Studia theocritea: Commentatio academica

31쪽

etiam in Doride ae praebere mone G. Meyer 182 laudatis loco indarico, qui est . , 38, et Voce lat. quae os crepida e Doride agnae Graeciae sumpta lat. αγ-isculum autem, quamquam idem dire ac κρηπις vel crepida significet, propter radicis vocalem ab his abhorrere ostendit. De a μι sansor sumi, lat. senti agens eister Curi. Stud. V. 38 seq. ex antiquo α natum es8e putat neque pro hyperdorismo habendum esse αμισυ heocr. XXIX. 5. Idem vero eister Diali I. 67 loco illo heocriteo et secundarium esse concedit. CD Asse Curi. . Stud. III. 228. - G. 0ye 44 seq. illud αμtota hyperdorismum librarii esse suspicatus Doridi quoque vindicat ημι. . CD Brugm. Vergi Oram. I. 4. μην V. 103. Olim Brum. Curi. Stud. IV. 7: Stirpis principalis forma est λενς', quam sententiam nunc vulgo refutant. ro primaria stirpis forma graeca Olim Μeister Curi. Stud. IV. 38 seq. habuit μανς, unde Omnes graecae linguae forma descendisse existimavit quod num fieri potuerit jam Curtio Grundet. 333 valde dubium visum est. Huic veri simile visum est radicem vocis inveniri in indoeur. α - metiri s. α). D L. Μeyer 26. Nunc inter grammaticos constat primigeniam stirpis formam graecam L lva esse atque inste X-stitisse in Doride μης - 1 ρος, in Iade λεις - μηνος

μης et μεις ex lx lvo vocati l correpta), in Atthide Uiv nonnumquam etiam in Iade; μη e casibus obliquis in nominativum quoque receptum, O Meyer 287 - μηνος, in Lesb. dialecto gen. 1 ivvος μηνο-ος). CD Curt GrundZ. l. e. Stud. II. 173, eisier Diali I. 138 0. Meyer Curi. Stud. V. 83, Griech Gram. 44 et not. 287, 305 Brugm.

32쪽

- 22 Vergi Oram. . 63, 23, 463. Quae cum ita int, hyperdoricum putandum est illud μῆν, cujus eister Curt. Stud. IV. 383 mentionem fecit. De adjectivo quod est πετεηv v. 18 haec est Le-skieni sententia Curi. Stud. II. 101. Ol. 5): Legitur

petendum est; ex πετεηνος contractione natum est πετη-voc forma quae est πετεινος ad πετεο-υ reducenda est. Atticam formam πετεεινος - quae num re Vera umquam

exstiterit, valde dubitat ullo modo explicari posse negat. Quum Vero apud Homerum quoque πετεηνος et πεWivo inveniantur, Brugm. Curt. Stud. V. 96 hanc protulit sententiam: Haud dubie aut statuendum est,

πετεηvo pertinere ad stirpem quandam πετετο- πετεεινος contra ad πετεεο- aut unam primitus fuisse formam πετεηνος - πετεαIvo et OSte eam Sese accommodasse ad frequentiorem illum formam εεινος, quae est in κλεεtνος, δεειυος, aliis . riorem explicandi rationem amplexus est Schrade l. c. 18, Or. πετεηνος et ath. πετεει,6 ad πετεε Ivo redire, sed Om. πετεηνος ex uno πετετονος explicari posse contendens. Si ita est, correctionem quandam desiderare videntur haec Orsbachii verba p. 49):ἡη doridis severioris sive productione sive confractione natum heocrito prorsus abrogandum est'. se quae de et Voc e τε ζενο- ori supra disputavi. 8ξεις v. 144, quod Verbum a Doride prorsus alienum esse Stendere conatus est Ahr. l. c. 151, 18 seq. 344 seq. addend. 586. Ahre timendationem ιξεις receperunt

Morsb. 1 et Oppe 41. Rusdem stirpis esse κω et κω L. Meyer 1, 14 seq. suspicatur; sed O. eyer 5

33쪽

bis s. eyeri 128. Si ita est, probari non Mea sententia histeri Diali I. 67, e radice si verbi tκω Syracusanum quod vocatur perfectum εἴκω ortum esse, ita ut ex S-ftκ-ω proxime profectum sit. Omnium graecae

linguae dialectorum proprium esse κω docet Curtius Verb.

Μeyer 58. Quod si ita est, ad radicem reducendum est vocabulum schis. Meyer 76), cui origini repugnat l, quod est in indaricis verbis, quae sunt δηριο- μα Ol. XIII. 4 et δηριαω Nem. XI. 26. - Schraderi. c. 321 in hac quoque stirpe per epenthesin vocalis t

34쪽

ex α ortum esse η contendit. Oudum in lucem prolata videtur hujus stirpis origo. - 'μ Vide supra p. l. αγηIοντες v. 217 quod Curtius Grundet. 533 719 seq. hoc vocabulum ab αρ radice repetendum ejusque per anaphyxin, quae vocatur, natum esse contendit, hoc neque G. Meyer 111 seq. neque Brugmanno VergL Gram. I. 469seqq. probari videtur. L. Reyero 870 autem veri si-naile visum est hanc vocem ab αρ radice descendere. Ab initio in ipsa vocis stirpe η fuisse docet G. Μeyer 14.αvερρηξα v. 12, αναγγηξοντας v. 72, αναρρηξας v. 208, αρρηκτοιο V. 16. - ηIvυμ e qua radice profectura esset, dissensio fuit Schraderi. c. 325: nescitur, ηIVulit, μυις unde Vocalem l acceperint; nam quo jure lienus harum formarum radicem ε=I, με finxerit, se ἐρρα- I iv, frango, non liquet'. - Curi. Grundχ. 542 a radices μαI, cuius antiquissima forma Jῆμα esset, 'Iut μι descendisse contendit. -- Μeye 44, 173, 39 reg, μητradicem statuit, quae fortis est radicis forma infirmam radicis formam praebet μαγ. Ch eister i. c. 69, G. Μeyer T. αποληIovet v. 19 λ Ioveto v. 43. Curtius Grundg. 183 738 hoc verbum ad rad. λαI, quae est in λαI-αρο-ς, λαγ-VO-ς, revocavit, Bugge Curi. Stud. V. 334 seq. cumrad. εχ cohaerere putat, L. eyer 891 seq. ad. ληIosias, lang statuit, cui assentitur Brugm seriecti seram. 26 et Vergi. 0ram . . 102 424. sud λατ, quod Curtio probatum est, infirma est radicis forma. Ch 0. Meyer 47.

35쪽

1II. De ει sto productione suppistoria natia. Constat et in epica dialecto et in mitiore Doride

productione suppletoria ex ε ortum esse ει in seVeriore Doride. In id. XV omnia hujusmodi exempla a tenent, praetermisso illo πετεηνος, de quo quid sit statuendum nondum satis apparere jam supra ostendi. - De uno vocabulo disputabo legitur in cru8i, quam Vocant, Sic uv. 74, 136, 147, ceteris vero omnibus locis nobis occurrit alter hujus voculae forma ες v. 22, 27, 57, 1, 108, 143, 149. Utraque forma in ion. ati. mit. dor. leSb. dialectis exstat, in severiore Doride forma ἐς sola Secundum Ahr. Diali I. 151, ΙΙ. 105, 358 seq. e primario G nata unt ις et ες. se Brugm. Stud. IV. 90. Allon Curt. Stud ΙΙΙ. 274: A falluntur qui putant et D et

εἰς, ἐς ad communem speciem v revocanda esse, quam sententiam forma vi satis refutat. Etς ες orta unt Xενς, idque ex vic, quod eadem amplificatione ex ut sactum At atque αμ ρις ex αμφι μεχρι γε μεχρι ἐξ ex ἐκ, ab ex ab etc. quam sententiam jam ante Curtius protulit. Etiam Renne Curi. Stud. I: 174 εις , ab vicderivanda censet. - lemm Curi. Stud. VIII 15 seq. ve εὶς, ἐς praepositiones ejusdem stirpis pronominalis di-Versos casus esse putat atque ita quidem, ut ex sing. locativo v- Ortum sit v, ii et ἐς ex plur locativo ἐυ-οε, cuius suffxum o idem atque vocabulorum ποοε, μοσε, istoc ceu sit. Certe quidem e forma vo etiam acilius doricum huc quam ex v-t-ς nasci potuit. In dialectis quibusdam graecis v-ς abjecta finali consona in v mutilatur quod cave me cum civ pro ut confundas, et

36쪽

- cum accusativo eadem significatione atque εἰς conjungitur'. - . Meyer deniqud docet 6 Anni. graecam linquam ab initio unam tantum habuisse praepositionem ε et dativum et accusativum regentem rant in cum ablativo et accusativo conjunctum ἐν cum accusativo conjunctum in Oeot. thessal. Septentrionali graeca, lendialectis servatum esse, ceteras autem dialectos alterum vocis speciem per ς exeuntem ἐνς, εις, ἐς formasSe.

Cfr etiam G. eyerum 9, 276. ἐς ab initio tantum ante consona usurpatum esse, deinde etiam ante vocales Brum docuit. raeterea de praep. εις, ta vide

Ρraeterea ex id. XXII haec affero vocabula, quorum ει productione suppletoria ex ε ortum 8t: ejectora: χειλε v. 63 χεολος sec. s. eyer 81 sed Brugm. Curi. Stud. V. 119: χειλος - lesb. χελλος recte ense ad χελ-Jzo- revocat.' CD mister Diali

37쪽

c. 237-241, Asse l. c. 246, Brugm. Curi. Stud. IV. 97 V. 226-234, GHech Gram. 43, Vergi Oram. I. 148, Erma Curt. Stud. V. 284 4, Schrade l. c. 18, curi. l. c. 260, 31, 561 0. eyer 81, 3, 265, 282 248, eister i. c. 142. - .ls Ahr. Diall. II. 161 lesb.

Μeister i. c. sed . eyer 3 28 stirpem primigeniam στευ ο fuisse docet.)ει quomodo sit explicandum ambigitur:

Sanscr. puri vel Num profectum esse contendit . eyer 122 Contra Brugm. Vergi Oram. I. 120, 80 Anm. epenthesin factam esse negat primum assimilationem tum productionem suppletoriam locum habuisse firmat. Videlicet tantum ante vocalem usurpatur illa productio;

δειδιυτες V. 93. Olim putaverunt viri docti penthesinatum esse ει in δειδιο δειδια. fa Renne Curi. Stud I:a172 seq.: reduplicationis syllaba producta ex δε- ι-α per epenthesin quandam literaeci nata est, nisi sorte similiter atque in δει-δι-Iκομα ex δι aucta est , quocum omnino consentit . Fritzsche Curi. Stud. VI. 300 seq. Quam sententiam a Curtio, qui ita olim docuerat, hi sumpsisse sidentur Brugm. Curi. Stud. VII. 209 non-

38쪽

dum statuerat utrum cum Curtio ad radicem di an cum Fichio ad rad. vi revocanda essent δειδω, δειδια etc. et do δειδω: ich vermute', inquit das die Form nur demirre eleitelen pracligefuli verdankt urde, das manin Formen te δε δια δειδορκα die Hautgruppe δει ais das herni, afte Element aussaste und demZusOlge u enerΡraesenssor verteitet urde Das δειδω nichi in ur-Wiichsiges raesens isti sonderit in nacligeborenes istolinehi nicht u beκweiselli'. andem Curtius propter nomen proprium AJ εtvιας, quod in inscriptione quadam Corinthiaca legitur, illam vocis originationem e rad. ι- rejecit atque Ut vel fει - haec est fortis, illa infirma radicis forma - Statuit, quam sententiam nunc Vulgo amplectuntur. CD Curi. Stud. VIII. 465 seq. Grundκ. 663. - Restat tamen dissensio de forma, quae est δειδω. ahlovium secuti hanc formam pro Vero perfecto contractione ex δει-δο-α, δειδοια, δεη*0t orto habent Brugm et G. Meyer Brugm. Vergi Gram. I. 119:ἡΗOm pers. δειδω d. i. δεηοῦ -ic furchte Wahrschein-lich aus δεδfo t) vom , duei'. CD G. 0ye 483, 489. Nauch, qui δειδω formam a recentioribus grammaticis inventam esse contendit, apud Homerum ubique δειδια pro δειδω legere vult cui omnino assentiuntur an Leeumen et endes a Costa Dial der Homer sedictite albers. O Meliter . 3), nisi quod δεδ)Vt non δειδ α)pro δειδω scribere volunt. Cum Nauchio obet quoque eonsentit Curtius vero in sententia permanet δειδοὶ ex

analogia praesentis ad δει-δι-ω, δει- --reVocandum esse; ob finale quominus confractione X o ortum it, per

39쪽

turam pro δεδδ esse contendit neque solum δεδδοα pro δειδώ, scribit sed etiam δίδδια, δεδδιμεv, δεδδιιτες etc. pro vulgaribus formis a δειδ incipientibus restituenda esse putat 258, 183). CD Brugm. l. c. 148: Hom. ἔδδειGεν, δεδδι ι.ευ θεοδδης falsche Schreibungen ind- δειδιμεν, δε-

εδfεtIε, θεοδfης, δfεινος - sed δειδια, δειδω δειδοικα Acripsit, ne usi plures locos violentius tentare' cogeretur Protegomena 167 g. 101). In adnotatione adest. I. 34 in codicibus semper scriptum inveniri εδδεtos monuit Christ. Quamquam per se n0 displicuit Curtio eorum sententia, qvi δεηοῦια, δεδ= οικα formas pro veris Homericis habent, cautionem quandam adhibendam putat propter δειδfχαται, δειδεχατο formas, quarum stirps nullum teneat Verb. II. 141 M.). CD an Leeumen et endes a Costa 73 Anm. 1 Beydenreicii Curi. Stud. X. 14 seq. De eadem radice δft-' at prognatum est δεινοισι v. 190, de quo vide Curi. Stud. VIII. 465 seq. arundet. 663 0. Hyer 258 Brugna Vergi Oram. I. 148. Ρrimigeniam formam fuisse s εο-v0- se qua δεεI-VO-ς, δεο-V0-ς, On uti boeot δεινος lesb. δεννος sec. Curi.)διγνος sec. Hister), oeot δινος Curtius statuit. Hanc vero derivandi rationem dissicultates praebere intollexit Μ0ister i. c. 139. At sec. s. eyer l. c. hoc Vocabulum ita fictum est, ut ipsi radici suffxum o additum sit. Ch Frisset Curi. Stud. VI. 115. Longae t vocalis productione suppletoria ortae exemplum in id. XXII praebent formae verbales, quae Sunt t-υιμεθ' . 74, ιυεet v. 192. CD Gelbhe Curi. Stud. H. 27. Ahr. d. i. 112. - ἶνομαι ex ItIv0μα ortum 8Se

40쪽

d et Brugm. Curi. Stud. IV. 103, sed ita ut nautata explosiva gutturali 7 in i gutturalem nasalem otiι- νομαι medium sit mutationi membrum inter ιΠομαι frivoμαι interiectum. Ch Brugm. Vergi. 0ram. I. 364,467 0. Meyer 270. Usurpatur Ilvoμαι in Doride, recensiore ade, Atthido. Apud Homerum Ilv0μαι plerumque scriptum exstare in libris manu scriptis ostendit a

Mehe Curtio Verb. II. 424 tamen ἡκegen thre ge-ringe Urspriingligkeit' veri simile videtur post Homeri aetatem formam illam exstitisse. Ubique apud Hom. IlI-μα legit Curtius exceptis duobus locis B. XXII.

477 Iutvομεθα. d. V. 208 Ilivoli vii,), ubi formas verbi Ιει ol ora ex ευ 0-μαι usurpat.' Etiam esiod. Theog. 82 τε vol1avoui legere vult Curtius Verb. I. 3l33. contra Christ ubique ivoμαι, tvωσκω Ormas usurpavit et ad i. V. 182 haec adnotavit: scripturasrtvῶσκει et τίνεσθαι antiquas Aristarcheisque probatas, ItIvωοκει et IiIvεσθαι recentes et ab Heraclide invectas esse docet . . ayser, in hilol. XVIII. 657. Formam εινομα Homero laudicant an Leeuwen et en des a Costa 102, Iivομαι ab Homero usurpatum SSenegant 79. Denique . eye 454 εινομα suspectum habere videtur. IV. DB a OD, o productione suppletoria ortis. A. accusativus ' pluralis stirpium per o exeuntium

in id. XViso ex ouc terminationem, everioris Doridis propriam, recepit: πταῖμαχμως V. 19, ποκως V. 20, γηο3 ιος V. 63,