장음표시 사용
141쪽
pora immigrareri sintque adeo Aegyptii non tam Immortalitatis , quam Migrationis auctores. Ergo Migrationis placitum tam Εsotericum quam Exoter, cum fuit Deinde exponitur de aliis Pythagoricis Philosophis Alcmaeom, Hippase , Philolao, Ocellarquos credibile est secutos esse magistri hoc in loco
sententiam, licet non diserte in Veterum monume 'tis testatum reperiatur. Nam ramaeus Gerus; fine libelli de Anima uodi, igrationem adeo marepudiat, ut etiam .serat . Locus , a Bructero aliisque perperam acceptus, corremone, inte pretatione ad Auctoris mentem restituitur se Improbi' inquit coercendi sunt poenis legum, terrendi terroribus suppliciorum apud Inseros,
tandum in πλασα , e sere, porpeti. aliarum calamitatum, quas Homerus laesestos perpeti fingit. Nam, ut corpora sanamus duris remediis, nisi morbi vis mollibus cedat remediis, ita Animi falsis coedicendi sunt opinionibus, si veris obtemperaro nolinti Commemorandae vero etiam sunt necessario i. α ex eis vero novae S inauditae poense, animas nimirum eorum in alia corpora migrare cet: λέγοιντο δ αγ-α --μα- ξένει, M semλομέναν τει-ῶ κ. . .' Homericae fabul e distinguuntur diserte ab novis S inauditis commemorationibus Migrationis , tam particula ae , quam adverbio M M-, qqod sigmficat, raro, erra. Denique reςαλ-
142쪽
tur Metae, qui Pythagorici vel fuerunt vel habiti
sunt: Empedoclis, Epicharmr Piniams, Aescis M. Cercus. Disputationis de Empedocis haec est stimma se eum Pythagorae placi quidem tenuisse tu explicanda vero conditione futurae vitae dc Mi, grationis nil magnopere novi attulisse, magis poeta quam philosophum egisse, de velut in loco poeticas licentiae accommodato luxu sse ut probandum sit plieii judietum ad Arist. de Gel. p. Ias Vram.
pedoclem docuisse ι---,ως πιών ' fabulosius, ut poetam se Seet. III. De Maticis. Horum princeps Xenophanes ex Ionica, Pythagorica noram videtur conlacisse doctrinam, quae paulatim des ceps per ejus successores ad Ionicam ct hysicam sationem traducta est. Ipse quidem Xenophanar, itemque Parmenides, placitum immortalitatis retianuisse videtur. De Zenone dissicilius est hoc pronunciare Leucippus minus etiam in patronis hujua placiti numerari debet, si conjectura ducatur ex ejus cum discipulo Democrito consensu. Nam D ,-eriti haec fuit sententia, Animam constare cominpage atomorum rotundarum fortuito concursu euntium hanc compagem morte solvi; itaque an am interire , nec extra corpus eam subsistero posse: nec tamen naturae repugnare, ut eaedem ainhmi 1dem compage in aliquod corpus redeant, a que adeo anima reviviscat.' Protagoran Hipponnegasse Immortalitatem videntur. In hae Sectione memoratur etiam mmclimr, magnus Immortalita
143쪽
tis patronus, iii statuit, Esse Vitam Animae, corpore mortuo eam. multo emeaciorem dc eviden, tiorem, senses rerum perceptiuae, quam hanc in in corpore vitam, quam prae illa futura mortici sar esse, Animabus apud Inferos praemia ac poetna constitutas esse: eas modo mori, id est, in porpora venire, modo vivere, id est, extra corpora degere ac vigere.' Subjungitur Hippocrates, dei cujus sententia in neutram partem concludere licet.
Mel. IV. de Morato. vii quid de hoc loco se serit non adeo est facile ad existimandum, si non Platonem musta de magistro fingentem, sed Xen phontem vere de illo sincereque prodentem, sequa-imrs quippe apud hunc raro nec diserte, apud illum frequenter copiose, de Animorum Immort litate loquitur. Haec dubitatio probabili solvitu disputatione , cujus haec ea conclusio , eum subtilior illa argumenta Immortalitatis non attigisse: hoc unum ex Anaxagorae disciplina tenuisse, mum humanum esse divinitatis participem, S quasi ortum ex Mente, quae totum mundum guberna Et quamquam in morte, si quidem sit cum interiin Animi conjuncta, nil sit mali, tamen multo esse pro habilius , Animos ad Deum ementem Universi, unden ii essent, redituros maxime quidem justo rum Animos; nam res humanas a divina Mentea bernari, quae in primis ustorum hominum , cum
ivorum tum mortuorum, curam gerat. Itaque,
sive quaedam si sociem bitatio mortuorum
144쪽
in aliis regionibus , at erat ulgaris opinio a Poetis Theologis traditas sive quaecumque esset -- mi vita conditio bono viro male esse non posse, hec eum umquam a Deo negligi''. Ita quoque Xε- nophon statuisse videtur , si quidem germanus fuit Socraticus, ejusque germana scriptio est oratio m fientis Cyri Ita, reliquos Socravieis statuisse eredibile est licet omnia eorum scripta perierint. atque adeo Axiochus Dialogus falso eschinis nomine feratur.' Sedi, V. De Platona uberius exponitur , cum quia ex omnibus Philosophis plurimum operae in hoc loco demonstrando illustrandoquo posuit, tum quia ipsius habemus scripta unde de ejus sententia certius quid statuamus. Argumenta recensentur ponderantur: primum ea quae sunt in aliis libris, imaeo, Menone, Phaedro, Rebpublicae decimo deinde ea quae exsiant in Phaedones tum fabulae de Inferis breviter memorantur, quarum quid ex Vulgi opinione , quid ex sua ipse sententia prodiderit, discernituri Summa ejus dos retinae huc redit se Animos, ut astea fuerunt, ita postea futuros. Judicium eorum fieri apud Inseros, Enas S praemia constitui. loenas medicinae vim habere, praeterquam in infimabilibus , quos semper in Tartaro manere ad exemplum, quo alii
absterrea,tur. Qui in hac vita Philosophiam sincero
tractarunt, seque in veritatis conte latione exe euerunt atque a corporearum voluptatum contagio. ne puros castosque servaverimi, manent apud
145쪽
Deos, nec in corpora redeunt. Qui magis affecti fuerint peccatis ac voluptatum co-gione, primunt purgantur, poenas dant, pr aemia tamen quoque aecipiunt, si quid bene fecerint in hac vita sed post longum annorum circuitum ad nova. corpora redeunt, ita ut cuique optio detur, iiodnam vitae: gentis eligere velite: hanc item vitam prouti vel mur
virtute vel cum vitiis quisque degerit ita ei denuo post mortem fiet. In primum antiquum licitatiν statum nemo redit, nisi qui per Philosophiam se ab
omhi rerum ebrporearum coning olle purgaverit''. Migrationem Animorum in alia deinceps corpori non ita nude ac simpliciter aruit, prout Ρythm, gori , sed ejus caussas ex ipsa Ammi natura expli Erre studuit omnino, egregie de doctrina Irin mortalitatis meritus est Plato , eamque non solum eloquentia ad plurimorum assensum Hebravit, eaedi argutientis confirmavit quorum nonnulla valde sunt probabilia, nonnulla obscuriora, sed tamen quasi semina contineant, quibus Aeolendis posse. riores ac novissimvmilosophi maiorem huic dodiis. nae firmitatem adjunxerun Qualia vero esset ille pbst hanc vitini status, ab ea quidem parte probabiliter significavit, ut intelligatur, bonis bene malumale futurum esse et felicitatem nise Virtute Veritate, harum contrariis infelicitatem quae vessi praeterea peculiariser de hoc statu prodidit, ea quandi quam ad verisimilitudinem adducere studuit, tamen: ipse non absurda potius quam probabili haberi voluit
146쪽
lvit sequitur brevis admonitis de Platonis in s. 'demia successoribus, praecipue de Speusippo, M. merate, ramore, qui plurimum studii in doctrina de Animi natura ct immortaliaet Porurunt quo nim seriptis deperditis, ingentim lac loeus jamiram laciti est. l. D arisoleis, dissicile est dictu, jam antiquitus mirariae doctorum hominum ci
Interpretum fureunt opiniones, quid statuerit: quo rum Misitaties ponderantur. Cicero quidem eum haud obscure in patronis Immor tatis numeravit;
sed hic Exotericis libris utebathir, in quibus fere ad latonis rationem de nimorum Q ssitione istitu pronunciatum erat nee Beerici tum te quentati fuisse videntur. Atqui ex hoe genere sumplarique quia habemus Aristotelis libri S inpari
micti, in quibus proditum est de hoc argumenis. vincii de Anima lalii. Ex hys tamen fontibus aliis rationibus haec Aristotelis sententia conmmitur Animi praestantissimam partem quippe
divinam, immortalem esse, ac post corpora mors
rem vita frui sempiterna, sed vacua illa a rerum fingularium cogitatione, memoria, appetitu moluptate, dolore.' Successores ejus dissenserunt In hoc loco Tisophrinus magistri siententiam emitretiraeliis 'thagoricos ac latonicos secutus ista Strato, Aristoxenus, Dicaearchus, repudianin M. mortalitati placitum Sect. VII. Decrescin tu ustisne quidem quin Animum post corporis moristem esse ac vigere statuerit, non in quod dubito.
147쪽
At quid Disiems, Menedam , Meni M. senserint, dissicile est pronunciare Sest VIII. Ductiacis satis est exploratum quid tenuerint , Mi mos non esse sempitemo e corpore mortuo inta, deorsum ad laseros abire, quos nullos nec nisi in bulam esse, sursum Animos ferri levitate sua, ibiqua degere ceterum eos etiam, qui maxime sint lota gaevi tamen fatali rerum combustione interire ct hi principium suum, nimirum in Ignem opificem in summum Deum, qui solus est sempitemus restivi, nec iterum vitam accipere nomae verum instaut tione a summo Deo ωα mam apud redeos Immortalita non locum ne Garii fundamenti, ut
apud Platonem sta consectarii, habuit; ita quinat
ut alios Animos lovjus , brevius alios permanere statuerent, longrua bonos, brevius malos, ct quudem circa Lunam, utpote locum eorum subtilitati maxime accommodaeum. Felictores ac diutum tesea bonorum Ani is, insistic es S minoris ieri
malorum: hoo eici a Mutis raravitati natura ruiebant coinqui tamen iam diviersitatem praemii vel poenae vim hinere' Apud Cisent unem, in I, invita sum stoim nondum satis illa ab Interpretibus. notata in his ethmi hoc cap sa
da Animi e corpore excedentis misis flatu: imis Secimam esse jam suspicatus erat Lipsius Physi Stoici Iu, nunc confirmatur ex Lueano ix.
148쪽
reis, brevis est mentio quippe de qum uin ἀtenti nil diserto Veterum: testimonio proditum exstet, ut non nisi conject urae locus relictus sit. Epicurus qui omnem Immbrtalitatem funditus sustufit, locum in hac Disputatione non habuit. Sin. X. De Ciserone. Mullus dententia neque ex Epistolis neque ex rationibus sed e libris hyos hicis, intelligenda est; neque extis protascue omnibus, sed iis praecipue ubi, aut ex sua ipse peri a disputat, veluti Tusculanis, ossiciis, Legi laus aut ex aliorum peribna suam ipse sententiam aperit, veluti de Senectute S Sonmio Scipionis.
Nam Ciceronem, quippe Academicum, ut de aliis
rebus ita de hoc arguimento nullam tenuisse sententiam, error est abGgnorantia cum rationis Academicae, tum Ρhilosophiae ct consuetudinis Cicercu nae, profectus Quod vero opraue illa disjuncta
argumentatione libenter usus eat, in morte nil esse mali sive Animus exstinguatur sive remaneat, hoc non eo valet, ut de Immo litate dubitaverit. Nam Ρlatonem secutus est ita quidem, ut ex illius argumentis maxime uteretur iis, quae ducuntur ab
Animi divina origine, Dei providentia, b Anim rum propria vi agendici alumenta ab aliis mulo-laphis, veluti Peripateticis ac Stoicis, Numeret a
que in eundem finem converteret praemia sema
que probaret, illa in reditu ad Divinum locum poneret, has in absentia illius boni S commoratione circum terram , ita ut immobis tamen poenarum
149쪽
finis ae reditus ad Omnum laeum aliquando eonees.suis fit. Sect XI maius M. Se cum Plutosophia, Mem -- qui inde ab initio missi Philosophiae apud Romanos in quaque secti fuerint lille hi.
quom numerosequentia de rata maesti de M. mortalitate aestimari debet. Neque enim Augusti aetate , quod vulgo perhibetur, non nisi Epie ei dierunt. Neque etiam Virgilius Horatius, Ovi. , ad erram sectam referendi sunt propter ea, prae de Animis prodiderunt. Est ham materia.-- vemens Poetis nec facile repudianda, nisi ab iis, qui totum laeum dedita opera confutent, esuti a Linmerio factum est. Seet XII. De Sem . illi, gitur, eum cum veteribus Stoicis conscississe Miminaturam Stoice desinit, ct eum usque ad mundi
conflagrationem permanere statuit: poreo Amarum post eo oris mortem sursum ferri in parum lues, dumque aetherem, ibique beatum degere aevum usque ad mundi conflagrationem, cum consiletudine sitaetate piorum, tum cognitione naturae. De maloriun poenis nihil dicit. Nam Furiae, styx. Cerberus, sunt Poetarum commenta Purgationem
Mina, qui in superis remnibus liberatus a vitiis a terrenarum rerum Aiquiis in sinimem inherem proficiaeatur, a Platonicis assumsit sed, ut resum stoici, ita ipse, nullas protini demonstationes mortalitatissemilares' teterum hane ipse suam sententiam non labes. emellis cla 4 imita
150쪽
CII, cujus vis interpretando aperitur,4 in consensum eum reliqua doctrina redigitur coactos huc redit: Philosephos profecisse in eam quidem partem, ut essiceretur, Animum post corporis mortem remanere r quasi autem sit satusis conditis Animi adorpore soluti, tentatum ab iis, non item ostensim east. Plurima protulit argumenta Plato a quo eundus haberi debet Cicero, deperditis quidem seriptis reliquorum Veteris Academiae Ρhilosophorum Xenocratis aerantoris, qui Platonis sententiam uberius explicuerunt. Argumenta duplicis generis fuerunt vel a praemusis poenis post hane vitam desumta, quae jam ante Thaletem fuerunt quidem. nec tamen perspicue tractata vel ex ipsa natura Animi repetita, quae inde demum inventa sunt. omnes, qui Animum corpori superesse statuerent, in his fere rationibus consenserunt: Animum esse vel participem Divinae naturae, vel partem ipsius Des, propterea quod cogitandi vi praeditus sit, principium monumiain se ipse habeat igitur eum corporis morte non destrui, sed vel semper manere, quod Pythagoricis S latonicis placuit, vel diu manere, ac tandem in Divuram naturam tamquam vimentum suum dissolvi, quod Stoici statuebant. Rus a corpore soluti certum esse domicilium, sensum perceptionemque rerum externamm, statuebant quidem, non tamen ex fit inis argumentis, sed ex vulgari opinione aut imponationis luxurie.