros, atque omnem plebem Mi commissam verbo diviso , ly mandato instruere, ac dirigere, hosque omnes, θ' eorum Episcopos tota animi virtute diligere, ut oculos suos, quia oculi sunt illorum; Eorum praeceptis in omnitus obedire , etiams ias aliter , quod a si, Mant, memores scilicet illius dominici praecepti , quae dicunt, facite, quae autem faciunt, facere nolite. Ips autem Episcopi s exorbitaverint, ob istis non sunt reprehendendi, vel arguendi, sed si ortandi. κιν ἐκ μώe . Illi ovo Δρεν ω- μ- , -- Gutem si super illai, quoniam major a minore nec a gui, nec judicari potest. Nemo sane ex his statim non agnoscit voluntatem & scopum Μercatoris, qui caussam Episcoporum tuendam susceperat. Cum enim Episcopi in frequentillimis Provincialibus Conciliis a Clericis suis molestiam paterentur, ubi praesertim suo muneri defuissent, nihil pressius urgeri Clericis inferioribus opi, ibant, quam ut Clerici iidem humiliter suis subjicerentur Episcopis, & sine distri. mine imperantibus obedirent, aut morem gererent. Sed & liquido adspicimus, Isbdorum eundem Mercatorem in iis abusum esse nonnullis Sanctorum Patrum minnumentis, quae alia methodo congesta Clementi adscribere non dubitavit. NonnuIla etenim Isidori sunt Hispalensis in lib. 3. Sententiar. cap. 39., nonnulla Concilii F. Romani sub Symmacho, nonnulla demum S. Benedicti in regula cap. 4. vi. 6 P. Ita scribit Isidorus Hispalensis: Non est judicandus a plebe redire inordinatus , dum ma
gis noverint populi sui fuisse meriti perves regimen suscepisse Ponti eis. Nam pro meritis plebium disponitue a Deo vita Rectorum .... Rectores ergo a Deo judicandi sunt, a suis autem subditis nequa ruam iudicandi sunt .... quod s a Ide exorbitaverit Rector, tunc erit arguendus a subditis; pro moribus vero reprobis tolerandus magis, quam disrh gendus a plebe est . In Concilio s. Romano sub Symmacho haec legimus: ineι Ρ- florem nee reprehendere, nis a recta Ide exorbitaverit, praesumant f e. Et S. Benedictus ait: Praeceptis Abbatis in omnibus obedire, etiams aliter, quod abst, ipse agat, memor si ιius dominici praecepti: φ e dicunt facile , quae autem saciunt, sacere nolite. Sententiae hujusmodi de Episcopis ab inferioribus minime accusandis frequent, ssime occurrunt apud Μercatorem. Revera in hac eadem epithola simile propemodum fragmentum est, quod legimus incan. s. Cau. 6. qu. r. , Cujus inscriptionem rectius exararunt Romani Correctores ibi e C Iemens Papa Iacobo Hierosobmorum Episcopo, cum antea legeretur e Metropolitano Episcopo. Hic sane canon s. est in ea epistolae parte, quae opus est Mercatoris, ubi nonnulla tradit quasi ex Apostoli
Petri doctrina depromta his verbis: Neminem ab adjutorio iratris se subtrahere in- fruebar
20쪽
De Camibus tamenti adsestis . t
'unae Petrus . Homicidas vero, EP adulteros, ae eunctos crimisiastra nexibus alligatasis qui eis coaequales non erant, ab eorum vexatione, est accusatione docente Domina prohibebat, ta nonnis a coaequalibus aliquid eis inferri debere docebat ' quia discipulam supra magistrum esse, aut uuam ei injuriam in rere, nullatenus debere oportet. Infames etiam omnes , edi quos Primates, leges saecuIi non suseipiunt, sed tu laicos ab eorum accusatione, ta vexatione semper reprili debere rogabat, cunctos tui subditos esse praecipiebat. Cunctorum Sacerdotum vitam superiorem, sanctioremque, ac discretam a se cularibus, edi Iairis hominibus esse, spirituales quosve, atque Sacerdotes supra carnaIes, ac laicos semper constituendos docebat, quoniam pro minimo nobis esse debet . - α talibus arguamur, ει iudicemur, vel ab humano die. Majores vero a minoribus nec accusari, nec judicari ullatenus posse dicebat' quoniam non juum hoc divinas, sede egra seculi inhibere docebat . Ex his commode Gratiani fragmentum suppleri Poterit: utrum vero veritati consonum sit, quod scribit Isidorus, videlicet maj rem a minore aecusari non posse, idque tum a divinis, tum a saeculi legibus prae. Ritutum fuisse, facile intelliget unusquisque, qui noverit accusitio s hujusmodi non solum in veteri Romanorum foro, sed & in Conciliis Ecclesiasticis passim fuisse , & sine ulla discrimine ad milIag. In canone a. cm. 8. qu. t. fabella illa enarratur, quam in Priore hujus epistin cis. i. Iae parte adstruit Rufinus, videlicet esectio Clementis in Pontificem Maximum Per cau. 8. Usummet Petrum Apostolum facta. Quod quemadmodum in distrimine apud ve- Ψ reres omnes positum sit, jam superius observavi. Tantum M rursus animadverterim , verba haec Clementi tributa minus apte fuisse, cum in ore Clementis propria suimet ipsius laus , eademque maxime Profusa Viro sanctissimo prorsus esset imei gna: en integra epistolae verba: In ius autem diebus, quibus vitae Iinem Ibi imm nere praesen t Petrus , in conventu fratrum positus, apprehensa manu mea , repente e furgens in auribus totius Ecclesin haec protulit verba: Audite me fratres, ει conseres mei: quoniam, ut edoctus sum ab eo, qui mist me, Domino, Edi magistra meo Jesu bin , dies mortis meae instat, Clementem hunc Episcopum vobis ordino, cui soli meae prindieationis , , doctrinae cathedram trado: qui mihi ab initio usque in finem comes in omnibus fuit, EP per hoc veritatem rotius meae praedicationis agnouit, qui in omnibus temtationibus meis socius extitit, Ideliter pers eram: qsem prae ceteris expertus sum Deum cοIentem, homines diligentem, castum, discendi studiis deditum, sobrium, benignum, I sum , patientem, ta scientem ferre nonnullarum cetiam ex bis, qui in verbo Dei imstituuntur injurias.
Ad eandem priorem epistolae partem a Rufino editam pertinet canon I 2. Cain e8. M. i. , qui Petri Apostoli nomine apud Gratianum refertur. Ibidem enim exhi e . e hetur Petrus populum alloquens in ordinatione Clemmatis, & docens, quaenam sint qu. a. Clericorum ossicia; atque ubi pervenit ad munera Cathechistarum ita loquens imducitur : Qui eatheehieant, idest qui verbo instruunt incipientes, primo oportet, ut iis in=rini Int; de anima enim agitur homiram . Ex oportet eum rui docet, eri. quae legimum apud Gratianum. Rufinus in priore hujus epistolae parte disertam orationem texuit nomine Petri C .r . Clementem ordinantis, in qua expendit inter cetera, quaenam sint Episcoporum, Presbyterorum, aliorumque Ministrorum ossicia ; ac tandem ita concludit: Verem. Τμ' tamen scitote cuncti, quod supra omnes vos laboret Episcopos ; quia unusquisque vorum
Dum proprium fert laborem, sile vero suum, ta sustorum. Propter quod o Cismens,