De ratione Herodotea praepositionibus utendi a scriptoribus Atticis diversa [microform]

11쪽

Ad dialoctum donicam recentiorem lenitus cognoscendam mihil pluris interesse quam formam Herodotei sermonis perspectam habere, inter Omnes constat. Cujus quid isset proprium, quid cum ceteris dialectis commune, quominus accurate Xplorari Posset, multae res impedimento suerunt et maxime quidem codicum ipsorum depravata condicio. Quae quum in ipsis sermis verborum exhibendis praecipue emeretur earumque emendatio maximis impedita esset difficultatibus, vix quisquam miretur, quum Plerique ad hanc grammaticae Merodotes, partem constituendam ingenium it doctrinam praecipue conferrent, factum esse. ut reliquae, Ius, syntaxi continentur partes si non plane jacerent, at minore certe studi tractarentur attamen , hoc quoque in genere quam rationem Herodotus secutus sit quo accuratius perspectum erit, io plus sines dubio russeretur ad eum emendandum praesidii Ac profecto quum in aliis scriptoribus 4 constare viderem non pauca eos propria atque singularia ad genus dicendi cujusque accomodata in usu articuli, praepositionum ceterarumque particularum praebere eaque ut χXquirerendi et persequerenturi summam operam et iud

striam impendisse viros doctissimos, non dubitavi, quin disquisitionem harum vocularum usu Vel accuratissimam aequireret orati, Herodotea, quae inter sermonem inpicorum et Atticorum medium quiddam tenere Videtur, cujusque arietatem, ut summo artimcio effectam, veteres non minimam scriptoris laudem

12쪽

esse praedicaverunt. Rem igitur non reprehendendam aggredi mihi videbar, si, ut possem diligentissime, X- ponere conarer, quae maxime in praepositionibus adhibendis inter Atticorum scriptorum solutam rationem et sermonem Herodoteum intercederet dissimilitudo.

In quo quum non modo eorum, quae a consuetudine

sermonis Attici prorsus discreparent, rationem mihi habendam esse Statuerem, verum etiam ad institutam scriptionem id mihi faciendum putarem, ut ea asse rem, quae etiamsi exemplis apud Atticos non plane carerent, tamen ad dialecti Ionicae usum propius accedere viderentur, fieri non potuit, qui in singulis locis difficile esset ad dijudicandum, Atticaene loquendi consuetudini convenienter an Secus Surpata esset quaeque praepositio, praesertim quum Perpauca SSent,

quae de utriusque dialecti discrimine traderent grammatici. - Etsi igitur nequaquam id mihi sumo, ut

putem, aut Omnes me elocutionis Herodotem in hoc genere proprietates attulisse aut ea, quae ei cum ceteris scriptoribus communia Sunt, Potuisse Secernere ac removere ea tamen me tenuit Spes Ore, ut aliquantulum subsidii, si quis rem dignam censeret, cui Operam naVaret, a me suppeditaretur. Id si ero assecutus, laboris pretium tulisse videbor.

Quod vero ad descriptionem hujus libelli atque

rationem attinet, ita mihi agendum esse putavi, ut primum de praepositionibus adverbii loco positis dissererem, tum ea exempla afferrem, ubi cum casibus conjunctae viderentur plus aut minus ab usu Atticorum recedere, ad extremum, quae Xstarent mesis exempla, adjungerem. Praeterea monendum est, me in hac commentatione in eas solum, quae propriae Vocantur, PraePOSitiones inquisivisse. Quae in hae commentatione conscribenda ad manum mihi suerunt Herodoti editiones, hae sere sunt:

13쪽

Herodoti Historiarum Libri IX. Recognovit et commentationem de dialecto Herodoti praemisit Guillelmus indorfius Parisiis DCCCLV. Horodoti Historiarum Libri IX Curavit Honr Ru-

Herodoti Malicarnassensis usae Textum ad Gais- sordit ditionem aecognovit serpetua dum Fr.' Creugeri tum' vix annotationes instruxit etc. .

C. F. Baehr. Editio altera. Lipsim DCCCLV

MDCCCLXL

1856.

14쪽

Originem praepositionum ab adverbii esse repetendam, omnes monent grammatici. Quod quidem quum aliis rebus probaverunt, tum ex eo, quod absolute haud raro eae positae inveniuntur, ut aut Omen quoddam vel pronomen, ad quod vere spectant, desideretur, aut misso verbo, quod cogitatione est supplendum, praedicati, quod Vocatur, vicibus ungantur. Atque in hoc genere quam Omnino rationem Herodotus secutus sit, si quaeritur, statui potest, in altero illo consuetudinem ejus loquendi nonnihil a sermone Atticorum recedere, ita certe ut in plures quidem praepositiones, quam Attico scriptori licuit, hunc usum admiserit, eam Ver legem semper servasse videatur ), ut particulam copulativam δέ, και adjungeret, in quo Epicos majorem sibi sumpsisse libertatem, satis notum est δ). - Quod vero attinet ad alterum illud, quo monuimus praepositionem unam totam vim verbi compositi posse complecti, reperitur Herodotus etiam in hac re magis cum poetis quam solutae orationis scriptoribus convenire, apud quos ενι tantum ita usurpatur. Quae vero utriusque generis apud Herodotum inveniuntur exempla, jam nostrum rit proserre.

3 D Ioeis illis dubiis ubi inveniuntur προς in ἄν et προς γάρ paulo infra dicetur.' Vide rure. . . II. l. 68 2, 1. Matth. II, s. 594. uehn. II, φ. 618 si xempla allata.

15쪽

misso sam: a ἐν si I, 74. II, 3. 172. 176. VI, 86. 1. VII, 3. 176 238. ΙΙΙ, 113. IX, 2. Ρlerisque vero locis additur si, cujus usus libri haec suppeditant exempla ἐν Misai: I, 184 185. 192. ΙΙ, Θ ΙΙΙ, 15 37. 38. 39. 125. V, 95. 102. VI, 11 50. 70 ΙΙ, 224.

De significatione hujus formulae satis est Onuisse, plerumque eam indicare aliquem vel aliquid numero quodam contineri, quare Latine in his' verti

potest, velut πολλά - καὶ ἄλλα τε uisseu ἐστι τουτοοντο εχειν, ἐν δε καὶ τοδε . . I. II, 3. - Alia vero est ratio horum locorum: ἐκ δε του στεινον τῆς νβοι- ς ήδη - Ἀρτεμισιον δέκεται αἰγιαλος, ἐν δε Ἀρτέμιδος

ἔρον VH. 176 ubi significatio localis est. Ad instrumentalem prope vim transit haec formula ib. 84.

Oρμαμάξας αμα θοντο, ἐν δε παλλακὰς καὶ θεραπεμεῖν πολλήν i. e. carpentis ectas.

b προς δέ et rarius και προς, quae loquendisormulae etiam apud Atticos usu veniunt, hos sere locos occupant:

α πρὸς δέ I, 51. 71. 111. 126 164 207. II, 12. 20. 115 119 134. 141. II, 52 74. 124. 135. IV, 164. V, 20. 22. 124. VI, 1. 95. VII, 61. 3. 4. 69. 72 75. 79. 166. VIII, 40. 1. 68, 3 90 93. IX, 30. β καὶ προς I, 156. ΙΙ, 142. ΙΙΙ, . V, 20. VI, 125. VII, 154. 184 quate'. 187. HII, 29.

In IX, 2 λήματι ριέν νυν και eos My ον ῆσσονες ῆσαν οἱ Πέρσαι, ἄνοπλοι δε ἐονzες καὶ προς ἀνεπιστήμονες σαν καὶ ου οριοτοι οῖσι ἐναντιομνι σοφίην displicet

Krueger και προς participio et tempori definito intempositum, quare προς deletum Vult certe nullo Herodote exemplo firmari potest ejusmodi collocatio. Scriptura vero plurimorum codicum I, 58, προς δή νquomodo explicari possit, non video et jure mihi vide

16쪽

tur eam damnasse rueg. Dietach. Sisin. Abicht.: neque vero iis magis placuit ιος - ων, ut Oxhibent Aldina et unus liber scriptus. Quid vero ait restituendum, alii aliter conjiciunt; rueg. προς - ων, Stein Moςθε δε ιῶν biclit. προς ταντα δὴ οὐν quarum conjecturarum quae sit maxime probabilis, alii judicent. Itemque rejecta vetere lectione ab optimis codicibus Μediceo Florentino, aliis exhibita ΙΙΙ, 91 προς

γαρ δυώδεκα μυριάσι Περσέων τε ται ἐν τω ευκω τειχεῖ

recentiores editores praeter eos, quo modo nominavi, Baehr. Dind. I hard. codice aliquot secuti emendarunt in σίτου γα δυωδεκα μυριάδας κ. . . His omnibus locis προς addendi vim habere, satis cognitum St.

his rueg. etiam IV, 1 censeri vult, ubi tamen ceteri ἐπι ad μἄλλον referunt. Ad sensum loci utram interpretationem elegeris, paene nihil refert. Quemadmodum ἐπι Dativo praepositum varias significationes induere potest, sic haec quoque sermula alias aliter Onitur: α Do situ alicujus rei dicta idem valet ac super vel insuper. Θρήῖκες ἐστρατευοντο εχοντες περὶ τὸ σῶμα κιθωνας ἐπι δε ζειρας περιβεβλημένοι ποικιλας VII, 5. εἶχον οἷστους καλαμίνους ἐπι δε σιδηρος ν''super telis arundineis ferrum erat' i. e. tela arundianea erant ferro praefixa ut vertit Dind. ib. 65. Dib. 69. , D enotatur accessio. εἶχον οἷστους καλαμίνους απτέρους καὶ ἀκοντια, ἐπὶ δε- ος δερμα- περὶ τους Οὐ- μους αἰωρευμενα i. e. praeterea. V1Ι, 2. γ De tempore usurpata eodem modo atque μετὰ δέ. idem est ac postea. μετὰ δε διέβαινον οι τε

17쪽

ποι οἱ ἱροὶ καὶ το αρμα το ἱρον ἐπι δε αντός τε ερ-

ξης καὶ οἱ ἱπποται οἱ χιλιο VII, 55. h. ib. 219. IX, 35. ' otio ordinis praevalet in his exemplis: θεους

ριεν μουνον τουσδε ἱλάσκονται, γοτέην με μάλιστα, ἐπιδευέα τε καὶ γῆν IV. 59 D. VIII, 67. 93. 113. 0 His significatio subesse videtur in VII, 69.

ubi vertendum esse videtur arcubus imponenda habebant tela arundinea. d suo δέ semel reperitur: ἀντ δε ἀσπιδων ε

χον γέρρα, πο δε φαρετρεῶνες κρέμαντο sub his sit.

cratibus vimineis VII, 61.e ρε ετ δέ. Ex ingenti, quam suppeditant libri, exemplorum copia haec enumerare satis sit: I, 11.19. 22 26 30 61 65. 72. 86. 4. 107. 08. 118.125 128. 134 142 145. 150. 163 165 167. 171.178. 179. 196. 214. II, 3. 86. 111. ΙΙΙ, 75.128. V, 47. 139. 184 188 V, 24. 46. 52. 56.103. VI, 38. 70. 97 120. ΙΙ. 12. 19. 40 41.55 100 145. 206. VIII, 46 67. IX, 25. 35. 3. Quam praepositi μετα habet ordinis significationem, ea ad hanc quoque formulam adverbialem e tinet, ita tamen, ut ad rationem uniuscujusque loci, propriene an translate μετα δε dictum sit, et, si proprie, utrum de loco an tempore agatur, sit dijudicendum. Ac longe plurimam partem eorum, quae supra attuli, exemplorum ad temporalem vim se accomodare, facile quivis potest sibi persuadere. Iam vero localem significationem, cujus nescio quo pacto nullam fecerunt mentionem neque assosius neque Schweighaeuserus in exic Herod.), nonnumquam subesse, permulta docent exempla, veluti Μιλητος μεν πρωτη κεεται πολις προς μεσαμβρίην, μετα ἐ

18쪽

Simpliciter denique indicatur nonnumquam ordo:

Gμωσι ἐκ πάντων τους αγχμα εωυτῶν οἰκέοντας μετά γεέωντους, δευτερα δε του δευτέρους, μετα δε κατα λογον

προβαίνοντες τιριῶ τι Ι, 134. se. IX, 98. Quoniam ἐπὶ δε et μετὰ δέ eodem fere modo ad ordinem significandum usurpantur, fit ut nonnumquam in serie rerum exponenda utraque locutio variandi causa ponatur: οἱ δε πέντε ἀγῶνες ἔδε γένοντο εἷς μεν καὶ πρωτος ουτος ὁ ἐν Πλαταιῆ λ ἐπὶ δῖ ὁ ἐν Dr6 προς γε ς τε και Ἀργείους γενομενος, μετα δἐ ὁ ἐν Λιπαεενσι, προς Ἀρκάδας πάντας πλὴν ΜανMνέων, ἐπ δι ὁ Μεσσηνιοον ὁ προς μωμη κ τ λ. IX, 35. D. VII,

m. misso verbo εῖναι. Haec exempla annotavi: a ενι etiam apud Atticos ita usurpatum ne apud Herodotum quidem raro usu Venit. γαλμα ουκεν ουδεν αυτοθι ἐνιδρυμενον I, 181. ἐν δὴ ν -- τῆ ν ησο νηος Ἀπόλλωνος μεγα εν II, 156. D. I, 183.

207. I, 91. 138. 155. II, 80. 1. V, 178 V, 31 VII, 112. VIII, 55.

Usus vero illius, quo ενι impersonaliter ponitur, apud Herodotum nullum inveni exemplum i).ν ριέτα τουτοι τι μεν δὴ μέτεστι, σοι δε ἐοντες αλλου θνεος ὁμόγλωσσοι τοῖσι Καρσὶ ἐγένοντο, τουτοι ς δεο μιέτα I, 171 D. I, 88 146. s. 61. ΙΙ, 157. ' πάρα ουτι γὰρ σῖτος πάρα σφισιν ἐν τῆ νησω ταυτη υτε . . a. VIII, 8, 2. D. I, 2. V, 106. VII, 12 Stein. hic πώρα pro πὰρειμ dictum vulti. Μonendum denique esse videtur plurimam partem exemplorum sub μέτα et πάρα allatorum in negativis sententiis inveniri. Excipienda sunt exempla

VII. 157 et V, 106.

' Minus oeurato praeeipi do hae ro rueg. l. o. II, 8 68 2, 7.

19쪽

De praepositionibus casibus adjunctis.

Sequitur, ut in usu singularum praepositionumquid maxime dialectus erodote ab oratione Atticorum differre videatur, persequamur. Ante ero quam ad propositum aggredior, pauca de ipsa harum Vocularum collocatione praemittere haud alienum existimo. Inveniuntur enim permulti loci, ubi praepositio est aut ei, ad quod pertinet, vocabulo postposita aut inter nomen et attributum inserta. Quam collocationem, si me et νεκα exceperis, in omnibus praepositionibus Atticos scriptores vitasse, satis constat i). Qua in re observandum est Herodotum in duabus tantum, περ et ἀπο- et περ quidem innumeris sere locis illam postponendi rationem, inserendi vero im pluribus περι, μι ἀνώ, ἐν μετάλ secutum esse. Atque prioris generis haec afferantur exempla: πέρι Ι, 32 69. 111. 120. 124 157. , 5.

10. 19. 22. 27 34. 3. 4. 4. 100 101 135 bis . 146. 148 171. III, 23. 98 των και πέρη. V, 127. 183 των πιετ πψ0. V, 10 49. VI, 57 bis). 86, 1. VII, 47. 102. 237 bis). VIII, 19 36. 49. 77.133 περὶ τιον παρεοντων καὶ ου αλλων πέριθ. 137. IX, 45. 2. ἄπο --ης ων ἄπο II 6.Ρosterioris vero haec: α περ του λέρου ει πέρι φακλέως. II, 3. θηριων πέρι ἱρῶν ib. 76. - των με κάτω πέρι οἰκημάτων ib. 148. - Υπερβορέων δε πέρι ἀνθρωπων. IV, 32. - παρακαταθήκης πέρι ξεινικῆς V, 2, 7. - ιιιῆς πέρι παρθένου. VI, 130. -