Biblioteca critica

31쪽

explorabit, quem Interpretatio a moduin legentibus admetiatur. Itaque nil diri ad p. - Ε, de Sophiastis, qui Socratis tempore fuerunt at dixi de sententia

loci p. OoO C, non plures, quam nam, Sectas erasisse. Denique de locis desperatis, quibus lucem aut

sanitatem adferre non Potuerit, ne inceat, sed igno .rantiam ipse suam candide profiteatur. Qui secus lacit, dupliciter peccat: ct quod silentio intelligentiam simulat, quod aliis corruptum tamquam

sanum tradit. Nec potest, nisi simplex S apertus, quisquam esse bonus Interpres. Quae adhuc de Interpretatione diximus, pertianent ad Grammaticam ejus partem, cui unicear pos1tum est intelligere quid Auctor dicat, non quale, verume an falsum, pulchrumne, venustum, rectum, an secus quod est argumentum Criticae ejus partis. Atqui, si unam nobis praestat Grammaticani Interpretationem Editor, praeclare nobis fieri putemus, contenti simus, nec ultra quid requiramus.

Ipse vero non ita se his finibus continebit, quin subinde in Criticam partem excurrat. Ceterum, eam iussoricis magis quam dogmaticis adhibebit lo- eis: cavebit sibi, ne Auctorem ad nostii potius quam antiqui ingenii rationem consuetudinemque eXigatrsemper cogitabit, quid postulet loci ratio, quid legentium mensura quorum ingeniis saepius relinquet hoc judicium, quam ipse faciet. Nam horum quis dem per est ridiculum . indoctum Editorum genus, qui in locis obscuris, quo, non intelligunt, taceat

32쪽

ubi vero talem judicandi locum, quam fis perspicuum,

nam sunt, eum cupide arripiunt, in eum tamquam ignorantiae tegumentum se induunt, per longas disputationes intempestivam sapientiam expromunt, seque tum ut optimos Interpretes jactant, alteros illos Grammaticos Interpretes, quamquam unico antelligentiae opifices, tamen ut syllabarum aucupedαontemtaunt quo errore decepti multi, patrum majorumque memoria, eas demum bona II sitionea audicarunt , quibus Commentarii, seu Discursus,

Riti vocaliant, Politiei Sihilosophici adjecit essent.

Qui, quί quam accurate confutati ab Ernesto in Issi raefatione ad Tacitum, tamen hodieque in altio meneribus suos habent imitatores. Denique, Interpres quum illud agere debeat ut --uctoris intelligentiam aperiat, ita scribet ut ipso telligatur. Nam , qui non ipse intelligitur, nae is, Auctor intelligatur non essiciet. Ergo omne astudium in perspicuitate ponet. Quam quidem vi--mus a compluribus, qua nominare non est opus, inloctissimis etiam viris adeo neglectam esse, ut

saepe unori negotio intelligatur locus Auctoria

quam illorum laterpretatis. Haud postrema ditioni utilitatis commendatio aecedit ab Indicibus. Quorum Plutarcho nostro. quatuor adjungentur: primus Rerum multo auctior eo, qui in Stephaniana Graoco- Latina Editione vulgatur secundus animadversimum , seu , Rerum

Verbo 'umque in Interpretatione explicitorum tertius

33쪽

tius auctorum, qui a Plutarcho memorantur: qua tu Grauitatis, seu exicon lutarcheum. Et hi quidem duo postremi e Critico Granin amicoquea nere erunt ut expromatur, si quid novi habeam vel de Auctoribus, vel de usu ac vi verborum cidissionis. Ceterum nostra Editio omnia, quae superstat, min, tarchi scripta complectetur ita, ut primum prodeant ea, quae Moralia dicuntur; quippe quae multo lon*orem dissicilioremque operam postulant quam Vitae, quas idcirco, quasi ad requiem laboris, re posuimus. De antiquis codicibus, quibus ad restituendam Plutarchi scripturam usus sum, in ipsius Editionis praelatione exponetur. Nunc modo illorum signa

explicentur, qui in hoc specimine adhibiti sunt. praeter Editiones Aldinam ct Basileensem. Igitur B, D sunt duo praestrarissimi odices seripti Bibliothecae eoae Parisiensis v sunt Lectionea Turnebi, quas multo plures plenioresque iis, quae in Mollectione Variarum lectionum aditionia Graeco- Latinae exstant, excerpsi ex ipso umebiexemplo, quod servatur in eadem Bibliotbeca regia Parisiensi. Mea significat Lectiones acheti e- atriaci, ab ipso inscriptas margini exempli Steph niani, quod est in Bibliotheς Lugduno-Batava. Satis dictum de lege ac ratione Edrionis jam

operae nostrae specimen prodeat.

34쪽

socrates, qui hanc in disserendo rationem tenebat, nil ut ipse statueret, sed eorum , quibuscum disserebat, notiones opinionesque interrogando eliceret, ipse se apud Platonem in Theaeteto obstetrici comparat, idque sibi a Deo munus impositum dicit, nil ut ipse pareret, sed aliorum partus in lucem produceret. Jam, quum non credibile sit, eum Dei nomine per iocum' solitam sibi ironiam usum esse, quaeritur hae quaestione, idque, ut solet in ejusmodi ζητήμασι ac ποοβλη--οι, disjuncte, quid Dei nomine significaverit socrates utrum suum ipse ingenium' naturam, prout Μenander, Heraclitus hominis mentem Deum vocarunt an revera diri- diram mussam, id est Deum quendam ωGenium, quem -- - quam auctorem ac ducem in ingredienda persequendaque hac Philosophiae ratione secutus sit. me priori disjuncto nil addit Plutarchus, sed continuo se convertit ad posterioris assim xionem, ostendens suaviterin copiost, Socratis rationem cum emporibus illis accommodatam necessariamque, tum veto seris verissimam certissimamque Philosophiae institutionem &mentis aegrotae quasi medicinam fuisse. Ceterum haec divina causa, hie Deus auctor ac dux socratis, universe tantum smINeatur a Plutarcho tamquam Divina Providentis , nec peculiariter memoratur celebratus ille Socratis Genius Quamquam, si verum quaerimus, socrates ipse quem Desin vocaverat hoc Theaeteti loco, eum infima II, FI, Gemum suum, seu mem is vocare videtur; eadem sere ratione atque tu Theage p. II, uri de Daemonio suo praecipue ninat. Porro Dei appellatio apud Platonem non ab omni prorsus ironia vacat quippe Socrates prae se fert, se quoque artis suae praesidem habere Deum,

35쪽

. Qua tandem de caussa Socratem Deus aliis obis stetricis ministerium praestare jussit, ipsum gigne prohibuit ut in Theaeteto dicitur. Neque enim jocans suo more cludens Dei nomine usus fuisset. Et alioquin Plato eo in libro multa arroganter per jactantiam Ula socrati tribuitu in quibus etiani hoc est simulti enim, o mirifice, ita erga, me affecti fuerunt, ut revera parati essent -

οδει Θιδι -- ων ων servis cet. Comparatio est sine articu T. k-ῶ - . . A J Socratis

36쪽

E. Ποτερον οὐ mis, τοῖ φόσιν si κριτικοπέραν, mord e, Postquam vi nugarum quid ademerim: Malle putarent me hoc emvolentia facere ani si nime illi intelligenaes, neminem Deum malo , tum esse hominibus, nec ne pes malevolent iis quidquam horum facere , sed nesis mihi sciis mendacium admittere in verrum obruere.

, Utrum igitur su- ipse naturam, magis ad j

37쪽

dicandum quam gnendum tam , Deum voca -

Deum, hic ingenium nostrum oeavit Daemonem. Atqui nec Deus κριτικὴ potius quam γο-Μ- est , nec ea opinioάeducti enanderis Heraclitus illa dicta protulerunt Sententia lutarchi hunc in modum aceipiendar Utrum is fur init ingentam suum, magistelligendi facultates vel voluntariae . vel non voluntariae et quod notavi Logic P. II Cap.

vinitas quaedam tribuitur. N , praestantissima contemplativarum acultatum, ratis

N mens , a Philosophis, quos

sequitur Menander, tamquam uis udieando quam gignorio ea Pars informatur quam ab

amum, prohibere is um quo ipa lyina natura habemus.

minus gignat s imponere ipsi Hso autem non est mere co Metricis munus: s ingenium templatiVum, sed activum . suum vocat Deum, μι -- - mul, contineturque ea nostin dis o Heraclitus P . . Videamus universe , quid Inter utramque intersit sentenuam nam peculiariter suo quamque loco proxime uin bimus. Φωνιε, ins tum , indotis animi, in duas partes disti Lhuitur hoc loco, - ωDM:

parie, quam is genium mores a Graeco nomine, usu nunc vulgato , Maria erem , Oc mus. Igitur. uniuscujusqua. ηΘος, ab ipsius natura pros ctum, consuetudine formatum. α ad naturae vim confirma

tum, Peculiare quid' a r quorum ille in nostra sit o liquorum hominian sat di . testate. hoc necessitati cui Versum habet . ut more su dam subjectum, minus est v multa faciat tacita monenimaiystra Potestate ut sunt Ia natura, mortua caussas pria

38쪽

mosque consiliorum morus in se ipse habeat quidem, nec me diserte 4nimadvertat , hec are eorum sibi sit O seias Atqui rebus admiramolis , quarum caussas ignor mus, Vulgaris opinio divinam quandam mussam tribuere solet, sive ortunae sive fari, sive providentiae, sive a monis ac si Hinc magnae filia Minventa, cum ultro se ac sine mediistione menti offerunt ad divinum quasi afflatum instinetumque referuhrur. Nec tantum in poetis aliisque hoc valet, sed in iis etiam qui manu magnum s

Cinus aggrediuntur quo genere illud est Virgilianum Aen. IX, I 8 Diis hune

ardorem mentibus addunt,

Euvale, An via cuique euis dira evido. Μινανδνοι. Primum de auctoriinte, deinde de sensu videamus. Hermotimo aut Mnaxagorae tribuit Iamblichus

is Nam Mos nobis Deus

Protrept. cap. VIII. p. a zωπε σῶτα sed hic, quamvisa innandro prolatum sciret. potuit dii tum illud, ut major ejus esset auctoritas, ad claros illos philosofios reserre,

apud quos o G maxime celebratus fuerat. Nam, ut ab

Anaxagora prosecit Euripides, ita ab Euripide enander. Itaque hoc ipsum dictum significari putem, quod ad intriamque poetam refertur a

nexu si posita fuit sententia apud illos poetas , Ou tadebet accipi, ut Dei provI dentiam negaverint: a qua quIdem impietate longe eos remotos suisse constat sed ut argumento sabulae ac personae servierint veluti rep -

39쪽

18 D. N. DESCRIPTI AC SPECIMEN

Hρακλειτος

hendentes ignaviam eortim qui quorum doctrina est illud apua Diis omni exspectantes eundem Ciceronem O . III. non ipsi manum operi admo Lo: Cum vero jurato fenum venta quo sensu illud est apud Arenda ID. memanerit Deum Iuvenalem Sat. X. M NMIum se adhibere usum, id eu, ut numen abest, si fit pruianti : ego actura , mentem suam, sed te Nos facimus, Fortuna, qua nithomini deat Deus ipse Deum, coeloque locamus. Eu Avinius. Conseransu seneca ripidis nomine memorat Theon p. XXXI. Epictetus Diss i, Sophista in Progymn. Cap. 4. M. Antoninus, II, 33ω

Θεον. Sine nomine vetoris adorationem suam eleganter ac-Eommodavit Panegyric Au-etor in Constantin Aug. 4, 2: a enim cuique prudentia Deus est. enander alio loco

eandem sententiam prodidit in Adelphis, p. Iustin. inrt. de Monarch. p. I , Α Θεος ripidem hac in re laudavit etiam Cicero Tusc. I, 26: Animus , ut ego dico, Ninus est , ut impides dicere audet, Deus Euripidem orn Oppias o stoici secuti sint a

III, II. V Io. Animo nostros partes esse divinae turae, cum plerique Philosophi statuebant, Pythagoricidonici, Platonici, Stoici, tum ramcipuam Animi partem Deum vocabant, in rationein nomine aliquantum disseiicientes Mna gorae νῶς dicitur Stoicis δαί κων, ἡγεμιονικον Platoni

utrumque.

Ηρακλειτοι. Dictum hoc , ut multa Heraclitea desider

tu in ejus reliquiis ab . Si phano in oesi Philosophica editis submeracliti nomine exstat apud Stobaeum Sem. CII. De Felicitate P. 5592-

40쪽

An divina quaedam caussa S genius revera Socrati

. hanc μάκλεισκ ἔφη - ἔ- - is hoc dictum ad suae rationem

πω Δίκων' unde sontum re doctrinae accommodans intulit mrucherus misi. Crit Heracliti quidem mente disces- Philos T. I. p. iaeta Accedit sit sed alios tamen praeeuu- auctoritas lexandri phrodi tes in hac interpretatione ha- sensi , duplici loe, iisdem uit, quae, quamvis a mente verbis iteratis, De Fato, p. Heracliti aliena, ilegantissi, IM, a lin. 3I. Εd Ald. mam verissimamque sepem De Anima, L. V. p. 62. b. sententiam. Hinc enim, ne lin. . d. Ald: Θοι γὰρ ἁ dubio, expressum est illud

a ἄ-λ ετ σομβεβηκεν Α- probabiliter refert ad lautum lexandro igitur, ut Stobaeo, Trinummo II, Naim διαι κων est fortuna, Do autem sapiens quidem , AI, ipse δε- ρυινιι Nam φοινιι, quod forte git fortunam sibi. Quibus loquis ad propius δαώεω, reserat, cis nonnulla notarunt interis ad remotius D. reserendum pretes, si opinor copiis esse, ipsa ratio ac disputatio rasmi Adag. p. a 863. Sed Alexandri ostendit L secun mutarchi interpretatio, homidum quem haec est sententia ni ingenium est Deus, magis Heracliti: hominisfortunaposita consentit cum meracliti Ἀο-- in ejus moribus, seu, natu, s. mina. Nam homo per se est Bic igitur, ut Peripateticus, λογοι ut est in Apollonii