장음표시 사용
201쪽
Ieripateticos veteres, quorum Princeps Ari- iis soteles eodem C I C E R O N E auctore; δ non si odissicile est iudicare, cur Antiocho stoici fotecum peripateticis re concinere viderentiu , artverbis discrepare, ut cic ERO ait: conser et . THo M. ST AN LEI UM 3 & IO. AL B ER T. FABRI cIVM. ' Cicero igitur, quum Athenis musas suas coleret, huius quoque Antiochi in - et stitutione philosophica ornauit se, cuius copia sq& lepore dicendi delectatus quidem est, α Bν τοχ δογμιασιν , ουκ ἐπανων, quae vero in doctrinis ipsis ab eosunt nouata, miηime pro- bans, auctore PLVTΑRcuo. sequitur ZE- No Epicureus Ciceronis magister. plures fuerunt Zenones, quorum quiqdecim recenset I o. I O N s a V s . & AE G I D I v s M EN Α- Gius 7 praeter Octo Zenones a LAERTI commemoratos, adhuc alios addit. num vero Ciceronis praeceptor idem sit cum illo, cuius DIOGENEs LAERTIVs 3 mentionem facit, quod fuerit Σιδώνιος το γένος φι
Sidoneus renere philosophus Epicureus ' i. seno es elocutione clarus atque apertus; qui' iue alio loco ν ακροαπὴς Απολλοδωρου πολλυγραφος ανηρ, sol dori auditor , qui plurima Icripsit, ab eo dicitur, dispiciendum est. I O N s I v s dicto loco eosdem facit; seiungit vero illos, vel uti diuersos Io. ALBERT. FABRICIVS ita ut Zeno Epicureus, Ciceronis magister iu-
202쪽
nior ipsi videatur Zenone Sidoneo,quippe qui Apollodorum audiuerit, Epicuro non multo iuniorem. summa quaestionis in eo posita est, ut in aetatem Apollodori, qua vixerit floruexitque, inquiramus, quam & in Epicuri te Pora incidisse, haud 1atis firma negari potest
testatur, quod ab Epicuro octoginta minis fuerit emtus; Epicurus vero natus est Olympiade CI X.&interiit anno Ir olympiad. CXX v II. si igitur Ponamus, Zenonem, Apollodori auditorem eundem esie Zenonem praeceptorem Ciceronis, qui istum senem Atuenis audiuit Olympiade C LXXV. tractustine tempori&inter Apollodori ac Zenonis Ciceronis magistri aetatem nimis esset longus, adeo ut hic Zeno Apollodorum minus audire potuerit: quibus
Apollodorum rectiis refert ad Epicuri aetatem, quam Io. Io Νs Ius ad Zenonis illius Ciceronis magistri tempus. equidem sunt argumenta,quae sententiae huic possunt Oppo- ni, Praecipue quum Cic Esto dicit: nno quidem rim eos siolum,quitum erant solio rum, Θuum,. ceteros Aebat male victis ;fed
cratem ipsum parent philosophiae, latino ve ho υtens scurram Atticum fuisse dicebat quae verba quum sine dubio de Zenone, Ciceronis magistro intelligenda sint,setis declarent,quod
ipsius aetate clarus fuerit Apollodorus, quom niam ipsum Cicero inter eos reserat, qui tum, Zenonis quippe tempore, fuerint. at Vero ide eo taceamus, quod locus hic male sit sanus;
203쪽
ex verbis his Ciceronis: non eossolum, qui tum erant, Apollodorum, non colligi posse videtur, quod Apollodorus aequalis fuerit aetate ZenO- ni: adhuc plures sunt Apollodori, quibus verius Apollodorus Ephilius ex scholastoicoruna heic intelligitur, siue dicas nomen ipsius Apollodori Suelli fuisse, siue adfirmes, quod Cicero respiciat bilum Pythagoraeum, cuius meminitIAM BLICHIVs. praeter haec dicunt, CICERO N E M scribere, dixisse Zenonem, praeceptorem ipsius Hylincte,grauiter, ornate, quam
virtutem DIOGENEM quoque LAERTIVM
in Zenone, Apollodori auditore laudare, ut subinde pateat dilucide, non diuersos esse Zenones. sed argumentum hoc non magna probandi facultate valere, quisque cognoscere potest, qui cogitet, dotes ingenii ac facundiae non soli cuidam proprias, sed & alios illarum esse capaces. est itaque Zeno iunior, quem Athenis Cicero cum Attico diligenter audiuit, uti ipse testatur: nise mihi Phaedrum,inquam, mentitum, aut Zenonem putas squorum virumque audiui, quum mihi nihil sane praeter δε--. litatem probarent) omnes mihi Epicuri sententiae fatis notae sent: atque eos, quos nominaui, cum Attico nostro frequenter audiui, quum
miraretur iste quidem utrumque, Phaedrum a mm etiam amaret: quotidieque inter nos es, quae audiebamus, conferebam : neque erae unquam controuersia, quideto intestigeremineae quid probarem. item: ' Zenonem,quem Phialo noster cor haeum adpellare Epicureorum solebat, quum Athenis essem, audieba requen-
204쪽
Ex CICER. PEREGRIN. COLLECTIS. Io
ster ta quadem ipse auctore Philone : credo , ut facilius iudiciarem, quam illa bene refellerentur, quum a principe Epicureorum accepissem, quemadmodum diceretur. tertius ex Ciceronis praeceptoribus Phaedriis Atheniensis est, scitur δ bonus sitiauisjo tinus: ac φfatetur, se unice diligere Ph.edram 3 item Phaedro nihil else elegantius, nihil humanius. successit ei Patro, quem Cicero commendat Memmio. ' at de Demetrio Syro, cui dicendi magistro Cicero Athenis deditus fuit, veterum monimenta nihil produnt, cuius memoria ficile potuisset oblitterari, nisi eam conseruatiet TVLLIVS.I. VIII. Postquam Cicero Athenis princia res philosophiae & dicendi facultate exces-entes Viros audiuerat, totam peragrauit
Asiam, in qua plura fuerunt litterarum uomicilia. namque ibi deprehendimus Mi lenen, studiis disciplinarum & sapientiae inclitum ora culum, ubi M. Claudius Marcellas, quum bello ciuili partes Pompeii 1 ecutus, eo deuicto, Caesarem 1uum inimicum metueret, incultura honarum artium tempore hoc viXit tranquille, Vide s ENECAM. 3 Tarsi, quam aposto
bilissimam urbem Ciliciae qdpellat, quaeue I O-sEPHo 7 άξιολσγαπάτη-ύσα, maxime memoriabilis metropolis est, philosopliorum& artium ad humanitatem pertinentium ci
205쪽
rissima fuit schola, quam romani. quamuis non tanta multitudine quoque frequentarunt. Vt enim eX Veterum monimentis cognoscimus, Tarsenses studia rerum philos phicarum & optimarum artium summa industria prosecuti sunt, quas ita coluerunt,sTRABONE teste ωPQ οπερλβληνται AΘηνας Αλεξανδρειαι , ut Athenas N Al xandriam siveraverint. sunt adhuc in Asia loci alii celebres propter doctrinae studia, Cnia Eus quippe,Vrbs Cariae,Magnesia Lymiae,Antiochia Syriae, & Rhodiu inprimis, quae inter Asiaticas scholas palmam modestioris tenuit eloquentiae. inter alia Vero artium studia, quibus se tradebant Asiatici eloquentia praecipue fuit, quae ut semel ex Pireaeo, Athenarum portu evecta est, omnes peragrauit insulas, auctore CICERONE. at vero notant veteres discrimen inter Asiaticos, Atticos & Rhodios oratores, ita, Vt,si iticum dicendi genus fuerit amplum,copiosum, tumidum; Atticum, prestius Asiatico, nec vero concisum; Rhodium Hedium inter Asiaticum & Atticum. Marici oratores, inquit C I C E R O, 3 non contemnendi quidem nec celeritate , nec copia, sed parum
pressi s nimis redundantes. Rhodiisaniores Atticorum similiores: &0FINTILIANVs 'Attici limati quidems emuncti nihil inane aut redundans ferebant. Asiana gens tumidior alioquin F iactantior vaniore etiam dicendi gloria infata es. tertium mox, qui haec diuid
hant, adieceruntgenus Rhodium quodvelut m dium e se, atque ex utroque miseum volunt :
206쪽
lum inter Asiaticos discrimen erat, quam sententiam 1atis confirmat CICERO, qui mentionem habet duorum Asiaticae dictionis generum, quando dicit: genera autem A laticae dictionu duosunt:υnumsententiosumta argutum, sententiis non tam grauibus ta fueris, quam concinnis es vexustis: qualis in historia Tisnaeuae; in dicendo autem pueris nobis Hierocles Al handeuae, magis etiam Meneeles frater eius fuit: quorum utriusque orationes seunt in primis , ut Asiatico in genere laudabiles. aliud autem genus es, non tam sententiis frequentatum, quam verbis volucre atque incitatum: quali est nunci Asa tota, nec mine solum orationis,sed et'
ram exornato faceto genere verborum: in
quo nuit Aeschirius Cnidius , s meru aequalis Milesius Ael chines. in iis erat admirabilis ora
tionis cursus, ornata concinnitas non erat; quae
verba penitus inspiciamus. notat quippe Cicero in oratoribus Asiaticis duo genera orationis, quorum alterum sit concinnum; alterum Vero copiosum atque elegans; ex quibus satis adparet, quod Asiatici vigore ingenii, cuius maxima vis in venusta suauique dicendi 1 Cultate est. floruerint, quod si sbectemus ambiatum periodorum, quibus oratio ad leges artis
composita tenetur, non unam Praese ferunt f Ciem, quarum aliae circumductae sunt ae copi λ; aliae concita & concinnae, aliae Vero mixtae, quae neque adeo amplae, neque breuiores exsistunt. quod ad concinnum adtinet sermo
nem, in cognostenda ipsus indole duo inprimis obseruari debent, partim illius ambitus,
207쪽
qui breuis est ac concisus nec verba admittit, nisi quae sensui principali exprimendo maXime sunt necessaria; pa tim dictiones, formulae, sententiae, quarum proprium est,ut sint magno significationis pondere; ut cogitatio nomentis cum adfectibus animi coniunctas exprimant, utque interdum quandam argutiarum Venustatem secum ducant at vero &maxima huiusmodi dicendi generis elegantia posita est in coniunctione verborum sententiarum, quae talis eise debet, vi aurium delectantem sensum atque suavem essiciant sonum, quo spectant Ciceronis verba: datur etiam venia concinnitati siententiarum: s arguti certiaque s circum ripti verborum ambitus conceduntur : de industriaque non ex insidiis; sed aperte ac palam elaboratur , ut verba verbis quasi demens paria respondeant, ut crebro
inerantur pugnantia, comparenturque comtruria: ut pariter extrema terminentur,
eundemque reserant in cadendo sonum: δ &alibi dicit: formae vero quaedam sunt orationis, in quibus ea concinnitas ines , ut sequa- r numerus necessario. nam quum aut par pari refertur, aut contrarium contrario opponitur , aut quae Amiliter cadunt verba , verbis comparantur: quidquid ita contauditur plerumque si, ut numerine cadat. etenim suauis in oratione concinua ἁρμονιας Princeps fundamentum ponunt in άντιΘέσει, primum genus est ANTΙΘΕΣΙΣ. id est oppositio, quum modo illud, quod proprie contrarium est, contra ponatur, verbi graria, eloquentia obmutuit, apud CICERONEM
208쪽
Ex CICER. PEREGRIN. COLLECTI s. 'i 89
cum ratione insanat apud TERENT 1 v M. x modi, vero & id, quod speciem habet contraxit, quo pertinent, Vti dicuntur, priuantia e. e. υnicum es bonum scientia; malum contra I nreum es inscitiιm, contradicentia, Ilus es, non vivere quam vivere: Confer inv I N-TILIANVM. 1ecundum genus est ΠΑΡΙΣΩΣ ΙΣ, quum Voces integi aeque locutiones nutilo coniunctae vinculo suis interuallis distinguuntur; & tertium TIA POMΟΙΩΣΙΣ, hoc est similitudo litterarum & vocum, quo de argumento conserri potest C. G. scis au A R- rgius 3 huiusmodi igitur dicendi morem Asiaticos oratores obseruasse, profitetur CICERO, qui autem in eo Contra artem interdum
peccabant, quod perpetuas phrases & figuras habuerint prodigiosas & procul arcessitas, nec
vim sententiarum rite temperata oratione conseruauerint. quo in genere multi veterum sophistarum a regulis verae eloquentiae disces serunt, quoniam ornamenta, &quae orati6nem reduvut concinnam eamque inlustrant,
ubique adhibere studebant, sed re ipsa ista
consectabantur immodice, nec usum illoruiti temperabant cum iudicio. tale sententiosum & argutum dictibnis genus sectatus est T1M A E V s, teste ClCERONE, qui T I M AE O Pythagorico phil6sopho iunior, Andromachi filius, domo Siculus, quiue litteris historia-xum iriluxit, de quibus G. I. v OPSIus videri potest. de eloquentia ipsius CICERO alio loco ita disserit: minimus horum omnium ramis-
209쪽
us, quantum autem iudicare possum, longe eruditissimus rerum copia sntentiarum varietate abunuantisimus, s ipsa compositione verborum non impolitus, magnam eloquentiam adscribendum attulit, sed nullam Oumforensem. alterum Asiaticum dicendi genus erat amplum, copiosum, longiores periodos, longiora commata & cola habens,quod modo elegans atque Ornatum fuit, modo quoque pulchritudinem suam amisit & in estrenatam loquacitatem sine usu degenerauit, quapropter PETRONI vs nuper ventosa ishaec D eno mis loquacitas Athenas ex Asia commigrauit, animosque iuuenum ad magna surgentes veta
ti pestilenti quodam Mere ad lauit, Amulque
corrupta eloquentiae regula petit is obtinuit:&svETON Ius 3 an potius Asiaticorum inanibus sententiis verborum volubilitas in no- rum sermonem transferenda δVIIII. Asia itaque, de cuius musis, eloquentia: prmipue iam quaedam praemisimus, a CICERONE Peragrata est, cuius itinerisaeaussam his declarat verbis: sed quum censerem remissiones moderatione vocis commutato genere dicendi me periculum vitare posse'temperatius dicere : ut consuetudinem
dicendi mutarem, ea cau1sa mihi in Apam princisendi fuit. ' princeps litterarum studium, cui in Asia sese tradidit, eloquentia fuit, cuius magistros eo tempore nobilissimos audiuit &'ipsorum profecit doctrina. primus ex illis, quorum facit mentionem, est Menippus Stra-
210쪽
ET CICER. PEREGRIN. COLLECTIS. 19
tonicenses, qui ab aliis Menippis, Menippo quippe Pergameno, qui in geographiae in primis litteris clarus fuit, Menippo Comico, nippo Cynico, Menippo Gadarensi distinguendus est quiue Stratonicensis a patria Stratonicea dicitur , quumque Stratonicea urbs fuerit Cariae, factum , ut PLUTARCHUS Menippum hunc adpellauerit Carem, con
secundus est Dion stas Magnes, quinum Masegnes dicatur a Magnesia Asiae propriae urbe, an a Magnesia Μacedoniae regione, id accuratius clefiniri non potest, quamuis verius sit, eum cognominatum fuisse a Magnesia urbe Asiae,
cuius supra iniecimus mentionem quem Dr
ab aliis Dionysiis a roNsio 3 diligenter recensitis, distinguendum subsequitur Aesculus Gradius, sic dictus a Cnido urbe Cariae, de quo praeter nomen ad posterorum memoriam nihil est propagatum. quumque &alii eiusdem fuerint nominis, Aesculus qui' 'pe tragicus, Aesichytas mathematicus, discipulus Hippocratis Chii, Aesibius Μenedemi Eretriensis inimicus, Aesculus Agomestoris F. qui circa initium olymiadum Atheniensibus
imperauit, Corinthius; hoice cum TVLLII magistro confundere minus debe- 'mus. tandem & inter praeceptores Asiaticos suos numerat Cicero Xenocum Adramtegrum: Adramitium, siue Adramitetim siue Adra,rteos seu Adramition est urbs nobilis Μysiae teste s T E p Η A N O: πολή