Leipziger Studien zur classischen Philologie

2쪽

CLASSISCHEN PHILOLOGIE

3쪽

FERUNTUR

4쪽

Utrum XIV. et XV. quae seruntur inter Lysiacas Orationes genuinae Sint necne, quaestionem instituenti quot et quantae difficultates obstent, non ignoro. Causae enim extrinsecus petitae, quibus eiusmodi controversiae interdum dissolvuntur, nullae inveniuntur. Namque Fathium i- Fa: Reden L L.

p. 195 nimis praedicavisse XIV, 4 et XV, 9 inter se pugnare nunc Omnes consentiunt. ) De elocutionis autem similitudine, quae inter XIV. et XXX. Or. intercedit cs. Sachsius uber d. m. Rede H L. 1886 p. 41 sqq. recte disputavit B: p. 493. Idem docet p. 42 l) ad nostram quaestionem nihil spectare, quanta ratio concursus vocalium habita siti In or. XIV. et XV. quidem hiatus pari neglegentia admittitur; nam Benseteri de hiatu p. lTb sqq.) placita correxit B: VI, p. 337 sq. Quod denique idem Alcibiades, qui in nostris Or. summo odio vexatur, in XIX, 52 quodammodo laudatur - nam F. huius loci interpretationem veram es8e tuo iure negaveris - contra neutrius orationis authentiam quicquam valet. Etenim ne Lysiam quidem alienum fuisse a causidicorum consuetudine e dem res

clientium gratia vario modo enarrandi apparet e XII, 65. XIII, 74. XXV, 9 comparatis. cs Scheibius Sch. d. Olis.

5쪽

cum ita sint, controversia illa diiudicari non poterit, nisi genera dicendi et Lysiae et orationum illarum auctoris vel aucto rum diligenter exquirentur et alterum cum altero comparabitur. Atque hoc negotium ut apud alios Scriptores, quorum conSue tu dini loquendi observandae pauci e viris doctis operam navaverunt ), ita potissimum apud Lysiam propterea non facile peragitur, quod ne eae quidem orationes, quas ex 42b antiquitus Lysiae adscriptis superstites habemus, certa sundamenta

praebent. Primum enim nonnullas earum a Lysia non prosectas esse manifestum, nonnullas ei abiudicandas esse verisimile est v. adpendiculam); deinde autem, cum cod. Pal. X plurimis et foedissimis corruptelis scateat', non modo reliquae,

L. c. II. 1881 p. 46 8qq. assensi sunt Uestermanno tW.' , qui XIX, 12 interpolatoris esse censuit squ. L. p. II. p. 193. cf. B: p. 536, 3. Argumentum a plurali παῖδες potitum scite redarguit F. in praef. or. XIV. p. 7 adn. 60, 5. - Obiter id quod Κechius invenit icf. Schangius Beur. α. hist. Synt. etc. I p. lb5ὶ commemoro, singularum orationum originem Lysiacam inde non posse deduci, utrum insit forma dualis necne.13 Satis eelebrari nequeunt, quM F. in ed. congessit, nunc Gebaueris-, si doctrina aliquanto aucta et quae B. in aureo de cim. ait. libro

p. 383 sqq. effudit. Praeterea laudandi sunt: Foertachius Foe obs.crit. In L. or. 1829, Lebeauus i- Leb) d. L. Epit. ala echt e m. l863, Berbisus i- Bbin fib. d. yen. dic. ten. d. Re in . L. t 8Ti, FrAMueller M, Obs. d. eloc. L. p. I. 1877, Albrechtius i- A de L. or. XX. 1878 inde ap. 47, Stutger in Hermae vol. XIV p. 501 sqq. Si lin et XVI p. 92 sqq. t -- St 23, RRichter s- Ri, de epit. , qui sub L. nom. sertur, geu. dic. 188lp. 9 sqq., PSchulinius d. L. or. XXX. 3883 p. 38 sqq. Quanti aestimanda sit Caroli de L. iudic. sem. sententiae vet. 1874 rectius quam Itoehliussini Roeὶ ne M. f. Gymnm. 1878 p. 41 ff., dicere mihi videtur B: Burs. Iber. 1874lb p. 479. Alios libros postea nominabo. 2ὶ De eius statu disputaverunt Sauppius s- Si epist. crit. p. 7 sqq.

W: comm . cr. in Rcr. gr. p. V. p. il et de locis aliquot or. ait. interpol.

corr. p. 3 sqq. , Lamyros Herm. X p. 257 Rqq. , Schoellius ibd. XI p. 202 sqq. cf. Roe: Z. L. G. 1877, 9. 10, Fur anim. in or. au. P. 37 sqq. , Erdmannus de Pseudolys. epit. codd. p. 5 sqq. et p. 36 8qq. Rique in Pseudolys. or. sun. sedit. p. 3 sqq. scf. S: Cou. yel. Anz. ΙΙ 1633 sqq. , WilamoWitzius deussch. Lilrty. l882 p. 462, Fu: ph. Rrich. 1882 p. 712 sqq. , Κ. S: ph. Am. XIIIp. 713 sqq. , Geidner i bd. IX p. 102 et in ed. p. III sq. et inde a p. 146. De codicis Laur. C pretio uberius egerunt Sch: obs. In or . ait. P. 5 sqq. et S: Pp. cr. P. 9 sqq. - Codici S. Mare. 422 iis, HBkὶ quin Schou klius

6쪽

De orationum quae inter Lysiaeaa seruntur XIV. et XV. authentia 5

quibuscum XIV. et XV. conferri oportebit, turpissime depravatae, sed eae ipsae ita comparatae sunt, ut compluribus locis, quibu8 ab usitato sermone decedunt, memoria codicis iure in suspicionem vocari possiti Huc accedit, quod Lysias in usu dieendi sibi non eonstat et in gingulis orationibus eae voces, structurae, figurae leguntur, quae in reliquis non redeunt. Quarum quae oratori vindicari possint, quae non, perdifficile dictu est, quoniam quae huc pertinent, magi8 sentiuntur quam demonstrantur.

Addenda sunt duo, quae e natura earum, quas tractaturus Sum orationum sequuntur. Inspeetis enim XIV, 3 et X v, i 2 liquet utramque orationem habitam esse ab actoribus, ut Archestratidi cuidam adessent, qui Alcibiadem timoratioD sive aστροπείας su. excurSum) accu8averat. ) Sunt igitur orationes non primariae, Sed synegoriae atque XIV. deuterologia, XV. tritologia. Nimirum eum illud omnes concedant, Markland

or. XV. superioris epilogum esse putaverunt. Sed quoniam eorum sententia a Fra' p. li 0 sq. explosa est neque cuiquam iam probatur δ), mentionem eiu8 secisse sufficit. Quod vero

Silvius si ista. Lugesta. II p. 149 et 151 3 et Christius syrtech.

Lituraeh. in Ιw. Muelleri enchiridio antiquitatum scientiae VII p. 290 adn. b) pro explorato habent illam pariter ex XIV. excerptam e8Se atque XI. ex X., neutiquam tolerari potest. Cur hoc sibi persuaserint, non profitentur; verum similitudine ar-Wien. Stud. III p. 8l sqq. nimium tribuerit, dubium non est; cf. B: Burs. Iber. I 882 p. 227, A: Z. f. G. 1885, 5. - Scripturas in Aldiuas Ham- burgengis margins adscriptas ici. Rosenbergius II. UIX p. 333 sqq. et Philol. XXXV p. 263 sqq. spernendas esse docuerunt Boe: Z. f. c. 1877, 15, B: Burs. Iber. l879 S. 260, Fu: ed. I p. 163 Qu. l. l) Quo anno haec causa instituta sit, tractabam in commentationibus in honorem Ribbeckii editis p. 466 sqq. - Liceat hac occasione data quae

tum praetermisi asserre. Fraenkelius de or. pro Polystr. hab. p. 8 iniuria 6. dd. negavisse censet or. XIV. Lysiae esse. Sch: olis. Ummala. et Dessoulavat iv. i. huius orationis numerum uncis incluserunt. 2 cf. Dobr. p. 228. F: p. ll, Lipsius l- L ait. Proc. p. 92l, B: p. 495.

7쪽

Frid. NoWackgumentorum et verborum quorundam videntur permoti esse.

Nam ab ntroque actore eadem figura adhibita poscitur, ut reus puniatur XIV, l2, 13-XV, 9ὶ, eadem ratione iudices admonentur, ne laventium preces pluris aestiment quam luges et iura iuranda XIV, 22-XV, 8ὶ neve periculorum olim urbi imminentium nunc obliviscantur XIV, 15 - XV, 123, eodemeto rei' ἐκ διαβολῆς probatur, cur actor Archestratidi opem tulerit XIV, 3-XV, 12), eodem denique nomine praetores appellantur αρχοντες XIV, 2 l XV, 5 eorumque preces imperia XIV, 22-XV, 83. kὶ Quid γ eandem rem eisdem verbis significari et similibus enthymematis resutari num mirum est 3 oratores ut auctoritatem et potentiam praetorum, qui reo aderant, infringerent vel ut ostenderent, cur Archestratidem adiuvarent, num quid aliud agere poterant 8 Ac vide quantum discrimen sit inter XV. orationem et XI. Ubi or. XI. auctor iudices alloquitur sicut accidit in XV. 3 ubi iuris attici tantam notitiam praebet quantam alter in ta 1-33 ubi res tantae novitatis tantique momenti adiungit quanti sunt hipparchi, phylarchi, taxi archi rationes, Pamphyli nomen, Alcibiadis inter hippotoxotas stipendia 2 Praeterea num credi poterit ea quae XV, 9 de iudieibus dicuntur, scripta esse ab eo epitomatore, qui contrarium fere in XIV, 4 legerit 3Inuno ex his ipsis argumentis concludi nece88e mi or. XV. germanam e88e orationem et revera in lite contra Alc. aστρα- τεέας intenta habitam esse. Quod ne inter eos quidem ambigitur, qui eam spuriam esse existimant.' Ergo nihil relinquitur nisi ut or. XV. tritologiam esse cen8eamus, quamquam

13 In hac argumentorum similitudino tam ossendit Sch: II. XXXI p. 367. 23 Boeckhius Statiuh. I l8II p. 284 l- I p. 332 adn. b, cui adstipulatur Sch: II. XXXI p. 367 et in ed. p. LXXXII, Bahius schol. hyp. II p. 282, Fa: p. XI v et l95. - Quantopere vero ea, quao et ex or. XIV. et ex or. XV. de re militari Atheniensium comperimus, cum eis quae aliunde vel novimus vel colligimus, non modo congruant, sed ea supplemi et augeant, optime cognoscitur cum a Gliberti libro Bettr. t. inn. Grach. Ath. 1877 inde a p. 24, tum o LM: lite ait. p. 12l sqq. 462 gqq.

8쪽

De orationum quae inter L Isiacaa seruntur XIV. et XV. authentia. 7

alterum eiusmodi exemplum non invenitur es. L: Il. p. 92ladn. 4453.

Has autem orationes synegorias e880 si quidem iugie statuimus, id quod proposui, duplicem ob causam difficilius expeditur. Quarum una est, quod eo subsidio quod e narrationi η condicione sumitur quodque tanto gravius et fidius e8t, quanto magiS Lysias ea arte omnes superabat, plane destituti sumus; altera, quod cum alia tum argumentationem Orationum illarum eadem severitate qua ceteras metiri non debemus, cum argumenta plerumque rebu8 extra causam p08itis floci8 ante, post, circa rem, non in re) contineri congentaneum git. His omnibus difficultatibus explicatis non mireris viros doctos indagantes quo iuro Harpocratio S. v. Dr. XIV. suppositam esse conieci 88et, alios abiudicavi Me eam a Lygia, alios attribuisse. Quoniam autem eorum sententias li. exposui, nunc quid eidem de altera oratione Sen8erint, enu

merabo.

Eam igitur a Lysia compositam esse primus quod sciam, negavit Taylorus sed. Reish. V p. 5533. Cui quamquam resta-gabatur Reighius p. 557, tamen assensi sunt Boeckhius it. et Bremius sori sel. 1826 p. Xum et 1233. Reighianae autem opinionis defensores exstiterunt Frangius sedit. 1831 p. 286 et Boelacher de vii. et scr. L. 1837 p. 85) nec tamen pergumerunt Bahio li., Sch': li., Fa'. Deinde in hanc controversiam inquisivit R: li., qui quid a Lysiae sermone alienum esset, se non videre prosessus est. Idem probabatur Κ' et F' v. s.), nihil commotis Fra' scrupulis. J His adiungendus est Thoma-

schi hing Th), qui Lysiae or. XIV. et XV. iniuria a quibusdam in dnbium vocari in thesi bus dissertationi de L. epit.

authentia verisimili) adsertis contendit. Postremo B sententiam referre opus est. Qui quamvis argumentis non contemnendis or. XIV. authentiam addubitaverit, tamen alteram propterea tantum in suspicionem trahit, quod hanc ab eodem auctore compositam esse sibi persuasit.

I p. tib et 237. Huius argumenta suo loco tractabuntur.

9쪽

Haec sunt, quae Vv. dd. disseruerunt. Omisi ut par est, nomina eorum, qui utram in partem abirent, planis verbis non pronuntiaverunt. Videmus autem or. XV. a Lysia prosectame8se multo plures negavisse quam contendisse, cum de praecedente contrarium statuendum e8set. Sed cum considerarem, qua via ac ratione disputatio mea

rei convenienter procederet, id optimum mihi esse videbatur primum de verborum delectu, deinde de compositione, tum de Ornatu disserere, quarto autem loco Dionysii de Lysia iudicio ) pro landamento posito, ea quae illis capitibus enucleavero, examinare et utrum orationes illae eisdem virtutibu8 excellerent vitiisque eisdem laborarent pervestigare. Hoc enim si statui potest, eas Lysiae esse, sin negari oportet, Supp08itas esse per Se intellegitur. Dignam autem esse Dionysii disceptationem, qua et vitia et virtutes illas dimetiamur, nemo infitietur. Nam ea ingenii lacultate et eo naturae habitu Dionysius eXOrnatus erat, ut quid nniuscuiusque scriptorum vetustorum proprium et laudabile esset, dignoseeret et perspiceret.*ὶ Quare discrepans ab aequalium consuetudine neque Thucydidi neque cuiquam alii summam laudem tribuit, sed Demosthenem unum in fastigio artis et eloquentiae stare eiu8que 80lius vestigia persequenda esse censui L Ac ne in Lysia quidem, quamvis eius indolo adeo captaretur, ut quatenus nunc iudicare licet, interdum nimiis eum laudibus efferret, quid vituperandum et vero artifice indignum esset, celavit aut silentio praetermisit. Praeterea id velim respicias multo plures quam nobis illi libellos cum ab aliis tum a Lysia compo8itos in promptu sui38e, quibus inter se comparatis certum et iustum iudicium facere posseti

10쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 9 CAPUT PRIMUΜ. Do deIeetu verborum.

Iam igitur enumerabo singula verba et singulas elocutiones, quibus auctores illi usi sunt; sed ne molestus sim, et notissima omittam et ubi fieri potest, ad eos relegabo, qui similes locos iam congesserunt. Eorum autem libros nominavi p. 4 in adn. l. i in verba.

Quid verum sit, vix unquam dicetur. Per se vis voculae ἐπινικίοις quadrat ad prooemii maiorem vivacitatem et K: Munes.lὶ Quomodo haec particula explananda sit, cum dependet aut de verbis affectum significantibus aut de adiectivis impersonalibus, disserit Ahenus d. Griage d. Lehre v. Temp. u. Mod. im Griech. p. 87.2ὶ Hare emendatio Boissonadii sad Philostr. ept. p. 98ὶ certa esse mihi videtur. eL F: Rdp., Sch: vind. LΥs. P. 83. Diuitiaco by Cooste