Rhetorica ad Herennium ex recensione Petri Burmanni

771쪽

res magnas, et personas graves, in quibus sit auctoritas, essEdebere non mediocres, ut fit in sermocitiatione. Debent enim habere dicendi libertatem: quamobrem etium oratores huiusmodi figura uiuatur, ut ex primo Coelianae exemplo apparet, in quo

Cicero rationem reddit, cur Appii personam producati Recte igitur Quinctilianus, et propter personam, et propter ipsas res

dissicillimam esse hanc figuram scripsit, et in ea magnam quam dam vim eloquentiae desiderari. Plures enim in liac varietates esse inquit, quam in causa, Propter attributa personarum atque rerum, de quibus supra dixi. Omnis autem conformatio vel habet personas veras, vel sictas. Verae sunt, quum velut ab inseris Personae notae excitantur, ac loquentes producuntur, quain alii ευφωλε, mitis appellant. Huius generis venustissima sunt exempla tu IV de Finibus, et ia Coeliana; Personae fictae vel sunt

rerum mutarum, vel sunt αλογω, i ut animantium in sabulis Aesopicis, et alibi apud poetas. Res fictae aut sunt corporeae, ut quum urbem aliquam, aut nationem loquentem producimus, ut, Pannoniam conquerentem de acceptis a Turca malis, et veterum Germanorum virtutem desiderantem. Sic in Verrinis

Sicilia loquitur. Aut sunt corporum expertes; ut quum reipublicae, philosophiae, virtuti sermonem tribuimus. Huiusmodi multa sunt apud poetas, ut Somni, Famis, Discordiae, Ates, Eridis, Megaerae; illi enim ea, quae in terris accidunt, atque usu veniunt, quibusdam veluti numinibus illorum altribuunt. Secunda divisio: Omnis sto, non ούα vel est simplex, vel est seminata, ut tu isto Coelianae: 1sedeo nunc ad te, Coeli, vicissim,

ac mihi auctoritatem patriam, seseeritatemque auμφω etc.

Signimatio est Significationem alii di ams, alii συυι-ον; vappellaui, quae ad vorbum si ibi potuit uominari. Plus enim relinquit cogitandum auditori, quam dicitur: et indicatur res, non dicitur. Est enim bipartita significatio: una verborum, de

qua supra dictum est; altera sententiarum, quae vel abscondit sententias, vel omittit. Quinque modos Auctor ostendit, quibus significatio fieri solet, inraρβο ου. - ιλλίχου, ἐ-Mvov. ἀπο

res intelligitur ingens, ut ita primo exemplo. Quamquam autem videtur hic modus desiuitioni adversari, quia non minus, sed plus dicitur , quam verum est: tamen, quia ex re parva, magna intelligitur, recte sub desinitione comprehenditur. Quinctilianus libro XII, συλλογα uos, raciociniationem appellat. Tale est illud in

II Philipp. Tu istis faucibus, istis lateribus, ista gladiatorio. Dissiliam by Cooste

772쪽

lotius corporis firmitate, lantum Pini in Himiae nuρtiis exhauseras, ut tibi necesse esset in populi Romani cons ectu vomere postridie. Ostendit autem hoc ia loco duplicia esse ambigua tquaedam, quae orationem reddunt obscuram, quae vitanda sunt, quod etiam Fabius monet: quaedam, quae habent significatio nem ridiculi absconditam, quae consequenda esse monet, et qua id ratione fieri possit indicat. Tertris est, το επόμυου, con- equentia, quum vel ex re consequenti antecedens intelligitur, ut quum, aliquem appellans, eum dicas multos fideiussores habere, id est, aere alieno esse obligatum; vel ex antecedenti Consequens, ut quum dicimus: Is est adolescens, cuius causa Parentes eius sae ct timuerunt: id est, male frugi est. Quartus αποπιωγ σις. abscira , per quam non finita adhuc oratione, aliquod in suspicione relinquitur, ut illud pro Ligario: Quod si

in hac tanta tua fortunα lenitas tanta non esset, quantam tu Per te, Per te inquam, Obtines: intelligo, quod loquar. Tacuit enim illud, quod nihilominus accipimus, non deesse homines, qui ad crudelitatem eum impellerent. Quintus est ovo sis. Fi militudo, quum res vel simili explicatur, ut: O formose puer, nimium ne crede colori, Alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur.

Vel exemplo, ut in hoc loco.

Brmitas est Brevitas narrationis potius videtur esse sive virtus, sive genus, quam figura elocutionis: verum refertur ab hoo auctore inter Exornationes, quoniam nonnunquam in aliis etiam orationis partibus adhibetur, et a Graecis 6--ομια. Sivo βραχυ,1γία dicitur. Est autem brevitas rerum ac sententiarum tractatio concisa, atque unum in locum condensata, quae fit verbis tantummodo necessariis per incisa: quo enim plura Pisu cioribus complectimur, eo videtur esse pulcrior. Fabius dissolutionem copulatam vocat.

773쪽

68o IN RHET. AD HERENN. LIB. IV COMMENT

CAPUT LU

emonstratio est Id, quod hie auctor demonstrationem v cat, Graecam vocem respiciens, qua sophistae, utebantur , alii διαψ m et Umm ms, quasi formam rei e ressam , Quinctilinnus euidentiae, Ne Dinnitae mectem iacit: quoniam quasi rem ob oculos ponit: quainobrem Aristoteles libro III

quae Nigui anter aliquia grei ostendunt. Est enim, ut inquit Fabius, proposita. quaedam torma rerum ita expressa verbis, ut cerui potius videatur, quam audiri. id tum fieri solet, quum res non gesta indicatur, sed, ut sit gestu, Ostenditur, nec universa, sed per partes. Componitur ex superioribus emetione, notatione, sermocinatione, et plu , quam illae, halint virium quia totius rei gostionem demonstret. Haec autem In antee dentia , commicta atque consequentia dividitur , in quibus tota rerum imago quodammodo comprehenditur. Omnis demonstra tio vel est praeteritarum rerum, vel suturarum. In suturis v recundia esse debet, ut: Haec, quae non indistis oculis, ani mis cernere Polestis. Mire tractat pro Milone, quae facturus suerat Clodius, si praeturam adeptus invasisset: quem locum brevitatis causa hic non adscribo, quum ita omnium inanibus

sit ipso Cicero. Est igitur in huiusmodi quaedam quasi praemonitio addenda: Cretiite Mos intueri etc. quod a sui Meuli declamatoribus negligi, Fabius libro IX conqueritur. In praeteritis ordo observatur, et ita, ut unumquodque gestum est, expis nitur. Huius generis cum apud poetas, tum apud Ciceronem quoque multa sunt exempla.

774쪽

CORRIGENDA