De Theocriti idylliorum compositione

31쪽

s 32 vv. 34. . , ita ut illos his assuere praecipue contra libramilii auctoritatem non liceat.

Iam pergamus ad Ribbeckium ), qui violentissima in

hoc idyllio constituendo ratione est usus. Adversarii partes in eum suscepit r. uechelerus'. De versibus

20 et 24 Hoptium secutus es supra pag. 27 Ribbeckius

inde a versu ασαι ζιαν μαλγέ aera usque ad finem eam in tristichi legem regnare vult, ut bina sese excipientia in responsione sint. Hac ex ratione, pro nihilo ducta librorum memoria, suopliarum paria nanciScitur vir doctus haec: 12. 13. 4. l8. 19. 24.2i. 22. 23. - 34. 35 36. 28 29. 30. 31. 32. 33 15 16. 7. 25. 26 27.

Ad quod ad primas duas attinet strophas, quas ob causas versum M ad uv. 18 19 adiungi vetemus, in superioribus iam explicavimus Deinde in v. 12. 13. 14 nihil certe

inest, quo uin v Id. I . . 24 paulo artius cohaereant.

Nani quod Rihheehius dicit libidinosa cupiditati γενοί- μυι κτλ V. 12 respondere blanditias illas u 19 1rροσπετξαι--λ, plane est nihili. Neque aliter de iis qua o Ribbeati mutation evadunt distichis duobus proximis est

iudicandum. Collocavit enim Vir doctus versus M. 5. 6 post . l. 22. 23 ea de causa, quia in utraque stropha verbum quod os Dλάσσειν poeta ponitur. Sed reputa 'ecum sic 'vix efficiaturi mirimuntur quae uno tenores legi laobent mina illa v. I l. a. et 2b. 6. 7 Omprehensae. Contra copulantur, quae bversissimi sunt argum ti prior enim disiicto 2 l. 2. 'minitatur caprarius altero M. 5. 6 callido id agit, uigelotypiam virginis excitet. Quid quaeso in his invenitur

similitudinis, quod nos eo ducat, ut Viro docto calculum nostru ni adiciamus Nihil quidem me iudice. Post V 3. denique inculcavit Ribbeckius v. 15. G. 7-2 6. T. Quid autem sibi velit illud νον ἔγνω Ἀον ρωια κα post V. 33, Prae

sertim cum modo de praesagiis quibusdam sermo fuerit, equidem non intelligo. Contra vv. i5.16.17 laeo tradito egregiana esserunt orationem. Neque seiungendos esse . G. 6. 7 a v. 21. 22. 23 iam supra explicavimus. Haec si Vere a me disputata sunt, Ribbeckius qua de idylli tertii compositione statuit, ad nihilum recident.

32쪽

- 33 Iam disputatio tostra de id illi tertio ad finem per ducta est; et si quid redis auulerim , ut dinissima camminis simplicitas servetur, satis habebo. Praeter strophiciani compositionein etiain stichicam Theocrito in usu laisso pag. demonstrasso mihi videor. Nimium vero augerentur huius dissertationis fines, si duomnibus, qua lui pertinent, iityliliis agere Vellem. Itaque tria elegi XL XV XVlΠ, in quibus quantum conixa

librorum auctoritatem ipsumque poetam peccatum sit egregie videtii posse iis tendi uua in quaestione institu. enda ita luidem versabor, ut aeriter interpretando poetae mentem et consilium indagemus et sententiarum progressio

qualis sit ab ipso prosecta illustremus. Sic enim arbi- iramur resuinium iri inutiles eorum conatus, qui omnia sibi permiserunt, dummodo simpliarum aliquam rationem

efficerent.

Ac prim quidem loco agemus d0H. XI. In primis duodeviginti versibus, qui praecedunt ipsum Polrphemi autum, Gebaueras l. l. pag. 82 hos in suopbis numeros proponit: 4 2 3. . . .

Libenter quidem per has versuum complexiori es orationem progredi concedimus, neque atteIito legentem ea perspicuitas compositionis latere potest. Sed in his numeris, quorum vicissitudinem nerus tulit casus, mentem

ac consilium Poetae agnoscere atque praedicare perversissimum mihi quidem videtur. Namque ars omnis a qualitatis quibusdam esibus quasi nativo undamento suo nititur, quam in undecimiihili prooemio frustra quaesitabis. Venimus nunc ad ipsam Polyphemi cantilenam. Cui

qui cuia siue peram Studium lue navaVerunt, in eo omnes saliuntur, quod praevia opinione decepti non admodum recte singulas distinxerunt partes quamquam Per Se mea

quidem sententia parum refert, in quas quotve partes talo carmen quale est hoc dividamus. G. Hemannus quidem paulo sortius incidi orationem voluit post v. 29. 43. 9 7l, orsdorfius' post v. 29. i. 53. 62 7l; quae quidem partitiones quam ob rem mihi improbentur, e posterioribus apparebit. A ne Gebaueri cantus dispositionem amplector, qui singula parte P03 6.

33쪽

24 29 41 66 71 7 sitiendas esse statuit. Nam in eo,

quod primos sex versus ab insequentibus segregavit, ut proodi loco in fronto carminis collocati extremis octo versibus 72- quos epodi nomine notavit, responderent, satis mire rem videtur gessisse. Nam praeterquam quod ego hanc ipsam rationem vehementer improbo cf..upra ast ), nullam similitudinem intercedere invenies inter cantilena mincipium et exitum, quam quidem ipses auerus pag. ita inter proodum et epodum esse vo tere ponit. Sed ut iam propius ad reni aggrediamur propositam,

dubiuni mihi non est, quin recte orationis progreSSum perspexit G. IIermannus, cum primos se cantilenae versus in duorum tristichorum formas redigeret ne quaecunque post eum sunt prolata, mihi quiuem vehementeri robantur. Et in prima pericopaio. I9 20.ei perquam lepita Polyphemus Galateam suam Di m vocat, qua

super vocula veluti sundamento suo exstruuntur versus λευκοτέρα πακτα ποειδεῖν, emeλωrερ αρνοc, ιιόσχω γανθoriose. σφριγανωrερα ii νακο coiiiac. Itaque egregie erraverunt Ahrensius atque Oiperus, manifestum qui hunc sententiarum conneXum Orr erun

ille eum v. 20 ut adulterinum proscriberet, hic cum eundem versum de lae tradito resecium post V. 66

collocavit. Etiam sequentes V 22 3. 4 in se ipsis rotundam praebent sententiam, id quod poeta forma quoque indicavit. Nam Versus nonne eadem sero ratione conformati sunt 3 Adversor igitur Ahrensio et ei pero, qui v. 1 . . 21. 22.23. 24 in unam coegerunt quinionem, perinde a Bors-

dorsium reprehendo sex versuum is-24 stropham infrincipio intuentem. Verum tamen cur eum Godin. sermon et Meinelii versum M ante v. 22 ranslacemus, nullam ride probabilem causam. Nam prorsus

sine ulla offensione sic procedit oratio somniantem me Visis, experrectum iugis. Maiorem autem vim habet haec altera sententia. Quare duobus versibus effertur, cum illi priori unus tantum modo versus tribuatur.

Unde transitus fit ad sequentia per oppositionis se

mam in hunc modum et tamen, quamquam me fugis, amore tuo depereo. Quae per duas versuum complexione' Hieram V. b. 6. 7 alteram se. 28 29 continentem, ita quidem progrediuntur, ut in priore de origine amoris narret Polyphemus, in liosteriore unquam de amore destiturum sese neget. Videntur hanc dispositionem e

34쪽

ι Sumn late initia indicare verba, quae sunt ἐρc σθην et πανσασγαι uni vi quadam ii fronte suae utrumque peri--pae positum eodem spectant temporis notatione πω ον et τε ρον Haec si vera sunt, non assentieris Ahrensiovv. 19. 21. 22. 23. 2 et 25--29 pro stropha et antistropha accipienti. Nobis igitur in tradita lectione omnia se rectissime

habere visa sunt. Contra Greverus hunc versuum odidinem restituendum osse penset 19-21, 25-29, 22-24. uius sontentiae stabiliendae causa haec illo dicit: ,Trest-lich sclitiessi sicli an de 30 ver deui inno ac soan aber icti eis Wol, eshal dii mich telist. benso lue in selisi si steti danti de G. Vera an l. anun an diu on de nympho gerullinteii igenschinem Hanc transmutationem tanquam nihili uno verbo reiecit

ΚΜsoriis ). Mihi quoquo ille simplicem orationis tenorem prorsus Orrupisse videtur. Nam vv. 22. 23. 24 do loco removendi son sunt, quia et aperte ad verba τι toν φιλεονι α Πομαλ respiciuu et per Oppositionem quanuam ab insequontibus excipiuntur. Deinde tollitur concinnitas versuum G 9, in quibus de amore Polyphemi

sermo est.

Iam γ clops repulsae a puella acceptae causam repetit ex deformitato vultus instar comasta id. III 8 9,

atque bene se habet, quod unum hoc argumentum una conscitur versuum 3Π- ,ui laserieopa. Quod naturae vitium tribus virtutibus conlpelisari ille ait prinuim quam dives sit pecoris, v. 34. b. I. 7 praedicat deinde V v. 38 39. 40, quanto praeter ceteros arte canendi excellat

struum . U. 41, εκα νεβρως et σκνεινον τόπωρος -- Galateae se alere. Hinc intelliges egregio ere

visse Gebauerum quaternionem v v. 34..A. D. 7 in duo membra dirimentem Multo autem infelicius rem gessero ii, in his Gebauerus idem, qui v. 37. 9. 40 in unam coegerunt ,stropliam , quamquam in eis, ut modo explanavi, duo inter se diversa dissertantur. Atque hic est imprimis, ubi quam Vana sit sententia eorum, qui

Theocritum strophie in omnibus idylliis usum esse a mono volani clarissimo fulget lumine. Si positis in medio virtutibus Polyphemus adhoditatur Galateam, ut ad so in antrum veniat, Gisia remo His γ' pi

35쪽

sequuntur tam arte cum antecedentibus cohaerent, ut notandi videantur Gobauerus et Borsdorfius, qui anto αλλ' ἀφίκευσο v. 42 finem parti imponi putent et Hermannus quoque peccat, si eorum quidem errore vitat post ρεχ - θεῖν v. 43 orationis decursum interrumpit. Nam versus 44 praecedentibus duobus versibus asciscatur necesse est,

non sequentibus, quod simul moneo contra Getauerum. in hune enim modum poeta rationem conformavit, ut die et Veni ad me, desero undas, nam

suerim.

Deinde quale sit antrum, quattuor Xponit poeta Versibus G 8, in quibus insignem Theocriti artem admiraberis, si attendas ad triplicem anaphorae usum ἔστι - si in fronte singulorum versuum positum. Sequitur tum versus Oτίς κα ωνδε θαλασσαν χειν και κυμα δ' ἔλοGO; qui cum lepore sententiarum seriem praegressam claudit; nam τωνδε ad eas respicere amoenitates, qua Uyclops vv. 4b- de antro suo praedicat, apertisSinnim St. Tamen Versus, quamvis egregie suo loco legatur, ex aditiore cum antecedentibus ratione recedit. Et bene hoc; nam si uid sentis, Polyphemus ante V. 49 pausam quamvis pusillam in eanendo incere cogitandus est Vitupero

igitur quam maxime, quod Geliauerus Ex V 44 49 unam fecit stropham , atque eam, quae me iudice strophae 3 Omen nullo aut mereatur. Nam versibus 45-48 in se ipsis concinnis rotundisque et in fronto et in fine

singuli versus, qui prorsus ab illis alieni sunt, pessime

assuuntur.

Ahrensius quidem, cui Peiperus assentitur, ita in his versatur, ut versum G tribus . 42 43. 44 addat Sedilhid io νδε quod loco tradito recte stare vidimus, quidnam quaeso In V. 42- habet tuo referati tr. Plane

nihil, ut quivis intellisit Itaque Ahrensi transpositionem improbaro non dubitabimus. Sed tandem pergamus. Novum mei a voluntatis specimen cyclops dat . 50 53, quos in duo membra dispescere, quo Getauerus Vult propter ipsam unicam sententiam qua inest falsissimum videtur esse. In omtinuis versibus 54-i,2, in quibus maris aditum sibi osso clausum obphemus queritur, habetur primo lac tetr

36쪽

stiolion, quod a versibus distichis excipitur, cum desinat

oratio in ternione Ili vero in coniti lexionibus V rsuum numeri, quoniani omni stropharunt rationi adversantur, vehementisAinie criticos vexaverunt, a permulta

in his tentata sunt quae recto stare non ossint. Alirensius, ut in ea quam iniit rations sibi On-siaret, exstirpato versu 9, quem eiperus quoque

mirum in modum einen hoclis ent tirlicnen vera nominat, Ex v M. 60. G2 unam consecit legem Sodviri docti ratio si siluani dubitationibus obnoxia est,hDe eerte Ocra luani non sit probanda luce est chirius. Nam quid est, cur versum deleamus. Cuclops sei . GH, aut Μοωνα puellae laturum esse mirmat, si tamquam pisuis in maris undas immergere didicisset. Sed addit idem perlepide pro natura suae simplicitate,

papaveris flores aestate lilia hieme nascuntur, quare haec simul tibi dare nequeo. Quid tandeni est, quod in hac

Orationis conformatione Ostendat ut supervacaneum esse videatur Ego ii verbum quidem, nedum totum

versum binabundare autumo. Accedit, quod expulso v. 9per se solus positus Versus 5 valdo riget, quin etiam intellectu caret; et si quis omnino versumi ut spurium damnaverit, is etiam versum M proscribere debet. Haec

satis sint de . non eiciendo, sed firmiter retinendo. Nunc alterum illud examinemus, utrum iure Ahrensius v v. 58. ,O lil. 32 unius strophae vineulis astrinxerit an non. Hoc quoque quam Vehementis8ime improbandum

est. Nam apertissime . 58 cum antecedentibus coim nectendus est, non cum 60. 61. 62 in unam issim-pham redigendus. Ex his qua protuli satis opinor imuebit, quanto opere Ahrensius in his adornandis peccaverit. Vectum tamen ab armis discedere nondum ei licet, qui huius loci integritatem defendendam suscepit. Novam

enim controversiam movit Oebauerus, cum versum si ut malae grammaticorum sedulitati debitum ex ordine verborum eiceret. Sed in eo tota est loci venustas posita, quod immanis ille Cyclops, modo de sorte sua ini-u conquestus V v. 4. J, nunc, ubi v. 60 nandi artemiscere vult, addit verba v. Il)Hunc igitur qui in suspicionem vocat versum, is poetae Vehementer nocet. Quod tamen Gebauerus putat fluxisse

interpolationem ex Hom. m. I, 126 sqq. quo lam navium usus Cyclopibus ignotus fuisse narratur, satis miro vid

37쪽

Iam ad uv. II 4. . . lirogrediamur, in quibus denuo puella iit morigeretur aniatori admonetur quam sententiam paulo agitificentius duplici modo elatam videmus. Sihilo tamen secius Gebauerus notandus est,

quod quattuor illos versus in dii distinia distraxit; nam una eademquo sententia duabus si phis distribui nolit. Quamvis autem concinnum tetrastichon illud se 'Mat, tamen fuit, qui loci integritatem foede turbare non ver

retur. Peiperus enina, ut schema suum b.5 4.4. 4.4. 4.4 4 4. b.5. . . Polyphemi antilenae etiam rehictanti ingereret, praeter eiectum v. 20, transpositum V. 49, elotum v. 59 Hiaec

tria Ahrensium secutus - unum versiim post V 6 EXCi

disse suspicatus est. Quam in lacunam paene incredibili modo vorsum V inculcavit Di κοτέρα πωμα misi, iri παλωτέρα quopimo enim apte comparari Galateam cum remere post v. 65. 60 praegresSOS;-μαίνεω 'ἐθέλοις Di dii αμα καὶ γάλ' M.

Sed quid in causa fuerit, cur vir doctus versum 20 hic collocaret, non difficile est ad intelligendum certe quia V.66 παζαι, . 20--rv exstat. Infelicissimum est nocmiperi commentum Quis autem non sentiat, quam inbsere claudicet hoc lae v. 20, quam foedo oratio hiulcet Carminis argumentum cum paullatim ascendat ad blandas quas habes in v. 3. 34. L. 66 adhortationes, descendit in per duos ut ita dicam, gradus Uv. 67-71, 2-T9 eo, ut Polyphemus se ipse ad sanam mentem revocet. Duas igitur in partes cenSeo Polyphemicantum esse disponendam, id quod optimo concinit eum

poeiae consilio, qui γclopis do amor ipsiusque amoris remedio est cantaturus. Iam intelligit Polyphemus inde a v. 6 sibi non esse

gesturam morem Galateam omnemque boni Ventus spem abicit. Verum tamen o ipse ut consoletur, matrem increpat, quae Diale de se sit merita. Quam sententiam quinque Versibu 3 cireu inelusam vides ita quidem, ut priores tres ab insequentibus duobus segregari possint. Eidem

numeri etiam v. -29 occurrerunt, ubi ipsius matris mentio fit. Argutias vero ne captent vereor ii, qui in

Similem in eri Orei incidit Meinokius ad XI 29.

38쪽

hoe ninteroru In concentu laoeta consilium callido indagasse sibi sunt Visi l. Nam amborum Oeorun argumenta non ita inter se concinunt vel sibi respondent, unde

aequalis et versuum et stropharum ratio eruuere debuerit, sed priore loco 25-29, ubi Verba ἐμ σον mire lare nullius sunt momenti et ponderis, primas partes Galatea agit, altero posteriore mater Polyphemi. In iis quae usque ad finem sequuntur tandem amore

deviet animi tranquillitatem Polyphemus recuperat. Sunt autem et versus, in quibus G. Hermannus ias strophas inesse statuit: . . . Ex quibus distichon o. b. 63 nitror cur Gebauerus ita distraxerit, ut uterque Versus

per in solus aecipiendus sit; nam unus versus nullo pacis pro stropha esse potest. Sed etiam Hemiami r

tionem satisfacere desiderio praestacto nego. Etenim Versus T cum v. 73. 4 copulare non licet; nam ille quasi sons est, e quo sequentia emanant. Ac quid intercedat inter . 2 et v. 3. 4 iscriminis, bene explicat . Stephanus in, cum dicat: ibi v. 2 non omnino Polyphemum se lateri stultum, hic vV. 3. 4 multo mauis se

saper fortasse, si hoc faciat. Deinde timus cantilenae versus eum perlepida quadam Multitia additus non ita iis antecedentibus duobus versibus in unam redigitur

pericopam. Nihil tamen secius in extremis, quamquam stropharum dispositionem non agnosco, tenuitatem et simplicitatem orationis admiror. In exitu idylli controversiam movit Fritzschius. Putat enim post iis versus 1 clausulam et initium e

Sed miror, quod in talia vir doctus incidere potuis quamquam contra loci sententiam esse peccatum nolim contem ciere. In orationis consorinatione primuna quidem offendit duplex illud ει τα quod a Graecae linguae legibus prorsus recedere videtur. Tum πάνra ad φάρμυκα appoουitum vehementer mihi displicet. Contra nihil desideratur in tradita scriptura, modo recto interpreteris. Verborum enim

sensus est hic: αον his Pobphemus postquam emendo amoris dolores lenivit quam si auro remedium emisset

39쪽

Quare dubitaverim, num suturi sint qui Frii elii assem

tiantur. Sed ut rursus ad Cyclopis cantilenam redeamus, en quam iustituimus disputatione refutasse nobis videmur

eos, oui stropharum aliquam rationem per illam regnare studeuant incere. Nam in iis quae ex accurata orati ni interpretatione proficiseuntur versuum complexionibus nulla artis lex perspicitur. Quar pro certo ponimus

compositionem carminis non ess strophicari Eodem modo compositum esse puta cantum qui

a i00 usquo ad, Io insertus est, tuamquam inlii et docti homines operam dederunt, ut strophicas rationes

restituerent. Exorditur cantilena a magnifica Veneris appellationcita quidem, ut prima sententia go versibus 1 NIL conficiatur, quorum in cona plexione tria membra facili negotio distinguuntur. Deinde iterum de an allocuta exponit poetria totidem Versibus l06 4 il), quamobrem Arsinoe Adonia instituerit in his quoque subtiliorem conser mationem quandam perspicies. Neque igitur vituperandi sunt O. Hermannus aut Ahrensius, qui in fronto

seriptionum carminis duas collocaverunt perleopas sex utramquo Versuum. Contra de Via aberravit euauerus, eum v. 1l -I05 proodi loco a ceteris separatos exhiberet. Nam v IUU-l0 et 106-Il eiusdem esse

ponderis iuxtaque poni vel ex compellationum similitudines v. 100 et 106 discere illo potuit. Nequo minus displicet, quod

vir doctus hos in v. 100-11 stropharum numeros pr ponit . . . . . Etenim Theocritus si minutas has versuum complexiones pro strophis intelligendas esse voluisset, eadem certe ratione v. 100-10b et 1 - 11 --

posuisset.

v. II apparatus descriptio incipit; quare auus est Gebauisus, si versus 112. 13. ii , eum 10 1iaconi at a subsequentibus secludit. The ritus autem itarem instituit, ut singulis Versuum complexionibus singulas

apparatus partes absolveret. Atque qui statim se offerunt versus 112 3. 4 eorum ad integritatem G. Hermannus unuIu Versum deesse statuit, quia in carmine has strophas inesse putavit 6 6. . . . . Desectum autem esse ortum ex pari duorum Versuum

initio

40쪽

στ re μέν πα-οὶ ρια ut αι ὁσα ρ 'ὼς κρα νεροι ιε. Contra ego niemoriam librorum esse sanam firmiter obtineo. Hi sunt, canit poeula maturi arborum fructus,

hie teneri in argenteis anistris hortuli, et alabastra inyro Syrio abundantia. An i quidquam in his desideras γ aeterea vitium metricum in dactylo 1- ιιι, οἱ des,

tescere non gnosco, quamquam aliis locis quasi litera Aeolica praeditiis o dativus apud Theocritum usurpatur. Neque Eliu hi i uniecturam αρ ζιM οπωoc Probaverim; nam in θρια Meilo nihil esse mutandum ibi est certissimum. Retineo igitur tres hos versus, quales in librisu matur. Sequuntur tum quattuor versus 115-118 in se omlaeti, in quibus de cibis Adonidi appositis sermo in

Itaque miror quod Ahrensius et qui eum sequunturabergius ei perus v 112 11 in unius heptasti hi fines congerunt. Nam diversa sunt, ut ostendi, quae v. 112-114, diversa quae v. 1b-1 Id narrantur.

In continuis ratio plano mihi procedere videtur per duas perimpas, quarum altera V. Iis-i22, altera vv. ira. 4 continet. Et reliquerunt haec intaei viri docti

praeter Hermannum et oiperum. Ille ad V. 119 122 affigit v. 23. 4, ut se habeat versus, quibus alteri sex125 130 respondeant. Adversor ego quam RXime, quia et dictionis et argumenti diversitas talem rationem vetat. Prorsus vero infeliciter rem gessit Peiperus. Qui

ut inde a v. ii duas strophas his et septem utramque

versuum, seiunxit adeo, ira πορνε εο ταπηνες κολ subsequentibus, coniunxit cum V ii ita Paene incrodibis hoc nam . 25 necessario cum . 26 7 copulandum esse id opinor luco est clarius. Etenim Πορφνρεο ιαπηrες V. 25 procul dubio ad κλινα, 12T)spectant, nihil habent commune cum Jovis aquilis ex candido ebore factis. lam in uv. 125. 6. 7 ipsos paulo acrius inquiramus. Qui teste Ambrosiano, sic sonant

protulere coniecturas, quibus ratio expediretur, quas tamen ad iam omnes esse lalsas mihi quidem persu , fissimum est. Nequo enim quidquam restabit Missionis, dum modo recte versiis uterpretentur conum Mal