De Aristotelis didascaliis [microform]

1쪽

aS par of the 'Foundations of Western Civiligation Preservation Ρrojeci'

Funded by the

Reproductions may noti made Without permission hom

Columbia Universit Library

2쪽

COPYRlGHT STATE MENT

States Cocle, concorna tho mahins of photocopios orother reproductions of copyrisnteo materiai. Unde certain conditions specifieo in the lais librarios and archivos ars authorizesto furnis a photocopnor inerreproduction Onctis these specifieo conditions sanat ne photocophoritne reproduction is no toto useo for an

iiso,' natuso rhay bouiatile for copyriunt infringement. This institution reserves the right to reluserio accepi acopyircle is in iis tuosement, fulsi liment of the ortiorinoulo involvo violationis the copyriunt lain.

3쪽

PLACE:

DA TE:

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT

BIBLIOGRAPHIC MICROFORM ARGET

Master Negative

Original Materia a Filmed aristin Bibliographic Record

IMAGE PLACEMENT, ITECHNICA MICROFORM DATA

5쪽

lli l li

ti illud Iu

l. l

6쪽

DISSERTATI INAUGURALISQUΑΜ AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS CONSENSU ET AUCTORITATE IN ACADEMIA GEORGI AUGUSTA

7쪽

De dissertatione probanda ad philosophorum ordinem rettulerunt F. Leo et E SchWari Z. Examen rigorosum habitum est a. d. IIIa MCMIX.

non Mart.

Aristotelis liber, cui inscripsit διδασκιαλίαι, quid sibi voluerit, primus Casa onus ad Athen. VI 235 in Schw0 haeuseri animadversionum Vol. III p. 370 sqq locis quibus

διδασκαλίαι apud scriptores antiquos asseruntur adhibitis in universum recte ostendit. Tamen multa manserunt dubia, et novae exstiterunt quaestiones, qua Solvere ad OgnOScendam historiam poesis scaenicae Atticae necnon antiquam doctrinam ad litterarum historiam pertinentem multum intererat. Qua in re homines docti Vario successu peram collocaverunt Lux autem his studiis tum demum affulsit, cum inscriptiones Atticae ad certamina scaenica pertinentes crebriores repertae sunt. Quae quantum ad historiam Scaenicam Atticam illustrandam contulerint, non est quod commemorem, Sed etiam alia e parte magni erant Omenti.

Ab initio enim necessitudinem quandam inter titulos illos et Aristotelis opera didascalica intercedere agnoverunt viri docti j. Et primo quidem Aristotelem ex inscriptionibus illis hausisse putaverunt in Quae sententia stare non poterat: primum enim Aristotelis liber uberior fuit quam inscriptiones v. infra); tum Aristoteles talium studiorum ad historiam litterarum pertinentium auctor erat isque haec monumenta historica collegit et edidit, ut fundamenta partis philosophiae,

8쪽

quae universas res litteras scientias complecteretur, iaceret, consilio non diverso ab eo quo civitates historiam animalium signa caelestia tractavit. Itaque inde a Berghioi sententia virorum doctorum ea est, ut inscriptiones didascalicas ex Aristotelis libro originem ducere censeant. Quae sententia eo quod Pythionicarum recensum ab Aristotelo et Callisthene consectum Delphis lapidi insculptum esse ex titulo Delphico in comperimus, firmatur δὶ, atque dolphus Wilhelmus in libro suo, cui inscripsit Urkunde dramati scher Aufillhrunge in Athen

iasten, o ei si die altero et betressen vo de For-schunge des Aristoteles, die beretis on umanudis, Oliter, v WilamoWitZ Capps und . Preune angedeutet ar aufGrun de Erhenninis Wolche wi fit Aristoteles und allisthenes Vergelehnis do Pythiensi eger dem glucklichen Fundo inor Inschrist in Delphi verdanhen, mi alter Bestimmthei auMesprochen Z haben. Et ilhelmus quidem titulos illos egregia doctrinausus edidit et tractavit, de ipsis autem didascaliis Aristotelicis ad ea quae scripsit Reischius in quod adderet se habere negavit p. 5. 34. 3b . Tamen ego nunc tam firmo iacto fundamento materia tanto opere aucta, idque imprimis Wilhelmi cura, plura et certiora do opero illo Aristotelico inVestigari posse puto, atque ea quidem ratione adhibita,

ut quas do Aristotelis libro per universam Scriptorum Veterum memoriam et per lapides ill0 discere possumus, quam artissime coniungamus et Semper mente teneamus opus iulud Aristotolicum antiquis viris doctis litterarum historias Attica studiosis principale fuisse doctrinae fundamentum et

fontem.

Sontontias autem illi do origine didascaliarum lapidibus incisarum i Aristotelica ego quoque adStipulor, quamquam me non fugit potissimum huius commentationis fundamentum certis argumentis fulciri non posse. Tamen ne sic quidem eam proponere inutile esse duxi, utpote qui Sperem aliquantum eam Ollaturam esse ad solvendas quaestiones quasdam saepenumero eadem thesi proposita institutas nusquam ad finem perductas. Quodsi inscriptionum didascalicarum hanc esse rationem Sumimus, equitur, Ut Veterum quoque - παλαιάς dico fabularum, item histrionum mentiones sex Aristotelis didascaliis haustas esse censeamus. De Veterum fabularum

commissionibus certiorem fieri ad cognoscendam thoatri AN tici historiam sane intererat, histriones autem Aristotelem non praetermisisse ex iis quae infra de eius didascaliis discemus, etiam verisimilius videbitur. Quaecumque igiturdidascaliis lapidibus incisis continentur ex Aristotelis id scaliis ducimus, nec tamen ut tabulam Delphicam ythion, earum Xemplar Sive μεταγραφην illius libri Aristotelici haseSSe putamus, quoniam ex marpocratione AE διδάσκαλος'

1 Didascalias lapidibus incisas vel per lapides traditas vel inscriptiones didascalicas eas dico inscriptiones quas Wilhelmus tractavit capite ΙΙ eas quas Wilhelmus tractavit capite Ι, praeeunte Wilamowitzio OG 1906, 14 fastos, tertium ordinem Wilhelmus cap. III victorum catalogos nomino. Nomine titulorum agonisticorum in universum maximamve partem eos inscriptionum ordines quos Wilhsimus tractavit capitibus I-V, comprehendo.

9쪽

Oτι me Παντακλῆς στοιητης, δεδήλω κεν Αριστοτέλης ἐν ταις διδασκaλιαι et scholiasta ad Aristophanis ves 1379 δε Ἀριστοτέλης ἐν ταις διδασκαλίαις δυο Κινησιας φησὶ γεγονέναι Aristotelis didascalias lyricoriam quoque chororum certamina complegas esse novimus. Immo hic statim

monitum volo didascalias per lapides traditas ex Aristotelis

didascaliis non tam descriptas quam Xcerpta eSSB. Sed haec statuisse non satis est. Ad illustrandam enim quam accuratissime libri Aristotelici naturam non modo, quae inter didascalias per lapides traditas et didascalias ab Aristotele confectas intercedat ratio ostendendum, sed etiam argumentis demonstrandum est, quomodo Aristoteles auctore Su i. e. iis quae in archontis eponymi tabulis de musicis certaminibus scripta invenisset, usus sit. Maxime autem ad hanc quaestionem pertinet, ut solvatur tandem illa quaestio, quae non in hac tantum re summi est momenti, scilicet tradido lino Aristoteles, cum fabula quaedam non ab ipso poeta, sed ab alio quodam docta esset, poetae an magistri

an utriusque nomen.

Quae quaestio quam intricata sit, vel inde perspicitur, quod viri docti de ea valdo dissenserunt et dissentiunt ij. Itaque ne nos quidem brevi rectaque via, sed magno circuitu ad huius quaestionis finem perveniemus. Nam quae inscriptionum didascalicarum, quas ex opere Aristotelico haustas esse credimus, ratio fuerit, recta explorari nequit propter exiguitatem materiae ad ea tempora quorum de poeseos scaenica historia accuratius edocti sumus, ex titulis

illis nullus spectat nisi tituli 72 p. 51 . altera pars.

Itaque cum sasti et victorum catalogi condicione aliquanto meliore Sint, primum, quae horum ordinum ratio sit, investigemus, tum ad inscriptiones didascalicas acce

Initium sumatur a faStis, quorum ratio facilis esse e spectu videtur.

comicum a. 38 vicisse refert. Cum autem Suida s. 'Aeaeco eum olymp. 101 a. 375-372 a Chr. n. primum fabulam commisisse tradat Aristophanem autem post luti alterius commissionem duas fabulas - ωκαλον et Αἰολοσίκωνα - docenda ei mandasse constet ex Aristoph. lui. arg. IV Dbn. Ararotis nomen propter victoriam patris fabula partam in illo titulo exstare Wilhelmus conclusit. Quam argumentationem impugnavit Cappsius in, cui Minen mea quidem Sententia non omnia prospere cesSerunt

Primum enim contra ilhelmi opinionem non illud a ferri potest Cappsius p. 189-1983, quod Suidas Ararotis commissiones ipsius fabulis et patris fabulis factas discernere non potuerit, nisi in didascaliis haec distinctio facta esset. Neque enim ipse Suidas ox Aristotelis didascaliis hausit, sed ex compilationibus confectis ab hominibus qui studiis litterariis virorum vere eruditorum usi erant. Qui viri vere eruditi, quippe qui in didascaliis Aeaρως Κωκάλωι legentes Cocalum non ipsius Ararotis fabulam fuisse non ignorarent, facile inter Ararotis commissiones fabularum a patre Vel ab ipso factarum distinguere potuerant. Itaque nihil habet mihi, quod Suidas rarotem ol. 10 primum commisisse alicubi invenit, quamquam nomen eius in didascaliis iam

antea apparuerat.

Tum Cappsius p. 192 testimonio r. lui. m. IV

1 Commentationum de ex re scriptarum magnam partem

attulit ilhelmus p. 111. 112.

10쪽

haud recte utitur. Unde enim quisquam scire poterat, quo consili Aristophanes fabulas illas Araroti docendas mandasset Qua de re certe nihil traditum erat, sed grammaticus aliquis causam excogitavit Chremyli in Ar Plut 35 Verbis usus i. Ergo cum testimonio illo ita utendum sit, tamquam nihil traditum sit nisi Aristophanem Cocalum et Aeolosiconem Araroti docendas dedisse, nihil habemus, cur rationem inter Aristophanem poetam et Ararotem didasca-lum aliam fuisse credamus atque inter Aristophanem et Callistratum sive Philonidem. Ceterum vix est, quod addam omnino mihi valde improbabile videri Aristophanem, cuius poeseos indoles Atheniensibus tum procul dubio notissima erat, fabulas illas quasi ab Ararot scriptas publici iuris

Denique accedit, quod ne sic quidem Cappsi contigit ut tituli 971 interpretationem inveniret, quae cum numero Suida tradito consentiret, sed apud Suidam et pr ρα Scribere coactus est p. 199 . Quae cum ita sint, Wilhelmi interpretatio illius tituli praeserenda mihi videtur. Habemus igitur certum testimonium, quo in fastis non poetae, Sed magistri nomen exstitisse docemur. Sed hoc tantum de astis compertum est. Nam qu0 neque a Cappsi neque ab aliis fors factum

esse ideo, accurate discernenda sunt acta archontis, fasti,

Victorum catalogi didascaliae lapidibus incisas didascaliae Aristotelis. Quo iure, quaeso, viri docti nihil, quod ad

rationem quae est inter poetam et magistrum attinet, differre sumpserunt fastos, Victorum catalogos, archontis tabulas, Aristotelis didascalias suo iure interpretationem tituli

971 d, qui ex fastis saeculo IV exstructis est, inde pendere utrum in inscriptione 977 era, quae ex didascaliis saeculo ΙΙΙ lapidibus incisis est, ' ι σzοφάνης an Ἀρι στομένης Supplondum sit 3 3. Fortasse iure haec fiunt, sed desidero, ubi examinata, perquisita, quoad fieri potest demonstrata sint. Quodsi quaerentibus nobis haec Vera videbuntur, ne fugiamus

quae inde conSequantur agnOSeere.

Sed priusquam ad illam quaestionem adhuc neglectam accedamus, eadem quaeStio, quam modo de fastis instituimus, de victorum catalogis instituenda est, sed ita, ut ex iis quae de fastis explorata sunt, nullum de victorum catalogis argumentum ducatur. Quae de Victorum catalogis quaestio eo redacta est, ut pro soluta habenda sit, si exploraverimus, sitne in Dionysiacorum Victorum comicorum catalogo 977 col. I l. 7 p. 107 . ' ι στοφανης an ' ρι στομενης upplendum Lenaicorum enim victorum catalogi locus ad hane causam pertinens mutilatus est 9974 12sqq. p. 123'.). Et ut statim dicam, mihi quidem constat non ' ι στοφάνης, sed Dei στos ένης in catalogo Dionysiae Supplendum SSe. Sed sola annorum victoriarumque computatione rem ita ad liquidum perduci posse, ut etiam Cappsius cuius contraria sententia est in assentiatur, despero. Nam hac quidem ex parte ad ea quae Wilhelmus η exposuit haud multa habeo quae addam. rimum enim obraeus in nonymo περὶ κωμωιδίας p. 8, 32 Κ εαὶ Θεοδωρου pro εαὶ θεάτρου recte mihi videtur coniecisse. Nam auctorem huius tractatus, qui rarissima doctrina scatet, de hereerat certum annum non exhibuisse ne Cappsius quidem credit. Itaque cum

θεατρου ex inrchontis cuiusdam momine corruptum SSe1 cf. Cappsius I. l. p. 187 sqq. 193 198.