De ratione Herodotea praepositionibus utendi a scriptoribus Atticis diversa [microform]

21쪽

ναι VII, 170. Inseruerunt quidem articulum Dind., Dierach. . rueg., hard. Scripturam autem librorum retinuerunt Baehr. et Stein. quibuscum etiam Α-bichi facere videtur in annot ad VII, 170 quamquam in textu exscribendo superiorum rationem equitur. Ano. De significatione haec notanda: a Do discessus vel remotionis significatione hujusmodi locutiones defluxisse videntur: αντο δειπνου εἶναι , 126. IX, 16. - ἀπο δείπνου γενέσθαι II, 78 V, 18. VI, 129. Simpliciter positum nullo verbo addito invenitur ἀπο δειπνον , 133. ubi in temporalem vim transit praepositio.' Partitivo fere sensu dictum est IV, 2 ἀπὸ

τῶν κατον ἀνδρῶν ανδρα να θυουσι. b. VI, 27 ἀπέκατον παιδίον εἷς μουνος πεφυγε.e materies, ex qua quid consectum est, inte dum indicatur. In qua significatione ἀπο perraro ab Atticis usurpari, testatur assowius. Sic ἀπο

σθῆτι ἀπο ouτων των δενδρέων πεποιημένη ΙΙΙ, 106.d Νonnumquam ἀπο actioni inservit significandae ab aliquo prosectae: το ἀπο σευ responsum tuum I 159 CD. VII, 101. - ἀπο ερξεω δειριαίνοντες VIII, 15.

Ἐλληνας IX, 7 1. D. IV, 139. - τολο εστι - Σκυθέων ρῆσις IV, 127 quae tamen Verba, ut Spuria, multi oditores uncis incluserunt Abiclit quidem pro sus ea e contextu verborum ejecit de hac re disputaverunt uberius Baehr et tein.). Fit igitur interdum, ut tum quoque ponatur ἀπο quum potius πο XSpectaveris. Sic ἐδοκεε ἀπο τουτων τὴν κατοδον οἱ εσεσθαι ΙΙΙ, 138

22쪽

μεθα εργον ἐγένετο ἀπ αντο I, 14. φασαν προς ταντα ζῆτησιν νιπάλην ἀπο cygλεων γενέσθαι των γυναικῶν -- των II, 54. τουτων δ ρειν ἔνεκεν καμαντες φιλον προεκτέοντο πι- τε λαβοντες καὶ ρκιοισι, δειεν ἔξειν παρεωυτῶ ιηδ' ἐξοίσειν μηδενὶ ἀνθ ρωπων τὴν ἀπο σφέων ἀπατην ς Πέρσας ποντων ΙΙΙ, 74. D. b. 78 V, 2. I, 98. - τῆ Ἐλλάδι πενίη μεν αἰει κοτε συντροφος εστι, ἀρετὴ δε πακτος ἐστι, ἀπο τε σοφι ς κατεργασμενη καὶ νορι Ου ἰσχυρον VII, 102. Ἀρτάβαζος sae ρέσκετο λειπομένου Μαρδονιον ἀπο βασιλέος. IX, 6 i).e Post verba discendi nonnumquam dicitur α-no de auctore Velut ἀπ Ἐλλήνων μαθοντες I, 135. CD. II, 36 49. ΙΙΙ, 111. αντα Ἐλλαν/ες ἀπ θνήτιων νενοι ιικασι II, 51. D aucis in locis eandem sere vim accipit ac me cum Genetivo ταντα ριεν τὰ ἀπο τουτων των ποταμῶν IV, 3 n. - ου- ων και τὰ ἀπο τῆς νήσου τῆς ἐπι ιβνη κειμένης οἰκοτα ἐστι ἀληθεδε IV, 195. τὰ μεν ἀπο Σικελιης τοσαυτα VII, 167 fin. τουτους οἱ Ἐλληνες ἐξιστορήσαντες τὰ ἐβουλοντο πυθέσθαι ἀπο της Ξέρξεω στρατιῆς, ἀποπέμπουσι . . . VII, 195.m otemus denique locutionem ἀπο τορνον, in qua est instrumenti notio γῆν ἐουσαν κυκλοτερέα ως ἀπο τορνου IV, 36. Σκ. In usu voculae ἐκ haec rariora commemO

a Praegnanter nonnumquam posita idem sero significat atque ξω ἐκ του μέσον κατῆστο ΙΙΙ, 3. Cis. IV. 118. VIII, 22 73. - ἐν τοντε τι χρονι τετρακις λεγον ἐξ θέων τον λιον ἀνατετλαι ΙΙ, 142,

' Cis tamen Bernhardy. I. e. p. 224 qui do hoc exemplo aliter udieat.

23쪽

ubi tamen quum difficile sit, quae sit vera loci sententia dijudicare, de significatione praepositionis nihil pro certo assirmari potesti). - Eadem loci significati subesse videtur in I, 50 ως δε ἐκ τῆς Θυσέης γενετο, καταχεάμενος . . . ubi ἐκ ita ponitur ut saepius apud Herodotum M. b Indicatur delectus, cujus significationis, quum permulta etiam apud Atticos inveniantur exempla, duo tantum Herodote notabiliora addam: μετὰ δ ἐκ

πάντων πικρινα- Ι-ατος i. e. nomine omnium.' IV, 139. προπορευε εν εχοντα ἐκ πάντων Θεμιστοκλέης i. e.

pro omnibus ducibus' VIII, 3. o Usurpatur haec praepositio de auctore rei alicujus αὶ post verba accipiendi, audiendi, discendi εἶχε - κράτος τῆς στραMῆς ἐκ βασιλέος IX, 42. D. I, 192.

ἀκουσας ταυτα ἐκ του κήρυκος III, 62. D. V, 13. θέλων δε τουτων πέρι σαφές τι εἰδέναι ἐξ ἄν οἷον τεῆν . . . II, 44. - Similem in modum conjungitur μανθάνειν Ι 8. πυνθάνεσθαι ΙΙΙ, 16 cum hac eadem praepositione. β Imprimis vero notandum est, Herodotum saepissime ἐκ ad agentem, qui vocatur, indicandum post verba aut passiva aut passivae notionis ponere, cum quibus in prosa oratione Attica πο conjungi solebat. Ad quem usum haec exempla viam ostendunt ἐδέθη

vim mos καταγνωσθεὶς προς αυτῶν νεοδερα πρήσσειν προν- ριατα ἐς οὐ-ον ἐκ Λαρειοι - auctore Dario VI, 2. ἔσθ' ἐξ ἐριέο τὰ ποιευμενα - Μήδων i. e. me auctore''

VIII, 80.

ον ἐξ αττων ἔσεσθαι ΙΙΙ 77. CD. IV, 146. V, 90. VI, 13. VII, 223. ΙΙΙ, 140 2,

3 Cla Baehri a Sisin. in annot ad hune locum).

24쪽

γεγονυῖαι. ib. 69. D. III, 48. 79. V, 21. VI, 13. 78. VIII, 140, 1. IX, 16. 58.

iis post verba ποιέεσθω, πρήσσεσθαι επιτελεε incis, Sim. semper verbum in participio est): το ποιηθὸν ἐκ του ἀνδρος I, 10. - τα οιευμενα ἐκ τῆς γυναικος V, 12. - ῆσαν γάρ οἱ ἐκ του Ἀρκεσι λεω νεργεσιαι ἐς Καμβυσε πεπον μεναι IV, 165. D. I. 191. II, 151 172. III. 14. V, 23. VI, 22. IX, 66. ταυτα πρησσοριεν ἐκ των Μυτιληναίων I, 160. - τουτων ἐξ ἐμευ ἐπιτελευμενων VII, 16, 3. D. IX, 64. - ΟΜ εξ εων του ἐξεργασμιένος τι. ΙΙ,164, - ἐς τιρμορίην παρασκευαγιιένοι τι ατ τσι ἐκ Aακεδαιμιονέων πρῆγμα ἐγειρομενον ἐμποδιον ἐγένετο V. 90. D. VII, 148. - τα ἐκ τῶν Ἀλκμια - νιδέων ριεμηχαWθμένα V, 90. - εἰ χρ σταθμε σασθαι τοτ σι παργμέναισι ἐξ ἐκείνων. VII, 11.rr Post varia verborum genera ut dicendi, imperandi, Vetandi, Suadendi, ceti. τροπω τω εἰρηνι ιένω ἐξ υτανεω εἰ χρησεσθε, ἐπίστασθ' ὁτι ἀπολέεσθε κάκι rin. III, 1. - τα κ το 'A-ρς ταγορεω λεγο ινιενα V. 32. D. VII, 149 175.

- προσταχθεν ἐκ του Κυρου Ι 114. D. II. 121, 5. ΙΙ. 95. - τα ἐντεταλμιένα ἐκ του Μώ-rou. ΙΙΙ, 62. D. V 2. - ἐκ βασιλέος ἁδε ἐπέσταλται VI, 7. D. VII, 223. - οἱ φοροι τάχθησαν ἐξ Ἀρταφέρνεος VI, 42. - τοῖσι ἐκ σευ πρω- ἐοῖσι προειρημεεν οισι VII, 18. ἀπειρησο α οἱ ἐκ των γεινα ιένων. VI, 61. τροπω τι ἐξ ἐμευ ποκειριένω III, 40. ὴμεῖς αἰεί κοτε ἀξιε υμεθα ταυτης τῆς τάξιος ἐκ τωνσvριμάχων πάντων. IX, 26. Φια τι εαρ τοὐν ἄλλων καταλελυμένων στρατηγων ἐκ βασιλέος Μαρδονιος κατέβαινε ἐπὶ θάλασσαν.

25쪽

τέ οἱ ἐκ τῶν Περσεων παρεδοθησαν . . . IV, 202. Ch. ΙΙΙ, 62. - σημαῖνον ἐν Πέρσηησιν τα ἐκ του νεον πεμπομεν VII, 18.ονδε λογος αιρεε ἀναδεχθῆναι εκ γε αν τουτων

ἀσπίδα VI, 124. ει εχθρη προοφειλοριένη ς Ἀθηναιους ἐκ

et οὐν Αἰγινητέων. V 82. γ Praegnanter denique etiam post substantiva ponitur: τα ἐξ Ἐλλήνων τειχε i. e. muri a Graecis X- structi' II, 148. - αἱ ἐξ Ἀριώσιος ἐντολαί ΙΙΙ, 16. τῆς ἐξ ΙσGαιο ευεργεσίης V, 11. - τὴν παραινεσιν τὴν ἐκ Μαρδονίου. IX, 44. Minui usui is finitimus est, quo inStrumentum indicatur hoc exemplum sufficiat: λιθον ἐκ πυρος διαφανεας V, 3; ib. ver cap. 75 τον διαφανέας λιθον τω πνρ0.e Iam vero est animadvertendum, usum illum Voculae ἐκ quo Verbis nectendi additur, paulo latius apud Herodotum patere, qui, nullo ejusmodi notionis Verbo apposito, praepositionem cum verbis ducendi, serendi conjungit. Sic ἐκ του βραχίονος ἶππον -

πέλκουσαν V, 12. - φιώλας ἐκ των ζωστήρων φορέειν ΙV, 10. D Restat ut locutiones aliquot adverbiales asse ramus, quas efficit ἐκ adjectivis feminini generis adjunctum: ἐκ νέης Ι, 60. V, 116. - ξ στέρης I, 108.

, Rationi pleorum duas praepositiones copulandi convenienter jungit Herodotus ἐκ eum παρα et uno, et παρεξ quidem, idom valens atque χωρις apud Atticos, invenitur persaepe volui I, 14 93 192 bis. II, 4. IV, 46. . . I. 66. VII, 52. 87 196. VIII, 2 48 eoit. Cis Bradovium Do Dialecto Herodotoa, p. II 5; semel invenitur tamquam

adverbium I. 130, ubi ultima syllaba accentum habet uni invenitur III, 16.

26쪽

v et Σον. Ex his praepositionibus eodem pro sus modo, quo Attici, videtur Herodotus m adhibuisse ac quamquam idem, ut Opinor, in universum de usu voculae ἐν affirmari potest, commemOrentur tamen locutiones nonnullae, si non dialecti Herodoti plane propriae, at valde ei familiares ἀγάλμιαταμεν καὶ νηορς καὶ ωριον ον ἐν νομ ω ποιευμένους ἱδρυεσθαι . . . , 131. - του γευνας ἐν Ουδενὶ

λογι ποιησάμενος I, 153. D. III, 50. VII, 14. 16 3. 57. - ἐν ἐλανγρι ποιέεσθαι ΠΙ 154. ἐν μοι ι ποιέεσθαι VIII, 109. - ἐν ἀνδραποδων λογι ποιέεσθαι ΙΙΙ, 125. CD VII, 222. ἐν κέρδεῖ ποιέεσθαι VI, 13. - ἐν ἀλογίη ποιέεσθαι VII, 226. - ἐν ἀδεια ποιέεσθαι IX, 2. Simil. ἐν ιρι ἄγεσθαι Ι 134. II, 3. ἐν τιμῆτι θεσθαι III, 3. - οἱ δε ἐν φρενὶ λαβοντες τοπομνθεν ἐκ φαμιιιτιχον . . . II, 151, quam dictionem a consuetudine sermonis Attici plane recedere assi

mal rueg. in ann ad hunc locum). Ab usu autem loquendi Atticorum prorsus a horret mira illa sormula ἐν ριετέρον, quae legitur Ι,3 et VII, 8, 4. pro ἐν ριων scit οἰκι*.C Cum Accusativo.

ἡ νά. Hanc voculam omnino apud Atticos raro usu venire ejusque potestatem anguste admodum valere, indicat rueg. l. c. II. g. 68 20 et annot.). In Herodote vero Sermone aliam esse rationem, ex his exemplis patebit: a) rimaria ascendendi vis subjecta est his locis ἀνὰ τον ποταριὸν γὰρ δὴ ν οἷ τέ ἐστι λωειν

27쪽

17b Notionem habet ἀνὰ patendi vel diffundendi

per spatium aliquod: ελεγον επὶ τυος του Μώνεω βασιλέος σιτοδειην σχηρὴν ανα νυνδιην' ἄσαν γενέσθαι Ι, 94. - αντη με ἀπεδέξα- χωματα ἀνὰ τὰ πεδίον.

ib. 184. - Cis. I, 96. 97 193. I, 85. 1. 111. ΙΙΙ, 39. V, 14. 22. V. 38. 102. VI, 48. 86, 1. 131. 138 VII, 150. Vm 10. IX, 44. 80 99. o Τransfertur ad tempus praepositio: κα- τον-κου τὴν ἐπω- ιιην -κιοι ἀνὰ χρονον ἐκλήθησαν, eodem fere sensu, quo Attice dicitur τῶ χρονιν. I, 173. CD. II, 151 V, 27. VII, 10, 6 153 170. - οἱ

δε ἀνὰ τὰς προτέρας μέρας πεξιοντες ἐς τὰ στεινο-πορα ἐμάχοντο, τοτε δέ, τ λ. VII, 223. - πλωον οἱ Ἐλλ νες ἐς το γομον eum λυωσοντες - ἀξιωτλω γε- νομιένι Ἐλλήνων ἀνὰ τον πολεμον τουτον. ΙΙΙ, 123.

Distributive vero positum est ἀνά in his locis: τι δε του πλείστους παῖδας ἀποδεικνυντι δωρ ἐκπέριπει βασιλευς ἀνὰ πῶν τος I, 136. D. II, 4. 99. ΙΙΙ, 97 160. IV, 7 V, 114. VII, 106. - ἐκφέρεται δ ἐκ του οἰκήματος ἀνὰ πάντα et ετ εα II, 132. τὴν δε ορτὴν ταυτην ἄγουσι Ἀθηναῖοι ἀνὰ πάντα τεα.VUI, 5 ubi Dind. ἀνὰ πέντε τε scribit). - χ' δ' ἐν αὐτῶ καὶ ἄμπωτις ἀνὰ πάσαν μέρη γινεται ΙΙ,11 CD ib. 37. 130. VI, 1. VII, 198. IX, 38.

VΙ, 57. M Etiam nominibus numeralibus addita habet haec praepositio distributivam vim , ὁδὸς Ἀμεσσιηἀνὰ διηκόσια στάδια συριβέβληται ριοι. IV, 101. ως ἀνὰ δ 1κοσιους ἄνδρας λογιωρ νον τι ἐν κάστη φVII, 184 in eod. cap. paulo infra ἀν ογδωκοντα ἄνδρας.

oonsolenter ponitur ἀνά IX, 6 ἐδόκεε ἐξαι

28쪽

ρονίδην καὶ Ἀνταγῖνον, ο ἀρχηγλαι ex να πρώτους σαν, eadem fere significatione atque ἐν προμοι n. 'Eς. De usu prospositionis Q hanc sormam Solam esse Herodoteam constat haec asserenda Ddentur: ab rimum est observandum, post Verba motum indicantia, praecipue translato sensu ες etiam tum poni, quum de persona agitur quo usu nihil est frequentius: ν γαρ τοι ἐς βασιλέα ἀνενειχθῆ τα πια ταυτα . . . VIII, 65. - CD ib. 69. IX, 98.

1 βασιλητ' ἀνεχώρησε ἐς το πατδα. VII, 4. - νυνδε ἐπειδὴ περιελήλυθε χεριος καὶ ἀπταται ἐς μέας,οντι δη . . . VII, 158. - ἐς Λαρετον ἀπίκετο γνωμην ἀποφαινεσθαι ΙΙΙ, 1. - ἀρξάμενος ἀπ Ἀχαιμένεος ἐγενεηλ- σε τὴν πατριὴν τὴν Κορον, μετα δε ο ἐς τουτον κατέβη . . . ΙΙΙ, 75. - έτω δὴ ἐς Λεωνιδην ἀνέβαινε h βασιλεμεν VII, 205. - σημαίνων δῖταντα τα πω διεβαινε ἐς τρυβιάδεα. VIII, 62. κως ἐς σέ τοι τουτων ἀνηκει των πρηγματων τὸ πνρος εχειν, νυν ερχομαι φράσων. VI, 109 eadem fere significatione dicitur paulo infra: ταντα οὐ πάντα ἐς σῖ νυν

b Cum verbo ἔχειν, cujus usus est apud Herodotum latissimus vide exempla apud meg. r. r. ΙΙ, 52, 2, 3), dicitur ἐς de persona vel re ad quam spectat aliquid aut pertinet: τα ἐς οσιοδόν τε καὶ 'iniveo εχοντα ἐγὼ λέγω. II, 53 n. h. VI, 19. VII, 143 ubi vide rueg.). IX, 43. - τὰ ἐς πολεμον

εχοντα. I, 65. - Ἀρταφέρνης ταντα ἐς τὴν ἀποστασιν εχοντα εἶπε. I, 2.

29쪽

6 Post verba ponendi, sidendi, sim usurpatur etiam apud Herodotum modo ἐς modo ἐν nullo fere significationis discrimine Satis est haec afferre exempla: ἱζομενοι ἐν τῶ ηυγέτω. IV, 145 ib. vero 146

et 148 ἐς το TMγετον - D. V 25 θρονον ἐς τον ἔζων ἐδίκαζε, continuo vero ἐν τω κατέζων θρόνωδικά ει neque vero ii loci praetermittendi videntur, ubi post ἀνακέεσθαι, πεκκέεσθαι ἐς positum reperimus. Haec exempla notavi: νους ὁ Λ rοκης ἐς ἐων εον παν ἀνακειμενον. I, 97. D. III, 31. - -

λαριις περιγινεται, ἐς νῆν usis πεκκέεgαι τέκνα τε καὶ

nitivo nominis aut pronominis adjungitur, omisso Ovocabulo, ad quod vere pertinet, ad nostrum P PO- situm satis est monere de exemplis jam a ru . l. c. II, 8, 21, 2 prolatis), ubi ἐς enitivo reflexivi pronominis conjunctum invenitur: ἐς σεωυτο Ι,108 Ἀωυτου ΙV, 5. 76. VI, 69. IX, 108. n- solitum autem in modum, quippe quum articulusa plurali abesse soleat dicitur I, 78 επεμπε Θεοπροπον ἐς τῶν ἐξηγητέων πιλμησέων, ubi tamen Dind. , Κrueg. Lhard. Abiclit ἐς os ἐξηγητας ελιι σέων scribunt: Steinius quidem conjicit ἐς Τελμησέων τῶν ἐξηγητέων. - Differt vero ab illo loco nonnihil IV.

125 οἱ Σκοθαι κατα τα βεβουλευμένα πέφευγον ἐς τῶν ἀπειπαριένων την σφετέρην συμμαχι ν πρωτη δ ἐς τῶν

Μελαγχλαινων τὴν γῆν, ubi animo scriptoris ad ἐς των ἀπειπαμένων et jam τὴν γην ObVersatum SSe apparet. e Νeque vero usus finalis exemplis caret. Sic: Κλεομένης σννέλεγε ἐκ πάσης Πελοπονν μου στροπον, ου

φράζων ἐς τὸ συλλέγει V, 4. ubi Atticos ἐφ' ὁ scripturos fuisse judicant b., rueg.). A quo exemplo paulo diversa est ratio loci illius scriptura incertim, 116 ἀλλ' ο γὰρ μοιως ἐς τὴν ἐποποιίην ἐν επὴς ν

οντος ὁ λογος τι σέρω τι περ ἐχυρήσαιο, ἐς ο μετῆκεανων δηλωσας . . . ubi Vis causalis praevalet in qua

30쪽

tamen significatione ἐς δ serri posse negavit Struvius i), quem secuti sunt Dind. Sisin. I hard. Krueg et Α-bichi uncis tantum ea voculas incluserunt Baehr. Vero scripturam codicum defendit.

f Μira sane est lectio codicum in I, 185 καὶ

νυν- αν κομίζωνται ἀπὸ τῆσδε τῆς θαλάσσης ἐς Βαβολο να, καταπλωοντες ἐς τον υ φράτην τρὶς ἐς τὴν τήν ταντ ν κωμην παραγινονται ubi Herodotum dicere voluisse: qui Euphrate fluvio Babylonem proficiscuntur', apparet. Quae sententia quum e verbis librorum non facile elici possit, ἐς ejectum voluerunt Plerique, Schweigh. Krueg. Sisin. Ab. Lhardy. Contorta sane mihi videtur interpretatio Baehrii, existimantis κατα- πλωοντες hic praegnanti sensu accipi posse 'quando ad Euphratem devenerint eoque Babylonem vehuntur.

g E locutionibus, quarum magnam libri Herodote copiam suppeditant, hae potissimum commemoratione dignae videntur: ἐς χεψας ἄγεσθαι Ι 126. IV, 79. VII, 8 in eodem fere sensu, quo alias ἐν χερσὶν aut μετὰ χεψας ενιμ: ἐς 'τμον βάλλεσθαι Ι 84.

kJ olemus denique formulam illam temporalem si οὐ quae nonnumquam pro in libris invenitur. Sic legitur sine ulla codicum discrepantia: Ι, 67. ΙΙΙ,31. IV, 30 196. luribus vero locis scripturam codd. inter ἐς οὐ et ἐς ο variare, testatur Struvius'. De praepositis ulnis quae sentituo et Aeeugativo adduntur. Λιά. In hoc uno Herodotus ab Atticis differro videtur, quod διά cum Genitivo conjungit ad proestantiam significandam, quem usum ei cum Sermone Ho-