De Aristotele Rhetorum auctore [microform]

11쪽

- praeeeptis magistri perseuerauerint rhetoristis. Inprimis autoni listributio Aristotelis quam cognouimus X nrt rhet. I e. 3. tractatii Cic. pari. r. d. Io Sipl. Ubi genera orationum leuit apud Aristotelem seeundum auditorum genera distinguuntur et unius euiusque generis et tempus et simis i. p. honestum utile. nequum Saneitur. ue addendum erit pari. r. Is bis: Non enim simpliciter Solum suaeritur quid honestum sit quid utilo. quid aequum. Sed etiam ex omparatione quid honestius quid utilius quid ne luius.' une plano sunt Aristotelea ij. Quid deinde Aristoteles in loeis communibus argumentationis indagandi praestiterit notum est. Quae speetat Cicero de r. II 6 IS 2: sed Aristoteles is quem ego maxime admiror poSuit luosdam locos, ex quibus omnis urgumenti ratio non modo ad philosophorum disputationem sed etiam ad hane orationem qua in enusis utimur inuoniretur. Neque tamen opus eSSe uidetur eos loeos ommunes proferre ilia plurimi in Ciceronis seriptis praeeipue in topi eis' et in Aristotelis arte eidem oecurrunt. quantum potio Aristoteles in rhetori eis rationi ethi ea tribuerit. quiuis intelleget si periegerit art. rhet IIb. I a T. ubi satis copioSe pertraetatur ut rector et i ct uia. Credisne memoriam huius disputationis prorsus periisso apud rhetores qui eum secuti sunt. tametSi eis ipsa ars rhetorica non praeSto erat qua in quaestion in pensum uenit bicus Philodemi I p. 3Io 1 3 sq. d. Sud haus: συνεσrmiarm di sis GDi ct rct icti 'D DI

- δεικνυειν-. Ex hi duobus loci quorum posterior nondum plane emendatus est Christi colligere uidetur Philodemum Aristotelis arte Theodectea Sum Sse. Qua in re nullo pacto huic uiro docto assentiri equidem possum. Primum enim dicendum est Philodemum haec ut plurima rhetorie illi auctori debere, quem passim exscripsit. Quid in altero loco Sibi uelit rανυυρ icti scorta TOPOsr is strat laesis P, indicatur alii locis'). ubi Isoeratos eius suo discipuli sophistae appellantur. Ergo σο φεστευουσα Stiloetrina ietorie a Isocrateorum. QuodSi illo loco τα τεχνασies Di, στυτε μυ Phibidemus componit cum uerbi τὴν σοφι-urhimυσαν ubi non cerio libros sed tantummodo doctrinam signi-neat Isocrateorum uerisimile mihi uidetur ne altero tuidem loco tria uolumina rhetoricae uel artem Theodecteam significari. di Apeistius autem priore loe Philodemi I p. 3To in uniuersum dicitur ae sis P ριστοτελουσ. Atque multo quidem Aristotelem se eutos libros rhetoricos composuisse iam didicimus ex te de inii l. s. s. Quibus addidit Pthilodemus eos haec, quibus illo res icto ii et i cti tractaui SSet, Silentio tetiSSe. o Sane referendum est ad eas scholas Aristotelis, unde duo libri priores artis rhetoricae nati sunt; nam in arte Theodectea, ubi ille magis in-elinabat et propendebat in rhetorigam Isocrateorum, talia tractata esse uix est redibile. Ac ne illud quidem praetermittetidum est, quod Cicero ipse quoque commemorat Aristotelem rhetorem uersatum esse in descriptione affectuum et rerum similium. Crassus enim Seneuolae obnitens exsequium de r. VII, 5 sqq., ilualis bonus orator esse debeat. Neque sine multa perii aetatione omnium rerum publicarum ne sue sine legum morum tutas scientiane sue natura hominum incognita ac moribus in iis ipsis rebus

Pallide uersari et perite posse exposuit oratorem B) atque

12쪽

uel ad odium aut dolorem ineltentur init ad lenitatem misericordiamque reuocentur. Tamen Crassus non ignorat totum hunc loeum philosophorum proprium esse, eontra oratorem tractationem irationis, quae sine illa eognitione rerum nulli sit scientia sibi vSSumpturum Sse; cuius propria dit oratio grauis et ornata et hominum sensibus ac mentibus accommodata. Pergit uero Id 55: quibus de rebus Aristotelem et Theophrastum ieripsisse fateor. Sed uide ne hoe, eaeuola, totum sit a me. Nam ego quae Sunt iratori eum illis communia non mutuor ab illis: isti qui do iis rebus disputant haec oratorum esse eoneedunt Itaque reteros libros artis suae nomine hos rhetorieos et inseribunt et appellant 'Ex toto eonexu Sententiarimi Sequitur Cieeriinem eodem tendereae Philodemum inititur igitur auetoritate Alfistotelis Theophrastique qui diseiplinam talium rerum rhetoricae inseruerunt magistris qui rhetoriei voeantur non tradentibus f 52j. Etiam paragraphi sequentes ieeronis hanc interpretationem mea sententia re m- mendant ouetor autem Philodem et ieeronis qui plus semeleon Sentiunt est opinor hae suo lue in re Critolaus Peripatetieus, de quo infra eap. II in. agetur. Tandem nos conuertamus ad eam doctarinam Aristotelis. suae inest in libro III artis steti uno librum duobus tui anteeedunt primo ni fallimur a Chr. n. saeculo agglutinatum esse manifestum est. Ipse quidem compositus est ex duobus diuersis libellis uno de elocutione, altero de partibus orationis. Ab hoc tractatu initium capientes iam uideamus utrum praecepta haec Aristotelis uiguerint apud posteriores rhetores necne, uius rei egregius testis idem exsistit Cicero altero libro de r. Atque editores similia apud Ciceronum tradi non fugit sed de origine doctrinae Aristotelicae parum recte uidentur iudicasSe. Nam hic consensus minime ortus est ex usu aut lectione huius partis Aristotelis ariis rhetoricae, sed eadem ratione ponet explicetur atque loci illi, quos Supra expedivimus. Dilucida autem sunt exempla deor. II 1s,81 quae enim praecepta principiorum et nanationume8Se uoluerunt, ea in totis orationiblis sunt conseruanda Quod

etiam aristoteles aggreditur praeceptum mi L rheti III ad p.

leti d se idem Cicero rari attentum uero credo tota actione excitandis mentibus iudicum, non prima denuntiatione efficere possumus: Deinde si V. 323 sqq. 326 sqq. consideraueris. tibi persuadebis doctrinam esse Aristoteleam, ne lue tamen haec linusta esse uel descripta ex libro III censebis praeterquam suod Aristoteles non nominatur praeceptis uniuersis exceptis in rebus singulis tractatu Ciceronis nihil commune est cum ari rhet. libro III. Si dubites contendas uelim locos Quintiliani re uera hinc petitos. Accedunt haec. Ad patiem priorem ait rhet. III pertinere uidentur de r. IIIAT, I 82 sis s. ubi Aristotelis denumero orationis praecepta asseruntur. Quae etsi in uniuersum cum art. rhet III cap. 8 conspirant, tamen singulis disserunt ut 182 Quare primum ad heroum nos inuitat scit Aristotelesi in quo impune progredi licet duo dumtaxat pedes aut paulo plus, ne plane in uorsum aut in similitudinem uorsus incidamus' contra ari stet III 8 p. Igo 32 tis di Dctu sibi O uia heroοσ

llegauit illa Ciceronis ex arte rhet fluxisse. Memoria autem

Aristotelis debetur scilicet Peripateticis cons Cic. l. s. VI 8 et Demetr de eloc. IJ, et sener alii sua cum probabilitate

coniecit Tulliana referenda esse ad eam doctrinam, quae in arie Theodecte exposita erat Et de numero quidem orationis iterum Cicero ut sue multo eopiosius egit in oratore, suem librum anno a Chr. n. d publici

iuris feeit Ibi quae Aristotelea leguntur ex ipso illo eapito artis rhet. III 8 manavisse eertissimum est: nam tantus est onSenSus inter hoc aput et Cie. r. Is 2-Isa. Id. I 8 228, ut persaepe illius uerba subtiliter et neeuratissime translata apud Cieeronem inuenias, i sicut de dactylo Is 23: iudieat heroum

numerum grandiorem suam deSideret oratio'. Atque optimo iure uollegit Usener, quocum ipSe consentio, editionem artis Aristotelea breui ante ab Androni eo Rhodio daratam esse, quoniami Sileti ingsber de bayer Akad der . I Ss p. 36-63T.' Utriusque ipsa uerba apposuit dentsch, diss. p. 36 sqq.

13쪽

or, primum in eiuSilem oratore animadueriuntur. Qua in re ae-

quieuit illo uir doetissimus in eis oeis qui ad numerum orationis speetant. Aeeedunt alii Cieero enim narrat or. LII 3 notam illam sabullam qua imagine usus Zeno Stoleus rhetori eam eum dialectica comparauerit. In II sequuntur lineo: Attiuo etiam ante hune Aristoteles principio artis rhetori ea diei illam artem quasi ex altera parte respondere diisseetieae' i). oc uno loco a Cieerone ars la vorte Aristotelis nominatu . Relari in-Spieere alterum b)eum ieeronis de r. II 8. 166j, quo Antonium hae laetantem singit et . . Aristotelem, cuius et illum legi librum in suo exposuit illigendi istis omnium superiorum et de inii. II 2. i. et illos in suibus ipse sua quaedam de eadem riddixit.' is duobus locis inter se eomparatis mihi non uidetur necessario estici Ciceroni de r. l. s. aut auetori eius Graeco eo tempore quo uterque Seriptor scripsit, Aristotelis ariem notum sitisse. Nam iam supra p. 5 diximus nos non magis his, quite Cieero de scriptis rhetori eis Aristotelis hoc loco praedicat fidem habere quam eis. suae de topicis Aristotelis exponit stop. LVS pl. 3. De numero uero Theodectes, de quo nihilitum legitur de Dr. III l. s. auctor probatur in or SI, IT 2: Eius scit Aristotelis auditor Theodeetes in primis, ut Aristoteles Saepe Significat politus Seriptor at lue artifex e. l. s. Qui haec seripsit ei puto in mentem uenisSe locorum illorum qui ex Theodectis tragoediis et orationibus citantur in ari rhet libro, r). At tu credibile est ei artem Iustiue Theodecteam non prorsus ignotam fuisse contCic. r. IT 2 Is scit Aristoteles igitur uersum in oratione uetat PSSe, numerum iubet. Eius auditor Theodectes ... hoc idem et Sentit et praecipit'. Is P. . . Atiliae haec, quae Sunt apud Ari-Stotelen eadem a Theophrasto Theodecteque de paeane dicuntur'. 218 Est liuidem ut inter omnis constat antiquos Aristotelem, Theophrastum. Theodecten. Ephorum renus aptissimus orationi

II uel orienti uel mediae putant illi etiam cadenti'. Et Theodeetes

ipse artis Scriptor laudatur, ita eo quod auditor AriStotelis appellatum, Significatur ratio quaedam quam inter Aristotelis artem rhetorieam et Theodecteam intereedere arbitrabatur hic scriptor. Sed Ciceronem ipsum artem Thoodoeteam inspexisse ueri est dis- Simillimum. Ac ne artem quidem rhetoricam Aristotelis hune ipsum in oratore uoluisso edocuit Usener uisus eo loco, ubi Aristoteli uindicantur, iuste in arte rhet non leguntur, or 2 T, d Aristoteles autem trahationi et haec ipsa subiungit et abusionem. quam Z παχρi rati uocat, ut cum minutum dicimus animum pro paruo'. quae si cum I Seuero arti Theodecteae tribuimus, statuendum est ea non ex ipso hoc libro luxisse sed ex scholis Aristotelis eius fundamento, si quidem modo uidimus pro auctore huius artis in i icoronis oratore Theodectem haberi, non Aristotelem i Auctore Cicerone ad librum perficiendum a liberio quodam litterato hoc caput ari rhet. III 8), quo agitur de numero. excerptum esset non est probabile. Nam ostendimus studium Aristotelis artis latius pater et uestigia quaedam notitiae etiam artis Theodecten adesse. Praeterea Ciceronis ille de numero orationis tractatus redundat ornamentis litterarum Graecarum. quae de Silo aspergere non potuit. Libellus igitur Graeci cuiusdam doctissimi hominis extabat, quo Cicero in oratore USUS St; qui haud multo ante mensem Octobrem annis uidetur esse conscriptus nam tum orator ad finem perductus est, inchoatus mense Quinctili. De Dionysio Italiearnassensi, quem Statim Subiungam pauen

proferre licet Proeul dubio Aristotelis ariis rhetoricae libros III

nouit atque euoluit. In epistula altera, quam misit ad Ammaeum, sex inde locos ad uerbum exscripsit.' ut temporum ratione computata doceret Demosthenem eloquentia floruisse, antequam Ari-Stoteles inem rhetorieam componeret ita ut ab Aristotele ille nii Quaestionem de auctore artis Theodeeteae tractauit Dieis l. s. p. 11 Sqq.' Κroli, Noli Jahrb. Iso p. 683. ' ruos locos ad codieum Aristotelis scripturam exegit, Sauppe,

14쪽

initio epistulae pugnat, uereor ne Aristotelis librum non perlegerit. neque enim Dionysius hoc tradidit et scimus ueteres iam Peripateticos ut Critolaum i Demosthenis gloriam studuisse simili modo minuere quasi Aristotelis doctrinae suas deberet laudes. IIane epistulam Dionysius prima aetate confecit deinde librum de comp. est.' Cuius libri uno loe p. 1s T. I sqq. R confugit ad illius artem de numero orationis ubi uerba faeit Ailem, quaeum Aristotelem seeutum esse suspiceris, Dionysius non Scripsit. Praeter haec quae indicaui alia uestigia adhibitae artis rhet in Seriptis Dionysii non oecurrunt. Quin etiam eis loeis, quibus praecepta rhetorica delineat, non Stagiritae libris nititur, sed plerumque Theophrasti libris περὶ Πῖε υσ. Isocratem autem Sequitur de Lysia eap. 1 sqq. etiam eap. Is in probationibus

tractandi S.

Ilis praemissis plenius de ceteris seriptoribus, qui Aristotelis rhetoricam uidentur adhibuisse, nobis disputandum est.

De Demetrio.

Demetrii de elocutione libellus qua aetate compoSitus Sit. non multum pertinet ad hanc quaestionem tractandam Plerique uiri docti eorum sententiae accessisse uidentur, qui demonstrabant eum aut primos Chr. n. Saeculo exeunte aut altero ineunte esse eonfectum. Tamen auctores Demetrii in aetatem multo superiorem reuocandi sunt. Citantur non solum Theophrasti uerum etiam Aristotelis praecepta rhetorica ita, ut uiri docti crediderint et eredant uel Demetrium uel eius auctorem et illius libri περὶ λέξεωe et huius a te rhetorica Sum SSe. o non Secu atque illud eum negat Babe mea sententia rectam uiam ingressus est ij. Quae res ideo est retractanda quia Rab hoc caput tantummodo adumbrauit nisus solis eis locis, quibus a Demetrio Aristoteles auctor nominatur. Quapropter euenit ut quae Rabe acute iecerat aut non recte intellegerentur aut omnino neglegerenturri. Itaque fimiora argumenta nobis quaerenda sunt Pauci autem loci Aristoteli diserto adseribuntur, nusquam certus quidam liber quo

ille haec exposuerit indicatur. Quod sane mirum aliquid haberet. si Demetrius aut eius auctor Aristotelis ariis rhet libro III

recte iudicat p. 66: Aristotelem ... qui ... neque a Demetrio nisi honoris causa nominatur praeter ea, quae in c. 12(P ad Aristotelis exemplar conscripsit.

15쪽

interpretes sissident rei ego haesito eua re reommoveor, ut Babeo astipuler eon ieienti Demetrium genuinam Stagiritae definitionem Seruasse omisso illo Oἰ τὴν καθ' AH luod iri rhol. p. a os a d additum inuenimus. ix In alteram autem fere necopinantes incidimus quaestionem Aristoteles ripse artem rhetoricam composuerit necne. quam nuper tractauit riderieus Marae qui conatus est edocere artem rhetoricam compositam esses exm commentariis diseipulorum Aristotelis duae sententia quodammodo poterit fuleii eis quae de Demetrio disputabimus. Sed priusquam suo ex fonte haec bona doctrina in libellum Demetrii manauerit inquiramus, iudieiuna ponet debeteris loeis feramus. Quorum est alter T di color ριστοτί- σ

RGO 'TIVM, quorium uerborum memorem scriptorem illud adiecisse puto.

IS uno loco freti stirmant non modo Archedomum altero a s lar. Saeculo usum esse noStra arte rhetorica Aristotelis'. sed etiam hanc illa aetate in usu rhetorum fuisse 2 . Eorum ratiocinatio quam lubrica et reiectanea sit, paucis illustrabo Ac primum quidem suo tempore Archedemu ille fuerit, non satis constat quem notum toleum alterius a Chr. saeculi esse firmis argumentis probari nequit. Quod Spengel' et ammer suspicati sunt Arehedemum multis locis Demetrii auctorem esse, id neglexerunt quod hac DB ordo Sic turbatur, ut neque cum aufecedentibus neque cum sequentibus arte coniungatur. Si Demetrius accurate definitiones et Aristotelis et Archedemi solas attulisset neque contendisset hanc ex illa essectam esse neminem arbitror

positurum suisse Archedemum illius artem legisse. Sed iam diligentius perpendamus illam desinitionem Aristotelis, quae Demetrio teste ab Archedemo exhibita contractaque sit Thra hi bina

inter utramque desinitionem. Et profecto mox videbimus Aristotelis genuinam definitionem esse illam Archedemeam. Ergo neque Demetrius neque Archedemus artis rhet librum III adhibuit. Neque minus uera doctrina Aristotelis quamquam disseria praeceptis ars rhet. III c. . subest Demetr g 38 συνθεσισ

desunt apud Aristotelem at simili modo paeon laudatur p. I 68,35

16쪽

et Pi εσι usurpasse etiamsi ipsa ibi non ponuntur. i esu ddna idum probobile sit ho loe Demetrii. Illud quoquo re eodecteacssa: auit ut an alio uεγαλοπρεπὲ, i. e. magnifieae88et Noctrina Aristotelis etiam in sequentibus cernitur: Demetr. 38 πα-νo δ ιἷd Arist. i. rhet. III 8 p. ido sanct

Demeeps Aristotelea a Demetrio melius reddita esse quam

distes et pro certo habeo etiam inra i soloe, M

telem. Cum Saepius III ad p. Misi qet hil inici

εγερ tare uia ponat hanc translationem, , t re biodis rati di

O OLMC f ι γίνεσθαι τετρυχῶ . . . molendum est quod haec

paragi 'u laeunoSa est. Sed sensus, non uerba restitui poss(n AVStot stri rhet III, 3. Quod qui laedrit intollogos a sim

i Os arx, Aristoteles Rhetori p. 2TT' Aristotelis fragmenta eou. V. Rose Lips. 1886 126

in quem haec qiuattuor genera frigidi redacta sunt, uariari. ij Enum exemplumve to iacti O lla arte rhet deeSt, neque tamen quicquam est, quod Aristotelem id praebuisse infitiemur. Accedit altor dissensus cum enim p. go; s legamu οἷον Γοργία χλcυρα καὶ A α ιι α τα Γρtra itατα, apud Demetrium inuenitur τρε/ οντα καὶ ψυχρατα /- μματα β). Utra Sit uera sorma illius fragmenti Gorgiae certa

argumentatione diiudieare non possum. Nihilo setius iniquum esse mihi iam uidetur Demetrianum illud omittere, ut Sauppo D. VII, 3 alii fecerunt. Sed haec haetenus Nun de rauctoritate horum locorum disseramus memetrius arte rhetorica non usus est Aristotelis Ac ne auctor quidem eius Peripatefieus quidam, quem ortasSereet Rabe p. 26 altero a Chr. saeculo ruisisSe coniecit, hanc legit ineque enim ullus ex illis locis prorsus congruit cum eo loco artis rhet. cui respondet. Contra dubium mon est, Ruin multa, quae apud Demetrium Aristoteli attribuuntur, tametsi in aries rhet uel iraetermittuntur uel mutata securrunt, tamen genuina Aristotelis uerba atque praecepta sint Med unde Demetrii auctor line petiuit an ex libro quodam etτερ λεξε υσ, suem Aristoteles ipse persedit atque absoluit indice Diogenis Laertii sequi uidetur in bybliotheca Alexandrina duos libros περὶ λέEεtis Aristotelis adsuisse ioc opus perlaetum ad singula et ellaboratum ab ipso fuisse Rabe p. 3 mihi non persuasit. Unum hine conelud scholam Aristotelem habuisse περὶ λέξεcog eandem ab auctore fractatus ars rhet in c. I-I in breue confractam esse. Quid uerisimilius est quam auctorem Peripateticum Demetrii ex libro Peripatetici cuiusdam ruetustioris hausisse placita Aristotelis, cuius discipulus erat, memoriae uel potius commentariolo infixit, unde ea postea in librum, quem de elocutione conseripSit, reciperet Iliae tuas inter Demetrium et Aristotelem intercedere uidimus discrepantiae ex diuerso ingenio atque indole discipulorum possunt explicari. Ceterum si ad artis Theodecteae argumentum reStituendum prior pars ars rhet III, ubi p. 1 Iurus, Demetrius enumerat frigidum in glossis Arist. ari rhet. loe ID, in epithetis L , in uocabulis duplicibus IJ, in translationibus IV . ' Vietorius et Radermacher mutauerunt πραγμαῖα.

17쪽

ea nominatur aliquid ualet, non minus adhibendus est Demetrius, quippe qui multis loeis auctorem illius Superet. Praeter loeos hueusque perlustratos qui Aristotelis nomino insigniti sunt magi iam nostrae sententiae asserunt probabilitatem ei loei, quibus doctrina Aristotelis latet nomine imisso. res autem uirtute prae se dei ἐν isto Et a uetore Aristotari rhet. III I p. Idos' a eum res NAHitas Lui mu

γοντα. Traeterea Demetrius multa utilite praeclara te periodo praebet, quorum magna par Aristoteli assignanda erit. Atque duo genera loeutionis diuidit VI 2i alteriim mih σιρ rara rhi nominat qua in re Aristotelem sequitur eontrari rhet. p. Idocti

26 sqq qui dubitat, Osuin Aristoteles duo genera elocutionis

primus Seereuerit exemplis lue explana uerit otitui exempla desunt in illo genere contorio in arie hel. V eontra apud Demetrium Isocrates Gorgias. Aleidamas uitantur Neilue basili tribuendum, ut ipsi hi tres ab Aristotele saepissime producantur. Eloeutio Jule sontraria rix arie aliet ειροι εν Demetrio διηρ υ ἐνxi uocatur, cuius eloeulionis uis eadem uidetur esse aliive

Illud IIecataei ad hoc genus elocutionis illustrandum aptissimum est: erodoteum, quod exhibetur in arte rhet. hae in re absurdum. Neque enim omnino hoc uno membro significari potest it ειροι ἐν quae dicitur. Immo Scriptor exemplum saltem complurium membrororum eligere debebat, quod quale esset hoc compositionis genus declararet. Tamen initio libri Ilerodoti reuera Aristoteles Sus est, Sed in re plane diuersa. Quod discimus ex Demetr LIT, qua rτερίοδο φιονόκωλ. IIerodoti exemplo illo' proposito describitur quam xερίοδον μνο- Horas Aristoteles nominat ars rhet. p. Idos VII, ubi mea sententia exemplum requiritur. IIane periodo Demetrius uocat, περίοδον πλὴν (et in illa definitione Aristotelis quam ab Archedemo mutuatus est sit supra p. IS), cum in AriStot ari. rhet. p. do b IX. I bis seribatur περίοδο ἀφελ ic. Atque mihi suidem uidetur hoc uerbum pro illo τλῆ ei rore diseipuli qui uerba magistri non satis exaudiuit, SuppoSitum SSe; nam per se est minus aptum et abhoreo ab usu Aristotelis.' qua opinione uetus discipulus locum IIerodoti illi substituerit into-xueritque ex eo conspicuum fit, quod Aristotele την αρχαίαν et, retiiστα τῶν modoto elocutionis isti generi uidetur tribuisse: L Demetr. l. S. Verbo porro ii eristἐν Demetrius utitur, scriptor artis rhet.ειροι ἐνη. Sunt qui putent Demetrium Aristotelis uerba prauo intellexisse et certissimum multi esse existimant Aristotelem illam orationemreecataei reerodoti, ceterorum Scriptorum uetu8tiorum uocaSS ε ροstἐνην. oc ut in dubium uocem, adducor eis uitiis, quibus caput illud ariis rhet. III s scatere est apertum. Atque in interpretatione huius loci uerbo ε ρει uulgo subicitur notio

exordio perifruerodote agere nolumus.' Bonitet, ind. Arist hunc unum loeum adfert. At dixerit quispiam illud diφελῆ Aristot. l. s. u. I eulpa librariorum seriptum esse pro

18쪽

Verbi autem ίρειν usus apud Seriptores pedestris orationis angustissimis terminis circumscriptus est neque Aristoteles altero loco hac uoee utitur. Dionysius quidem de huc. p. II. 32

loco uoci είρειν insita est uis artissime inter se conectendi et implicandi: f. etiam Dion Prus. IIDII ed Arnim. Neque uero Squam a Scriptoribus oratio prisca nominatur ειρηιεν ij quamquam usitatum fui Sse potius artis uocabulum διηρriυεrri certi exempli demonStrari non potest; nam apud Ps. Dionys ars rhet. p. d.35. I, II S. recte restitutum est triρφιεν pro διηρημεν η'3. Sed magis huic uerbo conuenit ariis uocabulum rhetorum Romanorum coni Quintil. IX d, I Est igitur ante omnia oratio alia uincta atque contorta soluta alia' e. q. S. Aquil Rom. p. 2T,I IIaim. Difficultates cumulantur et augentur ipsis uerbis Aristotelis: tiν δε ἐξεν ἀνὰ νη hircis

Dδοι ά Πακρcὰ ούσαι γο γίνετm καὶ δναβολῆ μοιον. Quid est similitudinis inter orationem Scriptorum uetuStiorum, apud quos periodi nondum occureunt, et ista anabolas, quae periodis nimis longis constant Neque illa elocutio 8 τι συνδέσsupiitu immo ab raecataeo ceteris persaepe singula membra i. e. κiora inter Se non coniuncta ponuntur. Quo iure horum scriptorum oratio p. Idos a I rid i δι τ α τειρον dicatum, non

intellego. Rectissime sentit Demetrius VI J δι καὶ περιεξεσ-

p. Ido sta 353, contrarium dicendum erat de elocutione huic opposita Itaque Demetrius hi 2 ho modo distinguit:

An est illa quoque quae /ροι ἐν voeatn in membra soluta Minime uero. Sed laudatur si Pracoλοι λέξt ait rhet. p, I os Id. Quid inter hanc et ρssi ἐνην siue orationem priScam intersit ne uerbo quidem exponitur. Inprimis hoc loco nexus sententiarum prorsus turbatus St, nam poSi uerba rτερίοδο δε Πεν εν cs u ι Ihbi exspectamus Scriptorem periodum et eam quam plura membra efficiunt et quam unum, exsecuturum esse pluribus. At est seriptum εστιν 'ἐν κόυλοι Πεν ξι κτλ.quae adeo non ad periodum periinet, ut addatur si h ν τῆ διαιρέσει δα τε κῶ h περίοδοσ, λλ' Di. Ηaec igitur de oratione quae Wάυλοι di dicitur, suum locum non tenent, sed infe ieeta sunt. Tum demum scriptor recedit ad periodum . 16:κῶλον 'εστιν τ ετερον /tύριον ταυτησ. ἀφελr δε λέγ ori hael OMOEcoλΠν, quibus de uerbis supra diximus. Etiam quae indea u. 2 usque ad u. 32 sequuntur, hoc loco Stare non poSSunt'. Aristoteles igitur λέξιν κατεστραstu ἐνην . . T iν εν περιόδοι μτην ἐν άυλοι λέβιν alteram alteri opposuit. Quarum haec est

haec optime in orationem scriptorum priscorum cadunt ipso illo

19쪽

uerbo tηρ subri Sin pato Puto Aristotelem reuera docuisse eam orationem tρεOctore uel potiuS συνε ρεσθαt ii quae neque membris neque periodis diuideretur ueluti in illis anabolis dithyrambi eis es Demetr I. IS). Quod in arte rhet ii tρχαια diciturε ρουεν , cuiuSidoneum exemplum non adiungi cognouimus, hoe diseipulo crimini dandum est cuius ineuria hoc caput pessime est tractatum. Atenim iterum rivi aries stet uerbum it, Priuεν oecurrit p. ldos 33: τῆ δε ἐν κ θλοι leto i διη ρ Πεν Grai si Cesi x κε 3 ἐν quae Aristotelis genuina distributio esse non potest, iam uidimus totum ἐν κώλοι Πῖεν SS διηρ ι ενην. Atque hoe loeo ut suid sit dicρ Πεν appetireat. nihil idieitur nisi Isseratis Paneg. LIV τολλάκι εθα ΓΠασα Κυν υ Γαν -

Quamquam si Seriptor proxima ruerba Isocratis inspexisset, hoc enuntiatum esse splendidum exemplum ruppositi itu ἀντικει- χιέν intellexisset.' quod AriStotelem sane sugere non potitit, qui Isocratis uolumen in manibus teneret. β Sulisequuntur X exempla deinceps ex Panegyrieo electa ad oppositu ni illustrandunt a quibus illud Paneg et I ut opinor diuellendum non erit. Atque Demetrius iungit oppositum eum periodo et 22s iiνώνται δε καὶ ξύνg κει/Iέν ο κ . oν περιOdo ... Maec dispositio multo simplicior et elarior est quam in arte rhet Sed Aristotelem ipsum oppositum Subiunxi Sse puto non, ἐν ψώλοι λέξει cs. p. I ost 333. Sed ii xεριοδι, τῆ ἐν κcubri se p. Idost Id i. e. ambitui qui ex compluribus membris Monstat. Neque rueri simile est eum illam uocasse drrικει ἐνην. Theophrastus quidem qui in libris xερ Π:εtis teste Dionys de Tysia p. d. 2 qq. S.-Rad. hae de re regerat, hanc λέξιν appellit di xnκεει ἐνην, Sed dντίθεσιν, quamquam praeceptori eandem de opposito rationem ante oculos habebat, quae in illo capite artis rhet inuenitur exposita. Exemplum autem quo Demetrius oppositum illustrat Isocr Pan 8s)

Aristotele ari rhet. p. I Io b d ibi tamen traditu ἐν τ(Hoνpro ἐν γυισ. Figurae pono quod παροstutua dicitur Demetrius h25 distinguit genera duo quod initio fit et quod in sine(art. rhet. p. I I a 25 sqq. Ad prius genus enari andum exemplum tomeri Utoρr τώ τε πέλοντο ταράρητοί τε πέεσσti ab Aristotele mutuatus est item alterum Isocr. Paneg. LI.' Pergit

collocatis, subiungens το συλλαini dέ, quod apud Demetrium plenius exprimitur Dταν εἰ συλλαβι ν καταλMyri TVM UM M. Et in illo exemplo in viri stet. l. s. θανόντα , quod senSuilagitatur, deest. Id neglegentia discipuli potius quam librariorum intereidisse arbitror, neque enim uerba apposita Ita comparata sunt ut facile excidere potuerit. Itaque intelleximus Demere. V2o-2M doetrinam Aristotelis meliorem Seruatam Sse quam in arie reli et Nun in uniuersum argumentum utriuSque contendamus Demetrius enim opposito adiungit oppositum anum, cum in arte rhet toto capite finito hoc leuiter perstringatur, postquam multo lantea de reppositis dictum est Optime illieliae figurae inter se secernuntur, ita confunduntur sicut παρύ- totor et bustoτέλευτον. Moc artis uocabulum cotidianum exemplis p. Id Ioa 3 sqq. apponi debuit, quod a discipulo omissum esse inde patet, quod infra p. id Iob 2 in transitu comme

moratur.

Atque itiam alterius pariis libelli Demetriani Aristotelem fundamentum iecisses equidem probabile esses fuco Definitur

20쪽

Venio nunc ad id caput, quo a Demetrio de translatione agitur Cuius ex re reddimur eri iores Aristotelem optimam

enim testatur or. II. Aristotelem abusionem quae dieitur deseripsisse. Translatio quoni odo mutetur in ima binem Demetrius eadem ratione rexponit itque ille i) Deinde Aristoteles IIIII p. I I 2 3 sqq. praeseribit, ut bonae translationes duobus

φύρ/ ιγξ χορδοσ. Eiusdem rei Demetrius h85 ridem exemplum praebet. qui Theognidem auetorem huius translationis profitetur Ille monet, ne translationes longinquo fingantur

riae traditum est Dionysium Superiorem tyrannum ualde operam dedisse ut cum Loeris Italiae inferioris ineolis foedus feriret ii, nisi obstaret Aristot art. rhet. IIII p. ad I 2 a 22, quo loco allegoria

est, cum ars rhet. IIII p. Ias bet idem exemplum sic legatur: okν τι λέγει ό τε Στησιχορο εν Λοκροὶ εrarer, OTVOυ δεZUβρεστώσεIrcit. Drco tin O τέτῖ γε χαιΠ θεν αδ υσιν β). is locis Stesielioriis poeta huius apopthegmatis auetor nominatur, quam ob rem illud ad clarissimum poetam reserunt uiri docti Bergit P. L. O. III p. 2 3j. Ilo confirmat i non potest nisi eo quod gens Stesichori, quem Isim era uitam degisse conStat oriunda uidetur esse Metauro, quod est Locrorum oppidum di. Verum tamen, qua occasione oblata hoc Loeris dicere potuerit, ignoramus optione igitur data censeo Stesichoro illud apopthegina adimendum esse, dandum

ii CL Nieso up Wisso Nain V, 1 P. 888, T sqq. Qii magis animos Loerorum Dionysii is sibi conciliaret in matrimonium duxit Doridem filium Xeneti, qui tum nobilissimus erat Locrorum et Diod Sio XIV a , .' Ilo caput exseripsit Gregor Cor. VII P. IIbi sq. . etsi eodem loeo Theophrastus nominatur. Quod intellegitur ex uerbis plane eisdem: