De Theocriti idylliorum compositione

21쪽

commeIidetur. Neque eitim quidquam novi illo addita. merito in rationem insertu i , tuae languidior totius evadere Videtur. Accedit, quo versus tot multo aptius

cum antecedentibin, ire 9 eontinuatur, nihil si inieri ο- sinum est accipo fistulam, nam ego ad inferos descens rus sum. Vides igitur, quibus causis commotus Frit Aio non adsentiar. Tamen cum omnibus his viris ea mihi restat difficultas, quod persuadere mihi non possum cx eis, quas supra posui, rationibus Theocritum stropliarum aequabilitatem ita interrupisse, ut tristichon unu ni insereret. Itaque ego

dia stropha in in exeunte. In eo quid uerit vide num recto iudicem. Nusquam per Thyrsidis Men quae tandem causa si mortis immaturae diei Daphnis, id quod certo

est eius, qui immeritus mori amen mortem effugere non potest. Quod si recte sentio, nusquam aptiorem, ubi illa addantur, locum invenias quam post v. 130, tum in modum: γαρ εγων Π ρωroc es. ioco ελκοι a Idq, ego qui nihil commisi nisi quod amoris contemptorem me

rure gloriatus sum. Haec si ero a me disputata sunt, habes quattuor versuum stropham, quae satisfieta desiderio. Sequitur deinde in ordine simpliarum quod a Wi32 usque a v. 36 legitur pentastichon. Et retinetur integrum ab Haupti ceterisque, qui responsionis rationi

favent. aritEsellius contra versurn 34 r lce ει αλλα ει ora ο κ nia De χνα δε εικaι adulterinum esses certissimis largunteiitis demonstravit probante Zieglero Alienum esse a loci sententia versum,

fui post singularia ιυ - και - - ἀφυσσος generalia iaci /ια - λα γέ-r ponantur ita quidem, ut rursus oratio ad singularia πίτν - ω νος - -- relab tur. Ac re vera concedendum est sententiam omisso mi 34 uesic aptam evadere, ea ratione, ut ,rior loco inanimata deinde anilii alia proserat itur, cum verba quae ad utramque et praecedentem et Sequentem rationem pertinent αννις επεὶ θνήσκει medium teneant locum. Itaque

nullus dubito in Frit elisi sententiam abire. Sic habemus quod nos desideramus tetrastichon. Qua deinceps legitur quattuor versuum simplia138 14 finem imponit toti carmini. Neque igitur cantu adnumerandi sunt qui sequuntur tres versus, quod Schwabius volait. Nam vv. 143. 4. λ

22쪽

si quid video, ad V. 23 sqq. respiciuiit, ubi alia a-

Hoc si vore statui, aetum est de Seli bii sententia. Εκ liae mea disputatione simul apparebit non ita

recte lautitii uia tres in carmine partes posuisse: v. 34---9ι luctu nix V. . 5 1l sali dii eationem), 11 a 142 decessum) uarum duae priores artius inter se cohaerunt, quam ut recte dissocientur, nee v. lb-ΙI8, praesertim si v im o suo loco legi tibi persuaseris, in te tiam partem bene quadrant. Res potius si in habet Usque a. v. 12 narrantur, quae Daphnidis obitum praegrediuntur, deinde usque ad finem extrematiora ipseque decessus ante oculos legentium ponitur. Sentontiarum igitur divisio non est alia nisi quae stropharum vico . 12. indicatur. Ilinc suspensa est quaestio ea, quid de triplici Versus intercalaris brina, Dium in Molim O- ῶρχει umduci απεμ με κολιμας οε πιι παλιν ἡ χετ' uoidcic, λῆγει βο νολικα Morcut με πετ' ΟιMe, iudicandum sit. In codicum memoria nihil est praesidii,

quoniam illi versus promiscue sine ulla ratione exhibentur Sunt qui trium partium suam cuique ephymnii se mani adiudicent quam quidem rationum cur improbem ex paulo supra dictis satis apparebit. Propius ad veritatem accedere videtur lautitius, cum ceρχεχε - φίλαι semel in principio, deinde a versu D usque ad . 136 alteram formam res χε i - ic Aia , denique I iγει aer bis,

initio et sine ultimae strophae, ponat. Una tamen pusilla res restat, quae mihi distitieet. Nam tertia versus intericalaris forma non bis, sed semel exhibenda videtur esse. Deihi cantus a Musarum invocatione αρχμε- νιλ cu ac

quotiescunque rhythmoriani Vel versuum complexioneου reli et untur, denuo πcen ν Mu Rae invocantur, donee cantum X euntem semel l ositus Versus λήγει κr I chiudit.

Quae ratio eo commendari videtur, quod ad ipsum in illis versibus verborum significatum se applicat. Fauctetiam, quantum Utest, Vergilii imitatio, qui in ecloga Vl her totum Damonis carmen versum intercalarem incipe IIaenalios mecum, mea tibia, versus

usurpat, excepto uno extrem VerSudesine Maenalios iam desine, tibia, versus.

23쪽

Similitor iit Alphesiboo cantilena ultimum tantummodo lilia nanium Variatur.

Reliquum est, ut uno verbo G auori mentionem Mesam. Qui rem ita instituit, ut singulis strophis versum ἡ nera sexum, singulis antistrophis versum σεαε - Σπιν praesgat, quam rationem vel ideo vitupero, quia me iudice ipsa responsionis lex falso in idyllia Thmeritea

infertur. Haec liabui, piae de carinino Thyrsidis disputarem; quod ex mea qualicunque sententia enna in stropni praebet rationem, ut a versum unum et vi inti istiena, ain quattuor tetrasticha singulis discreta versibus intercalaribus sibi suemdant. Transeo nimo ad

1d. III

tractandunt. Cuius rationes in libris satis bene servatac prostant. Tamen exstiterunt, qui a praeviis proiecti opinionibus ita in caprarii earmine constituendo Versarentur, ut dulcem eius leporem et simpliestatem paene extinguerent. Quae cum ita sint, id mihi proposui, ut denuo in rem paulo acrius inquirerem. Atque eam inibo viam, ut

primo loco meam proserant qualenicunque sententiam, deinde quaecunquo in his tentata sunt a doctis brevitor attingam et quant una potero refellan . In fronto cantilenae tres binorum versuum urophae occurrunt, quae quam artificiose laboratae sint, primo

obtutu apparet. Prima enim vv. 6. 7 incipit a suavi puellae appellatione o mi Us, cui prorsus

vera et a similitudinem naturae humanae fictac caprarii querelae continuantur, cur Anaaryllis non lana se a Dansiunculum Vocet, num so derit. Hac ex dii commemoratione aliora stropha suspensa est ita qui deni VV. . ), ut pastor quasi causas esse illius odii deformitatem suam atque promissam barbam fingat; quod quidem si re comprobatum erit, pergit ille, ποξα re=m ira ποι -c. Sed statim missis his dubitationibus, offert is in tertio disticho vv. 10. 1 decem mala, quae virgo ipsa afferre eum iusserat, simul lopide pollicitus alia postero die se

praeεtaturum.

Quae deinceps le3untur dii tristicha VV. 2- 14, 15-ires in iis sententiarum connexus progressusque est hic: ει te, ait pastor, nec Arma mea sis. 2 nec dona oblata str. 3 mitiorem in me reddunt, at dolorem cum vide miserrimum, quem utinam eo restinguerem, quod

24쪽

apis instar in antrum tu una penetrarena. Sed an Oris Voluptate seu Anior ni prohibet deus Crudelissi naus.

Nihilo tamen secius iastor nondum de Amaa yllido sua desperat sed iterum allocutus puellam V. 8)Obsecrat verm blandissimis, ut se ne arcent a

complexi atque Oseulis. Qua in stropha vv. 18. 19.20yr diro Octaui e unde os prosectus uv. 6. 7 vel ipsa forma satis indicatur hine effieitur, ut si quis omnino in partes carmen distinguere velit, prima pars post v refinienda sit. Sed de ipso versu 20

magna est inter viros doctos contentio. . Idem Diui versus logitur id. XXVII, 4 ita lui deni, ut o verboruna Ordine ex inii prorsus nequeat. Hi ne orsus Ualchenarius primus versunt in id. II ut ad sententiam non ita nuces.sarium in suspicionem vocavit. Damnavit quoque Maur.

Haunius'), qui iamen ut inde a. v. l usque ad finem

mera constitueret tristicha versum 4 in binum versus 20 eiecti suffecit Assensus est Godola Hermannus, sic ille quidem do id III statuens: Id uattuordecim strophis constare, quarum tres primae uos VerSus, ceterae Omnes auteni tres haberent, indicavi in censura editionis ei nekianae alterius). Perfecit rem Hauptius, cum

Mus Rhen 1846 pag. 27 versum 20 ut ex XXVIi,

adscriptum delendum esse docuit. andem sententiam amplexus est Frane Bueuhelerus ). Sed quas Iauptius

protulit causas ierpenda Ditis. Putabat igitur vir doctissimus versum 2 ex id. XXVII, 4 adscriptum librariorum errore in textum irrepsisse, negabat eundem Versum per mutuatione ni ex id. III in id. XXVII esse assumptum,

id quod alii contendunt. Nam eius, qui αρισrt composuisset, non esse tam rustice Theocritum imitari, ut 0ium unum versum in suum usum converteret. Sed -- gumento, quod aut sus maxime urguebat, nihil ut ubnor efficitur. Nam per se fieri potuit, ut versus ex id. XXVII ad id HI, 9 propter communem verbi ψιλεῖν usum appingeretur, potuit fieri, ut ersus ex id. III sumptus in id. XXVI reciperetur. Omnis igitur de Y.20 quaestio redit eo, ut diiudicemus, utrum versus 20

suo Leo an legatur an non. Atque ut ego enim Versus ad rationem egregie quadrat, modo rectam adhibeas

25쪽

duleis es voluptas' tolerari nequit. Nam caprariummatorem prorsus dedecet νιλ μαια puellae uno πινεά dicere, laesertini cum gratiani eius sibi reconciliaturus sit. Soci si am interpretandi viam ingrediemur, o quaversus 20 sontentia universo Offeratur, optinae omnia soli abebunt hila nulli iis tala nam in se illis cluamvis ani Aduleis inest voluptas. ' Et bono perspexit lui id. XX IIconfecit quo sensu positus csset hic Versus, nam ipso quoque in universum habet conversam versus sententiam.

Tamen fortasse quispiam dieat parum apio dat vividis caprarii precibus ieiuniora illa

o abstrusior illa ratiocinatione iustam pud pastores ingenii siniplicitaten longe excedi. Licet sane in hac re eriti- eorum alius aliter iudieet, ego nihil inde nasei censeo, quo in disceptatione collocetur Theocritea versus arigo. Ac cum fructu ortasso contendatur id. IV, 38 sqq. ubi post Batti te Amaryllido in tua querelas si pergit Corydon consolandi gratia

χω ni rei κα- πέλει ἔγριοe, λλω σε qua in responsione paulo doctius pro insent suo pasω- rem esse locutum quivis concedet Aesolatium sibi ipsi affert caprarius hoc quoque Oeo, quod maiora puella ei denegavit; itaque contentum se soro dicit, dummodo dulci

Oseuloriatii Olulitate frui liccat. In benius in iis modo stupetentis aliquam professionem uti reetissi in Vahlenus ind. lecti. Univ. Berol. 1876yag. ii monuit. Quibus ex causis

omnibus versum 2 retinendum esse censeo. Quo accedit, quod idem etiam ad recto perficiendium strophaeambitum necessarius est. Jam progredi licet. Qua tum sunt obviae strophae

trinariae v v. l. 2. , t 2Cν. . T), earum in liriorelia8tor repudiatus coronam puellae servatam diminuturum sese, in altera undis mortem quaesiturum minatur.

Idas inter duas, quod nullo modo exspectes, interpositus est 24 Mu θω τι σωθω τι ὁ ooo ira πα--; Qui quam non habeat hic rectum tutellectum rectumque loeum ostendere conabor. Namquo quo quam pedi

26쪽

quitur Minime. Quo porro respicio illa οὐχ t ----εις quoniam nulla appellatio aut adhortati proxime praeci ii Vides igitur, quibus difficultatibus libroruni ae- moria sit obstricta. Immo illa de sort infelici querelae eo cortissime nata est, quod puella preces past0ris, quae sunt in v. I. T et 18 19. 20, non audivit. Frustra eniim afrarius petiverat v. 6. 7, Amaryllis ut antrum intrandi potestatem sacerct, rustra deinde v. 8.is. 20, ut osculis frui sibi liceret. His quid aptius sit,

iungatur quam versus m im ἐγώ τι πάθω et ὁ δι/σσοος ον in ονειc; Sic ninus evanescunt difficultates. Iam habet ti

Tcte'o , quo reseratur liabet siet meκora ιc, quo lu'rtineat. Qui ex animi condicione vere et secundunt naturant Ominum e caprarius procedit, ut lini consequi conetur,

quod precibus erat denegatum. Deindo duo tristieba6 21. 2.3 et 25. 26. 27, quae artissimo inter se cohaerent, non turpiter separantur. Itaque nullius dubiis, quin verisus 24 post v 20 collocandus sit

Reliquum est, ii ΙIauptii versus 24 transpositionem refutemuS. Deleti igitur vorsus 20 loco trans locari iubet vir doctus versum 24 assentient Herni anno. Sed quod

illa ratione X v. 8. 1 9. 24 efiicitur tristichon ita quidum est coni ratum, ut prorsus non possit Probari. Nam versus M tantum abest ut recte cum sententia strophae ambitum perficiat, ut Gntra qualemcunque cum vv. R. 9 copulationem respuat.

Sed redeamus ad nostram carnainis descriptionem. Post strophas v. l. 2. o et A. 6. 7 quattuor habentur

tristicha, in quibus amator misellus de puellae amore paene desperat, dum v. 3T-39 novam boni Ventus spem ex alienis culo capit atque ne illa se ut pasi0- rem contemnat asperneturove quattuor profert exemplo, quibus etiani ias vo nouilissimae condicionis mulieres pastores in deliciis habuisse comprobet. Sed tamen surdis auribus sese canore intelligens tribus extremis Verabbus comum determinRt. Sic habemus eam in caprarii cantilena compositionis

Armam, ut tria disticha a quattuordecim tristichis exci piantur. Quam rationem versus μοι θῶ τιαμ qui per se positas est, prorsus turbare videtur. Quaeritur igitur, quo modo ille versus aecipiendus sit. Atque uti mihi persuasi, comus a caprari canitur totus qui quoni m

27쪽

- 28 secundum artis Drusicae rogulas conformatus est, versus 24 quoque vim et significationem nisi e musicis rati nibus explicare non licet. Ac snge ante μιοι ἐγὼ iri κτλ pausain seri tantum temporis contii tentem quanium duos versus canendo consumitur iani stropharum ne tu bilitas restituta erit. Qua quidem pausa bene eum vi

uamdiu, ut Dioremno ibi erat puella observet. Tum uenium nihil ea respondente denuo inchoat ira et dolore excitatuso, Hu ἐγώ τι πάθω ει ὁ - συμ-ἡίμακονεις; Hanc explicationem veram esse firmiter obtine n quo calculum meum adicio messio illaque qui cum sunt

Mecuti Ana uisius y onim et versum 4 et v. T. . ut recitatos ab ipso cantu separari vult ex duabus autem cantilonis caprarii conuun constare, quarun Priori v. finem imponatur, alterum a. v. 1 inchoetur, abrumpatur

v. l. Assensi sunt Gebauerus et Fritetchius e autem processerunt, ut ex similitudine verborum quae sunt, M. . μευμα ποτὶ mi rure M λωίλ- ις et v. 52

uhimam quoque strophanio v. b2 3. 4 c cantatis versibus

eximendam esse concluderent.

Sed hac ratio quanto opero abhorreat a simplicitato comitositionis, quani in sua idyllia Theocritus ex carminibus pastoriciis transtulit, vix est quod Pluribus Oxponam. Comasies enim haud dubie, ut ii dicam, ex tempore versus suos tacere cogitandus est. Itaque non est quod mireris, si cantor hic illi a recta via paululum deflectii; nam statim sine ulla affectatione profert, quaecunque ei in canendo in menteni veniunt. Quod uni mascula pastorum Theocriteoruni sint plicitato et festivitato optime concinit. Ἐo pertinent talia qualia sunt v. Mωμοι - , t πάγω τι ὀ dio ος; ira πακονεις; et v. .37 8.

quo ii sint de a. p. b. pag. 10 postea defecisse.

28쪽

ἀλγέω ταν κε φαλάν, τὶ δ'ον μελει. νκε Ῥεω- ως μοι τοι ni Ἀ- -- βρόμιο rorium. Praeterea perversissimum esse videtur duas in cantilenas comuni distinguere. Studet enim pastor misellus puellae gratiam sibi reconciliare, id quod quacunque ratione assecuturus est sive precibus sive minis sive exemplis prolatis. Ceterunt quas meisius rotulit causae perfacile resinantur Suam enim do vv. 37. 8 9 ut comprobet senteibuam, eo potissimum nititur argumenis, quod caprarius, cum per cantilenam praegressam altera persona utatur, in hoc tristicho τι αν dicitur σέ, ποτίδοι pro Orωοις.

Sed haec contra eum ipsu in pugnare videntur. Nam inversu 24 seciuidini Ametsi opitiionen item recitato nonne habetur altera pri in OuiiDi persona in verbis D -ακον- εις Perverse autem agunt, qui πακονει scribi volunt.

Verum enim vero ad tertiae personae usum in uv. 37. 8. s. vir doctus erovoeam non debuit. Nam caprarius, postquam nihil intentatum reliquit, ut puellam sibi facilem

redderet, bonam capit spem ex omine quodam improviso. Itaque ad fastigium gaudii repente elatus Ah , pergit, issali oculus re vera eam non et videbo γ incitur ergo hoc ex subito mutata animi condicione. Eisdem argumentis Gobauerum resellere licet. Nam

in ultima quoque stropha, aeque ac v. 24, ipsa puella

compellatur, ut τίν et τοι pronomina demonstrant. Vereor autem no nimis Gobauerus sibi indulserit, cum id ageret, ut in comparis longitudinis partes caprarii cantilenam divideret Schema eniti ab illo propositum est hoc II. III. 2.2.2 3. 3. 3. 3. I. 3. 3. 3. 3. III. 3. 3. 3. 3. III. Seiunctis igitur ab ipso carmine . 24, deinde v. 37. . , ad postremum v. 2 3. 4 ter quattuor effici

tristicha quae praegrediuntur tria disiicta. Sed talis innumeris lusus est vanus et irriin' Draesertim si ex salsa carminis partitione proficiscitur. Neque enim quidquam refert, quot ex stropitis caprarii comus constet, ac si quis recte carmen dispositurus est, prima pars finietur post V 20, altera post v. 39, tertia denique reliqua comprehendera quam Ameisius monstravit via quo quis deseret possit edocet Jungliansii exemplum, qui x verbis quae

sunt, urit in V. 8 ei ορκέω uariis v. 2 id sibi sumit

esse a caprario recitata Omnia exceptis unis quattuor lini annali isis png. 530 sqq.

29쪽

- 30 mssebis uv. 40 I). Innandem sumiciminii so indidisse iam ante Franc. uechelerus' indieavit. Sed ex illis verbis millime conscitur, hi od Junctansius ponit. Nam cur non ipso canis, sed recitatione pastor talia proferro cogitandus sit qualia sunt σενιιm et 1 κέι αειδον, equidem me non intelligere profiteor. Respuo igitur, quodcunque contra Si inplicini et unice veram alioneu pugnat eam, qua totus caprarii Omus cantu assignetur. Venio nunc ad sententias recensendas eorum Virorum,

qui uiationibus ei transpo,itioniblis ei ero induerunt, ut mera tristicha per armen regnaretit Ilorum in numero sunt Abrensius, artunius, eiperus. Atque Ahrensius quidem, contra quem disputavit Fri

deholerus in Mus Rhen. 859 XV pag. 4 31 sqq. Versum s ut spurium e verborum ordine seclusit, ut ex V. G. T. unum evaderet tristi ehon. Sed primum Vergilii imitatio ita exstat et VIII, 34. Adumque tibi est odi nica fistulta, dumque capellae, hirsutumque supercilium, promissaque arva versum si tuetur. Deinde non bene cum v. 6. et in eiusdem stropha snibus collocatur; nam v. . et sartissimo inter se cohaerentes ab illic με μισεῖ pem dere iam supra pag. 4 exposui Particula autem

repetita non an habet vini, ut v v. I. 7. 8 in uniim redigat stropham, sed tantuni naodo pro vinculo est, quo distichon cum praegrediente . 7 connectatur. Retinebimus igitur eum qui in libris habetur ordinem horum versuum.

Huic uisitelio subiungit Ahrensius uv. i. 2. 3, qui quidem suo loco aptissime legi nobis sunt supra visi.

Turbatur autem hoc modo minarum progressio, quam agnoscas in v. l- et o T, cum illa stropha 21 3)post v 8 collocata prorsus nihil ad sentontiani Expsdipndam valeat. Nain priusquam pastor ad ni initandum On- sugeret, omnia ei erant conanda, ut puella animum predibus molliret. Itaque rectissimo in libris sequuntur v. i0. ii ἐνω ααλ, ineptiunt v v. 21. 2 3 ab Ahrensi biepositi. Os quod excipit apud eundem tristichon verrisus 24. 10. 1 continet. Sed quid similitudinis esse putemus inter V et v. u. Ll, ita ut sententia in stropha fiat Oiicitati et rotunda Esto nilii me invenire confiteor. Scripturali autem Versus 24, quam Ahrensius contra libros proponit

30쪽

nem saetio probabit. In sequentibus usque ad finem est minis Abrensius stropharum ordinem in odicibus obvium retinet, nisi quod intor 20 et v. 25 quattuor illos Versus, quos posuit post V. 8, exemit. Aliquanto brevius de Hariunii Dratione disseremus. Hi enim Ahrensi vestigia legens eam amplectitur sententiani, e qua cantilena a poeta ita sit Oni posita, ut ternos versus urin lunque Contineat Sti'Opha veram autoni rationem Psse turbatana patuini interpolatis partim inissis

versibus. In illis habet eum Ahrensi v s, eum Hauptio v. 20; ipse proscribit versum 27 nulla eri alia de causa, nisi ut o 24. 5. 6 in unam, atque eam pessimam siropliam redigat. Nam quae contra V. 27 proseri, plane

in elisa sunt. Iani vulo, quam misero idem foedavserit ver8um 24, quocum sequentes V v. 25. ii Pontinuarentur

Talia omni carent ratione, atque in placitis potius ita mi elatendationibus liabenda. Excidisse porro genuinos versus ponit Hariungius post v linet v. I9 Dro ἐσι καὶ ωκι

quem versum ut adulterinum undis inhvidit); quales autem hi versus fuerint, ne augurari quidem licere. Prorsus iam credibilo Oe. Nam si quis deiectum verborum vel e

suum statuit, eius est desectum quoque sententiarum ostendere. Atqui discessit ille ab hoc officio Ergo ar- tungi rationen ini probab inuis. Suam do id Il opinionem paucis indicavit etiam Rudolsus et porus'). Deleto cum tu ensi Versu 9 v. 6. 7. 8 quasi unum accipit tristichon. Versus autem 10.

ii, quibuscum arie e nectit versum M post stropham ex v M. 5. 6 compositam collocavit, quo quidem Odo

uno recie fieret donorum commemoratio. Ac primum per verborum vim et significationem nullo pacto licet versu D 24 adiungere versibus 10. 1 l. Tum contradicendum est ea, quae v. U. 1 memorantur mala, non ita

Reeipienda esse pro donis, quia puella ipsa, illa ut sibi serret, caprari mandaverat. Hac autem oboedientia postv 9 quasi in medio posita in gratiam se rediturum cum Amaryllido sperat amatius Longo aliter res se habet V v. 34. b. 6 quo lac idem zelotypiam puellae excitare studet Divsrsissimi igitur generis sunt se. 10. 1 et