De Aristotele Rhetorum auctore [microform]

31쪽

est dignum quod Quintilianus Calaetinum etiam status fractasse testatur. Quam uero ingeniose Quintiliani ille auctor hac de re disputauit Primordia enim totius huius doctrinae aeutissime indagavit. Quae doctrina quamquam a Stoleis praecipue ab IIermagora inuenta est, tamen iam pridem Aristoteles fundamenta iecit. Id aeeilium, qui artem eius perlegit non fefellis. Sed quo iure arbitrer hoc e Quintiliano colligendum, paucis adumbrabo.Etenim hi III eap. 6 permultos rhetores enumerat, qui Status fecerunt. Qua in re libellos quorundam quasi historiam statuum complectentes sibi praesto fuisse ipse pronuntiat L2sj. Inprimis magni in hac luaestione momenti est III seeerim alii totidem status, sed alios an sit quid sit quale sit quantum sit ut Caeeilius et Theon Aristoteles in rhetorieis an sit,

quale quantum et quam multum Sit, quaerendum putat quodam

tamen loco finitionis quoque uim intellegit, quo dieit quaedam

sic defendi sustuli, sed non furtum feci, percussi, sed non iniuriam Dei. Auctor Quintiliani quam recte de Aristotele iudicauerit, non iam opus est exponere ij. Exemplum illud inueniturari stet VI p. Id T a 2 sq. λα ἰεὶν ν αλλ' ο κλέρ αε, και παταξαι πρότερυν υ αυχ υβρίσαι, quod aptissimum est ad statum definitionis quem posteriores uocant explicandum. Idem auetor etiam uestigia translationis si e stεταληψισ apud Aristotelem repperit: cf. nos ad ermagoram translationem hic primus omnium tradidit quamquam semina eius quaedam citra nomen ipsum apud Aristotelem reperiuntur . . I. Ex omnibus eis rhetoribus, quos Fabius in hoc capite appellat, nemini hos locos Aristoteleos debere potest nisi Caecilio. Quorum locorum prior haud scio an non casu post Caecilii fragmentum positus sit. Caecilius igitur doetrinam suam Aristotelea doctrinae accommodans quattuor status fecit quorum tribus an sit quale sit quantum

sit cum Aristotele concinit, apud quem III I p. I I 6 2o haec occurrunt: of το εστιν ατι εστι δεῖξαι, ἐανἐ καστον ῆ τι ποιόν, ' τι ποσόν. Etiamsi saepius in Aristotelis arte

rhetorica fatuum semina, ut utar uerbo quintiliani, emergunt, tamen praecipue hunc ipsum locum apud Quintilianum L si respici ideo est uerisimile, quod locus alter, unde colligitur Aristotelem translationis uim intellexisse paucis uersibus ante legitur.

Sed Caecilius stad8 quartum statum quid sit addidit. Atque

ut patefieret hunc quoque statum definitiuum ab Aristotele originem duxisse, inuestigauit illud exemplum in ars rhet libro I. Qua uia procedens Caecilius de eis rhetoribus qui postea fatus effecerunt egit ut de Apollodoro Theodoro, Stoicis Verum singillatim id examinare non est meum. Caecilio certe adscribenda est docta illa disputatio, quae de celementis siue eategoriis Aristotelis instituitur L23iij quarum IV primae ad status

usitatissimos spectent ceterae ad locos quoSdam argumentorum

s 2 3. Deinde 25 amrma alios nouem elementa posuisse. In quibus est numerus, qui illustratur exemplo L26 an Thrasybulo triginta praemia debeantur, quia tot tyrannos sustulerit',

etiam Longinus initio artis rhetoricae h. Gr. I 2 p. II sqq.Sp.-Η decem illis elementis Aristotelis utitur haud dubio Caeditio duce. Caecilium Calactinum artem rhetoricam Aristotelis legisse uel per se a uerisimilitudine non abhoraef. Nam erat amicus Dionysiimallearnassensis cumque eo summa necessitudine Studioriam coniunctus, quem res libros artis Aristotelis constat inspexisse. Quid de arte Theodecte dicendum est An ignota erat Caecilio PVideamus, num Quintilianus idem nobis in hac quaestione re- Sponsum det Proficiscendum est ab instit. r. IV 2, I Ηistribus narrandi uirtutibus adiciunt quidam magnificentiam quam 3 εγαλοπρεπειαν uocant ... Illa quoque ut narrationi apta, ita ceteris quoque partibus communis est uirtus, quam Theodectes huic uni proprie dedit non enim magnificam modo

i CL Mare, Aristoteles Rhetori p. 2 s-251. ' Editores reete ad partes oeant art. rhet. IIII p. 1ι162 1T. Ex g 23 apparet Quintiliani anetorem quantum et quam

multum sit in unum omprehendi uelle.

32쪽

ε φασαν διηγή σε υ κτλ.i IIoc idem est illud praeceptum artis Theodecteae. Anonymus Seg. igitur nomen auctoris hoc loco suppressit, qui saltem infra accurate scribit reo Aριστοτελησδε ἐν αἰ Θεοδεκτικαι τεχναι φησε κτλ. h. Id ij. Ibi Aristoteles oratorem iubet in epilogo orationis tria suscipere

Cohaeret igitur non Seg oi, qua exponit Platonem in

Phaedro et Chrysippum praecepisse ut epilogus Solam enumerationem siue ἀνακε φαλαίωσιν complecteretur. o philosophos

ab auctore suo allatos intellegit Quintilianus, eum seribit VII, T', id unum epilogi genus i. e. ανακεφαλα/ωσι cI. I uisum est plerisque Atti eorum et philosophis fere omnibus, qui de arte

oratoria scriptum aliquid reliquerunt. Ne multa, et huius et illius loci artis Theodecteae auctor est Caecilius, quoniam Quintilianum cum nonymo Seg. consentire apparet. Omnes dubitationes remouentur tertio loco quintiliani VIII 3, 35 idem scit. Cieero putat a Terentio primum dictum esse obsequium, Caecilius a Sisenna albente caelopi . . . LX sed si quid perieulosius finxisse uidebimur, quibusdam remediis praemuniendum est: ut ita dicam. si licet dicere quodam modo, permitte mihi sic uti'. quod idem etiam in iis quae licentius translata erunt, proderit, nihilque non tuto diei potest, in quo non falli iudicium nostrum sollicitudine ipsa manifestum erit qua de re graecum illud elegantissimum e te quo praeeipitur προεπιπλῆσσειν τῆ περβολr Moc prae-

' De sui dentia i. e. ἐναργεια narrationis uirtute es. p. 1s,6 21 s G.

' CL adnot. Graeveni l. s.

'LBure hardi I. s. p. 25 contendit ho pertinere non ad Caecilium Calactinum, sed ad Caecilium Epirotam es Sueton de harum. 163. Quae sententia eum aliis tum eo refutatur, quod re uera et doetrina Calaetinis est Caecilii illud de Sisenna iudicium non mirandum est, nam seripsit etiam συγκρισιν Iris OσθενOU κ α ικερ υνOσ.

ἰθται τα τολ/irieoti qui locus coniungendus est cum loco illo, ut plenum praeceptum Caecilii nanciscamur, nam alter rhetor praebet, quod alter omittit. aec omnia si reputaueris, Caecilium infitiaberis spectauisse Aristos ait rhet. II p. Ido8 2 κοσν επὶ -ταση υπερβολὴ το θρυλουὲ ενον δε γαρ αυτον αυτ pπροσεπιπληττειν. Tamen huic praecepto illud aliquatenus finitimum esse quiuis intellegit. Itaque est fragmentum artis Theodectoas IBI R). Quanto aptius illud προεπιπλῆσσειν τη περ- λῆ dictum si quam loc αυτ p τροσεπιπλῆττειν apparet. Denique oportet adicias locum quendam Longini, qui est in eis fragmentis quibus inscribitur recreoo Λογγίνου M. GL I, p. 213 sqq. p.-Η aeis agmentis elucere Longinum Caecilii

doctrinam secutum esse uiri docti consentiunt quo commotus equidem putauerim locum Aristoteleum, qui de translatione es

Caecilio deberi iam in alio Longini nil est, quo patefiat eum libros rhetoricos Stagiritae inspexisse indocet Longinus p. 213, 5

τιν εMει quod praeceptum item ex arte Theodectea uidetur esse sumptum', de ad Quintilianum redeundum est. In exordio illius capitis VIII 3, 6 haec legimus: rectequo Cicero his ipsis ad Brutum uerbis quadam in epistula scribit: nam eloquentiam, quae admirationem non habet, nullam iudico eandem Aristoteles quoque petendam maxime pus . Utrum id ex Aristot ars rhet.

i Caecilium auctorem huc in re appellat Longinus p. 6, quem exscribit usque ad . 16, tum ipse pergit: εγώ δε καὶ ταυτα μεν

' Bure hardi I. s. p. 2 adn. . Mara Stud Vindob. uol. XX a. 1888 p. 263. B.,eii, Vestandi. d. XLVII. Philol.-Vers. Isod p. 5 .' Loeus Aristot art. rhet. IV 2 p. Ilob a 3 sqq. non est idem, sed similis.

33쪽

quod uidetur esse uerisimilius, in medio relinquo Caecilianum certe est, nam Longinus qui eum exscripsit. Sic de Subl. p. 2,

Caecilio manaverunt in hunc librum VIII Quintiliani quo de elocutione eiusque ornatu agitur, sicut summa similitudo intercedit inter Longin de subl. p. Io, Me Quintil. VIII 2, 2I. Longin. de s l. p. g. I sqq. et Quintil. VIII S. 25. 2s ij. Refertus est hic liber artis uocabulis Graecis quorum magnam partem in USU Caedili fuisse faeillime demonstrari potest. Enus relinquitur locus Quintiliani quo fragmentum quoddam artis Theodecteae seruatum est. Quod inest in ea parie instit.

or, qua de arte grammatica agitur rhetorque exponit de elementis orationis ID IS ueteres enim quorum fuerunt Aristotele quoque atque Theodectes, uerba modo et nomina et conuinctiones

tradiderunt'. Idem memoriae prodidit Dionustus de comptauere. p. 8 et de ui Dem a p. IIo I Aristot. D. I 2 R). Quintilianus et Dionysius eundem uirum doctum hac in re secuti sunt' . Illius in rebus grammaticis auctor est Remmius Palaemon cf. 263. quem doctrinam Tyrannionis excepisse sener ostendit' .Quapropter Tyrannionem huius loci de Aristotele Theodecteque fontem fuisse eredideri, j. Et eum, quippe qui de libris Aristotelis in lucem emittendis optime meruerit, huius artem Theodec-team nouisse uerisimillimum est. Nam nominibus Aristotelis Theodectisque copulatis solii ars Theodecte significatur q).x Coblent I. s. p. l. i. ' CL Rabe l. s. p. 3T.' Usener t. s. p. 6a2. Quintil. I 6, 28 niuem docum talin et Meister ad Aristot. Me interpret. Ire 2 referunt, ex Cic. top. 8, 35 fluxisse apparet.' Rab I. s. p. 38 Sqq.

De silexandro Numeni et Neoele rhetoribus.

Iam in eo capite, quod modo absolui saepe numero ad Alexandrum, Numenii filium, confugimus. uius et quintiliani communem sontem esse Caecilium uidimus, unde uterque cie

fiam suam duxeris librorum Aristotelis. Atque de Quintiliano

hanc quaestionem ad finem duximus. Tempus igitur est singulos locos Alexandri intueri. Neque enim is fuit rhetor magni ingenii neque putandus est in libris rhetoricis conscribendis de suo multa dedisse, quantum quidem licet iudicare e natura Alexandri illius libri do figuris. Itaque Moransri l. s. et oblent l. s. argumentis satis firmis probauerunt eum non solum quaecunque de singulis figuris docet, sed etiam plurima exempla ex oratoribus ceterisque seriptoribus electa e Caecilii libro furatum esse. Neque tamen Superiiacanea est quaestio, ecqui sint loci Alexandri, ex quibus effieiatur Caecilium in libro, quem de figuris scripsit, Aristotelis artis rhetoricae praecepta respexisse qua in quaestione certa argumenta duco ab Aquila Romano, quem librum integrum Alexandri, cuius sola epitoma quaedam aetatem tulit, prope in sermonem Latinum uertisse constat ' Locus amplissimus est Aquil Rom. Rh. L. M. p. I, 23,aim: Ideoque et Aristoteli et iteratio ipsa uerborum ac nominum e repetitio frequentior et omnis huius modi motus actioni magis et certamini quam stilo uidetur conuenire qua de re in tertio Rhetoricorum libro disse . Aristoteles ars rhet. IV cap. 12 ξιν γραφικri Separat ab eloi Steusstoc, quibus de ausis Alexandri Numenii περὶ τῶν τῆσλσεω σχηματω liber . . . spurius habendus sit 186I Brgoska p. WissoNam II p. 31d.

34쪽

Caecilio manaverunt in hunc librum VIII Quintiliani quo de elocutione eiusque ornatu agitur, sicut summa similitudo intercedit inter Longin de subl. p. Io, 3 et Quintil. VIII 2 2I. Longin. de subl. p. 3a I sqq. et Quintil. VIII S. 25. 2s ij. Refertus est hie liber artis uocabulis Graecis quorum magnam partem in Sucaeeilii fuisse facillime demonstrari potest. Vnus relinquitur locus Quintiliani quo fragmentum quoddam artis Theodecteae seruatum est. Quod inest in ea parte instit.

or. qua de arte grammatica agitur rhetorque exponit de elementis orationis Dd. I vieteres enim quorum fuerant Aristoteles quoque atque Theodectes, uerba modo et nomina et conuinctiones tradiderunt . Idem memoriae prodidit Dionustus de comp. uerb.

lianus et Dionysius eundem uirum doctum hac in re secuti sunt ij. Illius in rebus grammaticis auctor est Remmius Pallaemon sci 263. quem doctrinam Tyrannionis excepisse sener ostendit' .Quapropter Tyrannionem huius loci de Aristotele Theodecteque fontem fuisse erediderim ). Et eum, quippe qui de libris Aristotelis in lucem emittendis optime meruerit, huius ariem Theodectem nouisse uerisimillimum est. Nam nominibus Aristotelis Theodectisque copulatis sola ars Theodecte significatur q).

oblent l. s. p. l. i. ' CL Rabe l. s. p. 3T.' Usener . s. p. 6a2. 'si until. I 6, 28 quem doeum tali, et Meister ad Aristot. Me interpret. Ire 2 referunt, ex Cic. top. 8, 3b fluxisse apparet.' ab i. s. p. 38 sqq.

De silexandro Numento et Neoele rhetoribus.

Iam in eo capite, quod modo absolui saepe numero ad Alexandrum, Numenii filium, confugimus. uius et Quintiliani communem fontem esse Caecilium uidimus, unde uterque scientiam suam duxeris librorum Aristotelis. Atque de Quintiliano hanc quaestionem ad finem duximus. Tempus igitur est singulos locos Alexandri intueri. Neque enim is fuit rhetor magni ingenii neque putandus est in libris rhetoricis conscribendis de suo multa dedisse, quantum quidem licet iudicare e natura Alexandri illius libri de figuris. Itaque orans i l. s. et oblent l. s. argumentis satis firmis probauerunt eum non solum quaecunque de singulis figuris docet, sed etiam plurima exempla ex oratoribus ceterisque scriptoribus electa e Caecilii libro furatum esse. Neque tamen Superuacanea est quaestio, ecqui sint loci Alexandri, ex quibus efficiatur Caecilium in libro, quem de figuris scripsit, Aristotelis artis rhetoricae praecepta respexisse qua in quaestione certa argumenta duco ab Aquila Romano, quem librum integrum Alexandri, cuius sola epitoma quaedam aetatem tulit, prope in sermonem Latinum uertisse constat ' Locus amplissimus est Aquil Rom. M. L. M. p. I, 23,aim: Ideoque et Aristoteli et iteratio ipsa uerborum ac nominum et repetitio equentior et omnis huius modi motus actioni magis et certamini quam stilo uidetur conuenire qua de re in tertio Rhetoricorum libro disserit'. Aristoteles ut steti Ihcap. 12 ξιν γραφικri separat ab elo-

35쪽

cutione craγωνιστικὴ inprimis ad actionem idonea f. p. 1 13 b sqq. Nos supra p. 3 Quintiliani locum III 8 63. quo Aristotelis uerba proxima eiusdem capitis afferuntur. Caecilio adsignauimus Magis magisque igitur liquet nos de Quintiliani locis Aristoteleis recto iudicasse. Quod Caecilius apud Aquilam de iteratione uerborum ac nominum et repetitione frequentiore et omni huius modi motu dicit, cogitauit ille sine dubio de exemplisari rhet. III I p. I Is 28 sqq. et dereomeri de Nire uersibus p. Id Ida . Ob eam rem omeri hoc exemplo figuram επαναφορia illuminat M. Alex de g. m. Gr m p. 21, 6 p.:καὶ υσ Osι ρικύ- ρεὲ α Συ/ιηθεν αγεν, ιρεν rασ

Alter loeus res AEquit. Rom. p. 2T, I 6 depromptus ex Aristos ars steti m s p.ra os a 2 sqq.: Aut perpetua, quam

Graeei ροιιένην λέEt appellant quae ita conectitur, ut superiorem loeutionem Semper proxima sequatur atque ita seriem quandam signifieatus enim explieet Nos quidem supra p. Is sqq.haesimus in illa partitione Aristos ars rhet., qua omnis oratio aut ρο/ιεν aut κατεστραstsi ἐνη sit. Caecilius tamen illi hanc opponii l. s. 2d: alia autem quae ex ambitu constat, quem Graeci

περιοδo appellant'. ' Nihilo setius his duobus generibus, quas apud Aristotelem inuenit non erat contentus, sed addidit tertium genus, quod primo loco posuit Aquil Rom. p. et 12: Est igitur

omnis oratio aut soluta, jussa inter se necessitate numerorum, neque eomposita membris quibusdam uel determinata certa ci cumscriptione uerborum. Ea plerumque in sermone assiduo et

in epistolis utimur. maec est illa λέξι διηρη; ἐν siue λευ/μέν εἰ κέθλα, quam ne Caecilius quidem eandem esse atque istam. ροι ἐν credidit aeraeterea idem ignorabat, quid facere prae-eepto Aristotelis ars rhet. III s p.ra os 33 τῆ δε ε κcbλοισ

i Idem praebet,ainan. Cap. p. dis, Trualm quem libram Aquilas

exscripsisse constat.

νοιαν εκφέρco Sumpta Si ex ari rhet. IIII p. Idosi 8 δειδε την περίοδον και η διανοία τετελει υσθαι. Denique Aquit. Rom. p. 28, IS etsi nonnulli ex uno membro ambitum putant poSSe compleri quam OPOκ υλον τεριοδον appellant speetat ad

B in libello περὶ σχris iurisi ita in arte rhetorica quae τέχνη ρηTOρικη περ αφορs csν ρητορικco inscripta fuisse uidetur. Alexander exscripsit Caecilium, cui omnes locos Aristotelis debet. Qui plurimi exstabant in ea parte libri Alexandri quae erat de argumentatione cuius plura fragmenta abiermogenis scholiasta seruata esse quam ab Anonymo Seg. diximus Supra p. o.

Diuisit Caecilius probationes Aristotelem secutus in artificiales et inartificiales. Quod ex quintil. V I, 1 iam didicimus p. I,

nunc ex Alexandro confirmatur. uius eandem distributionem Anon. Seg. Id tradidit, ubi fere ipsius Aristotelis uerba occurrunt, ut uerbum etτορί εσυ - hie p. 2T 22 s. illic p. 1356l 36. D duobus illis generibus Aristoteles ait u 3 ωστε δε τουτων

Aristotele p. 1356l j. Atque etiam in utroque definiendo pendet ex illo enthymema enim sic describit VII p. 62, Io .:καὶ πλco ενθυμηl α συλλογισμο ρητορικO Uπαρχει. quae omnia ex ipsa arte rhetorica Aristotelis per Caecilii librum fluxerunt, neque enim desunt loci, quibus Aristoteles ab Alexandro laudetur. Nam in ea parte quae Alexandi o attribuenda est. V p. do I Io .i tria haec generabiῶν, to reo Ohντιυν ponuntur: μὲν ν τι καθόλου καὶ ἀεὶ ἀκολουθε et δε υσυπίπαν μεν ον ἀκολουθ εἷ, επὶ πλέον δε ef α δε εα ἐλαττον. Maec

36쪽

Exemplum autem ab Alexandro sic definitur p. non Seg. p. 3o I: ταραδειγυά εστι γο αα τῶν κατα ιερο Tot mih κατα φ ἐρο επάγω ρ επὶ το καθόλου dic του /mio uec , ἔχει τα προειρηstένα. aec definitio etsi paululum mutata ex ari rhet. I 2 p. Id GL 2 repetita est. Unde emeitur Alexandrum Aristotelis illud exemplum de tyrannis quod apud Quintilianum supra p. 5 inuenimus, iterasse quod idem apparet ex uerbis ultimis o εχυ τα προειρημένα, quae ad Neoelisthasia idem exemplum referenda Sunt. Exemplo et enthymemati, quae probationes artificiales suntinis iri 6 rue positae, tertium genus ab Aristotele adnectitur

Sententia siue γνωμη, quaerari rhet. II cap. 2 copiosius fractatur. Vt ostendamus Caecilium his quoque praeceptis Sum SSO, Seu-tentiae definitio Alexandri comparamus eum Aristotelea

Secundum Alexandrum sententiae sunt aut χωρὶσ αποδείξεcoσaut stετα ἀποδείξεcoσ. Eodem pacto Aristoteles p. 32 sqq. Segregat mox uerbo mUγου mox ἀποδεέξεω usus Dein exemplum

Sententiae I O coνδ αριστο et ab Aristotele p. 13sya Id et ab Alexandro u Ia praebetur. Uterque definit qua re enthymema et sententia inter se disserant Alex. l. s. u. 25 sqq. Aristot. p. IX saa 26 qq.3.

Itaque qui ea consideraueris quae capite anteeedente statuimus concedet Quintiliani et Alexandri auctorem esse eundem. Tamen Graeve Quintiliani luctorem aut Neoclem SS aut Neoclis auctorem contendit. Atqui nosmet ipsi uidimus in nonnullis magnum consensiim esse inter Quintiliani et Neoelis prae-oepta Neocles autem ideo ad hane quaestionem adhibendus est. quod ne eius quidem libellus uestigiis artis rhetoricae Aristotelis carebat id quod Graeven neglexit. Priusquam ad hanc quaestionem accedamu8, quaerendum St. quaenam ratio inter Neoclem et Alexandrum intercedat. Neque enim ille uir doctus mihi persuasit Neoclem Alexandro maiorem natu fuisse neque fieri posse arbitror,

ut Nuintilianus Geoclem ipsum ante oculos habueriti Proteg. p. LXX Idem Alexandrum duobus loeis Neocli aduersari opinaturi). Eo magis miror quod amnitas summa doctrinae huius utrius ille lietoris eum stigit qua conlprobata maior pars argumentationis nimis artificiosae Graexeni concidit qua usus singultisparagrapho Anonymi Seg. inter Neoclem et Alexandrum distribuit p. LXXJ. quasi prorsus diuersa docentes neque ex auctoribus pendentes Neocli uero magis fauet ea re deceptus, quod Anonymus Seg. - nil refert utrum ipse an is, cuius arti epitomen secit reas quodam atque suo arbitrio paniculas grauiores ex huius libello reeepit quam rex Alexandro quidem FenSeo et Alexandrum et Neoclem multa ex libro unius sumpSiSse auctoris. Duam sententiam ut fuleiamus, grauiola tantummodo argu

i Attamen Alexander ap. non Seg. Ida sequitur Caecilium: et Quintil. v Io, T. Altis ex parte non Seg. D 126-128 eoeli soli

tribuendas esse non certum est qua de re infra agetur.

37쪽

ratione ei apparet rhetores illos non modo uniuersis praeceptis congruiSSe uerum etiam singulis exemplis uelutis 28 παρα μὲν ουν risuriτρhobi Sαληρε φασιν ν ἐπιλύγυ και ιετ επίλογον κεZσθαι διηγησιν. Sane residet in horum locorum explications unus Scrupulus postquam enim non us utrumque narrationi

quattuor sedes concessisse narrauit, addidit in VI 2s Alexandrum solas duas sedes narrationi tribuisse. Itaque Graeveni II 6-126.125 12 Neoeli soli adscribit. Contra testimonium huius scriptoris, qui artes Alexandri, Neoclis,AEarpocrationis manibus tenebat, non reiciendum uidetur. Immo his duobus locis patet et Alexandrum et Neoclem eadem ex eodem auctore exscripsisse, illum tamen Anon. Seg. VI 2s suam ipsius sententiam adiunxisse ij. De natura et indole librorum utriusque nonnihil ex fragmentis intellegi potest. Uterque diligenter definit, quid sit enthymema, quod secernitur ab epichiremate Epichirema autem constat ex tribus

partibUS. quae πρότασι λη s ατ επιφορα uocantur' quibus confractis enthymema oritur'. Qua in re Alexander et Neocles idem exemplum ponunt O το κεκλοφε, φ υρια γαρ εχει ). Eodem sere modo monstrant, quid discriminis intersit inter enthymema

et syllogismum. Etiam Neocles Aristotele praeeunte enthymema συλλογισ/ων ρητορικh uocat . Neque forte credibile est accidisse, ut et Alexander et Neocles sententiam rνcbμην enthymemati subiunxerit Sed iam in eo locos Neoclis delati sumus, quibus doctrina artis rhetoricae Aristotelis subest etiam in his cum Alexandro congruit. Itaque nihil probabilius quam Neoclem ex eodem auctore multa hausisse atque Alexandrum, id est ex Caecilio. Nam tantus ille consensus Quintiliani Alexandri Neoelis explicari non potest nisi hac ratione. Neoeles igitur ex Caecilii libro Aristotelea sumpsit etsi non tam multa quam Alexander. De sententia Neocles p. T65, 8 .

τοὶ λέγουσιν conspiret cum Alexandro et Aristotele dilueidum est Pori quamquam Neocles ap. anon Sep. I 8-I53 doctrinam Isocrateorum adhibere uidetur, tamen eum enthymema, quod apud Isocratem nondum oecuriit, minime neglexisse infelleximus quid iiD παραδειηια Neocle p. non Sep. I 5 exemplo sumpto e rhetorica Aristotelis ostenditur Omnia haec confirmantur eo loco, quo Neocles feapse Aristotelem nominat in eis, quae de locis argumentorum docet. sic locus eget interpretatione, cum sit difficillimus non Seg. LIT τῶν δε τι-

αἰτο τῶ υdrit uerit dκαδημαικ*xj. quaeritur qui sint τύ τοι κοινοι et Misi ineque tamen cogitandum erit hoc loco sicuti

plerumque artis uocabulo τύ τοι κοινο significari eos locos argumenti, qui simul ad omnia tria genera orationis deIiberativum iudiciale laudativum ridonei sunt, reum τύποι Mιο ad unum ex lis quadrent. quominus rita interpretemur, ruerbis Ipsis impedimur: additum rest id , οινουσ illud ,ατα πασων των στάσεcoν praeterea Iegimus Idίου εκάστη στάσεtoc Jocos autem uniuscuiusque status proprios esse credo 'o an sit' quid sit' quale sit similes. Quintilianus enim inde ab instit.

or. V Io, locos communes AEnumerat, quos ei idem auctor

atque Neoeli III sqq. suppeditavit et supra p. 33. atque

ille 53 praemittit, quae rillam sententiam commendent haec:

In rebus autem omnibus, de quarum ui ac natura quaeritur quasqI etiam citra complexum pergonarum ceterorumque, ex

quibus fit causa, per se intueri possumus, tria sine dubio rursus Spectanda sunt an sit, quid sit, quale sit sed quia sunt quidam loci argumentorum omnibus communes, diuidi haec tria genera

38쪽

-- et non possunt ideoque locis potius, ut in quosque occurrent, subicienda sunt . ii Verbis igitur Aριστοτέλη δὲ και κοινοὶ και δίου του πλείστου ευρηκε Scriptor Spectat ari rhet. II cap. 23, quo utriusque huius generis loci continentur ueluti locus VIII hρισ/ih i. e. finitio unius status est proprius. Quodsi congi-deramus illos locos status uniuscuiusque proprios an sit 'quid sit' quale sit eum tribus primis categoriis conuenire cons. Supra p. dT, fortasse aliquid lucis assiliget uerbis rτερ δε των dicoν

Desunt apud non Seg. e loei argumenti, quos Alexander in medium protulit seruatos apud ermogenis scholiastam p. dod . Vbi extat series locorum XXI, quam ex libro aut

Alexandri aut Neoclis translatam esse cerium est. Oraeven ')non sine causa hanc seriem Alexandro uindicauit quae est paraphrasis quaedam Aristotelis ari rhet II cap. 23. Sed si meminimus hune tractatum per multos deinceps eriptores migraSSe,saeile est intellectu temporum cursu doctam quaeStionem quant Caeeilius de illo capite artis rhet parauit deprauatam et corruptam esse. ' Dubium esse mihi uidetur constitueritne Caecilius ordinem locorum recedentem ab Aristotele talem, qualem apud IIermogenis scholiastam deprehendimus, Licet in arte rhet loci argumenti serta lege inter se non deuinciantur ne scholiasta quidem conatur locos Aristotelis ordinare ita ut series huius mutata absona uideatur. Rhetores autem, qui hos loco XXI alii aliis dediderunt, nesciebant eos ex libro Stagiritae esse Sumptos. Etenim scholiasta supersedet hunc auctorem nominare proinde ac si hi loci speetati omnibusque a rhetoribus comprobati essent. Uteunque res se habet, Caecilius laude dignus est, eum ad Arii CL etiam V et quae supra p. I de paragrapho sequenti V 8, i diximus.' in Zeller hist philos. Gr. Η, 2 p. id.' Proteg. p. LXII. ' Praeterea ermog schol eodices denuo conferendi sunt LGraeven P. LXI.

is stotelis o caput dissicillimum aditum patefecerit. Ille non solum quae superuacanea neque illustria uidebantur subtraxit, sed ipso multa addidit ad hanc doctrinam expediendam. In quo exempla Aristotelis magnam partem Seruata sunt ea quae noua finguntur, ingenium Caecilii redolent. i Tnum locum diligentius

δε - ριι προβάλλεται. Caecilius igitur periegit etiam Aristot.

ars rhet. II cap. 2o, quo agitur de exemplo, quod uocatur παραδει stia. Cuius alterum genu est ταραβου , quae sic explicatur p. 138 3b 5 οἷον ει τι λέγοι τι, δεῖ κληρωτου αρχε ν. Ol Oιον

κDiρ υσειεν. PoStremo locis argumenti absolutis duo genera enthymematis p. do 6 I distinguuntur ελεγκτικα ef δεικτικα Secundum Aristot an . rhet. II 3 p. I sobri T.

39쪽

caput lv.

De hagmento περ ἐρωτῆσε υ καὶ α πOκρίσεωσ. Commenti in Aristot Gr. XXI, 2 ed Rabe p. 33 sqq. m M. . I, 2 p. I- Sp.-Η. Fragmentum illud περι ερωτί σεω καὶ ἀποκρίσεω* quod Seguerius ex codice quodam Apsinis rhetoris primus edidit, par phrasis est Aristotelis ari rhet in cap. I 8. Leonardus quidem Spenget' hoc copiosius tractauit id potissimum agens, ut ei medelam afferet. Auctorem eius nobis penitus ignotum esse confitetur, tamen rectissime coniectui a facit hoc fragmentum ab illa paraphrasi ari rhet. II cap. 23 seiungendum non 8Se. Hac quoque in re plane me assentientem habet, quod Alexandrum aut Neoclem hoc aut illud composuisse negat, quamuis ex indole totius illius capitis reερ ἐνθυμηματο id Suspieari cogamur'. Itaque nos commoti eis, quae supra de hoc capite Statuimus, hoc quoque de interrogatione fragmentum Caecilio tribuere non ueremur, quod ex doctrina perbona rhetoris cuiusdam peritissimi natum esse iam uidit Spenge uir doctissimus eonfirmauitque compluribus exemplis. Et laudat inprimis egregium Lysiae exemplum, quo monymus p. 33I R. praeeeptum Aristotelis illustrat. Dubitari non potest, quin auctori huius fragmenti sola ars rhetorica praesto fuerit Aristotelis, non aliorum libri rhetorici ' Ergo, ut missa faciamus quae adhuc de Caecilio enodauimus, instandum est eis locis, quibus auctor sua ipse praecepta admiscens constat cum Aristoteleis.

fario instrueret M. Gr. VII p. 126 sqq. . quae Gregorius exhibet, multo praestant misellis missis ermogenis Vel ex dilucida et distinet dispositione fractatus illius Gregoriani infellegitur eum ex libro unius scriptoris haustum fortasse per plures rivulos deductum a Gregorio in commentarium receptum esSe.

Equidem arbitror capitis Gregorii fontem fuisso Caecilii Calaefinido figuris librum quam sententiam ut stabiliamus, libellos defiguris ceterorum rhetorum, quos ex illo libro Caecilii pendere constat, consulamus Similes locos, quos repperi, apponam hos: Gregor. V p. I 262, 15 .

δια πλειόνων δέχεται την πό

κρισιν.

γενεαλογῆσαι. p. 1263,1αυχ απλῆ δε τοιαυ- τη πότερον ηδίκει καὶ παρεσπόνδει καὶ την εἰρηνην ἔλυεν,

40쪽

quid multa Caput Gregorii amplectitur doetrinam a Caecilio in libro de figuris prolatam: nam hunc librum et Alexander',

et Tiberius exseripsit unde uterque, quae apta uidebantur, sibi arripuit quos Caecilium et botenus secutos, tamen multa eius atque eximia praecepta praeteriisse arguitur hoc capite Gregorii j. Cum alia tum haec apud eos desideramus, quae apud Gregorium legimus de sex generibus, quibus intenrogantibus resistendum sit, inde ad I 263 18 Καν γαρ ερώστὲ μά τι ευστιχ υ λυθείη, ἀνα

Nunc tandem miranti, cur de Gregorio locuti Simus respondere poSSumuS: nam nonnulla eorum, quae hoc loco de solutione interrogationis exponuntur, item inueniuntur in illo fragmento rτεριερ υτ σε υ κα ἀποκρίσεcug. Cuius auctor his ipsis adiectis Aristotelis doctrinam pleniorem reddere studet Veluti legitur p. 333. 6M:τα ἀποκρίσει ητοι δt oraclitεθα καθά ταξ, δν εχουσί τι δυσχερεet, quam figuram Gregorius p. 1263 2T nominat κατα ἀναβολr P. Vtrobique idem exemplum usurpatur, quamquam apud anonymum de Callia, non de Iphicrate narratur meinde conferagri Libri Demosthenis Phil Iridi exhibent reo δη οἰ-S προσορ-

p. 126 κατα δὲ αἰτιολογίαν,

Iam supra memoraui quae praeter Aristotelea in hoc si agmento occureunt Scriptorem ipsum de suo adiunxisse. Quae cum ita sint, minime audacis esse mihi uidetur concludere Caecilium hanc paraphrasin ars rhet. III cap. I confecisse. Quid mihi habet quod hic nonnulla repetiuit eorum, quae in libro de guris exposuit et otidie in scholis declamabat Neque solum in libro de figuris, uerum etiam in libro περι ψου interrogationem et reSponsionem pertractauit Caecilius. Etenim eae aptissimae ad sublimitatem consequendam a Longino de subi cap. I extolluntur. Iam ero perspicimus quibus de causis rhetor hoc caput artis rhet. cuius argumentum per se leuius mediocriusque esse fatendum e8t, paraphrasi et interpretatione ornaueriu