장음표시 사용
221쪽
negare poto , absentem fune demum praesuini mortuum s annum septuagesinum e Ieuit. - Non quidam solum, sed omnes, vel saltem plurimi , qui ante Laevs E R i scripse-Tunt, Doctores id negant. Sed hac de re supra satis a monendum est , imperatorem in cit duos decidere casus. Primo loquitur de successione ab inte sat , de qua Ocisio mihi sermo est. Hi sancit legislator eum succedere, qui
tempore mortis proximus fuit eo- gnatus. En verba legis Proximus per hoc tempus requiritur , quo ΟΥ-- tuus est is, cuius hereditate qua vitur. Alia eaque diuersa proponitu secundo species. Decedit quis totatus. Hoc certum eis. Tempusnwrtis non incertum. Quinam here. de sint propiores quaeritur. Vtrum illi, qui tempore morti testatoris, an qui tunc, quum certiores facti sumus, heredem ex testamento condito non exstitisse, fuerunt tales 3
222쪽
posteriores Imperator praefert. Posterior decisio huc non spectat, sed prior cum, si certum est, absentem testamentum condidisse, status controuersiae, cum ea nostra mutatur sententia. Caeterum testamentum est res facti, probanda non praesumitur. Quod igitur prius legis attinet membrum, Viri nunquam firmatur sententia. Id enim, in successione tempus mortis attendi, concedere nullus dubitaui. Atque ita omnis controuersia eo denuo redit, quando absens sit mo
Duo hosce casus a se inuicem distinguere Koc HIVS negleXit. Verba potius eo tempore demum certum eqse s ex secunda legis specie ad
priorem contra verba, mentemque legislatoris transtulit Imperator ait:
tunc enim quisque INTESTATUS decesskse intelligitur e temp0re , quo certum esse coeperit, nullum ex tota
223쪽
ri OCHIVS autem tunc certum esse
In successione ab intestat Imperator non e certitudine mortis , sed ex tempore mortis, licet postea probetur, Praerogatiuam heredum determinat. Hactenus EBER HARDVS.
spondeo. IJ Disputo secundum principia iuris romani et Suppono, de Cer tempore, quo absens mortuus est, non constare. Nunc vero Q secundum ius romanum viventis, imo eius , cuius vita dubia, incerta est, non datur hereditas. l. I. . de ed. vel Et vend. 4. C. de Wi Iim τeuers ibi: Ne nos praeterit , hereditatem eius , quam incognitum erat ob inibus interfectam, an captam Hse, a Ii adiri non potulisse , --niam eorum bona, qui in hoseium ο- resutem rediguntur, EG DEΜVm ΕΜ-
224쪽
Ne super facultatibus eius , cuius IΝ-cERTA VITA ac fortuna fuit, tran figi se iudicari potuit. Unde steaquam apud Osee materteram vestram fati munus imple se innotuit: tunc vo- his licentia permittitur agnoscendae per bonorum posse sonem succcisionis; non incientibus enim his quae perperam gesta sunt priorem gradum obtinetis, successionis compendium ad vos rertinet. Si ergo de vero tempore, quo absens fati munus impleuit,
non constat, omnino necesse est, Vt, ad litem de hereditate eius decidendam, certum ex praesumtione iuris statuamus tempus , quo Vivere desiit. Sive nunc statuas, ad finem Vsque centesimi anni vitam absentis in dubio perdurasse quod ex iure omano defendunt antiquiores Cti, ob l. 4.D. de suo. quemadm quis utatur
225쪽
,. I. de eccIes ΜΕΝoc III usde Praesumi. lib. 6. Praef. 49. V- sc VLV in Auctario de termino ita humanae adiecto tr. de successione conuentionali ianomula p. 77 seqq.FIΝKELTHAVS Obs. ICO. VoETIVS in Commentar ad Pandectas lib. tit. 17. siue cum recen- tioribus ICtis, ex auctoritate AVI-D1 in Psalm XC. o. assumas terminum vitae septuagesimum annum, perinde mihi est. Nam hoc semper indubitatum manet, secundum
principia iuris, principiis philosophiciis nixa, dicendum esse quemque in dubio tuere praesumi ad terminum legitimum , eumque in dubio demum mortuum censeri eo termino Ia αVOETIVS in Comment ad Dig. lib. 38 . it. Ιτ. . 16 ibique plures allegati quod in . . . . egit
agnat succus duplex occurrat casUS, e verbis euidentissime constat aeci ego unquam negaui. Vterque vero casus Pertinet ad ea Iam in t
226쪽
satis neutiquam vero, ut ConfuIths-mus EBER HARDVS putat, prior ad succeisionem ab intestato, lierior autem ad succeissionem tesamentariam spectat. Non enim Valet consequentia: Defunctus reliquit te flamentum , ergo
cessat succesη ab intestato. cons. . .
II. . Et praeterea in successione rasamentaria quaestio proximitatis plane exulat. Onamus ergo absentem omnino te flamentum non feci oe, aut non iure fecisse, tunc is proximus ad hereditatem ex lege habetur, qui proximus est per illud tempus, quo mortuus es is cuius de hereditate quaeritur. At de vero mortis tempore non constat. Ergo res definienda est ex praesumtione iuris, spectandum illud tempus, usque ad quod vivere qui praesumitur. Nam tempus, quo mortuus quis eis, vel illud est, quod vere .certo Probari potest, vel quod in dubio praesumtio iuris statuit. Nunc autem absens, de cuius vero morti tempore
227쪽
non constat, vivere praesumitur ad Oo. vel Io annos ergo in dubio eo demum temporemn tuus est, et quod idem est, o demum tempore certum est, aut certum esse coepit ex praesumtione iuris , absentem esse mortuum. Cons. f. I. I. de leg agnat succ ubi IUSTINIANus eadem formula loquendi generali. ter utitur. Ergo in definienda proximitate hoc tempus ectare debemus. Nemo enim, uti antea dixi, mortuus haberi potest ante illud tempus, quo vel vere riuus probatur, vel praesumitur. Ergo nec ante tempus O tis vel vere probatum, es praesumtum, successioni locus datur. Idem valet de eo casu si
absens testamentum fecis, sed quod ruptum irritumue factum est, antequam absens termianum vitae PRAESUMTUM impleuit. Ponamus
aborro absentem testamentum fecisse, sed ex
quo nemo heres existit, siue quia heres repudiat, siue quia post testamentum conditum incapax factus est, siue quia conditio deficit; tunc, si unum ex his contingit, ab ente4-- dum praesumtiue mortuo, proximitas inter cognatos iterum aestimanda est ex tempore mortis praesumtiuo. Si vero unum ex illis a cideret, postquam absens ex praesumtioneris pro mortuo habetur, tunc illud tempus inspicere debemus , quo certum esse coepit nuM
228쪽
rempus repudiationis, vel incapacitatis , vel defici,ntis conditionis. Quod deinde subiicit EBERII ARDus: In
successione ab intestat Imperator non ex e titudine mortis, sed ex tempore mortis , licet postea demum probetur, praerogatiuam heredum determinat, id me non ferit. Suppono enim casum, verum mortis tempus probari non posse. Ergo mortis tempus illud censetur, quo quis mori praesumitur, seu de quo certiores facti sumus per praesumtionem iuris. Denique vulgaris doctrina male cohaeret, imo implicat, irincipiis iuris aduersatur. Quis enim concoquere p0test suces sonem anticipatam ' Quonam iure statuere possu:nus, tempore curae susceptae absentem
esse mortuum quod tamen cum LYNCΚERO
aliisque defendit E BER HARDv in cit. d. s.f. 29. Et si absens iam eo tempore mortuus habetur, cur cautionem exigimus Vides ergo, omnino opus esse, ut in illo casu, si verum mortis tempus probari non potest, certum assumamus tempus ex praesumtione iuris, quo absens mortuus censetur. Adstipulatur nobis quoque Id. CAROL. FRID.