Leipziger Studien zur classischen Philologie

31쪽

Sed labebar longius; redeo ad XIV, 2, ut duos addam locos, quibus adiectivum et participium particula καὶ inter se conectuntur: XXIV. 15: ἱβριστής εἰ iri καὶ διακείμενος, I, 7:

Apud Lysiam enim persaepe copulatur play. 80l. cum pl. coniuncto. In XIV. or. idem redit g 38: λέγειν δυνα ιενος καὶ φίλων οντων και χρυιατα κεκτημένος. 2) g 5: ro λιιωσι γαρ λέγειν, ως Ουθεὶς ενοχός ἐστι λιποταξίου ουθε δειλέας. ιιόχην γαρ ODδεμίαν γεγονέναι, τον δενοιιον κελειειν. . Eadem ratione enuntiatum ab ως ἴτι) incipiens excipitur infinitivo X, 6. XIX, 2b. XXXI, 15. cf. M: p. 25. 3 XIV, 7: dεiν .. κινδυνευειν ἱλαευειν εἴχετο. Duo in sinitivi, apti ex diversis verbis, sese subsequuntur XXXIII, 6:αζιον cερὶ των /ιελλοντων ε σεσγαι δεδώναι. Aliquotiens tres infinitivi sese excipiunt; cf. Foe: p. 39, F: ad XXXI, 5.34) XIV, 14: ηdέως αν οἱ /ιεν. . Ωνερtiremoveto, οἱ δε ἐπε- ιέλοντο, οἱ δε ἐστρατευοντο, οἱ δε ἐκινδυνευον. Imperfectum tenet locum aοristi in enuntiatis irrealis condicionis, ut quod olim fuerit, maiore vivacitate describatur. es F: ad XIII, 36

τεσθαι, &λλὰ .. ποιμαι. Infinitivus acristi et praesentis sibi respondent etiam VII, 38: ψευδεσθαι γ εργασασθαι, XII, 73: ἐπιτρί pMι καὶ χρῆσθαι etc. cf. Fu: diss. p. 28, Si l p. 558. in

li Non video, qua re Dobreus commotus hanc voCem exterminarit. v. i.

32쪽

De orationum quae inter Lysiaeas seruntur XIV. et XV. authentia. 31

sedeo hunc usum loquendi exemplis illustrare. 8J XIV, 38: λέγειν δυνάμενος .. καὶ χρῆsιατα κεκτγημένος O13έαοτ' ελθc ιν ευθυνaς ἐτολμ ε δουναι. Sunt igitur duo participia ad unum verbum primarium reserenda, alterum alteri

subieetum. cf. G: ad I, 8. XIII, 1 l. XVI, 16. XIX, 13. 23 Substanti R. ti; ti νδρες δικασται in XIV. Or. - 47 si in undeviciens, in XV. l2 sig) octiens. De allocutionis apud L. usu tractavit Rochelius in diss., quae inscribitur de all. usu, qualis sit

ret nec collocationem nee frequentiam earum allocutionum quae in or. XIV. et XV. inveniuntur, cum Lysiae consuetudine dig- sentire. Nam scriptores illi et alloquuntur iudiees statim initio v. adp. ll. et collocant hanc formulam vel p08t pron. D ιεiςl Eo magis monendum est In or. XXXI. non minus undeciens articulum eum infin. componi iv. ady. . 2, Ideirco Cobotus artientum inseruit lVIII l, 4: π. πλείονος ἐποιέ-σατο δοκεῖν ἐμου κηδεσθαι. Nec vero opus est. cf. Κirchner P. 1 l. 3 Fugerunt eum disputationes Philippit d. Areop. u. d. 0h. p. 323sq. et Sitilii p. 152 sqq. Alia in adp. supplebo.

33쪽

vel post incisum enuntiati. In fine autem longioris periodi sicut XIV, 18 sormula illa ponitur XIII, 70. XXV, is et contra

G. qui XIV, 17: δεινον δέ μοι δοκεi, o. a. d., εὶ ναι Verba transposuit do arg. ex contr. p. 923 codicis memoria nescio an defendi possit Ioeo simili XIII, 47 ταυτα δεκεiνοι. . O ἔφασαν ἐπιτρεφ&ι την εἰρωήνην, εὐ a. d., etcοιήσασθαι. Utique non comprobo I alberismae sp. 33) sententiam, qui εἶναι deleri iubet. αργ υριο ν XIV, 26: αργυριον εἰσεπράττετο. cf. Perig. p. 12. ἀρετὴ a) - καλοκαγαλα, quod verbum non novit Lys. cf. Jahrius quaest. Isocr. p. 16. b) pluralis merita - ευεργεσιαι) XIV, l8: αι τῶν προγον ον ἀρ. XXX, l idem.

34쪽

De orationum quas inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 33

redit. Sed similiter is dicit ἐλαίδας ἔχειν c. genet. vel ins V, 21. XXVII, 3-XII, 53. ἐραστής XIV, 27 ἐρ. γενομενος - D. 75. Eroti 231 ,233'

99. XXIV, 14. XXV, 3. XXXIII, 3 . θεος XIV, 42: περὶ πάντας τ. θεους σεβηκασι, XII, 9.es XXXII, 17. - XIII, 3. XXV, 22.

39, 42. - cs XII, 20, 22. XVIII, 2. XXV, 8 ἐλάχιστον

1 Articulum to inducendum esse docuit Foe: p. 42. Videtur enim ortus esse ex iteratis no litteris, quae insequuntur. - Silentio autem praetermitto Halberismae coviecturam sp. 34): πω. - ΕOs locos, quibus in eod. X strticulus salso aut additus aut omissus est, permultos congessit Seh: Ieet. L. p. 362 sq.

Ipsigar Sindlati. III. 3

35쪽

ιη της. bin in bonam partem XII, 32, 48 fol. RFu: ad XII, 32). XIII, 2. 'νομοθέτης XIV, 4-X, T, 30. cf. Carelius p. 14.Oνειδος XIV, 33: καταλιπεῖν XXV, 6. Erol. 23l'; plur. XIV, 29. XII, 93.

παράδειγμα saepe numero in Lysiae orationibus legitur et multis cum verbis componitur. aὶ XIV, 45: παρ. ποι ησαι καὶ τOU αλλοις καὶ τοῖς τουτου τέλοις, es. XVIII, 23:α. ποιῆσαι τοῖς βουλομένοις, XXVII, 6. XXVIII, li. b) XIV, 12: τουτ ρ παραdεθματι χρώ/ιενοι, 32: ταIς υμετέραις ἀρεταὶς χρrτω παρaδειγι ιασι περὶ τῆς ἐαυτου πονηρίας cf. p. 463, XXV, 23: τοὶς πρότερον γεγενν μένοις παραδείγμασι χρωμέ

A: p. 51.1τ ρ αγ μ a C. Rehdantgius: de vario, quem habeat apudor. Rit. Tecima Vocabulum n8u ac ratione. diss. 1874. a) - id, quod in dicendo agitur; argumentum.' XIV, 16: περὶ αὐτουτου πράγματος οὐχ εζειν αυτους, ο,τι λέξουσιν. XXIII, 1. IXJ, 2.

VIIIJ, li: περὶ τ. αρ. λέγειν, XIII, 3: ἐζ ἀρχῆς τῶν πραγμέ-

sit vox media cs Ahen. p. 83), adponi solet, si illam notionem amplectitur, attributum cs. F: ad XIV, 1 et XII, 28 . Id tamen deest etiam XXIV, l. cf. IXJ, I 3, 1 b. τεκμήριον, οτι XV, 5. III, 23. IV, 12. XXII, ll. XXIV, 11. XXIX, t. XIII, 73-XVI, i l. XXV, b. XXX, 15. cs. F: ad XV, b et XXV, 5 p. 47lin.

1ὶ Cur sic locum restituam, p. 36 disputabo. 2ὶ Reo II. CXV p. lb6 iniuria verba: μ νυτος-γενομενος deleri iubet. Diuitiam by Corale

36쪽

De orationum quae inter Lysiaesta seruntur XIV. et XV. authentia. 35

sio fui til) Sunt quaedam verba, quae per brevitatem ita usurpentur, ut quamquam in universum dicuntur, tamen propriam rem et certam significent. Cuius generis voces sunt: αἱ νῆσοι XIV, 30 - eae insulae, quae cum Atheniensibus foedus inierant; η ναυμαχέα: XIV, 30 - pugna apud Aegos flumeneommissa. Suppetit relegare ad F: ad hos locos. 2J XIV, 4: εἰκος .. ἐστιν, ἐζ Ου την εἰρίνην ἐποιησόμεθα,

Quod una est res, de qua agitur, p0tius exspectes περὶ τουτου. Sed frequentissimus est huius pluralis usus; os Sch:

vind. p. 38, 69; R et F: ad XII, 9; St 2 p. 103.

Tria sunt, quae de articulo moneam: I) Omittitur ante nomina hominum, populorum, terrarum, arbium. cf. Perigius qu. Lys. sp. I. En exempla: a) in XIV.

l Teneo nomen Alcibiadis; cf. Emp. opuac. ed. SchneideW. 1847 p. 87. 3.

37쪽

tio νιοι si 30, 33, 34, 30. In 37 cod. praebet αυτοὶς Aaκε- dat IO νέοις, quod stare non potest. Sch' autem coniectura v. ed. p. XL) resutata est a M': Philol. XII p. 101 sq., Bremii v. ed. a Foe': p. 40sq., Foes ab illo II. Ia p. 376, Sintenisti denique emendatio Zutar. i. Ain. 1835 p. 524-ci, ἐγένετο - dicere solebas non quadrat ad sententiam, cum Alei-biadem omnia, quae noverat, eodem tempore, non eadem identidem dixisse perspicuum siti Itaque relinquitur, ut corrigamus: aυτων A-εJαιμονιοις. - Cur in o 19 'Eλληνες articulum habeat, per se intellegitur. - Nomina terrarum vel

2) XIV, 13: οἱ ἐν τῆ πολει. Saepius coniungitur articulus cum subgt., quod dependet de praepositione. cs. Si 2 p. 10 l.

post particulas aλλα, ξ, καί και - καί, τέ - καί , Ουτε - ουτε, εἰ μή, cum sequitur sub8tantivum cum praepos. compo8itum, modo iteravisse, modo omisisse articulum ostenderunt F: ad

X, 7 et St 1 p. 502.

li Haec forma, a Lu inventa squ. L. spe . P. t 6sq. , nunc omnibus probatur.

38쪽

De orationum quae inter Lysiacas seruntur XIV. et XV. authentia. 3T- β 20: των γεγενημένων αἰτερ μεταμελει. Quem locum M. sicut alios falso putabat hue spectare; quomodo explanandus sit, docuerunt B: Bura. Iber. 1877 p. 260 et Me: Z. f. G. 1878,7. - Iure autem huc reserretur XIV, 9: ἐβουληθri καὶ Θι- ιος εὶ ναι καὶ τα χρήματ' ii αντου dris ev9ζναι καὶ .. ενοχος γενέσθαι nisi propter sententiae perversitatem haec verba καὶ τα χρ. - ὁγ. esse interpolata statuendum esset. cf. contra F' L: ait. Proc. p. 465 adn. 783. εγώ M iusta oppositione XIV, 3: Oσα Ουτος παρα- οιπεν, ἐγώ καθ' εκαστον διδαβω. b) modestia quadam actor

id, quod ipse sentit, opponit eis, quae alii iudicant. XIV, 8: ἐγω δ' Myoυμαι, 22: ἐγ δ τοένυν αDo cf. FG: ad XIV, 74. XII, 8. Similes sunt ei loci, quibus aetores ea, quae lacturi sunt, hoc modo instituunt XIV, 2: εγω .. πειράσοιι m. cf. XIII, 30: ἐπ α Οφωρέο ἐγω αυτον Hςελέγξω. XII, b, 51. XIII, 75. c) ἐγω μεν ουν. Incipit ab hac formula peroratio: XIV, 46. XV, 12. cf. Th: p. 30. Q XV, 1: ἐγω μὲν .. αἰτουμαι recte explicuit F. cf. XVIII, 27. XIX, 4b. XXIX, 4. ἐκ εἶ νος vi subsequitur pronomen ουτος vel αυτος et pertinet ad eandem personam XIV, 28: φασκων τουτον ora ως sic emendavit Hirschigius codieis memoriam, cs N a&tipo ν

TOD. - Gemellus locus, quo haec duo pronomina eodem in casu ponantur, apud Lysiam non exstat; similes tamen sunt I, 20: ως αυτ, τελευτωσα εἰσαγγείλεις καὶ ως ἐκείνη τεῶ χρόν μαεισθεέη cs. F). XXVIII, 13: ODδὲ αδίκως τουτοις φημὶ ανειναι υπολογον τὴν εκεένων gwγην cs. PRUueller Progr. Merseb. 1866 p. 103. Praeterea F in adnoti ex aliis scriptoribus non pauca exempla protulit, quae plane congruunt. Itaque illo in loco ostendendum esse non arbitror. - b) substituitur pro

p. 7I, Sch: Vind. p. 46, Τh: P. 37. olo ς τ' εἰμι XIV, 36. Locos congessit F: ed. II p. 171.

39쪽

ος ) a) per emphasim dictum est XV, 10: περὶ 'ALκιβια

Foe: ed. p. 8, F: ad XII, 40. b) sicut pronomen οστις in enuntiatis interrogativis secundariis XIV, 3b: εἰσηγησαιτο saνὶ . ., ω χρη κ αταλαβεὶν, δηλώ σειε δ' ciν, α κακῶς φυλaττεται, δι-daςειε δ' aν, α πονηρευς ἔχει es Fra: p. 174, R et F: ad XIII, 4, Karlowa p. 15 sqq. c) si praecedit ουτω, particulae υἰστε vice

iungitur. XIV, 3b: τίς ουτως απειρος τνς αυτου πατρίδος. ος Ουκ αν εἰσηγησ. Notandum est Lysiam duobus locis, qui similes sunt, usurpavisse οστις I, 3: ουδεις Ουτως ολιγ υρως δ aκειται, o τις οἴεται, UI, 41: τω . . Oἴτως ἐστιν ευηγης,δστις προνοεῖται. cs. M: p. 26. Sed dubito an hoc non premendum sit. Namque numerus locorum minor est quam ut certa lex statui possit, et adiectiva τοιουτος et τοσουτος Semper sere componuntur cum Oς pronomine. cf. G: de arg. p. 25

et in ed. ad XIII, 13, Sch: obs. p. 27. dὶ dependet de verbo enuntiati secundarii, non relativi proprii XIV, 16: ον εἰ τqL-

ται, 11 περι ωH. βὶ omissa XIV, 40: τ. νομων καὶ τ δν ορκων, οῖς εὐμοσατε saliter β 37 et β 43). Huius rei exempla cum Bohlmannus de attr. usu et progr. , qual. suerit in enunt. rel. apd. Ηdt. Antiph. Thuc. Andoc. Lys.) congesserit et illustraverit et quae neglexit, suppleverit Schulgius censor ph. Mach. 1883 p. 664 idem scripsit de attractionis apud ceteros oratoreSusu), aliquid addere supervacaneum est.

ii Quas formas pronominum ος et οστις Lysias adhibuerit, indagavit rioWa ll. p. Ib. Comparari possunt eae, quae in titulis inveniuntur; cf. Sehmollingius pari. II p. 2 sqq. Diuitiam by Corale

40쪽

De oracionum quae inter Lysiacas seruntur XIV. et XV. authentia. 39

O υ τ o ς a spectat ad reum eiusque socios XIV, 2 bis , 9, 12, 17, 20, 23, 2b, 28, 31, 39, 40, 13, 45, 46. - 18, l9, 2 l, 30, 34, 46 bis3 - XV, 10 - 4, 5, 7 stis , 8, 1l ad praetores, qui reo adsunt; es XIII, 903. Qui usus tam frequens est, ut pron. illud

saepissime etiam eis locis collocetur, quibus pron. reflexivam postulatur XIV, 31: εἴθιστο λέγειν, ως Ουκ εἰκος εστι τον μεν πατέρα a OD λaβεὶν, τουτον ὁ ' αδίκως διαβεβλῆσθαι, es. L: qu. L. p. 13, Fra: p. 1828q., Foe: p. 68sqq., es: p. 20, G: ad XΙΙ, 84. ὶ - b) reserendum est ad pron. relat. praecedens XIV, 29: αλύ ον ἔδει .. εὶνω. . ODτος πειραται , XV, 11:

περὶ ων ... αποδεικνυουσι, περὶ τουτων . . . XII, 70: περὶ

ων . ταυθ' XXV, 8. XXVI, 12. c) comprehenduntur ea, quae enuntiato secundario antecedenti dicuntur. XIV, 5: τον

e) genere et casu adaequatur pronomen ei gubstantivo, quod pars praedicati est XIV, 12: τουτ o naραδεέγματι χρω/ιενοι, es Brem: exo. II, FG: ad XXV, 13, M: p. l7. f) Interdum fit, ut genetivo τουτου, apto de comparativo adiectivi, id introducatur, quod comparatur; cf. FG: ad X, 28 et XXV, 23, quibus Iocis etiam aliorum virorum doctorum seripta enumerantur. XV, 3: τί δ' αν αἱσχιον ἔθος η δεινοτερον πραγμα τουτου τῆ

1ὶ Renner: comm . Lys. cap. II p. 2b sq. falso contendit hane rationem non admisgam esse, nisi ovetoc in genetivo positum esset.