장음표시 사용
81쪽
Cic. De legg. I, i. Quare Eliano V. H. Illi r8)dieitur δεi,M μυθι hoc. Speetant haec praecipuo ad Nirabilia illa, quorum permulta Bistoriis
suis inseruit. Ad mythos historicos nonnisi ubi data oecasione ad antiquissima tempora adscendit, potuit respicere. Quod vero ipse prostetur se melius quam Herodotum, Ctesiam, Hellanicum rerumque Indicarum scriptores sabulas narraturum esse Strabo I, p. 3 6 ed. si henk.J, hoe ad illud sabularum genus reserendum est, quarum praeclarum specimen suppeditat de Mida set Sileno narratio sis. 6j. Etenim allegoriem sunt, ut moralia praecepta quaedam exprimeret, ab ipso inventae vel ad usus suos acromiam datae, neque earum absimiles, quae in Platonis dialogis leguntur. Talis sine dubio suit etiam μυθος etου πολέμου καὶ Vc 56ρtωc, quem libro vieesimo narrasse dieitur sv. D. t 39). Uti vero apud Platonem sabulae illae optimo eonsilio adhibentur,sie in histori eo Opore eos admodum supersuos AP apparet. Dionysius Bal. l. l. r Ἐσei δἐ δ καὶ κατὲ mu πραγμαetolia etρόπου αμαρτά,ei, καὶ μάλisetα καetὲ τὲc παραεολάς παρεκgo δc Valehcnaer. perperam ουτε γὰρ ἀουαγκαidit etiυεc αυ , oiset' ἐυκαiρω γειόμεvαι, πολυ δὲ τὸ παiδiAὀec ἐμραlsουσι - is ac lueti καὶ περὶ Σε λη si etου ραυέHoc ἐυ Mακε-δositi καὶ etὰ περὶ etου δράκου oe etsi ὀiαυαυμα- σαυτος προς et v etpiηρη καὶ ἄλλα τι oic οὐκ oλέγα niti. Neque sane erat cur Ornatus et varietatis caussa Theopiam pus talibus operam daret, quum huic rei iam alio modo justo
plus consuluisset. Quantopere enim excursibus et digressionibus opus suum non tam Donaverit quam oneraverit, supra assatim, puto, vidimus. Deque semel id a veteribus vitupera
τεῖσθαι, καθάπερ ὁ Φίλι ος' ἀυαπαύει γὰρ et v δε voictv mv ακροατῶυ ' αλλὰ H, λiκαύτη, τὸ μηκος, getic ἀπαλλοτρies τευ δisitio, etω, ἀκροωμίου-, ἄσπιδεῖ αi τά iv ύπομυησεωc τῶ, προεtρημέvωv, - Θεήπομ'oc ἐυ τάς Φιλiminaic. Mo γάρ που καὶ τρει et καὶ πλείουc lGορέας ὀχαζ καet1 παρέκcusi, ε, ρη με , ἐου ac οὐχ επως Φιλίππου, ἀλλ' Ουὀὲ Mακεδό,oc etium δυομά imis. orationis denique genus in Theopompo non illud est, quod Cieero in historico vult, susum atque tractum et cum lenitate quadam aequabili profluens, sine hac judiciali asperitate et sine sententiarum forensium aculeis, sed numerosum illud et elatum oratoris Isoeratis diseiplina formati. Quare in universum de Theopompo valent, quae supra diximus de Ephoro. De N stro particulatim verba facit Dionysius illat.
Apollonius Gramniaticus, ubi Theopompum Hellenicorum libro undecimo Pharnahagi cum Ag silao colloquium ex Xenophonte nati tuasse monet, simul animadvertit eum sua oratione τὸ Iμ- χοὸ καὶ ἐΜεργὸ, , quod apud Xenophontem est, corrupisse. Plutarch. Πολietix Παραγγελμάτω
82쪽
ει τω ρράσαι ' αχοῖ δὲ etsi γράρε iv με,ου ἐπεμελη- θεσα,. Sed hoe iudieium ut quantum valeat intelligatur, tenetidum est videri Duridem suam ipsius Orationem, quae tragoedi potius quam historici erat, tamquam exemplum proponere ).
II. P. II, p. Irat: aEx Theopompi Philippicis haee desumpta eme ipse praesertim indicavit Suidas; hine prompta esteonjectura, locum ex ea uberrimi multisque digressioni. bus reserti operis paria excerptum esse, in qua Crotonia. tarum Had in ad Sagram fluvium a Locretisibus acceptam deseripserat. Bane luctificam enim polentissimae ei vitatis cladem , in qua Ornanda Theopompi ingenium vel maxime exultare poterat, non indictam praetermisisse historicum
mirabilium rerum aventissimum, ex Troii Pompeii epit. maiore intelligitur, qui salis luetilentam illius eladis it scriptionem exhibuit lib. XX, c. 2 sq. sex Theop. Philippie. libro XII; v. supral. Trogum Pompeium autem totum sese ad Theopompei operis imitationem composuisse ne iaminem sugit. Non tamen metia tu Theopompi locum a Mida redditum esse, docet tota compositionis ratio, in qua Theopompeam expositionis perspicuitatem et orationis apte eoagmentandae facultatem desideres. Quis enim eredat, ut hoe unum commemorem, is ipso Theopompo non dilucidius explicatum suisse, quis fuerit ille, qui medelam Phormioui attulisso dicitur, Spartanus adole se sp Quamquam diligenitus in rem inquirenti non dia Num vid itur, quin is unus fuerit 'ndaridarum. Ita ut stat nam, sapit imprimis simillima alterius, quo Crotoni. alae in proelio illo usi sunt, imperatoris fortuna. Rein narrat Pati nias III, 19 : Te etsi , i insulam Leueon dicitὶ dimeto: ἐσκλεύσαi fretist Κρομυιά et Λεώυυ c. II: tμm γὰρ Κρω-tὐαις συυω Metoc Q eto e tu uis iα
le rium τε, Λευκλυ, ἐπιαζθx tinos Metψ φα σεσθαι et Alαπια καὶ Meuanicii τε etpM . Quibus similia tradit Conon apud Pholium eod. 186, p. 133 ed. Bevh. Credi. tum igitur est Leon3muin et vulneratum et sanatum esse ab Aiace Oilei filio. Iam Dioscuros in pra tio sagrensi non Croloniatis, sed Iuterensibus saxisse constat ex te limonio Iustini lib. XX, a : Pu antibus Loeris aquila ab acie nunquam recessit, eosque tam diu cireum rotarit quoad vineerent. In eornibus quoque duo juvenes direrso a ceteria armorum habitu, eximis maynimis dine, et albis equis et e eineis paludamentis puyn ravisi sunt.. nec ultra apparuerunt quum pugnatum est. Pone igitur Phormionem vulnoratum fuisse ah alterutro Tyndaridarum, et hahebis plane gemellam utriusque dii. eis sortunam. Ambo eiusdem exercitus duces eodem in prauio grave et humana ope insanabile vulnus susceperunt, ambo ab oraculo medelae rationem expetunt, ana. hobus vulneris sanandi spes Ostenditur ab iis qui vulnus imis inflixerant: Leon 3mus insulam Leucen adire tuti tur, in qua versatur Aiacis Locrensis umbra. Phormio Spartam commigrat, Castorum sedem sanctissimam; antho denique voti eompolis facii patriae restituuntur. Plane autem confirmat hanc fabulae redintegrandae rationem ipse Theopompeae narrationis tenor et continuitas. Nonne entia quae in filio de Phormionis evoratione ad Ballum per Diogeuros adduntur, ἁλλα καὶ Qtinvidi metos ἀγοHoc etc., al,erte demonstrant, praeeessisse aliquid in quo eorundem heroum vis et potestas manifestata est pDenique ne illud quidem omittendum est, ita demum persei et absolvi similitudinem Phormioni cum Telephi
sorte manifeste intercedentem. - Unum quod dubitati nem sacere possit hoe est, quod alias Dioscuri non singuli et seorsim, sed ambo conjunctim mortalibus sese conspiciendos p eni. Sed tamen ne illud quidem sine exemplis suisse, dorent Gallieni, Postumi et Getae nummi, quorum in aversa parie adolescens dextra equum habenis tenens, sinistra hastam gestans conspieitur, cum epigra. phe ciston. Vide praeter MLhelii Doctr. num. Hemster. husium ad Pollue. II, p. 1027. Ae ne poterant quidem , si quid video, ambo simul T1ndaridae Phormioni in conspectum se dare. Nam quum non ambo, quippe in diversis aciei cornibus dimicantes, Crotoniatarum ducem vulnei rasse videantur, eo entaneum est hune ab eo tantum ,
t qui vulnus ei inflixisset, et ivispilio exceptum et sanitati l γἡstitutum esse.
83쪽
ginta θ' καὶ ἄλλα et υά. Et ordiamur a Phylarchi nomino, id apud Polyhium, Athenaeum, Plutarchum et alios interdum depravatum est in Philnrestis. Sed apud Polyhium et Athona tim optimi e clieos tuentur Phylarchum es. Sch eighaeuser. ad Pol vh. II,
56, ad Athen. VI, p. 255, F; XIII, p. 6os. DJ;
apud Plutarchum quidem De Is. et Osir. 29 et Utr. bello an doctr. elar. fuerint Ath. init., sine ulla varietate exhibetur Philarchus, attamen quum et horum loeorum ratio suadeat ut Phylarchum intelligamus, et alias istud Domen videamus depravatione in contextum invectum se, non debemus cum W3ttetit,achio sacere, qui Philarchum a Phylarcho distinguendum esse censet. Eusebium Praep. evang. p. i56 et I 64, tibi scribit Philaresus, errasse apertum est ex lPorphur. De abst. e. 56, quem iste ducem habet.
Quaenam sit Ph3larchi patria, utrum Athenae,an Naucratis seodem redit, quod AEgyptius dieitu , an Sicyon, in dubio ost, ut testantur Stiliadas et Eudocia; paululum tamen haee dubitatio elevatur Athenaei auctoritate, qui II, 5 i, p. 58,
nonnisi inter duas urbes, Athenas et Naucra ilia, optio relinquatur; quare non assentimur Brucknero, Phylarchum suspicanti ad eos reserendum esse, quos consociata Sicyone eum Achaeorum scedere eossisso urbe sua credibile sit, sive quod
Dorienses nollent iisdem cum Achaeis legibus uti sive alia quacunque de causa; unde dici possit refugium quaesivisse Athenis et his quoque ad- itinetis societati Achaeorum, Naucrati in Copto. Videtur Ph3larchus in altera illarum urbium
natus osse, in altera magnam vitae suae egisse partem; est vero probabilius, eum Naucratinatum esse et Athenas postea migretasse, qnia
vix tam libere de aegypti regibus iudicasset cs. fragm. XLI), si in AEgypto hospes degisset, ut
bene monet Luctitius. Apud Plinium Nisi.
Nat. XXXV, i , 4o, non de Phylarchi historidi, Aod de tribuum praesecti imagine agi iam inter
omnes convenit. CL Sillig. Catal. artis. s. D. Athonici et Glaucio. Tempus quo vixerit Phylarchus scitis accurate
ἀζwυται Φύλαρχοe etc. Eadem igitur aetate atque Aratus vixit et scripsit. Aratus autem mortuus
Composuit Phylarchus secundum sui lani sex opera; Eudocia nonnisi quatuor nominat, Conjungens quae apud Suidam separata sunt; et alia quaedam esse dicit . quae non nominat. Ascholiasta in AElii Aristidis orationes p. io 3 ed. Frommel. D. s) opus laudatur, quod inscriptum est Ἀγραν. Principem locum inter Phylarchi opera obtinent eius Historim libris α8
comprehensae : esse hunc operis titulum testes
sunt Athenarus sis. I, 5, 8,s, ta ete.)et Apollonius Dyseolus Isr. 16). Suidam et Eudociam istis verbis : Τευ ἐH Πελοπ υησο, Πύρὲου et Ἐπεt- ρώτου σαρατεία, tu pinstite κέ ' κα άrti cὲ καὶ --χρi IIto μαέου etc. nonnisi initium et stiem Historiarum indicare, jure affirmant Luctitius et Britetinerus. Etenim, quae ab Athenaeo ex libro vicesimo quinto asseruntur sis. 44, 45), ad Cleomenem pertinent, et quae idem ex libro vie imo Octavo servavit de Apollophane, Antigoni
adulatore, memoratia osse cogitanda sunt, ubi
de victoria ad Sellasiam expositum est sis. 463. Initium habuisse opus a Pyrrhi expeditione in Peloponnesum, ipsis fragmentis confirmari non potest, quum fragmentum, quod ad illam pertinet s4 ), libri notam non habeat; imo ex libri tertii fragmento si), quo do miroeli expeditione
in Graeciam agitur, collegeris Phylarchum a prioribus temporibus exorsum osse, vel ab Al xandri M. regno cs se. 42J, ut statuit Sevinus Mem. δ PAcad. toni. VIII, p. 32 i), vel ab Alexandri morte, qtiae est Sehcellii sententia Ilist. Lit. Gr. tom. II, p. a 33ὶ; sed ex fragmentis videmus, de rebus quae anie Pyrrhi expeditionem gestae sunt Phylarehum fecisse digressiones in libris, in quihus tempora illam expeditionem subsequentia tractata esse certum est;
sie de Demetrio Poliorceto libris derimo et decimo quarto leto, dis), de Λlexandri amicis
libro vicesimo tortio. Facile igitur e tieesseris etiam de Patroclo digressionem tactam esse libroterito. - De Operis consilio iudicari nequii propter fragmentorum quae relicta sunt paucitatem et rationem : sunt enim magna ex parte ita comparata, ut quae iis continentur κατα παρεκοα tu memorata esse videantur. sed id satis ex iis intelligitur, non modo Graeeiae et Macedoniae,
rumque civitatum, quae tum temporis florebant
io, is, eto, 32, 43J historiam expositam esse;
in Graeciae vero historia magna eum cura Lac
84쪽
ilaemoniorum et imprimis Cleomenis res esse tractatas. Neque de Operis dispositione eerti
quid statui potest; id tantum sere probatum ost, libro, XII XI se. 3o-34) comprehendisse Syriae et finitimarum ei vitatum historiam, libros WV-x III belli Cleomenici enarrationem
semitidum opus est, si Eudociam et Suidam sequamur, et κατὰ et Ἱvets6χου καl του Περ α - ,ου Εὐμάυη. Probanda vero nobis videtur Briaekneri setitentia, de Eumene et Antiocho Phylarchum non Peculiari cipere, sed in Historiis egisse; nam res, striae Eumeni I cum Antioelio Sotere intercesserant, non tanti suerunt mo taenti Neque tantiam habuerunt essectum, ut sinpulari seriptione dignae essent lvid. Strabon. XIII. v. 6 a. , AJ; quominus autem statuamus, de rebras quae inter Eumenem II et Antiochum Magnum gestae sunt, Phutarchum exposuisse, impedit Pius aetas, quum eodem atque Aratus tempore scripsisse dicatur e neque licet Phylarchi aetatem ad Ol. 14 , 3 proferre, quod ultimum est Luctitii refugium. Atque apud suidam et Eudoeiam nonnisi partem magni operis signiseari eo magis verisimile est, quod etiam illa : Τευ ἐκὶ Πελο - σου Πύὀξω etes,u- ου στρατεia, etc de toto quodam opere intelligenda esse videntur, revera autem n n-
uisi de parte maioris oporis intolligenda sunt. Deinde Phylarchus seripsisse diei iur Ἐπαομευμ tri, περι της του Atti intραυείας. Dubitari potest utrum his unum ali duo opera significentur. Lucillius rem in medio reliquit; Brincknerus suspicatur pro περὶ scribendum esse απὸ, ita ut intelligenda sit Epitome mythica inde ab Iovis adventu. Atque recte quidem vir doetus verba grammatici de uno eodemque opero accippremihi videtur. neque tamen propterea opus est illa, quam Proposuit, mutatione. Sine dubio Suidas duos titulos laudavit, quorum alter est
Tet τιμε μυθiκε , alter Περὶ et e mυ Λεὸς ini*αυtlac, qui vero tituli ita sunt coniungendi, ut prior it totius libelli, alter ad primam eius partem
pertineat. Quae ratio librorum titulos laudandi, vel potitis quae rerum confusio quana familiaris sit Lexic grapho nostro aliis suo grammaticis, ex iis quae supra de Hecataei, Hellanici, Timasti scriptis monita sunt, luculenter apparet. Narratio igitur hujus compendii mythologici exovsa
se videtur ab Iovis adventu, ae mutationibus illis quae eius adventu in deorum regno sunt essectae. Ne irae enim verba περi ... ἐπ 3xv lας eum Luetitio interpretanda sunt: De Iouis p sentiri r quoniam tum Phylarehus aut certam
ταρθε,οι:), aut plurali muliero dicere περι ... ἐπι- xvelisu, uti v. c. Ister scripsit diapi mu 1πόλλω-υος ἐπιρα aliisv v. Harpocr. v. Φαρμακώ . Περι ευρημάτω, praeter Phylarchum multi seripserunt, inter quos principes sunt Ephorus et Philoelioriis. Sed cum περὶ ευρημάτω, coniungenda videntur quae sequuntur παρεμcάσεω, βι-ελία θ', eum Britoknoro ita emendanda r παρεκεα siv βιελέω ο , nam vox παρεμgasic nusquam re peritur. Luchtius παρεμgάσεic statuit opus suisse, quod quasi iuxta Historias incederet et res in iis narratas illustraret. Quod non magis se comme dat quam Sevini coni tura r παρεκ6άσε- νΘ
orationes sp. IO3 M. Frommel.) memorata, videntur mythologiei suisse argumenti; continebant fortasse, ut Luctitius monet, reconditiorem et abstrusiorem doctrinam de rebus sacris, quae scriptis nondum consignata erat : idem vero
animadvertit intelligi etiam posse δεραρα Μόμim, qualia memorentur apud Platon. De leta. VII, 4, P. 793. Quod ad virtutes historicas Phylarehi attinet, Plutarchus eum inter historicos seeundi ordinis refert, quippe qui rebus gestis, quas narrat, non ipso interfuerit; dicit enim : Eευορω, μυγὶρ αυτὸς αυetsi rerουευ looρία ..., es δ' ovi τά,-
bit. Majoris sine dubio momenti est illud , quod tum ex fragmentis colligi potest, tum diseriis
veterum scriptorum testimoniis affirmatur, nempe Phylarchum non in simplici accurataque rorum expositione, neque in earum nexu et D cessitate indagandis Oi,eram poSuisse, sed oratorem egisso in historia seribenda, in eoque omni studio elaborasso, ut animos variis modis commoveret, et, tibi graves assectus concitar non posset, permulcerot ac leniret animos narrandis j emo dietis et rebus miris. Quia in talis sit Phylarehi historici indoles, sponte suboritur quaesito de Pius sile. Eam imminuore studet Polybius, qui, Achaeis et Arato maxime addictus et vehementi in Cleomenem Odio ardens, acerbo invehitur in Ph3laretium, ut qui cleomeni toto
85쪽
unimo faveat. sed jam ii on dubitatur quin Polybium partium studium a veritate saepe abduxerit, quare accuratius examinanda sunt, quae Phylarcho objecerit. Incipit his verbis II, 56-63):
ἀρκοῖ,eta ταῖτα προς τὸ και τε, ὀλη, αμου προαίρεσι, καὶ δύυαμ is ἐυ τη πρα ματρέα κατ μαθEiv. Vitio autem vertit Phylarcho, quod alia emiaxerit, alia omiserit, alia imminuerit aut auxerit:
id quod quatuor exemplis probare studet svid. segg. 5r, 52, 53, 54J. In fragmento Si Polybius
dieit Phylarchum prolixe Achaeorum atrocitatem
in Mantinenses exposuisse, sed O mi Sisse causas quae it Iam reddiderint necessariam. Et omiserit Phylarchus partem eorum, quae antea Mantinet sibus eum Achaeis intere fiserant nam certe non omnia omisito, juro tamen de Achaeorum crudelitate questus est, quum Mantinenses, qui Praesidium recipere et leges institutaque mutare Coacti essent, non sine gravi causa ab Achaeis defecissent. In fragmento 5 a reprehendit quod Phylarchus Aristomachum tyrannum multis tormentis interfectum esse dicat, eaque to menta deseribat ut prodigia, quae Omnium commiserationem pommoverint. Aristomachum ait Polybius nou tormentis interfectum, sed mari
submersum esse, meruisse vero hunc hominem
crudelissima quaeque supplicia. Sed de tormentis istis Phylarchum vera tradidisse testatur Plutarchus in Arat. 44; atque quod Aristomachus ab Aelixis defeeit, id excusari potest ipsorum Aehaeorum dissidici et scedere quod inierant eum Maccdonibus. In fragmen ici 53 Polybius satis arroganter queritur quod Phylarchus Megalopolitanorum fidem et constantiam lati libus non Or-
Daverit. In fragmento 54 jure Phylarchum levitatis insimulat, quod tradat, Laeedaemonios sex millia taleniorum e praeda Mogalopoli tana luerat cis esse. Ex his vides Polybium saepe esse injustum. Phylarchus omisit nonnulla, quae Cleomenis gi riam imminuere poteratit vel Aelueis laudi erant, et exaggeravit quae Cleomenes gloriose gesserat, sed volens salsa non emnxit. Atque interdum Ph3lare lius veriora tradidit quam Polybius.
Quod hie enim seribit V, 3 ), Archidamum,
Agidis III fratrem, a Cleomene interfectum e e, id per se non probabile est et a Plutarcho, qui et Phylarchi hae de re sententiam assert se. 55),
restitatur. CL Marasci Sparta III, 2, p. I 33-I4o.
Polyhius porro noti dixit Cleomenem his pacem
Achaeis obtulisse et petiisse ut in eorum societatem reciperetur; cs. Plutarchum in Cleom. I 6,
37, 19, in Arat. 39, 4r, ubi sequutus est Phylar
Plutare lius in Arato e. 38 lassentitur Polybio iam iniquo de Phylarebo iudieanti, ita seri-hotis 'Oμι - δὲ καὶ Φύλαρχος lστορηκε περὶ etiam, es fragm. 59J. ω με του Πολυείου μαρτυρου-ος ω
Plutarchus in Agidis et Cleomenis itis a Phylarcho sere pendet, ut ineonstantiae in iudicando aecusari debeat; meliorem quidem dueem in his Vitis reperire potuit nullum quam Phylarchum,
qui eas aceuratissime et vividis coloribus descripsisset. in eamque sententiam quae Plutarcho accepta erat. Verum quidem est, in Agidis
Vita noti nisi uno loe D. 34J Phylarchum laudari, sed bono Luctilius observavit animadvertiquum in Agidis tum in Cleomenis Vita eundem ubique tenorem et spiritum, qui Phylarchum
prodat ducem conflantem, ut uno tantum loco
in Agidis Vita se. 15J Aratus et Bato consulti
esse videantur; maxime vero Phylarchi indolem apparere in iis quae de exirema Agidis vitae parie tradantur; in Cleomenis autem vita, quamvis
ter tantum Phylarchus laudetur se. 55, 56, 5 Iomnia sere eidem attribuetida esse, exceptis paucis locis, tibi Aratus, Polybius et Sphaeriis Borvsthonitos adhibiti sintsc. 36, i , I9, a S, a J. Et in quibusdam quidem locis aliunde ecitifirma ivr Plutarchum Ph3larcho uti auctore, quamvis
eum non nominet, ut cu8, quod eum fragmenio
46 ide molliaeibus) eontendendum est, et C. 28,
86쪽
quod comparin eum e. 8. - Eodem Phylarcho Plutaretius in sino vitae Pyrrhi inde a cap. a , medio utitur, tibi, ut Luchi ius dicit, Phylarchi
Praeter Plutare hum Trogiis Pompeius in iis temporibus, quae Phylarchus tractat, hune habet auctorem sustin. l. 25-381 ut demonstravit He reti de Trogi Pompeii sontibus et auctoritate in
Comment. societ. Gotting. t in. XV, p. x85-245J, eo usus argumento, quod pateat, Trogum s quutiam esse auctorem, qui spartanis et Clemmetii laveret et res syriacas et Galaticas copiose
exposuisset. Addit Lucillitis ipsa Phylarchi ve ba et apud Plutarchum et in Iustini epitonio
extare, unde concludere possimus, et Plutarchum Phylaretii verba cimnino noti aut leviter immutata sua secisse et Trogum eadem ad vem
titim latine interpretatum esse; quos ut perspicias cotiseras Iustin. XXVIII, 4 cum Pluttireh. Clooni. 29. Idem contendii qum Iustinus XIlI, de originibus Cyrenarum urbis habeat et quae ibi XV, 4 de sandr otio legantur, e Phylari hostinata esse ses se. 34, 15, 38).
Phylaretii dicendi genus servidum haud dubio
erat et Oratorium, ut ipse eius auimus servidus erat. Sed in compositione verborum elegantiam et castitatem non scitis observavit et custodivit,
Atthidum seriptores, qui proprie dicuntiar, non eos appellamus omnes, qui Atthides uti lisclinque generis scripserint, sed distinguimus ab iis quum historicos antiquiores, qui Atthi dum auctores esse perhibentur, Ametesagoram, Pherecydem , Nellatii rum, tum Pausaniam, qui perlegeseos suae librum, quo de rebus Atticis disputat, interdum H, heth δα συπραρε, vocat
et Alexide poetis, quorum ille carmini, hie eo-moediae Atthidis nomen dedit vid. Imusan. IX. dis init., et Fabric. Bibl. Graec. li, p. 4o J. Pherecydes enim et Bellanicus res Atticas non in peculiari opere, sed in aliis a maioris operis parto exposueriint, et, quod gravissim iam est, in tractandis rebus a posterioribus Atthidum seripi ribus valde dissi runt. Hi Pnim eritiee omnia tractant, tabulas vel historice vel philosophice interpretantes, in rebus historicis aeri . ratissimis nitentes investigationibus, et tompora exae te desinietites; illi vero in rebus si hulosi nonnisi id agunt, iit poetarum narrationes reserant , res vero historicas nonnisi summa limet tibi ier perlustrant. Similiter statuondum foret de Ametorigora Atheniensi, qui apud Antig num Carystium uist r. mir. e. ia Aithidem scrii Lisse dieitur, idem haud dubie ae Melong orias, ex quo Clemens Alex. Strona. VI, p. 629 53lb. Philoetiorum et Androti nona, Atthidum seriptores, sua hausisse contendit: ex hoe autem
Melesagora idem dicit jam Hellanicum, Iloea
laeum, Anaximenem aliosque antiquos auctori staratos esse, id quod eo nos ducit, ut eredamus , Amelesti ram Gualcedonium, quem Dici-nysius Halle. De Thucyd. char. e. 5 inter hi storicos antiquos refert, eundom erim Amek-- ra isto Aueniensi esse; et fortasse ab litie non distinguendus est Melesagoras EI sinitis,
quem Maximus Tyrius Dissert. XXXVIII Athe nis ait sedem habuisse et sapientem ae satiui eum suisse, Nymphis amatum. Verum nullus dubito opus illud Amolesagorae, ex quibus tot tantique posterioris aetatis scriptores sua hau sisse seruntur, ex his ipsis Alexandrinorum aetate esse conflatum et sub antiquissimi illiuΑ et plane sabulosi ciue toris nomino in viilgus divenditum.
Pausanias denique, qui primum perlegeseos librum nonnunquam dieit Atthidem, Omnin non agit historiei partes: describit enim monumenta, et rerum gostarum enarrationem Donnisi in transcursu annectit. His auctoribus separatis, restant DOhis orto
Atthidum seriptores, proprie ita dicendi: CI domus, Phanodemus, Demo, Androtio, Philoch rus, Ister, Andro et Metinuitis. De sex prioribus, quorum fragmenta infra exhibita sunt, ae- curatius agemus: de Androne et Melanthio nihil sere eotistat, sed eorum fragmenta hie po-tiimus, ne quid omittatur, quod ad hoc scriptorum genus p rtineat. An Iro, vallan nassensis, qui a Strabone IX,
87쪽
Strabo IX, p. 6O , quem locum videas in Philoch. fragm. 35.
CLIDEMI, PHΑΝODEMI, DEMOΝΙS, ANDRΟΤΙΟΝΙS, PHILOCHORI ET ISTRI VITAE.
Clidomum non dissereo a Clitodemo, qui a Pau
Eurip. ili. 1οὶ laudatur, facile concedes, si reputaveris, aliorum Dominum similiter varias exhiberisormas iste Cleandridas appellatur Cleandrias et Cleandrus: vid. Plui. xit. Nic. 28, Viti Perici 23, Diod. XIII, io6, Aristoph. Nubb. 858, Suidas s. v. Λίου , Clitodemo autem disertis verbis Atthidem tribui iis. is , quae alias Clidemo adseribitur D. 2, J; observes etiam Clitodemum a Pausania antiquissimum eorum dici qui Atthides seripsorint, et Cli demum apud Plutarchum tDe glor. At h. t. lI, p. 345) primum locum inter pos obtinere histo ricos, qui rebus gerendis non ipsi inter Print. erha ritis hare sunt : Ξε,οροῦ, με, γὰρ αυτος fictinetsi γέχουε Iaτορία, ... ia ὀa gnoi Κλεέδημοi, Δίυλ
tabis, si eotituleris Harpocrat. v. Ἐκά c vῆsoc,
Athen. IV, 22, p. a 3; VIII, i, p. 33ι; XIV, 9, p. 63 ; XV, 6, p. 6 6; atque nullo modo probabile est, ista fragmenta Demo Magnesio, polyhistori , euhus πρανατε xv περὶ δμω,ύμω,
Dionysius Halle. in Dinarcho P. Da memorat. tribuenda esse.
Ui jam videamus, quo tempore vixerit cli- domus, ex Pausaniae loco l. sis. 35ὶ, quo Atthidum scriptorum vetustissimus dicitur, patet, eum expeditionis, quam Athenienses in Siciliam secerunt, exitiam vidisso; et ex Photii loco de naucrariis lis. 8ὶ intelligitur, eum ad hue si ruisse, quum symmoriae Nansinico archonte i Ol. ioo, 3 in institutae essent. Clidemum fuisse Athenionsem ideo verisimile est, quod Plutarchus De glor. At h. l. l. noti nisi de historicis Atheniensibus loqui videtur, et quod Harpocratio Clidemum adducit, ubi vocem πιυς apud Atticos saepe occurrere dicit lis. i8 .
88쪽
De aet ite qua Phanodemus vixerit, nihil certi statui Potot, videtur tamen non inulto post Clia demit in floruisse. Namque Theopompum contra eum disseritasse colligore possis ex Proclo, ubi haee : Τους δὲ λ valoue Καλλiσθέουηe μὲv καὶ Φαυ δημος πατέρας τ- GHωv looρούοι γευέσθαι ' Θεόπομπας δὲ λάπαλιου ἀποίκους αυτ- duas emetivsv is. 7 . Porro ubi de Areopagitis testis adbibetur una cum Philochoro, huic anteponitur v. is. a S).
videtur Tarentum. Sed bene monet Slehelis, cum, qui tanto studio Atticam celebret omnem pie gloriam in eam conferre annitatur ses. D. I, 8, 9, 17, 3. , pro Attico habendum esse, et in Hesvehit loco editores recte scripsisse Ταρtvetivoς, ut solus Rhintho dicatur Tarentinus. Forta senatus erat in Ico, una ex Cycladibus insulis; quae suspicio subnascitur ex loco Steph. Byκ :'Iκός, Ἀσoc mu Κυκλάδoiv προσεχες Εὐόσία b
Demonem Atthidis scriptorem Siobelis bene distinxit a Demone Si onio, philosopho Pythagorico cui vindicanda nobis esse videntur, qua apud Schol. ad Lucian. Icaromen. I9 legunturi, et ab aliis, quibus nomen est Damo. Inter hos Damo Atheniensis, ab Athenaeo XIV, 6, p. 628 laudatus, idem est cum eo, de quo Plutarchus Demusica P. II 36 FrL, Pericl. e. 4 et Nepos in Epaminonda c. 2 loquuntur; Damo autem Cyrenaeus, qui secundum Diogen. Laert. I, 4o de philosophis scripserat, idem esse putandus eSt cum eo, quem Plinius Η. N. VII, 2 testein adhibet de Pharnacibus in aethiopia. Damo qui de Byrantio scripserit, memoratur ah Athenaeo X, Ia, P. 44a, et ab Atiliano V. H. XIII, I 4. Qua tus denique Damo Syracusius dicitur suisse phil sophus Pythagoricus V. Fabr. Bibl. Gr. I, p. 84 i).
Demonem nostrum vel cadem, qua Philochorus vixit, aetate, vel jam ante eum floruisse, inde efficitur, quod Philochorus Atthidem suam scripsit contra Demonem. Jam auto Philochorum eum noruisse affirmari posset, si Timoclis vc
Sus apud Athenaeum VIII, 5, p. 34 i), in quibus
do oratore ab Harpalo pecunia corrupto agitur, ad Demonem historicum referre liceret De patria Demonis nihil constat.
Androtio Λtthidis auctor neque cum rhetore
Domrasthonis ora licinis in Androtionem dicitur hie προστάτης της νουλῆς ἐκ πεvet w ωv guviσταμέvης. Vixit aetato D mosthenis, qui orationem contra eum habuit Ol. io6, 2. CL West ei manta. Ilist. eloquent. Gr. S 54, 25. Hunc Androtionem Ionissius De Scrip. His t. Phil. II, 9 et Meursitis in Bibl. Attic. ab Atidrotione historico non disserre contendunt , nullis illi nisi argumentis : contra quos Si obelis monuit, neque Atthidis ab Androtioue compositae fragmenta testari, neque scriptorum, qui eius testimonio utantur, ullum significare, hujus operis auctorum illum Oratorem , d magogum, artificem dicendi, Isocratis discipulum et Senatus quingentorum praesidem fuisse, utra quem Demosthenes dixerit. In his id quidem nullo modo urgeri debet, quod Λndrotionis fragmenta neque dicendi artificem neque demagogum prodant: sunt enim ea paucissima et brevissima, atque tu nullo scre ipsa auctoris verba asseruntur ; immo ex fragm. 49 concludere possis, Androtionem res oratorie tractasse. Majoris momenti est, quod TEetus sis. 3οὶ Androtionem nostrum appellat Qv lστορικὸv, quo eum a rhetore distinguere videtur. Sed gravissimum ost, quod neque Suidas neque Schol. Hermogen ., qui de Androtionis rhetoris vita agunt et qua in re excelluerit tradunt, eum historicum fuisse dicunt. Alter Androtio, qui de agricultura scripsit hiante Theophrastum la quo laudatur in Isistor. Plant. II, 8, et De Caus. Plant. III, ISὶ vixit, quum ob diversam studiorum rationem ab historico distinguendus est, tum vero quod Varro
De R. R. I, i) et Columella sI, i in declarant, eum
ex iis cSSe, quorum quae patria suerit, non acce-porint : Androtionem enim historicum fuisse Atheniensem sero certum est et ignotum esse vix potuit. Ad tempus, quo vixerit Androtio historicus, quum nullum nobis subveniat cortum testim nium , adhibeamus Plutarchi locum De Exit.
89쪽
loco Androtionem historicum intelligendum Psse, quod omnes Scriptores, ante Androtionem eommemorati, historici sint, et quod Plutarchus, si de rhetore loqui voluisset, eum probabiliter ab histori eis distinxisset aliqua appositione, iit Bacchylidis nomini apposuerit ὁ ποιητής. In enumerandis autem historicis, qui exules opera sua composuerunt, Plutarchus ita temporum ordinem observat, ut pro certo habere liceat, Androtionem vel post Timamin floruisse vel ejus aequalem fuisse. Sed ne in incerto relinquamus Androtionis aetatem , ut secerunt Periχonius et
Siebetis, quorum ille dicit, eum ante Mummii Achaiei tempora scripsisse, hic post Ol. 96.3, eum adhuc in vivis suisse anirmat spropter Dagm. de ξευαυ; ἐυ Κορωθω. quod vid. in Psiiloch. fragm. 15oo, id premendum esse mihi videtur, quod Androtio, ubi una eum Philochoro lauda tue, huic ubique anteponitur, si ab uno loco discesseris iv. Philoch. Dag. I 3O a. , es. II, 59, 133, ibo, i 53 . At ius in his locis Androtionem et
Philochorum videmus plane inter se consentientes, ut jure sumamus Philochorum usum esse Androtionis opere, praesertim quum hic νο- tissimum de civium recensione Aetελε ααα disputasse censondus sit se. I 33). Itaque quum ex Plutarchi ii eo supra laudato demonstratum sit, Androtionem vel post Timaeum vixisse vel ejus suisse aequalem, Philochorus autem eadem acrimaeus aetate floruerit Ol. D5-i3ol, iam valde probabile est, eum Timasi et Philochori aeqvalem fuisse, edidisse vero Atthidem ante sitam Philochorus suam absolvisset. Quod ad patriam Androtionis attinet, ex Plutarch. l. l. paret, eum Atheniensem fuisse, idque eo confirmatur, quod Atheniensium causam agit contra Lacedaemonios sis. 3o. Ex eodem Plutarchi loco eolligimus , Androtionem in Atheniensium reputili ea aliquo modo conspi-eniam fuisse r in exilium enim actus ost et opus suum Megarae in exilio conseripsit.
rebus studeret. Sed LenEius demonstravit, diversa a Suida confusa esse, quum Antigonias Doson ,
qui hoc loeti intelligi debeat, Olympiadis
139 a. 4 mortuus sit, dum Eratosthenes, qui Olymp. 146 octogenarius vita excoserit, citanos quinquaginta quatuor natus esset: Philochorum igitur, secundum Suidam , adhuc adolescentem
Antigoni insidiis inieremptum esse: id quod per
muneris, quo lanetus sit, gravitatem et librorum , quos seripserit, multitudinem, nullo modo credi possit. Atque ipsum Philochorum clarissimo testimonio, quo tempore vixerit, docere, haec de olymp. ii 8, 3 scribentem sis. 346ὶ:Κυωυ alc eo, τῆς Πολiά3ος ουεῖ v alua θἀσα καὶ δυσαεic τὸ Παυδ σio,, επὶ του βωμὸυ δυαςἁσα et Ἐροκίου Λiὸς, etia ιπὼ 6 ελαία, καetaraim, etc. THic δ' ἐρωτηθέHac υπερ τε του σημεέου καὶ του φαυτάσματος ale 3 ρερεi, ρυτάδω, κάθοδο, εραμευ προ - μα ,εi, δμρόYερα, etc. Philochorum igitur jam Ol. 118, 3 iti virili aetate constitutum fuisse, ut qui gravissimo valis munere fungeretur; itaqtie aut errasse Suidam aut eius verba ita emendanda esse, ut scribatur : κατα τους χρό ους γεr. Φix 'Eρ., Ac inicαλεῖ, πρεος η via, αυ sive ut ὁ,eta )Ἐρατοσθευη. Idem statuit admodum probabiliter, Philochori mortem non multo post Antiochi
Dei regni initium sol. 129, 3ὶ ponendam PSSe, ad quod usque Ailbidem eius pertinere Suidas
testetur. Quum enim Antigonus Gonatas ol. I 29. 3 Athenas occupasset, quibus Ptolomaeus Philadelphiis opem tulisset, non ita multo post Phil elioriam, qui Philadelpho faveret, Antigotii insidiis occisum esse videri. Itaque probatum est, Philoeliori vitam ab Ol. I i5 sere usque ad Ol. 13opertinuisse. Quamvis pavea sint, quae de Philochori vita cognita habemus, anirmaro tamen licet, magna eum auctoritate suisse ut valom patri ominaque institutorum interpretem sis. I 83o, et in gerendam rempublicam vim exercuisse non minimam, quum vaticinia ejus subactum de rebus publicis iudicium proderent. Hoc ut ex sententia a Pertum sit, quam Ol. II 8, 3 protulit de prodigiis,
suete post occupatas Athenas a Demetrio tippa ruerant, ita inde maxime olucet, quod ut Pi lenuei fautor ab Antigono interemptus est. In eo vero Philochorus claboravit, ut civitas Atheniensitim libera esset, neque tamen a piche, sed a viris illustribus et moderatis administraretur. CL D. x 46 οῦ Φυγά3ω, κάθοδο, εραμευ προσημα ,rivἀμμυρα καi et αὐτη, Οὐκ ἐκ με et α6oλῆς πρα-
90쪽
κοὶ ieta α. Vehementi odio persequutus est Demetrium Poliorceten, qui quamvis libertatem Atheniensibus redderet, id tamen specie tantum secit, revera tyrannus fuit sis. I 483. Eodem animosuit in Demetrii filium, Antigonum Gonatam, ut qui libertatem Atheniensium opprimeret. Atque patrias libertatisque amor mortem sibi paravit.
Toupius Ep. erit. p. 34t censet Pro Mavαου ὀρου, lστρου scribendum esse Mευαυδρου iovi- κου : contra quem siebolis recte monet, neque Menandrum EI esitim neque Menandriam Per .gamenum, quos V ssius inter historicos ineorii aevi refert, eum aliqua prohabilitate patrem tribui posse Istro conremaeo; mavult vero ita emendari : 'IGρος- Me,άψδρου ἡ lomu, cui scripturae simillimum sit quod apud Suidam v. Καλ-λictia e legatur. Idein Ostendit, quae de Istri patria apud Suidam tradantur diversa, inter se eonciliari posse; neque Istrum, qui a Plutarcho leuaest. Gr. . p. 3o )dieatur Alexandrinus, a nostro disserret Cyrenen enim eum habuis,e patriam. iude eum Callimacho Alexandriam migrasse, hine Paphum, urbem Cypri insulae, sitiae in Pi lemaei potestato suerit, transvectum esse ibique
aliquantum temporis transegisse putandaem esse: hae ex causa eum modo Cyronaeum, modi
Alexandrintim, modo Paphium, modo Macedonem squippe AEoptus Macedonibus subieeta erat) appellari potuisse. Haec omnia ut sie- heli pone enua sunt, ita in eo quoque ei a sentiri destiemus, quia Istrum Calatianum, de quo Steph. Byg. sic: serihil : Κάλαetic, πολίχvio, i, παραλία του Πό- , ἀρ' si 'luet et Καλαxiα- c. περὶ τραγωδίας χρά c καὶ pinso,, a Nostro distinguit. Sed quum Ister Calatianus de tragoedia seripserit suspicamur ex hiae opere sumpta esse quae in Vita Sophoclis Istro tribuuntur sis. 5 i) eundemque Istrum Calatianum
auctorem esso operis quod inscriptum est
Ister suisse dieitur servus et amicus Callimaehi: quiad ita intelligendum est, ut cogitemus, eum primum Callimaehi serviam Disso, deinde ab hoc eruditum esse in eius lite venisse familiaritatem; quare etiam Callimaelitus appellatur Athon. va, ao P. 27a; IX, 9, p. 38 ). Hinc clarum est qua aetate Istor vixerit roadem nimirum, qua Callimachus , qtii maxime floruit regnante Ptolemaeo Mergeta Ol. 133, 2 - 39, 4. Idom etiam inde ecilligitur, quod contra Istrum scripsit Pol mo, qui floruit regnantibus Ptoloni o Philopatore et Epiphane lol. i 39, 4 -349, 4). CL Pretior Polem. fragm. p. 8.
DE OPERIBIIs HORUM SCRIPTORUM.
Atthidum seriptores, quorum vitas enarravimus, quamquam non eadem omnes aetate eodem qae ingenio seripserunt, in universa tamen studiorum ratione ita consentiunt, ut multa diei possint, quum ad Atthides tum ad reliqua eorum scripta pertinentia, quae in omnes aeque cadant. 'rotum hoe seripiorum genus in rotius antiquitatibusque Graecis, imprimis vero Atticis, docto adhibilaque arte eritiea exponendis vorsatur, in eaque re maxime se applicat ud exquirendas res antiquissimas, ad mythos interpretandras et ad persequenda Omnia, quae cum deorum cultu conjuncta sunt eaque quae ad artes et literas spe
Althis ost liber, in quo res Atticae exponuntur. Neque dubito quin jam ipsi Atthidum seriptores vocem χειὰ pro 'Aetesu συπρα ἡ, ut dicu Pausanias VI ; N, 8, usurpaverint, quiam antiqui simi ei, m. qui Alibidos laudant, hoc Domiti ii tantur, ut Strabo IX p. 6 si Philoeli. fragm. 35'. Dionysius Halle. tom. II, p. ia et Suth. l Philoeli.
D. I 324. tona. II, p. 123 Philoch. sis. ias . In his Atthidibus ros ita tractantur, ut potius collectanea Oxhil antur quam vera Atticae historia. si enim haec opera comparamus Cum iis quae voraarto historica eompo ita sunt, id videmus diseriminis, quod in his interior rerum noxia maximaeum eura indagatur. temporum erandilici hominiam lite mores sollerter explicantur, virorum,
qui aliquas partes in rebus gerendis agunt, vivida Oxhibetur imago, ipsae res gestae enucleate ac et gantor depinguntur omniaque haec ad tintim compus omnibus partihus absolutum ossietendum
coniunguntur; in illis vero Aiihi lihus nihil ni iannales deprohendos. quihus ros variae Aino illla necessitato connexae secundum temporiam seriem
ntide exponuntiar. Nihil militis habent isti foriptores inulta, quae magna lauis 3 digna sint. Historiam ab hominum ortu usque ad id tempus, quo ipsi stirent, deducunt, scd praeter ipsam historiam tradiant quae de do rum cultu, desestorum origine, de sacrificiis, de institutis pu-