Studia theocritea: Commentatio academica

11쪽

x triginta carminibus heocriteis quae Theocrito abjudicanda sint, etiam hodie ambigunt viri docti. Quae hac de re sentiant Ahrens. Fritgsche, einehe milier, ex iis cog noscere licet, quae in editionibus suis heocri-teis ad unumquodque carmen disputaverunt. Inter omnes viro docto convenire videtur carmina XIX, XX XXVIIΤheocriti non esse Laurentius Orsbach in dissertatione

De Dialecto heocritea' Bonnae 1874 inscripta pro genuinis habet idyllia Ι-XVIII, XXV ΙΙΙ-XXX, cetera omnia incerta esse judicat Carolus Brinher in dissertatione ἡDe heocriti vita carminibusque subditiciis' Bostochii

1884 inscripta heocrito laudicavit idd. VIII, X,

XIX XXI, XIII XXVII, cetera genuina esse contendit. Postquam ea perlegi, quae de carminibus VIII sit Ἀdisputat Brinher 23 35), orsbachio in eo assentiri

non possum, quod p. 1 haec duo carmina nullo omnino jure' pro spuriis haberi contendit. Ahrensium secutus id tantum credo pro certo firmari posse idylli IX: versus 1- et 28 3 ex alieno sonte fluxisse. Ceteroquin

12쪽

buerunt Haec idyllia incertis adnumero. Dialectum carminum Theocriteorum vel leviter inspicientem vix effugere potest mixtam quandam speciem praebere sermonem singulorum carminum Jam diu inter viros doctos constare videtur pro natura et ratione rerum, quae in singulis carminibus tractentur, omnino constitutam esse dialectum, ita ut maxime usurpaverit poeta doricam dialectum in idd. mimicis et bucolicis, in epicishom.-epicam. axime dico. Neque enim heocritus in ullo carmine unam atque eandem constanter persecutus est dialectum. In idd. mimicis et bucolicis non vulgarem mitioris doridis speciem usurpavit, qua usus est Sophron, cujus ad similitudinem in hoc scribendi genere se con&rmaverat epicum autem idylliorum genus nonnulla praebet, quae ab epicorum sermone abhorreant. Ρropter dialectum, qua conscripta sunt δωμι uοτερα

vulgo appellantur idd. mimica II XIV XV et bucolica Ι ΙΙΙ-XΙ. Huc etiam refer lyricum id XVIII, carmen Helenae nuptiale, et incerta idd. XXI mimum si XXIII

carmen amatorium). Epicam ante ceteras dialectum usurpavit Theocritus

in carminibus XΙΙΙ, XVI, XVII, XXII, XXIV XXVI

Haec carmina, quae a poeta adolescente conscripta SSevidentur, partim fabulas vel res gestas horoum tractant XIII XXIV XX , partim more hymnorum Veterum laudes vel deorum atque heroum XXII, XXVI vel regum XVI, XVII continent. Ad Homeri sermonem proxime accedit id. XXV, in quo etiam minutis in rebus Homerum imitaeus est heocritus.

13쪽

quiae. om. I. 89). Omnes fere oditores recentiores in hoc id formas ionicas vel epicas ubique restituerunt etiam iis locis, ubi optimus quisque codex doricas tenet. Ex iis editionibus, quae mihi praesto fuerunt, una aiegleri dico, multas doricas formas e codicibus recepit, ita ut miram sane speciem praebere mihi videatur dialectus hujus carminis, quale apud Zieglerum exstat. Haud scio an Fritrache l. c. 75-378 ubique jure restitueri ionicam vel picam dialectum. In idd. XXVIII XXX, quae sunt carmina amatoria, aeolica dominatur dialectus.

simum elegi, de quorum dialecto accuratius disputarem, quippe quorum utrumque in suo genere maxime esset insigne. In mimico carmine V componendo poetam ante oculos habuisse Sophronis mimum, cuius titulus esse ταὶ θάνιεvα τα ' Iodi1tα, ex his argumenti graeci verbis videro licet: παρεπλασε δὲ et ποι illitietto ἐκ - παρα Σύ,φρου δαμεvo, et 'Ioθμια. rimas partes agunt Ormet raxinoa, mulieres SyracuSanae.

Id. XXII est hymnus in Dioscuros. Ad exemplar

hymnorum Homericorum, qui Vocantur, conformatum est.

Baumeister, qui Hymnos Homericos ipsis 1860 edidit, p. 369 seq. in adnotatione ad hymnum XXXIII, qui Εἰς

atoo 6ρους inscribitur, haec monet: neque minus dubitari potest, quin obversatum sit Τheocrito in conscribendo carmine XXII, quod quum totum versetur in laudibus Dioscurorum, in prooemio certe proxime accedit ad hoc

14쪽

quod tractamus et argumento et elocutione'. semille 220. Ziegle in praefatione editionis II. a. 1867 emissae

sibi videtur firmare posse apparatum se collegisse ita comparatum, ut in eo Syracusani poetae amici tandem aliquando acquiescere possent . hrens in praefatione editionis suae a. 1855 emissae nec pauca nec parVa in

Ziegleri librorum collationes animadvertit. Haec Ver ad primam Ziegleri editionem a. 1844 emissam pertinent, quare concludere licet Zieglerum ines editione ea o rexisse, quae in prima jure reprehendit Ahrens. Ipse a firmat Ziegle neque tempori neque labori se pepercisse, ut omnia integra praeberet. In secundo suo itinere Italico anni 1864-1865 secum habuit primam suam editionem et partem Ahrensianae. Tertium editionem Ziegle a. 1879 omisit neque vero ad eam novas codicum collati ne instituit. Qua in re praeter Fritetschii editiones perpetuo consului atque in usum meum converti quae inde

ab illo simpore 1867 viri docti in variis philologorum

annalibus, in programmatis, in dissertationibus vel quaestionibus sive de dialecto poetae sive de carminum com positione sive de singulis locis disputaverant' Ziegi praef.

editionis UI).

Libros quod attinet Ziegle in id. XV solos fere adhibuit . - Vaticanum 15 v. 71-fin.), p. - Μediceum 30 h. - Ambrosianum 222 e. - Vaticanum 42 6 1-70). Sigia Gaissordi vel Dorvilli sese praef. editionis rensianae omnino recepit Zieglor. In libris a Gaisfordio omissis Ahrensiana usurpat sigia Zie . raef. editionis II.

p. III, not. 2). Apud Ahrensium cod. m. numero , Od. e.

numer 5 inscripti sunt In librorum indie idyllio XV

15쪽

adscripto tirens hos enumerat libros h. a. - Ambros.

e a Zioglero et ab hrensio collatae sunt, quas sigio. Anth. comprehendit Ahrens. Sigio vulgo', codices cum vulgata lectione consentire saepe indicat Ziegler. Delectione vulgata a Stephan condita vide Ahr. raef. LXXI seq. De significatu sigii vulg. asterisci codicis sigio adscripti apud Ahrensium vide Ahr. l. c. LXXV seq. Dialectum idylli XXI potissimum secundum Od. D. constituit Ahrens, quare ille codex fere semper intellegendus est, ubi Ziegle posuit Ahr. Ziegi. d. III Addend. 190. In codicibus citandis Zieglerianos afferre omnino satis habui.

16쪽

Libri meliores vel Omnes seOl.-dor longum α proton.-au. a primigenio α orto exhiboni A. in terminationibus numeri singularis stirpium

per α exeuntium:

ἄλλα vulg. ιμα Ahr. Ziegi. r. Μοrsb. Vulgata lecti prorsus respuenda est. axime mihi arridet emendatio advigii αὐτα Adversaria L 296.)' Quamquam hanc lectionem firmant codd. opit. p. h. et Winteri. ex edd. qui mihi praesto fuerunt unus,ein eam excepit. Ηρηv, tantum e codice firmatum, vulgata est lectio. iror quod Μοrsbach postquam p. 27 IJραγ heocrito vindicavit p. 34 Hρ vlegit.' Vulg. uir in textu retinuit ein. quamquam in adnoti. Oir' commendat, quod coniecit meis oti' h. z:I Ahr. Ziegi., Fr. Hilier, Rumpet eis Om. Od. XV 440 otis bu in silentio esto. - ut ιI aut ἱII legendum est. Dj0jij sed by IOOQ le

17쪽

Duobus tantum locis Optimus quisque codex η pro exhibet αυτ ' v. 2, αυτης v. 131 sed his quoque

locis et Acribendum puto. Huc refero ρογατρiδα v. 21, ἐμπεριναμ v. 34, t ρουάνυατα ' v. 79, quae vocabula a subst. quod est περονη, derivando orta Sunt. Accedunt adverbia, quae pro vetere instrumentali casu stirpium per α exeuntium habenda sunt: ταut V. 18 π V. 33, quorum ad exemplum per analogiam fictum est adverbium, quod est παντα v. 6 bis). Ch Gustavineyer Oriech Grammatik, d. II. p. 365.

Id. XXII

3 α e. p. h. id Iunt Ziegi. r. α 'imed. Call. betqWinteri. eis. Hil. beta Ahr. Si omnino adverbium legendum est, bet huc quam beta hic scribere malim. Sed haud scio an verus dativus bet . boc loco ferri possit. De origine et

18쪽

in id. XV:

3 Sed vi nobis occurrit in et qθος v. 108, τηθea V. 135, quoil vocabulum ad rad. et reducendum esse putant s. Curtius,

Gruodglige de Wiech. tymologie 5: Auli. 63, 211, L. Meyer, Veri Grammatis 2: Aufl. I. 620 Schrader, Curtii Sindie X, 343. Pape, Grieta Lexicon.' Valdo dubius atque intellectu difficilis hic locus neque vero torruptus - id quod contendit orabach p. 12 - videtur.

19쪽

cohaerere Suspicatur L. eyer 23). Bis codd. I pr longo tuentur: πλανηθος V. 7, α παπιlete v. 149. Non possum facere quin probem ar

gumenta Orsbaehi, qui p. 2 seqq. de α his quoque

locis restituendo disputat. Denique huc refero ποναοα V. 80, ἐφιλαοας v. 100, 7ιλαμ V. 130, ριπιλατος V. 86. Satis constat nonnulla verba denominativa quae affice

per o, exeunt in doride in o desiisse, id quod jam Ahrens Diau. II. 14 seq. docuit Nimia vero severi-

Si librorum αμα retinetur, aptissimum fortasse est Fritκschi interpretandi rationem amplecti Ed altera ipsis 1870. I. p.

42-433: αμα - aqua, malluvium punctum post θες, interrogandi signum post καθευδε: ponendum. Illud αμ. R εω deηcendere posse, id quod vult orsb. l. e. prorsus nego. ναμ. Fli1Η-sigheit g. a G. Meyer 8. Non nisi a civi lesb. αὐο rad. snti descendere potest αμα. Clam. Μ e 118, 246 Brumann Curi. Stud. V. 156 Curt. Grandet. 19 L. Ger 23; a veru vel 9ηθω rad. ne derivandum est ηα das Gesponnene. Hom. G. Meyer 40. Quod ii e Gram. Ι 873 contendit αυ, varietatem esse verbi quod est eu etiam in nendi significatu, non satis videtur argumenti praebere, cur αμ. filum, tamen significare posse concedam. Quare eineri de hoc loco disputanti p. 3013 omnino assentior, praeterquam quod vocent αν. de aqua intellegi posse negat. De sereberi coniectura volii recepta ab Hermanno et Hillero h r. Μein. Hilier. d. XXIV. 75 nunc plerique edd.vημα legunt, quumquam codd. γαμ tuentur. Mein. l. : Nec loquor ita corrigentibus Urilια), quamquam praestat fortasse φαμα corrigere. - ημα idom est quod βαθρου et de scabello dici potuisse non dubium videtur'. Etiam Ahrens et Oppei Quaestiο-nes de dial. heocritea ipsis 1874 p. 11 legunt δαμα. αμ. retineri posse contendo.' Hanc egregiam Hermanni coniecturam omnes receperunt

odd. Libri varia habent.

20쪽

- 10 tate Ahrens magnam horum verborum copiam inter hyperdoricas quas vocant formas reserendam esse existimat, quod in eum rectissime animadvertunt orsbach p. 13 et Schrade l. c. 299 seq. Ita omnes formas verbi φιλαοὶ hyperdorismi su arbitrio Ahrens accusat spreta omnium librorum auctoritate. Equidem non possum cum Ors-bachio non consentire, quod locis supra allatis ἐπινασαν, ἐφiλασας, φιλαμ defendit; tantum miror, quod hic, qui omni longum pro η heocrito vindicare studet, etiam τριηριλατος v. 86 scribere ausus non est, quod magis poetica, ut ait l. o. esset vox. Si ver τριφiλατος legimus, in exitu Versus pro φιλειτα scribendum credo φιληται contractione dorica a φιλαετα ortum cis θρη ex ορα V. 2), quae lectio in optim codice' invenitur.

In id. XXII

in id. XV:

αρίστεus v. 98 EIαIo v. 103. Quamquam 'Io Iεθ' v. 4 libris firmatur, etiam hic restituendum puto.