장음표시 사용
131쪽
ancisci Dud Morpii. Praefationem praemuit David Rulin unius ' Lugduni Batavorum apud van s ira au Ii 8. 17, 6 quantur per Hiie itionem 'Appimo lucis ac medelae allatum sit. alio tempore,ec ullariter expositis speciminibus ostem demus Neque erim nunc aut oeshino tacere nos sinit vis ac praestantia libri, mitius agere copia magnitudo . Igitur χε vetere Auctores de novo Interplete eseramus ex Ruhnhehitis aetatione , quidem laudatarum praefationum numeruns telii auctum esse , aftimare non dubitamus. Et Anicii, te scriptione at stilo Appaedicum varia sint erus stris jussieii , est verius simpliciusque Ruhsltem judicio quo rati livida rei ex ipsius Auctoisi cum aetateram volantate aperitus , Duo in.ile. ,eriptores vestis snsitis hob ex histoninori mediate , selli in Appuleius, quum eloquentia seculi sui no contenti, missiorem quaererent, judicio
enim omne rete stabendi conssiluis ad unius Cieέαι his, it quisque' Et simillimus est, norman dirime debuissent; in ii quidem iistini hyos is labliquerunt. sed λm cum ebriis imitatione Sin, tores ex ultimaanti tale repetitos ita coniuniarunt,
modo, cum Evandi matre I hi ridetentiis. Ab ultus qui lam an hae vitiae: 1- paullo moderatius e
132쪽
puit, sed e solis fere Comicis priscis reges ac sommulas exquisitiores , quibus orationem suam distinc .ret, lit avit. Quod pulcre vidit Lipsius Praesae. ad Senecam Tu, Agria, nom fluaerat iras 9 Latii puritatem sectariis exprimis, fatea-m est Ruod judicium cum verissimum sit, nec obscurulae positum, mirari subit, ne unum quidem, extinde si Interpretibus nisi sorte d. F. Gronorium excipias, ad tam perspicuam tot vectigiis impremiam comicorum imitationem uendissi quominus dubito futuros ejus Editores quasi praetereundo a monoe, ut, si in eo recensendo operae pretium is cςre velint, In Plauto, strenuo ct Antiquorum Comicorum reliquiis mactandi auidui sint , is in hac omparatione Gellii ei explicapes vel conbigendi caput esse 'haventuit Gellius nihil in nos, aut si ad nos, nihil ad hunc dociam me Ainpulejora es postulat, ut aicamus. Is igitur tantum abfuit, ut sibi in hoc aer temperaret, ut potiuge casta vetustat e orationem. ccis quam
nemo , si qui multumi temporia ui s. Latinitate cognoscenda contriyerit. sese haeret assecuturum. Scio viros eruditos esse, qui nciri omnia hujus modi verba ab antiquis Ser ruribus si se , .sex temere
pro sibidine conficta putent id quod Drahen. boretius de sellio affrmare audet ad Liv. XLV, 36, de Appuleio RQ idus ad ejus Metam. VIII p. 3Io. Sed ego ta uius -Oudendorpium ad
133쪽
Metam. Ιv. p. 2 6 bene iudicantem , nihil Ap. 1mifum In exemplo scripsisse. AEtenim tonalis eorum, quae a Gellio' Appuleio licentius
lamentiusque ficta videri possent, a Grammaticis Antiquis, Maxime in Glossographis, conservata reperitur. Quidni igitur reliqua, quorum nullum apud Grammaticos, qui nunc supersunt, Vestigium est, pari auctoritate nitu dicamus Qua de ro liquiadius judicari poterit tum, cum quis juniorum Lit ratorum , qui nunc subitariis conjecturis edendis famam venantur, sese ad eam laboris, etsi non nimis grati, tamen Literis, laudi suae magis profuturi. ad eam igitur laboris patientiam sese durarit, ut Glossaria Latina, hi eidensi Bibliotheea latentia, quibus nihil umquam vel vetustate. vei
praestantia simile reperias, e tenebris in lucem vocet, linguamque Latinam, de cujus inopia vetus queresa em aliquot millo vocabulis dr formia nondum cognius locupletet uamquam, quae juventutis nostrae. mollities est, magnopere Vereos ne haec surdis auribus canam. Sed redeata unde deinflexit oratio. Est sane ista Antiquitatis affectatio molesta Appuleium legentibus. Nesci tamenim molestor Maumor Africanus, quo orati em saqviem libris, quos a doctis legi voluit ' praeter modum' pudorem inflavit, ceteroqui minis hebes ad id, isod rectius ossti intelligendum. δω-pe in Mesogia, quae. a in umbraculis erudito
134쪽
rum legenda, sed in fori luce habenda esstu, tam vacuus est his ineptiis Scholasticis, ejus orationi nihil, aut certe non multum, ad sumnam sumtatem deesse videatur. in quem modum si ceterim libros scripsisset, eum sine ulla exceptione, eum Mureto Varo ct XVl, 9 ematum M pri-m N,mulium Gript- vocarem i , ω Latina liqua ex antiquis si suus locuplatenda. dicitur, novum sorte plerisque accidat dubii in accidere non debet iis, qui Antiquarum I i in
sum usu sta tiaque valenti Sed referamus porro h im de Interprete. Iam Scriptor tam eruditua, aeriant ex intimi. MMntator, cum non udum de statis, d lare do sinum inherpretam post V et boma avom accidit, ut Franciscus. Oude dorpius iugenium tacebrinam sitam ad e- id strandum polieta loque conferret Dat illo omnisua praesidis ad rem bene gerendam necesia in instructus vi parietus aquisita Latinitatis uni versae mentia, erudixisse aecu in de recondita. quae non de Latinis tantum fontibus, sed, is ei triginti discipulum agnoscas, etiam de coramus euet derivata, iumma scriptorum excusiarumque liba mari copia , usu denique horum instrum torum, indiaeve rei Criti castrumo , quantus intali mari mus paeest in accuratissim tot veterum Solpimum
Editore. Trionia circiter annos in Appuleis
135쪽
nenti, sed aliquoties per aliarium, in primis per Suetonii editionem, interpellata. Ac potuisset ipsi opus prodere, vivus gloria sua frui nisi librarii dubitantes an ex Appuliω - pingue ac paratum lucrum venturum sit, quam ex aliis Scriptoribus qui quotidie in Scholis teruntur, rem tersiversando in longum traxissent. Ita cum Appuleius ecimo res annos in scriniis jacuisset, ego bibliopolarunaisitidium, quod nos tam praestanti interioris μctrinae monumento privaret , non diutius ferenduin ratus, petii contendique a Theologo supra vim rem modum erudito, Cornesio Oudendo io, Fran, cisci mo, ut mihi facultat daret Appulek alucem proferendi. Qui, qua est humanitate re M.teras juvandi tacto, facile petenti veniam dedit.
Et e ς, reperi librarium votis meis hactenus misnuentem 'ut reciperet, se praecipuum Appulni opus, Metamorphosim, statim excusurum, te
liquos libros, Florida, pologiam, Philos mphica, addisrum, si Hetamorphosis cupidos emistotes invisisset ' Haec hactenus. Reliqua t-fatio est de opera istaenii, ac de striniati I, brorum Oudendo ii de qua parte in Censen a re laretur. Issu reticere non possumus, uam, tamorphosn, ex quo typis excudi coepta est, e dem hibliopolae dubitatione , modo depositam, modo productam, per sedecim amissi ossicina affectam infice.
136쪽
III. missis nitrabachii Disputatio, quae prae--- reportavit anno 1783 . de quaestione publier prouita si quae fueris et um ni viarum, inde a Thalete N Pythagora in v ad Seneeam , sententia δε visa reflatu animorum post mortem eorporis. Ad Vires Nobilis Os N Eruditioi s , Legati Ghriani
curaems. . pare. 2. missa critica disceptati meis locorum interpretatione, summa conclusionum ex illa duct a breviter notemus. Praemium habet admonitionem do tacultat momento quaestionis, enumerati mem legum criticarum,
ad quas hujusmbdim utatio dirigenda est. Harum
unam, eamque principem, hec vulgo satis observatam haud alienum est referre. In memoranda quaque Philosophi sententia probe animadvertendum est, utrum ea ex communi opinione, an ea
Plutosophi doinina, seu quod aiunt, systemate, pronunciata sat Multa enim dicitia scriptaque sunt a Philosophis, quae non continuo pro partibus do- ctrinae eorum habenda sunt, veluti Apophthegmata, Epistolae S alia. Et librorum ab iis scriptorum duo:sunt genera alii sunt Eseterici, in quibus interiore uam doctrinam exposuerunt alii sunt Exoteries, in Wbus communem aliorum sententiam secuti sunt. Itaque distinguendum est, quid Philosophus tamquam Philosephus, quid tamquam unus ex multis. v adiderae' Duodeeta deinceps Sectionibus, secundum temporis seriemis sectarum successionem, de
137쪽
placito Immortalitatis exponitur Sect. I. De Rescis. Nil dicitur de caussis naturalibus ac civilibus, quibus factum est, ut multo ante natam Philosephiam opinio Immortalitatis in hominum mentibus existeret ac frequentaretur quippe locus non cadebat in fines Disputationi a judicibus praescriptos. Ergo continuo de Iaalete dicitur in quo statim apparet, quam sit dissicile, in tanta monumentorum actura, de Veterum placitis, quid cujusque sit, statuere. Si audimus Diogenem Laertium, seudo- Plutarchum, Stobaeum, Nemesium, Theodoretum, pr nunciavit Animos esse immortales. Sed hi unde hanc notitiam habuerunt, utrum scriptis Thaletis, an aliorum Eum nil de Philosephia scriptum reliquisse produnt graves au res Alexander Aphrodisiensis, Themissius , Simplicius. Alii contra, us scripta memorant, clocum adeo ex iis profert Galenus Forte hi libri postea confecti ac sub ejus nomine vulgati sunt. Nam Aristoteles, si sua aetate fuissent illi libri, eos aut habuisset aut non ignorasset , Atqui is opinionem Thaletis, Animo movendi vim tribuentis, non ex ipsius libro, sed ex iis, quae de Thalete memorantur, te Ἀπο--πω τι, resert: de Anim. II, 2, 2. Forte etiam exstabant eius Apomnemoneumata quaedam ab aliis conscripta, ad quae Aristoteles respexit, in quibus illud dictum proditum erat atque posteriores Scriptores ex mo
138쪽
statuisse, itaque utrumque ad ejus auctoritatem retulerunt. Sed hoc cuicuimodi sit, haleti j citum Immortalitatis tribuendum est. Erat enim hoc ipsius aetate jam inveteratum vulgi opinione, dudum celebratum a Theolagis S Metis, atque adeo non alienum a haletis doctrina, ut potius ei congruens fuerit' locum in ea habuisse debuerit. Deinceps paucis monetur de Maximandro , Anaximene , Diogene Apolloniata, Archelao quibus licet hoc placitum in iis, quae exstant,
Veterum monumentis non tributum reperiatur, tamen tribuendum videtur cum ob eorum doctrinae eum Thaletis doctrina convenientiam, tum ob hano etiam criticam legem, non pro eo ac debet Vulgo
observatam, quod de illorum a ualete in aliis locis dissensu prodiderunt Veteres, de dissensu in Imae mortalitate nil prodiderunt. luribus de Anaxagora
dicitur, qui in hoc placito plus aliqtianto, quam illi operae posuisse videtur. Summa sententiae I nicorum haec est se Animos hominum esse parte Mentis illius divinae, quae omnia permeet S animet igitur eos post corporis mortem superesse 'De conditiones statu eorum post hanc vitam, aut nil prodiderunt, aut nil ab iis proditum ad nostram venit memoriam Forte tamen consequens etiam hoc fuit eorum placitis, nimis conscientiam sti quasi personam constituram, nec eam peritu
139쪽
imorum Immortalitatem non , ut Pythagorici Platonici, tamquam doctrinae suae fundaminium
celebrarunt: sed tamen eam tenuerunt, tamquam
consectarium doctrinae de principiis naturae , in quibus potissimum elaboraban et II de Pytha--cis. Primum de ipse Fhagora. Magistris habuit partim Ionicos, partim Theologos hi Quin
fere essicientem caussam celebrabant, ad omni Deum, tamquam ex machina, inducebant: illi mat Halem potissimum caussam frequentabant , mala in principiis corporum ponebant. Ab utrisque optima studuit assumeres utramque caussu conciliare ythagoras, a Ionicis tamen hac etiam in parte diversus, ut non tam physicam, prout illi, sed metaphysicam rationem seu retur. Doctrina ejus haec fuisse videtur se Deus est Ammus peret tam rerum naturam diffusus. Ipse est omnium primus, caussa essiciens , investigens materia est secundo loco, caussa patiens, bruta rationis pera.
Animi hominum constant duabus partibus, rationa irrationali illa desumta est exies substantia, haec ex materia. Animi non cum cca poribus p reunt sed partim ad divinam substantiam , unde venerunt, redeunt partim poenas solvunt male fa- virum , es apud Inferos, vel in aliis corporibus cum hominum tum brutorum. Nam et brutor hanimae ex duabus partibus, rationali cirrationali,
mi uiti mur rati malisis intelligens pars,
140쪽
postquam purgata fuerit, tandem e corpore humano ad Deum redibit, eritque ipsa divini generis bulosas opiniones de Inferis , quatenus Pythagoras tenuerit, quaeritur. De Migratitae in alia corpora nobilis Ovidii locus Met. XV. non ad histarimsdem exactus est. Nam fabulas Ρoetarum de inferis
anas esse, Esotericum, non Exotericum, fuit. Ipsa prae se ferebat, se apud Inseros fuisse ut ex Hieronymo S Hermippo refert Diog. L. VIII, SI .4I quorum quidem auctoritatem contemnere dissi. cile est. Et fuit is Pythagoras qui fabulas ct superstitionem ad vulgi ingenia istiles putaret, utiliter adhiberet. Porro hac etiam in parte a Pythae gorae sententia aberravit Ovidius, quod Migrationi per corpora nullum finem perhibuit. Quod ad com mentum attinet Pythagorae se meminisse in quibus antea hominum corporibus habitasset , sunt antiqui auctores Dicaearchus S Clearchus P nec tamen constat, utrum hoc referant, tamquam ab ipso de se, an tamquam ab aliis de ipso, pronunciatum. Opi nionis demigratione Animorum auctores facit Hero . dotus Aegyptios II, 173. si Fuerunt quoque primi Aegyptii, qui dicerent, Animam hominis esse im, mortalem , post corporis autem intentum in aliud deinceps ascens animal immigrare , cet.' Quod non ita est accipiendum, ac si primi, Immortales An, mos esse, dixerint: sed ut primi hoc statuerint Ani.