장음표시 사용
21쪽
peius mutata exstet hodie in alio rhetoriea. Aliqua ex parienostra sententia adiuuatur etiam loeo Aristot Politie V p. I lo a. 6
Reliquum est ut de Demetrii nol si dieamus, ubi improbat allegoriam eontinuam to citri re λογο υἰν
eontrario ait rhet III 2 p. ido, 35 sqq. idem admittitur atque laudatur. io quoque loe discipulus praeceptoris iudicium non percepit.
Iam noua nos manet quaeStio, quam nuperrime mouit uir doetissimus aliten, I eber inige itate in Aristoteles lietori Sitetvngsber der preu8S A ad der . Iso 2 p. 66 sqq. Contendit enim locos poetarum aliorumve scriptorum, quibus in Aristotelis ait rhetorie praecepta illuStrantur, pror8u neglegendo8 esse in originem et indolem huius operis inquirenti atque formam illorum locorum ex consuetudine et ratione quadam qua Aristoteles in exemplis asserendis usus sit, PsSe explicandam. Nos quidem sententiam Vahleui eis redarguere conabimur, quae mullo ex Demetrio didicimus. Neque enim Demetrium neque eius auetorem Aristotelis ars rhet libro III usum esse intelleximus, tamen per aliam uiam Stagiritae doctrinam conseruasse. Et praeeepta quidem Aristotelis Demetrius emendatiora et absolutiora tradidit quam in ari rhet. III oecuri unt. Quid igitur de locis seriptorum ab Aristotele rei tatis censebis In ne rhet hi locii Disticile est intellectu, quo modo falsum nomen Stesiehori bis irrepserit in art. rhet. II 2 et IIIII quos locos supra exaraui. Putauerim eum, qui tres libros artis redegit, nomen Stesichori ex priore loe in IIIII transtulisse, ubi lariasse ut persaepe nomen auetoris praetermissum erat ut autem priore loco ueri non est dissimile discipulum illum Aristotelis nomen posuisse eommotum illa fabula, qua Stesichorum apud Immeraeos usum esse opiose paulo ante II 2 p. 3s3 s sqq. narratur. Sed hae sunt incerta.
IT -- liuioniuntur minuti et corrupti, contra idem apud Demetrium pleni et integri. Interdum exempli auctoris nomen hic proponitur, illic aut silentio premitur aut falsum additur. Denique exstant apud Demetrium exempla quaedam, quae Aristotelem attulisse prope cerium est tametsi in arte rhetorica desunt. Quae
apparent ex Demetrii VI 2. II. d. 25. 26. I. S. s. II 6,
de quibus supra egimus. Itaque exemplorum quae in arte rhetorie extant nimia neglegentia inprimis commovemur, ut negemus Aristotelem ipsum hoc opus conSeripSiSSe.
22쪽
In quili tiliani institi itione oratoria non ita pavet inui loei. qui ad ariem rhetorieam Aristotelis pertineant. quorum maiorem partem iam pridem uiri docti congesserunt ut I etrus Victorius. Spalding Spenget inlin Primo obtutu nemo non artiitratur Quintilianum ipsum alieni Aristotelis inspexisse qui in epistula ad Trylilionem speri praemissa rapisii mei se ad hos libros eun-fieiendos auctores Innumerabiles degisse. Itaque plurimi non dubitant, quin ille ipse ex arte rhetorie hauserit. Veluti taliri, quidem laudat diligentiam. qua ario Aristotelis usus sit, eontra Spaldinor in edit uol. II p. 23 adn. IV nil Nilii uno quidem loe uidimus uidebimusque Quintilianum memoriae uitio e libris
afferentem, quae in eis non plane eadem leo strentur.' aeon ardus
quisque pensa et, quamquam eius dili Hentiam parui facit. Quintilianum usum esse Aristotelis arte rhetorica arbitratur in edit.
uol. II p. 8 Negligenter Aristotelem inspexit pro moro suo. Ilane quaestionem Iustus tractat Taulus Telehert de sontibus Quintiliani rhetorieis Regimont. I 88 qui hoc modo dudieat
p. 2 Potissimum igitur ei ederem et haec ex aliorum auctorum artibus luxisse Quintiliano quonam uestigiis neutiquam destituimur.' quod contendit nonnullo locos Aristoteleos per Ciceronem et Dionysium in libros huius pei uenisse postea uidebimus Ciceronis esse duos locos Dionysii nullum Non plus in origine illorum locorum enucleanda proficit hae ratione: Et Aristotelis praeceptorum permulta in rhetorum usum abiisse docet nos Philodemus'
cis e. q. S. Sane non repugno attamen plurimi illi loel quintiliani ex III libris artis rhetori eae Aristotelis sumpti sunt, quam sere perpetua obliuione apud puros puto rhetores obrutam iacuisse apparet. Neque uero Telcher accuratius in singulos locos inquisiuit, utrum quintiliamus eos ex ipsa arte rhetorie habeat an per auctore suo receperit. Sed nuperrime Boomer asseuerauit eri non posse quin ariem Aristotelis quintilianus perlegerit, hac usus argumentatione') nam id uix potest ad auctoritatem eius infirmandam afferri, quod ex suo ipsius testimonio hausit quidem ex Aristotele, sed praue intellexit nam praeter eo locoS, quibus Aristotelis sensum recte assecutus esse uidetur, et ii, eum Aristotelis rhetoricam quamquam male intellexi SSe, famen et uoluisse et legisse nobis documento esse possunt'. Et enumeratis XIX locis quibus ille nomine laudatur, pergit et ... hi Beertis testimoniis freti rhetorem Romanum Aristotelis de arte rhetoriea libros et euoluisse et inspexisse fatuemus. Vereor ne nimis eleriter semer iudicauerit argumentis non allatis eumque non recte secutus sit Ammon j. Et ille uno loco quintiliani V Io II tentato demonstrare studes antiquitus duplicem
editionem artis Aristotelea exstitisse et ampliorem et breuiorem. Contra Fr Marx in hae quaestione Quintilianum prorsus neglegendum esse cenSot j.
Ac primum quidem disputandum erit de Aristotelis definiatione rhetorices, quam Quintilianus adfert qui si ariem rhetori-
eam Aristotelis omnino perlegisset, haec definitio an eum non sustisset. Tamen eum hanc desinitionem auctori cuidam Graeco debere confido me probaturum. Dicit enim IVIS, I 6: omnia subiecisse oratori uidetur Aristoteles, eum dixit uim esse uidendi, quid in quaque re possit esse persuasibile. Lbi accurate uertuntur illius uerba ars rhet. I 2 p. 1365b 5 mitis dii Poetaeri
23쪽
Ηie concentus de peculiaris est neque parui aestimandus, quod Aristot Nes nullo loco Thetoricam palam appellat litem, etsi eompluribus locis haec notio potest intellegi. ix quid Sexti uesia sequentia sibi uelint L καὶ Πην δὲ - ται obro OP 'ερ - oste damninioν ἐστιν tu, λέγει, non est apertum Potest his tangere ea quae in Aristotelis arte Theodem et in solio dialogo de sine rhetorices praescripta eratis Quintiliano II 15 Io. II. Id commemorata. Ab illa definitione Aristotelis a quintiliano id Isi, I 6 ad
uerbum ininslata discrepat ea, quam paucis uersibus ante Aristoteli attribuit lis 6 Igita quidam recesserunt ab euentu simit Aristoteles dieith rhetorice si uis inueniendi omnia in oration o
sit, ut quintilianus has duas formas diuersas poneret ii artis rhetoricae uolumen in manibus eius fuisset Nisi fallor, hac re duo auctores dignoscuntur, quorum alter illius iri isus est
nient Critolaus Peripatetieus tam instit. r. II app. I 5-ITquabus tractantur quaestiones illae deeantatae quid sit rhetorieo
dii 'an ira est ' multa argumenta usque a Critolao, qui
II eontra rhetoricam scripsit repetita sunt sua in re magna est affinitas inter Quintilianum res Sextum Philodemum, Ciceronem de r. I MI-s et supra p. 3;i quos omnes non ex ipsiu8 Critolai libris sua hausisse manifestum est Etiam definitio illa Quint. II IS 13 etsi Aristoteli diseri non adscribitur, eademinuenitur apud Sextum et Philodemum A quibus scriptoribus a definitio eastigatum propterea quod solam inuentionem ampleetatum et I hilod I p. 2o , I S. Vbii duci et r. αδιαDityiασ
Πριστον ιεν γα ουδεν διαφερει τὴ ευρεσε, (Sext LT Sqq.: duintil. L s. qui linis et illud uitium Me quo supra diximus. hallet reti insuper, quod nihil iisi inuentionem complectitur . Tamen Sextus et Quintilianus artiore uinculo inter se coniuncti Sunt pendentes ex uno auctore qui argumenta Critolai ampuit. Ex quintiliano perspicuum est auctorem fuisse praestanti doctrina. lui de rei te quadam. quae Isocratis nomine Nircumferebatur.
rectissime iubitauit II IS, ) assertur JIVIT, I x Aristololis dialogus Gryllus te quo altum est apud scriptores silentium. Fontem Fabii et Sexti fuisse Dionysii libellum, quem seripsit
τ σidnaeco set Dionys de huc. 2 p. 32T, I Us.-Rad. coniecit Moranshi' qui de illis locis Aristoteleis faces quae rauspicio nullo argumento fulciri potest immo multa huic obstant coniecturae Sed Dionysium hoc libello rhetoricam contra philosophos defendisse clarum rest 3 Itaque a temporibus mionysii auctor Quintiliani non longe amouendus est aera est ei erat etiam ars Theodectea cons. II IS, Io non dissentis Theodectes siue ipsius id opus est, quod de rhetorice nomine eius inscribitur, siue, ut creditum est Aristotelis in quo est finem esse rhetorices, ducere homines dieendo in Id quod aetor uelis. Iorsitan fabella illa
24쪽
Theoderipam innotuisse mox videbimus. Quoniam nobis persuasimus Quintilianum hos loco ad celo-berrimum exordium artis rhetoricae spectantes ab auriore luodam mutuatum esse probabile uidetur esse idem to ueteris ualere audierum qua in coniecturam arctumentis firmare in animo habemus 'avissime hoe statuemus de instit. or. II 2I, 23 Aristoteles tris laetendo partes orationis, iudicialem, deliberativam demonstra nuina, paene et ipse oratori subiecit omnia nulli enim
non in hae cadit. Reapse hae est distributio Aristotelis quamquam ari rhet eam non partes orationis, sed . τῆ ρ ιυρι voeantur. Sed eum Sic diuisisse in ore omnium rhe-orram fuisse celio seimus Atque hoc loco quintiliani fontoni Ciceronas de ruit. Ira i esse mea quidem sontontia est certum. quod aput sane ille loelifauit ius. IIII. ) aceedit quod untP- quam i stotelem laudat patetitionem et Gorgiae et IIoi magorae tractat seeundum ieeronis illum loeum. Nugatur iero adeinus , I ... AVStotelen Secuti qui nomine tantum alio coii-tionalem pro deliberativa appellat. Verum loco illo priore uita eum Cicerone tradidit: nam ab Aristotolo ait rhoi I 3 p. I 358bui illud quadem genus nominatum estis Pulyονυντικόν, non dηυηγορικον quonam sei horum Illud tertitum deliberativum' hoe eonionale.. Sed reuera nomen ei fit generis fluctuabat. quod Aristoteles radi /κύν, reliquire mot&αστικdi direbant: i f. Theon.
p. bl 22 p. Id ipsum quintilianus apud auctorem Graecum
inuenisse uidetur sib. VIo, sed rem eonfudisso. ii Apio adne temus Ioeum quo agitur de numero orationis Ic , T lieot gitur paeana sequatur Ephorus, inuentum a ThraSumacho probatu ab Aristotele, dactylumque res semperatos breuibus ad
longis, fugiat spondeum et trochaeum alterius tarditate nimia,
alterius celeritate damnata, herous, qui est idem dactylus, Aristoteli amplior iambus humilior uideatur, trochaeum ut nimis currentem damnet eique cordacis nomen imponat, eademque dicant Theodectes ac Theophrastus e. q. s. aec omnia ex Ciceronisor. IsI-Is orta esse praecipue ex eis colligendum est, quae de Ephoro scriptore dicuntur, cum plane conspirent cum uerbis Ciceronis neque legantur apud Aristotelem Offendere tamen potest illud paeana . . . inuentum a Thrasymacho', quod non est apud Ciceronem, est apud Aristotelem p. Igo a 2 πεται δὲ παιάν, - ἐχρῶντο ἐν π Θρασυμάχου αρξά/ιενοι, ουκ,χον δε λέγειν τἐ ην. Cicero autem narras or. LIT in uniuersum Thrasymachum numerum inuenisse. Quintilianus aut hoc Tullianum paululum mutauit, ut casu propius ad Aristotelem accedere aut auctorem Graecum sequitur. De his locis idcirco longus eram, quia Boemer etiam hinc conclusit Fabium artem rhetoricam euoluisse, neque 'eichei fi Iudicium firmum est aut
Multo dimellius est de eis locis quintiliani quaestionem ad finem perducere, qui Aristoteli debentur et ad partes orationis
respiciunt quisquis hos eruit, eum profecto artem Aristotelis adiisse ex eorum natura satis apparebit. Initium capiendum est ab instit. r. III 8 8 Aristoteles quidem, nec Sine cauSa, putate ab nostra et ab eius, qui dissentiet, persona duci frequenter in consiliis exordium, quasi mutuantibus hoc nobis ab iudiciali
genere, nonnumquam etiam, ut minor res maiorue uideatur.
Quibus rectissime, quae Aristoteles ars rhet in Id p. I ISA 33 sqq. docet, interpretatus est. Cum his scite apud Quintilianum
haec consociantur: in demonstratiuis uero prooemia SSe maxime
libera existimas nam et longe a materia duci, ut in elenae laude Isocrates seceris, et ex aliqua rei uicinia, ut idem in Panegyrico cum queritur plus honoris corporum quam animorum uirtutibus dari, et Gorgias in Olympico laudans eos, qui primitates instituerint conuentus' cons ari. Hef. III Id p. I Id bra sqq.Laudanda est diligentia huius lectoris neque uero ignarus erat litterarum Graecaerum, alterum enim exemplum Isocratis, cuiuS locus apud Aristotelem non notatur, ultro Panegyrico tribuit. 3
25쪽
et Contra pernego ex ullo loco institutionis oratoriae apparere Quintilianum ipsum Isocratis orationes aut noui Sse aut accurate legisse. Alter est locus Quintil. III s. 5 tamen nec iis adsentior, qui detrahunt refutationem tamquam probationi subiectam ut Aristoteles . Quod hic saei art. Hi et III Ii p. las i , ubi refutationem is uintam pariem orationis suam nonnulli rhetores
Pergit Quintilianus: hoc tuoque idem alii luatenus noulit quod prooemio non narrationem Subiungit sed propositionem'. Atque intei roganti eur Aristoteles p. id Id T di r σε substituerit προθεσιν, ingenioSe hic respondetur: uerum id facit quia propositio ei genus narratio Species uidetur et hac non Semper. illa semper et ubi sue credit opus esse'. Deinde de prooemio
Aristoteles III I p. I I 5b 5 si iudicat: Ph φαυλον γαρ
Toto Urο ἰ, ουδὲν εἰ τροο ἐου, quod quintilianus tangit ICI T2 XII Io. 52 Aristoteles quidem in totum id necessarium
apud bonos iudices negat. IIunc locum qui per Se ambiguus e , carie stet petitum esse appareta TZ eontraque est interim prooemii uis etiam non exordio nam iudices et in narratione nonnum suam et in argumentis ut attenthini et ut saueant rogamus, quo Prodicus uelut dorinitantes eos excitari putabat' quae phuae eongi iunt eum an rhet. p. I l fibra sit i. Postremo huc facit IV 2 32 eadem nobis placet diuisio, quamquam et Aristoteles ab Isocrate pari in una dissenserit praeceptum breuitatis inridens tamquam necesse sit longam esse aut breuem expositionem nec liceat ire per medium. Verbolenus sane in hoc loco non congruit eum Aristotele sed bene sensus illius exprimitur III 6 p. I I6beto νυν δ γε ,hoi r ν ισι σιν φασι εἰν ἐναι ταχεὶαν κτλ). De hoc autem loe Quintiliani auctor cogitauit quod patefaciunt ei Iei quo supra commemoraui utpote qui omnes ad artem rhetoricam Aristotelis reserendi sint. Qui rhetor ut erat acutus perspexit Aristotelem contra Isocrateos pugnare nomine aduersariorum omiSSO. Unum atque eundem horum locorum auctorem esSe concedendum est Primum enim inti a spatium breuissimum apud IS Quintilianum occumini. Deinde paucos tantummodo perdimessis aliis rhetoricae Aristotelis consentaneum est studio se dedidisse. Tum hi loci omnes, qui ex Aristotele sunt electi, inter se suapte natura cognati quodammodo Sunt, quibus omnibus ille doctrinam Isocrateorum uel impugnans uel tacite mutans iuducitur. Exoritur iam quaestio, Quintilianus utrum ad hos locos ipsum Aristotelis librum inspexerit necne. Atque est certissimum ex libro auctoris Graeci ad eum peruenisse locum ultimum
OV 2, 323. Idem legitur apud Anonymum eguerianum Iorii:
Theodorei quoque solam relinquans ultimam a tem, quia nec breuiter utique nec dilucide semper sit utile exponere. Anon. Seg. Io 3δ δε Γαδαρεii Θεύδ υρο τι ν θα-
quo magis intellegamus, quis hos locos quintiliano suppeditaverit necesse est inquiramus, quae ratio inter hunc et Anonymum Seg. intercedat. Aliquantum huic quaestioni soluendae, quod mea fert opinio, contulit Morans t.' Multis enim locis intellexit hos ita inter se consentire ut ex eodem auctore pendere uideantur. Quos loco Anonymi Moros i Alexandro Numenio aSSignat qui arte rhetorica usus sit Caecilii Calactini. Contra Graeven similitudines ad alterum rhetorem, quem Anonymus Seg. exscripsit, Neoclem referi et in medio relinquit, utrum Quintilianus Neoclem ipsum an eius auctorem quendam ante oculos habuerit C sed illius uiri docti sententiam non refellis. i
i Cornuti artis rhetoricae epitome ed Graeven 18s p.rao, . ' Quaestiones Quintilianeae Posnaniae 38ia p. 3 - 1; idem Inmus Rhen uol. XXXIV p. io sqq.' Proteg. p. LXX. ' Proteg. p. XLVCata. 2. ν
26쪽
Eis uidem ius ni operain dubia iit probem Alexnitdrum et Neoclem disciplitiam diuersam non perse tui. Sed rem Sic compstruttim esse ut uteritiae eodem fonte utatur. Cetenim minime Graeveno contigit ut ubicunque nonymus cum Quintiliano concinit,loeum esse Sumptum ex Neoclis libello probaret bonis argumentis.
Quod denique i auissimum est facillime in libro non Seg. uestigia doctrinae Caesiilii deprehenduntur. An seripta rhetorica Caedilii des oratoribus libri liber de sublimitate lexico rhetoricum de figuris liber aetate posteriore uigebant: sola eius ars rhetorica obliuione oblitterata est qui rhetor partes orationis tractauit j quintilianus saepius praecepta rhetorica Caecilii hiudat Alexander autem Numenius huius de figuris librum adhibuit. Quid credibilius quam
eum in arte componenda ad eundem regressum esse Sed ne sola coniectura utamur in disputatione aliunde firma argumenta ducamus ratioeinationis. Morans i quidem ostendit naturam Fabii librorum III IV et libelli non Seg. finitimam esse. Iuod utrobique praecepta Apollodoreorum et Theodoreorum simillima ratione
referantur quoi tum doctrinam Caecilium nouisse et percensuisse
aperium St. Cene ea quae ab non Seg. p. l. s. dicuntur de figura ἐνορ εαισ. quae illustratur exemplo Dem. e. Mid. VI 2 lacer Dri Gρρησ, rara miνδυDurum, Caeciliana sunt. 2 Et quintil. IV 2. IBI et non Seg. p. 26. Is laudat exemplum narrationi8
Eiusdem orationis in Androt hi exemplum hic et illic occumt. 33Ne hoc quidem omittendum est quod aliquotiens Longinus de sublim altera ex parte eum his libris Quintiliani congruit alterae parte eum nonymo, quorum locorum Si grauiSSimus Longin.
, Burekhardi Caeeit rhetoris fragmenta Basileae 863 p. . e. adn. I. 3 CL Tiberius, de tig Rh Gr. III p. 8, 1 p. ' Quintil. V Id, d non Seg. p. 36, 22. Omnes loeos, quos Quintilianus ex rationibus Demosthenis adfert, ex auctoris Graeci libro sibi aseivit. Caedili debet I 3, 3 Dem de eor. Vis et lux de g. p. 31, 12 IX 2 62. 168 Dem de eor. yrio et Lonigin de ubi P. I, 22.83 I. dolori.
Aristotelis igitur illos de partibus orationis locos quintilianus transtulit e libro Caecilii. Quibus alius locus insertus
est, eadem de causa tribuendus Caecilio instit. r. III 8 62: alia ueris consiliis ratio est, ideoque Theophrastus quam maxime remotum ab omni adsectione in deliberativo genere uoluit eSSe Sermonem. secutus in hoc auctoritatem praeceptoris sui quamquam dissentire ab eo non timide solet. Namque Aristoteles idoneam maxime adscribendum demonstrativam proximamque ab ea iudicialem putauit' et ait rhet. III I p. I Ida I 8 ν οἰν ἐπ δεικτικηΠξι γρα PVκκυτάτη ... δευτερα δε nκανικη). Et sim breuis. omnia quae illic sequuntur incohata uerbis uidelicet quoniam prior illa tota esse ostentationis Fabius de suo addidit, quare eae causae quibus Aristotelem motum hoc declarasse defendit, commenticiae sunt. Itaque non opus est cum Victorio Spengelio Telcherio multa uerba facere de Quintiliani neglegentia quam uocant; nam artem rhetoricam illius non consuluit. Memoria teneamus Caecilium etiam libris holoridis Theophrasti legendis
Quintilianus antequam libro IV singulas partes orationistractat simul omnium trium generum orationum, cum alii rhetore prooemium narrationem ceterasque partes secundum unumquodque genus laudativum deliberativum, iudiciale absoluant. praemittit III app. -s quae de his generibus in uniuersum iudicet Morum caput VIII est de genere deliberativo caput IX
I. uelle in Bursiani aunal uol. 6 p. 368 Brχοska apud isso-Nam III p. IITT.' Morawski in eorui numero est, qui Quintilianum neglegenter esse usum Aristotelis seriptis rhetoricis putant et disseri thesis I. ' Cf. etiam Rothstein inruerinae uol. XXIII p. I adn. l. 2.
27쪽
38 as de genere iudieiali Praecipue ex locis Aristotelis supra allatis cognoseimus eum his duobus capitibus eundem auctorem sequi atque libro IV. Nunc agendum est de lib. III cap. I. quod quia ad genus laudativum periinet, eum sequentibus cohaeret Rhetoris Graeci librum fuisse primarium fontem quintiliani nemo
negabit. Ter enim uersus omeri citantur VI 2, deinde uel quae de laude erculis gre) de Iro, Ni reo, Plisthene dicuntur his uel sabella illa de libidino Persae illius et de muliere Samiari 2IJ omnia haec doctrinam Graecam redolenti). Quid
quod auetorem Quintiliani artem Aristotelis adiisse hoc quoque capite euincitur. Itaque Caecilii ingenium agnoscendum est. In legimus: et est conditoribus urbium infame contraxisse aliquam perniciosam ceteris gentem, qualis est primus iudaicae superstitionis auctor. Etiamsi quintilianus hoc Moysi exprobrare uidetur nescio an hoc loco testimonium Suidae suteiri possit tradentis Caeeilium Iudaeum suisse sed sateor rem SSe incertam. Ineipit ho eaput hoc modo LI): Ac potissimum incipiam ab ea quae constat laude ac uituperatione quod genus uidetur Aristoteles atque eum secutus Theophrum astus a parte negotiali, hoeeSVπραγ ατ κῆ, remoui SSe totamque ad Solos auditores relegasse, et id eius nominis, quod ab ostentatione ducitur, proprium St.' Aristoteles enim I 3 p. 1358 - θε υρο opponit κριrs i. e. iudiei, quem diuidit in iudicem rerum praeteritarum et in iudicem rerum futurarum. ac uia ad tria orationis genera secernenda deducitur Alexander autem Numenius, cuius ariis amplius fragmentum, quo nonnulla disseruntur de genere laudativo, SupereSt Bh Gr. III p. I-6 p. constituit uidelicet Caecilio praeeunte secundum Aristotelem tria genera orationis p. I. Illud quoque Quintiliani apud eum reeurrit plenius . . I ἐν TOT OUlt-
i Adde hi8: nam quidam sient Menander iustiora posteriorem quam suae aetatis iudicia sunt eonseeuti et VI, 22.
τοιουτον ,ἐύηται Aristoteles, qui iri ethes genus laudativum explicuit bis a Quintiliano diserte produeitur III T. 23
Interesse tamen Aristoteles putat ubi quidque laudetur aut uituperetur di ars rhet. Is p. 136Tb σκοπεὶ δε καὶ παρ οἷ δεπαινοσ, et III T. 25 idem praecipit . . . quia sit quaedam uirtutibus a uitiis uieinitas utendum proxima derivatione uerborum. ut pro temerario fortem pro prodigo liberalem, pro austro parcum uocemus' p. I 36T 32 qiττέυν δε καὶ τὰ συνεγγυ τοῖσ Irαρ
In exemplis Aristotelis Fabius ut pro temerario Ionem' vertit
θέριον Magna praeterea suppetit copia loeorum ex hoc capite Aristotelis sumptorum. Sunt autem hi: re proprium laudis est res amplificare et ornare. 6 Quae materia praecipue quidem in deos et homines cadit. est tamen et aliorum animalium, et etiam earentium anima. so ante hominem patria ac
parentes maioresque erunt qui)rum duplex tractatus restr aut enim respondisse nobilitati pulchrum erit aut humilius genus inlustrasse actiS. I dum sciamus gratiora SSe audientibus quae solus quis aut primus aut cerie eum Inucis meisse dicetur.
I praecipue quod aliena potius
Is qui omnis etiam in uituperatione ordo constabit tantum in diuerSum.
28쪽
τῆ λέξει εγψolα γίγνεται. Quae si quis contulerit intelleget quanta diligentia Caecilius. Fabii auctor hoc caput artis Stagiritae adhibuerit. Atque etiamo libri III traetatu illo, qui est de partibus orationis quaedam prudenter adiecit instit. r. l. s. ric ipsorum etiam permiscenda laus semper, nam id beneuolo facit': es ars rhet. IIII p. Id ISM28
Quintilianus postquam libro IV de exordio et narreatione egit, in libro V transit ad probationem. Duobus argumentis summi ponderis ex libro V petitis nostra sententia adiuuatur. Caecilius enim ipse hic Io, T a Quintiliano nominatur. Deinde opportune accidit quod praeter ea fragmenta Alexandri Neoclisque, quae apud non Seg. inueniuntur, in scholiis in emog. p. 63 sqq. VII p. T6 sqq. . superest eaput περὶ ἐνθυsi istατοσhaustum ex ea arte, cuius non Seg. fecit epitomen Iam hoc loco saeere non possum, quin pauca eorum, quae Alexander et Neocles de argumentis docent, tangam hoc inprimis Spectans, ut
inde aliquid do Quintiliani loeis Aristoteleis discamus. Primis autem uerbis Quintiliani prooemii a Fuerunt et clari quidem
auctores, quibus solum uideretur oratoris ossicium docere e. q. .
inrellegitur Aristoteles et an rhet VI p. 135da 1 sqq. Quod certum fit ex institi or. V I, Ac prima quidem illa partitio
I ab Aristotele tradita consensum fere omnium meruit, alias esse probationes, quas extra dicendi rationem aeciperet orator, alias, quas ex causa traheret ipse et quodam modo gigneret ideoque illas τεχνουσ, id est inartificiales, has ἐντεχνου. id est artificiales, uocauerunt. Alexandrum et Neoclem se arte ad uerbaari rhet I 2 p. 135 5 35 applicare mox videbimus. Vt quintilianus L probationes inartificiales summis eloquentiae uiribus et adleuandas esse plerumque et refellendas' dicit, ita Alexander eisdem fere uerbis . T. 26 G. In probationibus inartificialibus tractandis ille quidem doctrinam rhetorum Romanorum II adit ueluti Domitii Afri et V T, T). Probationum autem nisicialium diuisio constituitur V cap. s. ubi multa uestigia Aristotelis artis rhetoricae detegi possunt Secundum Aristotelem enim signa sive σris ita diuidit in signa quae nece8Saria sunt et quae non necessaria, quorum illa Graeci ,εκ striρια qui in αλυῖα συ ιεὶα, uocauerint haec Noτα β 3. xij. Simillima Alexander praebe de quibus infra ineque casu consentiunt, nam Quintiliani exemplum nec fieri potesto ... ut quis Romae sit reum est Athenis TL potest ... nec fuisse Romae, qui non fuit Athenis' ductum esse credo ex exemplo illo, quo Alexander eandem rem illustrat V p. do8, 22 . Πλατco 'ναι ἐστέ, Iuxtoν ἐν Σικελία ἐστί ταυτα ιὲν γαρ ἀλληλοι / άχεται τα δε ἀντι-
Πλάτco ostκ εστιν ἐν θῆναισ' ούδεs f γαρ ἐνταυθα μάχη.Alterum addo exemplum: Quintil. V 8, probationum quadruplex ratio est ut uel quia est aliquid, aliud non sit vita dies est nox non est . . . uel quia aliquid non est aliud sit: non est nox, dies est.
ε ουχ ritιερα ἐστέ, νυξ ἐστιν κτλ.complures formas syllogismi discribit: una, in qua idem concluditur, quod intenditur anima immortalis est: nam quidquid ex se ipso mouetur, immortale es ii CL art. rhet. I 2 p. 13bit 16. Idbi a 28 sqq.
29쪽
anima autem ex se ipsa mouetur, immortalis igitur est anima Idem exemplum VII p. T6d I . legitur O δὲ συλλογισs 6σ, υσφησι εοκλῆσ, δισσιυ ἐκ φέρεται ' γαρ τυ ζητού ενον τέθεται, έπειτα τα λη μ/ματα καὶ το ἐπισυνδέον ἐπιφέρεται, οἷον ψυχὴ
τουτ disci ceνατον η ψυχη ιρα ἰθάνατο .i Priora illa sunt Alexandri tertium Neoclis uel hac ex re apparet eundem auciorem ab utroque rhetore exseriptum esse. Denique quod periinet
ad Quintiliani eaput Icillud mox ostendam ab Alexandro Aristotelis desinitionem τε μηρ si et σημείου uerbotenus afferri. Capitis autem X quintiliani subsistendum est in ἀπόδεiit est euidens probatio, ideoque apud geometra8 γραs p ικαὶ ποδε/Eεt dicuntur hane et ab epichiremate Caecilius putat differre solo genere conclusionis et esse apodixin imperfectum epichirema eadem causa, qua diximus enthymema a syllogismo distare: nam et epichirema syllogismi pars est ' Quamquam quid Caecilius uoluerit subobscurum est'), eum enthymema epichirema. syllogismum probationem euidentem quae Si detrodεtit pertractauisse elueet. Inde huius apitis loci ommunes argumentorum excutiuntur qua in parte multa Caeciliana eamque ob rem Aristotelea insunt. Eodem modo ab illis duobus rhetoribus cum disputatione de argumentis, signis credibilibus coniunguntur loci communes argumenti. Unde dispositionem Calactini recuperamus qui non modo priore parte Aristot ariis rhet.. sed etiam hae II eap. 23), quae est de locis ommunibus, SuS St. Prima igitur specie uidetur amplam illam partem artis stet II e. -IT neglexisse uelut ad rhetoris metum non conuenientem.
Tamen eam delibauit lectoresque ad librum Aristotelis ipsum relegauit ut si quis desideraret, hinc peteret. Cuius rei festimonium est locus conelamatus Quintiliani V Io IT: deoque Aristoteles in secundo de arte rhetorica libro diligentissime est exsecutus,
i Immerito Spalvincloeum Quintiliani ad te Tusc. disput Irad, bi
' CL eise, Quaestiones Caeciliana Berol. I888 p. s sqq. et
quid cuique rei et quid cuique homini soleret accidere, et quas res quosque homines quibus rebus aut hominibus uel conciliasset uel alienasse ipsa natura' e. q. s. ii locus multos uiros doctos offendit sicuti Muretum, Victorium, Spengelium, Telcherium, qui Fabium ut memoria lapsum exagitauit contra eos dico: In uniuersum quae hic profert recta sunt et referenda ad in rhet. b. I IT ubi cae cocti et cito ii explanantur. Illis uerbis ut diuitias quid sequatur reus ambitum aut superstitionem, quid boni probent, quid mali petant, quid milites, quid rustici, quo quaeque modo res uitari uel appeti soleat tantummodo sensum adaequauit, et reuera haec omnia ad illam doctrinam pertinent, etsi Aristoteles singula mon depinxit satis admirari non possum, quod uiri docti hoc et aliis locis adeo non animadueriebant Quintilianum Aristotelis rillum librum mox euoluisse, ut eum neglegentiae et erroris aecusarent me sententia autem oemeriactum St.
Quod uero attinet ad locos communes, sursus neceSSario trahimur ad Alexandrum Neoclemque uel potius eorum auctorem.
Apud non Seg. ITo-ISI Neocles locos argumenti digerit. qui mirum in modum cum Quintilianeis congruunt quod paucis exemplis monstrasse satis habebo inus ex his locis est finis aut finitio cui Quintilianus genus, species, disserens, proprium' subicit, eodem pacto Neocles LIT 2 γένοσ, εἰδοσ), ιδιον διαφορά ab utroque adicitur ἐτυ/ιολογία initionem hic equitur διαίρεσισ.illiori 65 diuisio. Tertius locus Neoclis est παραθεσισ, quae
apud Nuintilianum adpositai reel comparativa dicuntur,
quae minora ex maioribus, maiora ex minoribus, paria ex paribus probant. Perspicuum est tamen Muintilianum artis iocabula Graeca saepius seruasse ueluti παρεπιὲ εν i53d et non.
Seg. LIT 8 Postremo uelim compares non Seg. I 8 cum Quintil. D 33. At dixerit quispiam apud Quintilianum uestigia esse artis rhetoricae Aristotelis, apud Neoclem non esse. Cui
respondebimus praeterquam quod plenum Neoclem non habemus,
'mo uerbo uertit ταραθεσιν qua uoce eteri rhetores non utuntur.
30쪽
Neoelem VIIo sine dubio ars rhet. II caput 2 respicere, Alexandrum deinceps loco XXI ex illo capite exseriptos tradere p. go m. Neque tamen potest credi Caecilium Alexandri auctorem contentum fuisse hos locos ex in rhet congerere. Sed hoc capite ari stet nisus Caecilius etiam ceteris rhetoribus inprimis Stoleis adhibitis totam hanc doctrinam in certum quendam ordinem redegit. Etenim iure licet seriem illam Neoclis cum Voltcinantio p. 2od ei ne Verbesset in und Vereinlaehun derurspruenglichen Rethe si e ordinis illius quem constituit Aristoteles dieere. Ergo e quintiliano Alexandro, Neocle hoc de locis communibus caput libri Caecilii restituendum est. Nunc demum ad Aristotelis locos qui isto eapite quintiliani continentur, aggredimur. Qui exposuit 3 sq. a quibusdam inperionae loco et nomen poni quod docuit me iudice Caeeilius Aristotelem seeutus nam quod sequitur apud Quintilianum exemplum ex Euripidis Phoenissis petitum quod nomen Polynicis ut argumentum morum frater incessit a Graeco auctore secundum exemplum illud, quod Aristoteles ex Euripidis Troadibus sumpsit p. Idosi 28, delectum est. Nam uersus Euripidis a Quintiliano alias non laudatur ij. Subinde tria exempla Aristotelisi ueriuntur
LIA: ex contrariis frugalitas bonum, luxuria enim malum: si malorum causa bellum est, erit emendatio pax si ueniam meretur qui imprudens nocuit, non meretur praemium qui imprudens profuit. LT sed haec consequentia dico, nκ Πυθα, Si enim consequens sapientiae bonitas' Aristoteles hunc locum communem, quem ἐκ του κολουθουντο uocat eodem exemplo adornat
quoque quae ex rebus mutuam eonfirmationem praestantibus ducuntur quae proprii generis uideri quidam uolunt et uocant ἐκ cor re 3δ αλληλα, Cicero ex rebus sub eandem rationem uenientibus) e. q. s. Sic Aristoteles locum tertium nominat sed Quintilianus exemplum ex Cic. de inu. I o. asciuit reueratio esse Aristotelis etsi a posterioribus mutatum non intellexit
Denique in consum uenitet si illud his adicere ridiculum putarem, nisi eo Cicero uteretur, quod coniugatum uocant ut eo8, qui rem iustam faciunt iuste facere' e. q. s. Nempe Ciceronis top. 3, 123 praeceptum apud quem exemplum illud non legitur, miseuit eum praecepto Caecilii, ut illo loco fecit quem modo attuli nam exemplum est Aristos rari rhet II 3 p. Id si a s ij. Argumento autem Aristoteles opposuit exemplum Caecilium eum secutum esse praeter Alexandrum a p. non Seg. I 6 festis est Quintilianus V II, ut plerique Graecorum i παρα-γ-l ατ et mχειρ Πατα. di Xeruntque παραδειγ/ α ρητοριorii tarctv corriν' arti rhet. 2 p. 356l 5 . Tum ex Aristotelis ars rhet I 2 p. 13ST 3 sqq. per Caecilium fluxerunt auctorem: Neocl. v. non Seg. LIS :
Quintil. V II 8 ut si quis dicens,
Dionysium idcirco petere custodes salutis Suae ut eorum adiutus amis tyrannidem occupet hoc referat exemplum eadem ratione Pisistratum ad dominationem
Displicuerunt Caecilio dictστ ε i. e. probationes inpertitae Aristotelis es. Quint V I 2, b res quidam probationes adiciunt, quas etταθὲ τnia uocant, ductas ex adfectibus, atque Aristoteles quidem potentissimum ex eo, qui dicit si sit uir bonus quod ut optimum est ita longe quidem, sed sequitur tamen uideri' cf. ari. AEOLI 2 p. 368. I 3 σχεθον, εἰ τεῖν κυραστάτην χει τισTιντο (θοσ. Cuius praecepti exemplum adferuntur p. Quintil. Io, quae Iphicrates Aristophonti responderit tradita in ars rheus 23 p. 388 Sqq. Diximus de eis reliquiis rhetoricae Caecilii, quibus de tribus generibus orationis eiusque partibus agitur. Constat autem hunc etiam disciplinam Stoicorum magni aestimauisse', qui eum
plurimum in statuum doctrina excolenda uerSarentur, memoratui Ut non Seg. 'Th. ih Gr. V p. lo8, 1o . ' Cotilentet, de libelli περι φου auctore 188 p. 23.