장음표시 사용
31쪽
valde doleo, Sturrit adornationem reliqui. Igitur ordo titulorum in nostra editione hie est :Phoronis, Boeotica, Asopis; Deuealionia, The salica; Argolica, Saeerdotes Iunonis Argivae; Atlantis, De Areadia: Atthis, Crai alea. - Ηistoriae. De Gentibus, De Gentium Nominibus, De
Gentium et Urbium originibus, Ds Chii origine,AEolica, Lesbiea, Carneoni ), De rebus Lydiae, Troica, Cypriaca, AEgyptiaea, Iter ad templum Iovis Ammonis, Persiea, Scythiea, Instituta Barbarica .
Iam quid de singulis statuam paucis exponam, quod quidem eo magis necessarium est, quia, re iterum perpensa. in multis ab ordine modo proposito discedendum puto. Primum commemoro illud opus, quod Barbarorum historiam, quatenus Hellanici aetate peris
specta erat, complectebatur. atque ante illa conditum esse videtur quibus irae lavit res Cra eorum. Inscriptum erat P as Ca, nequit tamen
Persarum tantum, qui proprie dicuntur, historiam, sed etiam Assyriorum atquo Medorum inde a Nini temporii, iis timue ad aequalem auctoria lat ni in eo expositam fuisse, tum ex fragmen
duo, neque plures, opinor, suerunt. In secundo enim bella Medica narrata esse indieat, nisi scilior, Strepsae et TyrediZae, quae Thraciae sunt Drhes, e minem ratio D. 36r, i 6a , quarumque
Tyrodigae meminit Herodotus VII, α 53, ubi agit
de Xerxis copiarum trajectu. Itaque lihro primoros Ass3Horum et Medorum breviter recensuisse videtur, altero vero diductius exposuisse regnum
Aceedo ad opera, quihus res Graecas tum mythicae tum hist Here aetatis memoriae prodidit. Pncinosis continPhat fabulas Argolieas inde a Phoroneo, ππιέρι θουητω, ἀυθρώπω9. Ogygis aequali, usque ad reditum, puto, Heraclidarum. Libri eius suisse ereduntur minimum decem.
citur. Verum aut egregie fallor, aut pro iv δεκά tio scribendum est ἐυ δευetare. Etenim ex fragmento tertio palet iam secundo lihro de Hercule so monem fuisse, atque res ibi narrata ex vulgari rerum ab Herculo gestarum ordine accidit longe post eommeretum eum Thestiadibus Deinde vero ex primo fragmento intelligitur tantopere abfuisse Hellanicum a prolixa sahularum enarratione, ut nihil sere nisi genealogias videatur eondidisse , quibus paucis verbis rerum g st rum rommemorationem immiseuerit. Sie primo statim libro eum Thebanas sahulas tractasse videmus. Inde ultro seso Osfert operis divisior nimirum primo libro complexus est antiqDissimas Argolidis sabulas atque stirpem Agenoris, ultero ad Beli progeniem sese eonvertit. Ad primum librum Phoronidis pertinent ea quae de Cadmi historia ex Boeoticis citantur. Ex Miro que ejus libro desumta sunt Argolim.
Quod Argolidi Phoroneus, idem Thessaliae post diluvium fuit Deucalion, cuius prosapia, Rinprime numerosa stirps AEOli, exposita erat in DEue Lioni, , sicuti Phoronis docis libros complectente. Ex hoe tapore Dieuehidas Iregariens
initium suas historiae mutuatus est, auctore Clena.
reserendum est fragm. ex Thessiaticis Hellanici excitatum, quamquam res memorata stetrades Thessaliae) primo oculorum adspeetu huic sententiae videtur refragari. Sed ne dicam, non esse aliud opus, quod Thessaliea nominare Do sis, evaneseit haec quae videtur disticultas, si reptites solere Hellanteum in sabularum expositione quam maxime respicere ad rationes geographicas. Appendix Denealioniae fuisse viis tur AM
Pis, in qua stirpem Ataci, Iovis ex AEgina Asopi filia, plane Dii Phereerdes ad Miltiadem tisque
deduxit. Tortia radix quasi gentium milliarumque mater sabularum est progenies Atlantis. duobus libris ab Hellanico in TLANTIDκ ita, puto. ExpoSita, ut ceterarum Atlantiadum stirpem breviter tantum enumeraret, in Electrae vero posteritate subsistens Trojanas tabulas uberius persequere tur. Nam salis multum in rebus Troicis suisse Hellanicum, praesertim in recensione coloDiarum quae Ilii exeidium secutae sunt, ac nova multa et
inaudita de Trojano bello in medium protulisse
ex fragmentis augurari lieet et prohabile Pst propterea, qnod L hius homo non vitigarem Trojanarum sabularum e gniti nem facili negotio si hi comparare potuerit. Itaque tota Atlantis, quum maximam partem in rebus Troicis vorsaretur, etiam Troisa quorum item duo laudantur lihrit nominata esse videtur. Eidem operi tribuenda erunt fragmenta ex Bellanico περὶ Ἀρκαδίας et περὶ Λυδlαc excitata. Iam ut Omilem m3thleam Graeciae historiam Hellanicus seriptis suis complexus sit, nihil resiai
32쪽
nisi Atticarum sabularum enarratio. Has ex suit peculiari opere quattuor librorum, quod a
in fragmentis autem ad similitudinem seriorum librorum, qui in eodem versabantur argumento, ohidis vel Atthiatum nomine designatum, et fragm. xo a Phoronide disertis verbis distinetum videmus. Verum in hoc opere Hellanicus non ςubstitit in sabulosis temporibus, neque data
solummodo occasione ad seriorem aetatem deseendit , sed Continuam contexuit Atticae historiam iuile ab Ogyge vel Cecrope usque ad finem belli Peloponnesiaci. Saepius eum in rebus Atheniensium ad res Lacedaemoniorum aliorumque fortasse populorum Graecorum respexisse et per
se probabile est et indicatur fragmento 6 , ubi de Helotis citatur Ἐλλάvixm D Ri πρώτη. Putaverishoe ex sacerdotum libro primo desumtum esse, quum operis notitia non sit adjecta. Sed ut ex Atthide petitum credam movet me tum id, quod fragmentiam hoc in Harpocrationis Lexico rerum Atticarum legitur, tum quod alia erat in Sacerdotibus librorum divisio. Quum itaque de llelourbe a Doriensibus in servitutem redaeta in Lithide sermo institueretur, fortasse etiam quae de Spartanorum dixit republica, cujus constitutionem, nulla facta mentione Lycurgi, ad Proclem et Eurysthenem retulit sv. Εplior. D. 18, 19 , in Atthide legebantur. Nil decerno; apparet Vero ex fragm. 67 Primum nostri operis librum ad minimum pertinuisse usque ad tempora Post reditum Heraclidarum, atque verisimiliter usque ad migrationem Ionicam. Altero libro Hellanicum egisse videmus de tribubus a Callisthene institutis ac de sacerdotibus eorumque familiis. M tertio libro nihil servatum habemus. Ad quartum, quo probabiliter res inde a Persicis bellis usque ad finem belli Peloponnesiaci gestas exposuit, rem-rendum puto D. 8 de Andocido a Mercurio genus deducente; quod sine dubio commemoravit tibi egit de caussa Hermocopidarum. Fragmenti 8O ad rem a. 4osi gestam spectantis jam supra mentionem feci si . Facile ex
his eolligitur Hellanicum summa tantum rerum caRita narra,se, quod de rebus inter II
dica et Peloponti mineum hellum gestis expresse testatur Thucydidos l. l. breviter has
dicens tactas esse et temporum ratione minus diligentor observata.
Quattuor haec quae hucusque de rebus Graecis
opera recensui, in unum corpus, ut mihi quidem Persuasum est, coniuncta erant, atque simul in publicum edita sunt. Distinctiones et divisiones operum librorumque, ut in omnibus sere hujus aetatis scriptis, a seriore quodam homine tactae osse vidQntur. Itaque quum totum volumen decem libros contineret, quod HarpocrationStepha uephori mentionem factam esse dieit
Phoronidis librci decimo, id ita explicari possit,
ut eum postremum Phoronidis librum, cum postremo libro totius operis, cujus prima parserat Phoronis, confudisse statuamus.
Ab his vero sejungcnda puto Lesbiaca vel Eolica, quae duos ad minimum libros complexa σύvet μα ἐπιχώρisv suerunt, quale Charonem,
Ephorum ot alios multos Scripsisse constat.
Sequuntur SACERDOTES IUNONIS ARGIVAE, quod
opus synopsin chronologicam continebat tum earum rerum, quas in Praecedentibus operibus secundum stirpes atque terras distributas jam tractaverat, tum parum quae in illis propter nam rationis modum et tenorem haud commode potuerant commemorari, aut ad populos Spectabant, quorum in prioribus nullam rationem habuerat. Etenim inter plures veterum Graecorum tempora rerum notandi rationes una fuit illa, qua res gestae reserebantur ad seriam sacerdotum Iunonis Argivae, quae proprio nomine' Ηρεσι&έ vocabantur sal. Assercabantur sine dubio in templo Iunonis carum catulogi, illo
tempore, ut videtur, consecti, quo primum hominum animi adducebantur, ut hune in modum vetustissimorum temporum memoriam quasi stabilirent, et in ordinem quendam redigerent. seque enim sola uomiua sacerdotum in iis consignata suisse videntur, sed etiam rerum gestarum memorabiliores, eae maxime quae ad cultum di, rum, ad sesta, ludos, alia hoc genus specta rent. His igitur αυαrρο ραic Hollanicus tamquam sundamento usus est, cui Su Perstruerct opus
historicum res sub singulis sacerdotibus gestas breviter exponens. Sic Thucydides quoque potiora belli Peloponnesiaci παραπήγματα Sacerdo
tum nominibus notavit II, 2; IV, 133ὶ, eodem-
2ὶ Nomina Saeerdolum apud vett. scriptores olivialia e sunt: Callithyia s. Callithoe, Piranti filia, Arginoplis sive Loin prima sacerdos. V. Euseb. Cliron. p. 24 et l05 ed. Maliger. - ΗνPermestra. Danai lilia. Ev-wh. P. t i5, n. 582. - Alcyone s. Alcinoe, tertia a late ante hellum Trojanum. V. D. M. - Admete, Herculis temporibus. Marmor Fames. V. infra Callisto . tempore exeidii Troiae. V. D. 144. - climae, Crimi aetate. r. FiAcher. ad A selain. Dialog. Iil, tu, P. lao, Sq.
33쪽
logiarum et tabularum et aliorum tartasse cata-IOgorum comparatiotie multa ad sacerdotum annos revocaverit, alia multa ne his quidem su sidiis accurate. constitui potuerunt. Quare vulgarem illum secundum generationes numerandi
morem non Promus rcliquit v. e. g. D. 83J; quid quod interdum utramque computandi rationem conjunxit se. 53). Mireris igitur quomodo Hellanicus sis. 6 a) ad annum exputaverit spatium inter Ogygem atque primam Olympiadem
elapsum; verum tales computationes iam ante Hellanici aetatem factas esse intelligitur ex Her
doto II, r4S ; atque satis facili negotio hunc numerum ponere potuit, quippe qui, quamvis
nobis accuratissimus esse videatur, nonnisi maiorem quandam epocham involvat, ideoque pro rotundo, ut aiunt, habendus sit; id quod fortasse alio loco demonstraho. Sacerdotum opus intelligendum esse censeo in
duobus illis fragmentis l3,96ὶ, quibus Hellanicus
iv Ietetopistic citatur. Alterum eorum ex Herculis historia petitum, ad eandeinque spectat alterum de Hyperboreis. Herculis res narratae erant in
Phoronide; haec vero ab Historiis expresse distinguitur. In Atthide porro Herculis historia tractari non potuit; in Sacerdotibus autem ejus
facinora secundum ordinem chronologicum exposita esse pro certo assirmaverim. Quo accedit quod hocce opus, quippe quod non solum res Graeciae, sed etiam quae in Asia minori, Italia,
Sicilia memoratu digna evenerant, comPleCter tur, Prae ceteris generaliori Historiarum titulo designari potuit, eodemque certe iure quo Charonis Πρυταvεtς Λακεραιμοvlωv appellatos vidimus Ελληουικά. - Verbo denique commemor Sturali opinionem, qui propterea quod Callithoe
sacerdos fuit e Phoronei Posteris, suspicatur opus illud Sacerdotum fuisse partem Phoronidis. Libri Sacerdotum laudantur tres, neque plures desidero. Libro primo res deductae erant usque ad regnum Thesei et Herculis apotheosin , quae
magna erat veteribus chronographis temporum distinctio, quamque Marmor Farnesianum refert ad annum quinquagesimum Octavum Admetae :
ΤΟΣ ΕΤΗ ΝΗ. Haec vero Herculis consecratio in eundem sere annum cadit, quo Τheseus in Cretam prosectus est v. Freret in Mem. M PMad. XIV, p. a 3ὶ. Iam Nisaea a Niso, fratre , ei, qui
Pater erat Thesei, nominata esse narratur ex
libro primo iis. 4 P, verum Minoem tiam de hoe
sermo esse debet, Nisaeam cepisse et Nisum, Pandionis, assertur ex secundo. Unde patet illud in sine libri primi narratum esse, hoc initio libri secundi. Cum hac re quadrat, quod Hellanteus
Theseum, non, sicuti Philochorus, una cum Hercule, sed, ut Pherecydes et Herodoru&, solum Post Herculem contra Arnazonas e Peditiovem
suscepisse dicit. Igitur liber secundus Praeterregnum Thesei persequi debuit res Troicas, praecipue colonias Graecorum et Troianorum pini Ilii exeidium in Italiam deductas inter quas etiam Romae mentionem injectam videmu& D. 53LQuare huc refero et fragm. 4, ubi Theseus quinquaginta annos natus Helenam septem annorum
puellam rapuisse dicitur, et fragm. x 44 de die quo capta sit Troja. Quousque hic liber pertinuerit , accurate dici nequit; sed quum ex eo Chalcidensium et Naxiorum coloniae Circa a. 736a. Chr. in Siciliam deductae commemorentur, probabiliter usque ad bella Medica descendit sq. Liber tertius reliquum tempus complexus GL Unum quod superest ex eo fragmentum sa) ad bellum Peloponnesiacum retulerim. Quodsi igitur haec recte disputavi, Sacerdotes erant l,eculiare opus et ab Atthide diversum, quamquam, ne quid dissimulem, sunt quae in
alteram sententiam possis adducere. Etenim Dag. 244 TMtEes ait Trojam captam esse quo tempore Καλλi-ὼ Τέρεια κλε ivxic ηυ ἐου χθέουσα.
Porro Hesychius sv. Iώ) Ionem, quae prima fuit
Sacerdos Iunonis Argivae, sacerdotem dicit Nine Vae. Utrumque, nisi salior, ex Althide Ηollanici petitum est, qui quum simpliciter diceret rem aliquam accidisse sub hac vel illa sacerdote, iacile
est intellectu, quomodo minus attenti Iunonem cum dea Atheniensium confuderint. Neque tamen his susticiunt, ut Atthidem et Sacerdotes unum idemque opus suisse credamus. Urbs Τrria capta est eodem alino, quo Demophon rex Atheniensium imperium suscepit lv. D. 14 33, ac Propter ea apte potuit haec res memorari in Atthide, in
etὶ In fragm. 49 verta mutila χθναῖοι ... tD- fiunt uellanici, ut d et O. Multer. in libro de Minyis p. 416, ubi simul hunc in modum emendata sunt: λυαῖοι καὶ es μετ' α/Qv ini et e 'Onoμευ λωτας τῖου notis. v ἐφη μειω Xαimultaev tD πόλι, ' χ mi . M. serenda enim ad Tolmidem Tolmaei L cum haud exigua manu Atheniensium prosectum contra Boeotorum optima les, qui Orchomenum, Cliaeroneam, inque alias hisce vicinas urbes sese reeeperant. Precul dubio liam petita sunt ex Hellentera Theopompi, quae apud eundem Sidiplianum v. 'laρωπoc in Hellanici nomen abierunti Quoeommisso errore, quum Hellanicufi jam antea laudatus esset, verba quibus Θεόπομπoc Ἐλληviκocc citatus erat, ab alio omissa esse identur.
34쪽
qua ad rationos ehronologἱeas Bollanteum aliendisse docent Dagm. fiet et 82. Magis vero obstat quod diversa fuit horum operum divisio. Qua in re si quis me errasse demonstraverit, ad eam, quam modo innui, sententiam lubenter accedam. simile Sacerdotibus opus ae euin illis fortasse conjunctum suisse debent carneonirae, i. e. ratalogus eorum, qui in Carneis ludis inde ab Olvmp. 26, ut videtur, in Apollinis honorem relἡbratis vietoriam deportaverant. Neque otii mpmbo sturicium , qui Carneonicas ad Lesbiaca pertinere putavit. Nititur haec opinio interpretatione fragmenti aeta, ex qua Hellanteus diceret: Terpandriani omnium primum in Carneis ludiqvieisse eo qHod Cimeonicas et earminibus et orationibus omasset. Quod ineptum plane sciret. Fquidem verba : 6- Ἐλλόvino: si τε etola ἐμμετροic Καρυε κxic καυ τοῖς καταλογάδη, ita explieatida esse credo, ut Hellanicus vietorum catalogum, qualis Lacedaemone servabatur, herametris usemibus eonceptum apposuerit et deinde podestri oratione illustraverit et in usus suos converterit tr). Ita si statuamus, minime ex historico evadit poeta. Hoe iamen in Caussa suisse videtur, eur Hellanitus etiam ligata oratione scripsisse dieatur. Quid in hoe Opore traetaverit non constat. Nudam vietorum enti merationem dare vix voluerit; res ad polit iram Graecarum civitatum historiam peditinentes jam recensuerat in sacerdotibus. Nescio an verum tetigerim. si Hellanicum in Carneonteis
tempora rerum quae ad poetas Pt nursicos eorum. que inventa et instituta spectant, eorum nominibus notasse putem. qui Apollinis, ducis Musarum, auguriis victoria orant ornati. Favet huic sententiae, quod Hellanteus in Camhonicis dixisse sertur, Arionem Methymnaeum primum cyclicos choros in lituisse iis. 8S . Legitur nunc quidem id narratum se ευ Καρυαcioic, quae Stumus Atthidis partem fuisse censet; sed verissimam habeo virid ii in Ephemer. Getting I 828, p. 'o a Stumo laudati conjeeturam, eui Dahi mannus quoque album calculum adjecit, scilicet ΚαρυαiMic vorem
corruptam esse ex Καρυε lactic.
Devenimus ad titulos : Περὶ ἐθυωv, 'Ehvia, ὀ,ομασέα , Κτίσεις κτήσεις apud Stephan., D. Ios, pro quo Berhelius voluit Κλη in). Quibus nominthus idom opus significari recte o seriavit Stura. , quamvis respuenda sit alia eiusdem eoniectura: nempe videri librum De Nomi. nibus Gentium ad literarum Ordinem suiqse eompositum, quia apud Stephanum v. ΛΗάetαυα
Verum non magni hoe sariendum es e bene seio.
laudaretur Ἐλλάδιος ἐώ τοῦ α sediχε Li. Quod si ad Hellanteum, uti Berhelius coniecit, reserendum est, sine dubio pertinet ad librum primum Persicorum , atque illud moto iis librarii stuporiaeceptum retuleris.
Ex libris De Gentibus brevis montio sit dia rum populorum Scythiae; cum his igitur conjungenda sunt, quae citantiar ex Se Miris sis. i osqq.). Ex Nominibus Gentium fragmentum habemus de moribus Li hyorum; his adjungas
ptiaea atque Iter ia i templam Mois Ammonis. Itaque quum quae ex his libris asseruntur omnia spectent ad barbaras nationes, atque ex fragmentis reliquorum operum vel Ohitor inspectis intelligatur quantopere in rebus Graeeis Hellanicus ad populorum urbiumque Origines animum attenderit . ut in iis hune maxime scopum ante illos habuisso videri debeat; persuasum mihi est opus De Gentibus nonnisi ad harharos populos pertinere; quorum quum historia Grae ris non satis cognita esset, ut ad genealogicum vel chro-Dologicum ordinem revocaretur. satis habuit
auctor nomina eorum, Hrbes, terrarum naturam.
incolarum mores et instituta ad morem sero Geographiarum recensuisse. Quae si mihi largi ris, alius exstat titulus, qui toti operi bene e n- venit : Institum Barharica, qualia scripserunt Aristoteles, Nymphodorus. Theodectes. obstare quidem mihi videtur fragm. ii et, ubi Hellanteus citatur περὶ xlου κesume, sed illud ipsum quod expresse dieitur re. X ου κet. , neque simpliciter in eic laudantur, docet posse hoe ex quovis alio opere, tibi Chii mentionem saetendi occasio erat, esse desumtum; atque res memorata indicat relegandum id esse ad Troica. Accedit quod ne illud quidem satis exploratum habemus, utrum omnino Mimiς an κλήσεις titulus verior sit. Iam vero alia oritur dimetiitas. Porphyritis
enim sapud Euseb. P. E. IX, 39, p. 466, B)
dieit i etὶ Βαμαρ iκὲ Νόμiμα Ἐλλα, ἔκρυ ex mum ὁμου καi Λαμάσου sie) rixisi. Hollanicum cognovisse opus Herodoti ipso iunioris et summa demum senectute historias suas in vulgiis edentis ab omni verisimilitudine abhorret, neque in loquod cum Herodoto Damastes iste enim logendum) componitur, homo aequalis quidem Bellanici, sed qui eius discipulus dicitur, Porphyrii
testimonium ad majorem probabilitatem addueitur. Repugnat denique Dionysii locus Epist. ad Cn. Pompiri. p. I 293, ex quo Hellani ei opora ante Herodoti historias in publicum prodierunt.
35쪽
tiae incusarem Porphyrium, quippe eui tota sereliteratorum respublica infamis sit turba summet moechorum ; nisi ea quae Suidas de Zalmoxi ex Hellanico sis. i 3) assert, tantopere in rebus
et verbis concinerent cum iis, quae apud IlerOdotum IV, 95) leguntur, ut alterum alterius
opus ante oculos habuisse nemo unquam negaverit. Iam quum Ilerodotus dieat se ipsum hocaeeopisse a Graeeis ad Pontum habitantibus, atque omnino nil Herodotum Hollanteo debere pluri hiis demonstraverit Dahi mannus l. l. p. t a ,
599J, nihil relictum videri possit, quam eum
Sturaici, cui suffragatur Creti aerus ad Herodot. l. l. ed. Baehr.), Hellanicum repraesentare compilatorem Herodoti At tertium datur quod unice verum puto. Nimirum Nomima Barbariea Bellaniet eandem sortem experta sunt quam AEgγ-ptiaca Boeataei, quam Xanthi Lydiaea. Quae ressit paucis explieare studebo. Zalmoxis Getis monstravit initia. Dixit iis
neque se neque convivas suos umquam morituros, sed in locum quendam venturos, ubi cum vitae perpetuitate omnium fruituri essent honorum abundantia. Deinde tribus annis in loeo subterraneo commoratos, quarto demum inlueem denuo ascendit. Quae omnia ad doetrinam de animi immortalitate speelare monet Baehr. , Zalmoxin apte comparans cum Sileno, Bacetii
eorum saerorum interpreto, auctore imm rtaliatatis. Igitur propter argumentum praeclarus fuit hie Herodoti loeus, quem excerperet iste Ηρ Ilanicus , qui Orphicam theologiam scripsit. Commemoratur hoc opus a Damascio dies αρχοῦ, in I. Chr. Wolfii Aneed. Gr. tom. III. p. 253) ita :
Hieronymus, quem Damascius eundem cum Hellanico esse suspicatur, a Iosepho Archaeol.
I, 4 ex tr. dicitur aegyptius, quod non impedit
quominus reete sertasse statuerit Titam annus
Griecten lanin ente Philosophen p. 6i J eum esse notum illum Rhodium Peripateti eum. Idem vero non solum orphiea, sed etiam historica scripsit, quoniam Iosephus l. l. laudat eius Phoenici a. Haec ipsa autem Phoeniciea sine dubiosuerunt pars Βαρεαρικοῦ, Νομs v, quae sub Hellant ei Domitio venderet. Num Orphicam quoque theologiam tamquam vetus Hellani ei opus s3
s7ὶ Mirandum sane Stumum revera putare Restanicum L hium iii AEgyptiacis de Orphira meologia in modum Hieronymi exposuisse. Ad vecta Damaseii supra allata dicii: . Quae sie interpretor : nisi quidem alter eae aliatero sua hausit, ita ut ambo non nisi unius auetoris loco habendi sint. Uier aulam alterum Meuius, nos
aeis inserta suerit, an denique ab aliis Hellanteo vindieata sit, qui utrumque Opus ab eodem auctore prosectum esse viderunt, hoc, inquam, in medio relinquo. Ulut sit, optime eum his qua drat quod Clem. Alox. Stronam. VI, p. 629. dieit : et1 MELσαγόρου roaltu Ἐλλά, i c. Nam huius quae serehantur scripta reserta erant talibus hariolationibus atque Orphieis historiunculis. Sed
videamus singula. Pars Institutorum Barbarieorum, ut modo dixi,
suerunt AEgyptiaca. Iam vero Ph tius Sopatri ἐκληδe compositas dieit ἐκ m, Alλέου Λίου περὶ χλις αυδρε dic καὶ ἐκ etω, Ahυπτιακοῦ, Ἐλλα, κου ὁ ' I, μυθικὰ καὶ κλασμα eiκὶ πολλλ συλλάζας eie. Nonne suspicionem movet Hellanicus Lesbiu eum AElio compositus 3 Multo magis eorte ad AElii Severi commentarios aceedere debuerunt AEgyptiaea Bellanici AEgyptii, quae sine dubio eopiosas expositiones de AEgyptiorum theologia, atque mythi eam de huius terrae miraculis sarraginem praebebant. Ac profecto non ah suisso disputatim nes philosophi eas ex illis apparet quae ex Hella
sti ratus : . Potest profecto hie loeus desiderium omnium Bellanici librorum vehementer augere etiam in eorum animis, qui in cognoscenda philo sophiae historia id sibi agendum esse putant, ut
hodie ignoramus. ω Ui ipse laetor judieare possit, loeum a Damaselo ex theologia allatum apponam : Υδ- ῆ, .
36쪽
quo ex fonte dogma quodque haustum sit, intelligant. Idem ille Hellanicus, qui h. l. praeclarum edidit eraditionis et sapientiae specimen, non dedecere putavit suam personam, si aliis in locis,
ubi mersa historiae narrandae essent, rem quumque ita. ut sando vol aliis modis nee pisset, narrando redderet. Unde necessario debuit nolinulla, vel si mavis multa, scriptis suis immiscere, quae vel sana ratio demonstraret vana esse nec ullo modo
fide digna. Fortasse hic locus desumtus est ex Momiaeorum praefatione, in qua multis modis potuit sapientiam suam et iudieatidi facultatem declarare, quo magis perspicerent lectores, ubi
narrasset res omnem sidem humanam superantes, id ab ipso factum esse non judicii infirmitate, sed religiosa quadam in narrando diligentia. .
Noli a me impetrare ut haec resutare studeam. Deleveram in fragmentis locum modo laudatum, quippe quean animi eaussa Arrianus il l lanico tribuisset; sed jam vides non esse riar levitatis crimine Arrianum oneremus, quum vel haec ipsa
vel similia saltem in AEgyptiacis, quae Hellantei
nomine circumferebantur, reperiri potuerint, nee auctore AEgyptio sint indigna.
Deinde quae ex Gentium Nominibus lis. s3ὶ
de moribus Libyorum leguntur, eadem sero apud Herodotum exstant, ut jam Valehenarius Hellanteum suspicaretur Herodotum exscripsisse. Igitur haec quoque Hieronymo tribuenda sunt, sicuti etiam Iter ad templum Iovis Ammonis, quem librum non vere Hellanici esse Athemeus indigitat verbis r εἰ rmst o Iραμμα. Restat aliud Bellaniet opus Aiὸς πολυ et υχέα inscriptum. QMod Hirtim metricum opus fuerit
neene, diiudicari vix potest. Nam ne illud quidem salis Mimns, quid titulus sibi velit. Vossius De histor. Gr. p. 45o) legendum putavit πολυτοκέα
vel xo Θεκωία. . Sed non video, Sturrius ait, cur non πολυ χ lx ad analogiam nominis au χέα et
similium, recte diei potuerit de varia et multiplici
fortuna, ita ut hoc raro et exquisito vocabulo indiearetur historia sive carmen de Iove, ratione imprimis habita variarum fortunae vieissitudi- Dum, quibus obnoxius suit. Quae quid in rosampliorem fingendi seribendique materiam suppeditaverit necesse est, quam sola liberorum multitudo. Sin autem haec ratio euipiam displicet, videat ille an magis probanda videatur πολυ- παχέα, ut multiplex et tortuosum Iovis ingenium diratur ah Bellanieci descriptum fuisse. . Perplaeet mihi haee eonjectura, quamvis de sensu vocis λυπαχέα paullo aliter statuendum putore. Ante
omnia vero monendum erat hoc scriptum historiographo nostro omnino abjudicandum esse. Noti fugit hoe nee fugere potuit Melcheri sagacitatem de 'cl. Hom. p. 49J. Attamen non ad grammaticum Bellanteum hoe seriptum rotulerim , quae est Woleveri sententia, sed ad eundem qui AEgyptiaca atque Iter ad templum Iovis Ammonis composuit; quid, non improbabile est Aloe πολυπιυχ α, , sicuti theogoti iam Orphi
eam, partem fuisse AEgyptiaeorum. Nam non
dubito, quin argumentum eius libri merit de doctrina cosmogonica. Iupiter Orphicis his phil sophis est, ut ipsius Hieronymi verbis rem eloquar , ε πολυτίμητος ... χρ λ ἀτηραος, καὶ αἰθέρος καὶ χάους - ρ ... καὶ ἡ h θεολογία πρωτόr ov--via καὶ Δία καλεῖ, κάυτωv δiMAetορα καὶ ὀλουτα κόσμου. Apte igitur Iovis nomen poni potuit in fronte operis theogonici. Tum in πολυ χέα latere putaverim κολυμυχ α, qui titulus similis esset illi Phereeydei operis Ἐπιάμυρος inscripti. sed praeserendum fortasse est quod sturrius suspicatus est, πολυπιυχέα Quod quid sibi velit explieandum est ex allegorica Orphieorum dicendi ratione, atque significari potest hisese verhis Pherecydis Smi sap. Clem. Alex. stromm. VI, p. 6a I, A : Zac volet *άρος μέγα τε και καὶ καὶ iv αὐ- vota ni που καὶ rara, καὶ τὰ Ἐνυου Mi α-
τα, et aliis li., quibus universum cum pallio comparat.
Ex simili allegoria loeus Fulgentiis p. i 4)
desumtus esse videtur. Incerta haec, quod henescio; meliora et eertiora doceant alii.
Igitur, ut quae in antecedentibus disserui, paucis comprehendam, multi illi librorum tituli ita distinendi atque coniungsendi sunt, ut inde
quinque vel sex opera constituantur, quibus totius orbis terrarum historia, quantum eius tum temporis seri poterat, contineretur. Barbaris populis destinata erant Persica et Instituta Bar-hariea, quorum haec postea denuo edidit, ut ita dicam, Hieronymus, i. e. hoe Opere citasque adornatione atque vetere Hellantei nomine usus est, ut historiarum sarragitii ex Ametriagora, Herodoto, Danaaste, aliis eorrosae atque
philosophicis suis doetrinis in AEgyptiacorum
libro expositis fidom et auetoritatem conciliaret. Bos Graecas ita tradidit Bellanteus ut primum opusculum Scriberet de rebus patriae; deinde in maiori opere totius G eiae historiam eum in modum adornaret, ut in rebus mythicis quattuor fabularum atque gentium quasi familias
discerneret, quarum auctores Phoroneus, Deucalion, Atlas, Cecrops, quarumque primitivae et primariae sedes fuerunt Argolis, Thessalia, Arcadia, Attiea. In his uberiorem sabularum
enarrationem plerumqtie repudiavit, maximam
37쪽
in eo curam ponens. ut genealogica fila sine interruptione texoret iisque insereret quaecunque
spectant ad origines gentium et urbium et si quae sunt horum similia. In Atthide denique amythicis in historica tempora descendit, Ath
narumque sata ad suam usque ipsius aetatem narrando devolvit. Omnes denique res memorabiliores a Graeeo loquentibus gestas et mythica et historicae aetatis, tum ad respublicas tum ad artes deorumque cultum speetantes, synthroni-stica et compendiaria ratione notavit in Sacerdotibus Iunonis et in Carneonicis si).
Quae omnia si sub unum octilorum eonspectum
subjieias, non dissicile est pronuntiare qui mnam locum Bellanicus inter antiquiores historicos occupaverit. Nimirum vetus hoe historiae scribendae genus ad summum pro illis temporibus persectionis gradum adduxit. Etenim quae lanaeum prosa hi,toriographia omersit statim ab initio duplicem viam ingressa est, quarum altera fuit logographorum arctiori voeabuli sensu, altera geographorum. Prior tota in eo versabatur, ut deorum hominumque historiam genealogiarum ope in ordinem quemdam redigeret. Quod quamquam propter traditionum poeticarum, quae tunc erat, multitudinem earumque diserepantiam non sine delectu quodam et
iudicio fieri potuit, tamen, quum penitior rerum mythiearum intelligentia hute aetati sienti sequentibus omnibus deesset et deesse dotieret, his auctoribus in plurimis nihil relictum erat nisi
vel horum vel illorum poetarum, quos side lignissimos haberent, reddere narrationem. Unde factum est, ut ii, qui ex rerum superficie naturam earum desnire solent, hoc ipsum lo-gographorum consilium fuisse dicant, ut hexametros versus in prosam orationem dissolverent. Quo satie nihil ineptius exeo tari potest. Ea vero in quibus antiquissimum hOe historicorum genus a poetarum narratione jure sibi reee. dendum esse, et quae tamquam vera πλάσμαut
poeticis opponenda putare dei, hant, ea continebantur traditionibus quas dicunt ἐπαωρ 6ie. Initio haec pavea suerunt, nimirum ea qua patria scriptoris posset suppeditare; atque harepavea plerumque criterio suemini, cur vel his vel
illis mythis, prout eum patriis sabulis plus minus eonciliari poterant, maiorem vel minorem fidem tribuerent. Hare ratio mox manu duxit ad eas historias , quibus auetor solas res patrias s ) Ex hia letitur laetenda erit fragmentorum dispositio,
quae in plurimis quidem facillima, in mullis tamen sem. per eril dubia, quum easdem res Hellanicus in diversis oporibus attingere soleas. Loetor ipse videat. iractavit, angustiorem quidem materiam, sed in
qua ubique ad veritatem attingere posse sibi videretur. Ut vero ulterius hae via progrederet historia, maximi mometiti fuerunt studia et itinera geographorum. A quibus quum in ipsis locis
et ex rerum monumentis permagna traditionum
copia de urbium originibus, gentium migrationibus, deorum cultu etc., collecta esset, seri potuit, ut quae a singulis in singularum civitatum historia praestita erant . eadem iam in totius sere Orbis terrarum historia praestarentur. Atque hoc est . quod emcere studuisse videtur Hellanteus.
Is logographiam eum geographi studiis ita conjunxii, ut possis dia hilare, utrum genealogias an potius geographiam seripserit. Quae librorum i doles Optime colligitur ex paucis verbis Agath meri I, 2, ubi postquam Anaximandri de se graphia merita laudans hune primum dixerat orbem terrarum in tabula pinxisse, deinde
vero Hecataeum, Lδρα πολυπλα , eandem rem diligentius et ad admirationem usque tractasse,
ἀπλάσtως παρέ κε τευ luetopluv. Ut ex verbo luetopici, apparet Hellanteum non scripsisse opera
mere geographica squod ne de Batharieis quidem
Institutis valere videtur), sie elueet historiam eius, cum Anaximandri et Herataei operibu compositam, ad librorum geographicorum naturam proxime accessisse, verum απλαστου ex here geographiam, i. e. non ita ex terrarum ensorinatione regionumque situ adornatam , ut
lector ab uno loeo ad alterum subsequentem ductus plasticam quasi regionum imaginem animo eoticipere posset. Ex eadem re intelligitur cur eadem opera modo mythicis modo geographicis nominibus citentur, cur deinde magnum illud de rebus Gractis opus in tot partieularia opera distinetum videamus. Pherecydes quoque heroie rum temporum historiam secundum stirpes di
tributam tractavit, attamen libri hujus operis ubique eontinua serie laudantur, quia narrationes ejus praemissa deorum historia atque tiberiore sabularum expositi ne magis inter se conjunctae, sicuti quae sequebantur carmina Ppica. Unum
quoddam emciebant et simplex; in Hellani
autem κατὰ ἀπο- omnia magis distinebantur.
saluberrimum fuisse hune historiam seribendi
modum, quo a poetarum carminibus res ad monumenta sabulasque locorum revocarentiar, nemo
negabiti Neque vero tum temporis Graeei homines diu iii eo potuerunt perseverare. Eo ipso tempore, quo Hellanicus sua opera scripsit, timvum atque diversum plane historiae genus vigere coepit, breve temporis spatium praesentis aetatis
38쪽
rens, civili et morali prudentia plenum, luminibus ornatum eloquentiae. Itaque seri non potuit, ut qui post Hellanteum ad universalem Graeeiae historiam condendam denuo sese ae- cinxerunt, huius scriptoris vestigia premerent; sed, quamvis multa sine dubio ei accepta reserrent , in plurimis tamen alia prorsus via ineed
Fides et auctoritas Bellanteo a veteribus saepe denegata est. Ac quum in tot partes se eonverterit eius ingenium, haud semel eum errasse lubenter largiemur v. D. V , III, Io8 .
bus antiquissimis ita se negligentem praebuisse, ut saeilitis hoe in genero credi posset Hesiodo, et Homero, et Tragicis, hoe videndum est utreete intelligamus. Neque enim aliud sere osse videtur ae si dixissent : Bellanteus mendaei is squalet, quia in multis poetarum narrationi, cui universa Graecia religiosam fidem habet, obscuras quasdam locorum sabulas substituere conatus est, atque in aliis monumenta sequi maluit quam incertam quidem, attamen vulgarem
opinionem. Sic Strabo sis. i 45 ei erimini vertit,
quod secundom ipsorum Troianorum narrati nem, Trojam a Graecis nunquam landitus eversam atque v αυHv avdii πόλι, et v v et aeontenderit. Plura eiusmodi, apprime in Troieis, ubi multa iniχώρiα proferre potuit, apud eum obvia fuisse, significant verba Strabonis modo laudatis subjecta e doc ε ἐπιλου μυλ noli
eum reprehendit , quod Lacedaemoniorum reipublicae eonstitutionem ad Proclem et Eu- sthenem reserens his tribuisset, quae essent Lycurgi, cujus ne mentionem quidem injectisset. sed primum reputes Hellanicum hare, quum in Atthide narrata videantur,nonnisi obitur e mmmmorasse; deinde vero quod Lycurgum non nominavit, documento esse potest eum quae de spartanorum civitate tradidit ex veteribus hau sisse Laeedaemoniorum ἀου ραραῖς, in quibus Lyeurgo locum non fuisse statuit O. Μulier.
Dor. I p. 332. AC revera pleraque quae vulgo Lyeurgo tribuuntur Eo multum antiquiora esse hodie nemo nescit.
Quod fuerit Hellanici genus dieendi Ox reliqua operum indole licet conjicere. si in antiquissimis logographis, ut in Hecataeo, Oratio habuit duleo
dinem quandam, quae posteris illam commendaret; hane eodem modo diminutam esse patet,
quia magis scriptores a poetarum narratione
aecederent ad solam nominum, rerum gcStarum, locorum, monumentorum enumerationem. Hellanici igitur sermo non potuit valde placere ue-que imitatione dignus haberi. Testis est Herni
genes s περὶ ἰδιῶ, α, p. 614 ed. Colon. , qui, de Theopompo, Ephoro, Hellanteo et Philisto agens, ζήλου καi μiμήσεως, inquit, τὰ arh et
i 6, p. ao4ὶ componitur. Dialecto usus est, ut plerique istius temporis historici, Ionica, colorata sine dubio formis bEolicis. Quod sturaitis eum Doriee vel Eolice scripsisse suspicatur, ejus rei indicia protulit parum idonea. V. supra. In fine hujus commentationis apponere liceat
locum Dionysii sIud. de Thuc. p. 338, 36), qui
tum celerorum logographorum tum maxime
39쪽
Phereeydes fuerunt duo, alter philosophus ex Syro, alter historicus Atheniensis ' . Prior etsi
τασμει- Ἐλλά, κω τἀm lmopia tu etola κατ' ἀχληλα, οὐκἐ, toti κM' Mailam. In quibus Hellanici nomen exempli causa serum esse videtur, nisi sorte locus ita intelligis clus est, ut hare deprompta sint ex seripto grammatico Mellanici eliorizontis. Haste quum typis jam excusa essent, nactus gum de Hellanico eommentationem a Prellem conscriptam rpali I ivanorum i Mo), in qua vir doctissimus, quod magno pere gaudeo, in plurimas mecum consentit; in nonnullis, minoris pleriumve momenti, aliter statuit. gyptiaca, Nomima Barbari ea, Τλῶ, Mo cisi, II ερὶ ἐθω , sc3uilaea, Cypriam a personato aliquo Hellanteo eomposita
esse demonstrat; genuina opera ad tres elaAsos revorat :I, genealosica Deucalionia, Phoronis, Atlantias, Troica): I, eho Oraphica s Althis, Solica, Lesbiam, Persica), a, ehronologica sacerdotes, Cameonicae). In genealogi eis uitur alium atque ego ordinem statuit; atque Althidem ab iis sejungit. Quod minus recis laetum esse ex iis quae Aupra de Phoronide, cuius decem libri citantur a
Steph. Byr. , exposuimus, palinii. Sumit enim Prollertis Bollanteum res eodem modo adornaMe quo postea Apolialodorum sed quamquam nemo negabit Apollodorum Hellantei opus saepius consuluisse, lamen dispositio rerum in Bibliotheca mullo artistiosior est, quam ut eam Hellanteo trihuamus; deorum historiae in Britanteo nulla sunt vestigia; inde vero quod secundum stir s res divisit Apollodorus. nillil eolligi potest; eadem apud veteres logographos divisio erat, uti v. e. ap. Pher Idem, cuius rerum tractatio propius jam ad Apollodoream accedit. sed spalium hule notulae vix conressum non patitur dii tius his me immorari. Quare missis ceteris, satis habetioncinnulla a Prellem allata subjunxisse De uellanteo proni molire laudat Graiierium in Mus. Alim. 1, 2, p. 204sqq -Pamplulae auctoritatem nuper Krugerus quoque impugnavit in libello: Dieotischer Mifray Iu den L numsuehu ny n se. d. Leh. d. Thueyd. Aerlin 183s Pro eo rupio illor rubet πολυ χέα Crenae A iSymΘ. I, p. 36ed te iis i legi vult motam H Πτωχα, ait, sinu Olympi sche
ad nos non pertinet, tamen, quia a suida aliisque
cum altero saepenumero confunditur, de utroqu nobis dicendum est.
Phereeydes philosophus, Babyos filius, patriam
habuit Syrum sive Syram sive syriam, imam ex Cyeladibus insulis. Hoe patriae nomen si conium gas cum iis, quae de doctrina Phereeyclis et quaeam adeptus sit ratione traduntur, Dee Don cum
ambitioso quodam seriorum scriptorum studio, Deile intelligitur, qui factum sit, ut apud multos scriptores, quos diligenter recenset Stura. p. I, natale Nostri solum in Syriam, Asiae regionem, vel Assyriam translatum sit. Vixit Phereeydes secuti dum Suidam, Alyattis temporibus, secundisiu Diogen. Laertium II, reti)ol. 59. Quam testimoniorum discrepantiam nam Alrattes secundum Euseb. Jam Ol. 54 mori.
iud Clintonus F. H. p. 9 Κrug.ὶ ex more vulgari
ita conciliare vult, ut γ μευ apud Suidam sit, notus est. Falso; disserentia illa ad eandem eliro Dologiarum confusionem reserenda est, de qua ad Xanthum monui . Videtur Suidas Phoroeydem
septem Olympiadibiis priorem posuisse Ol. 5al
quam Diogenes. cuius vero rationes veriores osse tum ex aliis testimoniis consul, tum ex Cicerone
Tusc. l, a 6), qui eum aequalem facit Servio Tullio. Hie igitur Pherecydes a serioris aevi seriptoribus, quorum nomina exseribere taedet, uno sere re Pythagorae magister fuisse dicitur. Ipse vero, aiunt, nullius magisterio usus sapientiam suam
hausit ex arcanis libris Phoenicum. Sie praetersuidam reserunt Clemens Alexandrinus, Philo Byblius, Hesychius Milesius et Eustathius. Di genes Laert. it. l. et II, 46 eum Pittaeum nudi isse dicit, atque Thaletis gloriam aemulatum esse. CL Suidam. Josepho contra Apion. I, p. IO34, EJ, sienti Thales et Pythagoras, . Fptiorum et Chaldaeorum fuit discipulus, atque in AEgyptum
iter ab eo susceptum esse disertis verbis tradunt
40쪽
et Theodorus Melitentota prorem. in Astron. C. ia). Sed haec omnia magis ad probabilitatis spoclem inventa sutat quam ex sontibus hausta dignis sde. Et omnino nullus sere inter antiquos philosophos reperatur, quem tot sabulis exornaverint, quot de Phereeyde protulerunt mendacia et mirabilia. Illic pertinent quae de vaticiniis eius deque mortis genere sabulantur, a Niumo summa eum diligentia congesta. Opus, quo dogmata sua de ecismogonia deque deorum Datiara posteritati mandavit, podestri Oratione confiCriptum erat, quam primus ille iurerum philosophicarum expositione adhibuisse
dicitur sa). Titiatus hujus operis suit 'Eret. M.
Sic ipse Pherecydes ut videtur librum suum in seripsit; aliis magis dilueide appellabatur Θεοκρασία, quippe qui de deorum sive elemoniorum commixtione exponeret. Uuae vero Sitidas habet: πιτάμυχος ἡτοι Θεοκρασία ἡ με o, α Deti δε Θε ληέα ευ pioAic δεκα, εχουσα θεῶ, ratulatu καιδiαα - , in iis diversa confusa sunt. SturEio hine a Suida non prosecta esse videntur a sapiunt enim, inquit, hominem qui non satis perspicua putaret Domina Θεοκρασία et λοχουία, et qui inter hane de Syrici et sequentem de Atheniensi PherHyde relationem vellet similitudinem quandam effingere. Deinde vel Λεκάμυχος legendum puto, vel si illa verha. quae ali genti inci sint dubitari posse dixi, SDidam vere auctorem habent, ἐου pinsoic πιά . Neutrum probandum. Nam qDamvis sit verisimile uepiani3chum in septem lihi os divisum stiisso, tamen minime est necessarium, quum hare inscriptio non externam operis adornationem respexisse videatur, sed propter tria, quae Pherecydes statuit rerum principia Iovem sive AEtherem, Chthona sive Chaos, et Cronum
sive Tempus) et quattuor elementa tignena,
terram, aerem, a stiamin, ex quibus omnia quae exsistunt nata sunt et nascuntur, hunc maxime litulum auctor selegisse putandus sit. Ac ne eum mutare velis, jam illud, opinor, vetat, quod sepimnarius numerus omni iaci sacer habebatur et praeceleris consecratus erat Apollini, cum cujus deieultu arcto vinculo coniuncta erat tota illa Pytha. goreorum . cum quibus Phyrecydes comptini
solet, philosophia; atque quae de ipso Pherecyde intraculosa circumferebantur, valis potiti, Apollinei ei speciem praebent quam philosophi. v quam autem titulus Ἐπιαμυχος ab Omiai mutatione temeraria tuendus Ost, neque de librorum huius operis numero certius aliquid statui potest , Propterea non minus persuasum habeo verba illa, de quibus agitur, a Suida stion est enim eur alium aecusemust male adjecta esse, quippe quae ad Pherecydis Atheniensis Theogoniam pertineant, quam ipse paullo post dimis vαρλαiολογία, vocat, quamque deeem libris compositam fuisse scimus. Tum vero pro hao ori scribendum puto θεηGlxv, quae vox sequentibus ἔχουσα θεοῦ, γέυεσε, και διαῖόχους postulari quo dammodo videtur. Contra quod antecedit apud Suidam θεor las mulandum in haολογs . Post Syrum Auidas alios duos Pherecydes distinguit, Ath niensem ipso philosopho antiquiorem, atque Lerium quem paullo ante Ol. 5ssortiisse dicitia At unus uterque est et idem, ut
iam Vossius ide Ilist. Gr. p. 445) docuit. Aeeidit enim Pheree3di, quod est de aliis multis o
servatum, scilicet ut duas haberent patrias, unam naturae, ut Cicero ait, alteram civitatis. Natus erit sino dubio in Lero insula, Atheniensis vero nominabatur, quod apud hos degeret vitam Argumento est, quod Eratosthenes sap. Diog. L. I, II9; cs. Dionys. H. p. 35 M. R. duos tantum Pherecydes agia scit, alterum Syrium philosophum, alterum Atheniensem genealogum.
iras, . Atque omnino unus tantum Phereeydes historietis apud veteros laudatur.
Simili eonfusione laborant de aetate Nostri testimonia. Falsa sunt et ad philosophum roserenda quae habent Eusebius Arm. ad Ol. 6O, i p. 334 ed. Mai : Phere des historictis