Studia theocritea: Commentatio academica

21쪽

hujusmodi nihil exstat in his exempliso legitur 'uωρειτο V. 1, 7ημν v V. 52, uvηλ0i in v. 128. D. in Occ compositis, quarum altera pars vocalem incipientem ionice in i, productam habet: in id. XV:αναριθμοι V. 45, πιανυτα V. 87; in id. XXΙ tenent: υτ νεν OV V. 32, νηνεμος v. 44 brevi α in i mutato); praebet αρχαγος v. 110, de quo vide Curi. Grandet. 170 seq. elador. στρατατος eister Diali I. 4 et O. eyer 52, 2. E. in his singulis, quorum multa ad stirpes quae tenent referri possunt: In id. XV: 'Α-υαια v. 80, quod vocabulum pro adiectivo, simul audito subst. θεα - habendum, ad subst. Adi νη dor. Ad civ reducendum est seri Curi. Stud. I b. 212). De α in vocibus, quae vulgo in iv desinunt, a Doriensibus usurpato vide Αhr. Diall. ΙΙ. 134. cis Curi Grundet. 251, 434), 16ρνιακες v. 45 De Or. α vocum Vulgo in 'ξ gen ηκος desinentium Vide hr. l. α), αλεμάτω v. pro hλενιάτου, quod ab adiectivo 'λεις derivandum puto. L. eyer 703 Curtius i. c. 557 τίλεις ad radicem αλ reducunt, quae invenitur in ἄλη, λασθαι etc. λεματος ne in dorica quidem dialecto inveniri potuisse contendit Oppe p. l), κανας v. 16 Μοrsb. p. 23: σκανα -οκα v a stirpe Gκαδ. Ch L. Μeyer 8 Brugmann

23쪽

V. 147. - ccedunt προα v. 15 bis μα vv. 15, 131, πλαν v. 95, quae pro accusativis haberi posse opinatur Μοrsbach 0, quamquam quidem hanc sententiam nullis argumentis probavit.

25쪽

vεες v. 169 in hoc vocabulo inesse stirpem nominalem ivεο Vel rivo docet O. eyer 185. eis Curi. Grunta 305 seq. L. Μeyer 39. In Doride esse πα- v c assirma Ahr. l. c. 137. αδηφαγον αδην, φατειν v. 115. riorem adverbii ἄδηvsyllabam ejusdem esse radicis atque a in lati vocabulis, quae sunt α-tis, a-tur Curi. l. c. 397 et L. Μeyer 617, Bragm. l. c. 102 docent. De suffxo δη Frohwein Curi. Stud. I. 104 seq. disputavit. Dor. δα Aec. hr. l. c. 135, Arador i. c. 29l. In tertia pera dual praeteriti φερήτη V. 137 τη, respondere ad anscr. tam docent s uri. Verb. I. 1 G. Μeyer 16. Dorienses hic α usurpasse Ahr. l. c. 134,

298 auctor est G. Μeyer 60. In omnibus fere exemplis ex id. XXII conquisitis

circiter quinquies et quinquagies I ad dor. α reSpondens legitur quinquies et septuagies), ubi optimus quisque codex l0ngum α pro ton.-ep. praebet, liberi ab Alirenia collatus omnesque editores nostri, einehio excepto η retinent et saepissime in cod. super α scriptum exstat. Bis aget et v. 17, iozης v. 104 pariter atque οι tuentur codices. Semel εἰ μηλος v. 157 optimus cod. unus tamen η super α chri exhibet. Ahrensius, quem ceu edd. secuti sunt, Omnino sibi constat, neque tamen ubique. In his tantum vocibus: θεα v. 116, ' Ιδα 6.

26쪽

- 16 nes et libri et editores consentientesi praebent. Vocalis in a quin sit retinenda, non est dubium, quum etiam apud Homerum, cuius sermonem in hoc idylli imitatur poeta, εα legatur. De proprio nomine quod est ' Ιδας

haud scio an contrarium statuendum sit. Apud Homerum, quantuin scio, nisi genitivus huius vocis non exstat:

arbitrio retinuit, praesertim quum v. 152 1η correxerit.

Etiam ηδη scribere debuit, si constanter fecisset ch. Ληλὶ Ηοm. Od. XI 298). - quidem ut aut cum

Ahrensi epicas formas i continentes, ubique restituendas esse, etiam ' Ιδης, Λ δης, pati legere velim, aut cuni Μeinehi ubique retinendas optimorum librorum scripturas. Quamquam ne einehius quidem in codicum scripturis servandis sibi constitit velut Ahrensium secutua ortit si v. 11 legit, quamquam in libris πη vel ortat exstat. Ad hanc quaestionem diiudicandam non nihil sortasse valet, quod codices ne in iisdem quidem vocibus, formis, radicibus scribendis constantiam servaverunt. Μirum Sane esset, si poeta scripsisset Τυνδαριδας v. 202 et Τουδαριδα v. 13 - sed υνδαριδης V. 89 νιαχα V 90 - sed νιαχη v. 107, a nati V. 200, λαχης'. 145,

31, ηας V. 219, αλλαλoto v. 82, ἀλλαλους v. 108, αλλάλω, v. 188 - sed ἀλληλοtot v vv. 142 192, αε et V. 200 - sed abi ιεvo v. 36, πλαγεις v. 105 198, πλα- γαις v. 110, πλαξε V. 124 - se TDqIOEς v. 98, δαλεteto v. 127 - se δηλησαοθαι V. 189, Istis. v. 199 - edo ita αtvoto V. 22 etc. Qua ex lectionum varietate fortasse colligore licet hac in re codicum auctoritati non nimium esse tribuendum. Quare, etsi nihil pro certo

27쪽

- 17 statuere aude in id. XXI epicas formas i continentes ubique restituenda veri iniit mihi videtur. 1Ι.

D vocibus nonnullis, quae etiam in Dorideo tenent. Ex d. XV haec elegi:

δ' Ιατηρ v. 97, 110. - Schrade l. c. 281 - 288 de nominibus suffxο ερ formatis disputans originem nominativi τηρ aut ex ταμ Ocalis mutatioBe aut ex ερ productione suppletoria petendam esse contendit p. 282). Sed x prisco aliquo τερ in ali dialecto ει oriri debuit quare probabile non videtur apud ipsos Graeco quondam τε=ς Valuisse' p. 283). Contra Schererum, qui negavit illa

nomina umquam in Om sing. habuisse, una Vocalis productione nominativum significatum esse contendit' probare conatur Schrader jam prisco tempore, vocati antea producta, iteram nominativi esse abjectam' si α), ita ut ex tars primu u exstiterit tars deinde ar. . In prini Graecorum lingua nomina in et desiisse

vori simillimum judicat p. 286). Ad terminationem τηρ

quod attinet, non dubitat, quin propter brevem reliquorum RSuum vocalem tempore procedente nominativi quoque .vocalis in at mutata sit illo graecae linguae studio concinnitatem quandam vocalium Sciendi intor ejusdsem nominis casus' p. 287 e. q. s. - illud reliquorum casuum breve ε unde ortum sit et quo modo cum illo nominativi primigenio, ut ais, α cohaerere possit, hoc ne verbo quidem ostendit Schrader. Contra Alien Curi. Stud ΙΙΙ. 226 2 apud ipsos Graeco umquam fuisse prorsus negat. Etiam Brugmann

28쪽

- 18 Curi. Stud. IX. 363-40 de his nominibus diserte egit. Cf 0riech. 0ram. 53, Vergi. 0ram. I. 62, II. 354 seqq.

De dorica flexione coc etc. Dolir. l. c. 236 seq. ii e seriecti Gram. I. 139 Curtium secutus docet stirpes nominum in sui desinentium ab initi por su af)exiise in epicis vero terminationibus ηος, ηι etc. amisso primigenio digamma productam 88 Vocalem praemiSSA m. Quam sententiam olim amplexus est Brugmann Curt. Stud. IV. 168 seq. Idem monet 0riech seram. 52 seq. ac-kernagelium formas nominativi sing. in au et cypr. nominativi plur in ηf-ες desinentes ita explicare conu- tum esse, ut illam ad amm, hanc ad tεf-ες reduceret. . Meyer 46, 288, I seq. 332 seq. 355 seq. hujusmodi stirpes ab initi per ηυ exiisse contendit. et vo 6. 8, 15. De vi et usu hujus pronominis tantum in Doride usurpati disputat Ahr. l. c. 267-270 tde vocis origine τηνος, inquit,' simplicissimo demonstrativo ὁ etd eadem ratione derivatum est, qua Or.etoIIηνος - OIso sermatione quadam Syracusania Otissimum, ut videtur, usitata' p. 270). Schrade l. c. 318 i vocalem hujus vocabuli productione suppletoria ex natam esse putat quid vero jectum sit, in medio re-

29쪽

linquit. G. eyer 397 obscura, videtur Vocis origo. Brugmani Vergi. 0ram. I. 141, Anni fieri potuisse

πλη radicem praebet πληIt V. 30. Vulgo putaverunt hujusmodi radices ne in graeca quidem lingua primigenia fuisse sed metathesi, quam Vocant, et productione suppletoria a radicibus brevem

vocalem inter explosivam et Onantem tenentibus πελ χερ etc. Orta e88e. Quam Sententiam copiosius exposuit

Slogismund Curi. Stud. V. 195-207. Ch Brugm. Curi. Stud. V. 113 not. meister i. c. 68 Curi GrundZ 52 Seq., 175 7εv-Iv q), 739 Nachtr. v s. 199 χερ-χρη). is quoque radicibus primigenium α vindicat Schrade l. c. 322-325. O. Meyer autem 40 nos docet metathesin illam si omnino statuenda sit, in plerisque hujusmodi radicibus jam in lingua indoeuropaea factum esse, id quod de rad. πλ ii pro certo firmant et G. Meyer . . et Brugm. Vergi Oram. I. 62. Quum vero dissicultates non exiguas praebeat illa explicandi ratio, aliam proposuit Brugna. Μοrphol. Unterstich. Ι. 1 seqq. o pro suffxo habet in-

30쪽

nimis radicum formis πλ, Is etc. adjuncto item radicum formaS, quales sunt λα et vis adjunctis et et o suffxis nuta esse Suspicatur. O. eyer l. c. in his radicibus jam antiquissimis graecae linguae temporibus i fuisse ac formas α tenentes velut cret. πλαθος ex analogia fictas esse docet. De formis, quae α tenent, idem censet ei-

ster i. c.

Hujus generis est forma perfecti δέδμαυθ' v. 20 δνια, μη δεμοὐ, quam, nisi hyperdorica judicanda sit cla indar. θεοδματος orsb. 14. Schrade 324, s.

Μeyer 188 -- Μeyerum et eisterum secutus ex anal0gia fictam esse puto. Orsb. l. c. et Rumpet Lexicon heocr. ad nostram formam explicandam δαμωquoddam finxerunt. Hoc uno loco δμα nobis occurrit apud

Τheocritum ceteris omnibus locis iam legitur δεδμην XXV. 24, δεδμητο XVΙΙ. 18, 9δεῖν. ivetet XVII. 82.

κρηπιδες V. 6, ῆμιθε o V. 137, quorum radiues etiam in graeca lingua tenuisse, non desunt, qui putaverint. Quibus in vocibus propter sequentis syllabae vocalem t yllabae antecedentis in i mutatum esse urbitratur Curtius Orundet. 589. Orsbach illi vocatio vim ullam mutandae vocalis in f tribuendam esse jure negare mihi videtur vocabula quae sunt αλις, νιανις, πλατιο ad comparationem revocans p. 35). Curtio haud multum dissentit Schrador L . 321, qui illam vocalis in i mutationem eo effectam esse existimat, quod per epenthesin in ipsam radicem accepissent illa vocabula, ita ut totius mutationis gradus hos fuisse Statuat: put, αιμι, αεμι, ιμι. Vocem, quae est κρηπις lat crepida, quam a rad. kam deduxit Fich, cognatam esse cum lat. γ-iSculum On-