De Theocriti idylliorum compositione

11쪽

expressis verbis exponere. Difficultas autem, si tua estillificultas, bene suulevatur ei nuhil coniectura, qui scribi voluit pro tradita lectione, quod unice verunt videtur, et M nisi quod colon, non I; uncti im post cir Onendum ess existimo. Sic sumit apte progrediuntur:

nuclla per Omnes silvas vagatur quaerit te, qui amori dimetiis os Per irrisionem dicta bene se adiungunt his verba in quibus idem Daphnis ludibrio habistur 863 ita ut v 85. 6 concinnam et rotundam conficiant rationem. Eodem modo in se ipso consectum se praebet quod sequitur par sei suum T. , unde pro certo colligas hos quoque Versu per se solos esse accipiendos, quam brona ver8um interealare in post v. si a lito. Extremi duo Priapi versus 90 1 curii duobus sequenotibus 92. 3 coniuncti unius troyliae ambitu continentur in libris Hoe per vim et significatum strophae prorsus non licere neni est quin videat; nam sententiae quas habes in o. 90- diversissimae sunt linquo planum est post v 9 ephymnium esse omissum, quod si addideris, poetae ars restituta erit. Hae ratione riapi sermo in quattuor e luales partes dividitur ipsa compositionis forma viani rectani itille ante. Sed prius piam pergnamus, quo ni odo ceteri in his adornandis versati sint, luaerendita est Hauptius tuidem, cui assentitur Meinelitus, quoniam Priapi cavillationem atque Daphnidis cum caprari comparationem intra unius strophae fines absolvi cupit, deleto v. 89 peri-copam ex se versibus constantem effecit 85-8 90. ). Qua ex ration fluxit, quod vir doctus responsionis causa vv. 76-83, eiecto v. Η, in unam coeg'it strophani Sed in quo haesitavit ille, id ipsunt non removit. Nam restat ea difficultas, quod Priapi sermo in duo membra valde imparia dirimitur. Mechlyus eam viam ingressus est, ut ex v. 80-siduas strophas quinque utramque versuum saceret consequitur autem hoc eo, quod, interc. post v 85 translο- cavit. De sermonis partition idem ui obiciendum est quod nuptio. Deinde v. 8 et 8 disiunguntur, qui

necessario coniungendi sunt of . paulo supra. Denique

simile aliquid in duabus strophis detegere, quo respon8io fiat, frustra studebis.

12쪽

- 13 Copios usta Ahronsi carminis divisione disserondum erit. Tribus primis, quas illo statuit, orieopis si 5.2 2 ut alterae tales responderent, ita signi quadam aud ei librorum memoriam mutavit. I elet enim primum

IIρίαπον - του λοιπους, οδέν τι ἐν cur ora Di, ολος. Sane nihil expresse de Ilereuri scholiastes annotat, quod tamen sacere non debuit, nam, uti verba καὶ τους --ς docent, noluit quinam sub εώς 92 intelligendi essentaeeurat exponero, sod satis habebat ex ipsa vicinia Di ree. ποιμεν ec αιΠO Duc nil errE A sacillime II ercurium onlittere potuit, praeSertini cui eius conrineni oratio paulo longiuspraocedat. Verba auten καὶ χον λοιπον quasi posterius additamentum undis includere si Zie lorus in Abrensi sententiam admodum proclivis mihi quidem

videtur pervorsum esse. Ceterum habemus aliud eius scholio ad V. 77, quod versus IT. 8 genuinos esse docet: λ- ὁ ' μὴ πρωιι istoc. .e Iiλο .m ινιδο, - ἐρασς c. Nihil igitur valent Ahrensi causae ad uv. 7. 8 in suspieio.

nem vocalidos. Ac sententiarum si spectaveris cohaerentiam quid plius fingi potest quam a Mercurio ipso, nobili gregum pastorumque patroiiο, Daphnidem uincientem appellari Tales versus certe non interpolatoris, sed egregii poeta officinam redolent. Deinde invertit Ahrensius ordinem uv. 84 5 atque

steor, versu si exempto e extu, iam nescire me,

quentia quid sibi velint, tui deest, quo quae a verbis

ι λος ἡκκ' ω- , r.exoiditur sententia pertineat. Ii que retini, binius versum plane necessarium.

Quod autem versus de quo disceptamus in codico Vaticano I a prima ianu inmissus est, a secunda iniectus, nullius est Dioinenti. In extrema Priapi oratione Ahrensius versus 2.

proscripsit, eum si redundare viderentur, quos ea quam ille voluit stropharum descriptio non caperet. Sed e sus quanta cum gravitate antecedentibus adiciantur quivis opinor sentit neque est cur pluribus exponam. Huc accedit, quod etiam scholion a v. 2 in cod. obvium τως 'ordis ovicia εἰπονεων, νειν τι - κριμιο ὐ A.

13쪽

que unquam in Ahrensi olainionem abibimus. Cete iuuinio auendas velim quanio vero vir doetus secum ipse dissentiat. Illius enim, quod pag. 3 attuli, suboli auctoritato utitur Abronsius, ut v v. 77 8 in suspicioneni ο-cet, eiusdem scholii auctoritatem non curavit in hae quaestione, quamquam inde quoque debuit discere se. 92 3 noli eo erit esse proiectos. Ahrensium secutus Frit Esellius v. 92 3 ipse quoque verborum ordine exemit, qui rationi suae stropharum omnino obstarent; reussierus contra eandem libertatem sibi non concesserat. Retinuit etiam Hauptius versus quamvis responsionis legem turbantes Qua ex difficultato ita so expedit et alii eum sunt secuti , ut distichon 92 3 promesodo carminis illi est ncluni 'ARQ dicat Hase ratio quam

vehementer abhorreat a legibus oescos bucolicae, supra ostendisse mihi videor. Ho artifici - nam est re vera nihil nisi artificium opus non est in mea carminis constitutione, ubi ex simplici cantus popularis norma singula disticha sibi in

cedunt.

Sequitur in libris quattuor versuum pericopa a v. 95 usque a v. 98, quae quantum similitudinis aboat cum iis qui a v. 80 usquc ad . leguntur etiam obiter intuenti in oculos incurrit. Atque sicut ibi bipartitionem orationis recte statuisse nobis videmur, si hoc quoque loco duo disticha latero putamus, quae poetae reddes addito versu intercalari. Si in altero adventus veneris

narratur, ab altero eiusdem oratio inchoatur. Neque casui imputandum est, quod iri Ore versus insigni quod liabes in γελαοισα - ἔχοισα homoeoteleut Ornantur, OSteriores in eodem verbo r; ιζεν - ἐλυγίχθ' ' desinunt.

Voluit poeta binos versus strophae vinculis astrictos, adhibita arte, quasi conglutinare et colligare. Hinc usque ad V il respondet Daphnis Veneris carissationibus progrediente ratione meo quidem iudicio per quinqus disticha Atque initio estimus V. 100

qua verba haud dubie per oppositionis brinam respiciunt ad . 2τω δ'ο0μ muin o 'ra sinu Mo . . . . , unde non nihil sumas argumenti contra Ahrensium et Frit κsellium v. 92. 3 condemnantes Simul ortasse illud quoque ex comparatione emanabit utilitatis, ut quom

14쪽

ad modum illo loco si hoc quoqtio inchoari distichon, non tetrasti ho initemus. Sed utcunque res se inbet, vel triplo Velieris allocuti triplici naphorae usu Ornata id poscere videtur et flagitare, ut per se unius strophae finibus reuincludatur.

Idem do sequentibus duobus versibus 102 3 statuendum est, qui proprium continent responsum quod Daphnis Veneri interroganti dat. Atque uti interrogatio disticho absolvitur Win 7 8 sic v. 02 3 unam comficiunt stropham. Qui in continuis leguntur . 105. . , in iis sermientiam in optire non est quod hiribus ostendam, quamquam non defuere, qui frustra, ut videtur, loci integritatem defendorent. Ae varias adhibueru ut viri docti aedicinas. Hauptius quidem, quocum concinunt Ahrensius

et Zieglerus delet v. 10 3 et 107, cuin Meininius retineat V. 06. Unie Veram rationem iniit J V tenus', qui verba ρπε - ' ri uenuina esse docuit. N que plus desedit quam quo ad Versum explendum opus

ost. Cuius u dem hemistielii iactura ex eo est orta, quod verba τηνεῖ - ιελι siue e id V, 4b propter Ommunem utroque loco Verbi in ιι usum in margin ad-

picta sunt, deinde Vel casu Vel librariorum inscitia pro Vera lectione in textum irrepserunt Habemus igitur hic quoque in quamvis corrupta librorum memoria id quod nos expetimus distichon. Ceterum quid in versus

10 clausula suerit, fortasse X v. 10 coniectare licet. Ibi logimus maturus est etiam Adonis sic enim explicandunt καί), quae Verba non recte stant Iiis in praegressis iam do Anchisae naturitate sermo fuit. Itaque

suspicor tale aliquid excidisse: confer te ad Anchisen, qui aptus est tuas amoribus, quibuscum deinceps apte continuantur verba prio χώδωνις In proxima lege o. 109 1l0 Hauptius et Ahronsius v. 10 deleverunt, hic ut tetra Rite hon ex V. 105.1 Ut . 1l2. 1l efficeret, ille ut ex V. 10b. 10 distichon.

ab interpolatore tuodam fictum esse ad similitudinem eorum, quae exstant id V, 107Verum enim vero nullam vim hae causa habere mihi videtur; nam ipsa similium illorum locorum contentio

15쪽

Theocriteam V. 10 originom docere debuit. Minuitur autem probabilitas coniectura vehementissi in eo, quod illi viri do et in hac ratione bra in Ira mutare coguntur. Sic en in volunt efferri rationeni

οὐ λέγεται ταμ προ 4 μ ολοe. ρπε ποι Ἱδαν, ωραῖος χωδωνις οπι κῶ δε νομει M. i. e. Di dicitur Venerom bubuleus - confercio ad Idam, aut conser te eo ubi Adonis ves pascit. Sod primum

cur Anchisae nomen supprina itur, uti Adonidis ponatur 2Deinde in orationis eo nibi inntion valde displico ὁπμ Vocula, uno in ineunte sententia, non in Maedia esse debet. Tum και particula in a ἄμις vel maxime adversatur;

neque enim Haupti interpretatio, qui οὐ eodem quo

sensu auripi vult, ita est comparata, ut stringat animum legentis probabilitate. Denique alterum και ante μαλή non modo nulluni admittit intellectum, sed etiam prorisus ineptit, nam Anchises orat βονκoloe non ovium Eu- sic s. Contra serVat V. Id nonne apte omnia procedunt Apte legitur tu in o δωνι sis et in m et quoque in apte ἐπιι causam alleli, cur Adonis vocetur οὐραῖος,

apto ter posita και coniunctio orationem in tria membra partitur. Ac quant ad artem poetae convenientius estire Veneris amores tribus absolvi distichis quam duos priorcs in unius strophae fines inculcari Retino-bimus igitur quae in libris praebentur)λAlia via G. IIermannus ex loci difficultatibus se ex podire tentavit. Contra Hauptium haec scribit: Mihi videindeesse potius veteris scribae errore duo versus viventur,

ut aliis quoque loeis in hae bucolicorum collectione pecca tum est. Nam quum hi positae sere ubiquo paria pari

bus componere atque comparare soleant, requirimus ut, si Daphnis duobus distichis senor altiorem Anchisae et Adonidis, qui In Ortales fuerint exprobrat, totidem versibus ei otiam quas diis libidinis et ignaviae poenas dederit in nientem revocat. Quare, nisi fallor, ut ex Iliade ullius a Diomede acceptum memorat, ita ante haec verba ad Ody seam respiciens dixerat, recordare reiis, in quo in Marii

concubantem Vulcanus risui deorum xposuit. Tantum autem abest, ut addito disticho turbetur ratio stropharum, ut eliani aptior evadoro videatur. Neque vero elicitur, ut opinor, rem gessit Hormannus. Nam quod suminum est, nullo pacto efficitur ea quam ille cupit inter Orta-

16쪽

quitur, non augetur, sed ni inuitur. Namque deo immortali succumbere non tantum habet flagitii, quantum in mini mortali. Duos etiam versus praeter Versus Ut, clausulam interisso statuit reussierus talem aliquam requirens ententiam: Tu vero nonne in periisti Anchisen Abi istud, illo tibi me gratior erit; non solum pastor est etiam regius puer, Vetusis regum genere prognatus noscitur hoc modo vir doctus eam hic quattuor versuum stropham,

qua ei ad perficiendam carminis descriptionem opus est. Sed artificiosam loci proportioliem illa ratione prorsus turbari quis et quin primo Obtutu vident Nam ut e luaerimus, eur uta luattuor Versibus Anchisae amorem Veneri expro-

et binis tantum modo Adonidis et Diomedis. Idem contradicendum est Fritetsclito et Schwabio, qui I reussieri vestigiis institerunt, nisi quod sententiam aliter suppleri Vesunt Putant enim sermonem fuisse in lacuna de caecat Anchisa. Frustra autem ritetchius vexam dat, ut rationem hane o Servio suleiat. Qui nostrum, ut probabile est, locum respiciens bis' de caecitate Anchisa annotat. Sed Servium eosdeni quos hodie quoque in codicibus legi nui Versiis rhνει - μευσσαι ante oculos habuisse ac sere eandem uam Plutarchum interpretationem esse secutum tam uilucide exposuit Meine-

lcius in ed. III, para. 193 4, ut addi nihil possit inuricli ne hoc quoquo praesidio ritastatus et Schwaluus

destituti videntur esse.

Denique Melibus nulla eum probabilitato in his

versatus est, cum locum sic constitueret: - λέγεται - -*ιν ὁ βο-ολος , σε ποτ' Ἀ-,

17쪽

,αι Hrς τὰν βο0r- κτεί- Hii νιν, αλλὰ - . tire. Qua de rationis velim audias reussierunt sic iudieantem Medicina usus est Oechlyus quantis vis in- Eeniosa servidi e tamen quam quae diutius consideranti

indilo probari possit

Nunc tandem pergere licet. In proximis quattuor versibus 1lb-il duo haud dubio ponuntur val dicit pastor deficiens ostiis silvarum, valedicit sentibus fluviisque Verba quidem quae sunt

. . . O βονκολο νιιιιιι Uo . ύννις ονκει μ' DP, ονκει' et' deviam . in αλσειν uno tenore lecta in ali una sensun accipi non possunt nisi ut causa asseratur, cur Daphnis a bestiis decedere velit,

ac hos ον αλσεα talo aliquid subaudiendum est qualo,,ubi os versamini Atqui in hac orationis progressione offendit si non dei vi attamen λσεα, in quibus degero lupi et ursi recte dici nequeunt itaque retardo orationis cursum post λαν addito versu intercalari ita, ut ab

leniore quadam poni significatione ideoque bene coniungi eum δε α docent tales lae quales exstant id. XX, 36 ἐν διμι - ψιλασε και ἐν dorμοῖσιν Me πισεν vel Bion id. I, 8 μηκω ἐνὶ ω μοῖς τεὰν ἀνέρα ινρευ rare . Duo autem disticha quominus Oetae reddamus non impedi ea quae riplici negatione essestur anaphora est potius ibo alierum pro vincula, quo duae simpliae inter

His continuatur distichon illud uv. 120. 121

respicere ad θω - ννις v. l6 in apertissimo est. Deinde bivariti videmus sententiam in disticho expressam ad similitudinem eorum, quae praecedunt Ii5-Ii 8);

nam ἄδε νομενων ad silvas, bestiarum receptacula, reserendum est, δε notiσδων ad sontes fluviosque. Hi versus 20. 2l, qui in nostram carminis descriptionem egregie quadrant, Vellementissime criticorum ani-

18쪽

inos vexaverini ac vixi is a viris doctis laniata sunt, in quae quidem conamina nunc inquiramus. A Godoli Hermannus versibus 20. 2 contineri earmen sepulcro Daphnidis inscribendum arbitratus duo

in versuum lacunam anto v. 120 indicavit . Secuti autem sunt Frit κschius et Zioglorus. Provocat Hermannus ad . Verg. ecl. V 40 sqq. ubi moribundus Daphnis ita loquitur: Spargite tumum foliis, inducite sentibus umbras,

Pastores mandat seri sibi talia Daphnis. Et rumulum facite, et tumulo superaddito carmen: Daphnis ego in silvis, hinc usque ad sidera notus,

Formosi pecoris custos, formosior ipse. Hae x imitation ici sibi simili vir doctus etiam apud Theocritum petisse Φapli nidei a pastoribus, ut verba disticho 120.l comt,rehensa quasi titulus infigerentur tumulo suo. Sed ut omnino ex sola imitatione nunquam aliquid erit ei fiditur nisi aliis praeterea causis aliatis, si hoc quoque loco ea ratio omni probabilitato

destitui est. Sane verum est Vergilium in Mopsi cantu universo sabulam in Thyrsidis do obviam anto oculos habuisse. Sed in singulis tanto opere Latinus poeta discrepat eum Graeco, ut probata illa ration paen omnia et apud Theocritum et apud Versilium in dubitatione collocari possint. Bono emanni pinionem refutavit Mauri optius, rectissime ille quidem monens fieri posse nullo modo, ut Daphnis, qui paulo ante amicis responsum denegasse sis extremum hoc peteret munus. I Bea autem quam ilis proposuit ratione insta a v. 130 Pag eqv. lisputabimus. Κοechlyus quoquo duos versus ante v. 120 excidisso suspicatur si tamen rationis progressum ille quidem

πιννις ἡ ως τατρως καὶ πορειας δε ποτὶσδων, haec respondere vult praegressis versibus 11 8. Sed videtur vir doctus locum non emendasse sed plane o rupisse. Nam si Daphnis bubus ipsis valedicit, non debet

dum Daphnis qui vi sumi. Accedit quod duplex ad-

19쪽

verbi uni in lino orationi progressione non habet, quo pertineat. Vides igitur Κοechlγi rationem prorsus esse improbandani.

Renitatis quae obstant virorum doctorum rationibus tandem ad sequentia pergamus. Iam res eo venit, ut moribundus pastor v. 123 Panem ipsum adeat precibus,

qui adveniat fistulam cera compactam accepturus Aesenties opinor, quanto hinc servidior et sublimior vadat orationis progressus. Mutata auteni ratio iii vis mutatain exigit qua exprimatur formam uuare non est, cur mireris, quod Dieueritus hinc usqu6 ad finem eantum perlatioris ambitus strophas procedere voluit immo egregie

hoc cum ipsa ro congruit. Prorsus similiter in altero idylli quaterniones a quinionibus excipiuntur. Verum enim vero in iis tui per trophas habentur numeris . 3. 5. 4 nulla artis ex cognoscitur, quod etiam magis offen- Sion erit, si ieeunt reputaveris, quam stabre priora sint elaborata. Atque ut meam iam proferam opinionem, si rectam inieris rationem, exitus quoque arminis in imtegrum Maium redigi videtur posse. In vv. 123 126 nihil cum prostet, quod nos reta dare possit, in continuo tristicho v. 128. I 3ii paulo diutius subsistondum erit. Nam naulta in eo tentata sunt a viris doctis, utpote quod ab omni proportione abhorreat. Hauptius quidem v v. 20. 1 post V. 13 collocavit, ut pentasticho evaderet uv. 128. 129. 130 120 12 continens, quocum quinque versus 132-i36 responderent, ammam illo quidem v 120 1 suo loco ineptire, postv am egregiam efficere sententiam. Et eum omnes secuti sunt, qui id egerunt, ut ex strophis et antistrophia

armen Eoua positum Sae ostenderent, et laua re uasteriis, quamquani in ceteris cum Hauptio dissentit. Quid ero,

quaeso, Haupti transmutatione proficitur Nihil quidem, ut opinor. Nam primum quod maxime miniam illum pugnat, ne minima quidem inter strophae et antistrophaesententia intercedit similitudo. Duinta iam deest, duplex quod est M adverbium quo reseratur. Denique post

gravissimas Panis allocutiones qui veniat, ut fistulana accipiat dono, quam misero claudit at oratio, si quiden Daphnis rurSus, quae in superioribus iam erant consecta, in mentem sibi re Vocat, rursus ad OVes Vitulosque suos relabitur. Contra, modo libenter in positae consilium penetrare studeamus, rectissime v. 120 1 tradito loco leguntur ut supra pag. 8 exposuisso nobis videmur. Atque hic est imprimis, ubi quam salsum sit eum Hausis b

20쪽

narum stii pharum responsionem exspectar lumilie fulget

Mirum in ioduni Seliwabius IIautitii sentcntiam in suum usum c Vertit. Pro tristicho 28 9. 30 ut i

beret quateritionem, transposuit post v. 130 solum versumim deleto versu 12i. Sed ne inultus sim in refellenido, videntur haec omni carere ratione. Etenim prorsus nulla,

si quid sentio, causa afferri potest, quae ad condemnan- liuii versum et praesertim scrVato gemello versuram satis valeat. Quinque versus ex tribus secit ingenii lusu oechlyus, qui quidem sic locum o coniectura consermavit: Sud suppleruenium, quod vehementer mihi disi idet, ex salsa loe interpretation fluxit Seribit enim Mechlyus . . pu 35 ,,am Panem ubicunque moretur advenire iubet cum Vringe sua, ut morienti sibi unebrem

meditetur cantilenam propter crudelissimillia suum satum toti rerum naturae ex ni Ore nialsedieturain I:k2Sed non de an is fistula, sed de ipsius Dalili itidis agitur, quam pastor patron suo don est daturus. Ioc extra Omnem dubitationis aleam ponitur pronomine illoi 6 quod nullum nisi hunc admittit intellectum hane quam in manibus habeo fistulam. Itaque a quoque corruit oechlyi sententia, o qua VV. 132-6 contineatur

funchre carmen a Pane canendum. Restat, ut Frit chii rationem contemplemur. Addit enim post v. 12l κοDrοι ιν ν γονέω haec νιν iis vr θ εο εξε c. Prior Versus pars κουιοι - εν γοι εω in deterioribus

codicibus exstat pro eo quod e scholiis ut odie his se restitutum est topo in mimus M. Ac dubitari nequit. quin MMOirao a poeta sit prosectum, φθονέω autem nihil sit nisi librarii cuiusdam interpreta montum. Itaque contra artis eritica leges peccavit FritZSchius, cum propriam im tribueret illis verbis. Cetera confecit Vir doctus secundum Vergiliana ecl. II, 364 te nunc habet ista Secundum. Quodsi sontentiam examinavereris Friris ii ratione enectam, siatim intelliges, quam non habeat ea quo