De poeseos Hebraicae atque Arabicae origine, indole, mutuoque consensu. Atque discrimine commentatio a regia inscriptionum literarumque elegantiorum academia, quae Lutetiae Parisiorum floret, praemio ornata

11쪽

Ceterum ubi lucubrationem hancce publici jurissacimus, haud silentio possumus praeterire, primum ejus caput, quod de Origine et causis poeseos Hebraicae tractat, OVam e parte induisse sormam, diversam ab illa, quam autographum nostrum, Regiae inscriptionum Academiae transmissum, exhibebat Νam quo illic de Pentateuchi origine artisque scribendi apud Hebraeos initiis disputavimus; in qua disputatione iis in universum innixi sumus undamentis, quae jam a Valero in Commentario in entateuchum acta fuerant, quaeque

inpraesentiarum quam plurimis Germaniae theologis probantur. Neque tamen placita nostra detentateuchi rigine doctissimis lucubrationis nostrae arbitris adrisisse Videntur. 3mque cum opusculum nostrum praemio OrnandUm censerent, monebant simul, sese in aciendo

judicio placitorum illorum nullam habuisse rationem. Quod tantorum virorum judicium nos induxit, ut, quae de entateuchi origine artisque scribendi apud Hebraeos initiis disputaveramus, in edendo libello Supprimeremus, in quo illorum locum disquisitionem de aetato obi a minumque nonnullorum, in Geneseos libro obviorum, substitueremus ua mutatione nihil in rei summa mu-

12쪽

Quod reliquum est, Vir doctissimo atque ossiciosissimo, Henrico Orthobi Fleischer, linguarum orientalium in Academia ipsiensi professori, impensissimas reserimus grates ejus namque beneficio essectum est, ut libellus noster, in Iebraicis maXime Arabicisque locis, quam emendatiSSime e prelo prodiveris. Vindobonae, mense Martio a. MDCCCXLIII.

13쪽

Origine, indole mutilo silc Con Seu SN ut quo discrimine

15쪽

De origine it causis poeseo. Hebraicae.

q. l.

seos Hebraicae originoin ad antiquissi in tempora recedere, notia est, qui eat infitias. Nanique si ver uni est, Sucros Hebraeorum libros , quos Veteris estamenti complectitur codex, antiquissiniis humani ingenii monumentis esse linum Brandos; si verum est, prima cujusvis populi conamina iteraria poeticis contineri usibus nemo prosocio negabit, poseseo Hebraicae originem a remotiSsimis temporibus esse repetendam. Quae cum ita

sint, insigniter tam se alucinati sunt viri docti in definiendo seni Pore, quo Hebraeorum o sis omnisque in universum populi illius ros iteraria originem habu orit. Namque fuere, qui rei literariae,inio conscribendorum librorum apud Hebrasos initia vel ad Abrahamum, gentis Hebraicas conditorem, referrent ). Alii, cis haud ad Abrahamum usquo recoderent, tamen liquot Seculi Aunt Mosis aetatem re in Hebraeorum iterariam, proinde et Oe- sin initium sumsisso contenderunt ) uuae eorum maxime est I Imman Bergori introductio practica in Vet. Testam. Partis I

16쪽

4 Pars Cap. I. sententia, qui absolutissim uni illud poeseos Hebinicae specimen, librum Iob ι, jam ni Mosem compositum fuisse opinati unt. Quae opinio cum ad definiendam poeseos Hebraicae originem haud parum faciat doctissimorum praeterea virorum, Caryzovii, Lowllit, . . Schullensii, ichhornii, tulim anni, Ber- tholdii aliorumque commendetur auctoritate ), Operae Pretiun Videtur, potiora, quibus opinio illa fulcitur, argumenta in XR-

q. II.

Librum Iob anio Mosis aetatem fuisse compositum, hi Smaxime argumentis opinionis illius auctores atque patroni Vin

cere conuntur:

I In Iob libro omnia summam redolent antiqui intem; nanaque familiarum patres pro antiquissimorum temporum more ipsi Sacra laciunt, neque sacerdotum ordo , qui inde a Mosis aetate inter Hebraeos obtinuit, Iibri auctori cognitus suisse Videtur. Memorantur quidem cap. XII, v. 19 rid , quod in men Vocabulum eo loco non sacerdotes, verum ad instar Sequenti d zr DN, potentes, optimates significat. Accedit, qu0d Senioribus quam maximus habentur honos, iis solis sapientia falli nescia tribuntur, et nil eorum sententiam res dubiae ni quel

controversae componantur quum contra inde a Mosis ne into lex divina inanis AEnpientiae don omnisque controversitam urbi tella Curpetovi introductio nil lit, ros uno n. Vet. Γestani edit ili'. 1, i. 4. I. Lowilii de sacra Iebrueorii iii , ε si truelectioneFe edit. d. I . Micliae lis P. I, p. 650. Lilier ob ex versionii A. chulion sit, odit. Germ. p. 3 se tu. Eictili orni introd. ii et 'Testani edit. III, t. II, p. Tu se illi. ., tulit manni in iro in lit, runt ubi praeniis si ejus dein nuctoris versioni oritannicilla ubi p. Is se sit. Iorili lilii introd. iist crit in libros Vet. ilviqii Testum M'. V, p. 2l32 se tu.

17쪽

De origine e causis seseos Hebraicae.

existi inaretur. Denique et numen divinunt in gravioribus reruni incinentis Onainibus adparere putatur; quae opinio post Iosem

vix apud Hebraeos deprehenditur, ilibus quippe tena poribus nu-iuinis divini loco angeli adparere putabantur. Iaud quid eiunsgari potest, et in prophetaru in libris psalmisque nuntinis divini

ad paritionem interdum memorari, quae tamen res, Secu atque

in Iob libro, non nisi ad poeticam fictionem referenda ).ΙΙ In Iob libro nequo populi Hebraici historia, neque eges

Mosaicae Squam respiciuntur. ulla illic mentio celobratissi inorum populi Hebraici majorum Abrahami, suci atquo Iacobi; nihil de ejusdem populi migratione ex Aegypto, transitu per inare Erythraeum, bellis, cum Cananaeis nitisque populis gestis, in quo exilium ejectioneri nihil de merosolymis, ione, templo

caeriinoniisque LeVitici S. Imo nec ipsum uiuinis divini nomen rari', quod inde a Iosia aetate prae ceteris Dei nominibus apud Hobraseos invaluit Iob auctori cognitum fuisse videtur. Namqueoisi saepissime numinis divini lentio injiciatur, Jovae tamen nonien praeter Armini prologum et epilogum, qui seriori tempore adjecti Sunt, nuSquam occurrit, nisi cap. XII, V. 9, et in sermonum, qui Deo tribuuntur, inscriptionibus. At vero in priori illo loco perperam pro ries es legitur; et quod ad in scriptiones naen Orntas adtinet, perqua in verisimile est, illas seriori tena pore adjectas fuisse β).IlI Ipsu in quoque dicendi genus, quod in Iob libro depre-honditur, documento est, librunt illum ante Mosis aetatem compositum fuisse. Namque quam plurima Vocabula ea occurrunt

4 Eiclihorni introd. in et Testam . . III, p. 575. Bertii oldii introd. P. V, p. 2132, 2140.b Eichborni introd. in et Testam. t. ill p. 569 575. Stulit manni introd. in librum Jobi, p. 7, 48. Bertholdii introd. . , I, 2I33.

18쪽

6 Purso. Cap. I. significatione, quue vel ante Mosem, vel ipsi Mosis ne tuis obti-nllisse, postea Vero ex hominum usu evanuisse videtur. Huc

reseras pronomen 3 pers. 'ri, quod cap. XXXI, v. l, loco seminini adhibetur; qui loquendi usus, praeter Penini euchum, nusquam nlius in Veleri estamento operitur. Addo verbum p et , quod in Iob libro probum, integrum, insontem esse, justam causam habere significat quam significationem nonnisi locus Mos cap. XXXVIII, 26, refert, serioris autem aevi Scriptores paululum immutarunt. Haud aliter et de vocabulis db: cap. XVIII, 14 ), et daba cap. XX, i, statuendum. Namque Vocabulun 'ab indo a Davidis et aio non nisi regsem denotat; at Vero Ococitat non regem, Sed ducem significat undo esticitur, Iobilibrum iis temporibus fuisse conscriptum, quibus Hebraei neque regibus

subjecti essent, neque omnino regiae dignitatis notionem tenerent; quae tempora procul dubio judicum Hebraicorum transcendunt aetatem. Quod ad vocabuliam ab adtinet, praeter locunt Iaudatum uspiam singulari numero occurrit unde conjicias, hunc loquendi usum ud antiquissima recedere tempora. Haud quidem desunt, qui ex Masoret harum sententia pro Singulari u b pluralem vj a ba legendum praecipiant, quae tumen lecti recepi a deterior censenda. Numque o criticorum sentent in locii dissicilior minusque usitata suciliori utque Silutiori e ceteris paribus, 6 tu erili oldii iitrod. V, p. 213ι, ubi cap. XV, o citatur.

At vero eo loco vocubulum aru non iubeti tr. Quare putari iii, Beriliolis tum culi. X lli, 4, rest, exi Sse, quo in loco inii in vocabulum illud occurrit. Otalidum in iiiii versum diligeritissimum illum alioquin nuctorem iii citandi locis biblicis minus diligenter versutum suisse. umque et in iis, quae Sequenti

pugilia 2135, cituntur locis biblicis, ob Xlli . I9, ,enes. X lli, IS errutum; siquidem Job Xll, 19, et Genes. lv IS,

legendum.

19쪽

De origine e causis poeseos Hebraicae. anteponenda accedit, ii odist verbum singulare didi Tn singularem nomini numerunt requirere videatur 73.

His fere nituntur argumentis , qui Iob librum jam ante Mosis aetatem compositum fuisse contendunt. At Nero argumenta illa Deili negotio infringi posse videntur. Namque merit Op

I Quod si re vera in Iob libro antiquissima depicta sint

tempora, vi tamen inde sequitur, auctorem libri antiquissimis illis vixisse temporibus. Namque et serioris aevi Scriptor priscorum temporum more depingere potuit, imo debuit, si libri materia se priscis illis temporibus repetita esset. Sed negamus, in Iob libro omnia summam redolere antiquitatem. Licet enim Iobus, patris familiae personam Sustinens, pro temporum antiquissimorum more ipSe Sacra faciat, inmen perperam Sumitur, libri auctori sacerdotum ordinem haud fuisse cognitum. tenim qui cap. XII, 19, memorantur 'rri non potentes, magnate , verum acerdote denotant. Provocant quidem, qui priorem tuentur significationem, ad vocabulum 'rre re, quod praecedentit: irri in altero hemistichio respondst, dubioque procul potentes significat. At vero ex parallelismi legibus non ejusdem plane notionis requiritur repetiti O sussicit, si cognatae Similesque notiones sibi respondeant. Iam ver sacerdotum potentumque notiones cognata PSSe, nemo negabit, qui meminerit, quantum Sacerdotes apud Hebraeos polluerint. Quare in loco audato sacerdotes optime respondent potentibus, neque ulla adest ratio, cur a Vulgari vocabuli ri signification discedendum sit. Accedit, quod nullus in univorsum in Veteri Testamento habeatur Iocus, qui arguat, Vocabulo illi, praeter sacerdolis significationem, et p9

20쪽

8 Pars I Cap. I. lentis, sive principis inesse notionsim licet nim et Chronicorum auctor Io cum 2 Sam VIII, 18, irrid in ' Σ', et iii Davidis erant irridi . in loco parallelo Chron. XVIII. 17, interpretatus sit 'Iburi 'bis' Ces': Nur 'rax et ilii Davidis erant principes ad manum regis, tamen et inde non esticitur, vocabulum et arieti eo loco principes denotaro. loterant enim ianidissilii et sacordotum domesticorum fortasso muneres fungi et principes a regis latere esse; sed Chronicorum auctor de munere sacerdotali silet, quod non Levitici fuissent sacerdotes, proinde et sacerdotum munus haud clogitim administrasse viderentur. ΙIaud aliter otiam ' do ceteris statuendum locis, in quibus pro vulgari sacerdotis significatione principis notionem cum vocabulo 'iri conjungendam esse nonnulli existimarunt eque ex cognatis cum sermone Hebraica dialectis principis notio vocabulo In vindicari tuto potest Provocant rivi dein id Arabiciam os cui ministri tribuunt significationem; unde ministri regii principisve notionem ad Hebraicum Ire transferri posse existimant At vero Iicet Arabicum p. inter colora etiam illum denotet, qui negotium alienum curat, clamen nusquam ministri regii sive principis obtinet significationem perperam igitur ea significatio ex Arabum Ioquendi usu ad Hebraicum aridi trans sortiar En quae Firuzabadi, Iuculentissimus ille linguas Arabicae interpres, in Namuso,

ec. O . ut A et O , sicuti AE et a et modi aDhamma, sicuti

res, omen actionis cum Fallia. Conj. V. Ο nom. nct. Fa, praedixit illi occultum quod qui iacit, dieitur pli, tui .