De crimine vouleuseōs

1쪽

Barbara Colline Lila a

CONSTANTIUS FUND.

3쪽

SCRIPSIT

4쪽

Angelo de osolari,

5쪽

In ea iuris attici parte quae ad caedes pertinet et testimoniorum plenior quam in reliquis Suppetit materies, neque defuit huic

provinciae doctorum hominum studium aut sollertia. Quorum acribus et diligentibus quaestionibus quani tuam ructus iam debemus non spernendos, tamen multum adhuc abest ut ad eum

finem perventum sit, in quo post rem confectam liceat nobis

acquiescere.

Imponiis una res elusit strenuos qui in ea impenderentures bores pertinaciterque in errores et devia deduxit omnes qui eam Persequerentur βουλασεως dico actionem, quae ex antiqua forensi consuetudine insidiosum aliquid atque perfidum usque ad hunc diem videtur sibi retinuisse Sat multae ac diversae de ea prolatae sunt opiniones, postque longas demum dubitationes ea omnibus probata est sententia, quam primus protulit Orci ammerus si quam novissimus exposuit atque uberrimus Philippi hac vulgata sententia quae mihi quidem e omnibus longissime a vero videmtur abesses μυλεισεως crimen idem est quod apud nos vocatur: ,intellectvelle Uineberactast . Hoc actionis nomen quoniam e nostro iure deprompsit orch-hammerus, non immerito indidem definitio quoque illius criminis

videtur esse repetenda. Habetur autem auctor intellectualis is quieκCogitavit quidem facinoris consilium, idem autem non perfecitiPSe respondet ei saucior physicus , qui incitatus ab altero Perficiendum facinus suscepit prudenter atque cum consilio. Ergo

6쪽

unius criminis duo sunt auctores, quorum uterque in ius vocandus est in Satis autem miranda haec βουλευσεως videatur actio ad talem enim respicit casum qui propter raritatem propria lege non

variorumque Casuum Cognitionem ita gularibus iam facinoribus atque a vulgari consuetudine remotis praeviderit. Roniani certe sero demum ad hunc Casum respe Merunt. Antiquis temporibus eius rationem non habuerunt φὶ neque in regiarum legum reliquiis neque in duodecim tabuli: ullum eius rei vesti umeXstat post quaestiones Perpetuas institutas demum edicta fortasse in hunc quoque Casum animadverterunt mandatorem enim spectant formulae requentissimae cuius opera consilio malo εἰ Ita I

I Dig. ad i. Jul maiestat. 8, ), , qui iusseriti L. 7 Dig. ad i. JuL d. vi publ. 8, j, mandatu alicuius L. II Dig. d. iniuri et sana lib. 47, Q, sera curavit λ. 6 4 Dig. d. bon. damnat. 8, Q. Sane ad mandatorem respicitur his sormulis; at semper erit tenendum, leges illas per iurisconsultorum studia tradi nobis varie iam inflexa atque mutatas. Ergo in dubio est, utrum ab illis additae sint eae sormulae an fuerint iam antiquitus'

Etiamsi autem genuinae esse conceduntur tamen hoc unum demonstrant, hanc vel illam legem iam curasse mandatorem in universum non distincta sunt a reliquis ea crimina quae ab altero incitatus quis commiserit'. Quod quidem, quanquam in transcursu monendum mihi erat, ac nescio an hac iam consideratione suspicio nostra merito moveatur vi enim videatur verisimile Athenis quinto iam saeculo propriam legem statutam esse in talem casum, quem

Romani passim tantum atque sero animadverterunt. Iani ad ipsam rena regressi in vulgata Pinione reserenda pergamus: Duplex vulgo putatur βουλευσις cum enim, quod nemo nescit, duo sint Athenis caedium genera Statutam φόνος κοiσιος

dureberessendes Princii liber die triniar it de Thirier uti de andem Milowirkende hau das Rom. Rech nichi.

7쪽

et φονος κοισι οςj ad hanc analogian servandam duo βουλεLσεως quoque genera ponuntur: alterum incitatio ἐά προνοίας, alterum, Calamus et Charta repugnant mihi vel non Dr scribentici incitatio m εD προνοίας δ). Huic tabellae concinnitatis laudem tribu innix plenam quidem, at Solam eam Conatus enim intelligere quid tandem significet sincitatio involaιnta ui nunquam ad finem pervenire iustum Potui. Itque quaero primum quidem num quis possit ad caedem

alterum incitare, cum ipse id neque velit neque in animo habeati Minime hoc fieri potest aut omnino cogitari. Incitare potest nemo, nisi qui plenum ipse sarinoris consilium habeat ). An ortasse βουλευεις νει προνοίας intellegenda est incisatio ad caedem im - auriam Hanc sententiam ita demum probabo, si demonstratum erit, incitari aliquem posse ut per casum ei aliquid occurrat, namque quod κουσίως acimus praeter voluntatem casu nobis

ἐστι et ει κου - τλ. ' Mi yis Exemplum quo Philippi ' incitationem involuntariam illustrare studet non ad rem facit: Si quis ut verberet tertium, aliquem incitat, is autem ulterius quam debuit atque iussus erat, progressus morti illum dederit, tum is qui mandatum dedit verberandi, caedis non habendus est auctor neque enim caedi iusserat. Caedis commissae rationem is qui eam perfecit solus reddere debet in

Incitatio sine voluntate nulla esse potest, semper est dolosa. Ergo limine eam reicimus ).

Philippi Areopagis Epheten 36. Schoenianti, Flecheis. Jahrb. III p. 16a Anm. ipsius Meter-Schoem.), Att. Proces p. 384. Herrtich, obrechen gegendas Lehen nach ait. Recht Beri in I 885. Progr. p. 22. Thatheim in . r. Her mann Griech Antiq. 45 Peperit hunc errorem Antiph. r. VI 6. cis p. 34. Geib, Strasrech p. 342 Die Thaligkei des intellectvellen rheber muss

Gei p. 334 Fur das verubie schwerere Verbrechen Eunachst nur der Phys. rheher strastiar. - cis . Ut tmanni opusc. ur Crim I de ex Cessu eius cui aut verberatio alicuius aut vulneratio mandata est, mandanti haud imputando. Casse,

d. aucti delici psych. p. io.

8쪽

Poenam homines docti eandem statuunt in Ructoren IntelleC-tualem atque in physicum quod videtii eis colligendum ex And. I94 τὸν βουλεtσαντα ἐν τεὴ υτ δε εχεο =αι και τον τῆ χειρι erasa - μενον. Putantur enim vulgo duo eis verbis inter se opponi honi ines. quod quin salsum sit equidem non dubito longe aliam ei legi vim subesse infra demonstrabimus p. 8. Quo in iudicio de βουλευσεως crimine iudicatum sit, nondum

inter omnes Convenit Harpocration e Cuius auctoritate tota βουλωσις pendet, et Areopago et Palladio eam convenisse testis est. Distinguenda igitur videntur duo genera 'ovλευσεως gravius alterum, alterum levius. Atque primum quidem oeckhius 3 armo tionem tam presse sequitur, ut ex eventu dividenda esse censeat duo illa genera: Areopagitas iudicasse cum Mors esset subsecuta, Ephetas apud Palladium cum eventus non successisset ). Hoc enim indicare ei visus est Ilarpocration verbis: ἐαν --- νη- μιμολευθῶς αντε ι . Quanquam nimis ille anxius Harpocrationem tuetur, qui distinctionem verbis illis omnino non videtur spectasse Praeterea autem tale discrimen Atheniensium consuetudini non respondet, neque enim eventus apud eos curatur sed unicus dolus apud eos quoque valuit lo: in να- - voluntas spera tur in exitus '. Sic ad Areopagum deducebatur qui conatus caedem perficere non potuerat τραυμα ἐκ προνοίας). Itaque non est verisimile in actione μολασεως ab hac ratione eos recessisse Movit hanc dubitationem primus Muppius' brevi annotatione quem secutus ipsius β βουλευσιν tit προνοίας Areopago tribuit, Palladio eam quae sine voluntate luerit Placet haec distributio prorsus enim secundum Atheniensium usum lacta est. - At videant, qui eam tuentui, quid tandem sit βουλασις νε προνοia ς α; incitatio non potest esse nisi cum dolo malo.

Atque hi quidem quod Harpocratio testatur duple iudicium

9쪽

retinent; sunt deinde alii, qui testimonio eius spreto uni tantum iudicio eam actionem tribuunt ). Non vero quod exspectaveris, crimen illud dolo malo atque insidiis plenum Areopago soli comvenisse conantur demonstrare, immo praeter spem atque onmem opinionem Palladio id tribuunt, cui involuntaria tantum crimina competiisse scimus. Harpocratibnem autem per malum errorem

Areopatra mentionem iniecisse contendunt. Nam quod secundum lexi ographum DinarChus ἐν-κα I ILIrio testatur in Areopago iudicatum esse de βουλευσεco crimine, in suspicionem vocat Forch-ham merus l. l. p. 3 not. hisce x Vereor ne multa locutus sis, Dinarchus de istiae in se insidiis et ovaino i atque ne forte dixerit Ar opagum debere hominem insidiantem et g ονον o γλευσαντα praesertim Areopagitam punire vel eiectum eum esse,ab Areopa ius sc ex Areopago vel tale quid quo facile totuit sin errorem incidere Harpocration. l Huic explicationi fidem

habeat, cui placet nos tenemus, quod arpocration testatur duplo iudicium. Iam restat ut reriter orationes percenseamus quas in causa βουλευ- habitas esse homines docti sibi persuaserunt. E contem tura hoc, ubicunque accidit, factum est sub ipso enim βουλευσεως nomine ne una quidem tradita est oratio neque in ulla vel uno loco commemoratur βουλευσις. Reseruntur autem ad eam actionem oratione hae:

Antiphon or. VI. Reus a Thargelia Puerorum chorum in. Struendum suscepit. Inter Xercitationes uni e pueris, Cui nomen Diodoto erat, venenum datur Sani serum σφωνι citcteo argum. quo a Cepto puer moritur. EXistit nun defuncti frater arfruens

reum, quod βουλευσας st 6 interfecerit Diodotum, concedit idem μὴ εὐπρονοίας mortem effectam esse g I9). Caute et prudenter hanc orationem produxit primus Bomisiuis:

orcthammer d. Areopago non privato p. 3I. . . Hermann de vestigiis

10쪽

, tuis haec carisa β λεισις videri . Multo confidentius et hanc in orationem et primam Antiphontis illi actioni tribuit oret,

t. I. overca viris venenum non ipsa dederat, sed paelice Philone usa, cui persuaserat venenum sibi esse paratum amatorium, quo in gratiam Philone ea revocari posset re vera autem mortem et ipsius marito et Philone parabat illo veneno. Quoniam ipsa non effecit mortem, βουλευσως putatur rea.

Locupletatur deinde haec series a Schoemanno Ista feriarutro Dλεvσε o haud dulis etiam contra eum agi potIιrt, qua iam nι-aniosa accusatione effecisset ut aliqur ad norum condemnaretur, quo sertinet L iaca απι rara. Moratum c.

Prorsus eodem iure Lysiae or. XII etiam in causa βουλευσεως habitam esse contendit roli inerus' neque enim Polemarchum Lysiae fratrem Eratosthenes interfecerat ipse. Atque hisce quidem orationibus omnibus quanquam commune est, quod reus non ipse mortem effecit, tamen ne una quidem

re vera id, de quo agitur crimen illustrat; ubi enim de incitatione agitur duo utique postulantur rei qui consilium dedit et qui perfecit rem. Ubi autem est tandem in his orationibus par illud scelestum λIn Antiph. I de incitatione non agitur Paele interficiendi consilium a noverca non accepit ignorabat nanino quae vis inesset potioni illi mortiferae. Is autem incitatus esSe dici poteS Solus, qui aut precibus aut pecunia aut quavis alia ratione adduCtus est, ut facinus committat β . Ergo haec oratio non debuit admoveri.

In Antiph. VI nastra circumspicio, ubi sit auctor physicus qui a reo incitatus puero venenum dederit in ius praeter reum

' Philippi ai Blam, Milph. d. a praes. XLVII. Mane a s. Herellis