장음표시 사용
51쪽
90 his potissimum libris de Orator Cicero sibi perfacile
PSSe, Se ob eam rem Verum et perfectum oratorem et
talem significat et haberi vult, qualem a Crasso cogitation set mento fingi ipse voluerat '' Quocirca quod valde sibi probatos esse hos de Orator libros Cicero ait in Epistola illa ad Atticum prosecto ejus rei
nulla est alia causa, misi quod qualem SummuΠ et persectum Oratorem cogitatione atque animo intuebatur. talem se tandem aliquando ipsum exstitisse per libros de Oratore ' probatum lectorihus esse putabat. Et sane ut Crassus latonem dicit in irridendis oratoribus Summum sibi Oratorem visum esse 'g), sic Cicero Aristotelio more dum, quae in oratoris, quaerit et proponit in utramque partem disputans. ipse tim-mus sibi orator sine dubio visus est In qua re qui non admodum hebes est atque obtusus facile perspicere loterit , ut Phidias inclusit in clypeo Minervae sui similem poclem 'β, citoni Ciceronum in illos Mooratore libros sui ipsius laudationem aliquam si minus apertam, occultam tamen it obtectam inseruisse inque e tamquam in eum suorum civium Oculo convertere Oluisse. de quo velut vate majore tamquam aliquando futuro praesenserint, quo nihil umquam quidquam in genere iratorio. Ahiod excellentius Sit, exspectari debeat. Institutum autem esse ab Aristotele hoc maxime, ut in utramque partem disputaret, dereusquequaque apud Ciceronem degimus Non solumonim dicendi disputandique exercitationem et Sernaonis ornatum cum rerum cognitione AEt philosophii ipsa conjunxisse perhibetu1 η' sed multo magis etiam in
libri tertii et omnino in libris ad philosophiam pertinentibus. quatenus
in iis Aristotelio more in utramque partem diSputatur.
200 De Orat. III, 21, 80. 20s XIlI, 19. 202 De Orat. I, 1, 47. 203 Tusc. Disp. l. 15, 34. 204 De oraL IlI, 3b, 41 risc. Disp. I, 4, T.
omnibus rebus ut in utramque partem ornate dicere p08Sent et copiose discipulos exercuisse dicitur 'β). Haec in utramque partem disputatio ut exerceri et ad quodcunque argumentum vel probandum Vel muniendum vel labefactandum et refellendum ut accommodari posset ratione AEt arto. Aristotulis diligentia effectum est quem primum eam disciplinam ad artis sormam quandam ac rationem revocasse constat. Quam rationem qualem Cicero cogitando sibi finxerat, talem eam in dialogis suis effingere Oluisse putandus St. Et colligi id debere vid0tur ex verbis, quae addidit quemadmodum quidem volui 'β)α. . Nam si certum quoddam Aristotelis scriptorum genus tamquam Xemplar ad imitandum propositum ante oculos habebat, in quo Aristotelii moris effigiem omnibus partibiis expreS-Sam cerneret, quid tandem causae fuit, quare de eo more meSci quomodo per monjecturam 41 11untiet Neque enim Video quomodo mon possit inesse istis vorbis intollectus aices Ciceronem credidisse, qualem Aristololium morem in clibris des orator offinxerit, talem fortaSse ejus rationem et naturam ex Aristotelis disputandi praeceptis animo cogitandam isse. Quare se perant dedisse Significare videtur ut isti libri, quam maxime fieri possit, ad illius moris similitudinem, quam animo conceptam habuerit expressi sint. Quamquam negari non poteSt. ista verba etiam in aliam sententiam accipi 08Se qua disputandi arte Aristo-tolis subtilitatem et elegantiam, quam prae Se ferant ejus exemplaria, rimitando I assequi studu0rit Do quibus rebus conjectura tantum dici posse videtur, quum, quae , Sit Arist0telic dialogorum ratio, minus cognitum habeamu8 Verum utcunque haec res se ha-
52쪽
bet, sive cogitatione Cicero in scribendo istum Aristotelium morem sibi finxit, sive exempla ad imitandum proposita habuit, illud prosecto dubitari non poterit, qui in libris do oratore Aristotelius mos in eam Sententiam sit accipiendus, qua in utramque partem disputandi ratio significetur. Hoc disserendi genus quo magi aptum et commodum dialogo erat, eo magis a Cicerone adamatum et complexum 8 et quasi comes perpetuus ejus studiis accessit se I).Jam si, quae disputavimus, probabilia sunt, transeamus ad tertium locum, qui est de Aristotelio moruin Epistola illa ad Atticum ' . de quo jam supra
mentionem fecimus Ciceronis verba sunt haec: Sunt etiam de Oratore nostri tres, mihi vehementer probati. In eis quoque eae personae sunt, ut mihi tacendum
fuerit. Crassus enim loquitur, Antonius, Catulus Senex, C. Julius, frater Catuli, Cotta, Sulpicius. Ῥuero
me hic sermo inducitur, ut nullae esse OSSent partes meae; quae autem hi temporibus scripsi Ἀριστοτέλειον morem habent; in quo sermo ita inducitur ceterorum, ut penes ipsum sit principatus Ita confeci quinque libros περὶ τελῶν, ut Epicurea L. Orquato, Stoica M. Catoni, περιπατηυκὶ M. Pisoni darem vi. Hunc locum qui cum illo, de quo modo XPOSUimus,
accuratius contulerit, unam certe ei similitudinem cum
libris de Oratoro, de quibus diximus, iSSe Sentiet. Nam in libris do inibus quoque, id quod e diversarum philosophiarum placitis sequitur, in utramque partem disputatio instituta est Sed statim ab initio magna difficultas oboritur, riuum in iis alius quidam Aristotelius mos, atque ii libris Me Oratore cognovimus, animadvertendus sit, qui quomodo ab altero disserat.
207 Tusc. Di,p. II, 3 9. 208 XIII, 19 4.
ex ipsis Ciceronis verbis satis apparere videtur. Nam ex toto loco perspicuum est, id esse proprium hujus
Aristoteli nioris, quod Cicero in libris de Finibus ipse partes coll0quli habeat, quod in libris de Oratore
contra instituerat. Quare alter alteri loco repugnat et contrarius est ' . Ac primo quidem adspectu ex nostro loco conjicias Aristotelem in suis dialogis partes sibi sermonis sumsisse et e Sua ipsum persona locutum esse. Sed si rem diligentius consideraveris, adeo multa
argumenta SSe repereriS, quae O ita Statuere prohibeant, ut aliam istis Ciceronis verbis sententiam Subesse Suspicere. Scripsit quidem Aristotelo haud dubio dialogos, id quod produnt et fragmenta eorum hic illic apud scriptores servata et inprimi Veterum ejus interpretum testimonia, Aristotelem tamen in istis dialogis non ipsum colloquentem prodiise e siS, quae supra disputavimus ''), colligi posse videtur. Quid ergo nonne jam probabile fit, Ciceronem, quum hoc loco Aristotelii moris mentionem faciat, de imitandis Aristotelis dialogis ne cogitasse quidem Ut enim nos, si de vario docendi dicendique more Platonis et Aristotelis sermo esset, Aristotelium morem Statim eum significari putaremus, quo Scriptor US e Sua serSona loqueretur, Platoni contra, quum hoc potissimum
Aristotelis proprium esset, ut ipse loquen doceret, sic non lacile videris, quid sit, quod de ea re vetereSaliter senserint. An ideo aliter statuebant, quod Aristololis dialogos quosdam habebant, temporis iniqui-202 Hoc enim esse, alterum locum alteri repugnare et contrarium eSSe, Sic breviter perspicias Aristotelius mos est, quum scriptor dialogie Sua persona loquitur et principatum tenet. Atqui in libris de ratore Scriptor dialogi nec ipse loquitur nec principatum tenet. Ergo non St in iis Aristotelius mos. At vero ristotelio more scripti sunt. Sequitur, ut ii eadem re alter locus alteri repugnet et contrarius sit. 210 4 58, Not. 12 et 128.
53쪽
tate nobis ereptos At ii sanes haud ita Multi, ut
aliquo numero haberi possent. Nec vero recte mos dici potest rid, Ni ioci in singulis tantum rebit inutpaucis locum habui. Et adjuvat nostram sententiam locus ille supra jam commemoratus ad Quintum fratrem δ' ), ubi quum formo de libris de Republica esset. Cicer a Sallusti se admonitum SSe ait Multo majore auctoritate illis do robus dici posse, si ipse Ciceroy loqueretur de republica, iraeSertim riuum
esset non Heraclides Ponticus, sed consularis it is, qui in maximis versatus in re publica rebus SSet quae tam antiquis hominibus attribueret, ea visum iri fictaeSSO. - AriStotelem denique quae de re publica et praestante siro Scribat ipsum loqui Q. Quaesiveris, quodnam Aristotelis scriptum eorum, quae ad rempublicam pertineant, Sallustius significare voliterit. llura enim Hii Scripta ad rempublicam pertinentia a veteribu commemorantur. In qua quaestione vix dubitari
poterit, qui a Sallustio significati sint illi octo libri
Politicorum, quo tantum Solos e multis sertuna reliquos esse voluit Nam ut latonis decem sunt libri de Republica, Aristotelis octo oliticorum, sic Cicero voluit sine dubio suum exstare apud posteros aliquod de republica opus excellens, quod cium illis conferrip08Sit, quum fere in nulla re Graecis cedere vellut ii ). Itaque et Sermo, Sane luculente. in novem libros distributus erat in aliunde comparatum, quod orationi pondus et dignitatem asserre posset Quod quum Sallustius non ignorasse videtur. de dialogo eum aliqiuo Aristotelis Ciceroni imitando cogitasse vix credibileost. aut enina nulli ii erant de republica omnino, aut si erant etiam, certe haud ita magnae moliS, ut exempla sibi eos scribendi Cicero esse vellet. Quae si itas
212 CD. etiam Tuscul. Disput II, 2, 5 sq.
Sunt, nonne Sati graves causae nos impediunt, quominus, quod nostro loco de Aristotele dicatur, ipsum loqui α, ad ejus dialogos reserendum esse concedamus 3 Immo significatur 19 Aristotelis consuetudo, qua non per dialogicam formam percunctando atque interrogando, Sed perpetua oratione ipse loquon Aristoteles disputare solitus sit. Quare si nostrum locum consideramuS,
haud scio an illo sit Aristotelis mos cogitanduS, quo discrepans a Platone res ipsas simpliciter, dialogi serma prorSu abjecta, persequens, quid ibi videret, e Sua perSona disserebat, quali forma qui hodie exstant Aristotelis libri conscripti sunt. Quem Aristoteli morem perpetua oratione disputandi quatenus in libris do inibus Cicero in usum sutum converterit et mixtum dialogo consilio suo accommodaverit atque d-hibuerit, Attico suo indicandum esse sensit. Quocirca non dubito nostro loco hanc sententiam adjungere: In iis quae his temporibus scripsi, latonis consuetudine per alienas personas disputantis relicta Aristotelis morem ampleXus Sum, ita tamen, ut dialogi formam Ser-VaVerim et ceterorum Sermone in ita indoerim, ut penes
ipsum disputationis scriptorem principatus it. Quod
quum lego penes ipsum nescio quomodo in mentem
mihi onit votoris illius dicti αυτος ἔφα ipse diaeit, quo Pythagorae discipulos magistri sui auctoritatem
indicare voluisse notium est, tamquam Cicero ad istud dictum alludens festive atque ocose per ipsum e Velut inter ceteros colloquente principem ac magistrum di
Est igitur omnino nihil aliud significatum, nisi disiserentia disputandi talis, qualis inter utrumque Scriptorem, Platonem dico et Aristotelem, intercedebat. Quam etsi Cicero significayit, tamen sic quoque latOnem aliquo modo imitans, quod dialogi formam retinuit Attico amicissimo indicare certe potuit, quid esset, in
54쪽
quo ristotelium morem corni vellet. Atque sic quidem quae de Aristotelis disputandi ration scimus cum ex ipsius libris hodie instantibus, tum ex aliorum de ea velut veterum interpretum, testimoniis, quaeque aliundo satas probabiliter colligero possumus, ut inter
se consentiant, aliquo modo offici posso videtur. Hanc nostram sententiam siquis minus comprobaverit, equidem On repugnaverim, si ipso nostro loco
tamquam teste utens Aristotelem in suis dialogis ipsum loqui et principatum btinere solitum esse credat, in eaque re Cicer0nem ejus consuetudinem secutum ex Sua ipsum persona dixisse, atque hunc esse Aristot0sium morem, quem Cicero isto loco indicare volvorit Atquo sine dubio multo id esset commodius o ad nostrum locum interpretandum lacilius, si modo istiam aliundo constaret dialogo Mistotelem, in quibus ipso locutus sit, scripsisse. Quae res quia jusmodi ostu vix umquam, deficientibus testimoniis, satis ad liquidum perduci 0SSit, επέχομεν. 80 utcunque sese haec res habet, illud modo cortum stet, duos Aristotelios mores, quod quido ad C1coronem attinet, inter se distinguendos esse, unum an quo, ut ipse in utramque partem disputabat, sic
etiam an ea re adole8centes exerceret, alterum ut
sua persona diceret, quod sactumno sit otiam in dialogis, an illa Aristotelis ratione, qua hodie ex ejus scripti cognosci potest, incertum est. - Nisi orto sunt, qui negent fieri potuisse, ut, quemadmodum in alia re alius uniuscujusque hominis mos atque alia consuetudo sit, si Mistotelis quoquo in alia ro alius
At dixeris, quorsum haec tam multa de Aristoteli more Quia nobis quidem persuasum est, neminem posse Ciceronis philosophandi rationem recto intelligere, nisi qui bene perspectum habeat, quae sit
apud eundem istius moris ratio et finis η β). Et habot
praeterea iste quidem mos Seu rati in utramque partem disputandi multum Sane, quo Ciceronem egregiam suam dicendi praestantiam ostentare moleste seramus, ut sine ulla dubitatione de se ipso praedicat, ubi Crassum dicentem lacit eum esse Verum, eum persee-tUm, eum Solum oratorem, qui Aristotelio mors de omnibus rebus in utramque partem possit dicere et in omni causa duas contraria oratione eXplicare, et quae
similia ibi dicit, nam sibi id perfacile esse ipse in
contrariam partem dicendo ibidem satis luculente probavit. Eodem modo magna philosophiae cognitione se instructum esse Aristotelii Oris ope prae se surrepotest Quin etiam quod jam Socratis hanc rationem
fuisse ait, ut contra omnia di8Sereret, eamque repetitam ab Arcesila, confirmatam a Carneade dicit, quas quamquam Sque ad Suam aetatem viguerit, tunc tamen propemodum in Graecia ipsa propter hominum tarditatem orba Sit, nonne, quum huju rationis patrocinium Se SuscepiSSe profiteatur, modem se quo illos
in philosophia dignitatis gradu collocari vult sequo illis
summis philosophis parem 8Se judicari, quorum ingenii acumen novas interdum philosophandi vias aperuit, praesertim quum dicat oportere habeat non singulas tantum, Sed omne disciplinas perceptas is, cui veri reperiendi cauSa contra Omne philosophos et pro omnibus dicere propositum sit ηλβ)γSod tamen etiam alio ista disputandi ratione consilio Cicero usus est, quod haud Scio an Summopere probandum sit. Muum enim sortuna unius Caesaris po-
213 Quale aliquid sere accidisse videtur nostris diebus Bunsenio, qui vellem magis Aristoteli moris rationem cognitam habuisset multo tum rectius de Cicerone judicaturus suisset. s. eius libr. qui inscribitur Goti
55쪽
tostati et arbitrio omnom sipublica administrationem tradere 'oluisset, siceroni pro ireptic rei publicae muneribus studium philosophia velut multo digniorem eo occupati0nem tribuit, quo non solum aetatis molestias levare posset, sed etiam ab omnibus eum omnium temporum hominibus gratiam inire necesse esset 'i'. Itaque Omnem philosophiam i Grascia in Italiam transferendam suscepit et qua philosophorum principum Sententiae maxime dum vigebant, omnes
scribendo Latinis littoris illustrare coepit. In quibus disciplinis suis hominibus explicandis quid potuit si aptius videri quod adhiberot, quam ipse illo in utramque partem dicendi mos Aristotelius, quom am in aliis
cauSI ampleo erat, quum diversae de eadem re sententiae dicendae atque explicandae erant 3 Iam igitur hunc morem ita secutus est, ut quae cujusque disciplinae de quaque re placita ac praecepta irant. aut1pse pertractaret aut uni alicui ex suis civibus, penes quem earum rerum cura aliqua insignis osso se stimabatur, peroranda traderet modo perpetua oratione, interdum ita, 'it sermonis instar brevioribus aliorum interpellationibus, interrogationibus, quibu reSpondendum esset, talibus, locus olinquerotvi Atquo de quibus 'um maxime quaestionibus inter se philosophidissentiebant, quas sententias probabant, quas rejiciebant, suasque ipse maxime pertinero arbitrabatur vel ad vita institutionsim vel ad doctrinam do iis mirum quantum in suis libris copiosus est . quia noluit nec
216 Non enim sumus ii, qui in h. Mommsem verba; utemus, qui multa nefarie in Ciceronem animadvertere non erubuit. D. eius Ro-mische eschielite Britte Band Berlin, 1856 p. 572 sqq. Multo recim de Cicerone Bunsenius haec: Ε War mela' ais iii Bomer er vi em Menset und atte in Iera fur die Menstaheli. er dieses eaeniitaeig dari sic Keile als Philosophisoch ais Hist Leo'. si . ejus librum qui iiscribiture Gol in de Geschitate. Pars II p. 82.
8uo homines nec posteriores in earum rerum ignorati0ne versari, quas mesotro truditissimum quemque turpissimum ess t. Iam quod quacunque re p0SSet, r0desse voluit quam plurimis, o praestitit talem, qualem justa laudo prosoquare Accodit quod praeterea plurima nos docuit, qua quia sentos. unde hauriri 908Sent, evanuerunt, frustra scire cupiveris . Quae quum ita sint, nemo, opinor, ita in eum ingratus erit, ut quot ejus quantaque in philosophiam merita sint, unquam ex memoria deponero velit. Horum autem de phil080phia meritorum mobis quidem persuaSum Stprincipalem causam duisse raristotelium Morem qui eum non modo coegit in quaque re tractanda quam accuratissimum esse edi cum diligontia versari quam maxima, sed etiam si non omnium, at plurimorum tamen, qui et tum et ante florebant philosophoruni doctrinas explicare et cuique earum rerum Studi08 tradere paSSUS St.
At dixeris, quae scris sit, εχ γραφα sunt. Et recte quidem et propter id ipsum eo pluris sunt nobis asestimanda, quo majorem, Si ἀπόγραφα tantum Sunt, ear 1 rerum, quas continent, fidem sacere possunt. Verum enimvero is mos est hominum plurimorum, remotiS-
simus sano ab isto Aristotelio, ut quibus ipsi multo inferiores sunt, eorum de fama stolida arrogantia judicon et detrahant, quasi vero, dum alterius laudes extenuant et tamquam nitedulae arrodunt, ipsi aliquid gloriae consequantur 'isi Q. Reliquum est, ut paucis verbis attingamus eam quaestionem, de qua inter viros docto magna controversia est, quae Ciceronis ipsius sententia sit, quum in istis diversarum philosoplitarum sententii explicandis isto quo diximus modo in utramque partem dis-
216 omahe sint ominsenio dicial
56쪽
100 putet Quod quamquam ex se ipso quaeri non vult' ',
tamen de ea re satis judicare possumus Atquo illud quidem certum est, Ciceronem eam philosophandi rationem SSe Secutum, quae novae cademiae, inprimis Arcesilai et Careeadis auctoritate firmata et recepta erat ' Qua ratione qui philosophabantur, dantum aberat, ut certa quaedam probarent, ut omnino quidquam percipi posse aut sciri togarunt gin Quum enim omnibus enuntiatis, quae vera esse riderentur falsa quaedam admista crederent, et nullam inesse nec in rebus apsis nec in ensibus nec in conclusione rationis atque dialectica I vera in salsis distinguondi notam, quae certa esset, in omnibus robus dijudicandi Sapientem a8Sensum cohibere voluerunt et id tantum sequi, quod probabile et verisimile esset. Ita quo contra Ommum sententias, qui aliquid affirmaro volloni studiose disputabant, atque in ea arte tota fere hujus philosophiae vis posita erat, non ut viderent, quid Verum Sset, quippe quod cerni posse negarent. sed quid contra alterius sententiam probabiliter dici possotῖν Quod nescio an eodem sere redeat. quasi Suo quem-
quo judicio uti jusserint oc aliud quidquam Cicoros1gruficare voluisse videtur, ubi curiosius quam necesse
sit, eo sacere ait, qui quaerant . quid de quaque reapse Sentiat, quasi magis auctoritatis quam rationis momenta quaerenda sint Quapropter ut quidquid probabilitate aliqua animum ejus moverat, id vehementor arripuit ' , sic suum cuique judicium liberum re-317 De ut Deor. I, 5, 10 s. Tusc. Disp. V, 4. 11 218
i 8 6 sq. 222 se. Disp. IV, 3 7 V, 29, 3. - uare etiam contra se scribi tantum abest ut molit. - id maxime optet. Bul. I, 2, 4. Nec quum Academiciis esset, aliter sentire poterat 223 Inse. Disp. V, 1, 33 de Olmo. III, 4, 20.
liquit '' in probandis iis doctrinis quae sive ad vitam instituendam pertinere sive in Verum cognOSCendum proxime accedere arbitrabatur Quae quum ita sint, errare videntur ii, Aut quae contra quemque alit ipse intordum disputet aut alium iisputantem faciat, ea omnia ex ipsius Sententia semper dicta esse existimant. Immo vero ut omnino consuetudo hominum fert, ut ii qui8que contra alterum maxime firmata et munita esse velit, sic etiam diversae philosophorum disciplinae Semper ex veritate describendae et designandae erant, Sive ipse sive alius loquebatur Quare us ipsius disciplinae, cui maxime addictus erat, Academiam novam dico, multa erant commemoranda atque inducenda, quae ViX umquam ab eo probata esse credideris. Volui ubi Cottam impugnantem inducit Stoicorum rationsii gβ), qui omnia pulcherrime facta et divina mente regi et non solum universo hominum generi, Sed etiani singulis a diis immortalibus consuli et provideri censebant. Cave enim credas ista ipsa fuisse placita Academiae novae, quae ut nulla sere erant omnino. sic ne probari quidem ac confirmari nec reselli poterant Immo nihil nisi ratio orat Academicorum suStentanda, ex rixi contra Stoicos di88erebant, iorumque magis argumenta confutare volebant quam ipsi quidquam quod affirmandum aut assen8ione probandum χSSet,
statuere. 224 s. De ML Deor. III, 1, 1. 225 Ut quum paradoxa quaedam Stoica peculiari libello defendat eademque in libris de Finibus oppugnet. 226 De nι istor lib. III. D. in re simili L Furius Philo apud me de Rep. II c. , qui quidem in ea sententia, quam
tuendam suscepit, indicare voluit, iram id aliena oratione, quae erat Caseneadis, laceret. Et nostro quoque loco Cotta Carneadis sive dubitationes sive disputationes tradit. Ipse autem Cicero quid de his rebus senserit, breviter ab eo expositiani habes de eis. II, c. T. Cae quae de hac re egregie disputat rischitis Forschi ingen etc. p. 9 Sqq.
57쪽
Atque in eo recte lacisse videntur. Quum enim Veritas, ut Democritus censebat, in prolando sit demersa nec ab ullo vel homine vel saeculo aut possideri tota aut cerni sincera aut penitus explorari OSS Videatur, hoc quidem a Deo optimo maximo nobis assignatum 8Se munus credamus, ut vero quam fieri poteSt maXime, Semper propius accedamus, quod ut fieri possit, Aristotelius prosecto mos in utramque partem disputandi haud ultimo loco habendus est.
in textu ab im insere non ante est. insere tam ante clarus et uet ante mainime. leg sole pro solent. insere colloquentes ante traducere.
cim post Quid autem pone interrogationis signum. et 1 ab in pro quomodo et u lege quod et est. ab im lege ορινθον pro ηρινθον.leg de integro pro denuo. in not. leg λανγεις pro διαγεῖς. - Ibid. lin. 7 deg. ἐμηχανησατο pr ἐμηχανησατο. iii not. ei sol b pro sol. 6.p0ne comm P0Si plurimum. in textu ab im leg. Unanus pro Unarus.leg proaeimi pro proxime. in nota leg. I, 35, 27 pro I, 35. leg. γαρ pro GP. adde annot ad hy); locus, qui citatur, est myn Mol, 4, 1-4. et in not. leg. γίγνηται pro γιγνεται. - Ιbid. in. poS τέχνην pone interrogationis signum. Ibid. inflcorrige γ pro γε.lege quoad Pro quod. in not. ab im leg. . S pro p. S. in not. ab im leg. . S pro P. S. poSi possit pone signum interrogationis. post dicere pone signit interrogationis. et 16 post nec leg ignorat pro ignoras. pro Aiήstotelis age Aristotelio. lege his pro hic. - Ibid in not. lin. 9 ponet in . ' mirum et perge ne cinitates quidem cet. inu. m. λιpost contemtum pone interrogationis signum. post partes sint pone interrogationis signum. ab im post refellit pone interligationis sigrin momenti errata lector humanissimus ipse HV0le 0rrigat,