De Theocriti idylliorum compositione

41쪽

dulciora strata sunt ro lecto; σrρωεαι autem, id quod

saepius fit, ad sinissitudinem propioris ibinuisui aras comormatum est. Quibuscum, Virgula inserposita, verbam Ἀων- τω καλ- Aiare continuantur biseritur

autem per parenthesin versus μα-- --ταν uiuum κατα βοσγων

hunc praebens sensunt Miletus et pastor Samius id L firmabunt, sol stragula osse somno dulci Ora. Si omnia recte procedero contendo. Inum tamen quod fortasse desideres deesse v. 12 dativum fit πριδι - unus lectus

Veneri, alter Adonidi Damius est ne vile recte ex ptisana removetur. Nola provocare in parenthesin, quam quidem adhibens poeta paululum de via deflexerit; sed quod summi momenti est, qui subiungitur vorsus ire

suo modo accipienda sint pra gredientia dubitationes relinquit nullas. Alterum praeterea ex eiusdem versus I 28 Verbis αν ιεν - τον discimus nullo pacto tentandam esse voculam αλλα v. 12i), cuius in locum

Ahrensius Zieglexus ritetschius mirum in modum olim suffecerant. Nam de duobus lectis certissime cogitat poeia, non de uno, quod Ahrensius eumque qui sequuntur volunt, cum prorsus inepte - ών - τὶ o sic

interpretentur: unam octi partem - alteram partem. Hanc quidem explicationem per sermonis Graeci regulas non licere probe sensit Ahrensius; nam mutaVit sic Versus principium, ut scriberet rαν μαν Avπρις εχει, quod viri docti commentum respuo. Quodsi vera est mea laesinterpretatio, id consequens est, ut 6 125.6 7 artissimis inter se constringi vinculis ponamus. Insigni igitur in rore tenetur Gebauerus, qui intra ipsos versus post v. 126 pericopam aliquam vult determinari. Scriptura autem loci quam ille proponit

non digna videtur, quam pluribus refellamus neque uini ea artis criticae legibus sed libidini obnoxia est.

Transit tristino 125. 6. 7 in alterum illud quod constat ex ire. 129. 130. Ahreiunus tamen ut anili stropham suam septenariam ν esse et se. 123--im in

42쪽

unam legem contraxit. Quoniam autem unus Versus

dundare videbatur, delevit cum P. Fontein versum 29quein Peiperus quoque eis eo carere non potest, mirum

in modum esse miserum versum didit. Contra ego lepidissimum eum esse atque ad quadrandam rationem in xime necessarium censeo. Neque enim in formatione eius est, quod offendamus, si contenderimus similem verisum id. XXVI, 29μη δ'ει ναε retri καὶ δεκω επιβαίνοι, quem ipsunt tuoque a quibusdam assignari videmus inte

polatoribus. Neque artungi coniecturam haud inscite excogitatam recipiemus, qui seribit Verum enim vero, cuti per se belle Adonis dieitur prima iuventutis flore excellere, sic ille versus tanquam

Iundamentum est, quo insequens versus 130ου κενrε et φίλαμ' οἱ περὶ χειλε πνρρα nitatur. Nam Adonis quia nondum duodevicesimum vel

undevicesimum annum 129 supergressus est, eam ob causam sculum non pungit, eandem ob causam lanugo ei adhu circum labia est mollis Delo igitur versum ita iam deerit quem in sensum Versum 130 explices. Absoluta iam os magnifici apparatus descriptio. Nam qui sequuntur quinque versus 131 - 13 quasi prolusionis

loco id quod postero die cantaturae sunt mulieres carmen indicant. Dissenti autem voliementer cum Gebauero et

Ribbeckio, qui hos in illis ,stropharum 'numeros regnare volunt i . . . Nam quinque versus tam arte inter se cohaerent, ut non nisi summo eum poeiae detrimento suu titio illa fieri possit. Cur deniqne neque Ahrensio, qui v. 123 135 in

has leges T. eiecto v. 129, de quo vide supra neque eipero, qui v. 126-13 in . . dispescuit, assentiat, ex ante disputatis satis opinor intelligetur.

Venimus nune ad ultimos versus 136-144. In quibus unus Pesperiis strophas' invenit has . . a. s. l.

cum extremo poetriae Versui versum 149, qui est Gorgonis χαῖρε υσων παγ τέ καὶ, χαίροντα αφίκεν respondere dicat Haec autem satis mira videntur. Nam qui quaeso fieri potest ut in continua exemplorum enumeratione post v. 13s suo as alicui imponatur vis, qui porro, ut ad ipsa exempla prolata versus M aas

43쪽

atur. Quod autem ei lior iis putat Oetriae versum Posse respondere Gorgonis versui, nemini robabitur. Ceteri omnes nullam tentavero clivisionem, concesserunt igitur silebicam esse cantiuncula compositionem; quae quidem ratio latius patet atque ad totum poeiriae earmen pertinet, ut satis ostendisse niihi videor. Disputabimus ultimo loco de o quod in

id. VIII

nuptias Menelai et II elenae concelebrandi causa n Virginimis parianis emtatur armine epithalamio. Id sim-pharum ad formas redigore conati sunt G. Hermannus, rensius, Geba uerus, oechlyus ). Contra oechbumilis putavit r. uechelerus ). Tum Peiperus hanc quaestionem retractavit. Incipit carnien a festiva Menota cavillatione, quae V v. 9-l continetur. Quortia primi tres s. 10. II

propter ipsam structurae formain attendas Velim ad quadruplicem interrogationis atque triplicem anaphorae usum -- cognationem quandam primo obtutu produni;

quare silvis os Gebmerus versus per se quemque accipiens. Ite liqui quoque ii attuor versu l2-1b)in se conse uti et absoluti sunt. Tamen Ahrensius eique qui assentitur bergius haec innia unius strophae vinculis astrinxerunt, Ouod nullo modo ferri potest. Perpaucis

p aeterea Pesperi opinionem explodemus miles enimis versus 10. 1, die auel deris uelauiis seliwerlichaus dem mundo diese mitatae gem Vernelimen ii d. Sed haec causa larior est quam quae nos eo adduini, ut egregios illis versus proscribamus. Qui sequuntur . I 6 17. I corrupti sunt. Quamvis autem mitae sint prolatae coniecti irase, mirum quantum omnibus praestat ei ne hi scriptura, quae quidem, ut ego Censeo, pro Vera et genuina liabenda est: παριαν, περ λλο αρι τεεε ον ανυσανro'μο-ος- πιθέοις Κρονίδω in πινγε, ἐξεῖς. Ad hae optime adaptantur conuitui tres versus, in uibus quaenam sit beata illa Menelai sors explicatur. Ad versor igitur quam vehementissime Gebauero uv. 16-22 in distision et tetrastichon dirimenti. Paulo copiosius de Oechlyi rationibus disserendum

44쪽

erit. Strophae l . 10. 1 ut succederet Mitistropha, deinde ut usque a v. 17, duo evaderent tristinia r spondentia inter se in hunc modum adornavit librorum

Iam vide, qualia oechlyus ex traditis insiderii quali

usus ratione quae adeo non est ratio, ut potius libidinis nomine sit notanda. Talia si nobis concesserimus, nihil certo intercedct, quominus nulla periclitemur. Ego equidem quantum potero, in tradita scriptura manebo atque

Deinde a. v. 22. transit oratio ad laudandam Iolenam. Itaque in errore est Ahrensius, si vorsu 19-2b unius strophae vinculis astringit. Hoc ne saceret, vel

ipsa inter Melenam et aequales oppositi impedire debuit, quae in una stropha tolerari prorsus nequit

A vv. 22 25 quattuor quae sequuntur omparatio nos pendent tribus unaquaeque elata versibus. Nequis vero sani sunt qui primo loco iseruntur Versus Quam

ob rem paene omnes qui Theocriti carmininibus puram dederunt, ted elati asterre certatim studuere. Nequeo Sane omnes, quaruna ullam desiderio satisfacere prae-

stacte nego, Perpendere coniecturas. Id tantum modo addam gravissam teneri errore eos, qui Versum hic πιcidisse autumant pugnat enim hoc cum concinnitato et aequabilitate earum quae instituuntur comparationum. Omnis autem loci salus est proximis tribus versibus 29 30 31 repetenda est. B Do iam mutavit Ahrensius Vulgatam διέφαινε et Δε Icex ad similitudinem verbi quod est V 29 ἀνεδραμε. Ac tria quidem v v. 29. 30 enumerantur, quibuscum II elena comparetur: μέγα λ κοπρομμορος, Θεο ρυως π c recte igituris habere putandi sunt Vv. 26 27 ως ἀντω-m π in νυξ, gres It que vituperand i sunt ii, qui unum alterumve trium e D uni tentaverunt, murimis autem ii, qui ex ias effecere M voculam. Nullam enim comparationis particulam

45쪽

-- si hic requiri egregie docent sequentia conseras velim praeterea similem locum lV, 9 sqq. Vitium oro haud dubie in τε insidet, uod nullum admittit intellectum. Cuius in locum siri neceris, Omnia optime progredientur. Nam dicitur ιλον duri MMν προςω-ν non solum

ς λ/inisum, sed etiam rein νοι si de caelo stellis fulgentibus apto cogitaveris. Idem non inepti ad μα-

Eois mente additum. Praeclare praeterea ad unumquod te illorum crcuc, νε εαρ quadrant Verba 'χειι νοιδδε rος. Videtur denique coniectura mea etiam eo commendari, quod, sicuti in sequentibus, perci particulam ratio disiunεitur. Ahronsius in comparationibus adornandis ita quidem versatus est, ut binas sese excipientes in unam stropham cogeret. Sed valde vereor ne ea ratione poetae consilium obscuretur. Nam comtuu ationum unaquaeque iam rotunda, tam concinna in se ipsa est, ut contra rationem faciat, si quis binas strophicae distributionis gratia coniungRt. Nova sententiarum series inchoatur a. v. 38. Aequinque Versus 38-42 G. Hermannus, bergius, Getam emis pro una accepere stropha, quamquam quodam modod inde oppositio illa quae fit m ω καλά. χαμ nise αμμεc. uter Abre ius et Meebbus rem instituerunt. Consentiunt enim in eo, quod post e και v. 39 medio

excidisse putant versum, dissentiunt tamen in illo supplendo improbo rationem, quam illi non ex sentctntia necessitate sed praeviae opinionis gratia inierunt. Multo

etiam pervemus egi Peiperus, qui Optimui et ad miseientiam maximo necessarium versum 38 delevit. Qui deinceps leguntur v. 43 48 fere omnes in unius stropha formam redegerunt, quod quidem cum renon ita discrepat. Verum tamen mirum in modum Oebauerus in tria disticha distraxit Versus, qui quam arte inter se cohaereant nenio est quin intelligat. Pro ultima parte carminis habendi sunt decem versus 49 8. Qui magno ominum consensu in duo pentasticha dividoturi amen recte hoe fieri in re versus o artius eum insequentibiis eminectitur

atque Versus non ultimae strophae imponit finem, sed totum carinen nuptiale sortissime claudit et deteraninat.

Ita igitur in hanc tuoque quae in id. XVIII exstat cantilenam salso strophicas rationes insere ostendisso mihi videor Hano autem quaestionem per celei a quoquo

46쪽

idyllia Theocriti persequi nimis angiistis huius libelli finibus Drohibeor. Quodsi qui harum rerum sunt periti, in hae dissertatione veritatem me voluisse, interdum invenisse iudicaverint, summum rei uetum pereepisse miluvidebor.

viis.

Reinholdus Albertus Stet natus sum oldenburgii Kal. Dec. a. h. s. LVII patre Carolo, quem ante hos is decim annos morte mihi ereptum esse doleo, matre Iuliae gente δε-Hephora Fidei addictus sum evangelieae. Primis literarum olementis ab Arminio Oppio, nunc pastore Templinensi, instructus gynanasium Landisbergense Ier se annos frequentaVi, quo tum aempfio directoreoruit Maturitatis testimonium auctumno a. h. s. LXXVII adeptus Berotinum me contuli, ut civibus universitatistericae Gulielmae rite adseri reri Per octies sex menses scholas audivi horum virorum doctorum Droyseni, armesi, Henningit,inuebneri, irchhomi, uellen- homi Schereri, Vahloni, elleri Seminarii philologici regii per ter se nienses solatis sui ordinarius. Praeterea Vahlenus et uebnerus ad philologicas, uellenhosfius ad theodis eas exercitationes aditum mihi benigne permiserunt is Viris omnibus, imprimis Κircthos fio Vah- leno, seminarii directoribus, gratias ago candidissimas.

47쪽

Νententiae coiitroverΝae. l. Theocr. d. II 6 pro genuino Versu in verborum ordinent irrepsit quare v. 60 minime tentandus est.2. Arat Phaen. v. 18 scribe te. edd. ii γέ lic).3. Codicum, quibus Apollonii Rhodii Argonautica continentur, unus Opti uni est Laurentianus, prae quo nulla fides ceteris, o Guelsurbytano quidem, tribuenda est. 4. p. h. I, 26 lege or i stra Laur cum vitio metrico or o G ce. b. p. h. II, 179 scribendum ore tibi. s. p. h. III, 304 retineo με i . T. p. h. IV, 9l Dropono , οι. bum cultura deinde quae sequuntur esse sana contendo.