Anthologia veterum latinorum epigrammatum editionem Burmannianam digessit et auxit Henricus Meyerus

2쪽

Anthologia latina ii rimam a Scaligero originem duxit. I ostea Pithoeus Catalecta auctiora edidit. At Bur

inaniatis, cui Heinsii copiae Praesto erant, Anthologiain latinam perfecisso videtur, ita ut futurus editor non tam numerum epigrammatum augere scisi hoc quoque ei curae erit), quum Summam eorum in me liorem redigore ordinem, et ea, quae antiquitatis speciem sulso prae se serunt, expellere debcat. Ac sicuti litterarum Romanarum historia nondum tam exculta ot elaborata est, ut de singulis scriptis omnibus facile iudicari possit, quem habeant auctorem, quove sint composita seculo, ita maxime in hac re claudicat Anthologia Iutina, in qua Vetusta novis,sulsa veris intermixta leguntur. Conabor igitur de monstrare, ex quibus partibus ea Sit constructa, qui auctores epigrammatum, quibus temporibus Vixerint, PoStromo quae Vera VeΙ supposita sint.

Anthologia latina tripartita est, quia partim ocodicibus manu scriptis, partim ex coteris litterarum Romanarum auctoribus, partim ex inscriptionibus ost conflata. Quamvis multos Romanorum epigrammata scri Psisse Sciam HS , nullus tamen Eorum praeter Martiu-lem et Ausonium a talom tulit, nec Latinis epigrammaturiis idem contigit, quod Graecis, ut diver- , SOTum auCtorum epigrammata in unum corpus Colli gerentur, unde Anthologiam graecam etiamnuno Pulcherrimis floribus abundare constat. Supersunt

tantum Catalecta Virgilii, Catalecta Priapeia, Cat lucta Petronii: quae quidum haud contemnendum

3쪽

Antilologiae latinno pari in consciunt. Tum Bur mannus Ex diversis codicibus Ovidii, Lucunt, Clitu diani, Senecae, Martialis, quibus cpigrammatum sur

Tago casu addita erat, multa collegit. Quorum alia vctusta utque Pul Cherrima, alia vero pessima. Unus denique codex omnium maxime commemoration dignus ost, qui plus trecenta poemata continet. IS a Salmasio Salmasianus uppollatur, pluresque alii ex codem fluxore, ut Divionensis, duo Tliuanei, Gudianus, de quo a Lossingio in oportlaus T. XIII. ii. 55o amplo disputatum est. Horum epigramma tum multa Pulchra, plurima vero mediocria sunt, nec secundum post Christum natum seculum CX e duro videntur, sed quinto vol inferioribus etiam se culis maximam Partem sunt reserenda. Ego cum Viderem, ipsa haec epigrammata, quae ex codiCibus illis, quos supra nominaVi, Venerunt, maximo COTTUPtu ESSE, atque collationibus Burmanni dilliderem, adii virum optimum Iulium Silligium , professorem Dresdensem, quem his Coi,iis eximio instructum CSSO audiustram, ab coque Puulo post accepi lectiones 4 codd. Ρarisinoruin, 8256.

bonus. Hosae. Curnion Octuviunt cod. Parisini 7956. Est et Nou. Vir bonus. Rosae. Carmen octavi uni. codd. Thuaneorum 8O69. 8o71 in multa Antilologiae Carmina. codicis Sulmasiani. Adnotavit vero vir doctissimus, laaussa tantum huius codicis epigrammata denuo se Contuli SSU, Cum

4쪽

vitiis scateat, atque Burmannus omnes sere lectio- nos iam oXCerpserit.

Nec praetereundum est, I. C. Drellium V. C. Quos mihi Codices Turicenses tradidisse, qui inter

cetera Poemata epigrammata uliquot Anthologiae nostrae continebant. His omnibus rebus instructus inconstituenda lectione hic illic melius versari poteram,

pracsertim cum Addentia amborum voluminum Bur

manni, quae a Wernsdorsio in poetis latinis minoribus quos, ut obiter moneam, non ex edition Helm stadiensi, sed Parisiensi, quae a. 182 . octo voluminibus prodiit, citare soleo) neglecta mirabar, locupletissimum novae oditionis landum esse intelli gerem. Atque hanc Anthologiae partem iis epigram malis auxi, quae ex codico Gothano Duebia erus in Jatinii Annalibus 1828. XIII. 5. pag. SI o. et Ang. Maius in Tomo III. Classicorum Auctorum e Vaticanis codd. editorum 1851. p. 559 in lucem omiSit. Altera Anthologiae pars ex auctoribus littor

rum Romana m excerpta est. Multa enim opigram

mala ab historicis, oratoribus, Epistolographis, grum maticis, rhetoribus passim assoruntur. Haec omnia hona et acumine plena, et elogia aut ludibria con Sulum, imperatorum, denique omnium, qui in re publica bona aut mala sunt usi fama, continent. Vorsus ludicri, quorum magnam partem resert Sue tonius , praestantissimi sunt atque hoc in Polaseos genere Romanos excolluisse indicant. Cum igitur vi derem, alia etiam ab auctoribus epigrammata citari, quae a Burinaiano praetermittebantur, haec quoquQrecipienda esse duxi.

Tertia Anthologiae pars ox inscriptionibus nata

est. Constat enim, plus quadringenta carmina Sepul

cratia ex lapidibus descripsisse oditoros. Quorum ulla humanitatis plena, gratia et decoro sunt insignia, quibusque nihil ad absolutionem persectionemque de

osso iudico, qualia sunt ep. I 274. Iu76. I 28 I. I 282.

5쪽

diocria quidem osse suteor. Id carini irinn genus dis

sicilliinum esse Puto Neo COID paralidum Cum CC eris poetis Romanorum. Inscriptio nos enim novum lit terarum Romanarum genus suciunt, quod a clictione honorum auctorum mullum distat. Quamquam ne

gari non lioto,t, inscription Os publicus l)rivatis multo ESSE PruoStanti Oros. Harum enim sermo tuorumque rudis est et imperitorum hominum similis, oratio impolita, et carmina, quae in iis leguntur, Horatianis aut Virgilianis multo sunt inscriora. I, o VCro quis hoc iudicium meum mir Ctur, meminerit, PauCIS tunium inscriptiones metricus superes Se, quae nil Priora reipublicae tempora pertinoant, scd maLimam

Carum Partem ad infima rerum Romanarum sociata

reiiciendam esse. Quo aut in singulac sint insculptao SeCulo, in PaUCis accurate desiniri potest, Doc aliud quidquam explorare Possumus, quam paucis CXCCPtis, quae tempora Scipionum atque Mummii Achaici attingunt, indo a Tibcrii aetato usque ad ultima aevi medii tempora collocandus esse. Atque non modo a doctis hominibus, sed a quovis malo Pocta sePUl'cralia sngebantur carmina, ct dolendum ost, illorum

Ρleraquc iam dudum intortisse, magnum aut m ma lorum Carminum numerum actatem tulisse. Atque

adeo diffici illas, quam iis in osse initio dixi, ex OOPlerumque oritur, quod auctoros, ut rustiCi, ne aperte nec Clare noC breviter dicere poterant. Ver sibus autem saepe ars ac venustas deest, lino vitiis abundant numeri. Cuius roi testes sunt opigrammata

1177. I 545. 15O2. 1567. 1562. 159 I. ct ira multis aliis synaloephen neglectam, breves syllabas arsithesique productas deprehendas. Haec facile augeri Poterant poemata, cum inde a Burmanni temporibus multae novae per totum imperii Romani Orbem in

Scriptiones detoctae essent: ncC paucas earum TCCEPi,

Pluresquρο otiam inseruissem, si Bonadae collectio, quae Ceteris a curatior est, praesto fuisset. Quam-ViS enim non raro Bonadam citoni, id non ex ipsius libro, sed ex Collectio no Pisaurensi sacere solCO. erum dolectum quendam adhibendum esse arbitra

6쪽

har. omisi enim pessimas, in quibus sententia ab-

Surda, V Erba barbara, numeri innumeri erant, quas omnino haud ornamentum, verum dedecus latinae POESeos Esse apparebat. Item eas exclusi, in quibus non laetam Veterum Superstitionem, sed Christianao

religionis severitatCin Vigere sentiebam. Νoc volun

liis tamen mihi doluit, Anthologiae sacrae appendi-Gem adiiciendi, verum, ne nimius seret liber, vo Tebar. Sed sic quoque aliquot Christiana poemata Insunt, quae etsI Invitus Ceteris immiscuit Burmannus Quicum quo de Anthologia latina recte iudicare VoIet, noc bona totam nec mala haberct Carmina sentiet, sed potius bonis mala in tormixta esse, imo plumina ei inoSSO, quae litterarum Romanarum de liciae Voro appellari poSSi I t, nec pauca Continere, quibus in ceteris poetis nihil sero similo inveniatur, qualiu sunt fragmenta Varronis, Luberii, Publii Syri Dcando. cximia inter Virgilii Catule in extare carmina, ut illust Aabinus ille quem Didolis hospisos et Iis

hinc, ιΠaHES, ite, rhsitorum iampullae et plura alia, nomo facito Ibit in litius. Atque cum dico, suspicienda ESSE Carmina Priapeiu, nemo hoc mirabitur iudicii ina, qui Vonustatom arteinque Dorum intellexerit, cisi eoo quoque Plerumque dolebatii, auctores tantam in Sor

didisSimo argumento expoliendo Consumsisso oPCrum.

Ι'Oeinatu porro Petronii co pluris aestimanda Osse duco, quia ad poes eos genus uti antiqua Romanorumpo CSI Prorsus abhorret, eiquo, quod nostris tona PO-ribus Invaluit, simillimum est. Post Petronium nullus sero poeta cxcelluit, scd nihilominus ii, qui littoras Romanorum in ultimis quoquo temporibus perSCrutari amant, scriorum aliquot haud Contemneridos Csso putabunt. Νam Soliniis, Pentadius, Alotinus, Ablavius Iogi morentur. Ac Vandalici pootae, ut Liixorius, Flavius Felix, Florentinus, Propter TCS et mores, qui in eorum poematis describuntur, Cognitione maximo sunt digni. omnino Anthologia haec remotissima sescula coniungit, quiPPUtam antiquissimorum poetarum quam medii novi Carmina hie leguntur. Nam epigrammatu in Scipion CS

7쪽

Saturnia, quae primo operi inserui, vetustissimum

Romanarum esse constat litterarum monumentum,

quibus Ennii, Νacvii, Pacuvii, Plauti epigrammata

proxime accedunt. Νovissima autem poemata, quae in Anthologia leguntur, in seculum duodecimum re serenda sunt, ita ut recentiorum Italorum Carmini bus similiora sint quam antiquo poeseos generi. Indo apparet, totum Anthologia poeseos latinae ambitum contineri. Deinde argumentum epigrammatum mul tiplex ac Varium osse, sponto intelligitur, ne homines ipsos magis inter se differro puto. Ac sacilocrat, haec poemata in certa dividere capita, prac sertim cum id in Anthologia graeca sit factum. In sunt enim Pariter crotica, anathematica, epinnibia, epideictica, protroptica, sympotica, SCOPtica, uenigmata , Oracula. Burmannus autem alia usu S est Par

titione, totumque Anthologiae corpus in quatuor classes distribuit, quarum prima de diis, secunda dohominibus, tertia de rebus eSt, et POStrema SOPulcralia complectitur. Quamvis voro haec divisio ratione Careat, in ea tamen re Burmanni consilium immutare non placuit, cum nequo hac nequo illa via multum proficiatur. Unam tantum opideicticorum SPeCiem, quae ad statuas picturas vo pertinent, hie enum rure Volo, quia cognitione eorum, qui hunci Archaeologiao partem tractare solent, digna sunt, et adhuc prorSus neglecta iacent. Ep. 52 . . 25. 55O.

556. 545. 546. 562. 565. 574. 378. 58i. 559. 562.57 I. 586. 587. 589. 611. 621. 627. 6do. 65 i. 665.68 I. Venio ad auctores opigrammatum. Hi accurata cognitione Oxaminari debent, quia multi, qui vulgo seruntur, suspecti Vol ficti esse videntur. Index enim eorum, quom editioni suae Pithoeus pracpOSuit, tum Saxius in praefationo Onomastici p. XXVII t Fr. Passovius in dissertation o do Antilologia i tina Encyclopaedio v. Ersch. Philologie s. V. An thologia latina) odiderunt, multis nominibus PecCat.

Quam ουit autem dissicito cavere, ne in errores in cidamus, ipse quoquo expertus Sum, Cum ea, quaQ

8쪽

disputavi, iam nunc non nillil emendari deberent. Cum vero Burmannus Antilologiam non ita digessisset,

ut antiquissima ceteris pra cederent poemata, Et Te Iiqua certo annorum ordinE TECenserEntur, non dubitavi, quin iacturus operae pretium essem, Si Eu, quae quando sint conscripta constui, Secundum Se

Culorum seriem collocarem. Igitur in iis, quorum uuCtores exploraro contigit, hoc periculum seci. In Eo Enim maximum Anthologiae pretium positum esse urbitratus sum, quod totam poeseos latinae histo xiam inde ab ortu huius artis ad interitum usquo Percurrere liceret. Deprehendos enim dictionem an liquam numerorumquo ruditatem in epigrammatis Saturniis aliisque, quae ab Ennii temporibus Proximo absunt; tum clegantia carminum M. Terontii Var

ronis, Laberii, Publii Syri, Iulii Caesaris, Matii, Virgilii, P. Terentii Varronis Atacini, Domitii Marsi, Bibaculi, Helvii Cinnas, Alptili Aviti, Septimii S

Toni delectaberis, at mutatum poeseos genus in Petronio et Appuleio agnoscos, ct in Toliquis defectum ingenii interitumque artis dolotiis.1. Merius. ep. I u. editionis meae. In Anthologia Burmanni II u is Hic ab anno urbis 5 oo ad 55ο vixisse videtur. Optimum est epigramma

Omnium, qua Saturnio numero Composita sunt: Cetera enim, ut Ox epitaphiis Scipionum apparet, rudi stilo ct duru oratione insignia. u. Ennius. op. 15 - 22. Aittit. I. I II. os, 42. h. . 45. 216. vl7. III. I 55. Ennius nutus a. u. 515, diem obiit a. 585. Haec carmina partim metro Saturnio OP. us. Antii. ΙΙ 42., ut EX V Su Se cundo coIligendum puto), partim heroico, Partimulogiaco constant. Tria tantum Vere epigram mala aPPellari Ρossunt, ceteri versus Sunt maiorum carminum fragmenta Hedypathetica vel Hedyphagetica Ennii alio nomino a Leuischio Hedypatilia appellantur. Zoitschrist Hir dio Alter-

9쪽

5. Hautus. ep. 95. Anth. II. 2I4. Plautus mortuus est a. u. 57o. Assentior facile Gellio dicenti: D

bitassemus an Plauti foret lioc epigramma , nisi a M. P arrone positum fuissest in libro de poetis

primo. 4. Pacuvius. ep. u4. Anth. II. 918. Νatus cst anno circiter 555 et diem obiit nonaginta annoes natus. Carmen sepulcralo VerSu senario factum, quod epitaphiorum Scipionum ruditatem refert. 5: Porcius Licinius. ep. 25. 26. Anth. II. 215. III.

946. Is inter aetatem Valerii Aeditui atque Q. Lutatii Catuli vixisse videtur. cons. Gellius XIX.

9.) Ep. 25, quod trochaicis tetrametris catalecticis conStat, initium est Artis poeticae Porcii, Gellius XVII. 21. cuius non hoc solum fragmentum reperitur, sed alia maiora a Suetonio ass runtur in Vita Torontii, quaeque itidem in Anthologiam recipienda erant. Alterum elegiacum poeticum spiritum et sermonem cultissimum indicat. 6. Valerius Aeditur . ep. 27. 28. Anth. III. 242.245. Carmina Olegiaca, in quibus studium et imitatio graecorum poetarum Perspicitur. Porcius Licinius, Valerius Aedituus et Quintus Catulus iam tunc Graecam Musam Latine loqui

coegerunt.

7. LuciliuS. ep. 29. So. 5 I. Anth. III. Io8. 156. IV. 555. Natus est a. u. 6o6. obiit a. 65s. Duo priora fragmenta ethici generis, versu heroico scripta, tertium elegi ucum. Carmina eius magnum et Versatile ingenium indicant, at sermo rudior quam Porum, quos modo momoraVi. 8. Valerius Soranus. op. 5 u. Anth. I. 4. Sic huius Poetae nomen A riptum invenimus apud Augustinum de civitato dei VII. s, ubi legitur: Inhtanc Sententiam otiam quosdam Mersus Valerii Sorani exponit idem Varro in eo libro, quem seorsum ab istis uo cultu deorum scripsit: qui Mersus hi sunt Iuppiter etc. Ex hoc loco elucet, Valerium Soranum aut ante Varronem

10쪽

vixisse aut certe aequalem eius suisse. Diverso

deinde modo idem poeta appellatur in IIbethogra Plio tertio, quem primum A. Maius uo postea Bode edidit: illic enim pag. 152 logimus: Dicitur iuxta illos fersus Valerii Serrani Iuppiter etc. Varro eundem poetam iterum in libro do lingua Iatina septimo pag. 518 ed. Speng. citat: Apud

Valerium Soranum Vetus adagio est, P. Scipio. Quod perbum usquct eo e Mantiit, ut Graecum Pro eo positum magis sit apertum; nam idem, quod παροιμίαν Uscant Graeci. Quo ex loco fit verisimile, Valerium Soranum non eadem uetate, qua Varronem, Vixisse, Sed multo ante eum, et Scipionis quidem Asricani temporibus. Sed Cicero hanc Vagam do aetate Valerii disputationem ad Verum reduCit, indicans, eum temporibus Crassi et Antonii vixisse. Hic locus in libro de oratoro tertio cap. XI. I. 45. extat. Q. Valerius non RO-mae erat natus, sed Sorae, Ibatinorum oppido,undo Sorani cognomentum habuit, et filii eius

vel nepotes a Cicerone in Bruto c. 45 laudantur. Ac varios scripsisse cum libros apparet. Fragmen

tum enim illud, quod apud Varronem do lin gua latina legitur, ad alium pertinet, quam VCP-sus de Iove. Hos enim Ox libris, quos epopti-don inscripsit, reserente Plinio in praelatione Historiae naturalis, sumtos osso credo. Inscriptio

enim horum librorum indicat, arcana quaedam sive mysteria in iis tractari, unde sabula do re pentina , alorii morio orta essct videtur, cuius rotmentionem se erunt Plinius H. Ν. III. 5. SCCt. 9.f. 65. et Plutarchus in Qua os t. Romanis sit. Qui cumque id considoraverit, Valerium Soranum non confundet cum altero Serrano poeta, qui ab Iuvenuli una cum Iuli cano et Saleio aequalibus citatur

in satira 7, 8o, et a Quintiliano lib. X. I, 89, si Sarpit in Quaesit. Plii lol. Ρ. I et Langit in

indiciis Trag. Rom. p. 92 Probabilis est coniectura. Is igitur Serranus temporibus Neronis vixit, ac miror, Fridericum Osannum F. o. in Hall.