Fragmenta historicorum graecorum. Apollodori bibliotheca cum fragmentis

21쪽

DE HECATAEO

cataeus Milesius, inquit, cui plurimum debet Η rodotus, purus est et perspicuus. Dialecto mera Ionica si) nec mixta usus nec, sicuti Herodotus, variata, minus est in dictione poeticus. In qua neque eadem ei diligentia nec similis Ornatus Propterea iucunditate multum inferior est Herodoto, sane permultum: quamvis sahulae sint sere omnia quae scripsit et eiusmodi etiam ejus historia. Atqui non solum susscit eogitatum ad dieetidi genus aliquod perficiendum; multum etiam dictiosaeit et quae ad dictionem pertinent, velut figurae, membra, rationes conneetendi, numeri, clausulae, ad efficiendam delectationem et suavitatem, quales apud Herodotum sunt, et profecto aliud orationis genus, quod singulae naturaliter esseiunt orationis formae. Consentaneum igitur est, haec Parum successisse Hecataeo, quippe qui diligentiae ae dictionis ornatui non aequalem operam dederit. . In universum igitur Hecataei oratio leniter et sedato fluebat mediocriter temperata, nulla periodorum arte impedita; nee semper tamen eam fuisse placidam, sed vividam quoque interdum et concitatam allato exemplo sis. 353)testatur Longin. De sublim. c. 27. In sine huius commentatiunculae fragmenta quaedam subjicere liceat, quae sero deprehendi

mus.

λα) καὶ Φακος. . aeus, urbs Macedoniae, a monte eni alae hat, ut videtur, Dominata, memoratur apud P

lyh. XXXI, α 5, 2 et Diodor. tom. IX, p. 4i6. Ex posteriore loco eoncludere licet eam sitam fuisse haud proelii a Pella, in terra Bottiaeorum. Ad eandem regionem portinere dehat alterum DO Den misere corruptum. sed nullus dubito, quin grammaticus seripserit Πακetiam. Sic Diodor. XII : tic Πακetti, os et e Bomiκης. Quod quidem si cum Palmerio, Wesselingio, Diodorso mutandum est in Σπαρτωλόου, Botticam urbem ex

Thucydide II, 93 et Isaeo Or. de Dicae . Hered. p. 55) notam, idem nostro quoque loco iaciendum

foret. Nec tamen ulla mutandi necessitas, immo ut in Phrygia erat urbs Boetitio, isteph. ME. , sic in Bottiaeorum terra esse potuit mons Paet lus, in quo nomine novum agnosco vestigium cognationis, quae Asiae minori eum Thraeiae gentibus interemsit. V. quos laudat Baehr. ad Hero

heroico dieit minimo primum usum esse Hom mim, sed longe ante eum et Pherecydem in No sis cantico muteronomii et apud Iobem Moysis aequalem hexametrum versum inveniri, addit haecce: a Iloc apud Gra eos Aehatesius Milesius sertur primus composuisse, vel, ut alii putant, Pherecydes Syrius. . Pro Ae Iesio editores

Charon, Lampsacenus, Pythei, ut Pausanias

X, 38ὶ dicit, vel seeundum Suidam ia) Pythoelis filius, a Dionysio Iudic. de Thucyd. p. 8i M.

neisue) eorum ordini scriptorum adnumeratur, quos ἀρχαtav nomine designatos floruisse dieitante bellum Peloponnesiacum. Εum Herodoti priorem fuisse idem Halicarnassensis alio Ioeo p. 769J asseverat, nec non Plutarchus et Ter-

22쪽

tullianus iv. D. a et ole ut mireris Larcherum Chron olog. Herodot. p. 643ὶ, qui, spreta

omniurn testimoniorum auctoritate. Charcinis natales et Her citi eidem anno assignare conatus sit. Paullo a uratiora docemur a Plutarcho in Themistocle se. α ), ubi Xanthus narrasse dicitur Themistoelem ad Artaxerxem venisse, non UPro

ad Xerxem, uti Ephorus. Clitarchus, alii salsam

temporiam computationem secuti tradiderunt. Igitur quiam Artaxserxes secundum Canonelii Asir

in regno successerit, apparet auctorem nostrum

post id temporis in Persicis suis vel Hellenicis rondendis adhue svis e oecupatum. Cum his congruit quod SDidas refert floruisse eum Ol. Is et, ut mavult, Ol. 5, quo tempore Xerxis classis ad Salamitiem est devicta. sed raro suidas testis adhibetur, quin simul aut summam ipsius ac i

siani aut sopitiam librariorum negligentiam accuses. Sic nostro quoque loeo illa: Κωeὲ xm πρωτου Λαρεῖοv M' ὀλυμπ. aut gravem scriptoris errorem arguere arit egregie corrupta esse, neminem latet,

qui Darium noverit iam G. 3. 4 e vita decessisse. Quare Sovinus in Mem. de ΓΑ d. Λ. heti. lGL, toni. XIV, p. 58ὶ Persae mentionem ah indocto homine intrusam esse censuit, CreuEerus vero leniorem, ut videtur, medicinam asserens

pro M' scribendum proposuit ξθ'. Itaque Suidas direret Charonem iam Ioniei belli initio florero coepisse, maiori autem gloria polluisse illo tem pore quo Xerxes in Graeciam se rit expeditionem. Non st enim, cur vocem revὀΜoc pronatus accipiamus . quae quidem interpretatici eo cautius vitanda ost, quo frequentius ea a nostria vi viris oris litis ad voeari solet, ut testimonia incongrua et ex diversis temporum caleulis prosecta

inter se eoticilientur. Nam bene fieri potuit, ut is, qui Ol. 6s prima eruditionis specimina edidit, post quadraginta annos historiae scribendae adhuc operam Navaret lCI. Clinton. ad Ol. 68J. Igitur si

Charonem Ol. 69 annum trigesimum egisse si tuamus , natales eius reserendae sunt ad Ol. sa, ita ut initio regni Artaxerxis natus suisset annos sexaginta sero et octo. Sed vides hane aetatis definitionem totam esse in coniecturis retrusam ideoque incertissimam. Eodem jure quo Olympiadis numerum Creuaerus mutavit, Dariti substituere liceret nomen Artaxerxis. Quapropter equidem reputans diversas in antiquitate, quamvis nondum satis exploratas, tempora compulandi rationes obtinuisse, quas

Suidas omni iudieii aetimine destitutus haud semel eonfudit. nil tu verbis grammatici mutandum esse puto. Darii metitio fluxisse videtur ex fonte,

qui Charonem iusto antiquiorem fecit, id quod,

ut videbimus, plurimis nostris historicis accidit. Verum Olympiades, quas deinde posuit, quarumque primam inepto cum rogno Darii conjungit, ex aliis sontibus p tivit; et verum illae tempus, quo Charon floruit, designare vi doratur, ita ut vixisse diei possit inter Ol. 6 et 8 .

De scriptis Charotiis si ex ciperum catalogia, qualem grammaticus exhibet, cor oci tiram sacere liceret, contra aetatis suae indolem auctor noster fuit admodum secundus. Verendum autem , ne posteriorum Charontini opera in antiquissimum huius nominis scriptorem, uti fieri solet, sint relata. Etenim apud Suidam praeter Lampsacenum memorantur Carthaginiensis et Naucratita, quem posteriorem Vossius De hist.

Gr. p. 468J et Iohiasius sm seripi. histor. philos. II, 7, 4ὶ eundem esse suspirati sunt ae ille, qui a Schol. ad Apollon. Rhod. II, 1o5b) Apollonii

familiaris suisse et iisque Argonautica commontariis illustra se dieitur. His adgungendi sunt alii quidam historici, Chares Mytilenaeus, rerum Alexandri scriptor iVoss. l. l. p. 62), Charax Pergamenus, uti noster, Heli ni coriam et Chronte rum auctor Voss. p. 34 r), Chaereas denique,

a Polybio III, Io, 5ὶ tanquam ineptus nugator

reprehensus; qui omnes propter Dominum vel Operum ab iis conditorum similitudinem ut a r centi ris aetatis viris doetis saepe cum Char ne Lampsaceno confusi sunt, sic jam a veteribus non semper recte distineti esse possunt viderisv. quae asseri Creuaer. p. 96, SqJ. Ae do ad illa scripta, quorum fragmenta quaedam aetatem tulerunt. Primum igitur Periai a duobus libris, Hetienica quattuor libris e m- posuit. Ad hare respexit Dionys. Hal. Iud. deThuc. p. 69), ubi dicit: Ηρόατος μου προ αὐ-

δπερ και πεποίηκε. Quibus indieat triti nam illam nullaquo iucunditate conditam antiquissimorum

historicorum enarrationem, quae salis haberet summa tantum rerum capita tangore, in causas earum et connexum altius nunquam inquireret.

Hane charonis operis inutilem suisso intellicitur etiam ex primis fragmentis I, 2), ubi Psoud Plutarchus Charcinis et Herodoti de iisdem robus

narrationem componens majorem illi integritalom tribuendo hujus laudes detrectare studet. Nam, ut Sevinus et Creii erus m nent. Omnis lime eriminati , eo diluitur quia res a Charone summis tantiam lineis descriptas ner dotus ae- curatius tradidit, singula uitaeque rem in momon laο

23쪽

diligenter expon 'ns. Aliud quo ad charactera lCharonis penitius cognoscendum non minimum

adjumentum assorri puto, illud est quod fragmento tortio legitur do albis si eolum his, sinistro Persis naufragii cladisque augurio. Quod quum

Herodotus in copiosa sua narratione silentioprietermiserit, Charon verra in opusculo, quod duobus tantum libris i tam Persarum historiam

inde a Nini a) temporibus usque ad aequalem

auctori aetatem complectebatur, memoratu dignum habuerit, luculenter inde apparet Charo-Dem cupidissimum fuisse prodigiorum et portentorum narratorem. Quam quidem rem explicaverim non tam ex studio illo, quod apud seriores scriptores deprehendimus, orationis sicci tatem his quasi condimentis leniendi animumque lectorum demulcendi, quam ex areta potius coniunctione, quae antiquissimae historiae cum poesi intercesserit ad Omina et signa deorum rerum

eventus reserente. .

Ex Melienteis nihil servatum est expressis verbis huic operi adscriptum. Fragmentum de fuga Themistoclis in Persicis aeque atque in Hellenteis loeum habero potuit, et quod huic subiunximus de Carcino Naupacticorum auctore, noti magis certo iudieiii ad Hellenica referre licet. Sequuntur apud Suidam Po tranes oel Reges

Laceda oniorum, quorum nomina et res mem

rabiles sub singulorum regnis gestas sine dubio ex παλαιοτάταic illis ἀυ ραν ic repetiverat, quarum Plutarchus Adv. Colot. I , p. ii 56 F) mentionem sarit, et quas Herodotus quoque i I, 65, ibique Bauir. consuluisse videtur. V. Odois. Mulier. Dor. I. p. x31. Maximopere dolonda est hujus operis iactura, quum multum sane saceret ad veteris chronologiae rationes petiitius intellis 3 nes illustratur ex Harodoto I, 138, ubi Persae di-euntur ei λίκρη vel λεύκη morbo assecios ii. e. leprosos)aversati esse et eis e stipimipia. De his apponere iterat Dolam luphrii : . time vulgo de albis intelligunt colum. his, quas propter albi coloris similitudini m eum viiiit. uiue laborantibus, quorum pallida facies et alboscens, eiecerint. Album enim colorem Persis inlisum diei ilani. Sed omitium sanctissimum Persis haberi hunc colorem,

sit. optimo eommonstravit 1lammer. in Wiener Iahrbo. X, p. l , i 8. Un e consequens est. llic non de all,iseulum his sermonem institui. sod de columbis ot ipsis leprosis, quas lini ilar atque homines leprosos a se remo, las voluerint Persae. Plura i lammis. l. i. is Quod si reele disputatum, in Charonis quoque fragmenti versione pron bre eo umbae serihendum esset leprosin columi e. Sed vehementer dubito.

et) Noe iudieari mihi videtur si . let de Rhirco, qui, ut Sehol. Thooerii. id 3ll. lil, ia, dicit, diui in Assyria habitavit. A dilui temporibus Hellanicus quoque Persi.

orum huorum exordium posuit.

geiulas. Nam quum verisimile sit in publicis

illis Lacedaemonioriam catalogis non solum nomina regum consignata suisse, sed etiam num rum annorum, quibus quisque regnaverat, qua

stio oritur quomodo hoe fieri potuerit, quum

oratos traditiones poetarumque carmina Personarum quidem nomina regnorunaque seriona stilinpudii erat, numeros vero Parum curare soleant.

Videntur igitur in hac re veteres arti sciri quodam, ut ita dicam, ex deorum cultu aliisque eivitatum institutis profecto usi esse; quod Systema chronologi eum sine dubio admodum simplex , sed a serioribus valde rabscuratum eruere fortasse lieeret, si Charonis operi, sieut simili illi Hellati iei do Saeerdotibus Iunonis Argivae, temporum iniuria pepercisset Nusquam enim

fragmentum Occurrit, quod ex hoe libro repetitum esse dicitur. Exstat vero locus Athenaeisse. ii), tibi ex Charono iv v ic, i. e. in an Itatis, poculum Alcmenae a Lacedaemoniis monia stratum commemoratur. Nullus dubito quilim i alius titulus sit operis elim nologici a Suida Πρυeta, ait appellati, in quo donaria comm morari horum librorum indoli optime convenit. Haec manu nos dueunt ad aliud Charotiis opus, UDi Λαμψακη-υ lv 'iεχ ο κ δ inseriptum. Si e Suidas; atque egisse Charonem de sinibus agri Lampsaceni docet locus Polyaeni sis. Io), quem, quamvis nulla adjecta sit soniis notitia, ad Nostrum roserendum osse acute vidit summus Creu-gerus. Videtur igitur hoc ipso fragmentia titulus operis a suida allatus quam maxime confirmari. Verum sunt quae serupulum injiciant ei dubitationem. atque pro huic legendum osse suadeant ωγκ. Qua in re proficiscendum nobis est a docta disputatio no Schweighaeti seri ad Athenaeum Animadv. ad verba Λεάvise L R ,m qu v. IV, c. 76, tom. II, p. 645 sqq.). Is enim quum apud Athenaeum aliosque scriptores animadvertisset fluctuaro libros inter vocabula ωρου, ωρου Cthωυ. tibi seriptorum historie rum tituli exeitan . tur, atque a vett. grammaticis ορ ράρους i. e. loopi ράρ c, τὴ κατ' Aoc πραττόμεvα γρά* τας saepe laudari vidisset, . mirum vero omnino, ait, dot,ebat videri, quum omnes isti lex te graphi nus doceant, ὼρ ράγυc dictos olim fuisse An litim sermiores, et iamrρα lac dictas esse Deseri non arerem memorabititim in civitatibus gestarum iuxta annorum seriem digestas ; quid ergo esset, sucid in infinito numeria librorum historicorum, quorum tituli ab iis scriptoribus, qui ad nostram

aetatem supereunt, e immemorantiar, rict ranus

quidem reperia iur sin Vossit quidem lotti opere De histori eis Griecis nullum reperire milii con-

24쪽

uito cujus in titulo vestigium conspiceretur vocabuli δρω, a quo Δρηράρot nomen habuere. At

Salva res est. In Ionicorum praesertim et Ioniae viritiorum scriptorum historieis Operibus nometi

illud quae eo dum, probabile ex eo sebat, quod Frotiatiris. IOniearum glossarum interpres, in Lexico suo Hippocrateo utrique voeabulo 1ρος et Αρπιράροι locum dedisset. . Deinde multorum scriptoriam operibus, in quibus antea putabatur aut de antii temporibus sώραic), aut de finibus εροκ) sermonem esse, verum titulum restituit. Sic praeter N anthem Cyricenum Ορου: scripsisse videmus Theoelytum Methvmnaeum s Allien. XI,

Athen. XV, p. 696, E, SeliOl. ad Hecub. 934, Porphyr. in Vita rithag. , Creophylum. In multis quidem locis optimi libri manuferipti veram

lectionem δρ et exhibent, sed quum haec vox minus nota osset, a librariis plerumque depravata

est. - Quae omnia si sub unum oculorum adspectum subiicias, non reprehendendus sane

Schweighae sertis videtur si etiam apud Suidam pro ὀροκ reponi jusserit ἄμα. Ac confirmatur viri celeberrimi sententia eo, quod praeter locum Athenaei modo lati datum, ubi ex cimic Charonis poculum Alcmenae commemoratur, alius legitur apud eundem scriptorem sis. si ex ithro seeutid Θωv. Sie enitii seribitur in melioris notae libris pro vialgata ε s. Narratur ibi quanam arte usi Bisaltae vicerint Cardianos. Potuit hoc in Lampsacenorum Annalibus referri, sed quomodo ad

sines eorum pertineat non assequor; contra

sponte intelligitur in Annalibus Lampsacenorum dieetidum fuisse etiam de ditionis magnitudine, deque litibus quas propter agrorum si uos cum Parianis aliisque gentibus vicinis habuerint; ita ut fragm. io nil faciat ad consolidandam Cren- heri opinionem. . At, vir doetissimus dicit, Ohstat testimonium Suidae vel eius potius scriptoris, quem is exscripsit, qui hoe non solum dicit, Chamnum μου Λαμψακηυμ conscripsisse quattuor libris, sed primum refert: illum seripsisseriρὶ Λαμφάκου, et di itide, interiecta mentione de ipsius Libyeis, subjicit eundem condidisse δρους Λαμφακη ΠΜ, quorum quidem quattuor ait libros fuisse, quum illius prioris scripti duci tantum volumina numerasset. ω Haec librorum de Lamiamaeo divisio parum veri similis est. Nam, ut statuamus Charonem duo de Lampsaco opera composuisse, quorum aliorum de finitius agri lampsaceni που it, alii rum a civitatis Origiti ibus exorsum incrementa eius et res gestas per decursum tomporis enurraverit, nonne mirum tum

quod posterius posuimus duos tantii in libros, alterum vero, quod multo angustiorem materiam tractabat, atque nonnisi in priori opere jam tractata nonnulla uberius persequi poterat, duplicem librorum numerum complexum esse Ultro quasi suspieio subnascitur duos eiusdem operis indiem a Suida pro diversis operibus laudari.

Nee dubitarem hanc sententiam amplecti, nisi cautius agondum esse diversus librorum numerus admoneret. Erunt fortasse qui hunc in alter utro loco corruptum esse dicant; verum hoc est incidere nodum, non autem solvero. υ arct revertendum puto ad id, quo Cro erus apprime

nititur, ut περὶ Λαμψάκου et 'Oρους Λαμφ. opera diversa suisse domonstraret; nempe ad Algυκὴ, inter illa duo seripta interposita. Quod ut ad Creuserianam sententiam parum adiumenti an sori, sic alio modo viam ad veriora poterit patefacere.

Qii madmodum enim suidas in eotistituenda Charonis aetato diversas sententias protialit, easque pessime in unum conglutinavit, Padom ratione etiam ad operum catalogum contexendum

plures sontes adhibuisse, iisque ita usus esse videtur, ut ubi in libro aliquo indicem operis

reperiret in alio sonte aut non memoratum aut aliter elatum, eum in texieon suum sine haesitatione ruseriberet. Indo evasit uberrimus noster Charonis operum recensus. Nimirum inde a voce

Αι κὰ nova series librorum incipit, ex alio sontequam ex quo sulterior repetita. Etenim Aiευκὲ procul dubio idem opus sunt quod initio catalogi Athi πικὲ nominaverat. Nec est cur longius Ox- Donamus , cur utius idemque liber sub duobus his titulis potuerit citari si . sequuntur in prima serie Περσικά, quae quum alio Domine vix dessignari possent, mentita eorum ex ali Pro scitate non

iteratur. Deinde asseruntur Ἐλλη, αδ ἐυ pa tot δ', et in altera parte Dot Λαμψακη , i, pici sic

ν, Πρυτ εic η ἄρχουτεc ol τω, Λακεδαiμουέω, Diversa haste videntur; sed animadvertas cunil in librorum munerum in utroque opere excitari; deinde reputos quod in antecedentibus monui, hunc librorum uti moriam admitti non posse si

eum creti ero illud hoc retinere velis, vel si ἄγους Λαμψακηvia, legeris, quia tum noti intelligitur quid fuerit alterum Opus vapi Λαμψάκου eupiελiοαν ; porro consideres duo liasu opera Libycorum mentiolios uncta esse atque allorum conis

junctum eum libro de Regibus Lacedaemoniorum. Quae omnia in unum congesta persuadent, sicut si in Lib,ea ista fortasse pertinent ad Charonem Canthaginiensem.

25쪽

Libyca ot AEthiopiea, eodem modo etiam Ἐλλη-,iκὶ et ἄρους Λαμφακηυοῦ, eundem librum esse, Λαμψακη, vero ab ipso Suida ut videtur corruptiam esse ex Λακεδαiμουlωυ, IIρυτά,tic denique alium titulum eiusdem operis esse. Post haee memorantur περὶ Λαμψάκου ν', et in altera parte Κisorie stam, ' Tituli disserunt. librorum numerus est idem. Iam si antecedentia recte disputavi , vel inde probabile fit, his quoque titulistinum laudari opus idemque. Nec id a vero abhorret. Voluit Charon, ita enim existimo, patriae eondere historiam. Sed quoniam, ut rite propositum exsequeretur, de populis illis, qui antiquam

Pithyusam urbem et Behryciam regionem tenuerant, sermo instituendus erat, deinde vero, antequam ad Lampsaeum a Nelidis conditam deveniret, de ecteris lonicis coloniis, quae Lampsaei landati nem salis longe antecesserunt, simul vero, ut ex Pausania, Strabone, Eusebio discimus, arcte eum illa erant coniunctae, exponendum erat; quoniam denique, ut ex ipsis fragmentis eruitur, etiam

postea de finitimis Thraciae populis plura Charon

retulit, neque Lampsaeenorum e lonias atque

oppida eorum ditioni subjecta silentio praeterire poterat; Deile intelligitur quomodo aliquis, praesertim si ad priorem libri partem respexerit, totum opus appellare potuerit Mimit π6HM, Sed noque περὶ Λαμψάκου neque κτίσεις πόλεω, verus libri index suisse videtur. Ex more seriptorum Ioni eorum et ad similitudinem operis de Lacedaemoniis, hoe quoque inscripsit: υροι ΛαμψακηvΠv. Bem ita esse apparet ex se. 9, ubi quod ex altero libro ορ- assertur, non potuit locum hahere in Annalibus Lacedaemonio m. Sine dubio Sitidas hunc quoque titulum in sontibus suis repperit, sed quum duos libros inusitato hoe voe bulo inseriptos videret, alterum omisit, in altero vom Λακεδαi μου iis, mutavit in ΛαμφακηΜωv, quum Laeodaemonios dentio inveniret in verbis Πρυπα-vsic λ ἄρχωτες Λακεδαiμ lωυ.

Restat, i t tironeam nullum exstare fragmentum quod ex opere κtistic πόλεω inscripto excitetur e duo tamen sunt, quae Creuaertis huc

reserenda putavit. Sine ulla caussa. Primum ad Persica verisimiliter referri dixi iii antecedenti hus. Alterum, quo ex Charone refertur Λ readem osse Iovis v. l Apollinis ex Callistone lilium, pr habiliter ex o Dic Λακεδαiμoulti,u depromtiam cst. Quae praeterea Suidas Charoni opera tributi ea ab Nostro aliena, ad alium hujus Domitiis auctorem pertinere videntur.

XANTHUS.

Xanthus, Candaulae filius, Lydus ex Sardibus. Verba sunt suidae i). Et iam mittam celebre

nomen patris, Lydiam auctoris nostri terram suisse natalem communi seriptorum consensu confirmatur, verum Sardibus eum oriundum vulgata quidem sententia fuisse vidi tur, nee ita tamen firma, ut nullus dubitationi locus esset

Quod ad aetatem scriptoris attinet, eum Eph rus h. t 9J Herodoto antiquiore in dicit atque huie historiae seri hendae fuisse auctorem. Nee multum tamen aetate historiae patrem stiperare potuit quum Dionustiis ualicarnassensis De Jud. Thuc p. 818 Xanthum eum iis eomponat auctoribus, qui fuerint ὀχhω πρtcgύτεροι μου Πελοπου uiis καὶ μέχρι e Θουκυδίδου παρεκτελα,υς ελαίσαItaque natus esse videtur circa Olymp. sepiti gosimam. scripsisse eum sub Artaxerxe, qui Ol. 8, 4 regnum suscepit, ex fragmento tertio lueu- lenter apparci. Iam quum Suidae Xanthiis die

nostras rationes revocare Volueris . nocessario

rogitandum est de Sardibus ab Ionibus eaptis Ol. 69, i), et rWοvὼς pro natus accipi debet

Quae vocis interprestatio quoniam vix admittenda sit, Creueterus putavit a peccatum esse a lit, rario, qui perperam repetiverit Σάρδεωv, aberrantibus oculis ab altera linea ad priorem, uirile nobis Obsimisum sit molestum illud : ἐκ Σάρῖμου ... ἁλώσεωα Σάρδεωυ, quum posteriore loco scribem dum esset 'χλυῶ, , ut Suidas fi ruisse Xanthii indicat, quo tempore Athonae a Persis Xerxe rege captae sunt sol. 5, IJ. . Ut ingenue fatear, magis haee vir venerandus disputasse videtur, ut Suidae testimonium ad rei veritatem traduceret, quam ut ejus, quem grammaticus exscripsit, pinio nom D his aperiret. Sed de his paullo inserius erit sermo instituendus. Seripsit Xanthus Lydiaea, quorum quattuor erant libri a). Verum quaestio est multum diuque agitata, utrum ea, quae apud veteres scriptores ex Xanthi Lydiaeis laudantur, revera sint Xanthi,

s2ὶ Xanthi Lydiaea Menippus quidam in compendium redegit, teste Diog. Laert. vl. lol : Mim-ο:ὶ ι γράψα

26쪽

au Dionysii Scytobrachionis, qui, ut Arto- καὶ λόρου ἄξιος συπραρεύς. Igitur hic quoque remoti contendit, sub Xanthi nomine Lydiaca pudiandum erit testimonium Λthenaei IX, p. 393, composuerit. Etenim Athenaeus sis. 39 , ubi dicit Dὶ, qui Troica, quae Cephalionis nomen in fronte Lydis deberi seminas castrandi inventum, sub- habebant, ab ΙIegesiauacte ex Alexandria injieit: ος ἐστορεi ειωθος, ε δ illi αλ τὶς αvαρeρω Troade, histrione olim, postea poeta III, p. 8o, μέvae lστορίας συπιτραρ , Διωύσιος ὁ Σκυτοερα- D; IV, p. t S S, B , consecta esse astirmat. Et tameni ι . iac χρτέμ- ρηa, b Κασαγδρεις ἐν τω πιρὶ verissimum est, quod monet Welcherus, dubita-

,πω ς pici v. Creurerus, quan Vis Certistionem de Ρησι ηeti operis alicujus ab uno tan- quidquam de hac re statui posse neget, tamen tum alterove prolatam in hoc genus disquisiti propter Athenaeum suam ab Artemonis auctori- nibus multo majoris esse faciendam, quam silentate opinionem seiungentem, deinde Vero Pr tium multitudinis in titulorum auctoritate bonapter Dionysii Halicarnassensis de Xanthoiudieium lide aequiescentis. Quod si in universum valet, quod eo majoris faciendum esse existimat, quo nonne tanto acrius insistendum est, ubi salsitatem

minus ille spuriis libris imponi sibi passu& esset) libri alicujus asseverari videmus a viro, qui ut

pronior est in eam sententiam, ut Lydiam nostra Artemon opere suo περὶ 'inlisu σ α γης ex genuina Putet, nec a serioris aevi homine pro- professo in hanc rem inquisivisse putandus est secta. Alteram sententiam prohare studuit IVel- At neque Dionysius, dixeris, passus est sibi salsis everus in See dii AH D. I 83o, p. 7o sqq. Nec libris imponi. Quod nescio quomodo probaturus possum, quin ex animo ei assentiar. Nam quod sis. Nolo denuo excitare Cephalionem; verum Athenaeus Artemoni oti ponit nullius est momenti. non anxie Dionysium veterum scriptorum Nimirum post verba modo laudata pergit: sidem et veritatem in examen vocasse, sed satis

quamquam illud quod Ephorus dicit de vi, qtuunival παρὰ πffsiv ὼς μελωv ουσαι μου ἀvδρω, πtστεύ- in Herodotum Xanthi opus exercuerit, nestavLmmo is sic εἰσiv Q τε Κάδμου τού Μιλησίου καὶ an recte, in dubium vocavit Dahimannus si ri ζου τού Προκμουησίου καὶ τω, παραπλησίωvHerodoto P. xa ij. Quid vero hoc immitis, quin etiam9. Nemo profecto ex hisce verbis contra-Postea Dionysius Scytobrachion, non uno ine riam sententiam eruere voluerit. Itaque quod ille suspectus si , aut novum plane opus sub Xalithus praedicatur loορίας it καί etic ἄλλος ἔμ- Xanthi nomine ederet, aut vetus illud Xanthi πειρος, id ita explicandum esse videtur, ut rerum tantopere interpolaret, ut pristinam ejus faciem mythicarum expositionem, qualem Dionysius non amplius posses agnoscere Complura qui- Scytobrachion sectabatur, haud absimilem fuisse dem inter fragmenta occurrunt, quae quominus ex illi credamus, cujus ipse Halicarnassensis in An- vero Xantho deprompta putemus non modo nil liquitatibus Romanis luculenta odidit specimina.

obstat, sed tantopere sigillo veri et antiquitatis Praeterea Mytilenensis satis multa veterum scri- signata sunt, ut libenter ea Lydo nostro vindi- piorum subsidia ad librum suum contexendumeaveris e illa dico quae fragmento tertio, quarto, adhibuisse potest, ut eruditionis laude dignus quinto, octavo ex Strabone exscripsimus. Sed videretur: quod tanto probabilius est, quanto quum se. 3 Strabo disertis verbis Eratosthenem magis Halicarnassensis non tam veram Lydiacatamquam sontem suum laudet, haud vana est,rum antiquitatum cognitionem spectasse existi-Helcheri suspicio, cetera quoque, quae Straho e mandus est quam rerum narratarum multitudi- Xantho commemorat, ex eodem fluxisse Erato- nem. Adde sedi auctoris nomen oculorum aciemsthene, qui Mytobrachione, aequali sere Apollo- praestrinxisse, atque historiarum obscuritatem lori, Paullo antiquior fuit. verum de earum side judicium reddidisse diss- Restat Dionysius Halicarnassensis, a quo Xaim, illimum. thus praedicatur lGuρίας παλαιM et καί τic ἄλλος Quod si igitur ex hac parte Artemonis sententia ιμπ iρος av, της oὲ πατρίου και pe6αιωτες au Οὐδε-c nou possit infringi, ipsis fragmentis ea quam

ιπυθεέστερος voμiσθείς. Laus magnifica, quae non maximo consolidatur. Plurima quae de ea re cadere videatur in imposiorem. At eidem Dio- Welcherus in medium protulit ad fragmenta pau-nysio I, 49, a) Cephalon Gergithius ἀρχαῖος est eis jam indicavi. Quare hic nonnisi potiora at-

iὶ V. Wricver. l. l. , ubi disserit admodum sagaetiar de tingdm. Ii ter ea numerandum est, quod Leseli Dion sit e nomine, et in Istro de Cyelo Hom. p. 8a, sqq. Arctinum vicisse narratur Olympiade decima

27쪽

tava D. a ). Temporum secundum Olympiades eomputationem a Xanthi aetate alienam esse nemo nescit. Tueri hoc possis a s riore dicens homine Xanthi ealculos ad Olympiadum annos exactos esse, neque ipse refragarer quominus

simile quid Xanthi Lydiacis aceidisse statueremae uellenicis Xenophontis, nisi aliam huius

naehronis mi causam doceret Artemon. Sicut in temporibus notandis sc3tobrachion contra morem antiquitatis peccavit, eodem modo Alexandrinus grammaticus in ista sese prodit geneal gia, quae Tantalum et Ascalum filios facit Bym

napi sis. a 3J. Aliud fraudis indicium inest Plinii

loco sis. I9, p. 4 o), quem ex Xantho petitum esse acute vidit Creueterus. Narratur ibi Candaules, rex Lydorum, picturam Magiletum excidii pari rependisse auro. Quod quam sit absurdum, vix ost cur pluribus ostendam. Prieterea quae de Magnete et de rogo Croesi e Xantho apud Nicolaum leguntur, ipsius narrationis tenore et adornatione seriorem aetatem redolent, aliisque de mussis, de quibus Meleverum adeas, suspecta sunt. Due aeredit quod eidem Xantho de Magis opus adscribitur, quod, quum in auetoris nostri tempora omnino non cadat, suppositum esse jam a priori eoncludere liceret, nisi alterum ex duohus fragmentis, quae servata habemus, aperta prae se ferret signa salsitatis. Apta vero haee materia fuit, in qua A lexandrinus homo commenti suis et hariolationibus indulgeret, iisque Xanthi nomino studeret fidem cotiriliare et auctoritatem. ut magorum historia, sic etiam vita Empedoclis multii suppeditavit miraculosa liberumque eampum reliquit fingendi libidini Do his quoque Xanthus librum scripsisse dicitur Quem uti summo jure viri docti Lydo auctori atriudicaverunt , sic ad eundem eum reserendum esse qui Nagica consareinavit, probabilis est cotiioeiura Meleheri. Igitur quum in tanta fragmentorum paucitate tot oeeurrant fraudis vestigia, his si Artemonis judicium adjungas, Omnis de veritato eius dubitatio roscinditur. Nec tamen propterea existimandum nihil nos habere ex vero Xantho servatum. Nam, ut mittam quae de Lydiae natura apud Strabonem ex Nostro citantur, alia exstant complura, quae antiquo historiographo optime conveniant. Inter haec cum Welevero pono, quae loguntne de Cario

et Torrhebo se. α), de Tyrrhenorum et Lydorum cognatione sis. x), de Alyaiie et Phrygia muliore sis. 8), de Alcimo et Mopso si . Io, i ), de Cambiete si . ia), de Niobe se. 13). Videtur itaque Dionysius Mytilenensis nova quidem

Lydiaca eondidisse , ita tamen, ut veteris Xanthi historias, prout res et consilium iereham. iis admiseuerit. Nimirum veterum historieorem simplicitas sermonis, rerum traditarum paucitas aridaque earum enumeratio non potuit valde placere illius hominibus aetatis, quae omne genus doctrina abundabat, quae historicos noverat iudieii a mine praestantes summaque pollentes eloquentia, ubi denique rerum mytilicarum tractatio invaluerat, qua ad communis historiae voritatem sabulas revoeare studerent. Cujus interpretati

Dis quamvis prima initia ad ipsos logographos

pertineant, taPaen sobrie admodum et religiositate quadam temperata adhibebatur, tot queerelo distabat ab Aloxandrinorum ii titia et insulsitate ii). Ergo antiqua illa seripta in itigenti novorum librorum multitudine plurimi obliviseebantur, doetis et philosophis erant eo temtui. Verum hoe ipso tempore sinde ab longinquis expeditionibus Alexandri J multitudini,

animos mirus quidam amor invasit narrationum mirabilium, phantasiam excitantium . incredibilium. Neque desuerunt scriptores, qui huic aetatis ingenio indulgentes populi benevolentiam captarent. Atque hi suisse videntur, qui haud

parvum in veteres quosdam scriptores henem cium conferre, simulque suis ipsorum comm dis optime consulere putarent, si nomina Eorum ex oblivione in vitam revocata suis lucubrati nibus praesgerent, ut eas doctis fortasse tamquam novam, loeuplolatam aetatisque indoliadaptatam veteris Oporis editiotioni probaretit primipue autem, ut apud multitudin in veteris nominis praestigio eommentis suis veritatis speciem praeberent. Quae vero materies tali consilio commodior sese obtulit quam historia rogum

Lydorum λ quod deinde nomen ad sucum sa-eiendum vulgo magis idoneum quam illud X ibi Lydi Quid, si Helcherum audias, Doneontenti erant suis libris antiquorum auctorum Domitia inscribere, sed eodem consilio eorum familiam, patriam, aetatem mendaciter mutaverunt. Ne dicam de Ceba, neque de Pandione, quorum ille Acusilai, hic Cadmi Milesii patersuisse dicituri Candaulon illum Xanthi parentem

Ueleverus putat a ScytObrachione effictum esse, neque solum patrem celeberrimum, a rege Cati latile sine dubio genus ducentem, sed etiam sardos patriam clarissimam, cuius urbis expugnationi Xanthus tot nominibus jam ornatus non ibotuit non interfuisse. Coniecturis hare nituntur, nec tamen abomtii specie veri destitutis.

si in Videas e. g. quomodo Mnaseas apud Athenaeum explieaxerit quae Xanthus D. ii de Alemate narravit.

28쪽

DE BELLANICO.

sana ineudit Lydi m nomen eum Graeco compositum si), duhitat Strabo de Sardibus patria,

non quadrat Suida de Xanthi aetate testimo nium eum. iis quae scimus aliunde.

Redeo ad Meum Plinii, ubi Candaules dicitur Bularchi pieturam pari rependisse auro. si qui

dem omnino fuerit Bularetius celeber pugnarum pictor, ex artis hujus apud Graecos progressu, nonnisi illa demum aetate esse potuit, qua floruit Xanthus. Nec quidquam refragatur, quominus hie talem pieturam Butarchi euiusdam mem raverit, praesertim quum valde eelebratum esset

Magnesiae infortunium, ita ut Muris v κακά in proverbium abiissent. Sertobrachion igitur Butarchum ad Caiidaulae tempora retulit; piet ii impune faciens, qnod historico sacere non licebat. sed alia inde quaestio oritur. Etenim de Magnetum excidio sub Catilluuio nihil eonstat.

πιαιρε ivdii, Κυλαερ laesi ἔθυ c. Treres hi iidem sunt, ut mihi persua,um est, atquμ illi qui a Scythis ex Europa pulsi Sardos ceperunt regnante Ardye, ut narrat Herodotus I. i5. Bes igitur ex Herodoti caleolo aecidisse debet post ol. 25. Candaules sis indum eundem jam Ol. 16 e vita Meesserat. Omare Xanthus inescio utrum v lrus an salsus , ut rem ad Candaulen referre :posset, aut hunc multo seri crem, aut Cimmeriorum iuvasionem multo priorem serit. Ut quod primo loco posui probem, movet me Tatianus strom. I, p. 3a , B), qui Gygem ponit Ol. a3. Ne ibi eum C intone sp 3io ed. Κrugeri

medium rogni tempus, sed primum eius annum designatum eredam, suadet Plinius sΗ.Ν. XXXV,

ait, interiit Candaules, aut, ut quidam tradunt, eodem anno quo Romulus. . Igitur duas habemus ehronologias, soptem Olympiadibus inter se distantes, quarum alteram Herodotus sequitur,

alteri Xanthus addictus suisse debeti Sic enim dicere potuit Magnetes excisos esse sub Candaule. Iam si Strabo XIII, p. 6a , et XIV, p. 64οὶ duplicem Cimmoriorum et Trisum invasionem Sardiumque expugnationem statuit, quum tamen Herodotus non nisi unam agnoscat, si in Verum patris nomen sortasse erat Κάκα oc. quod laesa in Κακαί η: quod fortasse ejusdem vocis sorma L3dia est, ni K Zmine sit Illustris) transformari potuit,

atque pmplet significati nom vocis loenm habere in sa- milia Xanthi. Nam Κάααλα, sicui ξαυ6M. primitiva hora. buli signiseatione, est z eandidus, splendidus Quare Κλει M nominatur Solis filius, et Καυδ υ nomen si M. si nil est Orionis. Trela. ad Lymphr. 328. Ut in I 3eia Xanthus su ius et urbs, Me etiam Καδμα Oppidum

simplicissimo haec res, de qua multum disputa runt viri di ., explicatur ex duplice illa quam indieavi chronologia. Disserentiam illam septem

Olympiadum per omnium regum imperia regnasse, fortasse inde licet concludere, quod Solon, eum Croesi historia arcte conjunctus, a

Tatiano sorat. adv. Cent. p. I 4 i) Ol. 4o, a suidavero Ol. 4 leges tulisse dieitur. Ut Herodoti ealetili ab illis Xanthi septem Olympiadibus

distant, sic Eusebius totidem annis diserepat aΜarmore Pari . Alyattes regnum suscipit ser. Euseb. 6 II, see. M. Par. 6 5; Croesus rex saetus see. Euseh. 563, sec. N. Par. 556; Cyrus eapit Sardos sec. Euseb. 548, sec. N. 54 . Eandemque diversitatem apud alios auetores deprehendi Sie seeundum sosicratem sap. Diogen. Laert.,

I, 95; v. Clinton. l. l. , p. 3ro Gyges rex saetus est S, sec. Euphorionem v. Freret in m de PAea f., V, p. 3i ) Candaules moritur IO8 Aeeuratius de his omnibus disputare jam non

licet. illud tantum moneo, non fortuitas e,se illas diseropantias, neque in solis regnis rogum Lydorum, sed per totam Graeeim historiam ob vias , eiusque rei caussas in vetorum ἀψαγραρωveonstitutione esse quaerendas.

HELLANICUS.

Bollanteus, Lesbius ex Mytilene let). Patrem habuit, teste Suida, aut Andromenem, qui idem,

Prapter Hollantenm Mytilenonsem momorantiar : uelis lanios stram fietis, Agathoelis diseipulus, Aristar.ehi, ut videtur, aequalis, qui sectabatur Ptolemaeuin animalleum, teste Suilla v. Πetori lac γραμμαeti c. Parile hie eum nostro consundi potest. Plura quae ad eiulareserenda sunt, iudicavi ad mlevim fragmentorum. cf. fragm. . Addo Sehol. Valle . ad Eurip. Orest. 1347 :T A H, μικρά. Ihάρα MMi μι M ol μευ Θεστορίξη,. Φωκέα φαoiv, oi ea Κιυαi6 α ΛακεMi vi , - Ελλά. υικμ. V. Uel Lor. I e Cyel. Hom. p. 251. nellanteus Syracusantis, qui vixit Dionis temporibus. Plutarch. it. Dion. p. 97s D, E M. Mechel. Ad hune sortassa res rondnm D. 17s, ubi Bellanteus una eum Sophrone laudatur; porro D. 178 1 - ειακεχειαι δ' ῶσπερ πίθηκω ἐκ ειρα - δέ,δρα, qua, ah L hio quidem aliena esse videntur. Quod propterea moneo, quia ex his fragmontis stura. colligere voluit Ilollanteum Dorice

seripsisse.

Hellanteus Eleus, inter eos fuit, qui Aristoti muni,

29쪽

nescio an rectius, aliis dicohatur Aristomenes, aut scamonem vel potius scammonem. Quem priorem posui propter vocabuli significationem Hellaui eo nostro Optime eonvenit, alter eo seso Commendat, quod cognominem Hellanteus silium habuisse narratur. Nota enim res est in nepote

avi nomen repeti. Stumus nihil dijudicat, IIar-xius ad Ephorum p. DJ Andromeni praeserendum ducit Seam monem. Mihi aliter videtur. Etenim Eud eia verba es δε Σκά--oc ... υlo vomisit, ut ideo vel ab ipso Suida aliena videri possint; neque dubito quin is, qui hune S m- monem apposuit, aut de Bellanteo cogitaverit

ab nostro diverso, aut quae ad hominem spectant Hellanici nomen mentitum, ad Μytilenensem auctorem retulerit. Error facillimus erat.

Apud Clementem Alex. Stromm. I, p. 36 IJ I gitur r Σκα-- ὀ Mueti vatoc και Θεόρραστα δἘρέσιος .... iv τῶς περι Ευρημάτωv il. Hune Scammonem eundem esse qui a Suida Bellanteistius dieitur eonjectura est Narxii, quae sponte quasi unicuique sese offert; quanquam id quod hie Seammon vas Ευρημάetωv librum scripsissse narratur potest offendere. Nihilominus ulterius progredior idem Scammonis nomen dicens depravatum esse in Sandon, apud Suidam, ubi

haec: Σώδωου, Ἐλλα, κω, εὐόσορος, ἔγραψε, θέσιie alc 'οπέα, piελίου α'. Bie vero qui de Orpheo seripsit proeul dubio filius erat illius uel laniel, qui et ipse Orphicam theologiam, a

plurimis Hieronymo tribulam, condidisse puta-hatur i Danaaseius De prinei piis e. 13 in WolfADeed. Gr. tona. III, p. 253). Hune denique Hellanteum de Orphica doctrina scriptorem non esse Lesbium historicum, res ipsa quidem clamare videtur, a multis tamen ejus scripta, neque sine veri quadam specie ad nostrum Hellanicum esse relata paullo ivisa, ubi de scriptis Hellaniet dicendum est, probare studebo. Inde explicandus erit nominum ordo in canone historieo

Eleorum tyrannum, urbe eiecerunt. V. Pausan. V, 5. Bellasiel duo Eshesii. alter parierat iasin, Pausan VI, 4, alter Ol3mp. 89 ἐκ Ni καίω, vieior, Pausan. l. 7. His alios addere possis non magis quam hi ad nos perlineni . Verum repetendum hoe iam est, quod iam in Hecataei vila monuimus, Hellanicum Milesium. quom Sitidas loἈρέα και Net περ iam serti,sisse ait, ton. lusum esse eum uetatam. si in Idem Mammouis opus laudat Suidas v. miviviiαπῶν etα.llo a M. Sicuti quisquo intelligit non potuisso auctorem de alio ae de notissimo illo Hellanteo cogitare, eodem modo qui ei inter Callisthenem et Polyhium loeus assignatur, subfuisse indicat

cur Hellanteum eodem sere tempore vixisse crederet, quo scripsit Hieronymus. Propter his igitur de scammone vel sandone Bellantei Le hii filio vehementer dubito. Cum nepote cratici.

dit avus.

Vixit Hellanteus, si Suidam sequamur, sub regno Amyntae Ol. 56, 4-69, IJ usque ad tempora Perdierae, qui ex Marmore Pario regnum adeptus est Ol. 9, 4, 46 I a. Chr. Itaque quum Lueianus DE IIacrobb. tom. III, p. 224 Reita.)Ηellanteum vixissa dicat annos Octoginta quinque, si Ol. 8O, I vel 8I, I Noster e vita decesse

rit, natus est Ol. 5 , 3 vel 58, 3; fiso vel 546 a. Chr. Falsum hoc esse jam inde apparet, quod Hellanteum Suidas aequalem facit Sophoclis, Η rodoti, Euripidis. quorum natales incidunt in olymp. 73, 74, 5. Neque tamen hos calculos ipsius Midae ingenio deberi, sed pluribus suisse prohatos colligitur ex Chronico Paschali, ubi ad Ol. 6 ponitur Ἐλλά,-M linopi ράρος καὶ Λη--κρixoc qi Arioc. Quae quum ita sint, Stumus omnibus bonarum literarum studiosis summopere commendat Gellii Noetes Attieas, ubi XV, 3) notus ille loeus Pamphilae : Hellanietis, Her dottis, ratio ides, histori e scriptores, in iisdem temporibus fore laude ingenti sortierunt, et non nimis longe distantilus fuerunt remith M. Nam Helinnisus initio belli Pelownnesiaci Disse quinque

et sexaginta annos natus videtur, Hero ius tres

et quinquriginta, rati diues quadragintra. Verum quantacunque sit seminae AEgyptiae eruditio et auctoritas, non possumus in ejus testimonio aequiescere. Nam Hellanicum post pugnam ad Arginusas eommissam sol. 93, 3, 4o6 a. Chr.ὶ in condendis historiis adhuc occupatum fuisse probatur fragm. 8o. Primus hoe vidit Dahi mannus Mnestinon aus dem Getiere der Gesehieluvol. II, P. I, p. x 24ὶ, qui itaque erroris ineuscit

Lueiatium, Hellanicum putans annos natum n naginta adhuc operam dedisse scribendae Atthidi. Parum hoc verisimile; multo minus vero audiendus est Sturatus, qui omnem di me ultatem facile dieit ae lauditus tolli, si in fragmento modo laudato non historieum sed grammaticum Hellanicum intellexeris, aut Hellanico substitueris Callimachum. Etenim simpliciter dicendum est errasse Pamphilam, neque dubitandum quin ad verum proxime accedat auctor Vitae Euri

30쪽

DE HELLANICO.

esse vix contenderim, quum valde probabile sit huncce annum diemque natalem ad nomen Bellanici accommodatos esse. Quare si contra expressa verba tosti motiti conjecturae indulgere liceret, natalem anuum Hellanici tu veteribus eatalogis positum putarem Ol. 4, 3, 48a a. Chr., ita ut verus calculus ab illo Pamphilae disserat bis septem annis. quam eandem distantiam in aliis nonnullis quae ad hanc aetatem speciant deprehendi. Vixerit igitur Hellanicus ab Ol. 4, 1 6, 4; 482-397 a. Chr. Iam quum Pamphilae auctoritas, quam multi adstupere solent, quoad Hellanicum labefactata sit, atque verisimiliter ea quae de Herodoti et Thueydidis aetate habet ex iisdem LMραραufluxerint, quae quum ad majorem vel minorem omnia antiquitatem adducerent, rerum distantias tamen aequabiliter observabant: de fide eorum, quam a nonnullis impugnatam plurimi strenue defenderunt, quam maxime est dubitandum. - De Herodoti aetate eaedem diversitates reperiuntur qHas de Hellanico vidimus. Nam quod Suidas Eum una eum Hellanico iii aula Amyntae commoratum dicit, quadrat cum cal-

eulo Eusebii atque Syncelli, qui Herodotumi provectiore demum aetate Opus suum compo

nentem sortiisse dicunt Ol. 78. Neque desuerunt qui eunt post Ol. 74. natum esse dicerent. Sic Thet es eum Euripide juniorem facit, levis sane

auctoritatis testis, sed in eo qui nunc est rerum statu haudquaquam contemnendus, praesertim quum tot aliis Herodoti vitae chrotiologia sit impedii a dissicultatibus. Quod deinde Thucydidem

attinet, Pamphilae testimonium tantopere adve satur Marcellino, qui historicum mortuum dicit xuper auuos natum quinquaginta, atque ipsius Thucydidis loco V, 26 , ut persuasum mihi sit, Thucydidem non Ol. 77, 2, 4 I a. Chr., Sed quia tu ardeci in annis post, Ol. 8o, 4, 457 a. Chr., lucem conspexisse ta); quod idem si de Herodoto a ripitur, de multis melius et probabilius statui potuit quam hucusque factum est. Sed limites eireum scripti hujus libelli non admittunt jam diutius me his immorari. Ut redeam ad Hellani- eum potuit is cum Herodoto per aliquod tempus in aula Macedonica degere aut regnante Alexandro, antequam Thurios Herodotus abiisset, aut post dris reditum sub regno Archelai. Innuithoe Suidas 3ὶ: is vem quum Hellanicum sex

0 Thueyclidem a. 403 mortuum esse propterea dubito quod lib. I, e 97 commemorat Atthidem Hellaniet, quae eme non ante sinem belli Peloponnesiaci in publicum eiatae E potuit. 3, c . Selio . Sopli. Pliiloctet. 201 : Εὐστομ' ἔχε, παῖ iginta tribus circiter annis justo majorem secerit. neque Alexandrum regem neque Archelaum n minare potuit; sed pro suo calculo Hellanicum tapud Amyntam cum Herodoto suisse dicere d buit; ne tamen itimium tribuamus huic famae, monet quod idem Suidas Hellanicum obviam factum esse dicit Hecataeo, qui eodem sere tem pore e vita decessit, quo alter est in lucem editus. Ut propter veram temporum rationem hoc a vero abhorret, sic jure quodam mentiri potuitis, qui Hellanicum Amulatae aetate vixisse Atatueret. Ceterum de vita nostri auctoris nihil

compertum habemus nisi illud, quod a Suida

PerPerenae, quae urbs sita est o regione Lesbi ad sinum Adramyttenum, lato defunctus esse na

ratur.

Conscripsit Hellanicus plurima tum P msaria oratione tum poetica. Haec sunt quae de operibus Hellani ei tradit Suidas, ac ne paucisSima quid m haec usquequaque vera es,e videntur. ACCH- ratiora ex ipsis sunt eruenda fragmentis, ex quibus sane apparet tacundissimum eum fuisse scriptorem. Si ex titulis a veteribus laudatis conclusionem sacere liceret, opera scripsisset circa triginta. Verum satis convenit inter viros doctos hancce quae videtur duntaxat librorum multitudinem ex isto enatam esse more , eterum Scriptorum, quo singulas majorum operum Partes

peculiaribus titulis ab ipsis plerumque effictis

laudare solerent. Nihilominus, quae est horum titulorum atque fragmentorum natura et indoles, res dissicillima est et lubrica admodum has partes ita componere et conglutinare, ut qui fuerit majorum operum numerus, ambitus Eladornatio inde intelligatur. Quare Stui Eius de Vera earum dispositione restituenda desperans, eas recensuit ex ordine literarum a quibus incipit cujusque inscriptio. Nos in ordinandis reliquiis ita versati sumus, ut primo loco poneremus fragmenta sub titulo laudata, qui totius alicujus operis inscriptio haberi possit, his deiu-ceps adjungeremus eos titulos, quibus aut majoris operis pars aut cognatum saltem ei argu mentum indicaretur. Ita fragmentorum Hellanici dispositio ad eam rationem, quam in reliquis auctoribus secuti sumus, accedit, neque dissicultatem creavimus, quominus suo quisque ipvius

ingenio in refingendis historici operibus indulgeati Iii iis demum fragmini hus, quibus nulla libri notitia adspersa est, raro tantum, quod