De Cornelio Labeone commentatio [microform] ... quam ..

1쪽

NATIONAL ENDOWMENT FOR NE HUMANITIES

Reproductions a noti made Without permission hom olumbi Universit Library

2쪽

States Cod concem memining of photocopies orither reproductions of copyrighted materiai. . . Columbi University Librar reserves the right to refuse toaccepi a copy orde is, in iis judgement futtiliment of the orderwould involve violation of the copyright law.

3쪽

DE CORNELIO LABEONE

PLACE: DATE

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARTMENT

Mastor Negativa

BIBLIO GRAPHIC MICROFORM ARCET

Origina Materia a Filme Existin Bibliographic Recoru

5쪽

Conti meter

llulli illi illi illi illi illi illi illi li

si si l

inc hos

6쪽

DE CORNELIO LABEONE

7쪽

CONSENSU ET AUCTORITATE ORDINIS PHILOSOPHORUΜCΟΜΜENTATIONE TYΡIS EXPRESSA ESSE TESTATURRE INHOLDUS DE LILIENTHAL

ORDINIS PHILOSOPHORUM H A DECANUS.

AD ORDINE PHILOSOPHORUM DE COMPROBANDA COMMENTATIONE RETTULIT GUILELΜUS ROLL.

PARENTIBUS SACRUM.

8쪽

De ornelio Labeone.

Philologis saepenumero crimini datum est, quod in perScrutandis libris, quorum auctores in historia litterarum parvi ne dicam nihili aestimandi sunt, permagna per abSumpta tempuStererent. Quod opprobrium iustum esset, si veteres homines eodem iudicio usi essent atque nos, qui uniuscuiusque Scriptoris esse putamus novi aliquid proterre nisi libros oblivione obrui vult. Qua de re veteres longe aliter iudicabant, apud quos imprimis temporibus Caesarum, ubi paucis Xceptis Scriptores nihil per se inveniebant, mos erat, ut omnes priorum auctorum libros excerperent atque compilarent. Quo actum est, ut ScriptoreS, quorum Opera Obi Servata non Sunt, maxima X parte de libris scriptorum, qui si hac aetate fuissent, oblitteratieSSent, cognoscamus. Fontibus igitur eiusmodi hominum indagandi eniXe operam navamus, quod ibi frustula doctrinae celeberrimorum Virorum, quos e libris ipsis quoniam amissis

Hac enim ratione fieri potuit, ut etiner' et si ' illustrarent, quid libri continerent Corneli illius Labeonis, cuius opera omnia saeculorum malignitate interierunt. Fragmenta huius theologi Romani ex singulis scriptoribus Arnobio, AuguStino, Macrobio, Servio, Lydo, aliis . Muelleneison colligebat. Ac primus auctor, cuius in libris doctrina Cornelii abeqnis in

3ὶ Metiner, Comelius Labeo ain Boitragau Qvellenkriti de Arnobius. Naumburg 1877.' . sit, Cornelius Labeo. Ein Beltra gur spatromischen LIω-raturgeschichto. Philolog. V. Suppl. V. Heli.' . uelleneisen, o Comelii Labeonis fragmentis, studiis, adsectatoribus. Marburg 1889. Qua de commentatione vide silii iudicium in Wochenschr. 1ii Κlos Phil. 1890 I. M.

9쪽

Venitur, Arnobius est, qui quamquam nusquam Cornelii nomen profert, in omnibus sere partibus libri, qui inscribitur adversus gentes, i eius opera compilat atque Xcerpit. l. ah l. c. p. 720 sqq. et Rohricht y p. 30 sqq. Arnobius cum in ceteris omnibus libris non certum adversarium petere videatur, immo lino ullo ordine modo haec modo illa instituta paganorum vituperet, in altero libro, ubi de anima humana Verba facit, in unum eundemque hominem, cuius nomen obStinate silet, invehitur. Cuius adversarii in nomine constituendo Rohrichti. c. in p. 30 valde haesitat modo Arnobium contra Plotinum, philosophum celeberrimum, pugnare ratuS, Od contra liOSNeoplatonicos c Verba eius: Hinder nun nichis, in diesen Worten supra initium XV capitis libri II. allatum St . . . et a die psychologisclio Theori vo Neuplatonikem thren Hauptmomente nach ungedeutet u finden, o erden iraue dis Stello II 62 Iur dieselbe Vermutun angiehen Onnen, guma sic nichi nur di Lehro de dor genannte scioli nonnulli, Eonder auch die Praxi de magi Ohn Schwierigheit aut euplatoniker und vor allem de Plotinus gelbs deutentant. Altero loco idem ortasse ad Labeonem, si hunc aliquid de anima ScripsiSSe constet, omnia, quae ab adversario dicantur de Dima humana, referri posse censet. Quam rem nihil aliud nisi coniecturam esse ipse latetur l. p. 40. um in adnotatione p. 44, ne unam quidem Sententiam Neoplatonicorum in hac parte operis inveniri prolessus: Wontgstens lasse sic in denΕrorterunge de Arnobius haum si cher Αnhaltepunkte datur entdechen, da er es mitrae volthmaehamplien egensaigenim ingetnen auch triuic in spetilisc neuplatonischer Gestatig tun at, denique hanc coniecturam assert: Da Wahrscheinlicho is also dies, da sic Arnobius in die charalite-ristischen ingethelten de neuplatonischen Psychologie die ernus ei ne andere Quelle als Labeo ar, schwerlichoannie, aber auch e ihmge i nur in eine dure mancherle Fremd-

caverimus, Arnobium neminem nisi Cornelium Labeonem impugnare cogn0ScemUS.

De ornelio Labeone Arnobiani l. libri auctore.

cap. I. EXOrdiamur a capito tertio decimo alterius libri Ubi Arnobius adversarios suos diligentissime, cum cetero omneSeXcludat, Signiticat: VOS, Vos appello, qui Mercurium, qui Platonem Pythagoramque Sectamini, VOSque ceterOS, qui StiSunius mentis et per easdem vias placitorum inceditis unitate. μQua ratione adversariis appellatis dilucide quaerit nonne Plato vester' idem atque o credit docetque 3 Nonne omnibus vitiis cupiditatibusquo pravis abstinetis 2 1. ΙΙ 13: quid illi sibi volunt Secretarum artium ritus, quibus adlamini nescio quas potestates, ut Sint vobis placidae neque ad sedes remeantibus patrias obstacula impeditionis opponant 2 Qui totus contextus verborum mirum in modum cum illo pronuntiato, quod est in capite 2 eiusdem libri, ita congruit, ut et hoc loco et illo eandem opinionem deprehendamus. I. ΙΙ 62: neque quod magi Spondent, commendaticias habere so preces quibus emollitae nescio quae potestate vias faciles praebeant ad caelum contendentibus Subvolare . . . Tum Arnobius religionem Suam qua Orcum eSSe Statuat, ab irrisione gentium defendere pergit. Quam opinionem ab illis rideri non posse, quoniam Plato ipse idem erediderit. Quo loco II 14 iterum illud vester occurrit, ut hic Arnobio rem esse cum homine, qui partes Platonis Sequatur,

10쪽

conicere liceat. Sententia, quam Plato de animi humanis

protulerat, ipsis Platonis verbis resutata I 14 liquido ad alteram opinionem transit haec dicens: II 15: spes cassas id quod

novi quibusdam dicitur viris et inmoderata ui opinione Sublatis, anima immortales esse, domino rerum ac principi gradu proximas dignitatis, genitore illo ac patre prolatas, divinas Sapiente docta neque ulla corporis attrectatione contiguas. μQuibus e verbis, qualis doctrina adversarii luerit, cogitatione ellingere possumuS. Mirum est, quod Arnobius eosdem homines iterum disertis verbi impugnat, ut dubitari non poSSit, quinei maiori curae sint, quam ipse fateri vult. Qui locus est in cap. 25: Haecine est anima docta illa quam dicitis, immortalis perlecta divina, post deum principem rerum et post menteS

gemina locum Optinens quartum et siluens e crateribus vivis P Videmus igitur omnes proprietates, quae in cap. 15 in-Veniebantur, hoc quoque loco enumerari: anima docta divina perlecta nominatur. At illud memoria dignum est, quod gradus assinitatis, qua cum deo summo, id quod memoria tenendum

eSt, anima coniuncta est, apparet e contextu Verborum:

sequartum optinens locum. Aoum Arnobius, quoniam hac opinione resutata se omnibus ad oculos demonstravisSe putat arrogantiae esse haec de hominum animis credere, iterum adlocutus adverSarium hortatur, ut hanc superbam arrogantemque opinionem ubiciates 16: vultis homines insitum typhum Superciliumque deponere, qui deum vobis adscisciti patrem et cum e contenditis immortalitatem habere vos unam vulti quaerere per-VeStigare rimari, quid Sitis vos ipsi, cuius sitis, censeamini quo patre, quid in mundo faciatis, quanam ratione naScamini, quo

pacto prosiliatis ad vitam 3μ Quae eadem doctrina est, quam in

cap. 15, quod comparaVimus cum cap. 25, deprehendimuS. Quocum adversario huic rhetori in Sequentibus quoque capitibuS re eSt, cuius placita refellere Studet. l. cap. 17: Sed rationales nos Sumus et intelligentia Vincimus genus Omne mutorum'. Tum in capito 1 praecepta, quibus omnibus animi Sapientiam eSSe contendatur, respuit: quodsi haberent scientia animae, qua genus Scilicet habere divinum atque immortale condignumeSt, Quae res ita non St, quia homo cuncta diuturno

demum usu cognita habet. Quo it ut homines, si modo se ipsi noscerentes 19: numquam sibi adsciscerent divinam immortalemque naturam nec existimarent quiddam magniticum

S OSSe, quia . . . EtiamSi tale et tanta artes, quantae grammatica, muSica, ars oratoria Sunt, excogitaVerunt homines,

iis concedendum non est, ut credant II 19: typho et adrogantia SubleVati, prima SSe e numina et aequalia principi Summitati ... Quibus in verbis Arnobi extomplo caputo in

mentem recurrit, ubi de adversario haec Scripsit hamoVi quibuSdam Viri ... etc. s. l. S. a. adem doctrina St, quam in cap. 16 invenimus: vultis homines insitum typhum etc. I. l. a.

Quibus omnibus rebus per tota illa capita Arnobium eundem

hominem increpare satis elucet. Tum homines omnes illas artes et artilicia non e recordatione, quam animae e caelo habeant, Scire Xponit. Quam recordationem non satis Xplicatam animas

habero iam lato docuit, id quod Arnobius ipse testatur, cum dilucide Platonis nomen asserat in cap. 24: quid in Menone Plato A etc. otam igitur illam partem, in qua de recordatione

animarum humanarum disputatur, digresSum nominare pOSSUmUS,

qui eo magis Xcusandus est, quod omnis doctrina recordationis artissime cum adversarii placitis, qui Supra increpabatur, coniuncta videtur esse. Nam quoniam fabula pueri, qui in pelunca quadam remota procul ab omni cultu hominum adolevit, satis Superque tractata animam humanam, nisi erudiatur atque instituatur, stolidum brutamque esse, Stultiorem SSe quam autem Marpesiam ostendit, triumphans non Platonem, auctorem huius doctrinae, Sed adverSarium, quem Supra cognovimuS, interrogat II 25: haecine est anima docta illa quam dicitis, immortalis perlecta divina, . . . post geminas mentes locum optinens quartum et alituens ex crateribus vivis P sequentibus capitibus eidem homini reluctatus in cap. 26 haec verba iacit , Sed ego cum audio nescio quid praestans animam dici, de vicinum et pr0XImum, Scientem . . . et paulo intra: ubi est illud quod dicitur, incorporalis animas substantiam non habero P Quinetiam plura de opinione adversarii ignoti cognoscimus, cum X cap. 27 eum animam unam immortalem simplicem esse docuisSe appareat. cI. ΙΙIT: , atquin nos arbitramur, quod est unum,