De Aristotelis libello de Xenophane, Zenone et Gorgia

31쪽

Qui locus plane impeditus est, quamvis O vois r μα sit ex Cod Lips restitutum idem liber exhibet καὶ iis πρωτον Conjicio sed dubitanter haec sic esse consormanda Π γαρ μολυειεἰς ἀλληλα φέρεσθαι καὶ περιιστασθαι παλιν, nisi παντα malis)στουουν ἐς αλλο καὶ τουτου ἐς τερον, εἴτε το πρωτον εῖτε καὶ αλλο, μεταβαλλοντος αεὶ Hoc enim dicere videtur, fieri posse, ut perpetua haec sit mutatio, ut unumquidque modo hanc modo illam speciem induat et vel revertatur in eam formam, qua primima fuerit praeditum, vel aliam ex alia sciscat. Conseras piae ab initio hujus capitis leguntur H δεν κωλυει γεγονέναιετερα εξ τερων καὶ τουτο εἰς πειρον ἰέναι, τὶ καὶ ανακαμπτειν κυκλω, ωστε το τερον ε του ἐτέρου γεγονέναι. P. 976. B. 29 'Eτι καὶ την - τί αυτω μένοντος του πραγματος τοπω - εἶ v μετα λην η αλλοόωσιν τ αλλοι κακεῖνος λέγει Ουδε ε των ἐρημένων αυτω κωλυε κινεῖσθαι τα πραγματα, ταν εὐλευκου μέλαν et εκ πικρου γένηται γλυκυ, υδεν γαρ - μη ιναι κενον et μὴ δέχεσθαι - πλῆρες GDOωυσθαι καυλυει. Horum verborum satis impedita est sententia, scribendum cenSeo: τι και κατα τὴν τω υτι μένοντος του πραγματος τοπι του ειδους μεταβολην - κινεισθαι τα πραγματα, quamquam

etiam scribi possit τη - μεταβολῆ, sed prius praestat. Et de rerum mutatione disseruisse elissum arguit etiam Aristoteles Phys. Auscult. I. I: τι μεν - παραλογίζεται Μέλισσος δῆλον

32쪽

Gρ - πραγμαππος, καὶ μὴ του ρονου, κιχὶ γενέσεως siet τῆς απλῆς, αλλα αλλοιωσεως, ῶςπερ υκ αβροας γενομἐνης μεταβολῆς. axime autem huc pertinet ipsius elissi locus apud Simplic de Coelo F. 57. A: quem quoniam corruptus est, ex parte subjungam: Νῶν δέ φαμεν ροῶς ραν καὶ κουειν καὶ συνιεναι δοκεε δὲ κριόωτ τε δερμν νοχρον γινεσθαι καὶ τ ψυχρον δερμον, καὶ τὼ σκληρον Ἀ--α,ὰν καὶ ὁ μαλθακδ σκληρον καὶ ὁ ζωὴν oro ήσκειν καὶ ε μὴ εὐ- γίνεσθαι, καὶ ταυτα παντα ἐτεροιουσδαι καὶ ὁ τι ην τε καὶ νυν εστίν -δεν ὁμοῖον είνας αλ τε σιδηρος σκληρ)ς εω τι δακτου ιν κατατριβεσθαι μου ρέων καὶ χρυσος καὶ λιθος καὶ λ τι σκυρον δοκέει ειναι παν. Disserit enim elissus de mutatione rerum, quae sub sensus adimi, quibus fidem habendam esse negat, quoniam Saepissime in contrarium vertant et aliam ex alia induant speciem, idque exemplis illustrat, vehit quod de erro dixit, quod videatur durum esse, Sed cum usu conteratur, etiam molle sit at Ver δι- ρέω plane absonum est, Ocius corrigas μουρέων, hoc enim dicit, serrum si digito vicinum sit, conteri, videturque elissus hoc exemplo usus, serreqs potissimum annulos, quorum frequen apud Vetere usus, respexisse conseras vid Art. m. I. 47I: Ferreus assiduo consumitur annuli S Su. Sed gravius etiam corrupta simi, quae subjunguntur ιυστε μιν βαινε μήτε ραν μήτε τα δωτα γινωσκειν, ε υδατος τε γῆ καὶ

33쪽

Mδοις ,εσθαι sim enim haec transponenda et ita emendanda: Aa o τε σιδηρος σκληρος ἐων τι δακτυλα κατατρέβεσθαι μου - ρεων καὶ χρυσος καὶ λίθος καὶ αλώ, ὁ τι ἐσκυρον δοκέ. εινα παν, ἐξ υδατος τε γῆ καὶ λὶ θος γίνεσ θαι, Δμ συι ιβαίνει χήτε ορ- χητε τα ἐοντα γινωσκειν Nam etiam contraretum asserrieXemplum consentanetin est, quo probetur, etiam ex mollibus et lentis rebus existere densas, confirmatque quodammodo ipse Simplicius, qui addit - Μέλισσος μεν ἐν τουτοις θερμν νυχρον γίνεσθαι καὶ τα ἐξῆς, ἐξ υδατος τε καὶ γη καὶ ἐθοι ἐνεσθαι. Aptissime autem liniversa illa conclusio terminatur his Verbis Οὐστε συμβαίνει μητε ραν μητε - ἐοντα γινώσκειν, ae Opposita sunt iis, quae a principio legebantur: νυν δέ φαμεν ρθως ρειν

- ακουειν καὶ συνιεναι.

Sequitur Secunda pars, quae ad Xenophanis doctrinam pertinet, et hic quoque Cod Lips. qitantum praestet ceteris intelligi potest in eo enim haec particula inscribitur, Ἀριστοτέλους περ Ξενοφάνους, assentientibus aliis quibusdam libris, cum Vulgo περι Ζηνωνος imperitissime praemittatur. Sed breviter hic aliquot locos perstringam, crim pleraque homines docti jam expediverint. P. 977 Α. 4: Ἀμωατον φησιν εἶναι ει τι ἔστι, γενεσθαι, τουτολέγων ἐπὶ του θεου ἀνάγκη γαρ et τοι ἐξ μοίων ν ἐξ ἀνομοιων

γενέσθαι το γενομεν-.

34쪽

Rectissime hic Cod Lips praebet singularem numerum, qui plane requiritur, et τοι ἐξ μοί o mi ἐξ νομοίου γενέσθαιτο γιγνόμενον, quemadmodum etiam Simplicius dixit 'Aγένητο, δε ἐδείκνυεν ἐκ του δεῖν το γιγνομενον et ἐξ μοίου et ἐξώ-μοίου γίγνεσθαι. Sequi intur jam haec, quae graViris Vitiata sunt:

μνατον δε ουδέτερον ουτ γαρ μι- φ ικοιο προς κειν τεκνωθῆναι μαλλον - τεκνῶσαι ταυτα γαρ παντα τοι γε σοις η μοίοις σωρχειν προ αλληλα, - - ἐξ ανομέου τὸ amotu Οιον γενέσθαι. Corrigunt ex Cod Lips Brandis in Comm. Eleati p. 26 et Karste in Xenoph. p. 10t: τοῖς γε πιυς μοίως, at nec apta est illa sententia, neque est ea Lips libri scriptura, sed ταυτα - καὶ osaoἱως. In emendandum: ταυτα γαρ απαντα τοι γε σοι καὶομοίοις υχ παρχειν προ αλληλα, i. e. O τεκνωσαι καὶ το τεκνω- ωα idem est, quod Simplicitas dicit αλλα - μεν Os-ων πα- δέ φησιν π του μοἱου. Adde Sext. Empir Hypot. I. 225: ἐδογματιζε δε Ξενοφανης παρα τα τοὐν αλλι- ανθρωπω προληψεις εν ιναι το παν και τον θεον συμφυῆ τοι πασιν ειναι δὲ σφαιροειδῆ και παθῆ καὶ αμεταβλητον καὶ λογικον. Deinde autem cod. Lips non is ανομοιον pro υτ α Ομοιον praebet, sed paulo

Omissis in praesentia aliis hujus capitis locis, qui facili plerumque negotio corrigi possunt, accedo ad hujus partis caput

35쪽

P. 77. B. 2l: Μωτον μὲν - λαμβανε καὶ Ουτος το γιγνἡ- μενον γιγνεσθαι εξ νυς, 6 ςπερ ὀ ἐλισως. αἱτοι τι αὐλυειμητ εξ ι-ἱου - γιγνομενον γίνεσθαι, αλ εγο μη ντος. Haec quopi oratio non satis integra est, Xenophanes docuerat, si quid generetur, id aut ex simili aut ex dissimili generari necesse esse neutrum autem fieri posse; id supra c. I 'Aμνα- τον φησιν εἰναι εἴ τι εστιν γενεσθαι -- λεγων ἐπὶ του δεου αναγκη γαρ et τοι ξ μοιο et ελανοι-ὶOυ γενεσθαι το γενομεν-. δυνατον δε υδέτερον itaque apparet hic quoque corrigendum esse καί τοι τί κωλυε μητ εξ μοίου μή εξ ανομοίου O γιγνο- μενον γιγνεσθαι, αλ εκ μη --ς. Dicit enim Aristoteles, nihil prohibere, etiam si id largiaris, quominus ex nihilo generetur aliqiuid. Antea autem restituendus est Verborum ordo, qui in codice ips legitur: πρωτον μεν πν λαμβανει ὁ γιγνο - μενον καὶ Ουτος ἐξ ντος γίγνεσ θαι. Et video etiam ar- stentum p. M similiter haec correxisse. P. 977. R. Io: ora κρατιστον είναι τον δε- - ουτως πο- λαμβάνων λεγεται ιυς πρc αλλο τι τοιαυτη κ του δεου σις, ἀλλὰ πρὁ την αυτου διάθεσιν, ἐπεὶ το ε πως τερον Ουδεν ἀν κωλυριμὴ τῆ αυτου ἐπιεικεία και ρωμη περέχειν, ἀλλὰ διὰ την των ἄλλων ἀσθενειαν θέλοι δ' ἀω υδεις Ουτω δν δειν φάναι κράτιστον ειναι, λά τι αυτις εχε ώς MOντε αριστα και Ουδεν ἐκλεόπει - ευ και καλιυς εχειν αυτρο ' μα γὰρ πως ἐχοντι κἀκειν ἀνσυμβαιη.

36쪽

Hic nonnulla ex cod. Lipsiensi emendata sunt, reeepta alia, quae vitiosa licet, viam tamen emendationi mimiunt, quemadmodum illud ἐπεί τοί γε, vulgo enim πεὶ Ου γαρ legebatur.

rear τι αυτὼς κε ως οἱ τε αριστα καὶ ουδὲ ε λείπει καὶ - καὶ καλως ἔχειν αυτομ α λα γαρ πως ἔχοντι κακεῖν - σουμβαινοι. Ubi quod correxi δὲ et λέγει necessario requiritur, deinde scripsi τό γε πρ)ς τερον, ubi repetendum ex praegressis TOMχυτην του δεου εἶναι φυσιν, ε λειπε autem ex cod. Lips. restitui et deinde αυτὴν correxi, ex eodemque si iso reVO- eavi, quod firmatur aliquot codd. apud Behherum auctoritate, qui συριβαίνει exhibent. Necessario autem fuit scribendum αλλα γαρ πως ἔχω/τι, quorum Verborum sententiam non perspexit arstentus p. 36, qui μα γαρ πως του ἔχοντι coniecit, Brandisius autem p. 77 plane non expedivit. At vero est Aristotelis argumentatio haec Deum sane potentissimum dici non ita, ut cum aliis comparetur, sed ita rit ad ipsius naturam

reseratur, quippe cui nihil desit ad optimam conditionem; illud autem etiam tum fieri posse, si praeter Deum alii sint, quibus aeque bene sit, ratiorum selicitate non tolli Dei aeli-

37쪽

alii codd. apud Berierum; verba τουτο γαρ ἐστι σφαιροειδές, , quae Brandisius p. 8 dicit ex cod. ipsoaceeSSisSe, nequaquam in eo leguntur, sed desunt, et pro O legitur ὁ μὲν j, deinde exhibet σεώρια σὰ δω φέρει. Sed nullo pacto serri potest, quod Brandisius scripsit: σωμα ἔσχατα ἔχειν ἡ πέρας οἱον διαφιρει,

hoc enim esset, mirum quantum intereedit discrimen, cum contrarium potius consequatur ex iis, piae Aristoteles disputavit Ita potius hic locus consormandus est 'Eτι δε σφαιροειδῆ φαανωγκη πέρας et εω σχατα γαρ ἔχει, εἰ περ μέσον ἔχει, λαυτουτου κυκλου πλεῖστον στιχες μέσο δ' ἔχει, σφαιροειδες - τουτ γαρ εστι σφαιροειδές, ο κ του μέσου ὁμο- 1lo τα ἔσχατα σωμα δ' ἔσχατα ἔχειν - πέρας Ουδεν διαφέρει. Praetereo alia, quae subsequuntur, et accedo ad locum satis difficilem, quem ex parte recte jam expedivit Brandisius.

38쪽

τὰ ὁ καὶ τὸ εν hic enim verborum ordo restituendus videtur ec cod. Lips. δτι τλ με δν im κινεῖται. ἴσως διωέως τοις

ut Ῥοσθεν τοπον. ubi negatione addendas esse recte censuit Brandisius, abieci autem particulam καὶ alienam ab hac conclusione. Sequentia autem ita arbitror corrigenda esse: καὶ ε στὶν αρα γε Ῥυ ταυτό, ὁ ἁν τις ψωλαβοι, τ ρει κινεῖσθαι καὶ δοκὸητον εἶναι, αλα τὰ μεν -δφασω του κινεῖσθαι, oςπερ is μὴ έων ,περ καὶ κατα - μη δωτος aηδές, τὐδὲ κίνητον επὶ του εχειν πως δη - εσθαι, χὐςπερ τὰ νισον, καὶ επὶ τουεναντιου τι κινεῖσθαι του ηρεμεῖν, οὐ καὶ σχεδὸν αἱ σατο α αποφαμις επὶ εναντἱων λέγονται Dicit enim Aristoteles non esse ridem quod dortasse quis existimaVerit, monmoveri et immobile esse, sed illud tantum esse negationem,

infinitivi suspensi sunt per attractionem a verbo illo πο αμιαν τις). itaque etiam de nihilo dici posses ε περ abjeci, quod

videtur ortum AE praegresso χπερ hoc vero rium demum recte usurpari, ibi aliquid quodammodo sit, aliqua ratione sit comparatum es dici enim de quiete, quae sit contraria motui: S.

39쪽

illa enim verba καὶ ἐπὶ - ναντίου του μνεῖσθαι - ο ρεμεῖν, vel si malis ἐπὶ - α ρεμεῖν interpretandi causa adjecta sunt, ρεμεῖν et κινητον εἶναι idem esse dicit. inus recte autem Behherus ex cod Lips recepit ἐπὶ μαντιι του articulus του vulgo deest κινεῖσθαι τι et ρεμεὶν requirit praepositio ἐστὶ genitivum, itaque iam ἐναντίος adjungit sibi dativum, et revera unus ex Beta. cod. ἐπὶ των ἐναντιων exhibet, deinde autem ex cod. Lips. αἱ σπονασεις - ἐπὶ τῶν ἐναντέων restitui, nimis patienter Betaerus vulgatam scripturam tulit. Ex extrema parte huius capitis, quam Brandisius intactam reliquit, unum aliquem locum illustrabo. P. 978. B. 57 'Eτι εἰ καὶ δια τουτο μὴ κινεῖται ὁ δεος τε καὶ

Plura vitia ex hoc loco codicis Lips ope sustulit Behherus, sed tamen ne sic quidem ita est persanatus, ut commoda insit sententia. Conjicio sed dubitanter scribendum esse 'Eτι, εἰ καὶ

40쪽

M τ et μη κινεῖται ὁ θεός τε καὶ - παν, τι - πολλα κινεῖται τι εἰς αλληλα ἐναι, τί κωλυε καὶ τον θεὸν κινεῖσθαι εἰς Mo; Ou δαμως γε, τι νομοιος, az Ora n μνος δεος εἰ δὲ καὶ μὴ αυτος τι κωλυει εἰς αλληλα κινουμιένων τοὐν μερων του θεουκυκλου φέρεσθαι τον θεόν - γαρ δὴ is τοιουτ εν, περ Ζήνων, πολλα εἰναι φησιν' υτος γαρ σοδρια λέγει εἰναι τον θεόλεῖτε τόδε - παν, εἴτε τι δη ποτε - λέγωW σώματος γαρ δ' πιυς α σφαιροειδὴς εἴη επε μόνως γ ν υτως υτ αν κινοῖτο οπι ν ηρεμιοῖ, μηδαμιου γε - επε δε σωμι εστι, τό - αυτον Moavo κινεῖσθαι, ως λέκδη. Hic τι Pro τι praebet cod. Lips., in quo legitur Ovδαμ ... στι . . . μονον Sed cum νόμιοιος -- stituerim nescio Aristotelis sententiam an non satis SSecutussim verisimile tamen est ejusmodi quid dixisse Aristotelem: nam Xenophanes ratiocinatus erat, non moveri id, quod sitimum, quoniam moveantur ea, quae sint multa multis autem prorsus dissimile esse unum, Vid. c. I TO δε εν υτ ατρεμεῖν σου κινεῖσθαι Ουτε γαρ τι μη ντι, υτ τοῖς πολλοῖς διαιω-νειναι. Recte autem mihi videor lacunam, quae deinde deprehenditur, redintegrasse. Necessaria autem plane est negatio μη, quam in eodem loco adjeci. Itidem plane requiritur, ut φησὶ pro Wυσει substituatur, confirmatque cod. Lips., qui φησει exhibet. Hoc enim dicit Aristoteles, Xenophani deus corpus est, habetque membra siVe partes, non igitur ei num illud plane est individuum, quemadmodum Zenoni placet, id Themist. F. 8 Ζηνω ἐκ